หัวข้อ: คนละปลายทาง

[yuttaya]

              ถ้าตัดเรื่องของความรักออกไปแล้ว การกลับมาใช้ชีวิตที่เชียงใหม่อีกครั้งในช่วงเวลานี้ก็ไม่ถึงกับเลวร้ายนัก...อย่างน้อยๆแลปก็เสร็จกลับมาทันเวลาแบบเส้นยาแดงผ่าแปดพอดี......แถมที่บ้านยังใจดีให้รถใหม่มาใช้อีกด้วย.....เอาล่ะ ผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่อีกครั้งหนึ่ง....กลับมาอยู่ที่จุดศูนย์เหมือนเดิม....ตั้งหน้าตั้งตาเรียนและก็หาแฟนต่อไป...จะจบดอกเตอร์อยู่แล้วยังไม่เคยมีแฟนจริงๆจังๆซักทีเฮ้อ.....
               ผมไม่มีเบอร์โทรของพี่ดุ๊ก รวมทั้งของนัทด้วย....ดูเหมือนว่าพวกเค้าทั้งสองคน จะถูกกำหนดมาให้เป็นเพียงแค่เพื่อนคุยแก้เหงาของผม เฉพาะตอนที่อยู่เมืองนอกเท่านั้น แต่พอกลับมาถึงเมืองไทย ทุกอย่างก็พลอยจบสิ้นตามไปด้วย.....แปลกดี....ตอนอยู่เมืองนอกผมรู้สึกว่า คุ้นเคยและใกล้ชิดกับพวกเขาทั้งสองคน เสมือนเพื่อนที่รู้ใจ.....แต่พอกลับมาถึงเมืองไทย ผมกลับไม่แน่ใจว่าที่แท้แล้วพวกเค้ามีตัวตนอยู่จริงหรือไม่......หรือนี่เป็นเพียงแค่ฝันไป...

              “หวัดดีครับ นั่นพี่กั้งหรือเปล่าครับ” เสียงจากปลายสายนิรนาม โทรเข้าทักทายในคืนหนึ่ง หลังจากที่ผมกลับมาอยู่ที่เชียงใหม่ได้สักพักแล้ว
             “ใช่ครับ นั่นใครอ่ะ” ผมทักตอบ พลางนึกเดาในใจไปต่างๆนานา
             “ผมนัทไง พี่มาถึงเมืองไทยเมื่อไหร่อ่ะ” .....เฮ้ย.....เป็นไปได้ยังไง.....ผมแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเค้าจะโทรมาจริงๆ
            “นี่เบอร์นัทเหรอ” ผมถามต่อเพื่อดึงบทสนทนา
            “ไม่ใช่คับ เบอร์เพื่อน” อันที่จริงผมไม่สนหรอกว่าจะเป็นเบอร์เค้าหรือเบอร์เพื่อน เพราะถึงยังไงผมก็ไม่โทรไปจิกเค้าอยู่แล้ว......ไม่ใช่นิสัย.....แต่ผมคิดเอาเองว่าเค้าน่าจะโกหกมากกว่า
             เราคุยกันต่อพักหนึ่งก่อนจะวางสาย.....ผมกลับมานั่งนึกถึงพูดบางคำของนัท.....ซึ่งผมรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย
             “เสียงพี่กั้ง สาวจัง.....ส้าวสาว” เค้าพูดย้ำคำนี้ซ้ำไปซ้ำมา ราวกับว่าเค้าจะตอกมันลงไปในหัวของผมให้มิดจนถอนไม่ขึ้น......นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงของผม.....เราเคยคุยโทรศัพท์กันผ่านเอ็มเอสเอ็นตั้งหลายครั้ง.....แล้วเพิ่งจะมาทำเป็นตินั่นตินี่....แล้วนายน่ะดีแค่ไหนกันเชียว....ผมได้แต่นั่งเจ็บใจอยู่คนเดียว.....รู้สึกโกรธกึ่งขำระคนกัน.....สาวแล้วไง.....ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องมาคุย....ผมนึกในใจ....ถ้ารูปการณ์ออกมาเป็นอย่างนี้แล้ว...เส้นทางระหว่างผมกับนัทคงจะตีบตันอย่างไม่ต้องสงสัย......

             หลังจากไม่สบอารมณ์จากโทรศัพท์ของนัทเพียงไม่กี่วัน พี่ดุ๊กก็โทรเข้ามารายงานตัวอีกคน.....ระยะหลังมานี้ผมรู้สึกว่า เค้ามักจะมาพร้อมกับคำอธิบายห่วยๆเสมอ
             “ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ไปรับที่สนามบิน พอดีมีเรื่องยุ่งที่ทำงาน นี่พี่ก็เพิ่งกลับมาจากเมืองจีน” ส่วนใหญ่เค้าจะเป็นคนพูด ในขณะที่ผมมักจะต้องเป็นคนฟังเสมอ
            “ถ้าต้องมานั่งรอพี่ สงสัยกั้งคงต้องรอจนเหงือกแห้งกันพอดี โชคดีนะที่ไม่ได้ไปนั่งคอยอยู่แถววังบัวบาน ไม่อย่างนั้นกั้งคงได้กระโดดเหวล้างอายไปวันละหลายรอบ” ผมพูดกึ่งตลกเพื่อไม่ให้เขารู้สึกแย่มากไปกว่านี้....บางทีคำประชดประชันเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถเรียกคะแนนพิศวาสได้มากกว่าที่คุณคิด.....พี่ดุ๊กหัวเราะระรื่น....คงเดาเอาเองว่าผมหายเคืองแล้ว....แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก....
            “พี่อยากขึ้นไปเยี่ยมกั้งช่วงวันลอยกระทงที่จะถึงนี้จัง และก็จะถือโอกาสแวะไปดูโรงงานที่ลำปางด้วย ไม่รู้ว่ากั้งจะสะดวกหรือเปล่า”
            เอาล่ะสิ.....จะทำยังไงดี.....แต่ถึงจะยังไงผมก็ต้องเผชิญหน้าความเป็นจริงในที่สุดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ.....จะออกหัวหรือก้อยก็ควรจะลองดูมันสักตั้ง..........
           “พี่มาพักที่ห้องกั้งก็ได้ กั้งอยู่คนเดียว พอเที่ยวงานลอยกระทงเสร็จ เดี๋ยวกั้งจะขับรถไปส่งที่โรงงานให้” ผมออกปากเชื้อเชิญให้พี่ดุ๊กมาพักที่ห้อง...ด้วยเห็นว่าเค้าเดินทางมาหาเรา...จะให้ไปนอนที่อื่นก็ดูจะแล้งน้ำใจเกินไป...ใครได้ยินเข้าจะหาว่าเป็นคนใจคอคับแคบ.....อีกอย่างผมเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงยิงเรือมาจากไหน จะมามัวนั่งคิดเล็กคิดน้อยด้วยกลัวว่าจะเสียทีผู้ชาย ก็คงจะดูไม่ดี.....แต่ในใจนั้น ผมได้เตรียมหาทางหนีทีไล่เอาไว้แล้ว.....คงไม่มีผู้ชายที่ไหนปล้ำผู้ชายด้วยกันหรอกน่า ผมพยายามคิดมองโลกในแง่ดี....
            ณ เวลานี้พี่ดุ๊กเป็นตัวเลือกสุดท้าย เพียงทางเดียวที่เหลืออยู่ของผม มานั่งคิดๆดูแล้ว เค้าเองคุณสมบัติก็ไม่เลว เสียเพียงแต่หน้าตาอาจจะไม่ตรงตามสเป๊คของผม.....แต่ผมจะมารีบด่วนตัดสินอะไรตอนนี้จากเพียงแค่ภาพถ่าย....มันก็คงจะเป็นการอยุติธรรมกับเค้าจนเกินไป....

            ผมโทรไปนัดแนะกับน้องพร เกย์นักศึกษาปริญญาโทรุ่นน้อง ให้มาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องวันลอยกระทงที่จะมาถึงเร็วๆนี้
            “ตกลงน้องหมอ (นัท) นี่ ไม่เวิร์กแล้วเหรอพี่กั้ง” น้องพรพูดเปรยๆ พร้อมกับทำท่าเสียดายจนออกนอกหน้า ทำเอาผมพลอยรู้สึกเสียดายตามไปด้วย......
            “ช่างเขาเถอะ ถึงยังไงพี่ก็ยังมีพี่ดุ๊กอยู่ทั้งคนจริงมั้ย” ผมพยายามมองหาข้อดีจากสภาวะการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่
            “ได้แฟนเป็นเจ้าของโรงงานเซรามิกส์แล้ว อย่าลืมน้องลืมนุ่งนะจ้ะ” น้องพรทำท่าประจบประแจง ฝากเนื้อฝากตัว.....น้องพรเอ๋ย...อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงพี่เองก็ยังไม่ทันได้รู้.....อย่าเพิ่งมาคาดหวังอะไรในตอนนี้ให้มากนักเลย...ผมได้แต่รำพึงอยู่ในใจ.......
            “ถ้าถึงวันนั้นแล้ว เธอช่วยไปรับพี่ดุ๊กที่สนามบินเป็นเพื่อนพี่ด้วยนะ” น้องพรพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงตกลง.....ผมไม่ถนัดเรื่องไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว.....โดยเฉพาะกรณีนี้.....ดังนั้นถ้ามีคนอื่นไปด้วย คงจะคลายความเคอะเขินลงไปได้ไม่น้อย.....การจะได้เจอตัวจริงของคนที่ผมเคยคุยเรื่องรักๆใคร่ๆด้วย มาตลอดระยะเวลาห้าเดือน เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากพอสมควร....ถ้าผมไม่ชอบเค้า.....ผมจะเรียกเอาสิ่งที่ได้เคยพูดออกไปแล้ว คืนมาได้หรือเปล่า.....หรือผมต้องรับผิดชอบในคำพูดของตัวเองที่ได้เคยพูดออกไป......แล้วผมต้องแสดงความรับผิดชอบอย่างไรล่ะ.....โอ้ยปวดหัว....ความง่าย มักง่าย รักสนุก มักนำความยุ่งยากมาให้ในภายหลังเสมอ....

            ผมภาวนาขอให้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี.....ถ้าทุกอย่างลงตัว...ชีวิตเกย์ของผมคงจะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ...ได้แฟนที่เป็นผู้ใหญ่ ฐานะมั่นคง (แม้จะเป็นองค์ประกอบรองที่ผมนำมาพิจารณา แต่มันก็ทำให้เค้าดูดีไม่ใช่เหรอ) มีความรับผิดชอบและรักเราด้วยความจริงใจ....อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า....ผมจะรักและดูแลเค้าให้ดีที่สุด.....ถ้าผมพิจารณาแล้วว่า เค้าเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดแล้ว ที่ผมจะเลือกเอามาเป็นคู่ชีวิต....
           
