หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[ต่ายน้อย]

เห็นแก่ตัวที่สุดเลว ชาติหมา เกลียดมาก ถ้ามีแฟนแล้วเจออย่างไอ้เหี้ยเฟค ผมขออยู่เป็นโสดไปจนตายดีกว่า  ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าแล้ว เลวเกิน

[ิbenejeng]

เอาให้หนักเลยบีม

[nubuggy]

ขออธิบาย ความรู้สึกนะ  ตอนแรกที่เห็น อัพ  ดีใจมาก  มาต่อสักที  ความคาดหวัง คือ  อยากเห็นอะไร แรงๆ  แบบให้ จบให้เคลียสกันไปสักที  ไม่ใราก็ใคร เจ็บกันไปข้างหนึ่ง
 พอเริ่มอ่าน จน จบ  เหมือนค้างคากว่าเดิม   ค้างคาก็ตอนที่แล้วอีก  ความรู้สึกเหมือนเข้าห้องน้ำแล้ว ออกไม่สุดอะ 

ส่วนเฟค ก็นะ  อธิบาย ความเห็นแก่ตัว ได้อย่างไม่มี ข้อสงสัย เป็นยิ่งกว่าที่คิดไวอีก ถ้าแบบนี้ น้องบีม หลีกให้ไกลเลย เจ็บครั้งเดียว ดีกว่า ต้องมาทนเจ็บทั้งชีวิต  ถ้ายอม คราวนี้  คราวหน้า คง มี บอมหมายเลข 2.... 3..... 4 จนถึง อนันต์  ตามมาอีกมาเลย   สู้ไปนับขวดกะหมวดก้องดีกว่า (เมียทหารนับขวด.....)    รออะไร ที่มันแรงๆ แระเด็ดขาดกว่านี้ ให้ สมกะลูกนายพล หน่อยจิ น้องบีม

[ronlbb]

เฟคทำไมทำตัวแบบนี้ว่ะ

อยากต่อยแม่งจริงๆ

[august_may]

+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่รู้ว่าสุดท้ายเฟคจะเอายังไง แต่แบบนี้มันเห็นแก่ตัวจริงๆ ว่าแต่อีกคนนึงของเฟคเค้ารู้มั้ยเนี่ยว่าเฟคมีบีมอยู่แล้วอ่ะ

[Ak@tsuKII]

+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่รู้ว่าสุดท้ายเฟคจะเอายังไง แต่แบบนี้มันเห็นแก่ตัวจริงๆ ว่าแต่อีกคนนึงของเฟคเค้ารู้มั้ยเนี่ยว่าเฟคมีบีมอยู่แล้วอ่ะ

รู้สิจ๊ะ แต่นางยอมเป็นเมียน้อย

[Public]

    ไอ้เฟค

+1  เราอยากเห็นบีมทรมารเฟค บีบให้บอสออกไป ฮ่าๆ  (ซาดิส - )

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่ง  อย่าตัน อย่าลงช้าก็พอ 

[MINTZee]

เฟค
เลว ว ว!!!!
 

[broke-back]

แวะเข้ามากระโดดถีบ


  ไอ่เหี้ยเฟค



แค่นี้ล่ะ..สบายใจ
 

[oiruop]

มาต่อ มาต่อ มาต่อเถอะ

[ho-mo_mikiiz]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ เชื่อว่าบีมต้องมีบทเรียนที่เหมาะสมให้เฟคแน่ๆ จัดไปบีม อย่าให้แม่ยกใจเสีย จะกลับมารักกันก็ไม่ว่า แต่ขออย่างเดียว จัดให้หนัก อย่าให้มันได้อะไรคืนไปง่ายๆ(ถ้าเป็นชั้ล ถึงขั้นหัวแตกก่อนเห๊อะ เลิกรักไม่ได้ก็ขอหนักๆ เชอะ////)

[NUTTYZERO]

ไม่นะ  ค้างคา

พี่เฟคนี่....ฮึ๊ยย (ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว)

[konjingjai]

อ่านหลายเมนต์แล้วอยากจะกรี๊ดจะอินอะไรกันได้ขนาดนี้เฟคกลายเป็นผู้ร้ายเต็มขั้นไปแล้ว   แล้วถ้าอ่านตอนนี้แล้วอย่าเพิ่งด่าบีมกันล่ะ


