หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[Sweet cream]

คนเค้าไม่เกลียดจนมองหน้ากันไม่ได้ก็ดีแล้วนะ
ช่วยอธิบายให้เค้าเข้าใจซะทีเหอะพี่
สงสารน้องตัวเองบ้าง

 

[bbyuqin]

ความสัมพันธ์พี่น้องคู่นี้จะจบลงแบบไหนเนี่ย

[Chocorun]

 
ไอ้คุณพี่กาวน์มีไรก็พูดๆ ไปเหอะน่า อย่าเก็บไว้ดิ

[Angel_K]

ตอนที่ 29 พยายาม... เข้าใจ
  
“มันโคตรเจ็บเลยว่ะ ทำแบบนั้นไปได้ยังไง มึงทำได้ยังไง” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้ตะโกน ไม่ได้เสียงดัง จนผมที่อธิบายไม่ได้ว่ามันออกไปด้วยความรู้สึกแบบไหน ผมเพียงแค่อยากบอกให้เขารู้ในสิ่งที่ผมรู้สึกก็เท่านั้น

เขาหันมามองผม ด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการแสดงอะไรออกมาให้ผมเห็น ผิดหวัง เจ็บปวด หรือสำนึกผิด ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่ “มันจะยากเย็นอะไรนักวะ ไม่พูดแล้วกูจะรู้ไหม” ผมก็ได้แต่คิดอยู่ในใจ แล้วก็ตลกตัวเองที่ต้องเป็นฝ่ายมานั่งหาคำอธิบาย “ยังกับคนบ้าเลยวะ” ตอนแรกก็ว่าจะหนีไปให้พ้นๆ พอเอาเข้าจริง ผมก็หลบมาใกล้ๆ แค่นี้ เพราะคิดแล้วว่าหนีไปก็ใช่เรื่อง ไว้วันสองวันว่าจะกลับไปคุยกันให้มันรู้เรื่อง แต่มาเจอกันแล้วก็คุยมันเลย ผมยังคงบ่นบ้าบออยู่กับตัวเอง ก็คนข้างๆ ผมมันเล่นไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แล้วมานั่งอยู่ตรงนี้ผมก็ใช่ว่าจะสบายใจ    

“...แล้วมันคงไม่เจ็บขนาดนี้ ถ้าคนนั้นไม่ใช่...” ผมพูดต่อ เอาวะพูดมันคนเดียวก็ได้ ก็อย่างที่พูด ผมคงไม่มานั่งเป็นบ้าเป็นบออยู่แบบนี้ ถ้าไม่ใช้เพราะว่าเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างผมตอนนี้ เป็นคนอื่นผมคงจัดการมันไปตั้งแต่ผมรู้สึกตัวขึ้นมา หรือไม่ผมก็คงให้ใครมาจัดการมันแล้ว มันคงไม่มีโอกาสมานั่งอยู่แบบนี้แน่ๆ แต่เป็นเขาผมเลยทำไม่ได้ ถึงจะคิดได้แบบนั้นแต่เอาเข้าจริงเวลานี้ผมก็ยังรู้สึกหวาดๆ อยู่ไม่น้อย

“มีอะไรก็พูด เงียบแล้วมันได้อะไรขึ้นมา แค่พูดมันจะยากกว่าไอ้ที่ทำลงไปหรือไง” ตกลงว่าเรื่องนี้ผมหรือเขากันแน่ที่เป็นคนผิดหรือเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา

“มันก็ดีกว่าพี่ปล่อยกันต์ไปกับคนอื่น แล้วพี่ตามไปไม่ได้” เขาพูดออกมาแต่ยังไม่ยอมมองหน้าผม ส่วนผมก็ได้แต่มองเขา แล้วผมก็พอจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“ยังโทษตัวเองเรื่องนั้นอยู่ใช่ไหม” ผมถาม คนข้างๆ ก็พยักหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับสิ่งที่ผมถามออกไป

“คิดว่าทำแบบนั้นแล้วกันต์จะอยู่กับพี่...??” ผมเปลี่ยนสรรพนามมาเรียกเขาว่าพี่เหมือนเดิมด้วยความเคยชิน แต่ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าถึงตอนนี้เขาใช่คนเดิมที่ผมรู้จักแน่หรือเปล่า เขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เรื่องที่เขาทำมันเกินกว่าที่ผมจะคิดไปถึงมากเหลือเกิน

“พี่ก็หวังให้มันเป็นแบบนั้น แต่ถ้ากันต์กับเขาเข้าใจกันดี พี่ก็คงปล่อยไป”

“หึหึ ลองใจกันหรือไง แล้วคิดเผื่อบ้างรึเปล่าว่า ถ้าอะไรมันนอกเหนือที่พี่คิดไว้มันจะเป็นยังไง สมมุติว่ากันต์เกิดบ้าขึ้นมาแล้วกระโดดตึกลงไปตั้งแต่วันนั้น พี่จะทำยังไง” ผมหัวเราะกับคำตอบของเขา ก่อนจะพูด มาถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ที่มันเริ่มเอ่อขึ้นมาที่ขอบตาทั้งสองข้างอย่างไม่มีเหตุผล ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้มแข็งและอ่อนแอในเวลาเดียวกัน

“มันไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่......ไม่อยาก.....”

