หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[som]

คิดว่าพระเอกเปิดเผยตัวแล้วใช่มั๊ยละ  ถึงจอออกมาทีละนิด  
ชอบค๊าบตบจูบตบจูบ  แต่ไม่อยากให้มีสองคนเลยสงสารนายเอก

[i_lost in..]

เชียร์เฟคละ

[OitJi]

ดีกันๆ 

[yunjaejoong]

น้องบีมอย่าเพิ่งคิดไปหลงรักไอ้คุณเฟคตอนนี้น่ะมันไวไป รออีกหน่อยน๊าเล่นตัวหน่อยนะ

[PsYchopaThic]

เหมือนจะ...กำลังจะน่ารัก
แต่... อือ... เข้าใจกันง่ายๆ ก็น่าจะดี
เพราะกังวลเรื่องบาดแผลอะไรๆๆๆ ที่เฟคทำกับบีมอ่ะนะ
กลัวว่าสักวันบีมจะติสแตกเรื่องนี้ขึ้นมา..... เฮอะๆๆๆ

[Overdose]

ตกลงไรกันไว้อ่า
อยากรู้ๆๆๆๆๆ

[sky-cafe]

ฟังจากคำพูดของเฟคสงสัยขิงก็คงโดนไปเยอะอยู่ แต่เอาน้องบีมมาขายนี้ก็ใช่เรื่องนะคะ

เฮ้อ.. เชียร์ไม่ถูก แต่อ่านไปอ่านมาเราไม่ชอบกันต์ละ รู้สึกหาเศษหาเลยกับน้องตลอด..

[bbyuqin]

ตอนนี้ต้องคงต้องพยายามลบกันตืออกไปจากความคิดบีมให้ได้ก่อน ไม่งั้น พี่เฟคท่าจะยากกก 

[fuku]

ค่อยยังชั่ว เริ่มชัดเจนกะเค้าแล้ว

แต่ก็ยังมึนๆ

[insomniac]

เอ๋า อ่านมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้ link กับอีกเรื่องนึงด้วย ว่าแล้วตัวละครคุ้นๆ เพื่อนซี้คู่นี้เจอ (ว่าที่) แฟนโหดทั้งคู่เลย แต่น้องบีมโดนหนักกว่าเยอะ
สนุกทั้งสองเรื่องเลยครับ เรื่องก่อนหน้าก็ด้วย
ขอบคุณคนแต่งมากครับ

[kny]

อยากรู้เรื่องขิง หวั่นใจว่ามันจะโดนกดเข้าสักวัน

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เฮียเฟคสู้ๆๆๆๆๆ

[l_k]

เพิ่งตามทัน เหมือนลูกไก่ในกำมือเลยนะครับนายบีม แถมมีเพิ่มอีกคู่ด้วย สนุกดี เป็นกำลังใจ้ให้ครับ รีบมาต่อนะครับ

[LalaBam]

น้องบีม
อิอิ
น่ารัก
 

[nevergoodbye]

แสดงว่าอยู่ในช่วงแข่งกันจีบบีม หุๆ
 

[Mercy]

ทันแล้วๆ


เชียร์เฟค สุดใจค่ะ...

อ่านตอนแรกเกลียดมันมากกกกกก...


แต่เรารู้สึกว่าพี่กันต์โรคจิตเกินไปอ่ะ ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวมาก...


 

[NUTTYZERO]

โอ้วว...นั่งอ่านมาจนทัน

ดูเหมือนพี่เฟคจะเป็นร้ายจิงๆ แต่ลึกๆแล้วก็ป็นคนดีอยู่

เอาไปเอามาไอพี่กันต์น่ากลัวกว่าอีก ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณค๊าบบ เปนกำลังใจให้นะค๊าบ^^!

