หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[kkmm]

ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆได้แลว

[nevergoodbye]

ใจร้ายเกินไปแล้ว T_T

[BeeRY]

การีสสสสส... ทำไมไรเตอร์ใจร้ายกับบีมอย่างเน้
ฮือออ...อิแฟนก็เลวบัดซบจริงๆ
แล้วบีมจะเป็นไงต่อไปเนี่ยยยย 
รออ่านตอนต่อไปนะคะ...

[konjingjai]

ผมลืมตาขึ้นมาแสงแดดส่องกระทบผิวเนื้อของผมผ่านมาทางหน้าต่างที่มีม่านหนาทับเพื่อกั้นแสงเอาไว้อีกชั้น    ห้องทั้งห้องเย็นฉ่ำไปหมด   ความเย็นที่มาจากแอร์แต่มันก็คงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่มีกลิ่นคาวเลือดผสมมาด้วย  ชวนให้อ้วกยิ่งขึ้น   ตามเนื้อตัวของผมที่พ้นผ่านโผล่ออกมาจากผ้าห่มมีแต่ร่องรอยที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าเมื่อคืนผมไปทำอะไรมา   และรอยที่เด่นชัดที่สุดก็คือบริเวณข้อมือของผม   มันมีรอยช้ำจนเป็นสีม่วงยิ่งด้วยผมเป็นคนผิวขาวมันยิ่งดูชัดเจนจนน่ากลัว

ผมค่อยๆ  พยายามดันตัวเองขึ้นอย่างช้าๆ  มือของผมสั่นเทาและดูเหมือนมันจะไม่มีแรงเท่าไร    ผมใช้เวลานานมากเพื่อที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งได้   ทั้งๆ  ที่ในยามปกติมันคงไม่มีอะไรยากหรอก   แต่นี้ผมเจ็บไปทั้งตัวและที่เจ็บมากที่สุดก็คงเป็นบริเวณส่วนหลังของผม   มันเจ็บจี๊ดและเหมือนจะมีอะไรไหลออกมาด้วยตอนที่ผมดันตัวเองลุกขึ้น

ผมมองไปรอบๆ  ห้อง   ก็พบว่าทั้งห้องมีผมอยู่เพียงคนเดียวไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย   และมันก็เป็นสิ่งดีๆ  ที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่เช้า    ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาพบเจอหน้าใครทั้งนั้น   ผมไม่อยากเห็นหน้ามันคนที่ทำให้ผมต้องมีสภาพแบบนี้

ผมค่อยๆ  พาตัวเองลงมาจากเตียง   ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่ที่พื้นขึ้นมานุ่งอย่างลวกๆ  เสื้อผ้าของผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหนหมด  ผมทำทุกอย่างเร็วมาก   เร็วอย่างที่ในชีวิตผมไม่เคยทำอะไรได้เร็วขนาดนี้มาก่อน  ก็ เพราะผมไม่รู้ว่าจะมีใครเข้ามาในห้องตอนนี้หรือเปล่า  ผมได้เพียงแต่เสียงโทรทัศท์และเสียงพูดคุยกันอยู่นอกห้อง

ฮึ....พวกมันยังอยู่กันอีกเหรอเนี๊ย   แล้วผมคงโดนอย่างเมื่อคืนอีกนะซิ  ทำมั้ยนะ   ทำมั้ยผมถึงไม่เป็นบ้าหรือตายไปเลย   ผมจะได้ไม่ต้องตื่นมาพบกับความอดสู่ของตัวเองขนาดนี้

ผมเดินลากขาเข้ามาในห้องน้ำที่อยู่ติดกับประตูทางออก    ผมลองบิดประตูห้องที่ผมอยู่ดูแล้วปรากฎว่ามันเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้   มันถูกล็อกเอาไว้จากด้านนอก    พวกมันคงอยากขังผมไว้   เอาไว้เล่นเหมือนกับของเล่นชิ้นหนึ่งที่ถูกซื้อมา       ภายในห้องน้ำตกแต่งอยากสวยงามบ่งบอกถึงฐานะเจ้าของห้องได้ดี   ผมคิดว่านี้คงเป็นคอนโดที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพนี้แหละ    แต่มันคงอยู่สูงมากแน่ๆ  เพราะว่าผมไม่ได้ยินเสียงรถยนต์เลยแม้แต่นิด