ความรักที่ทุกอย่างกำลังจะจบลง  มันเหมือนกับน้ำที่กำลังระเหยออกจากทรายมันค่อยๆ  แห้งหายไปอย่างช้าๆ   หนึ่งคนพยายามจะยื้อไว้ด้วยทุกวิถีทางส่วนอีกคนหนึ่งกำลังหนีสุดชีวิตมันเป็นการพายเรืออยู่ในอ่างถ้าหนึ่งคนไม่ยอมหยุดมันก็จะวนไปเรื่อยๆ  อย่างนี้แหละ   ความรักของคนสองคนที่กำลังเดินสวนทางกัน

ผมไม่คิดหรอกว่าไอ้เฟคมันจะรับข้อเสนอของผมง่ายๆ  อย่างนี้  ผมเดินจากมาด้วยความคิดที่สับสนภายในหัวคิดแต่เรื่องของมันว่าที่มันยอมผมง่ายๆ  อย่างนี้มันต้องการอะไรจ่ากผมกันแน่...ความรักเหรอ..ที่มันต้องการ

  ผมกับมาสนุกต่อกับพี่ก้องที่ตอนนี้ผมเกาะพี่เขาเอาไว้ใกล้ตัวตลอด  เพื่อปกกันไม่ให้ไอ้เฟคมันมาใกล้ผมได้อีก  แต่ไอ้เฟคมันก็หายไปเลยมันเพียงแต่โทรมาหาพี่กันต์และบอกว่ามันกลับไปแล้วและที่ผมรู้ก็เพราะว่าพี่กันต์บอก   ขิงยิ้มขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินว่าไอ้เฟคมันกลับไปแล้ว 

จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงเวลาของวันใหม่  ผมกับพี่ก้องจึงได้ลาจากขิงกับพี่กันต์เพื่อกับมายังห้องของตัวเอง  ตลอดระยะทางที่นั่งรถมาด้วยกันผมไม่รู้จะพูดหรือบอกยังไงกับพี่ก้องดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าพี่ก้องจะเป็นส่วนหนึ่งของการเอาคืนของผม

ผมไม่อยากให้พี่ก้องรู้สึกไม่ดีที่ผมมาลากพี่เขาเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยโดยที่พี่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ตลอดเส้นทางระหว่างทางที่เรานั่งรถมาด้วยกัน  ผมมองหน้าพี่ก้องตลอดอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก   ผมไม่รู้หรอกว่าใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยของพี่ก้องเขาคิดอะไรอยู่ ถึงช่วงหลังๆ  มานี่ผมกับพี่ก้องจะสนิทกันพอสมควรแต่บางมุมของพี่เขาผมก็สัมผัสไม่ได้   แต่ไม่ทันที่ผมจะได้พูดหรือบอกอะไรกับพี่ก้องมันก็เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน  แต่มันเป็นเรื่องดีสำหรับผม  เพราะเรื่องทุกอย่างมันจะง่ายขึ้น

หลังจากที่ชำระล้างร่างกายจนสะอาดแล้วผมก็เดินไปที่เตียงนอนแล้วล้มตัวลงนอนคว่ำกับที่นอนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเต็มที่กับชีวิตมากไปหน่อย ไหนจะเรื่องยุ่งๆ  ที่เกิดขึ้นมาทั้งวันอีกมันเลยทำให้ร่างกายและสมองของผมล้าไปหมด  ส่วนพี่ก้อง  พี่เขาก็กำลังอาบน้ำต่อจากผมนั้นเอง

ผมนอนจนรู้สึกว่าตัวเองหลับไปได้สักพักแล้ว  แต่มารู้สึกตัวตอนที่เตียงนอนอีกด้านยุบตัวลง  คงเป็นพี่ก้องนั้นเองที่เป็นคนทำให้มันเป็นอย่างนั้น   พอผมรู้สึกตัวผมจึงลืมตาขึ้น  ปรากฏว่าภายในห้องมืดไปหมดแล้ว  เหลือเพียงแสงสว่างที่ลอดเข้ามาจากทางหน้าต่าง