“......ไม่อยากอะไร.....”

“พี่ไม่อยากเสียกันต์ไปเหมือน...”

“พี่ปอ... กันต์ไม่ใช่เขา” เขากลัวว่าผมจะเป็นแบบนั้น แล้วแบบนี้ล่ะ ผมไม่ได้กลัวเลยใช่ไหม เขาไม่อยากกลัว เลยโยนความรู้สึกนั้นมาให้ผมแทนอย่างนั้นสินะ

“พี่...ขอโทษ...”

“...................” ผมไม่รู้ว่าผมควรจะยกโทษให้เขาดีไหม ในสายตาผมตอนนี้ผมมองเห็นแต่คนที่ขี้ขลาด เห็นแก่ตัว คนที่คิดแต่ความรู้สึกของตัวเอง เขาเห็นแก่ตัวเกินไป

“กันต์... เป็นอะไร... ร้องไห้...” ผมได้ยินเขาพูดกับผม แต่ผมฟังไม่รู้เรื่อง ได้ยินแค่เพียงไม่กี่คำ หัวผมมันเหมือนมีอะไรอัดแน่นอยู่ภายในและกำลังจะระเบิดออกมา เขาว่าอะไร ร้องไห้ ผมร้องไห้หรอ ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงจะได้อ่อนไหวอะไรกันมากมาย แล้วผมก็โตแล้ว จะมานั่งร้องไห้อะไรกัน ร้องไปทำไม แต่เมื่อผมลองยกมือขึ้นมาแตะข้างแก้มของตัวเองกลับสัมผัสได้ของความชื้นแฉะ แล้วมันก็ยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นี่ผมร้องไห้อีกแล้ว สองวันมานี่ผมร้องไห้มากเกินไปแล้ว

เขาเอื้อมมือมาจะจับตัวผม แต่ผมยกมือขึ้นปัดแขนเขาออก ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จนสะดุดขากางเกงของตัวเอง ทำให้ล้มลงไปกองกับพื้น ผมบังคับตัวเองไม่ได้ พอผมเห็นเขาลุกเดินมาทางผม ผมก็พยายามถดตัวถอยหนีทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่กับพื้น  

“อย่าเข้ามา...” อย่ามาแตะตัวผม อย่าเข้ามา ผมได้แต่คิดวนเวียนอยู่แค่นั้น ผมพยายามแล้ว พยายามที่จะไม่กลัวอะไรแล้ว แต่ทำไมผมยังเป็นแบบนี้ วันนี้ทั้งวันผมยังผ่านมาแล้ว ผมมองหน้าเขาได้ คุยกับเขาได้ ทำไมผมจะทนอีกหน่อยไม่ได้ ทำอีกสิ อีกนิดเดียว เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปแล้ว จะมาเป็นอะไรตอนนี้วะ สมองกับร่างกายผมตอนนี้มันไม่สัมพันธ์กันเลยสักนิด

“กันต์” เขาย่อตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม แต่รักษาระยะห่างเอาไว้ ไม่กล้าเข้ามาใกล้ รู้แล้วใช่ไหมว่าผมกลัว เห็นแล้วใช่ไหม

“พี่ขอโทษ... ขอโทษ...”

“มันไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ... พี่ขอโทษ” ผมได้ยินคำขอโทษจากปากเขาซ้ำไปซ้ำมา แล้วถ้าตอนนี้ตาผมมันไม่ได้พร่าจนเกินไปนัก ผมเห็นน้ำตาของเขา เขากำลังร้องไห้เหมือนผม

คนตรงหน้าผมลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือข้างหนึ่งออกมาหาผม ผมมองมือนั้นอยู่สักพักในความเงียบ “มันไม่มีอะไรแล้ว ๆ” ผมบอกกับตัวเอง ก่อนจะยื่นมือของตัวเองออกไปให้เขาฉุดผมลุกขึ้นยืน และนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง
.
.
.