ถึงในห้องน้ำจะสวยเพียงใด  ผมก็ไม่สนใจมันหรอก    ผมแค่อยากชำระล้างร่างกายให้สะอาดเท่านั้น   ผมรู้สึกขยะแขยงตังเองเป็นที่สุด   ผมเปิดน้ำให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้  เพื่อบางทีมันจะล้างราคีออกจากตัวผมได้บ้าง   ผมเอามือขัด   ขัด   และขัดไปตามเนื้อตัวถ้าเป็นไปได้ผมอยากขัดเอาผิวหนังที่พวกมันสัมผัสตามเนื้อตัวของผมออกด้วย     ผมขัดจนเนื้อตัวของแดงไปหมด    ผมเอาหลังพิงกำแพงแล้วผมก็ทรุดตัวนั่งลง   โดยที่ไม่สนใจกับอาการเจ็บที่มันยังส่งเตือนมาให้ผมรู้สึกตลอดเวลา

ผมนั่งชันเข่าทั้งสองขึ้นก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลผสมไปกับสายน้ำ  มันเหมือนหมดแรงจะต่อสู้หรือยืนหยัดขึ้น  ผมหมดกำลังที่จะสู้ต่อไป   ผมนั่งอยู่อย่างนั้นปล่อยให้สายน้ำมันไหลผ่านหัวและลำตัวไปอย่างนั้นโดยที่ไม่คิดจะทำอะไรอยู่นานจนผมเลิกร้องไห้

ตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง  ผมก็เห็นว่าเพื่อนของมันมานั่งรอผมอยู่บนเตียงแล้ว     ในมือของมันถืออะไรบางอย่างมาด้วย

“อ้าวเสร็จแล้วเหรอครับ     บีมมานี่มา  พี่จะทายาให้”

มันชูหลอดยาที่อยู่ในมือของมันให้ผมดู    แต่ถ้าคิดจะมาทำดีกับผมเพื่อทดแทนความผิดที่ก่อไว้เมื่อคืนล่ะก็    มันสายไปหรือเปล่า   

“ไม่ล่ะ....ขอบคุณ   ปล่อยมันไว้อย่างนี่แหละ   ผมคิดว่าทาไปก็เท่านั้นอีกไม่กี่ชั่วโมงเดี๋ยวมันก็ต้องเกิดรอยขึ้นอีก”

ผมเดินผ่านหน้ามันไปอย่างไม่สนใจ   แต่เหมือนว่าคำตอบของผมคงไม่ถูกใจมันเท่าไร      มันลุกขึ้นมา     ตอนแรกผมคิดว่ามันจะลุกขึ้นมาทำร้ายร่างกายผมอีก   แต่ผมเตรียมใจเอาไว้แล้วยังไงก็คงเจ็บตัว   จะเป็นหน้า   แขน   ขา  หรือลำตัว   ผมก็พร้อมเสมอเพราะถึงอย่างไงตอนนี้มันก็เจ็บอยู่แล้วเพิ่มไปอีกหน่อยจะเป็นไรไป  ผมเกร็งตัวเพื่อรอรับแรงกระแทกจากอีกฝ่าย

แต่ผมคิดผิดมันลุกขึ้นมาแล้วเข้ามาสวมกอดผมแทน     มันกอดผมจากด้านหลัง   แล้วเอาหน้าของมันมาซุกที่ซอกคอของผม

“หอมจัง”

มันค่อยใช้ปากของมันริมฝีปากที่ร้อนสัมผัสกับซอกคอและแผ่นหลังที่เย็นของผม   มันค่อยๆ  ใช้ริมฝีปากของมันดูดเก็บหยดน้ำที่ติดอยู่ตามแผ่นหลังและหัวไหล่ของผมช้าๆ   มือของมันทั้งสองข้างลูบไล้ไปตามหน้าท้องและแผ่นอกของผม    นิ้วชี้ของมันสะกิดไปถูกติ่งเนื้อบนหน้าอกของผมจนมันแข็งชันขึ้นมา   บ่งบอกว่าไม่นานต่อจากนี้  ผมคงคล้อยตามมันไปแน่ๆ   และคราวนี้คงไม่ต้องพึ่งยาอีกแล้วแค่อาศัยความช่ำชองของมันเท่านั้น

“อย่า .....ไอ้กันย์....ผม...ไม่    อิ๊   อืออ...”

