ความกลัวกับความอ่อนแอควันกรุ่นลอยขึ้นจากน้ำสีเข้มในแก้วหนา จิบละเลียดกาแฟที่คนบางคนชงให้แล้วหลับตาพริ้มมีความสุข สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องดังสนั่น วางแก้วกาแฟข้างตัวก่อนจะคว้าทิชชูซับตามคางตามแขน เบือนหน้ามองแสงสีขาวแลบแปลบปลาบมาพร้อมกับเสียงขู่ครืนจากท้องฟ้าสีดำสนิทนอกหน้าต่าง สายฝนสาดซัดใส่หน้าต่างไหลลู่ลงตามทาง ถอนหายใจยาวกับสภาพอากาศที่หนาวขึ้นตามความกดอากาศ กระชับผ้าห่มแล้วขยับตัวนิดหน่อย นั่งนานมันเมื่อยก้นครับ
ผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ แล้วเงยหน้ามองปลายคางเขียวครึ้มที่อ่านนิยายรุ่นปู่ ‘Sherlock Holmes’ ผมไม่ค่อยชอบอ่านนิยายแนวนี้เท่าไหร่ แต่ถ้า ‘โคนัน’ ล่ะก็ ยันสว่างผมก็สามารถครับ หืม? โคนันมันมีภาพประกอบ แต่หนังสือแบบไทโยมันต้องใช้ต่อมจินตนาการสูงนะครับ แล้วต่อมนั้นผมมีแค่น้อยนิด..ไม่พอต่อการแปลสารหรอกครับ5555
“หัวเราะอะไรครับพิ?” หุบยิ้มฉับเก็บลิ้นไก่แล้วหันมาทำเลิ่กลั่กไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจใส่เด็กญี่ปุ่น ไทยิ้มบางแล้วส่ายหน้าหน่าย วางหนังสือไว้ข้างแก้วกาแฟผมแล้วดีดขาออกจากการนั่งขัดสมาธิ ก้นผมที่อาศัยตักมันเป็นเบาะรองนั่งก็หล่นจ๋อมติดเตียง เงยหน้ามองเด็กญี่ปุ่นที่เบี่ยงตัวออกมาจากการเกาะเป็นปรสิตของผม ม่านตาขยายเมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนผิดกับแววตากระหายสิ้นเชิง! ทิ้งตัวลงนอนจับผ้าห่มหนาที่ห่อตัวไว้มั่น ออกแรงยื้อยุดแข่งกันจนผมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
“ท่านคิดจะหนีรึไง? ไม่พ้นมือข้าหรอก555” สำนวนเหี้ยอะไรของมึง ฟังแล้วขนลุก ทำหน้าแหยงใส่ไม่ปิดบังแล้วกลิ้งหนีสุดปลายเตียง ไทโยโดดกบตามตะปบชายผ้าห่มผมไว้ได้ทัน ผมเลยกลิ้งโค่โล่เอาเหม่งโหม่งพื้นพรม เจ็บปวดแต่ต้องเก็บอาการ ผุดลุกแล้ววิ่งไปที่ประตู หยุดฝีเท้าเมื่อหนุ่มแดนปลาดิบวิ่งมาขวางประตูเอาไว้ เสียงกดล็อคลูกบิดปิดทางรอดของผมดัง ‘กลิ๊ก’
ดวงตาสีน้ำตาลมองปลายเท้าจนถึงแก้มใสของผมด้วยสายตาโลมเลีย หายใจไม่ทั่วท้องแล้วก้าวถอยหลังเมื่อเท้ามั่นคงก้าวเข้าหา ยกมือขึ้นมาช้า ๆ เพื่อปิดป้องหน้าอกที่มันกำลังจับจ้องอยู่ ประหวั่นพรั่นพรึงกับสายตาหื่นกระหายที่เบนจากหน้าอกลงมาตรงซิปกางเกง หัวใจเต้นรัวเมื่อส้นเท้าสัมผัสกับเตียงไม้ ส่ายหน้าขอร้องผู้ชายตรงหน้าที่เข้ามาประชิดตัวผม..