           “พี่กั้ง เรามาทำกระทงกันเองดีมั้ย” น้องพรเสนอกิจกรรมเพื่อสร้างความบันเมิงแก่พวกเราในค่ำวันหนึ่งขณะที่เรากำลังนั่งทานอาหารกันอยู่ ดูน้องพรจะตื่นเต้นกบการมาของพี่ดุ๊กมากกว่าผมเสียอีก.....เค้ามักจะเป็นคนที่จะคอยลุ้นเสมอว่า ผมจะมีหัวข้ออะไรใหม่ๆเกี่ยวกับผู้ชายที่เข้ามาจีบ เอามาเล่าให้ฟังบ้าง....มันดูเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่งสำหรับเค้าเหมือนแฟนคลับที่คอยตามอัพเดตข่าวของดาราที่ตนชื่นชอบ.....ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ในครั้งนี้น้องพรดูกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ.....ทำกระทงเอง....เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย
           “เอาสิ เราไปซื้ออุปกรณ์แล้วเอามาทำที่ห้องพี่ แล้วเธอก็ต้องมานอนด้วยกันดีมั้ย” ผมถือโอกาสรวบรัด เนื่องจากไม่อยากอยู่กับพี่ดุ๊กเพียงลำพัง.....
           “มันจะดีเหรอ พี่น่าจะอยู่กับเค้าสองคนมากกว่านะ” น้องพรทำท่าลังเล แต่เมื่อโดนผมหว่านล้อมด้วยเหตุผลนานัปการ สุดท้ายจึงยอมจำนนแต่โดยดี
            ผมวางแผนทุกอย่าง เอาไว้แล้วสำหรับการต้อนรับอดีตเพื่อนคลายเหงายามที่ผมอยู่ต่างแดน...และอาจเป็นอนาคตแฟนก็ได้.... เริ่มต้นจากผมกับน้องพรไปรับพี่ดุ๊กที่สนามบินในตอนบ่ายวันของพรุ่งนี้...พอตกเย็นก็มาทำกระทงที่ห้องพักของผม....วันรุ่งขึ้นพาเค้าไปเดินเที่ยวงานเกษตรแฟร์ในมหาวิทยาลัย....ตอนค่ำไปเที่ยวงานลอยกระทงริมแม่น้ำปิง....เช้าวันต่อมาพาไปส่งที่โรงงานเซรมิกส์ จังหวัดลำปาง....เป็นอันจบรายการ โดยในทุกรายการต้องมีน้องพรไปด้วยเสมอ.....

             วันนี้ผมตื่นนอนแต่เช้าตรู่เพราะความตื่นเต้น.....ก็มันน่าตื่นเต้นดีไม่ใช่หรือไง.....ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยนัดบอด (แม้ว่าจะไม่เคยประสบผลสำเร็จเลยสักครั้งเดียว) แต่คราวนี้มันต่างกันลิบลับ....เนื่องจากคราวนี้ผมได้คุยอะไรต่ออะไรกับเขาเอาไว้มาก....นี่ล่ะน๊า...เค้าเรียกว่าปากพาจน.....ใจจริงๆแล้วผมไม่ชอบการนัดบอดเลย....ผมชอบการหว่านเสน่ห์กับคนทั่วไปที่พบในชีวิตประจำวันมากกว่า....การได้เห็นตัวเป็นๆแล้วค่อยตัดสินใจทอดสะพาน.....ย่อมดีกว่าการทอดสะพานทั้งๆที่ไม่ได้เห็นตัวจริง.....เพราะการสร้างสะพานนั้นง่าย.....แต่หากเขาได้ก้าวข้ามสะพานมาแล้ว เราจะเปลี่ยนใจชักสะพานกลับคืนเห็นทีจะไม่ใช่เรื่องง่าย....ไม่ใครก็ใคร จะต้องเป็นฝ่ายเสียความรู้สึกแน่นอน.....แต่ถึงยังไงผมก็ไม่เคยประสบความสำเร็จจากการทอดสะพานกับคนทั่วไปที่พบในชีวิตประจำวันอยู่ดี....ทำได้อย่างมากที่สุดก็แค่เพียงได้รับความสนใจตอบกลับมาบ้าง.....แต่ก็ยังไม่เห็นจะมีใครกล้าเดินเข้ามายื่นความประสงค์จะขอจีบสักราย.....ก็อีกนั่นล่ะ.....ถ้าเขาไม่กล้าเข้ามาจีบ ผมก็จะมองว่าเขาไม่ได้ชอบเรามากพอ.....แต่ถ้าเขากล้าเข้ามาจีบ ผมก็จะมองว่า....แก่สังคมจัง....ผมนี่เรื่องมากจริงเนาะ.....อิอิ....สมควรแล้วที่จะขึ้นคานต่อไป

                มีข้อน่าสังเกตอยู่อย่างหนึ่งว่า.....การที่เกย์จะแสดงความเป็นเกย์ โดยการเดินเข้าไปจีบใครสักคนในที่สาธารณะเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความกล้าหาญค่อนข้างมาก.....เนื่องจากมีปัจจัยเสี่ยงหลายประการ อาทิ เสี่ยงต่อการแปลสัญญาณจากฝ่ายตรงข้ามผิด และลงเอยด้วยการหน้าแตก.....เสี่ยงต่อการโดนจับตามองจากบุคคลทั่วไป เนื่องจากโดยปกติแล้ว เกย์ธรรมดาสามัญมักจะมีความเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่กล้าแสดงจุดยืนของตนเองอย่างเปิดเผยเมื่ออยู่ในสังคมของคนปกติ เพราะโดนฝังหัวมาตั้งแต่รู้ตัวเองว่าเป็นเกย์แล้วว่า การเป็นเกย์ไม่ใช่สิ่งน่ายินดีแต่ประการใด....ดังนั้นกุลเกย์จึงพึงเก็บงำความเป็นเกย์เอาไว้ให้จงดี อย่าได้แพร่งพรายออกมา....ประการสุดท้ายที่ผมพอจะคิดออกก็คือ ความเป็นมนุษย์ธรรมดาสามัญ ไม่ต่างจากชายหญิงทั่วไป ที่ย่อมจะไม่บุ่มบ่ามเข้าไปจีบใครต่อใครในที่สาธารณะ เพราะเนื่องจากบรรพบุรุษเห็นว่าเป็นสิ่งไม่ดีไม่งาม...ค่อนข้างจะก๋ากั่นเกินไป....รวมความแล้วเกิดเป็นเกย์นั้นแสนจะยากลำบากด้วยประการทั้งปวง........

               ผมพยายามแต่งตัวให้ดูดีที่สุด เท่าที่จะสามารถทำได้......ออกไปทำงานที่มหาวิทยาลัย....และเฝ้ารอ...รอเวลาที่จะชี้ชะตาว่า....จะหมู่หรือจ่ากันหนอ.....
              “หวัดดีครับกั้ง....พี่จะไปถึงประมาณบ่ายสามโมงนะครับ” พี่ดุ๊กโทรมาบอกเวลาและเที่ยวบินที่โดยสารมาเชียงใหม่
              “พี่เปลี่ยนเบอร์ใหม่เหรอครับ” ผมถาม เนื่องจากว่าเบอร์ที่เค้าใช้โทรมาไม่ใช่เบอร์เดิม ที่ผมบันทึกเอาไว้
             “ใช่ครับ พอดีแบตมือถือพี่หมดที่สนามบิน พี่ก็เลยซื้อเครื่องใหม่พร้อมซิม กลัวจะติดต่อกั้งไม่ได้น่ะ”   ห๊า....ซื้อเครื่องใหม่พร้อมซิม....จะอวดร่ำอวดรวยไปถึงไหนกัน....แต่ผมก็ประทับใจนะ ประทับใจในแง่ที่เค้าให้ความสำคัญกับผมค่อนข้างมาก.....อย่าทุ่มเทกับผมให้มากกว่านี้เลย....เรายังไม่ทันได้เป็นอะไรกันนะ....ผมยังไม่อยากจะทำร้ายใคร.....

             ผมกับน้องพรมาถึงที่ท่าอากาศยานเชียงใหม่ก่อนเวลาเครื่องลงราวสิบนาที.....เราทั้งสองยืนรอด้วยใจระทึก....น้องพรเองก็ดูจะตื่นเต้นไม่แพ้ผมเช่นกัน....แต่ต่างกันตรงที่ว่า เป็นความตื่นเต้นที่ไร้ความกดดันใดๆ.....
เครื่องลงจอดแล้ว......ผู้โดยสารเริ่มทยอยออกมาจากห้องผู้โดยสารขาเข้า.....ผมพยายามชะเง้อมองหาคนที่มีลักษณะใกล้เคียงกับพี่ดุ๊กที่ผมเคยเห็นในภาพถ่าย บวกกับจินตนาการเพิ่มเติมของผมเข้าไปอีกเล็กน้อย....ยังไม่มีวี่แววคนที่ว่านั้นเลย......

             “พี่กั้ง ใช่คนนั้นหรือเปล่า” น้องพรสะกิดผมดูผู้ชายวัยสามสิบต้นๆ ท่าทางดูดีคนหนึ่ง ซึ่งกำลังลากกระเป๋าเดินออกมา
             “ไม่ใช่ “ผมพิจารณาดูแล้วเห็นว่าไม่ใช่พี่ดุ๊ก พลางคิดในใจว่าถ้าได้เท่านี้ก็โอเคนะ แต่ผมกลัวว่าจะไม่น่ะสิ
พลันสายตามผมก็เหลือบไปสะดุดกับผู้ชายในเสื้อสีเขียวคนหนึ่ง.....ผมพยายามเขม้นมอง....ผมคิดว่าน่าจะเป็นพี่ดุ๊ก.....และก็เป็นเค้าจริงๆด้วย เนื่องจากผมเห็นเค้ายิ้ม และกำลังเดินตรงมายังจุดที่ผมกับน้องพรยืนอยู่......

[oaw_eang]

 

ไอ้พี่ดุ๊กมันมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว 

หน้าตามันยังไงหรอเคอะคุณพี่ อย่าลืมเขียนมาให้น้องอ่านด้วยนะ 

ปล. ตอนนี้เขียนได้ดีขึ้นกว่าตอนแรกๆ เยอะเลย  แต่ก็ยังดูเหมือนว่าจะเนือยๆ ไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรถือว่าเป็นสไตล์การเขียนของคุณพี่นะเคอะ  เริ่มอ่านแล้วมีมิติมีเนื้อมากขึ้นแล้วเคอะ

คุณน้องพรเนี้ย  คุ้นๆ นะ หรือว่าจะเป็น......

[gobgab]

..........ในที่สุดก็เจอตัวซักที..........

..........คุยกันไป...ไม่เจอซักที....ก็ตัดสินใจอะไรไม่ได้หรอก.....

..........คนเราเด๋วนี้มัน fake กันเยอะ......