ในความมืดผมเห็นว่าพี่ก้องเองกำลังนั่งมองมาทางผมที่นอนมองพี่เขาอยู่  แต่พี่เขาคงไม่เห็นหรอกว่าผมเองตื่นขึ้นมาแล้วคงเป็นเพราะความมืดภายในห้อง  ผมเองก็อยากรู้ว่าพี่ก้องเขาจ้องมองผมทำไม  ผมจึงเงียบเอาไว้ไม่ได้พูดหรือขยับตัวเพื่อแสดงให้พี่เขารู้ว่าผมตื่นแล้ว   พี่ก้องจ้องมองผมอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรก่อนที่พี่เขาจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม  แต่ด้วยที่เตียงในห้องมันเล็กทำให้ตัวของผมกับพี่ก้องเบียดกันอยู่บ้าง  ผิวเนื้อเย็นๆ  ที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาถูกกับแขนของผม  มันทำให้ใจผมปั่นป่วน

มันอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกลอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายของผมหรืออะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมกล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน  ผมค่อยๆ  เบียดตัวเองไปกับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ออกกำลังกายอยู่เสมอ

พอผมเบียดตัวเองไปกับแผ่นหลังของพี่ก้อง  ผมรู้สึกได้ว่าพี่เขาเกร็งตัวขึ้นแต่พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร  เพียงแต่พี่ก้องขยับตัวออกไปนิดหนึ่ง  พี่แกคงคิดว่าผมยังนอนหลับอยู่แต่ดิ้นมาถูกแกเข้า  แต่ผมเองก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น  เมื่อขยับหนีได้ผมก็ขยับตามได้จนพี่ก้องเขาขยับไม่ได้อีกแล้วเพราะมันสุดขอบเตียงแล้เว  จากตอนแรกกะจะแกล้งเล่นๆ  แต่ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเอาจริงแล้ว

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะแกล้งต่อเลยพี่ก้องก็ลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ผม

“นี่แกล้งกันใช่ป่ะบีม”

พี่ก้องถามผมเสียงเข็ม    ผมสนิทกับพี่ก้องมาเกือบเดือนจึงทำให้พอรู้ว่าพี่เขาไม่ได้โกรธผมหรอกแต่แกล้งทำเสียงดุให้ผมกลัว  แต่มีเหรอคนอย่างผมจะกลัวผมจึงหัวเราะออกมา  และโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวพี่ก้องก็ขึ้นมาค่อมอยู่บนตัวของผมแล้ว  และพี่ก้องก็ลงมือจี้เข้าที่เอวของผมจนผมดิ้นไปมาเป็นการเอาคืนที่ผมไปแกล้งแกเข้า   พี่ก้องเขารู้จุดอ่อนของผมดี  เพราะเวลาที่ผมไปนอนค้างที่บ้านพักของพี่ก้อง  ผมจะแกล้งพี่ก้องประจำ  ตอนแรกๆ  พี่ก้องเขาก็ไม่รู้จุดอ่อนของผมหรอกจนไอ้น้องชายตัวแสบของผมนะซิปากสว่าง  พี่ก้องเลยรู้  ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  ผมก็จะโดนเอาคืนอย่างนี้ตลอด

“ปล่อยก่อนพี่ก้อง...555555”

“ไม่ปล่อยครับ...ใครอยากมาแกล้งพี่ก่อนห่ะอย่างนี้ต้องเอาคืนเสียแล้ว”

ผมดิ้นอยู่ใต้ร่างของพี่ก้องที่ตอนนี้กำลังสนุกกับการที่ได้แกล้งผมคืน   ผมดิ้นจนหมดแรง  และด้วยแรงที่เสียดสีกันไปมาจากตอนแรกก็จั๊กจี้ดี  ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น  จากเสียงหัวเราะกลายเป็นนิ่งเพราะผมกลัวว่าตัวเองจะหลุดเสียงบางอย่างออกไปแล้วทำให้พี่ก้องรู้ว่าผมกำลังเกิดอารมณ์ขึ้นมา

แต่....ผมว่าไม่ใช่แค่ผมแล้วล่ะที่กำลังเกิดอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน  พี่ก้องเองก็คงเป็นเหมือนผม  น้องชายของพี่ก้องกำลังขยายตัวขึ้นเรื่อยๆจนดันอยู่ที่หน้าขาของผม  ความร้อนจากมันแผ่ผ่านกางเกงขาสั้นที่พี่ก้องแกใส่นอนมายังตัวผม   