[yayee2]

น้องไผ่จ๊ะพี่ตามน้องไม่มาจากอีกบอร์ดอ่ะ เลยพึ่งอ่านถึงตอนนี้นี่เอง (ตอนอย่างไรก็รัก) แต่ก่อนอ่านตอนต่อไป
ขอบอกก่อนว่า น้องจ่มซะจนพี่จะมีอาการเหมือนไอ้กรีนเพื่อนน้องอ่ะ อุ๊บ..ถ้วย ๆ ๆ อยู่ไหน 555
ขอวกมานิยาย ไอ้เฟคนี่มันเป็นพระเอกแบบโหด ดิบ เถื่อน นิ

[Dee^daY]

เสียงเฟคเดินแบบ..ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ..

[yayee2]

ดีใจจังอ่านทันแล้ว พี่ขอโหวตให้ไอ้พี่เฟคเป็นพระเอก เท่าที่สังเกตพฤติกรรมจากต้นรื่องมาถึง ณ ตอนปัจจุบัน
ถึงมันจะโหดแต่ดูจริงใจนะ นิสัยมันคงไม่เหมือนชื่อมันนะ ส่วนนายกันต์น่ะ พี่ว่ามันเหมือนดีเคลือบภายนอกยังไงไม่รู้
(สงสัยพอเชียร์เฟค แล้วอคติกับกันต์รึเปล่าไม่รู้เนาะพี่นี่ก็) 
ส่วนนายขิงพี่ตัดมันไปเลย ไม่ชอบคนเล่นการพนันทุกชนิดอ่ะ แล้วถึงขั้นกล้าขายแฟนได้นี่รับบ่ได้จ้า

[konjingjai]

มาแล้วครับสำหรับการรอคอย   บทของนายขิง  ครั้งน้จะได้รู้ว่าบีมและขิงเจอกันได้อย่างไงและรักกันอย่างไง  ผมว่ามีคนอ่านแล้วจะต้องซาบซึ้งกับความรักของคนทั้งคู่(มั้ง)  และอีกหลายคนจะต้องหลงรักนายขิงขึ้นมาอีกกอง



ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ

จากใจ  ต้น-ไผ่




ตอน   ยอดชายนายขิง







ถึงใครจะบอกว่าผมชั่ว  ผมเลวอย่างไรผมก็ไม่สนใจหรอก    ขอแค่ผมทำมันลงไปแล้วผมมีความสุขก็พอ   ชีวิตของผมตั้งแต่เริ่มเข้าวัยหนุ่มมา  ผมไม่เคยขาดคนที่เข้ามาหาเลยไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือแม้แต่ผู้ชาย   ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ดึงดูพวกเขาเหล่านี้ให้เข้ามาหาผมก็เพราะว่า....

รูปร่างและหน้าตาของผมนั้น  บวกกับการอ๊อดอ้อนเอาใจเล็กๆ  น้อยของผม    แต่ทุกคนที่มาคบกับผมเขาก็ไม่ได้เสียเปรียบผมไปทุกอย่างหรอก  ผมก็ตอบสนองในเรื่องที่พวกเขาต้องการนั้นก็คือเซ็กซ์   ไปอย่างเต็มที่เหมือนกัน

ชีวิตเพลย์บอยอย่างผมไม่เคยที่จะหยุดเอาไว้ที่ใครหรือกับใครนานๆ   เมื่อทุกอย่างบรรลุถึงจุดมุ่งหมายแล้วผมก็จะเขี๊ยถิ้ง  ในกรรณีที่เขาติดใจในสิ่งที่ผมมอบให้   แล้วไม่คิดจะห่างจากผมไป  แต่ถ้าเป็นกรรณีที่ต่างคนต่างเข้าใจว่าเรามาคบกันเพื่ออะไร  เราก็จะจากกันด้วยดี   หรือผมอาจใจดีหาคนที่จะมาคบหากับเขาต่อไปให้    เห็นมั้ยว่าผมเป็นคนดีขนาดไหน

จนมาวันนึงผมก็ได้เจอบีมนักศึกษาคณะดังของมหาลัยที่รวมเอาดาวและเดือนของมหาลัยไว้ทั้งหมด    ในครั้งแรกผมไม่ได้สนใจอะไรในตัวบีมหรอก  ก็แค่ผู้ชายคนนึงเท่านั้น