[THIP]

จากหลายตัวเลือก เหลือเพียงหนึ่งคือพี่ดุ๊ก จะออกหัวหรือก้อยหว่า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อย่าพึ่งตัดสินคนจากความคิดของตัวเอง
 

[yuttaya]

โกรธเหรอ ขอโทษนะ คราวหลังจะไม่ทำแบบอีกแล้วล่ะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

โกรธเหรอ ขอโทษนะ คราวหลังจะไม่ทำแบบอีกแล้วล่ะ 

เหอะๆ แซวเล่นเหมือนกัน
อย่าน้อยใจนะ คิกคิก
 

[yuttaya]

             โอว...พระเจ้า....ไม่นะ....ไม่มมมมมมมม....ต้องไม่ใช่คนนี้สิ....ผมรำพึงรำพันอย่างสิ้นหวังอยู่ในใจ....ขณะที่พี่ดุ๊กกำลังจะเดินใกล้เข้ามาถึงในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า.....
              “คนนี้ เหรออออ พี่กั้งงงง” น้องพรสะกิดถามผมด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก ในขณะที่ผมรู้สึกว่ากล้ามเนื้อหัวเข่าอ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น....จะทำเป็นไม่รู้จักแล้วรีบชิ่งหนีไปเลยดีมั้ย....ทำตอนนี้ก็ยังทันนะ.....ผมคิดในใจ......ไม่ดีหรอก ทำแบบนี้มันไร้ความรับผิดชอบนะ....มโนสำนึกฝ่ายดีของผมแย้งขึ้นมา......เอาวะ... ไหนๆก็ไหนๆ....แสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำหน่อยสิกั้ง.....ผมพยายามกระตุ้นจิตสำนึกตัวเอง ให้แสดงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ได้กระทำลงไป.....
             พี่ดุ๊กไม่ได้ดูแตกต่างจากรูปถ่ายที่ส่งมาให้ผมดูตอนอยู่เมืองนอกสักเท่าไหร่หรอก....หากแต่ว่าผมจะต้องบวกความแก่เข้าไปอีกห้าถึงหกปีน่ะสิ .....ผมพิจารณาดูเขาอยู่เงียบๆ.....ตัวเล็ก...เตี้ย...เตี้ยกว่าผมอีก.....อ้วน....พุงปลิ้นออกมายังกับอุ้มท้องเด็กฝาแฝดอยู่.....เป็นโรคแพ้ผม (หัวกำลังจะล้าน)....ดูหวานกว่าผมเสียอีก แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นแมน.....ชิ.....แต่งตัวเกย์นิยมสุดๆ แต่เป็นเกย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์นะ....ใส่เสื้อแขนยาวสีเขียวเชยๆ และกางเกงยีนส์เอวสูง แบบที่พวกป้าแก่ๆชอบใส่กันสมัยก่อน......ผมดูเหมือนจะเป็นคนใจร้ายใช่ไหมที่มองเค้าแบบนั้น...ผมดูเป็นคนที่ตัดสินคนโดยมองอย่างตื้นเขินแค่เพียงจากภายนอกใช่ไหม....ก็แล้วยังไงล่ะ ถ้าเขาเป็นคนที่ผมจะคบด้วยแบบพี่น้องธรรมดาทั่วไป ...ผมคงไม่มานั่งมองเรื่องภายนอกพวกนี้หรอก...เค้าจะแต่งตัวยังไงก็เรื่องของเค้า....เค้าจะแก่ยังไงมันก็เรื่องของเค้า....แต่นี่เขาเป็นคู่นัดบอดของผม....ซึ่งผมคาดหวังว่าจะเอามาทำแฟน....ผมควรจะมีสิทธิ์เลือกคนที่ผมพอใจใม่ใช่หรือ......เรื่องของจิตใจของเค้า ผมจะต้องศึกษาอย่างแน่นอน....แต่ต้องเป็นภายหลัง.....ภายหลังจากที่เค้าผ่านเกณฑ์เรื่องหน้าตาและบุคลิกภาพที่ผมตั้งเอาไว้เสียก่อน....
              “สวัสดีครับ กั้ง” เสียงทักของพี่ดุ๊กปลุกผมตื่นจากความตะลึงตะลานเมื่อครู่
              “สวัสดีครับ” ผมไหว้เค้า ก่อนจะยิ้มเพื่อซ่อนความผิดหวัง ที่พยายามจะฟ้องออกมาทางสีหน้าอยู่ตลอดเวลา
              “พี่ดุ๊ก...นี่น้องพรครับ”เค้าหันไปรับไหว้น้องพร....เราทักทายกันตามมารยาทครู่หนึ่ง ผมจึงชวนพี่ดุ๊กออกมาจากสนามบิน....เอาล่ะสิ...จะแก้ปัญหายังไงดี....สมองของผมทำงานอย่างหนัก ภายใต้สีหน้าที่ยิ้มระรื่น.....

              “เราแวะซื้ออุปกรณ์ ไปทำกระทงกันดีมั้ยครับ” ผมเสนอ...นี่คือแผน A ที่ผมได้วางเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว....ไม่คิดเลยว่าจะได้นำเอามาใช้จริงๆ.....ทำไมแกถึงได้เกิดมากับความโชคร้ายอย่างนี้นะกั้ง....ผมเผลอบริภาษตัวเองออกมาเบาๆ
              “หือ...ทำกระทงเป็นด้วยเหรอ ทำไมไม่ซื้อเอาล่ะ” พี่ดุ๊กแสดงความประหลาดใจกึ่งประทับใจเมื่อเห็นว่าพวกเราจะประดิษฐ์กระทงกันเอง
             “อ๋อ ไม่ดีกว่าครับ ทำเองสนุกดี อีกอย่างน้องพรเค้าเก่งเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว” ผมออกตัว....แหงล่ะ ของแบบนี้ใครๆก็ทำเป็น..แต่ผมไม่ใคร่อยากให้เค้ามาประทับใจในตัวผมอะไรนักหนา.....
             เราแวะซื้ออุปกรณ์ทำกระทงที่กาดดอกไม้ (กาดในภาษาเมืองแปลว่าตลาด) พี่ดุ๊กพยายามเอาอกเอาใจผมจนออกนอกหน้า...เค้าคงจะเห็นว่าผมน่ารักน่ะสิ....เมื่อตอนที่ผมอยู่เมืองนอกยังเห็นทำท่าลังเลอยู่เลยไม่ใช่หรือไง....
   
             “แวะทานข้าวกันก่อนดีมั้ยครับ พี่มีร้านอาหารเหนือจะแนะนำ ตอนเป็นเด็ก เวลาพี่มาเชียงใหม่ทีไร แม่พี่จะชอบพามากินที่ร้านนี้” ตอนเด็กๆเหรอ....คงตั้งแต่สมัยตั้งเมืองเชียงใหม่โน่นล่ะสิ...ผมคิด
            เขาพาเราไปยังร้านที่ผมไม่รู้จัก....จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่อยู่เมืองเชียงใหม่มา ผมเองก็ได้มีโอกาสต้อนรับเพื่อนๆ ที่เทียวขึ้นมาเยี่ยมค่อนข้างบ่อย....แต่ผมก็ไม่เคยรู้จักร้านอาหารเมืองร้านนี้มาก่อน...แสดงว่าเค้ารู้จักเชียงใหม่ดีพอสมควร...
              อาหารที่นี่ถือว่าอร่อยใช้ได้.....เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระต่างๆ ตามแต่จะนึกขึ้นมาได้....เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว...รู้จักการเข้าสังคม...รู้จักวางตัว...และก็รู้จักสรรหาเรื่องต่างๆมาคุยได้ไม่เบื่อ....แต่ถึงยังไง ผมก็ยังไม่คิดจะชอบเค้าอยู่ดี...
             “กั้งลองทานนี่สิครับ อันนี้ก็อร่อย” เค้ายื่นมือไปตักอาหารส่งมาที่จานผม...ผมขยับจานไปรับอย่างเสียไม่ได้...พลางแอบทำตาเขียวใส่น้องพร ซึ่งคอยทำหน้าเหมือนมีเรื่องให้ขบขันเสียเต็มประดา...ผู้ชายจะมาสู่ขอแกพรุ่งนี้หรือยังไง...ถึงได้ทำหน้าบานซะขนาดนั้น....ผมก่นด่าน้องพรอยู่ในใจ...
   
              หลังจากทานอาหารเสร็จ ผมยืนยันจะจ่ายค่ากับข้าวมื้อนี้เอง เนื่องจากไม่ต้องการจะให้เค้าต้องเป็นภาระ.....เพราะถึงยังไงผมก็ไม่ชอบที่จะเอาเปรียบใครอยู่แล้ว....ที่สำคัญผมไม่อยากให้เค้าคิดว่าผมอยากจะคบเค้าเพราะเงิน.....
              “พี่ดุ๊กอยากแวะเดินดูของที่ถนนคนเดินมั้ยครับ” ผมเสนอเพราะเห็นว่าตอนนี้ยังหัววันอยู่ จึงไม่อยากรีบพาเค้ากลับเข้าห้อง ถึงภาวะการณ์ตอนนี้จะทำให้รู้สึกอึดอัดยังไง แต่การพาเค้ากลับเข้าไปอยู่ที่ห้อง คงจะอึดอัดมากกว่าเป็นไหนๆ

               ที่เชียงใหม่จะมีการจัดงานถนนคนเดินทุกวันอาทิตย์.....อยู่บริเวณถนนกลางเวียง...ในเย็นวันนั้นพ่อค้าแม่ค้าจะนำเอาสินค้าพื้นเมืองมาวางขายเรียงรายให้เลือกชมมากมาย.......ทั้งยังมีการแสดง ละเล่นต่างๆ สุดแท้แต่ใครอยากจะเอามานำเสนอ..ได้รางวัลเป็นเงินตอบแทนบ้างตามแต่ความพึงพอใจของผู้ชม.....เหนือสิ่งอื่นใดก็คือการได้มีโอกาสแสดงออกในสิ่งที่พวกเขาเป็น (แต่เกย์ยังห่างไกลเรื่องพวกนี้มากนัก การแสดงออกไม่ได้หมายถึงการกระทำวี๊ดว้ายในที่สาธารณะ หากแต่หมายถึงการได้แสดงถึงจุดยืน และตัวตนที่แท้จริงของพวกเราต่อสังคมต่างหาก).......คนเชียงใหม่นับว่าโชคดี ที่ได้เกิดมาในเมืองที่เก่าแก่และร่ำรวยวัฒนธรรมเช่นนี้....ทุกอย่างสามารถขายได้....ไม่ว่าจะเป็นความเป็นเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม....ความขลังหรือความเก่าแก่....แค่เพียงไม้เก่าๆหนึ่งชิ้นที่ถูกหยิบจับขึ้นมาดัดแปลงเพื่อนำมาวางขาย ยังดูงดงามมีคุณค่า.....นอกไปจากนี้เชียงใหม่ยังเป็นเมืองที่มีธรรมชาติที่สวยงามและอุดมสมบูรณ์....ใครลองได้มาที่นี่แล้ว ถ้าไม่ตกหลุมรักเมืองเชียงใหม่ ก็คงจะเป็นบุคคลที่พิเศษแตกต่างจากคนทั่วไปไม่ใช่น้อย.....
   
              ผมรู้สึกว่าตัวเองใจร้ายพอสมควร....ที่ไม่ได้เทคแคร์พี่ดุ๊กตามอย่างเจ้าภาพที่ดีพึงกระทำต่อแขก.....ผมกลับเลือกที่จะปลีกตัวออกมาเดินคู่กับน้องพร...โดยปล่อยให้เค้าเดินดูข้าวของคนเดียวเพียงลำพัง.....จะหยุดรอบ้างก็ต่อเมื่อเห็นว่าอาจจะเกิดการผลัดหลงกัน แล้วเป็นเหตุให้ต้องได้ตามหากันให้วุ่นวายในภายหลัง....เค้าเองก็ดูไม่ได้มีท่าทีว่าจะเดือดร้อนอะไรกับสิ่งที่ถูกปฏิบัติ...บางทีเค้าอาจจะเก็บความเสียใจเอาไว้ลึกๆข้างในก็ได้.......แต่ในตอนนั้นผมไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้น....ไม่แม้แต่ความเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งซึ่งเคยรู้สึกดีๆต่อกัน.......