ตาของผมกับพี่ก้องประสานกันนิ่ง  ผมรู้แล้วว่ามันจะต้องเกิดอะไรขึ้นต่อไปถ้าผมไม่หยุดมันไว้ตรงนี้  แต่จากการที่ขาดสติของผม  ผมจึงยกมือทั้งสองข้างของผมไปโอบกอดที่คอของพี่ก้องเพื่อโน้มหน้าของพี่ก้องให้ลงมาหาผม  ตอนแรกพี่ก้องเองก็ขืนตัวเอาไว้เหมือนกัน แต่สุดท้ายพี่ก้องก็ยอมผ่อนตัวตามมือของผมลงมา

ผมเพิ่งจะรู้ว่าการแลกน้ำลายกับคนอื่นตอนเมานี้ก็ได้รสชาติแปลกๆ  เหมือนกัน  พี่ก้องแกก็เก่งไม่เบาเหมือนกันกับเรื่องนี้  เราสองคนจูบกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่พี่ก้องจะเว้นช่วงปล่อยให้ผมได้พักหายใจ  พี่ก้องจ้องมองตาของผมอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะถามขึ้นว่า

“แน่ใจนะบีม...ว่าบีมอยากให้มันเกิดขึ้น”

พี่ก้องพูดออกมา  แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจจะตอบเป็นคำพูดแล้วผมใช้ร่างกายของผมตอบแทนจะดีกว่า  ผมได้แต่ยกตัวเองขึ้นก่อนที่จะประกบปากกับพี่ก้อง  พี่ก้องเองก็คงรู้คำตอบจากผมแล้วเหมือนกันว่ามันดีหรือไม่ดี  ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรและใครแล้วใครจะว่าอย่างไงก็ช่าง  ใช่ว่าผมจะไม่เคยนอนกับใครมาก่อน 

พี่ก้องค่อยๆ  สอดมือเข้ามาในเสื้อของผมก่อนที่จะเอามือค่อยๆ  ลูบไล้ผมไปจนทั่วตัว  ผมไม่รู้ว่าเสื้อผ้าหลุดออกไปจากตัวตั้งแต่เมื่อไร  ผมรู้อย่างเดียวว่าผมนอนอยู่ใต้อ้อมแขนของพี่ก้องเพื่อรับแรงที่ส่งมาจากพี่ก้องเหงื่อของเราทั้งสองคนไหลออกมาจนเต็มไปหมดโดยเฉพาะพี่ก้องที่ออกมามาก  ทั้งๆ  ที่อากาศภายในห้องก็เย็นแต่ความร้อนจากเราสองคนมันมีมากกว่า

ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเราแต่เราใช้เพียงร่างกายของเราพูดคุยกันแทนและมันก็เข้ากันได้ดีเสียด้วย  ทุกอย่างดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  มีเพียงเสียงหอบจากการหายใจเพราะเหนื่อยทั้งจากผมและพี่ก้องเอง   จนเราทั้งคู่เสร็จออกมาพร้อมๆ  กัน

เสียงหอบหายใจแรงๆ  จากคนที่นอนอยู่ข้างๆ  สักพักก็เงียบไป  พี่ก้องนอนหันหน้ามายิ้มให้ผมที่ตอนนี้นอนหมดแรงอยู่ข้างๆ  พี่เขานั้นแหละ  พี่เขาจึงนอนตะแคงตัวมาหาผมแทน  ก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อที่ผมใส่นอนนั้นแหละมาเช็ดเนื้อตัวของผมที่เลอะคาบต่างๆ  เต็มหน้าท้องไปหมด

“เจ็บหรือเปล่าบีม”

พี่ก้องถามผมด้วยเสียงที่อ่อนโยน  ก่อนที่จะมานอนตะแคงหันหน้ามาทางผม  มือก็ลูบหัวที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของผมไปมา

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ก้อง”

“พี่ขอโทษจริงๆ  นะครับที่ทำอย่างนี้กับบีม  แต่ใครล่ะที่มายั่วพี่นะ”