“บางครั้งเราก็พูดทุกเรื่องออกมาไม่ได้หรอกนะ” เขาหันมาพูดกับผมอีกครั้ง

“คนทุกคนก็ไม่เหมือนกัน เอาชีวิตของอีกคนมาตัดสินชีวิตคนอื่นไม่ได้” เราต่างคนต่างพูดสิ่งที่ตัวเองคิด โดยไม่สนใจว่ามันจะปะติดปะต่อกันหรือเปล่า

“ครั้งแรกพี่คิดว่าจะไม่สนใจ จะคอยมองอยู่ห่างๆ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้”

“พี่รู้ไหมว่าน้องพี่เข็มแข็งกว่าที่พี่คิดนะ รู้ไหมว่าทำไม เพราะว่ากันต์รู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกันต์จะมีพ่อ มีแม่ มีพี่ที่คอยอยู่ข้างหลัง ไม่ว่าจะเจออะไร กันต์รู้ว่าจะยังมีคนคอยอยู่ กันต์เคยทำให้พี่เสียใจหรอ”

“แต่เป็นพี่ที่ทำให้กันต์เสียใจสินะ”

“อื้ม... ช่างเถอะ พี่คงแค่กลัวและห่วงกันต์มากเกินไปถึงอยากยึดกันต์ไว้ แต่มันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหม” ผมตอบและถามเพื่อความแน่ใจของตัวเอง แล้วคนข้างผมก็ส่ายหน้ามาเป็นคำตอบ ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจนักว่ามันถึงขนาดที่เขาต้องทำกับผมแบบนั้นเลยหรอ แต่ก็อีกนั่นแหละ ผมไม่อยากจะรื้อฟื้นอะไรอีก

“ระหว่างกันต์กับพี่มันจะเหมือนเดิม แต่ขอเวลากันต์สักพัก” ผมพูดต่อ เขายิ้มให้ผมบางๆ เป็นการตอบรับ

“ไปนอนเถอะ”

“พี่จะกลับมาอยู่ที่นี่เมื่อไหร่” ผมลุกขึ้น ก่อนจะถาม

“อีกสองสามเดือน รอเคลียร์งานทางนู้นให้เรียบร้อยก่อน”

ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ ก่อนจะเดินออกมา แล้วกลับขึ้นห้องไป
.
.
.

พอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เห็นกรที่ยืนอยู่ตรงประตูกระจกที่เปิดออกไปที่ระเบียงหันมามองผมอยู่แล้ว ผมเลยเดินเข้าไปหา แล้วยกแขนขึ้นไปโอบรอบคอเขา จากนั้นก็ดึงตัวเขาเข้ามากอดจนแน่น กรก็ยกแขนขึ้นมารวบตัวผมไว้เช่นเดียวกัน เรากอดกันอยู่แบบนั้น อ้อมกอดนี้ยังคงอบอุ่นและปลอดภัยสำหรับผมเสมอ เรากอดกันอยู่สักพัก จนกรเป็นฝ่ายคลายอ้อมแขนออกก่อน แล้วผมก็ทำตามเขา


“สบายใจขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้น”

“แล้วกรล่ะ” ผมตั้งใจจะถามว่าเขามีความสุขกับวันนี้บ้างหรือเปล่า

“พี่ยิ้มได้ กรก็ยิ้มได้” พอเขาพูดแบบนั้นผมเลยยิ้มส่งไปให้เขา เพื่อหวังจะเห็นรอยยิ้มของเขาตอบกลับผมมา และผมก็ได้รับรอยยิ้มนั้น

“ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้กรมีเรียนบ่าย ต้องออกจากที่นี่แต่เช้า” ผมพูด


.........................................................

[PEENAT1972]

เรื่องร้ายๆจบไปหนึ่งเรื่องหรือเปล่า

[anajulia]

เฮ้ออออออออออออออ

ใครเอาพี่กาวน์ไปเก็บให้ไกลๆตาที แบบว่าถึงจะเพราะรัก หรือห่วง หรืออะไรก็ตาม
ไม่รู้สิ......มันไม่ใช่วิธีที่ควรจะใช้กับคนที่ไว้ใจตัวเองขนาดนั้นได้
พี่กาวน์มันบ้าแท้.......

กอดน้องกรกับพี่กันต์ แถมเผื่อไปถึงน้องกวางแน่นๆค่ะ ^o^

[N.T.❁]

ยิ้มให้พี่กันต์กับน้องกรด้วยคนค่ะ....
หลังจากอึมครึมมาซะหลายตอน ^^

[didi]

 

[wan]

การได้พูด ได้ปรับความเข้าใจ สุดท้ายก็ให้อภัย เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในเหตุผลที่กระทำลงไปก็ตาม
อย่างน้อย กันต์ ก็มี กร อยู่ข้าง ๆ ในแม้ในอารมณ์และเหตุการณ์อันเลวร้าย
สุดท้ายมันก็ผ่านไป 
เป็นกำลังใจให้ พร้อมกับ +1 ครับ