และการพบเจอของเรามันก็เป็นเรื่องบังเอิญเสียด้วย  แต่ก็เป็นโชคของผมที่เพื่อนของผมมันไปช่วยบีมเอาไว้   วันนั้นผมกับไอ้ปิงเพื่อนซี้ของผมกำลังจะเดินเพื่อไปทำธุระบางอย่างที่หลังมหาลัย   แต่พอมาถึงหลังมอ.   ก็เห็นคนกำลังจะโดนทำร้ายอยู่  ไอ้ปิงมันจะเข้าไปช่วยเพราะผู้ชายคนนั้นกำลังโดนรุมจนแทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว  เพราะพวกมันเล่นสี่รุมหนึ่งเป็นใครก็รอดยาก

“เฮ้ย...ไอ้ขิงกูว่าเราไปช่วยไอ้นั้นดีกว่ามันกำลังจะแย่แล้วนะ”

ไอ้ปิงมันหันมาถามผม

“ไม่เอาหรอกมึงจะไปยุ่งเรื่องของพวกมันทำไมว่ะ   มึงรู้จักไอ้เชี๊ยนั้นเหรอ”

“เปล่า...กูไม่รู้จักหรอก  แต่กูสงสารเขาว่ะ   ตัวนิดเดียวเองเจอรุมขนาดนั้น   ดีไม่ดีเขาจะตายได้นะโว๊ย”

“เออ...พ่อคนดี   ก็ปล่อยเม่งไปซิว่ะ  รู้จักหรือก็เปล่า   แล้วมึงเห็นมั้ยว่าพวกมันมีกี่คน  มีกี่ตีน   แล้วมึงกับกูรวมทั้งไอ้นั้นรวมกันแล้วยังมีน้อยกว่าพวกมันอีก   แล้วถ้ามีเรื่องไปหน้าตาก็แหกไปใครจะรับผิดชอบว่ะ    กูว่ามึงมีธุระอะไรก็รีบไปทำดีกว่า  อย่าไปยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านเลย”

“แต่....”

“ไม่มีแต่ไปกันเถอะ”

ไอ้ปิงเหมือนจะยอมทำตามที่ผมบอก  การที่ไม่ยุ่งกับเรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการใช้ชีวิต   แล้วถ้าเกิดไปช่วยมันแล้ว  ผมโดนพวกมันทำร้ายหน้าตาสียไปใครจะรับผิดชอบ   มันยิ่งเป็นสิ่งที่ชูหน้าชูตาของผมอยู่ถ้ามันเสียไปแล้วผมจะใช้อะไรหากินกัน   ที่ทุกวันนี้ผมมีคนมาให้ฟันไม่ซ้ำหน้า  ก็เพราะใช้หน้าตานี่แหละ

แต่พอพวกผมจะก้าวเดินเท่านั้น  ไอ้เชี๊ยนั้นก็เสือกล้มลง   แล้วไอ้พวกที่เหลือก็รุมยำมันจนเลอะ   ไอ้ปิงมันทนไม่ไหวมันเลยวิ่งช่วยทันที

“ไอ้พวกหมาหมู่เอย...นรกส่งมาเกิดนะพวกมึงอ่ะ”

แล้วรายการสี่รุมหนึ่งก็เกิดขึ้นอีกรอบ  โดยที่มีผมเป็นผู้ชมอยู่ห่างๆ  ถึงแม้ไอ้ปิงมันจะเป็นเพื่อนผมก็ตาม  แต่เรื่องอะไรผมจะไปเจ็บตัวกับมัน  ถ้ามันอยากเป็นคนดี  เป็นฮีโร่ก็ปล่อยมันแต่ผมไม่เอาด้วยหรอก  แต่เหมือนว่าผมจะโชคร้ายไปนิดนึงที่ไปยืนดูแล้วไม่ยอมไปไหน

“นั้นพวกมันอีกคนนึงนี่หว่า”