มันกัดลงที่ไหล่ของผมซ้ำกับรอยที่เกิดขึ้นเมื่อคืน  แล้วมันก็เอาลิ้นดุนดันไปมา

“เรียกพี่กันย์ซิครับ   ทำมั้ยเป็นเด็กที่ไม่น่ารักอย่างนี้ครับ    รู้มั้ยว่าพี่อายุมากกว่าเราตั้งหลายปี”

อายุมากกว่า  แล้วไง   มันช่วยให้สามัญสำนึกอะไรดีขึ้นหรือเปล่า    ช่วยให้ความเป็นคนมันเพิ่มขึ้นมาหรือเปล่า   แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะต้องยอมรับ

“ไม่...อิ๊”

เมื่อผมปฎิเสธผมก็เลยโดนอีกครั้งและคราวนี้ดูมันจะกัดแบบไม่ปล่อยเสียด้วย    จนผมต้องยอม   ยอมเพราะทนกับความเจ็บไม่ไหว   และทำให้ผมรู้ว่าผมไม่อาจฝืนคำสั่งอะไรได้   ถ้าผมฝืนผมก็ต้องเจ็บตัวอีกนี่ขนาดเป็นเรื่องเพียงเล็กน้อยผมยังโดนขนาดนี่เลย   ถ้าเรื่องที่มันบอกเป็นเรื่องใหญ่กว่านี่ล่ะ  ผมจะไม่โดนมากกว่านี่หรือ    มันคงมีลางอะไรบางอย่างที่บอกให้ผมรู้ว่าผมคงต้องพอเจอกับพวกมันอีกนาน


“ครับ.....พี่กันย์”

“ดีแล้วคนเก่ง   อย่าทำตัวงี่เง่าอีกนะครับ   นี่เป็นการลงโทษสถานเบาถ้ามีครั้งต่อไปอาจหนักกว่านี่   และนี่เป็นพี่ถ้าเป็นไอ้เฟคล่ะก็เลือดเราคงกลบปากไปแล้ว”

พูดจบมันก็เอาปากของมันมางับที่ใบหูของผม   เสียงผมหายใจแผ่วๆ  ของมันดังอยู่ข้างหูของผม   ทำให้ผมเกร็งไปทั้งตัวอีกครั้ง

“ฮึ  ฮึ   ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ครับ  พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกที่นี่เรามาทายากันได้หรือยัง”

มันชูหลอดยาขึ้นมาให้ผมดู  ก่อนที่มันจะกดร่างของผมให้นอนไปกับพื้นเตียง   แล้วยาสีขาวขุ่นก็ถูกชโลมลงตามแผลบนตัวของผมจนทั่ว ทั้งหน้าและหลังของผม  ตอนนี่เหลือเพียงสวนที่อยู่ใต้ผ้าขนหนู   มันกระตุกผ้าออกจากตัวของผมแต่ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างทำให้มือของผมรีบตะครุบผ้าเอาไว้  พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ไม่ทำอะไรจริงๆ  พี่สัญญา”

มันชูนิ้วขึ้นมา

“หรือว่าเราอายพี่    ไม่ต้องอายหรอกครับ    ทุกอย่างบนตัวบีมพี่เห็นไปหมดแล้ว   ไม่เห็นต้องอายเลย  เราเป็นคน  คนเดียวกันแล้วนะ”

คำตอบของมันทำเอาเลือดที่หล่อเลี้ยงร่างกายของผมไหลมารวมกันที่หน้า   จนรู้สึกร้อนไปหมด   และมันก็เห็น  มันถึงได้หัวเราะชอบใจ   หลังจากมันหัวเราะผมไปพักใหญ่มันก็ดึงผ้าที่ห่อร่างของผมเอาไว้ออกได้สำเร็จ   ก็บอกแล้วว่าชีวิตคือการเรียนรู้   เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดแล้วกับมาแก้แค้นในภายหลัง

“เฮ้ย....ไอ้กันต์กูบอกให้มาทายาให้มันนะโว๊ยไม่ได้บอกให้มาเอามัน   มาซะนานเป็นชาติเลย”

เสียงประตูเปิดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับการมาของคนอีกคน   คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดก็ว่าได้   คนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของผม

“เสร็จพอดี   มึงมีอะไรหรือเปล่าว่ะเฟค”