พี่ก้องพูดยิ้มๆ  ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาหอมที่แก้มของผม

“ผมเปล่านะพี่ก้อง”

“ครับ...ไม่ได้ยั่ว  แต่ทำตัวน่ารักจนที่อดใจไม่ได้เอง”

แล้วพี่ก้องก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ  ผมโดยที่ดึงผมให้ไปนอนหนุนที่แขนของแกด้วย  แล้วผมก็นอนหลับไปภายใต้อ้อมแขนนั้นเหมือนกัน  ผมไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้เช้าผมตื่นขึ้นมามันจะมีอะไรเกิดขึ้น  แต่เมื่อชีวิตของเรามันก้าวไปแล้วเราก็ต้องก้าวต่อไปเรื่อยๆ

วันต่อมาพี่ก้องก็ทำตัวตามปกติแต่มีพิเศษคือจะมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ  ตัวของผมตลอด  พอผมเดินสวนกับพี่เขา  พี่ก้องก็จะหอมแก้มผมบ้างหรือไม่ก็กอดเฉยๆ  ไม่ยอมพูดอะไร  มันเป็นบรรยากาศแปลกๆ  แต่มันก็อบอุ่นดี  จนทำให้ผมลืมใครบางคนไป

 ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกมันก็แปลกดีที่มีคนคอยตามอยู่อย่างนี้จนตอนใกล้ค่ำพี่ก้องจึงกลับไปที่ค่ายเพราะตอนเช้าต้องเข้าเวรแต่เช้าแต่พี่เขาสัญญาว่าจะมาหาผมช่วงวันหยุด

ผมใช้ช่วงเวลาในวันต่อมาไปลงทะเบียนเรียนแต่ไม่เจอกับเพื่อนๆ  ของผมเลย  ทุกคนติดธุระหมดเลย  ไอ้อ้นก็ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน  ส่วนไอ้แบงค์มันไปต่างประเทศกับที่บ้านของมัน  ไอ้จูก็ยังไม่กลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด   ดังนั้นเลยเหลือผมเพียงคนเดียว  ผมเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยก็เจอกับไอ้เฟคมันยืนรอผมอยู่แล้ว  ผมไม่แปลกใจเท่าไรที่เจอมัน  พอมันเห็นผมมันก็รีบยิ้มประจบทันทีแล้วเดินมาหาผม

“บีม...”

มันเรียกผมแต่ผมก็เฉย...ตอนนั้นผมรู้สึกว่าแม้แต่เสียงของมันผมก็ไม่อยากจะได้ยิน  ใครหลายๆ  คนก็คงเคยเป็นแบบผมที่เวลาไม่ชอบหรือเกียจใครมากๆ  แม้แต่ชื่อของคนนั้นก็ไม่อยากจะได้ยิน  ดังนั้นผมจึงเดินผ่านมันมาเฉยๆ  เหมือนกับว่ามันเป็นอากาศที่ไม่มีตัวตน

ผมแอบคิดอยู่ในใจว่าไอ้เฟคมันจะต้องโวยวายเสียงดังตามนิสัยของมันแต่ผมก็คิดผิด  มันกับเงียบคอตกและหงอยไปเลยที่ผมทำอย่างนั้นกับมัน   ถ้าถามว่าสงสารมันไหม  ก็มีบ้างแต่เรื่องราวมันเพิ่งผ่านมาใหม่ๆ  เลยทำให้ผมทำใจให้ไม่หันไป   แล้วพูดคุยกับมันเหมือนปกติได้

ไอ้เฟคมันเดินตามผมมาอย่างเงียบๆ   ใครหลายๆ  คนต่างมองผมว่ามีไอ้บ้าที่ไหนเดินตามมาด้วย  จนผมทำตามขั้นตอนการลงทะเบียนจนเกือบเสร็จเหลือแต่ขั้นตอนการจ่ายเงินเท่านั้น  พอผมเดินไปจะจ่ายเงิน  ไอ้เฟคก็รีบยื่นเงินของมันไปให้กับเจ้าหน้าที่  ผมมองหน้ามันแล้วผมก็จับมือของมันที่กำลังยืนเงินให้กับเจ้าหน้าที่   พี่คนนั้นเขาก็มองมาที่เราสองคนว่ามายืนทำอะไรกันตรงนี้