              ขากลับ ผมพาน้องพรแวะไปเก็บเสื้อผ้าที่หอพัก...โดยบอกกับพี่ดุ๊กว่าจะให้น้องพรไปช่วยทำกระทงสำหรับวันพรุ่งนี้ ดังนั้นน้องพรจะต้องอยู่ค้างที่ห้องกับพวกเราคืนนี้ด้วย
              “ขี้เกียจขับรถกลับมาส่งตอนดึกๆ” ผมให้เหตุผลตื้นๆที่คิดว่าดูเข้าท่ามากที่สุด
ผมสังเกตุเห็นพี่ดุ๊กหน้าสลดไปวูบหนึ่ง....ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาในที่สุด
              “มากันหลายๆคนก็สนุกดี” พี่ดุ๊กพูดอย่างคนมองโลกในแง่ดี......สนุกเหรอ....เชิญสนุกไปคนเดียวเถอะ...ผมอยากจะตะโกนใส่หน้าเขานัก

               พอถึงห้องพัก พี่ดุ๊กขอตัวไปอาบน้ำก่อน คงเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง....น้องพรได้ทีรีบขยับเข้ามากระซิบ
              “พี่กั้งจะให้น้องนอนจริงๆเหรอ ให้น้องกลับดีกว่ามั้ง พวกพี่จะได้นอนกันสองคน”
              “เธอเสียสติไปแล้วหรือยังไง ลำพังนอนกับเค้าสองคนพี่ไม่ได้กลัวอะไรหรอก พี่แค่ไม่อยากพูดอะไรที่มันทำร้ายจิตใจเค้า ถ้าหากเค้าเกิดคิดจะทำอะไรรุ่มร่ามขึ้นมา ก็เท่านั้น” ผมถลึงตาใส่น้องพรเป็นเชิงข่มขู่ให้ทำตามคำสั่งแต่โดยดี...ซึ่งปกติผมไม่ทำแบบนี้บ่อยๆหรอก...
              น้องพรขยับกลับไปนั่งตัดใบตองต่อเพราะยอมจำนนต่อเหตุผลหรืออาจเป็นเพราะคร้านจะเถียงก็สุดจะเดา.....

              “กั้งดูนี่สิ พี่ออกแบบลายเซรามิกส์เป็นลายพรรณไม้ด้วยนะ พี่ตั้งชื่อชุดนี้ว่าโบตานิการ์” พี่ดุ๊กหยิบเอาภาพสเก็ตส์แก้วเซรามิกส์ ที่มีลวดลายของพรรณไม้แบบต่างๆออกมาให้ผมดูด้วยความภาคภูมิใจ
             “พี่เห็นว่ากั้งเรียนเกี่ยวพฤกษศาสตร์ พี่ก็เลยได้แรงบันดาลใจมาจากกั้งนะรู้มั้ย”
             ผมรับเอาภาพสเก็ตส์เหล่านั้นมาพิจารณา....อืม...เค้าก็ทำได้สวยไม่เลว...แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าเค้าได้แรงบันดาลใจมาจากผม.....สงสัยจะพูดเพื่อทำคะแนน....เมินเสียเถอะ
             “ถ้ามะรืนนี้กั้งไปส่งพี่ที่โรงงาน ที่ลำปาง เดี๋ยวกั้งก็เลือกเอาเซรามิกส์มาฝากเพื่อนๆด้วยนะ เอามาเยอะๆเลย” ชิ...คิดจะเอาของมาล่อเหรอ....ผมดูเป็นคนละโมบมากนักหรือยังไง....
ผมเริ่มกังวลถึงความคาดหวังของพี่ดุ๊ก เรื่องที่จะให้ผมขับรถไปส่งที่ลำปางในวันมะรืน.......ก็ในเมื่อสถานการณ์มันเปลี่ยนไปอย่างนี้แล้ว...ผมไม่แน่ใจว่า ผมยังอยากจะไปส่งเค้าอีกหรือไม่.....แล้วผมจะหาเหตุผลอะไรมาอ้างดีล่ะ....โอ้ยยยยยย..กลุ้ม....

               พี่ดุ๊กนั่งดูเราทำเย็บใบตองอยู่เงียบๆสักพัก จึงขอตัวเข้านอน....ผมกับน้องพร ยังคงทำกระทงการเมืองต่อไปจนเสร็จ.....หลังจากอาบน้ำ ผมจัดแจงปูที่นอนให้น้องพรกับพื้นห้อง...จากนั้นจึงขึ้นไปนอนบนเตียงคู่กับพี่ดุ๊ก....เขานอนอยู่อีกฟากหนึ่งของเตียง ในขณะที่ผมพยายามขยับตัวมานอนให้ชิดกับขอบเตียงอีกฟากหนึ่งให้มากที่สุด....เตียงหกฟุตขนาดไม่เล็กเลย.....ถ้าเพียงแต่ขยับตัวแค่อีกนิดเดียว ผมคงจะหล่นลงไปกองอยู่ที่พื้นห้องอย่างไม่ต้องสงสัย....เหนื่อยจัง.....เมื่อไหร่จะจบสิ้นสักทีนะ....คิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ....สมน้ำหน้า อยากแส่หาเรื่องดีนัก.......

               ผมตื่นนอนด้วยความอิดโรย เนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่ค่อยจะหลับ บางทีการเลือกที่จะพูดอะไรออกไปตรงๆน่าจะดีเสียกว่าการที่ต้องมานั่งทนอึดอัดใจแบบนี้....แต่ผมคงขี้ขลาดเกินกว่าที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้....
หลังจากแวะส่งน้องพรที่หอพัก ผมจึงพาพี่ดุ๊กออกหาข้าวเช้าแถวหน้ามหาวิทยาลัยทาน...ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องอยู่กับเค้าสองต่อสองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว...
                “พี่ดุ๊กอยากไปเที่ยวไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” ผมถามเพื่อทำลายบรรยากาศอันแสนจะอึดอัดระหว่างเรา
                “กั้งอยากแนะนำที่ไหนล่ะ” ดูเค้าจะไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องเที่ยวเท่าไหร่...ก็รู้อยู่แล้วว่าการมาในครั้งนี้ของเค้าเพื่อจุดประสงค์อะไร
               “ไปเที่ยวงานเกษตรแฟร์ในมหาวิทยาลัยดีมั้ยครับ” ผมรีบเสนอ เพราะมันอยู่ในแผนการของผมแต่แรกอยู่แล้ว
               “อืม ดีเหมือนกัน เผื่อจะมีอะไรน่าสนใจมั่ง” พี่ดุ๊ก เออออ ถึงยังไงเค้าก็ต้องแล้วแต่ผมอยู่ดีนั่นแหล่ะ
ระหว่างที่เดินเที่ยวงานเกษตรแฟร์...ภายในใจของผมว้าวุ่นอยู่ตลอดเวลา...คอยคิดแต่จะหาหนทางปฏิเสธเรื่องที่จะต้องไปส่งพี่ดุ๊กที่ลำปาง....ผมไม่ได้รู้สึกว่าเป็นภาระหนักหนาอะไรในการขับรถ....แต่ผมอยากให้ระหว่างเราจบลงให้เร็วที่สุดมากกว่า....
                  “พี่ดุ๊กครับ พรุ่งนี้ผมคงไปส่งพี่ไม่ได้แล้วนะ พอดีอาจารย์เพิ่งโทรมาจะให้ผมพาไปออกพื้นที่ไปเก็บตัวอย่างน่ะครับ” ผมรู้สึกว่าลำคอแห้งผาก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเค้า....... การกลับคำพูด ไม่ใช่นิสัยของผม แต่ในครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ....และนี่ก็เป็นคำแก้ตัวเดียวที่ผมพอจะคิดออก ในเวลานั้น
                “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่จะให้คนที่โรงงานเค้าเอารถมารับก็ได้” เฮ้อ...โล่งอกไปที...ผมสังเกตุว่าเค้าไม่ได้แสดงท่าทีผิดหวังใดใดออกมาเลยแม้แต่น้อย...บางทีเค้าคงเตรียมใจไว้แต่แรกแล้วมั้ง.....

                 พี่ดุ๊กคอยตามติดผมแจ....ทั้งๆที่ผมก็แสดงท่าทีไปแล้วว่าไม่ได้รู้สึกพิศวาสเค้าแต่อย่างใด...แต่เหมือนประสาทสัมผัสของเค้าคงจะบกพร่อง....เพราะเค้าจะคอยเข้ามายืนประชิดเวลาคุยกับผมทุกครั้งที่มีโอกาส...ชอบทำเป็นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ........ผมอยากตะโกนใส่หน้าเขาดังๆว่าให้ออกไปยืนห่างๆ....แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ปัญญาชนที่ดีพึงกระทำ.....จึงได้แต่กัดฟันอดทนเอาไว้....ดูท่าทางเค้าจะยังไม่ละความพยายามง่ายๆ....
                 “แตงโมสีเหลืองแปลกจัง” ผมเปรยขึ้นมาลอยๆ ระหว่างที่เดินผ่านแผงขายแตงโม....เนื่องจากยังไม่เคยเห็นแตงโมที่มีเปลือกสีเหลืองแบบนี้มาก่อน....พี่ดุ๊กรีบกุลีกุจอไปซื้อมาลูกหนึ่ง........จัดแจงเอาใส่ลงเป้ของเค้าเอง แล้วสะพายขึ้นบ่า....มันเป็นเป้ขนาดจิ๋วแบบที่ผู้หญิงใช้กัน อะไรดลใจตอนที่เค้าซื้อมันมานะ...
                 “เราเอากลับไปกินที่ห้องกันดีกว่า” พี่ดุ๊กแน่ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม.....อย่ามาทำหน้าตาไร้เดียงสาใส่ผมเหมือนไม่รับรู้อะไรแบบนี้นะ.......ผมตะโกนอยู่ในใจ......การที่เค้าทำเหมือนไม่โกรธในสิ่งที่ผมทำ....มันทำให้ผมรู้สึกผิด.....ให้เค้าเกลียดผมซะยังจะดีกว่า....
   
                 “เป็นไงมั่งพี่กั้ง สวีทกันไปถึงไหนแล้ว” เสียงน้องพรเจื้อยแจ้วมาตามสาย
                 “อยากจะบ้าตาย เธอเสร็จธุระหรือยัง รีบมาช่วยพี่เร็วๆ”   
                 “เสร็จแล้ว มารับที่ตึกวิทย์ตอนนี้ได้เลยจ้า” ค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย....แต่ผมยังต้องวางแผนรับมืออีกรอบในคืนนี้.....คืนวันลอยกระทง....โอย...ทำไมเวลามันเดินช้าอย่างงี้งงงงงงงงง

[yuttaya]

ไม่โกรธก็ดีแล้ว....ตกใจแทบแย่ 

[gobgab]

..........เจ๊สองมีเพื่อนและ.........

..........เรียนพฤษศาสตร์เหมือนกันด้วย........

.........รอลุ้นต่ออ่ะคับ.........ว่าจะทำไง.....