โอเค..อ่านแล้วมันดูแรดมาก ผมเข้าใจ
“พอเห๊อะ! เมื่อคืนก็ตั้ง 2 หน! อย่ามาทำเนียนจะขอเพิ่มไอ้ไท!” กรีดร้องโวยวายใส่หน้าเด็กญี่ปุ่น ไทยิ้มกว้างแล้วประคองหน้าผมไว้มั่น ริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนโยนละลายใจ ดวงตาสีน้ำตาลเชื่อมส่งความรักมาที่ผมเต็มที่ หลับตาเบี่ยงหน้ารับสัมผัสนุ่มที่แก้ม ก่อนจะรับสัมผัสเดิมที่ริมฝีปาก ผ่อนลมหายใจยาว ๆ แล้วลดมือลงลูบจับก้อนเนื้อหยุ่นมือที่ดุนดันขาผมอยู่...
“อืมมม อึ๊! โอ้ยยยยยยยย ยอมแล้ว! ยอมๆๆๆๆ” ไทโยยืนตัวงอหน้าซบไหล่ผม หรี่ตาคำนวณแรงขยำแล้วบีบเต็มข้อค่อยปล่อยมือออก เด็กญี่ปุ่นค่อย ๆ คุกเข่านั่งกับพื้น มือใหญ่ซุกที่เป้ากางเกง ผมยืนนิ่งมองคนที่หื่นแตกตลอดเวลาส่งสายตาน้อยใจมาให้ ยิ้มบางแล้วก้มกระซิบข้างหู
“วันละ 2 พอ..ถ้ายังหื่นไม่เลิกไปเรื่อย ๆ แบบนี้ กูจะตัดทิ้ง..” นิ่งกับคำพูดรุนแรงของตัวเอง ขนาดผมเป็นคนพูดผมยังอึ้ง แล้วคนที่ฟังผมอยู่ล่ะ..ผละออกมาช้า ๆ ก่อนจะกลั้นใจมองตาเด็กญี่ปุ่น..เห็นแววตาเฉยชาแล้วมันบอกไม่ถูก ผมสบตากลับแล้วยืดตัวขึ้นเต็มความสูง บอกตามตรงว่าผมใจแป้วไม่น้อยเหมือนกันที่เห็นแววตาแบบนี้จากไท เราไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมกับมันก็ประนีประนอมยอมให้กันทุกครั้ง เราใช้วิธีเปิดใจ มีอะไรก็ต้องคุยกัน ผมเป็นคนพูดตรง คิดอะไรก็พูด แต่มีบางเรื่องที่ผมไม่กล้าพูด..มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนสำหรับเรา
ผมกับมัน เรารักกันก็จิรง แต่เรื่องบนเตียงน่ะ ไม่มาเป็นผม..คุณไม่มีทางเข้าใจหรอก ร่างกายผมไม่ได้เกิดมาเพื่อเอาช่องทางขาออกมารองรับอาวุธหนักของใคร ถึงจะมีเจลไว้หล่อลื่นไม่ให้ผมเจ็บปวดมาก แต่หลังจากสงครามรัก..ผมเจ็บและปวดตรงนั้น..ทุกครั้ง ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีที่ถูกรักถูกกอด นั่นเพราะผมรักมัน เลยทำให้รู้สึกดีเมื่อทำรัก แต่ยิ่งผ่านไปนานขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิงรู้สึกถึงความปวดที่มากขึ้นเรื่อย ๆ มันไม่เหมือนยิ่งใช้งานมากก็ยิ่งชินนะครับ มันไม่ใช่เลย แน่นอนว่าผมไม่อยากบอกเด็กญี่ปุ่น มันรักผมมาก ถ้ามันรู้ว่ามันเองนั่นล่ะที่ทำให้ผมเจ็บ..มันต้องเสียใจมากแน่ ๆ
และเรื่องเซ็กส์ของเรา..จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที
ถอนหายใจยาวเมื่อแววตาของไทยังคงเหมือนเดิม ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ ผมกับมันอาจจะทะเลาะกัน บ้านแตกสาแหรกลุ่ยในที่สุด มันจะไม่กลับบ้าน มีเมียน้อย แล้วมันก็จะพาเมียน้อยเข้าบ้านเพื่อมาแทนที่ผม มันจะต้องมีอะไรกันบนเตียงที่ผมกับมันเคยอิ๊อ๊ะกันทุกวัน ผมจะต้องระเห็จลงมานอนที่โซฟา ทนฟังเสียงแผ่นดินไหวเพราะมันกับเมียน้อยรักกันทุกวันอย่างระทมทุกข์ มันมีคนอื่นได้ แต่ผมสิ ร่างกายที่แปดเปื้อนแบบนี้ ผู้หญิงที่ไหนจะเอาทำผัว! สุดท้าย..ผมกับมันก็จะต้องเลิกกัน เพราะ..