งานเข้าผมจนได้   ไอ้พวกนั้นพอเห็นผมยืนอยู่มันก็วิ่งมาหาผมทันที  แล้วการรุมก็เกิดขึ้น  แต่ผมไม่ได้อ่อนเหมือนไอ้เชี๊ยนั้นหรอกนะครับ  แค่นี่สบายมาก  ผมเรียนการต่อสู้มาหลายแขนง  ไม่ว่าจะเป็นมวยไทย   ยูโด  เคนโด้  คาราเต้    ดังนั้นแค่มันสองคนที่วิ่งจะมารุมผม  ไม่ใช้คู่มือที่คู่ควรกับผมแม้เพียงนิดเดียว

แล้วทุกอย่างก็จบลงโดยที่ผมเสียเหงื่อไปเล็กน้อย   ส่วนพวกมันสี่ตัวหนีไปแล้ว  ผมนึกว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน   ส่วนไอ้อ่อนนั้นสลบไปแล้ว  ตัวนิดเดียวเสือกมีเรื่อง  คงจะทำตัวกวนตีนเขาไปทั่วล่ะซิเขาถึงรุมกระทืบเอา

“ไอ้ปิงมึงไปดูมันหน่อยซิ  ว่ามันตายหรือยัง  กูไม่ชอบเลือดว่ะ”

ผมไล่ให้ไอ้ปิงไปดูไอ้อ่อนนั้น  ว่ามันเป็นอะไรหรือเปล่า  ผมไม่อยากไปดูหรอก  ผมไม่ชอบเลือด  และเสื้อผ้าผมอาจเปื้อนเลือดไอ้เชี๊ยนั้นก็ได้   เดี๋ยวตอนเย็นผมจะต้องไปเที่ยวกับสาวๆ  อีกไม่อยากกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ได้ๆ  เดี๋ยวกูไปดูเอง  ไม่รู้เป็นอะไรมากหรือเปล่า   เฮ้อ...ตัวนิดเดียวต้องมาถูกทำร้ายอีก”

แล้วไอ้ปิงมันก็เดินไปดูไอ้นั้น   ดูมันประคับประคองอย่างกับคนรู้จักกันเห็นแล้วมั่นใส้จริงๆ  ไม่รู้มันไปรู้จักหรือเป็นญาติกันตอนไหน  ถ้าเป็นผมนะแค่ช่วยก็พอแล้ว  ไม่ไปดูมันหรอก  ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ  เดี๋ยวก็มีคนมาเจอมันเองแหละ

“ไอ้ขิงเขาสลบว่ะ  กูว่าเดี๋ยวกูพาเขาไปห้องพยาบาลดีกว่า  ดีไม่ดีต้องพาไปโรงพยาบาลด้วย”

มึงจะดีเกินไปแล้วไอ้ปิงแค่พาไปห้องพยาบาลก็พอมั้ง  ไม่ต้องถึงโรงพยาบาลหรอก  เสียเวลาเปล่าๆ

“เรื่องของมึงไอ้ปิง”

ว่าแล้วไอ้ปิงก็อุ้มไอ้เชี๊ยนั้นไปห้องพยาบาลดูมันจะเป็นห่วงไอ้นั้นมากเลย   เพื่อนมึงหรือก็เปล่า  มึงจะห่วงมันเวอร์ไปแล้ว   พอไปถึงห้องพยาบาล  เจ้าหน้าที่ก็เข้ามาดูแล้วก็ถามถึงที่ไปที่มาของเรื่องทั้งหมด  ไอ้ปิงก็เล่าเท่าที่ผมเห็น   เจ้าหน้าที่อีกคนก็เข้ามาดูแล  ผลออกมาว่าไม่มีอะไรแตกหัก  มีแต่รอยแผลนิดหน่อย   ที่แท้ก็ใจเสาะนี่เอง  อ่อนจริงๆ

เจ้าหน้าที่ทำแผลให้มันแล้วก็ให้ยาทามาอีกนิดหน่อยก่อนที่จะบอกว่าพอมันฟื้นก็กลับบ้านได้แล้วอย่าลืมทานยากับทายาที่ให้ไปด้วย