[oaw_eang]

แล้ววันนี้อิชั้นก้ได้เรียนรู้ว่า  การสลัดผู้ชายออกจากชีวิตมันทำได้อยากพอๆ กับการหาผู้ชายเข้ามาในชีวิต 

ปล. คงอีกไม่นานที่ชั้นจะเป็นกระเทยแก่ๆ 

[MyLoveMyBabe]

อะไรกัน เจ้จะรีบเป็นกระเทยแก่ไปไหนกานนน  หุหุ 


จริงอย่างที่เจ้ว่านะ   "  การสลัดผู้ชายออกจากชีวิตมันทำได้อยากพอๆ กับการหาผู้ชายเข้ามาในชีวิต  "

[THIP]

พี่ดุ๊กคะแนนตกไปอีกแล้ว แล้วจะเหลือใครล่ะนี่ 

[มูมู่น้อย]

เหอ เหอ  หน้าตานี่เป็น first impression เลย  หน้าไม่ผ่านเกณฑ์นี่ทำหมดอารมณ์ไปได้เหมือนกัน 
อ่านๆ ไปก็สงสารพี่ดุ๊กอะนะ  ไม่รู้ว่าเค้าเป็นไงหรอก  แต่ก็นะ ก็พยายามรักษาน้ำใจเต็มที่แล้วนี่

คนไม่รัก  ฝืนไปยิ่งทำให้เค้าเจ็บ  ให้เค้ารู้แต่ต้นแล้วก็ยอมรับจะดีกว่า
รออ่านต่อจ้า  เราเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกันเลย  อ่านแล้วมีสำนึกรักบ้านเกิด คิดถึงจัง อิอิ 

ปล  ตกลงรู้จักเจ้สองป่าวเนี่ย 

[yuttaya]

ไปถามสองเองจิ...อิอิ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

หึหึ บางทีมันก็ไม่ได้ลงตัวอย่างที่คิด
 

[oaw_eang]

เรารู้จักกันด้วยหรอเคอะคุณคนเขียน

แต่ก้ยินดีที่ได้รู้จักนะ  ดีใจจังมีคนเรียน บอทฯ อีกคนแล้ว 

[yuttaya]

อืม...ใช่...สำหรับบางคน.....บางทีมันก็ไม่ลงตัว....

........แต่กับบางคน มันก็มักจะไม่ลงตัวทุกที......เช่น..

........เค้ารักเรา เราไม่รักเค้า........

........เค้าไม่รักเรา แต่เรารักเค้า.....

.......หรือเค้าป่าวประกาศว่ามีเจ้าของแล้ว......เป็นต้น....หุหุ

[oaw_eang]

กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เข้ามากรีดรีบนอย่างเดียว 

[มูมู่น้อย]

^
^
คุณอิเจ้สอง  รีบน  เป็นอะไรไปคะนั่น  จะกรีดทำไมคะ อิฉันไม่รู้เหตุผล
ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ตามอิเจ้คะ   

หุหุ  ว่าแต่ Moody  ยอกย้อนน่าดูนะ รู้จักอิเจ้ป่าวก็มะบอก ชิส์ๆๆ  แล้วก็ดูเหมือนกุ๊กกิ๊กๆ กับใครดีเนอะ

รออ่านต่อจ้า ตาละห้อย 

[yuttaya]

                        ในค่ำของวันนั้น หลังจากหาที่จอดรถซึ่งค่อนข้างจะหากยากอยู่สักหน่อยในช่วงเวลาที่มีงานเทศกาลเช่นนี้ เราสามคนเดินลัดเลาะไปตามถนน มุ่งหน้าไปยังสะพานนวรัฐซึ่งเป็นบริเวณที่มีการรวมตัวกันของนักท่องเที่ยวและชาวเมือง เพื่อทำกิจกรรมต่างๆในวันลอยกระทง ไม่ว่าจะเป็น การจุดโคมลอย การจุดเทียนเล่นไฟ การลอยกระทง หรือแม้กระทั่งการละเล่นที่รุนแรงอย่างเช่นประทัดเป็นต้น.....ถึงแม้ว่าจะมีประกาศห้ามเอาไว้แต่ก็ยังมีคนฝ่าฝืนเล่นอยู่ดี........กฎมีเอาไว้เพื่อแหกอยู่แล้วไม่ใช่หรือ...ถึงอย่างไรก็ไม่เห็นจะมีใครโดนจับสักคน......ก็คงจะห้ามยากอยู่สักหน่อยเพราะเค้าก็เล่นแบบนี้กันมาตั้งแต่ครั้งบรรพบุรุษ.....ตราบใดที่คุณไม่ได้ปามันไปใส่ใครให้ต้องแตกตื่นขวัญหนีดีฝ่อหรือเลือดตกยางออก ก็เป็นอันใช้ได้.....
                       คืนนี้มีขบวนแห่กระทงเล็ก ซึ่งเป็นขบวนแห่ที่ส่งเข้าร่วมจากชุมชนต่างๆ ที่เน้นทำแบบเรียบง่าย ไม่หวือหวา....ส่วนคืนพรุ่งนี้จึงจะเป็นขบวนแห่กระทงใหญ่ ซึ่งเน้นความสวยงามอลังการตามศักยภาพที่มีเหนือกว่าในทุกๆด้าน จากหน่วยราชการและสถาบันการศึกษาต่างๆ....
                       “พรุ่งนี้กั้งจะมาดูขบวนแห่มั้ยครับ” พี่ดุ๊กถามขึ้นมาลอยๆระหว่างที่เราหยุดพักดูขบวนแห่ที่กำลังจะเคลื่อนตัวผ่านไปอย่างช้าๆ
                       “คงไม่หรอกครับ กั้งไม่ชอบเบียดกับคนเยอะๆ” ผมรีบบอกปัด เพราะถึงแม้ว่าพรุ่งนี้เช้าเค้าจะไปลำปางแล้ว แต่หากผมบอกว่าจะมาเที่ยวงานในคืนพรุ่งนี้ พี่ดุ๊กอาจหาเหตุย้อนกลับมาอีกครั้ง เพราะถึงยังไงเค้าก็ต้องมาขึ้นเครื่องบินที่เชียงใหม่อยู่แล้ว......บรรยากาศนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ....ผมจึงเดินเลี่ยงออกไปหาซื้อโคมลอยสักอัน.....
   
                      “พี่กั้งไปเดินกับพี่ดุ๊กมั่งสิ ทิ้งเค้าไว้คนเดียวแบบนั้นมันน่าเกลียดนะ” น้องพรเดินเข้ามากระเซ้า....ซึ่งก็ได้ผล....ผมฉุนกึกขึ้นมาทันที
                      “เธออยากไปก็ไปเองสิ” ผมยักไหล่ เดินผละออกมา....ปล่อยให้น้องพรยืนทำท่ากระฟัดกระเฟียด ด้วยว่าขัดใจหรือจะแสร้งทำเพราะเป็นจริตนิสัยประจำตัวก็ไม่ทราบ
                      ผมทำทีเป็นไม่มอง แต่แอบชำเลืองดูทางหางตา เห็นน้องพรเข้าไปคุยกับพี่ดุ๊กที่กำลังง่วนอยู่กับการถ่ายรูป.....ความจริงเค้าก็ดูมีความสุขกับการมาเที่ยวของเค้าพอสมควร ไม่เห็นจะมีทีท่าว่าจะแง่งอนไม่พอใจที่ผมละเลยแต่อย่างใด.....สักพักน้องพรจึงเดินกลับมากระซิบ
                    “พี่กั้งๆ พอพี่กั้งไม่อยู่พี่ดุ๊กแตกสาวจิกน้องด้วย” ผมแอบขำ ท่าทางน้องพรอยู่ในใจ...ช่างประจ๋อประแจ๋น่าหมั่นไส้ดีแท้....
                   “เค้าว่าอะไรเธอมาล่ะ” ผมถามส่งๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้าไม่ถาม ก็ต้องเล่าให้ฟังอยู่ดี
                  “น้องบอกว่าตอนขากลับจะให้ตำรวจไปส่งเราที่รถ แล้วพี่ดุ๊กก็ถามน้องว่าสวยเหรอเค้าถึงจะไปส่งน่ะ” น้องพรทำท่าสาธยายปากยื่นปากยาว
                  “แล้วเธอว่าไงล่ะ” ผมซักต่อ
                  “น้องบอกเค้าว่าไม่สวยหรอกค่ะ แต่กินอร่อยยย” น้องพรเน้นเสียง ทำท่าภูมิอกภูมิใจออกนอกหน้า
                  “แล้วพี่ดุ๊กก็ว่าให้น้องว่า เฮ้อะๆ อันนี้ก็ต้องลองงงงงงง” น้องพรจีบปากจีบคอทำท่าเลียนแบบพี่ดุ๊กทำเสียงสาวแตกต่อ.....ผมอดขำไม่ได้เลยตีเพียะที่แขนไปหนึ่งทีแก้เก้อ.....สมน้ำหน้าอยากแส่หาเรื่องเอง....อิอิ

                  ตั้งแต่อยู่เชียงใหม่มา ผมยังไม่มีโอกาสมาเที่ยวงานลอยกระทงจริงๆจังๆสักหน เพราะไม่ชอบคนพลุกพล่าน....ได้แต่คอยยืนมองโคมลอยที่ล่องลอยอยู่เต็มท้องฟ้าเมืองเชียงใหม่ที่ระเบียงห้องอยู่คนเดียวยามดึก....บางทีก็อดคิดเล่นๆในใจไม่ได้ว่า นี่ถ้ามีคนรู้ใจมายืนดูอยู่ด้วยกันข้างๆคงจะโรแมนติกดีไม่น้อย...คนไม่มีแฟนคงจะรู้ดีว่า เทศกาลโรแมติกแบบนี้ช่างทำร้ายจิตใจคนโสดได้อย่างแสนสาหัสนัก....ลองมาอยู่เชียงใหม่โดยที่ไม่มีแฟนดูสิ แล้วคุณจะรู้ซึ้งถึงใจถึงความรู้สึกดังกล่าว...

                  พอมาถึงเชิงสะพานนวรัฐ เราจึงนำเอาโคมลอยมาร่วมจุดกับนักท่องเที่ยวคนอื่นอย่างสนุกสนาน...นี่ถ้าพี่ดุ๊กมาเที่ยวกับเราในฐานะพี่น้อง คืนนี้คงจะสนุกไม่น้อย....เนื่องจากผมจะได้ไม่ต้องมาคอยพะวงกับการวางตัวเพราะเกรงว่าถ้าทำท่าสนุกมากไป เดี๋ยวเค้าจะมองว่าเป็นการให้ท่า...แต่ถ้าทำบึ้งตึงเกินไป ก็ดูจะเป็นคนใจทมิฬขาดความเมตตาอย่างไม่น่าให้อภัย..เราแลกเปลี่ยนกันถ่ายรูปจนเวลาล่วงเลยไปค่อนดึกจึงชวนกันกลับ....จากจุดที่จอดรถมาถึงที่เราอยู่ค่อนข้างไกลพอสมควร หากจะเดินกลับดูจะเป็นงานที่โหดพอดู
                 “เราเรียกตุ๊กๆไปส่งดีมั้ย” น้องพรเสนอ....เราตกลงใจเรียกตุ๊กๆกลับ....ด้วยความที่รถมีพื้นที่ค่อนข้างจำกัด....เราสามคนจึงจำเป็นต้องนั่งเบียดกัน....พี่ดุ๊กเอื้อมมือมาโอบที่ไหล่ผม อาจเพราะจงใจหรือเพราะพื้นที่แคบก็ไม่อาจทราบได้....
                 “อยากจะตบหน้าสักฉาดโทษฐานที่กล้ามาทำกิริยาจาบจ้วงกับเรานัก” ผมคิดในใจอยู่เงียบๆ แต่ก็ทำเป็นวางเฉยเสีย.....นี่ถ้าเป็นคนที่เราพอใจล่ะก็ ทำมากกว่านี้ก็จะสู้อดทนไม่ปริปากบ่นสักคำ หุหุ....
   