[bbyuqin]

ขอให้เป็นการปรับความเข้าใจจริงๆซะทีนะ...
สงสารเวลาพี่กันต์เครียด กรก็เครียด คนอ่านก็เครียดดดดด

[b_hihi]

เริ่ดสุด

[knightofbabylon]

ไอ้เรื่องที่ลองใจกันต์ด้วยวิธีผิดๆน่ะ พอเข้าใจได้ ถึงจะผิดวิธีก็เถอะนะ
แต่..
ไอ้คุณพี่กาวน์ มันยังไม่ชัด กลับมาก่อนดิ๊
อย่ารู้เรื่องกันเองได้มั้ย

อยากรู้ด้วย เกิดอะไรขึ้นกับคนชื่อปอแล้วมีความสัมพันธ์ยังไงกับพี่กาวน์

กันต์กับกร รักกันนานๆนะ เรื่องที่ไอ้คุณพี่กาวน์ทำไว้ นับเป็นบททดสอบใหญ่บทหนึ่งเลยล่ะ
ต่อไปกันต์กับกรจะเข้มแข็งขึ้น รักกันมากขึ้นกว่าเดิม มองอะไรกว้างขึ้นด้วย

 

[lasom]

โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ทุกอย่างมันคลี่คลาย
ตอนหน้ามีแบบซีนปลอบใจกันแบบหวานๆมั้ยน้าส์
 

[naiin]

ผ่านไปได้อีกด่านนึงครับ จะมีหนักกว่านี้ป่าวน้อ

[*4_m3*]

เป็นกำลังใจให้พี่กันต์กะกรนะ

[Sweet cream]

 
ค่อยหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย
ถึงมันจะยังดูค้างๆ คาๆ กับเรื่องพี่กาวน์นิดนึง

แต่ไม่เป็นไรสุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีเนอะ
ยิ้ม ๆ ๆ >___<

[roseen]

 

[yayee2]

ขอให้ทั้งงกรและกันต์รักกัน เข้าใจกัน และหนักแน่นเข้าไว้ จะไม่มีใครมาแทรกได้
ส่วนไอ้พี่กาวน์ ขอถามคำเดียว เสียสติรึเปล่าที่คิดแบบนี้ แล้วทำแบบนี้อ่ะ

[LalaBam]

แต่ถึงยังไงก็นะ
ก็ยังตะหงิดใจกับพี่กาวน์อยู่ดีนั่นแหละ
เฮ้อ
เอาพี่กาวน์ไปเก็บไกลๆเถอะ
ไม่ต้องให้เจอหน้ากันอีกเลยจะดีกว่า
 

[Little Devil]

แน่ใจเรอะว่าเข้าใจกัน เคลียร์กันเรียบร้อย
มันแปลกๆ
+1

[DexTunG]

 

[Chocorun]

ไม่รู้จะโมโหอิตาพี่กาวน์ต่อดีรึเปล่า 

คิดไปคิดมาก็เคืองอยู่ดีอ่ะ
เรื่องอะไรเอาความทุกข์ของตัวเองมาโยนให้คนอื่นแบบนี้อ่ะ
ใจร้าย

[dahlia]

“พี่ยิ้มได้ กรก็ยิ้มได้”

โห อ่านเจอประโยคนี้ ได้ใจไปเต็มๆๆ เลย
ส่วนพี่กาวน์เนี่ย จับโจมลงทะเลแถวนั้นๆ เลยดีมั้ย 

[Angel_K]

ตอนที่ 30 ยามคลื่นลมสงบ

เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมตื่นเช้าขึ้นมาบนเตียงไม้เนื้อดีหลังนี้ บรรยากาศโดยรอบของห้องนอนห้องนี้ บ้านหลังนี้ยังคงอบอวลไปด้วยความอบอุ่นเช่นเคย ความรู้สึกเช่นนี้ผมสามารถสัมผัสมันได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเยือนบ้านหลังนี้ แม้การมาครั้งนี้จะแตกต่างไปจากครั้งที่แล้วโดยสิ้นเชิง แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะบ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความรัก และถูกทะนุบำรุงด้วยความเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากเจ้าของบ้าน ถึงทำให้บ้านหลังนี้เหมาะเป็นที่พักกาย พักใจของคนที่เข้ามาอาศัยในบ้านหลังนี้
.
.
.
แล้วก็เป็นหนึ่งในอีกหลายๆ ครั้งที่ผมมีโอกาสได้เฝ้ามองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ มันเป็นเรื่องน่าแปลกสำหรับผมอยู่เหมือนกันในเรื่องการตื่นนอนของพี่กันต์ หากเป็นเสียงของนาฬิกาปลุก มันเป็นเรื่องไม่ยากเลยที่จะทำให้เขาลุกตื่นขึ้นมาในเช้าของวันทำงาน หรือในวันที่ต้องการออกนอกบ้านตอนเช้า หากแต่ในวันหยุดที่เงียบสงบ ปราศจากเสียงนาฬิกาปลุกหรือเสียงจากโทรศัพท์มือถืออย่างเช่นในวันนี้ แทบจะไม่มีครั้งไหนเลยที่เสียงเรียก หรือเสียงปลุกของผมที่ส่งเสียงแทนนาฬิกาปลุกจะทำให้เขารู้สึกตัว และยอมตื่นขึ้นมาโดยง่าย แบบนี้จะให้เรียกว่าขี้เซาก็คงไม่ใช่ ก็ในเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกยังทำหน้าที่ของมันได้ดีเสมอ