“กลับเถอะปิง   เย็นมากแล้วนะโว๊ย”

ผมชวนไอ้ปิงที่ทำท่าเหมือนจะห่วงไอ้เชี๊ยนั้นอย่างกับเป็นญาติของมัน

“เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้   รอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อน  ดีไม่ดีกูอาจจะต้องไปส่งเขาด้วยว่ะ”

“จะมากไปแล้วมั้ง  แค่ไปช่วยมันก็บุญของมันแล้ว   มึงยังจะไปส่งมันอีกเหรอ”

ผมถามไอ้ปิง   พ่อพระจริงๆ  เพื่อนกู

“ไม่มากไปหรอกไอ้ขิง   คนเหมือนกันมีอะไรก็ช่วยกัน”

“เออ  เออ  เรื่องของมึงแล้วกัน  แต่กูไม่รอนะโว๊ยกูมีนัดกับน้องอิง”

มันก็พยักหน้าก่อนที่มันจะหันหลังให้ผม  ผมก็เตรียมตัวก้าวออกไปจากห้องพยาบาล  เหม็นยาจะตายยังอยากจะอยู่อีก  แต่ผมก็ได้ยินสัยงโทรศัพท์ของไอ้ปิงดังขึ้นก่อนที่มันจะลุกขึ้นหน้าตาตื่นตกใจแล้วมาดึงแขนเสื้อผมเอาไว้

“ไอ้ขิงกูขอร้อง  มึงอยู่ดูเขาก่อนนะ  กูจะรีบไปเอางานที่หลังมอ.   ไปส่งอาจารย์เด่นชัย  แก่โทรมาเร่งออกว่าให้เวลากูแค่ยี่สิบนาทีถ้าไม่มาส่งแกจะให้เอฟกู   นะ   ขิงกูขอร้องถ้าเสร็จแล้วกูจะรีบมา”

ผมพูดจบมันก็รีบวิ่งหายไปทันที   สมน้ำหน้ามันไอ้พ่อพระมัวแต่ห่วงคนอื่นอยู่   เลยลืมเรื่องของตัวเอง  ถ้ามันติดเอฟจริงๆ  ผมจะหัวเราะมันให้   

แล้วทำไมจะต้องเป็นผมที่เป็นคนมาเฝ้าไอ้นี่  แต่ถ้าผมถิ้งไปไอ้ปิงมันจะต้องเลิกคบกับผมแน่เลย  เพื่อนยิ่งหายากอยู่   คนอื่นๆ  ผมก็ไม่อยากคบกับพวกมัน   พวกมันอิจฉาในความหล่อของผม   ที่ทำให้สาวๆ  วิ่งมาไล่ตามผมแทนที่จะเป็นพวกมัน   

ที่ผมคบกับไอ้ปิงก็เพราะว่ามันไม่อิจฉาผมครับ  ก็มันเป็นคนดีขนาดนี้มันจะคิดได้ไงล่ะครับ  แล้วที่สำคัญไอ้ปิงมันหน้าตาสุดจะบรรยาย  คบมันไว่สาวๆ  จะได้เทียบได้ว่าใครคือตัวจริง  เวลาที่เดินกับมันนี่ผมจะเด่นสะดุดตาที่สุด

ผมนั่งรอไอ้ปิงอยู่นาน  จนคนที่สลบไปเริ่มรู้สึกตัว

“นายมาช่วยเราไว้เหรอ”

พอลืมตาขึ้นมาก็ถามเลย   ปากก็เจ็บยังไม่เจียมตัวอีก

“อืม...เราช่วยนายไว้เองน่แหละ  มีอะไรหรือเปล่า”

ก็มันจริงนี่ครับผมเป็นคนช่วยมันจริงๆ  ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็เถอะ

“ไม่มีอะไรครับ   ขอบคุณนายมากเลยนะ”