ไอ้กันย์มันเอามือปิดหลอดยาพร้อมกับเอาผ้าขึ้นมาคลุมร่างกายให้ผม   มันคงจะรู้ว่าถึงมันสองคนจะเคยเห็นทุกส่วนของร่างกายผมหมดแล้ว   ผมก็คงอายอยู่ดี

“มาตามไปแดกข้าว   แล้วเดี๋ยวมึงก็เอาข้าวกับเสื้อผ้ามาให้มันด้วย”

มันสั่งเสร็จมันก็หายออกไปจากห้องทันที  ปล่อยแต่เพื่อนของมันไว้กับผม

“เดี๋ยวพี่มานะครับน้องบีม”

ผมพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะซุกหน้าลงกับหมอน   ไอ้กันต์มันก็ไม่ว่าอะไรมันเอามือมายี้หัวผมก่อนก่อนที่จะออกไปนอกห้อง    มันหายไปสักพักเสียงประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง   แต่คราวนี้คนที่เข้ามาไม่ใช่ไอ้กันต์แต่เป็นไอ้เฟค   ผมลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วจนเจ็บจี๊ดที่ส่วนหลังอีกรอบ

“แล้วพี่กันย์ล่ะ”

“มันติดธุระด่วนกลับไปแล้ว    มึงก็รีบมากินข้าว  แล้วนี่เสื้อผ้าใส่ซะ”

มันวางข้าวไว้ที่โต๊ะก่อนที่จะโยนเสื้อผ้ามาให้ผม     ผมใช่ความพยายามอย่างมากกว่าจะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าได้   แต่ผมจะไม่แสดงความเจ็บปวดหรืออ่อนแอให้คน  คนนี้เห็นเด็ดขาด   ต่อให้ผมเจียนตายผมก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากมันเด็ดขาด

แล้วผมก็เดินไปทานข้าวโดยที่มีมันนั่งมองอยู่ตลอดเวลา

“แล้วทำมั้ยมึงไม่ออกไปล่ะ  กูจะกินข้าว  เห็นหน้ามึงแล้วกินไม่ลง”

ผมด่ามันไป  จะให้ผมเรียกมันว่าพี่  หรือคุยดีๆ  เหมือนที่พูดกับไอ้กันต์ผมคงทำไม่ได้  เพราะว่ามันเรื่องทั้งหมดจึงเกิดขึ้นกับผม  ผมจะไม่ให้อภัยมันเลย

“กินไม่ลงก็เรื่องของมึงดิ    กูจะอยู่แล้วกูก็จะกินข้าวที่นี่ด้วย    ที่กับไอ้กันต์เห็นทำตัวดีๆ  สงสัยเจอไปทีสองทีติดใจมันละซิ”

ผมไม่ใส่ใจในคำพูดของมันผมเดินไปนั่งทานข้าวโดยไม่สนใจ  เสมือนว่ามันไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี่   ส่วนมันก็เหมือนกัน  พอมันพูดจบมันก็กินข้าวของมันไป   ผมทานข้าวไปเยอะมากผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าผมหิวมากขนาดไหน   ก็เมื่ออาหารบนโต๊ะมันหายไปจนหมด  จนไอ้เฟคมันยิ้มที่มุมปาก

“มึงยิ้มอะไร”

“กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู   แดกเสร็จแล้วก็ดีกูจะได้เก็บไป   แล้วไม่ต้องคิดหนีนะมึง   น้ำหน้าอย่างมึงอ่ะหนีไปไม่รอดหรอก”

คำพูดที่มาพร้อมกับผ่ามือ   มันลงมาตรงหูของผม   จนผมมึนงงไปพักใหญ่   นี่คงเป็นอย่างคำเตือนที่ไอ้กันต์มันเคยบอกผมไว้  ว่าอย่าไปทำโอหังใส่ไอ้เฟค   แล้วผลลัพธ์มันก็ออกมาอย่างที่เห็น   ความเจ็บบริเวณใบหูยังคงอยู่แม้ว่าคนที่ทำให้เกิดความเจ็บนี่จะได้ออกนอกห้องไปได้พักใหญ่แล้ว