“พี่กันต์ พี่กันต์ครับ” ผมส่งเสียงเรียกคนที่นอนหลับ หลังจากผมนอนมองเขามาสักพักแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด ตอนนี้คนที่หลับตาพริ้มไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย


“พี่กันต์ หกโมงครึ่งแล้วนะ ตื่นเถอะ” ผมเรียกเป็นครั้งที่สอง แทนที่เขาจะตื่นขึ้นมาตามเสียงเรียกของผม กลายเป็นว่าผมถูกแขนของพี่กันต์ที่พาดอยู่ที่ลำตัวช่วงบนของผม โอบกระชับเข้ามามากขึ้น รวมถึงหัวทุยสวยของคนที่นอนหลับก็ถูกยกย้ายขึ้นมาแนบอยู่บนแผ่นอกของผม และการกระทำนั้นก็เรียกรอยยิ้มให้มาปรากฏอยู่บนใบหน้าของผมได้อีกครั้ง ผมขยับตัวขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าลง เพื่อเอาจมูกไปสัมผัสกับกลุ่มผมนุ่ม และรับเอากลิ่นแชมพูอ่อนๆ กลับไป จากนั้นผมก็ย้ายลงมาที่แก้มเนียนของคนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจกับเสียงเรียกของผม

“ตั้งแต่มานี่ยังไม่ได้เล่นกับซูชิเลยไม่ใช่หรอ ป่านนี้มันมารอพี่แล้วมั้ง ไปเล่นกับมันหน่อย เดี๋ยวมันงอนเอานะ” ผมพูด เพราะเมื่อกี้ได้ยินเสียงเห่าของเจ้าซูชิ หมาตัวโตที่พี่กันต์เลี้ยงไว้ เรียกเองเห็นทีจะไม่ได้ผล จนต้องยกเอาหมามาอ้าง แล้วท่าทางจะได้ผลเสียด้วย เพราะพี่กันต์ยอมขยับตัวแล้ว “แพ้หมาซะแล้วกู” ผมบ่นในใจแบบขำๆ

“อืม... ไปๆ” เสียงพึมพำเบาๆ ออกจากปากของคนที่ลุกขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว “น่ารักชะมัด” ว่าแล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะลุกตามขึ้นมา แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหอมแก้มเนียนของพี่กันต์อีกสักที

“มองอะไร ไปยัง” เขาส่งเสียงออกมาเร่งผม ผมเลยหันไปมองพี่เขาที่ตอนนี้ลุกไปยืนข้างเตียงแล้ว “เออนะ ทีแบบนี้ทำมาเร่ง เมื่อกี้เรียกตั้งหลายทีกว่าจะตื่น” ผมคิดอยู่ในใจ ใครจะกล้าพูดออกไป ก็ดูสิแค่มองเขาหน่อย แล้วก็ลุกช้านิดนึง เล่นทำคิ้วขมวดใส่ผมแล้ว เหวี่ยงเก่งเป็นบ้า

“มองอยู่ได้ ลุกเร็ว บ่ายไปเรียนอีก เดี๋ยวไปไม่ทัน” เขาพูด สรุปว่างานนี้ผมผิด

“ก็มองแฟนอ่ะ แฟนน่ารักขอมองหน่อยก็ไม่ได้” ผมแกล้งบ่นอิดออดไปตามเรื่อง แล้วรับประกันได้เลยว่า เขาต้องพูดตอบผมมาว่า “น่ารักที่ไหน แบบนี้เขาเรียกว่าหล่อ”