นั้นเป็นการพบกันครั้งแรกของผมและบีม  หลังจากนั้นบีมก็คอยเอาของกินมาให้ผม   มาช่วยทำรายงานให้   ด้วยความสำนึกในบุญคุณที่ผมช่วยเขาไว้   จากความเป็นเพื่อนเริ่มเปลี่ยนเป็นคนรัก   ซึ่งก็เป็นบีมคนเดียวที่มาบอกรักผม  ส่วนผมไม่เคยรักเขาเลย  แต่ก็ไม่อยากขัดใจบีมผมเลยบอกรักเขาไป

คำว่ารักของผมมันก็เหมือนเป็นเพียงลมที่พ่นออกมาจากปากเท่านั้น   ไม่ได้มีความหมายอะไร   แล้วถ้าคำว่ารักของผมจะหลอกให้บีมกลายเป็นทาสของผม  ผมก็พ่นออกมาได้อย่างไม่เขินด้วย   อย่างน้อยๆ  ก็มีคนทำงานส่งให้สบายจะตาย  ผมจะได้เอาเวลาที่เหลือไปออกล่าเหยื่ออย่างไม่ต้องกังลวกับงานที่ต้องทำส่งอาจารย์

แต่สิ่งเดียวที่ผมยังไม่ได้จากบีมก็คือ  ร่างกายของเขา  บีมโคตรเล่นตัวเลย  บีมยอมให้ผมกอด  ให้ผมจูบ  แต่พอจะเลยขั้นนั้นไปบีมกลับไม่ยอม   ไม่รู้จะห่วงตัวอะไรนักหนา   ผมเองก็อารมณ์เสียกับเรื่องนี้บ่อยๆ  แต่ที่ผมยอมคบกับบีมต่อไปก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวผมเอง  ก็ทาสที่ซื่อสัตย์ขนาดนี้จะไปหาได้จากที่ไหนอีก


และอีกเรื่องที่ผมคบบีมเอาไว้ก็คือ  ผมอยากได้เพื่อนบองบีม   อ้น  หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักอีกคน  ถึงแม้บีมเองจะน่ารักพอๆ  กับอ้น   แต่อ้นดูจะมีเสน่ห์มากกว่า   อ้นและบีมสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน    แค่ผมเห็นอ้นครั้งแรกผมก็อยากได้เขามาซบที่อกแล้ว   

แต่ความสัมพันธ์ของผมกับอ้นกลับไม่ราบเรียบ   อ้นไม่ใช้คนที่ง่ายกับใคร   และเวลาผมเข้าใกล้  อ้นก็จะถอยหนีพร้อมคำด่าที่เจ็บแสบ  แต่ผมชอบสิ่งที่ได้มาอยากๆ  เวลาเบื่อแล้วเขี่ยถิ้งมัสะใจดี    แล้วทางเดียวที่ผมจะได้อ้นมา   ก็ต้องเป็นบีมเท่านั้น

ผมรอให้บีมรักผมจนหมดใจเสียก่อน  แล้วผมจะใช้เขาเป็นเครื่องมือที่จะได้ตัวอ้นมา   อย่างนี้ไงผมถึงเก็บบีมเอาไว้    ข้าทาส...ที่ซื่อสัตย์


และอีกเรื่องที่ผมชอบเป็นชีวิตจิตใจก็คือการพนัน   มันเหมือนสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตผมเลยล่ะ  ถ้าผมไม่ได้เล่นเมื่อไรผมจะไม่มีความสุขแต่ถ้าได้เล่นมันจะมีความสุขไปตลอดทั้งวันเลย

การเล่นการพนันมันก็มีได้มีเสียเป็นเรื่องธรรมดา   และผมก็เหมือนกับคนอื่นทั่วไป  แต่ผมจะเสียมากกว่าได้   และครั้งนี้บอลที่ผมคาดหวังเอาไว้  ก็ทำให้ผมเสียจนหมดตัว  แถมยังติดหนี้เขาเอาไว้อีก  แต่ผมก็ยังไม่เข็ด  ถ้าผมเสียได้   ผมก็ต้องได้คืนเหมือนกัน

