ผมถามไอ้โจ้ มันก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือไม่
พุดไม่จา >> พูด
“กูก็คนนะมึงอารมณ์กูก็ มีครบ รัก โลภ โกรธหลง เงี่ยน กูไม่ใช่พระ
อิทพระปูน อย่างที่กูบอกกูทนเท่าที่กูทนไหวกูปล้ำมึงเมื่อไหร่กูขอโทษล่วงหน้า” >> พระอิฐพระปูน
“
อ่าว เหรอไปไม่ชวนเลย” >> อ้าว
สรุปมัน
ลากมออกจนได้มันโยนกุญแจรถให้ผม >> ลากออกมา
สั่นๆง่ายๆกูไม่มีสิทเลือกอะไรเลยใช่ไหม >> สั้นๆ ง่า่ยๆ กูไม่มีิสิทธิ
ก็ กินกันไปเรื่อยๆ บางทีผมก็เบื่อที่ไอ้โ๗้แม่งยิ้มเรี่ยราด เจอใครก็ยิ้ม คุยส
รนิทกับเขาไปทั่ว
มันหันมาถามผมเฉยๆ เมื่อเลิกคุยกับเด็ก
เซิพ >> เสิร์ฟ
“
ปล่าว” >> เปล่า
ผมหันไปมองเหมือ น
เกิทผู้หญิงคนนี้สวย เซ็กซี่จริงๆแหะ ผมมองสวยจริงเธอยิ้มให้ผม >> กัน
“ใคร
วะโจ้ สวยดี
วะ” >> ว่ะ
“เลิกทำหน้า
ยู้ได้แล้วก็ แค่คน
เคบรู้จักอย่าหึงกูมากนักเลย” >> ยู่ , เคย
“ยิ้มให้โจ้หน่อยเหอะ หน้า
หยิกเป็นตูดหมา น้าๆ ไม่งั้นโจ้จูบนะ”>> หงิก
“อยากอยู่
ใหล้ๆ แบบนี้แหละสบายดี” >> ใกล้ๆ
มันเอนตัวมา
พึงผมข้างนึง >> พิง
“งั้นมึงมา
พึงกูแทน”
“เลือกเอามึง
พึงกู หรือกู
พึงมึง ถ้าบอกว่าไม่เอาทั้งสองข้อกูก็ปล้ำมึง”
“กู
พึงมึง”
แก้เท่าที่เจอพิมพ์ผิดค่ะ อาจอ่านแล้ววุ่นวายไปนิดหน่อย
รออ่านตอนต่อนะคะ เชียร์โจ้ให้เปลี่ยนพฤติกรรมให้ได้(เพราะนิสัยแก้ไม่ได้) หันมาหื่นกะต้องคนเดียวก็พอนะ