“น่ารักที่ไหน แบบนี้เขาเรียกว่าหล่อ” นั่นไง ตรงเปะทุกคำ แถมยังยักคิ้วลิ่วตาส่งมาให้อีกต่างหาก ที่รู้แบบนี้เพราะผมสองคนเล่นมุกนี้กันบ่อย แต่มันอดชมไม่ได้จริงๆ นิ ถึงไม่ได้น่ารักแบบผู้หญิง แต่สำหรับผม ผมว่าเขาน่ารักแค่นั้นก็พอแล้ว บางทีที่ผมบอกเขา ว่าเขาน่ารัก เขาก็ไม่ได้ตอบผมมาแบบนี้ทุกครั้งหรอก แต่เขาจะพูดว่า “น่ารัก ก็รักให้นานๆ แล้วกัน” เขาไม่ได้บอกผมให้รักเขามากๆ แต่บอกให้รักนานๆ แทน ผมเองก็อยากจะตอบนะว่า “ขอรักไปตลอดชีวิตเลย” แต่ผมก็ไม่เคยพูดออกไป จะพูดอย่างมากก็แค่ “กรรักพี่นะ” เท่านั้น ไม่ใช่ว่ากลัวว่าพูดไปแล้วจะทำไม่ได้ หรือกลัวผิดสัญญา แต่เป็นเพราะว่าผมตั้งใจจะทำให้เขาเห็นเองต่างหาก  

“ครับๆ สุดหล่อ” ผมพูดก่อนที่เราสองคนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันพร้อมกัน กะว่าเดินเล่นแล้วค่อยกลับมาอาบน้ำ



…………………………………………………….


พอเดินผ่านครัวก็ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมา สงสัยเช้านี้ป้านิ่มจะทำข้าวต้ม ว่าแล้วเราสองคนก็แวะเข้าไปทักทายป้านิ่มในครัวเสียหน่อย

“หอมจัง” พี่กันต์พูด เมื่อเดินไปใกล้ของที่กำลังส่งกลิ่นหอมลอยออกมาจากหม้อบนเตา โดยมีป้านิ่มถือทัพพียืนอยู่ข้างเตา

“เช้านี้มีข้าวต้มปลากระพงนะคะ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว จะทานกันเลยไหม” ป้านิ่มถาม

“กันต์จะออกไปเล่นกับซูชิมันก่อน แล้วค่อยกลับมาทานนะครับ” พี่กันต์พูด
.
.
.

จากนั้นผมสองคนก็เดินออกมาที่สนาม พอเจ้าซูชิเห็นพี่กันต์ออกมาเท่านั้นแหละ ก็ทิ้งของเล่นที่คาบอยู่แล้ววิ่งกระดิกหางมาหาเลย พอมาถึงตัวพี่กันต์ มันก็ยิ่งกระดิกหางรับเข้าไปอีก เมื่อพี่เขาเอามือลูบหัวมันไปมาอยู่สามสี่ที คงดีใจน่าดูนานๆ เจ้านายจะมาสักที

“ไป ๆ เดินเล่นกัน” พี่กันต์พูดกับมัน มันก็ทำท่าเหมือนจะฟังรู้เรื่อง เพราะเมื่อผมสองคนออกเดินไปที่ชายหาด มันก็เดินตามผมสองคนมาด้วย

“เฮ้อ!!!” พี่กันต์ยืดแขนทั้งสองขึ้นไปจนสุด ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ ตอนนี้เราสองคนยืนหันหน้าออกไปทางทะเล โดยมีพระอาทิตย์ส่องแสงอ่อนๆ อยู่ตรงหน้า อ๋อ ลืมไปมีเจ้าซูชิตัวป่วนแทรกอยู่ตรงกลางด้วยอีกตัว


ถึงตอนนี้เราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้แล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่า มันยังมีอะไรที่ติดค้างในใจ หรือในความรู้สึกของเราอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่ผมก็หวังว่าสักวันมันจะถูกลบออกไปได้จนหมดในเวลาที่ไม่นานจนเกินไปนัก

เรายืนมองพระอาทิตย์ยามเช้ากันอยู่สักพัก ก่อนจะออกเดินไปพร้อมกันอีกครั้ง ผมหันไปหาคนข้างๆ เขาเองก็มองผมกลับมาเช่นกัน เราเดินไปเรื่อยๆ จนพ้นเขตบ้านของพี่เขาไปแล้ว พี่กันต์ก็เอื้อมมือออกมาจับมือผมไว้




....................................................................