และสิ่งที่ทำให้ผมช็อคไปเหมือนกัน  ทีมระดับโลกกลับมาแพ้   ทำให้หนีสินของผมเพิ่มขึ้นมากมาย   โต๊ะบอลก็โทรมาทวง  ผมก็พยายามพลัดไปเรื่อยๆ  ผมยอมรับโดยตรงเลยละว่าผมไม่มีปัญญาใช้หนี้ก้อนนี้ได้หรอก

จนอยู่มาวันนึงพวกมันก็บุกมาหาผมถึงห้องเพื่อขู่บังคับให้ผมใช้หนี้ให้กับมัน  แต่ผมก็ขอพลัดมันไปอีก    ก่อนที่มันจะจากไปมันก็ได้ถึงความคิดบางอย่างไว้ให้ผม

“ถ้ามึงไม่มีเงิน  มึงก็ไปขายตัวซิว่ะ  หน้าตาอย่างมึงอ่ะ  ไม่ต้องกลัวหรอกแค่ไม่กี่ครั้งก็ได้เงินมาคืนพวกกูแล้ว”

ไม่เอาด้วยหรอกจะให้ผมไปขายตัว   แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว   แต่ผมก็มีเวลาคิดอีกไม่มากหลังจากนั้นอีกไม่กี่วันพวกมันก็โทรมาทวงอีกครั้ง  ผมเลยเก็บเอาคำพูดของพวกมันมาคิดอีกครั้ง    จริงซิผมจะต้องไปขายตัวเองทำไม   ผมมีทาสที่ซื่อสัตย์อยู่นี่  ผมเอาบีมไปขายก็ได้

อยากโง่เองช่วยไม่ได้

แล้วทุกอย่างก็สำเร็จด้วยดี  เงินหลายหมื่นอยู่ในมือของผม   แค่นี้ผมก็สบายแล้ว  คิดแล้วผมก็อยากขอโทษขิงเหมือนกันสายตาที่เขามองผมก่อนที่จะสลบไปด้วยยาสลบในมือของผม  ช่างน่าสงสารจริงๆ  แต่มันก็ช่วยไม่ได้   ยังไงผมก็ยังรักตัวเองมากกว่าคนอื่นอยู่ดี

ผมเอาเงินเหล่านั้นไปใช้หนี้บอลจนหมด  แต่แล้วอยู่ดีๆ  ก็มีคนมาจับตัวผมแล้วอุ้มไปที่ห้องแห่งหนึ่งแล้วบังคับให้ผมแก้ผ่แล้วถ่ายรูปเอาไว้  มันขู่ว่าถ้าผมไม่ยอม  ผมจะกลายเป็นศพอยู่ใต้ทะเล

“เอา....มึงนายกูจะคุยด้วย”

อยู่ดีๆ  หนึ่งในผู้ราวมกระทำการก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผม  บอกว่านายของมันจะคุยด้วย   แล้วผมไปรู้จักกับนายของมันตอนไหน

“สวัสดีครับ”

ผมกรอกเสียงลงไป

“ไอ้ขิง...นี่กูเอง  เฟค    ไอ้สัดมึงทำกูแสบมากนะ  หลอกกูได้  ไหนบอกว่าน้องเขาเต็มใจไง  แล้วทำไมเป็นอย่างนี้”

“ก็เต็มใจริงๆ  นี่ครับ”

“เต็มใจบ้านพ่อมึงซิ  แล้วน้องเขายังบริสุทธิ์อยู่เลย พวกกูไม่รู้ก็เล่นน้องเขาไปเต็มที่  ตอนนี้เลือดสาดนอนยังไม่ตื่นเลย”

“เต็มใจจริงๆ  นะพี่เฟค  ผมสาบานได้”

“มึงไม่ต้องสาบานหรอก...มึงจำเอาไว้ก็แล้วกันมึงอย่าไปทำอย่างนี้กับใครอีก  กูก็คิดว่าน้องมันเป็นพวกรักสนุกแล้วยอมขายตัวเพื่อแลกเงินให้กับแฟน  แต่นี่มันไม่ใช้   แล้วกูขอสั่งเอาไว้เลยนะว่าห้ามมึงมายุ่งหรือติดต่อกับีมอีกไม่งั่นมึงจะโดนมากกว่าที่มึงโดนอยู่เข้าใจ...”