รักนะ..แต่ไม่ให้เอา
เบือนหน้าหนีหน้าหล่อที่ยังคงมองผมด้วยแววตาไร้เยื่อใยเหมือนเดิม พูดผิดครับ..เย็นชาเหมือนเดิมต่างหาก ความเจ็บปวดในใจจากเรื่องเพ้อเจ้อเป็นตุเป็นตะของตัวเองบวกกับเย็นชาจากเด็กญี่ปุ่นกำลังเล่นงานหัวใจผม ผมคิดเสมอว่าพระเจ้าสร้างผู้ชายให้คู่กับผู้หญิง ผมกับไทเป็นกรณีที่ฝ่าฝืนธรรมชาติ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าวันไหน..ไทโยจะเลิกฝืนธรรมชาติแล้วทำตามบัญชาสวรรค์
มันไม่ใช่เรื่องไกลตัว..มันอาจจะเกิดขึ้นวันไหนก็ได้ แล้วยิ่งผมเป็นแบบนี้ เป็นผู้ชาย มีลูกให้ไม่ได้เพราะไม่มีมดลูกเป็นของตัวเอง หน้าอกก็ไม่มี แถมช่องทางขาเข้าก็ยังอักเสบ ใช้งานตามต้องการไม่ได้ มันจะทิ้งผมวันไหนก็ไม่รู้..เจ็บในอก ปวดปร่าในหัวใจ ผมยังไม่อยากเป็นคนที่ถูกทิ้งนะ! กัดริมฝีปากแล้วกำหมัดแน่นขึ้น หลับตาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ผ่อนออกช้า ๆ หันมามองหน้าเด็กญี่ปุ่น ไทถอนหายใจทิ้งทันทีที่สบตาผมก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น ไทไม่เคยทำแบบนี้กับผม ไม่เคยเย็นชาทั้งการกระทำและแววตาแบบนี้ ต่อมอ่อนไหวผมทำงานทันที ผมควบคุมร่างกายและหัวใจที่กำลังกลัวไม่ได้ เบะปากแล้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความกลัวไหลพราก..
“..เจ็บก้นอ่ะ มันยิ่งทำยิ่งเจ็บอ่ะ ขอวันละแค่ 2 ครั้งเถอะนะ มากกว่านี้ผมรับไม่ไหว.. อึก มันเจ็บจริง ๆ นะไท ฮึก..” หลับตาแน่นแล้วโพล่งออกไปอย่างไม่มีกั๊ก อยากระบายความเจ็บปวดที่ตูดได้รับออกมาเป็นคำพูดมากว่านี้ แต่ผม..ไม่ไหวครับ ผมใช้การร้องไห้ปลดปล่อยความกลัวมากกว่าการบอกกับไทว่าผมรู้สึกยังไง สะอื้นหนักเมื่อเด็กญี่ปุ่นลุกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม กัดปากล่างไม่ให้ร้องหนักไปกว่าเดิม สะอื้นไปด้วยบอกมันไปด้วย..
“..ฮึก..ถึงจะรักกันได้แค่วันละ 2 หน ผม..ผมจะตามใจไททุกท่าเลย อย่า..อย่าเบื่อนะ” จับเสื้อมันแน่นเมื่อมันจูบที่แก้มผมเบา ๆ ความอ่อนโยนของไทปลุกปลอบให้ผมหายกังวล นั่งลงบนตักอุ่นให้เด็กญี่ปุ่นกอดโยกไปมาจนสบายใจ ผมหยุดร้องได้ก็เล่าอาการให้มันฟังว่าผมเจ็บตูดมากแค่ไหน เย็นนั้นไทเลยจะพาผมไปหาหมอเฉพาะทางที่โรงพยาบาลมันเอง แต่ผมก็อายเกินกว่าจะให้ที่ไหนก็ไม่รู้มาดูก้นขาวอมชมพูเหมือนแก้มใสของตัวเอง..