                 “เราไปจุดโคมลอยในมหาวิทยาลัยกันเถอะ” ผมออกความเห็น เพราะพิจารณาแล้วว่ายังไม่ดึกนัก ถ้าหากกลับเสียแต่ตอนนี้คงไม่สมเหตุสมผลที่จะให้น้องพรไปนอนค้างที่ห้องด้วยอีกคืน...ดึกแล้วขี้เกียจกลับไปส่ง....คือเหตุผลเดิมที่ผมคิดเอาไว้ในใจ....
                 ในมหาวิทยาลัยมีคนมาลอยกระทงมากพอๆกับข้างนอก แต่บรรยากาศดูเป็นเอกภาพมากกว่า เพราะส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยทั้งนั้น.....
                  “ขอยืมไฟแช็กหน่อยได้มั้ยครับ” หนุ่มน้อยน่ารัก กลุ่มข้างๆเข้ามาขอยืมไฟแช็ก.....ผมยิ้มหวานก่อนยื่นให้......เด็กๆก็น่ารักแบบนี้แหล่ะ..อิอิ...ผมถือโอกาสขอให้เค้ามาช่วยจับโคมไฟไว้ให้ระหว่างรอรมให้ควันมากพอที่จะส่งโคมให้ลอยขึ้นฟ้า.....
                  “เดี๋ยวพี่ช่วยจับโคมเอาไว้ให้ กั้งไปถ่ายรูปให้ที” พี่ดุ๊กเข้ามากระแซะแย่งโคมไปจากมือผม......เค้าจะทำอะไรของเค้าเนี่ย....ผมเดือดดาลอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรออกมา นอกจากทำตามคำสั่งแต่โดยดี.....ฮึ่มมมมม

                   คืนนี้ก็จบลงแบบเดิมเหมือนคืนที่แล้ว ผมได้แต่หวังว่าบัวคงไม่ช้ำ และน้ำก็คงจะไม่ขุ่นจนเกินไป....ผมไม่อยากบอกกับเค้าตรงๆว่าไม่ได้ชอบเค้า....คิดว่าจากอวัจนะภาษาที่ผมแสดงออกไปตลอดสองวันที่ผ่านมา น่าจะบอกอะไรเค้าได้บ้าง ไม่มากก็น้อย....ผมไม่อยากพูดอะไรที่ทำร้ายความรู้สึกใคร....แต่ใครจะรู้ว่าบางทีสิ่งที่ผมกระทำลงไปอาจจะทำร้ายเค้าได้มากกว่าคำพูดเป็นไหนๆ....คงมีแต่ตัวพี่ดุ๊กเองที่รู้คำตอบนี้ หรือไม่ก็สวรรค์.....
                   ผมหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย....จนรุ่งเช้า....รู้สึกขอบคุณที่เค้าไม่ได้ล่วงล้ำก้ำเกินใดๆให้ต้องลำบากใจ.....ผมพลิกตัวหันไปมองไปยังตำแหน่งที่พี่ดุ๊กนอนอยู่.......เขาจ้องมาที่ผมแต่แรกอยู่แล้ว.....หัวใจผมหล่นวูบด้วยความตกใจ.....แต่เค้ายังคงจ้องนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีคำพูดหรือแสดงปฏิกิริยาใดๆออกมา....ผมรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นเนิ่นนานมาก...นานจนน่าอึดอัดใจ......ผมพลิกตัวลุกขึ้นเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ....ล้างหน้า....แปรงฟัน....อาบน้ำ.....แต่ในใจผมคิดถึงแต่สายตาของเค้าที่มองมาเมื่อครู่....มันช่างอ้างว้าง....ว่างเปล่า....จะสื่อให้รับรู้ถึงอารมณ์ใดๆผมก็ไม่อาจจะพรรณนาได้....รู้แต่เพียงว่ามันทำให้ผมรู้สึกผิด....ผิดกับทุกๆอย่างที่ผ่านมา.....แล้วผมจะทำอะไรได้ในเมื่อความรักมันคือความสมัครใจของคนสองคนไม่ใช่หรือไง......ผมไม่สมัครใจและไม่ต้องการให้เค้าแสดงความรู้สึกต่อผมในแบบคนรัก....ถึงจะมองว่าผมเป็นคนใจดำไร้ความเมตตา แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก...ไม่มีเลยจริงๆ....
                     เราร่ำลากันที่หน้าโรงแรม.....พี่ดุ๊กจากไปพร้อมรถยุโรปคันงามที่มาคอยรอรับ.....จบสิ้นกันทีความรักในวิมาน ที่ผมวาดมันขึ้นมาลวงๆ......แถมยังดึงเอาคนคนหนึ่งเข้ามาร่วมและทำลายมันลงให้ย่อยยับโดยน้ำมือผมเอง........ผมได้บทเรียนจากความสัมพันธ์ครั้งนี้อย่างหนึ่งว่าไม่ควรดึงใครเข้ามา โดยการใช้ความหวังเป็นสิ่งหลอกล่อ หากตัวเราเองยังไม่รู้แม้กระทั่งความต้องการที่แท้จริงภายในใจ.....

                     “น่าสงสารเค้าเนาะ แต่ก็ดีแล้วที่พี่กั้งตัดสินใจทำแบบนี้” น้องพรพยายามพูดปลอบใจระหว่างที่เราสองคนมาเดินเที่ยวงานลอยกระทงใหญ่ในค่ำวันนั้น....ผมเคยบอกพี่ดุ๊กว่าจะไม่มา...แต่ผมก็มา...ใช่ ผมโกหกเค้า...
                    “เสียดายเนาะ นึกว่าพี่กั้งจะได้แฟนรวย น้องจะได้พลอยสบาย” น้องพรพูดติดตลก เพื่อสร้างให้บรรยากาศ
                    “เธอก็เอาเองสิ” ผมแหวใส่....เราเดินชมงานต่อเงียบๆ...ผมยังรู้สึกแย่อยู่ แต่ผมไม่ได้ลบเบอร์เค้าทิ้ง....ไม่ใช่เพราะจะเอาไว้ติดต่อ...แต่หากเค้าโทรมาผมจะได้ไม่รับสายต่างหาก...
                    “พี่กั้งๆ นั่นใช่พี่ดุ๊กหรือเปล่า” น้องพรสะกิดผมให้ดูใครคนหนึ่งที่กำลังชมขบวนลอยกระทงอยู่ที่อีกฟากของถนน
                   “จะเป็นไปได้ไง ก็เค้าไปลำปางตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนี้” ผมค้าน เพราะไม่คิดว่าเค้าจะหวนกลับมาที่เชียงใหม่อีก
                   “ดูดีๆสิ น้องว่าใช่นะ” น้องพรคะยั้นคะยอต่อ อย่างมั่นอกมั่นใจ
                   “เฮ้ย จริงๆด้วย” ผมมองไปในทิศที่น้องพรบอก เป็นพี่ดุ๊กจริงๆ...เค้ากำลังยืนถ่ายรูปขบวนแห่อยู่คนเดียวที่อีกฟากถนน....ตายล่ะผมจะทำยังไงดี....จากตำแหน่งที่เรายืนอยู่มีคนไม่มากนัก....เป็นไปได้ว่าเค้าอาจจะมองเห็นเราสองคนในอีกไม่ช้านี้......ยังไม่ทันที่น้องพรจะพูดอะไรออกมา ผมก็ตัดสินใจกระชากแขนพาวิ่งฝ่ากลุ่มคนออกไปจากจุดที่เรายืนอยู่อย่างรวดเร็ว.....เราสองคนทั้งวิ่ง...ทั้งหัวเราะมาหยุดยืนหอบที่มุมตึก.....นี่ผมทำอะไรลงไปอีกเนี่ย....ในตอนที่เราวิ่งออกมาพี่ดุ๊กต้องเห็นแน่ๆ.....จะไม่เห็นได้ยังไง คนวิ่งออกจะเอะอะมะเทิ่งขนาดนั้น........นี่ผมยังทำร้ายเค้าไม่พออีกหรือยังไง.....ผมเลือกที่จะหนีปัญหาแทนที่จะเผชิญหน้ากับปัญหา....ผมควรจะเดินไปทักเค้าแล้วพาเค้าไปส่งขึ้นเครื่องอย่างน้องที่ดีควรทำ.....แต่ผมกลับเลือกวิธีที่จะวิ่งหนี เหมือนเด็กๆไม่มีผิด....บางทีผมอาจจะทนความอึดอัดใจมานานจนเกินพอแล้ว จนไม่อยากจะแบกรับกับมันอีกต่อไป แม้เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว........จบไม่สวยเลย......

                    ผมกลับมานั่งทำแลปอีกครั้งหลังจากผ่านความยุ่งเหยิงที่ตัวเองก่อเอาไว้มาอย่างสะบักสะบอม.....แต๊บๆๆๆๆๆแต๊บแก.....เสียงโทรศัพท์ดังทำลายความเงียบขึ้นมาจนผมสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ (เสียงโทรศัพท์ผมเป็นเสียงตุ๊กแกที่ผมเกลียดมาก แต่ก็เอามาตั้งเป็นเสียงโทรศัพท์)....ผมหยิบออกมาดูเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่พี่ดุ๊ก....ผมยังผวาเค้าอยู่
                   “หวัดดีครับ พี่กั้งเหรอ นี่นัทพูดนะ” อ้าว นึกว่าจะหายไปซะแล้ว...โทรมาอีกทำไมล่ะเนี่ย ผมนึกฉงนอยู่ในใจ
                   “ใช่.....นัทเหรอ มีอะไรล่ะ” ผมไม่จำเป็นต้องปั้นเสียงให้ดูหล่อกับคนๆนี้...ก็ในเมื่อเค้าเคยว่าผมเอาไว้ซะมากเรื่อง....เสียงส้าวววววววสาว...ผมยังเคืองอยู่นะ.....ก็ถ้าคิดว่าเราสาวก็ไปหาคนแมนๆสิจะโทรมาอีกทำไมกัน....หรือยังว่าให้เรายังไม่สาแก่ใจ
                  “กินข้าวเที่ยงยัง” เค้าถามต่อ...นี่อีตานี่คิดว่าตัวเองเป็นใคร....พูดอะไรกับเค้าเอาไว้จำไม่ได้หรือไง ยังจะมีหน้ามาชวนไปกินข้าวอีก...ดีล่ะผมจะทำเป็นเล่นตัวสักหน่อย...
                   “กินแล้ว ทำไมอ่ะ” ผมทำท่าวางเฉย ไม่รู้ร้อนรู้หนาว...
                   “ว่าจะชวนไปกินข้าวสักหน่อย แต่ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหลังก็ได้” ใครจะไปกับนายเชอะ...ผมคิด
                   “เอาไว้ตอนเย็นพี่เสร็จธุระแล้วจะโทรหาแล้วกัน” ผมกัดฟันพูดออกมาในที่สุด.....อิอิ...ผมเองก็อยากเจอเค้าเหมือนกันแหล่ะ...อยากจะรู้นักว่าจะวิเศษสักแค่ไหน ถึงได้มั่นใจซะขนาดนี้..
                   “ครับ งั้นแค่นี้นะ” เค้าวางสายไปแล้ว ทิ้งให้ผมอยู่กับความงงงวยต่อคนเดียว...จะมาไม้ไหนกับเราอีกนะ...เดี๋ยวเย็นนี้ก็จะได้รู้กัน....ผมหันกลับมาทำงานต่อ แต่ในสมองเริ่มวางแผนการอีกแล้ว.....

[~ScAreD:SAcreD~]

ตามเสียงกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิเจ๊สองมา
เนื่องจากกรีดร้องดังมาก เหมือนโดนน้ำมนต์ 5 5 5  (พูดเล่นนะ เจ๊)

ชักสงสัยแล้วสิ คนเขียนเนี่ย ....... ใช่คนที่เราคิดรึเปล่า หุ หุ 
ถ้าใช่งานนี้มีฮา 

[yuttaya]

ผูกเรื่องเป็นตุเป็นตะเชียว.....ไม่ใช่อย่างที่คิดซักหน่อย.....คิคิ

[MyLoveMyBabe]

ในที่สุดก้ปลดระวางออกจากบัญชีไปหนึ่งคน อิอิ

จะรอดูน้องนัทต่อว่าจะเป็นงายยย


ปล..คนชื่อนัทอ่ะ น่าร๊ากนะจะบอกให้ เอิ๊กๆๆ

[oaw_eang]

สงสารพี่ดุ๊กจัง  เพี้ยง!! ขออย่าให้เราเจอเหตุการณ์แบบนี้กะตัวเองเลย 

ปล. รีบนเคอะ  ช่างกล้านะเคอะ อิอิ  แต่เจ้ก็เห็นด้วย

[gobgab]

..........ถ้าไม่ใช่ฝืนไปก็เท่านั้น......

..........ยิ่งฝืนนานก็ยิ่งเจ็บลึก........

[THIP]

รอลุ้นน้องนัทดีกว่า   
อยากรู้นัก จะน่ารักสักแค่ไหน 

[yuttaya]

                        “นัทเหรอ เย็นนี้พี่จะไปตีแบด สนใจมั้ย” ผมรีบโทรศัพท์ถึงนัทในค่ำวันนั้น....ก็เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้เค้าลอยนวลไปล่ะ......เค้าทำอวดดีกับผมเอาไว้มาก......ยังไงก็ต้องขอเจอตัวจริงกันหน่อยล่ะ.....
                       “พี่ไปกันกี่คนน่ะ” ผมบอกชื่อคนที่จะไปด้วยสองคน
                      “ผู้ชายหรือผู้หญิง เป็นเกย์หรือเปล่า” เค้าซักต่อ....บ๊ะเจ้านี่เรื่องมากจริง...ผมนึกฉุนในใจ
                      “ถามทำไม”
                      “ก็ไม่อยากให้ใครมองว่าเป็นเกย์ ไปหลายๆคนดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย” นัทให้เหตุผลอ้อมแอ้ม...ดูทีรึ...เป็นเกย์แต่ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นเกย์.....ผมเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับคนจำพวกนี้มามาก....เกย์ประเภทแอบแฝง ไม่แสดงออก....และซีเรียสมากในการปิดบังตัวเอง...พวกเขาพร้อมที่จะตัดสัมพันธ์กับใครๆได้ในทันที โดยที่ไม่เหลือเยื่อใยใดๆ...ถ้าหากว่าคนผู้นั้นกระทำการอันจะส่งผลกระทบถึงภาพลักษณ์ของความเป็นชายที่เค้าพยายามสร้างมายาวนาน......ในเมื่อห่วงภาพลักษณ์ตัวเองมากขนาดนั้น แล้วจะมาเป็นเกย์ทำไม....อย่างว่าล่ะนะ...ก็ความอยากมันเข้าใครออกใครซะที่ไหน.....คนจำพวกนี้เค้าเรียกว่า เป็นคนประเภทเกลียดปลาไหล แต่กินน้ำแกง....เห็นแก่ความรู้สึกของตัวเองมากกว่าความรู้สึกของคนอื่น ต่อให้มีคนที่รักและดีกับเขามากแค่ไหนก็ตาม เขาจะไม่มีวันสร้างสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งเกินไปกว่าความสัมพันธ์ทางกาย เนื่องจากเขาได้ตีกรอบการใช้ชีวิตเกย์ของเขาเอาไว้แต่แรกอยู่แล้ว.....อย่างไรก็ดีมันเป็นการอยุติธรรมต่อบางคนที่ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อความรักโดยคิดว่า....จะใช้ความรักเปลี่ยนเขาได้ในที่สุด.....แต่สุดท้ายก็มักจะจบลงด้วยน้ำตาและความพ่ายแพ้อยู่เสมอ....ชีวิตเกย์นี่เข้าใจยากจริงๆ

                       “พี่กั้งกำลังจะไปไหนเนี่ย” น้องพรถามอย่างสงสัย.....ก็ในเมื่อเราสองคนกำลังจะไปตีแบด แล้วทำไมผมถึงขับรถมุ่งหน้ามาที่หอพักนักศึกษาคณะแพทย์ ซึ่งอยู่คนละทิศละทางกับสนามแบดที่เรากำลังจะไป
                      “เออน่า เดี๋ยวก็รู้เอง” ผมแกล้งพูดเป็นปริศนาให้น้องพรสงสัยเล่นๆ......ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรถึงนัท
                     “พี่มาถึงแล้ว ลงมาสิ” หลังจากวางสาย ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาคอยลุ้นว่า นัท ที่ผมเคยคุยด้วยทางเอ็มเอสเอ็นตั้งแต่สมัยอยู่เมืองนอกคนนั้น ตัวจริงของเค้าจะเป็นยังไง....จะเหมือนอย่างที่ผมคิดเอาไว้หรือเปล่านะ.....

                      ไม่นาน....ผมสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งวิ่งลงมาจากหอพัก.....เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน.....แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น.....
                     “ฮะโหล พี่กั้งอยู่ไหนอ่ะ” เค้าพูดผ่านสายโทรศัพท์ พลางสอดส่ายสายตามองหาผม ไปทั่วบริเวณลานจอดรถ
                     “อยู่ทางนี้” ผมเลื่อนกระจกรถลงโบกมือเรียกนัทให้หันมองมายังจุดที่พวกเรารออยู่.....เค้ากำลังเดินตรงเข้ามา
                    “คนนี้เหรอน้องหมอ ไม่เห็นจะหล่อเหมือนในรูปที่พี่กั้งเอาให้ดูเลย” น้องพรรีบฉวยโอกาสวิพากวิจารณ์ก่อนที่นัทจะเดินเข้ามาถึง
                   ความจริงเค้าก็ไม่ได้ดูหล่อเหมือนอย่างในรูปที่ส่งให้ผมดูจริงๆนั่นแหล่ะ.....ผิวไม่ขาวอย่างที่คิดแต่ก็ไม่ถึงกับดำ.....สูงประมาณร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร.....น้ำหนักเกินค่อนไปทางอวบ.....ดูเซอร์ๆ คงจะไม่ค่อยดูแลตัวเองสักเท่าไหร่....ใส่กางเกงขาสามส่วนสีมอๆ ตัวใหญ่ๆ แบบที่พวกผู้ชายเค้าชอบใส่กัน...เสื้อเชิ้ตปอนๆ.....นี่ถ้าไปเจอข้างนอก ผมคงไม่คิดว่าเค้าจะเป็นเกย์แน่ๆ......เพราะคงไม่มีเกย์ที่ไหนที่จะเซอร์ได้ขนาดนี้....ไม่ดูแลตัวเองเอาซะเลย เป็นหมอประสาอะไร....ผมคิด..แต่เค้าก็มีบางอย่างที่ผมชอบ....มาดแมน....ใส่เหล็กดัดฟัน......ตัวสูงใหญ่...อวบ....ใช่.....ผมชอบคนอวบๆ น่ารักดี

                   “หวัดดีครับ” ความคิดผมสดุดลงพร้อมกับเสียงทักของนัท ผมพยักหน้ารับ เอื้อมมือไปเปิดประตูให้เขาก้าวเข้ามานั่งในตำแหน่งข้างๆคนขับ...นัทไม่ยักกะไหว้ผมแฮะ....ก็เค้าอ่อนกว่าผมตั้งสี่ปีนี่นา....แต่จะคิดอีกที คงไม่มีใครเค้าไหว้คนที่เค้าคิดจะจีบหรอกเนาะ...หุหุ....มีหวังแล้วเรา...
                 “คนนี้ชื่อพี่พร เรียนปริญญาโทอยู่ชีววิทยา ผมบุ้ยใบ้ไปทางน้องพร....ทั้งสองคนทักทายกันตามมารยาท...น้องพรเก๊กแมนขึ้นมาในทันตา...เพราะผมเคยบอกเอาไว้ว่า นัทค่อนข้างจะซีเรียสเรื่องแตกสาว ถ้าเป็นไปได้ ให้พยายามเก๊กแมนเข้าไว้....ซึ่งงานนี้ก็ไม่ถือว่าเป็นงานยากสำหรับน้องพร เนื่องจากเค้ามีใบหน้าที่ค่อนไปทางมาดแมนอยู่แล้ว ถ้าหากนั่งอยู่เฉยๆไม่พูดไม่จาแตกสาวออกมา คงจะหลอกใครต่อใครให้เชื่อได้ไม่ยากว่าเป็นผู้ชายแท้ๆ.....เกย์สาวแต่หน้าแมน...อิอิ
   
                  “พี่กั้ง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” นัทถามแก้ขวย....ผมรู้สึกว่าเค้าคอยชำเลืองมองดูผมบ่อยๆ....แต่ผมแกล้งทำเป็นเฉยเสีย พยายามวางหน้าให้ดูละมุนละไมเข้าไป...ใช่แล้วผมกำลังยั่วยวนเค้าอยู่..
                 “สักสองอาทิตย์แล้ว” ผมบอก.....ก่อนจะเข้าเกียร์และเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปยังโรงยิม....ระหว่างการเดินทาง ส่วนใหญ่น้องพรจะเป็นผู้ผูกขาดการสนทนากับนัทซะมากกว่า เนื่องจากผมเองไม่ถนัดคุยกับคนแปลกหน้าเท่าที่ควร....
                “เรามากันสามคนเองเหรอ” นัทถาม เนื่องจากปกติในการเล่นแบด มักจะต้องเล่นกันสี่คนขึ้นไปจึงจะสนุก
                “พี่นัดปอเอาไว้แล้ว เค้าบอกว่าจะมารอพวกเราที่โรงยิมเลย” การที่จะรวมเอาทุกคนมาเพื่อตีแบดในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก....เนื่องจากผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก กลุ่มตีแบดของเราก็ได้ถึงกาลล่มสลายไปตั้งแต่ครั้งนั้น...แต่ด้วยความพยายามอย่างสุดความสามารถ....ในที่สุดผมก็เซ็ตทีมตีแบดเฉพาะกิจขึ้นมาจนสำเร็จ.....จะเพื่อใครล่ะถ้าไม่ใช่เพื่ออีตานัทคนเดียว.....เอ หรือว่าเพื่อตัวผมเองกันแน่นะ...อุอุ

                เรามาถึงโรงยิมตรงกับเวลาที่จองสนามเอาไว้พอดี.....ผมเห็นปอมานั่งรอเราอยู่ก่อนแล้ว..........เค้ายิ้มแต้เดินรี่เข้ามาทักทาย........
               “หวัดดีคับพี่กั้ง นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” ผมยิ้มตอบพยายามสงวนท่าทีเอาไว้
               “เข้าไปข้างในกันเถอะ” น้องพรรีบตัดบทเพราะเข้าใจสถานการณ์ดี

                 ความจริงแล้วปอกับผมก็มีประวัติร่วมกันมาแบบไม่โปร่งใสซะทีเดียว..... เราเจอกันครั้งแรกที่สนามแบดแห่งนี้เมื่อสองปีที่แล้ว......ครั้งนั้นผมเพิ่งมาอยู่ที่เมืองเชียงใหม่ได้ไม่นานและกำลังอยู่ในระหว่างการตั้งหน้าตั้งตาเสาะหาคนรู้ใจอย่างเอาเป็นเอาตาย....ในตอนนั้นทีมเล่นแบดของผมมีเพียงสามคน คือผม น้องพร และเพื่อนสาวอีกหนึ่งคน....การมาสามคนไม่ใช่เพราะเราไม่สามารถที่จะหาแนวร่วมได้ แต่มันเป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่งในการจีบหนุ่มๆของผมตะหาก......เพราะผมจะใช้โอกาสที่เราขาดคนเล่นนี้ เป็นช่องทางในการเสาะหาอาสาสมัครจำเป็น(ที่เราหมายหัวเอาไว้แล้ว) มาร่วมตีแบดกับพวกเรา เพื่อให้ครบสี่คน....ซึ่งปอก็เป็นหนึ่งในบรรดาของหนุ่มๆที่ตกเป็นเหยื่อมารดังกล่าว......
   
                     ในตอนนั้นปอมากับเพื่อนๆกลุ่มใหญ่ ซึ่งกลุ่มดังกล่าวรวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมทางศาสนารวมไปถึงการร่วมกันทำกิจกรรมทางการกีฬาและอื่นๆอีกด้วย.....กลุ่มของปอมีผู้เล่นในหลายระดับฝีมือ...บางคนเล่นเก่ง...บางคนเล่นอ่อน.....เมื่อเค้าได้มาตีกับพวกเรา ผมจึงสามารถดึงให้ปอมาเข้ากลุ่มกับพวกเราได้ไม่ยาก......เพราะการได้เล่นแบดกับกลุ่มที่มีระดับฝีมือค่อนข้างดีอย่างพวกเราย่อมทำให้เค้าติดใจ....คอร์ทไม่ต้องจอง....มีน้ำให้ดื่มฟรี....ค่าลูกแบดถูก......เพื่อนเล่นแบดฝีมือดี....แถมยังน่ารักและเอาใจเก่งอีกต่างหาก....ไม่ติดใจก็ให้รู้ไปสิ........เมื่อทำให้เค้ามาเข้ากลุ่มกับเราได้สำเร็จ ผมจึงทึกทักเอาเองว่าเค้าคงมาเพราะความปรารถนาส่วนตัวที่เกิดจากผมเป็นแรงบันดาลใจ...หุหุ...หลงตัวเองซะไม่มี
   
                     “ไปชอบมันตรงไหนไอ้ปอ ดำก็ดำ” น้องพรแสดงท่าทีไม่เห็นด้วยกับความหลงผิดของผมในครั้งนั้น...เนื่องจากภาพของผู้ชายที่เหมาะสมกับผมในสายตาน้องพร ค่อนข้างจะสูงส่งมาก เมื่อเทียบกับปอ.....แต่ในตอนนั้นผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น......ผมมักจะหลงไหลได้ปลื้มกับใครที่เข้ามาใกล้ชิดได้ง่ายๆ...ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เพื่อนๆต่างรู้กันดี
                   “เดี๋ยวมันก็หายบ้าไปเอง” นี่คือข้อสรุปที่ทุกคนมองความรักที่ผมมีต่อปออย่างดูแคลน

                   แต่กว่าผมจะหายบ้าก็กินเวลานานพอสมควร....ผมลงทุนตามเค้าไปร่วมพิธีทางศาสนาในวันอาทิตย์ทั้งๆที่แสนจะอึดอัดใจ......ตามเค้าไปเข้าแคมป์ทางศาสนาบนดอยทั้งๆที่เป็นผมนับถือคนละศาสนากัน...และก็ตามเค้าไปในอีกหลายๆที่ โดยต้องลากเอาน้องพรและเพื่อนสาวไปด้วยเสมอๆ....ผมจะจีบใครแต่ละคน มักต้องคอยวุ่นวายไปถึงคนอื่นแบบนี้เป็นประจำแหล่ะ.....ในที่สุดเค้าก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ผมมีต่อเค้า.....ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็คงพยายามหลีกเลี่ยงปัญหานี้มาโดยตลอด.....หลังจากนั้นเขาได้พยายามบอกผมเป็นนัยๆหลายครั้งว่าไม่ได้คิดอะไร.....แต่ผมไม่สนใจที่จะรับฟัง.....จนในที่สุดเราจึงได้เปิดอกคุยกันผ่านทางเอ็มเอสเอ็น....

                    “ผู้ชายชอบผู้ชายไม่ได้มันเป็นบาป ผิดหลักศาสนา” นี่คือเหตุผลที่เขาบอกผมในตอนนั้น
                   “พระเจ้าสร้างผู้ชายให้คู่กับผู้หญิง การที่ผู้ชายมารักกับผู้ชายเป็นสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติ ผิดหลักพระคัมภีร์” ถ้าจะเอาเหตุผลความเชื่อทางศาสนามาอ้างผมก็คงไม่มีอะไรที่จะพูดอีกต่อไป........ผมเสียใจ......กินเหล้า......และก็ทำท่าแบบคนอกหัก....สะใจดี....เพื่อนผมบอกว่าผมชอบแกล้งหาเรื่องไปรักคนโน้นนี้ และก็ทำให้ตัวเองอกหัก เนื่องจากเป็นพวกโรคจิต ชอบเสพความเจ็บปวด.....ผมไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วเป็นอย่างที่เขาว่าหรือไม่.....แต่บางครั้งผมก็ชอบความรู้สึกเวลาที่อกหักมากกว่าความรู้สึกตอนตกหลุมรักเสียอีก........

                    แม้จะผ่านเรื่องราวรันทดดังกล่าวมาแล้ว ผมกับปอก็ยังไม่ได้เลิกติดต่อกัน....เรายังคงคุยกันบ้างตามแต่จะมีโอกาส....แบบพี่น้อง......และเค้าก็มีประโยชน์มากจริงๆสำหรับผมในภาวะการณ์เช่นนี้...เพราะเค้าทำให้เรามีครบสี่คน...ทั้งความที่เค้าเป็นผู้ชายจึงทำให้นัทคลายความวิตกเรื่องจะถูกจับตามองจากคนทั่วไป......
                   นัทเล่นแบดได้เก่งใช้ได้...เก่งกว่าผมด้วยซ้ำ....
                  “นัทเป็นนักกีฬาแบดของคณะ” เค้าโม้ระหว่างที่เราหยุดนั่งพักดื่มน้ำ.....ไม่อยากจะเชื่อ...คณะแพทย์หาคนเล่นแบดเก่งๆได้แค่นี้เองเหรอ
                  เราผลัดกันเล่นสลับคู่ไปมา....ผมคู่กับนัทบ้าง...คู่กับปอบ้าง....แต่ไม่คู่กับน้องพร....มีหลักปฏิบัติที่เข้าใจร่วมกันง่ายๆในอดีตและยังใช้มาจนกระทั่งปัจจุบันก็คือ......เวลาที่เราต้องเล่นแบดกับเป้าหมายที่เราเรียกมา....ผมจะต้องโดนจับให้คู่กับเป้าหมายเสมอ....ยังกะเกอิชา (เกย์อิชา) แน่ะ....เพราะหน้าที่ของผมคือต้องคอยเทคแคร์ผู้ชายทั้งในระหว่างที่เราเล่นแบดและหลังจากเล่นแบดเสร็จแล้วด้วย......จะทำยังไงก็ได้เพื่อให้เค้าติดใจและอยากกลับมาเล่นกับเราอีก....ซึ่งก็ได้ผลทุกทีจริงๆ...
                 หลักในการเล่นแบดกับผู้ชายนั้น ไม่ใช่สักแต่ว่าตีให้เก่งแล้วจะพอ.....มันคือศิลปะอย่างหนึ่ง.....ทำยังไงก็ได้ที่จะทำให้อีกฝ่ายเกิดความรู้สึกรัญจวนใจ.........ไม่ว่าจะเป็นการหัวเราะหรือการอุทานแสดงความรู้สึกในขณะที่เล่น.....ต้องดูยั่วยวนแต่เป็นธรรมชาติ.........ท่วงท่าลีลาในการตีควรเน้นความสวยงามไว้ก่อน อาจจะมีล้มลุกคลุกคลานบ้างก็ขอให้เป็นท่าล้มที่สวยน่ามอง.....ท่าทางที่ปฏิบัติต่อคู่ของเราต้องทำให้เค้ารู้สึกเสมือนว่า ในขณะที่เล่นเราคอยแอบมองเค้าอยู่แต่ไม่อยากให้เค้ารู้ตัว.....ต้องทำให้เค้ารู้สึกแบบนั้นให้ได้ไม่ใช่ปล่อยให้เค้าไม่รู้ตัวจริงๆ.......และพยายามสงวนคำพูดเอาไว้.....ผมเชื่อว่าการใช้ท่าทางในการยั่วยวนได้ผลลึกซึ้งกว่าการใช้คำพูดค่อนข้างมาก......เรื่องการพูดคุยนั้นเอาไว้ค่อยมาทำหลังจากตีแบดเสร็จก็ยังได้........อีกอย่างเราต้องดูเปราะบางแต่ต้องไม่เป็นตัวถ่วงสำหรับเค้า......ไม่ง่ายเลยเนาะกับการเล่นแบดเพื่อหาแฟน
                ที่กล่าวมาทั้งหมดใช้ไม่ได้ผลกับนัทเลย.....เค้าไม่แสดงท่าทีใดๆให้ผมสัมผัสว่าเขาได้ตกหลุมเสน่ห์ของผมแล้ว......หลังจากตีแบดเสร็จผมตรงไปส่งนัทที่หอพักเลย.....เราสามคนต่างแยกย้ายกันกลับที่พัก.......ผมกลับมานั่งทอดถอนใจอยู่ที่ห้องคนเดียว.....สงสัยงานนี้จะหลุดมืออีกแน่ๆ......

[gobgab]

.......... ...เพิ่งรู้นะเนี่ย......

..........ว่าการตีแบดต้องใช้ทั้งศาสตร์และศิลป์ขนาดนี้.......... 

..........ถึงว่า.....เราก็เลยหาไม่ได้ซักที......

[MyLoveMyBabe]

ข้าน้อยขอคาระวะ  ได้โปรดรับเป็นศิษย์ด้วยเถิดด...


เอ่อ เปิดคอร์ส "การอ่อยอย่างมีศิลปะ"  "ทอดสะพานอย่างไรให้ดูดี"   ดีกว่านะคับ  ผมจะสมัครเรียน อิอิ


ได้ใจเจงๆๆ เหอๆๆ