พี่เฟคมันด่าผมแล้วก็วางสายไป  งั้นเรื่องบ้าๆ  ที่เกิดกับผมก็เป็นฝีมือของมันซิ  ผมขว้างโทรศัพท์ลงกับพื้นจนกระจายด้วยความโกรธ

หลังจากนั้นเพียงวันเดียวผมก็เจอบีมอีกครั้งด้วยความบังเอิญที่ห้างแห่งหนึ่งกับเพื่อนของพี่เฟค   ผมจึงได้เดินหนี  แต่บีมก็โทรเข้าเครื่องของผม  แต่ผมก็ไม่ยอมรับ  จนบีมใช้เบอร์อื่นโทรมาผมจึงรับเพราะนึกว่าคนอื่น

“ขิง”

ผมได้สินเสียงผมก็รำคาญแล้ว

“ที่หลังไม่ต้องเสือกโทรมาหากูอีกล่ะ  กูรังเกียล  ขยะแขยงมึงว่ะ  ไปนอนกับผู้ชายตั้งหลายคน  แล้วอย่ามายุ่งกับกูอีก  เจอที่มหาลัยก็ไม่ต้องมาทัก”

ผมเสียดายเหมือนกันนะที่บอกบีมไปอย่างนั้น  ก็จะมีใครล่ะที่จะเป็นทาสที่ซื่อสัตย์ได้ขนาดนี้   
   


ปลง.  เรื่องที่บอกว่าจะรักนายขิงเพิ่มนะ  เขาล้อเล่น  ใครไปรักมันก็บ้าแล้ว

[taroni]

ขิงร้ายจริงๆ 

[kuankao]

ขิงโดนแค่นั้นมันน้อยไป

ต้องโดน :z4:และนี้

[Shock_n2n]

นี้แหละ มนุษย์
โดนนะ
หุหุหุหุหุ
 







แต่ ไปตายซะอิเวน

[ping2226]

อ่านตอนของไอ้ขิงแล้วก็ขอทีเถอะนะ   

แล้วก็ต่อด้วย 

เฮ้ออออแต่ยังไม่สะใจ งั้นขออีกสักทีละกันนะ ไอ้เวรขิง 

เฮ้อออออีกที  สบายใจละ 

[Nabee]

อ่านพาร์ทนี้แล้วสงสารน้องบีมเพิ่มขึ้นอีก 100 เท่า T^T

ไอ่ขิง ไอ่ชั่ว ไอ่เลว...แมร่งงงงงงงง...ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้ว

คิดได้ยังไงไอ่สิ่งต่าง ๆ ที่ทำมาหน่ะ...ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างมั้ยห๊ะ?????

นี่ดีแล้วนะที่น้องบีมถูกขายไป...ไม่อย่างนั้นก็ต้องอยู่ให้ไอ่ชั่วนี่โขกสับแบบไม่รู้จักจบสิ้นสักที

คนแบบนี้โดนถ่ายรูปไว้ประจานมันน้อยไปมั้ยอ่ะ...พี่เฟคน่าจะจับมันถ่วงน้ำซะเลย

น่ารังเกียจที่สุดอ่ะ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<

[Killua]

ขิงร้ายจริงๆ  

มันไม่ร้ายหรอก ไอ้นี่มันเลว 

[LalaBam]

 
อีขิง มึงนี่ร้ายมาก
หวังจะฟันอ้นอีก
ไม่ได้นะ
อ้นแฟนโย
อิอิ

[thisispom]

คําเดียวที่เหมาะสมกับขิง "เลว"

[som]

ขิงร้ายจริงๆ  

มันไม่ร้ายหรอก ไอ้นี่มันเลว  

ขิงมันไม่ได้ร้าย  หรือเลวหรอกครับ  แค่มันชั่วอยู่ในสันดานแค่นั้น