“ไม่ไป..เราก็เบาเรื่องอย่างว่าเอาก็ได้ ถ้ามันไม่ถูกงานเยอะ ผมก็ไม่เจ็บหรอก เชื่อดิ” เด็กญี่ปุ่นถอนหายใจยาวแล้วดึงผมเข้ามากอดไว้แน่น ยกมือโอบรอบคอหนาแล้วหอมที่ซอกคอมันเบา ๆ ไทดันไหล่ผมออกมาหอมไปทั่วหน้า จูบริมฝีปากแผ่วเบาก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้ามาเกี่ยวลิ้นผมเข้าไปดูดดุนจนได้ยินเสียง..น่าอาย ก่อนจะไปไกลก็รีบดันไหล่มันออก มองริมฝีปากสีแดงที่ฉ่ำด้วยน้ำลายเรา ดงตาเชื่อมมองผมอ้อนวอน..
ถอนหายใจพรูแล้วยกมือขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ ก่อนจะเบือนหน้าหนีความสดใสทันตาของมัน เด็กญี่ปุ่นกอดผมแน่นแล้วกระซิบข้างหูเบา ๆ ‘แค่ข้างนอก..นะครับ’ ขนลุกเกรียวเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าข้างนอกของมันก็คือการได้เอาไอ้นั่นมาถูไถกับทางเข้าผม ไม่ใส่เข้าไปแต่ขอให้ได้แตะถูกนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอ มันไม่เข้าไปก็จริง แต่ถ้าทำรุนแรงผมก็เจ็บนะ มองตาละห้อยแล้วก็ใจอ่อน หลับตาลงแล้วโน้มหน้ามันเข้ามาจูบเบา ๆ เอนหลังแตะที่นอนช้า ๆ ปล่อยให้เด็กญี่ปุ่นเป็นคนนำ พอกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มมันก็จับผมพลิกคว่ำ จับหน้าผมหักลับมารับจูบ ข้างหลังก็พาดลงมาตรงกลางแล้ว ถูไถตามร่องหลืบ พอใกล้ถึงฝั่งมันก็เอื้อมมือมาจับความต้องการของผมรูดรั้งให้ไปพร้อมกัน ถึงฝั่งแล้วก็ลุกไปอาบน้ำล้างตัว ขี่หลังลงมากินข้าวนั่งดูฝนที่ตกลงมาไม่หยุดแล้วก็ขึ้นไปนอนเล่นบนห้อง
มืออุ่นลูบเข้ามาในเสื้อ ริมฝีปากคลอเคลียที่ข้างหู ขบเม้มไปทั่ว ถอดเสื้อเบามือ จูบระไปทั้งตัวอย่างอ่อนโยน พอผมเผลอไผลไปกับมันมันก็จับผมพลิกคว่ำ แล้วกดย้ำมาตามร่องหลืบ..
เด็กญี่ปุ่นทำตามคำขอของผม รักกันแค่วันละ 2 ครั้ง แต่ถ้านอกเหนือจากนั้นก็ขอให้แค่ภายนอก มันทำตามที่ขอเป็นอย่างดีครับ
ทำรักวันละ 2 ครั้ง แต่ขอรักข้างนอกกับผมเพิ่มไม่รู้กี่ครั้ง น้ำตาคลอด้วยอารมณ์หลากหลาย แต่ที่เด่นชัดที่สุดตอนนี้..
ไอ้ไท..มึงมันเหี้ย~
…………………………..
กอดรวบ! กอดรับนักอ่านหน้าใหม่และนักอ่านที่ตามอ่านมาตลอดนะคะ
วันนี้ผู้ชายคนนั้นไม่อยู่ค่ะ แถมเอาโน้ตบุค้องสาวเค้ามาทิ้งไว้ให้จิช่วยทำงานอีกตางหาก ปั่นงานไปก็ปั่นน้องพิไปด้วย น้องพิเสร็จแต่งานยังไม่ถึงไหนเลยค่ะ กร๊ากกกกกกก
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล. คุณ mutoo จิไม่ทำหนังสือแน่ค่ะ จิแอบที่บ้านแต่งอ่ะ ไม่ดีแน่ถ้าจะทำหนังสือค่ะ แค่อ่านแล้วมีความสุขจิก็ดีใจมากแล้วค่ะ ปริ้นท์มาเข้าเล่มไว้เป็นของตัวเองได้เลยนะคะ แต่อย่าทำขายนะคะ เค้าปวดใจแหงอ่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆค่ะที่ชอบ ดีใจยิ้มแก้มแตก5555
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 797372 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก