.
.
.
เมื่อวาน, ๑๙.๑๕ น.
ร้านบุฟเฟ่ต์ชาบู-สุกี้ญี่ปุ่น, ทองหล่อ. credit picture @ flickrเวลาผ่านไป...อาหารเริ่มร่อยหรอ...เพื่อนหลายคนที่แรก ๆ แสนจะฟิตนั้นตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกอิ่ม...
ส่วน
‘ไอ้เพื่อนสนิท’ ข้างตัวเราเองก็ดูเหมือนจะถอดใจไปนานแล้ว...
เราคีบเบคอนเข้าปาก...
เวลาเดียวกับที่เสียงของเพื่อนสาวที่เพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจเลียช้อนไอศกรีมร้องถาม...
“...เรียนจบแล้วพวกแกจะทำอะไรต่อวะ...?”
“...ก็ทำงานสิครับ..ไม่เห็นน่าถาม...”
ใครสักคนรีบตอบ...เรียกเสียงหัวเราะให้ดังไม่หยุด...
“...เมื่อไหร่จะได้มารวมกันแบบนี้อีกวะ...? กูคงคิดถึงพวกมึงแย่...”
“...อย่าบิ๊วท์ได้ปะครับมึง...กูยังไม่อยากเสียน้ำตา ฮ่า ๆ ...”
อา...แต่ไอ้คนข้าง ๆ เรานี่สิ...น้ำตาซึมไปซะแล้ว...“...แล้วมึงสองตัวล่ะ...จะไปไหน...?
จะไปเรียนต่อ
'ด้วยกัน' หรือเปล่า...หรือจะทำอะไร...?”
เราแค่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร...มันเองก็เช่นกัน.....
..
..
ครั้งหนึ่ง...เคยมีคนถาม...นานแค่ไหนแล้ว...ที่เรากับมันแทบไม่เคยต้องอยู่ห่างกัน...?เราไม่ได้ตอบ...
ได้แต่ย้อนคิดไปถึงเรื่องราวเก่า ๆ ...
เจ็ดปี...ที่มันย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ ...
หกปี...ที่เราเห็นหน้ามันทุกวันในห้องเรียน...
ห้าปี...ที่เราใช้ให้มันเป็นนาฬิกาปลุกส่วนตัว...
สี่ปี...ที่เรากับมันสอบเข้าได้ในคณะเดียวกัน...
จนถึงตอนนี้...ที่เรากับมันก็ยังคงนั่งเคียงข้างกันไม่ห่างไปไหน...เราก็รู้หรอก...
ว่ามันอาจต้องมีสักวัน...วันที่เรากับมันต้องห่างกันไปไกล...
แต่แค่วันนี้...มันยังไม่หนีเราไปไหน...เราคิดว่ามันก็มากเกินพอ...
..
..
..
“...เหลืออีกสิบนาที...”เราเหลือบมองนาฬิกา...พลางร้องบอก...
ก่อนเหล่มองซากอาหารที่ยังเหลืออยู่บนโต๊ะ...
เต้าหู้สี่ก้อน...เห็ดหอมกับข้าวโพดอ่อนอีกอย่างละหก...
และริบอายอีกหนึ่ง...“...กูว่านะ...เราควรจัดการไอ้พวกนี้ให้หมดก่อนจะโดนร้านปรับ...”
ไอ้ A เสนอ...ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย...
“...กูอิ่ม...แต่กูเสียดายริบอาย...”
ไอ้ B ทำบ่น...เราก็เลยพลอยขำ...
“...กูกินให้เปล่า...? ก็
‘ชิ้นสุดท้าย...กูจะได้มีแฟนหล่อ’ ...”
“...อยากเป็นแฟนกูก็ไม่บอก...! แต่ได้ข่าวว่ามึงก็ผู้ชาย...”
แล้วมันสองคนก็เบรกกันเอง...
“...งั้นกูขอได้เปล่า...?”..
..
..
“...งั้นกูขอได้เปล่า...?”เราหันมองคอแทบเคล็ด...
ก็ไอ้คนที่ถาม...มันเสือกเป็นไอ้คนเงียบ ๆ ที่นั่งหุบปากอยู่ข้างเรานี่เอง...
“...มึงจะกินเหรอ...?”
มันส่ายหัว...
แล้วหย่อน
‘ริบอายชิ้นมารยาท’ ลงในจานตรงหน้าเราทันที...
“...อะ...ของมึง...”
เราทำอะไรไม่ถูก...ได้แต่ทำหน้างง...
take the last piece, get a handsome guy...“...รีบ ๆ กินซะทีดิ...กูอุตส่าห์คีบมาให้...
กินหมดเมื่อไหร่...จะได้มาเป็น ‘แฟน’ คน ‘หล่อ’ แบบกูสักที...!”..
..
..
จบวัน, ๒๓.๕๙ น.
เตียง ๓ ฟุตครึ่ง, ห้องนอนบ้านข้าง ๆ.จบจ้ะ.