“พี่เฟคพี่เก็บเงินของพี่ไว้เถอะ...ไม่ต้องมาจ่ายให้ผมหรอก”

ผมเพิ่งคุยกับมันเป็นครั้งแรกของวันกับมัน   ผมไม่ต้องการใช้เงินของมันอีกแม้แต่นิดเดียว   

“แต่พี่จ่ายให้ก็ได้นะครับบีม   ทุกครั้งพี่ก็จ่ายให้ทุกอย่างนี้”

“แต่ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องมาจ่ายอะไรให้ผมอีกแล้ว  พี่เก็บเงินของพี่ไว้เถอะครับ   ผมจ่ายของผมเองได้  เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”

ผมพูดให้ตรงที่สุดมันจะได้เข้าใจอะไรง่ายๆ   แต่ยังไม่ทันที่มันจะตอบว่าอย่างไง

“น้องค่ะ...ตกลงกันได้หรือยังค่ะ  คือว่าคนอื่นยังรออยู่อีกหลายคนค่ะ”

ผมยิ้มเจื่อนให้พี่เขา   พี่เขาคงจะรำคาญมากที่มีคนมายืนเถียงกันอยู่แล้วอีกอย่างก็มีคนรอคิวจ่ายเงินอีกหลายคน  ผมจึงรีบควักเงินออกมาจ่ายก่อนที่จะโดนต่อว่าด้วยสายตาไปมากกว่านี้

“พี่จ่ายให้ได้จริงๆ  นะครับบีม....”

ไอ้เฟคมันยังไม่ยอมหยุด มันเดินตามผมมาเพื่อพูดเรื่องนี้  จนผมเริ่มรู้สึกอารมณ์เสียกับมันแล้วผมจึงหยุดกเดินแล้วหันหน้ามาคุยกับมัน  นี่ขนาดผมพูดออกไปตรงๆ  แล้วมันก็ไม่สนใจ  ไอ้เฟตมันเป็นคนที่ทำอะไรแล้วมันจะต้องทำให้ได้  ถ้าพูดกันง่ายๆ  ก็คือมันมึนครับ

“ผมรู้ว่าพี่รวย...แต่พี่เก็บเงินไว้ส่งเสียเด็กของพี่จะดีกว่านะครับ   ผมส่งตัวเองเรียนได้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”

“แต่..”

“ไม่มีแต่ครับถ้าเรื่องแค่นี้พี่ทำไม่ได้  ข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลิกครับ”

แล้วผมก็เดินต่อไป...โดยที่ไม่ได้สนใจว่ามันจะเป็นอย่างไง

[boworange]

       เลิศมากคร้าน้องบีม........ป้าเชียร์พี่ก้องขาดใจ....

    ให้ไอ้เฟคมันเป็นแค่ชายชู้ก็พอ...ผู้ชายเลวๆไม่คู่ควรกับหนูนะคะ 

    ปล.ย้ำอีกครั้งนะคะป้าเชียร์พี่ก้องขาดใจ...ผู้ชายอะไรน่ารักสะขนาด.....

          :sad4:อย่าลืมมาต่อบ่อยๆนะคะ...พออ่านแล้วค้าง...มันก็เกิดอาการเครียดและเหวี่ยงคนรอบตัว... 

[Ak@tsuKII]

ไม่ชอบที่บีมปล่อยตัวเลย เฮ้อออออออออออ 

ชักจะเหลวเป๋วไปกันใหญ่

แต่ชอบที่เมินไอเฟคแล้วตอกกลับไปแบบนั้น เอาเงินไปเลื้ยงเด็กมึงเถอะ ไปรักษาสัญญาโง่ๆๆของเอ็งต่อไป แล้วบีมก็จะยิ่งห่างไกลออกไป

[sirikanda28]

เหมือนบีมทำประชดไอ้เฟค
มากกว่า  แต่ก็สะใจ

[silverspoon]

สงสัยมันมาถึงจุดที่ตัวละครมีพัฒนาการไปอีกขั้นแล้วล่ะ

คือ นายเอกมีสิทธิ์เลือก ไม่จำเป็นต้องถนอมตัวเพื่อพระเอกอีกต่อไปแล้ว

ถ้าพี่ก้องคือพระเอกก็แล้วไป แต่ถ้าไม่ใช่ก็น่าสงสารที่ต้องมาเป็นมวยรอง

(ยกเว้นซะแต่พี่ก้องและบีมไม่คิดมากทั้งคู่ ....แตกแล้วแยกทางอะไรทำนองนั้น)