[Angel_K]

“กูนึกว่าวันนี้มึงจะไม่มาเรียนแล้ว วันเกิดดันหนีไปหัวหินไม่มีบอกเพื่อนฝูง มาเลี้ยงพวกกูย้อนหลังเลย” ทันทีที่ผมเดินไปถึงโต๊ะที่พวกเพื่อนผมมันนั่งกันอยู่ เสียงไอ้ติ๊ดก็ดังทักผมขึ้นมาก่อนใคร เมื่อวานพวกมันโทรไปอวยพรวันเกิดให้ผม มันเลยรู้ว่าผมอยู่หัวหิน

“วันเกิดมัน มันก็ต้องอยากอยู่กับพี่เขาดิวะ” ธีพูดขึ้นมาบ้าง แล้วผมก็หย่อนตัวลงนั่งตรงที่ที่พอจะว่างอยู่

“ใช่เส่!! มีแฟนแล้วลืมเพื่อนลืมฝูง กูมันแค่เพื่อน” ติ๊ดมันพูดพร้อมทำท่าทำทางแบบที่เรียกได้ว่าน่าถีบสักที ทำเศร้าได้ทุเรศลูกตามาก แล้วเหมือนจะมีคนรู้ความคิดผม เพราะนายมันจัดการให้แล้ว แต่ไม่ได้ถีบ แค่ยกมือไปตบหัวมันเฉยๆ

“เจ็บนะโว้ย ตบมาได้ กูเรียนไม่รู้เรื่องจะมาด่ามึง” ติ๊ดมันโวย แล้วยกมือขึ้นลูบหัว คงเจ็บเหมือนกันนะ นายมันเล่นไม่ยั้งมือ แล้วก็ไม่วายบ่นต่อ จนนายมันง้างมือขึ้นเตรียมจัดให้อีกสักที ติ๊ดมันเลยเงียบ

“กูยังไม่ทันพูดอะไรสักคำ มึงสองคนก็พูดกันไป” ผมพูดขึ้นมาบ้าง

“แล้วไงวะ ไปไม่บอกล่วงหน้าเลยนะมึง” เดย์ ที่นั่งอยู่ข้างผมถามขึ้นมาบ้าง

“กะทันหันวะ กูก็ไม่รู้ล่วงหน้า” ผมตอบ

“เซอร์ไพรซ์สิมึง วันนั้นกูโคตรกลัวว่าพี่เขาจะเข้าใจมึงผิด แต่รู้แบบนี้แล้วกูค่อยโล่งหน่อย” ธีพูดขึ้นมาบ้าง แล้วมันก็ถามเอง ตอบเองเสร็จสรรพ

“มีเรื่องอะไรกันวะ” ติ๊ดมันถามพร้อมกับยื่นหน้ายื่นตา ข้ามหน้าเดย์มามองผมกับธีที่นั่งตรงข้ามกัน ธีมันเลยเล่าเรื่องของผมกับมันที่ร้านอาหารให้พวกที่เหลือฟัง เพราะผมกับธีไม่ได้เล่าให้พวกมันฟังก่อนหน้านี้ ธีมันก็เล่าแค่เรื่องที่มันจูบผมแบบหลอกๆ เพื่อเป็นข้ออ้างที่จะเลิกกับแฟนมันแค่นั้น ไม่ได้เล่าถึงเหตุการณ์ต่อจากนั้น

“พวกมึงก็คิดกันได้ นี่กูไม่รู้จะด่ามึงหรือด่าน้องหญิงดี มึงก็คิดได้นะวิธีนี้ แล้วนั่นก็ดันเชื่ออีก ดีนะมึง พี่กันต์เขาไม่มาเตะมึง หาว่ามึงไปเป็นกิ๊กก๊กกัน” นายมันพูด และแซวแบบขำๆ มากกว่าคิดจริงจัง

“ขึ้นเรียนเหอะวะ เหลืออีกสิบนาที” เดย์มันบอก พวกผมเลยเก็บสัมภาระแล้วพากันขึ้นเรียน ระหว่างที่เดินขึ้นห้องเรียน ซึ่งอยู่ชั้นสาม ธีมันก็หันมาคุยกับผม เมื่อเห็นว่าพวกนั้นมันเดินนำไปก่อน โดยมีผมสองคนรั้งท้ายตามไป


“พี่กันต์เคลียร์กับพี่เขาแล้วหรอวะ” ธีมันถามผม

“อืม” ผมตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก

“เออ” ธีมันตอบรับ ก่อนที่ผมสองคนจะเดินเข้าห้องเรียน และเดินตามอีกสามคนที่เดินเข้ามาก่อน ไปยังที่นั่งที่ว่างอยู่



.........................................................