นี่ผมจะต้องอยู่อย่างนี่ไปอีกนานเท่าไรกันนะ    ผมจะต้องทนอยู่กับมันไปอีกนานเท่าไร   ผมไม่รู้หรอกว่าอารมณ์ของมันจะขึ้นมาอีกหรือเปล่า   แล้วมันยากจะมานอนกับผมอีกครั้งมั้ย    นี่เป็นความคิดปนความหวาดระแวงที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาตลอดเวลาหลายวันมานี่

หลังจากที่มีเรื่องกันไปวันนั้นไอ้กันต์มันก็หายหน้าไปเลย   และผมก็ไม่กล้าถามด้วยว่ามันหายไปไหน   ส่วนไอ้เฟคมันก็ยังหาข้าวหาของกินให้ผมปกติ   พอตกตอนกลางคืนมันก็เข้ามานอนในห้องกับผม   แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผมเลย   ซึ่งมันคงจะดีกว่านี้ถ้ามันจะไปนอนที่อื่น  เพื่อที่ผมจะได้ไม่เกร็งเวลานอน

“ลุกมาแต่งตัว  กูจะพาไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องมึง”

อยู่ดีๆ  มันก็เปิดประตูห้องเข้ามา   ทำให้ผมตกใจจนเผลอเอาเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ   ซึ่งมันจะเป็นอาการที่เกิดขึ้นเมื่อเวลาผมตื่นตกใจกระทันหันไม่ได้ตั้งตัว  ซึ่งมันมาเริ่มมีอาการเมื่อไม่กี่วันนี่เอง  ซึ่งผมก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เหมือนกัน

“ไปเก็บทำมั้ย    แค่นายปล่อยผมกลับไปอยู่ที่ห้องมันก็หมดเรื่องแล้ว   แล้วผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรอกเชื่อผมซิ”

หลังจากที่โดนตบเข้าที่หูมันก็ทำให้ปากของผมดีขึ้นเยอะถึงแม้จิตใจจะไม่อยากเรียกมันดีๆ  แต่ก็ต้องจำใจทำ  ผมไม่อยากเพิ่มร่องรอยให้กับตัวเองเพิ่มขึ้นอีก   แค่นี่แผลตามตัวผมก็ยังหายไปไม่หมดเลย

“กูบอกให้แต่งตัวแล้วตามกูไปเก็บของที่ห้อง  หรือมึงจะไม่เอาชุดนักศึกษาของมึง  กูให้โอกาศมึงเลือกแล้วนะหรือจะให้กูซื้อให้ใหม่    แล้วเรื่องอะไรกูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ   กูยังใช้มึงไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลย”

มันพูดเรื่องชุดนักศึกษา  งั้นก็แปลว่ามันจะยังให้ผมไปเรียนใช่มั้ย   ผมคงไม่ได้คิดไปเองซิ

“นายจะให้ผม  ไปเรียนใช่มั้ย”

มันมองหน้าผมแล้วส่ายหน้า   มันทำให้ความหวังที่มีอยู่น้อยนิดของผมดับวูบลง   ผมคงต้องทนอยู่ที่นี่ไปจนตาย   ใช่ซินะใครเขาจะให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองไปเรียนกันล่ะ  ผมหวังมากไปเอง 

“มึงโง่หรือเซ่อกันแน่ห่ะบีมกูบอกว่าจะพาไปเอาเสื้อผ้ารวมทั้งชุดนักศึกษาด้วย  งั้นมันก็ต้องแปลว่ากูจะให้มึงไปเรียนนะซิ   หน้าตาก็ดีไม่น่าโง่เป็นควายยังงี้เลย”

มันพูดว่าอะไรผมไม่ทันได้ฟังผมรู้แต่เพียงว่า   มันบอกให้ผมไปเรียนได้   คงไม่มีอะไรดีไปมากกว่านี้แล้ว   ตอนแรกผมนึกว่ามันจะกักขังผมเอาไว้เหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงเสียอีก  สงสัยผมจะอ่านนิยายมากเกินไป   ที่พอคนที่ถูกจับหรือถูกขายมาจะต้องถูกกักขังขาดอิสรภาพไปไหนไม่ได้   แต่นี่คือความจริง   ไม่รู้ความดีใจของผมมั้งทำให้ผมวิ่งมากอดไอ้เฟคไว้แล้วเอาหน้าซุกที่อกมัน   มันก็ปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างนั้น  จนกระทั้งมีเสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นมาจึงทำให้ผมรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่    ผมรีบถอยห่างออกมาทันที

“ขอบใจนายนะ”

มันไม่พูดตอบกลับมาเพียงแต่พยักหน้ารับ   ก่อนที่มันจะออกไปรับโทรศัพท์ที่นอกห้อง    และกลับเข้ามาอีกครั้งเมื่อผมเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสร็จแล้ว  ซึ่งผมก็เดาว่าคงเป็นของมันนั้นแหละ   เพราะขนาดมันใหญ่กว่าตัวผมพอสมควร

“น่ารักดีนี่หว่า    เดี๋ยวไอ้กันต์มันจะมารับนะไปกับมัน   คงจะดีกว่าไปกับกูมั้ง   มึงจะได้เลิกทำหน้าเหมือนอยากจะตายเสียที   กูเห็นแล้วอารมณ์เสียว่ะ”

ผมไม่เกี่ยงหรอกว่าใครจะเป็นคนพาผมออกไปข้างนอก   แต่ก็ดีหน่อยที่เป็นไอ้กันต์อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องระวังตัวมากเวลาอยู่กับไอ้กันต์

“แล้วมึงก็ไม่ต้องคิดหนีล่ะ   ไม่งั้นมึงจะอดเรียน   รวมทั้งแฟนมึงด้วยมันอาจจะกลายเป็นศพลอยอยู่ก้นทะเลก็ได้    กูไม่ได้ขู่กูทำจริง”

มันพูดจบมันก็เดินจากไป   ไร้ซึ่งรอยยิ้ม  และเสียงหัวเราะ   นี่แหละความแตกต่างของผู้ชายสองคนที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตของผมจนไม่อาจจะซางออกได้   และคำพูดของมันผมก็คิดว่ามันทำได้จริง   ถึงขิงจะเป็นคนขายผมให้กับมัน   แต่ผมก็ยังรักขิงอยู่ผมไม่อยากทำให้เขาเดือดร้อน   ดังนั้นผมต้องไม่หนี  ถึงผมหนีก็คงไม่รอด

ผมนั่งรออยู่ในห้องได้สักพักประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มจากคนที่เปิดเข้ามา   
 


ต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคนที่กดบวกทุกคนนะครับ

ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ

จากใจ  ต้นไผ่  สุขและสนุกทุกวัน

[iforgive]

ที่ว่าขอให้สนุกกับการอ่าน  สุขและสนุกทุกวันนี่  หมายความว่าจะมาอัพทุกวันเหรออออ
อิ อิ อิ  ชอบเรื่องนี้นะ เรามันสาวก SM  งั้นอีกซัก + คงไม่เป็นไร
แล้วมาต่อเร็ว ๆ นะคะ

[MaZeltoV]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!
ไอ่เฟคเหมือนจะปากร้ายแต่ใจดีนี่หว่า(ตรงไหนวะ)
แต่บีมก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม

[salemon]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
มันส์ค่่ะ

ชอบมากๆ

[Shock_n2n]

อิอิอิ
พระเอกคู่หรอเนี่ย
อิอิอิ

สู้ๆ นะ   

 

[kungyung]

ชอบอ่ะ
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ

[nevergoodbye]

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Overdose]

ทำไมไม่จับไอ้ขิงมาข่มขืนแทนวะ ไมต้องทำบีมอะ แย่ๆ

[O-to]

แหม
สองหนุ่ม
สองสไตล์ ใครจะเป็นพระเอกหล่ะเนี่ย 

ขิงทำก่ะบีมขนาดนี้แล้ว
ยังจะรีกมันอยู่อีกเร๊อะ

ชอบอ่ะ สนุกมากเลยเรื่องนี้

[hotladyanyavee]

ผ่านคืนโหดร้ายไปหนึ่งคืน ก็กลายเป็นวันที่เราต้องเดินนะ หนูบีม แต่เรื่องนี้เราคงเดาว่าเฟคจะเป็นนายเอก แต่ก็กลัวรักสามเศร้าอะ

[roseen]

คงเป็นผลจากการที่มีแฟนเลว  แล้วตกมาอยู่ในมือของคนเลวอีกที  อะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกละน้องบีม  เพราะรอบข้างตัวมีแต่คนเลวๆทั้งนั้น

[CHIVAS]