[kitty]

 

[kny]

มันก็คือเลิกกันนั่นละ

[yayee2]

ใช่ค่ะ เห็นด้วยกับคุณAk@tsuKII การเอาคืนใครนี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
แม้ดิฉันจะไม่ชอบไอ้เฟคสุดๆล่ะตอนนี้ และก็อยากให้บีมพิจารณาพี่ก้อง
แต่ว่า ณ เวลานี้ บีมกับพี่ก้องคิดอย่างไรรู้สึกอย่างไรต่อกันและกัน ก็ยังไม่รู้ชัด
ทำแบบนี้เหมือนบีมจะเปลืองตัวไปรึเปล่า
ถ้าหากว่าบีมเลิกกับเฟค สิ้นสุดกันจริงๆกับเฟค
แล้วก็ตกลงว่าจะคบกับพี่ก้องจริงๆล่ะก็ จะไม่รู้สึกแปลกๆเลยนะ
 

[Karn12]

ไม่อยาให้ใครเจ็บเลย  สงสารก้องนะถ้าบีมไม่จริงจังด้วย

[CheeTah]

เชียร์บีมสุดใจ ไม่ว่าบีมจะทำอะไร เค้าเชียร์อยุ่ เพราะคนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันแย่คือพี่เฟค แล้วจะกลับมาหาบีมทำเพื่อ ???

[maytarapat]

เชียรน์หมวดก้อง
ถึงไม่รวยเท่า แต่ก็ไม่เลวเท่า
5 5 5  5 5 5
บีมอยากรักใครก็รักเลย
อยากเกียจใครก็เกียจเลย
เค้าเอาใจช่วย 

[tawan]

ประชดอย่างนี้ไม่ชอบเลย

มันจะกลายเป็นรักสามเศร้าสี่เศร้า

 

[wan_sugi]

..ก็ไม่ว่าอะไรบีมหรอก อารมณ์เมาเหล้า เมาชีวิต ก็อาจทำอะไรที่สุดกู่ลงไป
ถ้าไม่เสียใจ เสียศูนย์ คงก้าวต่อไปได้แน่นอน

แต่ยังยืนยันคนที่ไม่สามารถเลือกใครได้ อยากเอาไว้ทั้งคู่ ไม่สมควรคบ
ปล่อยมันไปเถอะ ไงๆ ก็ไม่น่าเอาจริงๆ

[4559]

ยื้อไว้ก็ไม่ได้อะไรหรอก

จบไปได้แล้ว

[Tuszank]

จบสะเถอะ ,,  อาจจะเจ็บ แต่เจ็บน้อยกว่าที่ต้องทนกับคนแบบไอ่เ_ี้ยเฟค !!

[myd3ar]

ไอ้ประชดตอนจ่ายเงินก็ดีหรอกนะ

แต่ประชดไปมีไรกับพี่ก้องเนี่ย

รับไม่ได้อ่า  ไม่น่าทำแบบนี้เลยน้า

[beer]

เก็บเงินไว้ส่งเสียเด็กมึงอะดีแล้วเฟค ส่งเสียมันจนตายเลยก็ได้เพราะท่าทางมึงคงไม่สำนึกส่วนมันก็คงไม่เลิกหรอก

เปลี่ยนพระเอกเลยก็ได้นะคะ ให้ไอ้เฟคมันทุกข์ทรมานซัก5-6ปี ถ้าถึงตอนนั้นมันยังเลิกกับเด็กบอสไม่ได้

ก็ปล่อยแม่งให้เน่าตายด้วยกันทั้งคู่ไปเลย

[Still_14OC]

บีมจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องแคร์มันหรอกไอ้เฟคหน่ะ

แต่ไม่น่าไปฟิเจอริ่งกับพี่ก้องเลยให้ตาย เรื่องยุ่งๆต้องตามมาให้ พี่ก้องคนดีเดือดร้อนแน่ๆ สงสารพี่อก้อง อ่ะ