ตอนเย็นหลังเลิกเรียนคาบสุดท้ายแล้ว ผมขับรถตรงกลับบ้านเลย เพราะพี่กันต์โทรมาบอกให้รีบกลับ แต่ไม่ได้บอกว่าจะออกไปไหนหรือเปล่า แล้วถึงไม่บอกผมก็กลับบ้านเลยเป็นปกติอยู่แล้ว นานๆ ทีถึงจะออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนบ้าง กลับไปถึงก็เดินเข้าห้องนอน เพื่อที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตา พอเดินเข้าห้องมาแล้วก็เห็นเสื้อผ้าของผมแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เป็นเสื้อเชิ้ตพื้นขาว ลายทางสีฟ้าอ่อน กับกางเกงยีนส์หนึ่งในสองตัวที่ผมใส่ประจำ หากใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว พี่กันต์คงเตรียมไว้ให้ก่อนออกไป

พี่กันต์ไม่ได้จัดเสื้อผ้าให้ผมแบบนี้ทุกครั้ง แต่ก็ถือว่าบ่อยอยู่เหมือนกัน ผมเองก็ทำให้บ้าง สำหรับเสื้อผ้าใส่ไปข้างนอกนี่นานๆ ทีจะเตรียมให้ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกชุดนอนมากกว่า ถ้าใครอาบน้ำก่อนอีกคนก็จะเอาชุดนอนออกมาวางไว้ให้บนที่นอนให้บ้าง ผมว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่มันก็ทำให้รู้ถึงความใส่ใจที่เรามีให้อีกฝ่าย

หลังจากอาบน้ำแต่งตัว กับจัดการผมเผ้าของตัวเองให้เข้าที่อีกนิดหน่อย ก็ออกมาหาหนังดูระหว่างรอพี่กันต์กลับมา ถ้าให้ผมแต่งตัวแบบนี้ แสดงว่าวันนี้เราจะออกไปข้างนอกกัน ผมเลยไม่ทำกับข้าว ว่าถึงเรื่องกับข้าว ผมเองก็ไม่ได้ทำทุกวัน แล้วแต่พี่กันต์มากกว่า วันไหนเขาจะกลับมาทำเอง เขาก็จะโทรมาบอกผมก่อน หรือบางทีใครอยากกินอะไร อยากให้ทำอะไรให้กินก็บอก ผมเลยชอบอ้อนให้พี่เขาทำนู่นทำนี่ให้กินบ่อยๆ ไม่ได้เข้าข้างกันเองนะ แต่พี่เขาทำกับข้าวอร่อย แล้วยังทำได้หลายอย่างด้วย

ผมนั่งดูหนังไปได้สักครึ่งชั่วโมง ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู วันนี้พี่เขากลับมาเร็วกว่าปกติ ผมหันไปมองนาฬิกาแล้ว เพิ่งจะห้าโมง ปกติแล้วพี่เขาจะกลับมาถึงประมาณหกโมงครึ่งถึงทุ่มนึง พอเห็นพี่เขาเก็บรองเท้าเข้าชั้นเรียบร้อยแล้ว พี่เขาก็เดินมาหาผม แล้วผมก็ทำเหมือนอย่างที่ทำทุกครั้งคือ ยืนแขนทั้งสองข้างออกไปด้านหน้า พอเขาเดินมาใกล้พอแล้วผมก็เอามือรั้งสะโพกเข้าให้มายืนอยู่ตรงหน้าผม แล้วเขาก็โน้มตัวลงมากอดผมเบาๆ ผมเองก็กอดเขาเช่นกัน ก่อนเขาจะยืดตัวขึ้น โดยที่ผมยังไม่ได้ปล่อยมือออกจะสะโพกเขา

“เหนื่อยไหม” ผมถาม

“ไม่เท่าไหร่”

“พี่ไปอาบน้ำแป๊บนึงเดี๋ยวไปกินข้าวที่บ้านพี่กัน”

“บ้านพี่ ??” ผมพูดทวน เหมือนเป็นการถามคนตรงหน้าอีกครั้ง

“อืม” พี่เขารับคำ ก่อนจะจับเอามือของผมออก แล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ผมนั่งอึ้งอยู่คนเดียว

------------------------------------------------------

[Chocorun]

อุ้ย!! พี่กันต์จะพาแฟนเข้าบ้านแล้วหรอ >_<

ส่วนกรจะน่ารักไปไหน แค่นี้ก็หลงรักจะแย่แล้ว

 

[iforgive]

ไม่มีอะไรใช่ป่ะ  แค่ไปกินข้าวเนาะ  รู้สึกระแวงพิกล

[anajulia]

คลื่นลมสงบ ขอให้สงบไปนานๆ พลีสสสสสสสสสสสส
หงิงๆๆๆ

ปล.อยากกอดซูชิ

น้องกวางคะ ตรงนี้ “วันเกิดมัน มันก็ต้องยากอยู่กับพี่เขาดิวะ” (อยาก อ อ่างหายค่ะ)

[*4_m3*]

^
^
^
เห็นด้วยค่ะ รู้สึกตะหงิดๆชอบกล
คลื่นลมสงบก่อนพายุจะเข้าหรือป่าว
เอาใจช่วยนะคะ

[Little Devil]

ไม่เข้ากับชื่อตอนนะ
ลมสงบ..ก่อนพายุจะเข้า