กันย์นี่เป็นคนดีใช่มะ  น่าจะเลว เพราะรอบตัวบีมจะได้มีแต่คนเลว
เรื่องนี้สามพีเปล่าหว่าาาาาา  (ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา)
แต่แอบเชีย เฟค  ชอบพระเอกเลว  แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย

[LalaBam]

 
ชอบพี่เฟค เลวได้ใจ อิอิ
แต่ก็รักพี่กันต์
จะเลือกใครดีเนี่ย
งงไปหมดแล้ว

[vvivy]

ชอบๆๆรอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[cipher]

ทั้งไอ้เฟค ไอ้กันต์ ไอ้ขิง เลวหมดทั้ง 3 คน
บีมสู้+อดทนไว้ สักวันโอกาศต้องเป็นของเรา
ปล. อินมากไปหน่อย

[Dee^daY]

คน 1 ร้าย..
คน 1 รัก..
..สุดท้ายทำเพื่อ คน 1 คน..

[naiin]

อยู่โง่หรือสิ้นคิดไปหน่อยมั้งบีม โดนแฟนขายมาโดนทำร้ายเจียนตาย ยังบอกว่ารักแฟนมากสมที่เฟคมันด่านั่นแหละ ควายได้ใจจริงๆ

[Annetemis]

จะห่วงไอ้เชี่ยนั่นมันทำไมค่ะ มันทำกับบีมถึงขนาดนี้แล้ว
รักและห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั๊ยค่ะ บีม

[~NeMeSiS_PURE~]

เห็นชื่อเรื่องแล้วรีบเข้ามาเสนอหน้าอย่างฉับไว 

[august_may]

เดี๋ยวต้องรอดูต่อไปว่าชีวิตของบีมจะเป็นยังไงต่อไป

[i_lost in..]

เรื่องนี้ท่าทางจะมีพระเอกสองคนนะค๊ะ กันท่ทางจะหึงโหดการแสดงออกที่ดูอ่อนโยน ใจดี แต่แอบร้าย   

ส่วนเฟคก็พวกแสดงออกมาตรงตรงคิดไงอยากทำไรก็ทำ  ดูน่าสนใจทั้งคู่ 

ชื่อเรื่องนี่แหละค๊ะที่ทำเอางง ประมาณว่า อีกคนบีมร้ายใส อีกคนบีมรัก หรือคนนึงร้ายใส่บีม อีกคนรักบีม หรือว่า เราประมาณว่าตกลงพระเอกร้ายหรือรักบีม หรือขิงคือพระเอก ที่ตรงตามชื่อ แต่คิดว่าขายบีมเพื่อลดหนีอันนี้ก็คงไม่ใช่พระเอกแล้วละเลวเกิน 

เรางง สงสัย หรือคนมากไปเอกเนี่ย  เพื่อความเคลีย มาต่ออีกบทสองบท หรืออัพทุกวันก็ดีค่ะ 

[kaporzung]

นั่นสิ ใครจะเป็นพระเอกเนี่ย เหอๆ เดาไม่ถูกเรยน้า

[IRIS]

ขอบคุณค่า..

แสรดดดขิง :z6:เลวนรก :beat:มรึงเป็นพ่อเค้ารึไงวะ..ถึงขายเค้าได้..เลี้ยงเค้ามารึก็ไม่..มีบุญคุณท่วมหัวรึก็ไม่

ถ้ายังรักมันอยู่ก็โง่เกินคนแล้ว..เจ็บแล้วหัดจำซะบ้าง..เราเป็นคนไม่ใช่ควาย..

เฮ้อ..อยากรู้เหตุผลว่าทำไมถึงข่มขืนคนอื่นได้ง่ายๆ แบบนี้..จิตใจทำด้วยอะไรกัน

[นาวา]

โหดร้ายไปหน่อยสำหรับตัวเอกของเรื่อง
แต่ให้ อภัยถ้ามาอัพ ต่อ และจะสนุกกะการอ่านกว่านี้ ถ้า
มาอัพเยอะๆๆๆๆ


รักคนเขียนทุกคนจังเลย 

[originalprincessaae]

โหดร้ายยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยย



ปล รอตอนน้องเขาแก้แค้น

[Phing]

มีแฟนเลว
ก็พาตัวเองซวยไปด้วย

ใครเป็นพระเอกเนี่ย
ขอเดาว่าเฟด


 

[Dee^daY]

รอ..ร๊อ..รอ