หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[jasmin]

แค่มีกรอยู่ด้วยก็พอ ดีใจที่กันต์เลือกที่จะเผชิญหน้า
จัดการเรื่องนี้ให้จบๆไปเลยดีกว่าเนาะ
กำลังใจดีขนาดนี้

[naiin]

ก็ว่าแล้วหนีทั้งทีไปให้มันหาตัวยากหน่อย บ้านพักตากอากาศของครอบครัวคงหนีใครได้หรอก

[LalaBam]

เง้อ
สงสารน้องกรที่สุด
ไม่รู้อะไรกันนักกันหนาแล้ว
 

[wan]

การเผชญหน้ากันครั้งนี้ คงได้ปรับความเข้าใจกันบ้าง
เพราะการกระทำที่มีความหวังดีประสงค์ร้าย  มันเป็นความเจ็บอยู่ลึก ๆ
ส่วนหนึ่งคงมาจาก ปอ ที่คงเคยโดยใครกระทำให้เจ็บช้ำ จนจากลาโลกนี้ไป
เป็นกำลังใจให้ครับ +1 ด้วย

[Sweet cream]

เหมือนพี่กันต์เลือกไปบ้านที่หัวหินเพราะอยากไปตั้งหลักมากกว่าหนีจริงจังนะ
อย่าที่พี่เค้าบอกอ่ะ "คงหนีเขาตลอดไปไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเจอกันอยู่ดี"

ตอนนี้กำลังใจมาแล้ว สู้ๆ นะ
  

[win200]

มาลุ้นเปนกำลังใจต่อครับ

[yunjaejoong]

ว่างั้นแหละกันต์บางทีการที่เราได้เผชิญหน้ากัน มันอาจดีขึ้นก้อได้มันอาอจไม่ร้ายอย่างที่เราคิดก้อได้น่ะ สู้ สู้ สู้น่ะกันต์

[knightofbabylon]

ไม่ได้เร่งรัดไรท์เตอร์นะ แต่คนอ่านมึนๆ(จากภาระของตัวเอง)
แล้วก็อึมครึมกับเรื่องที่พี่กาวน์ทำไว้ด้วย
เลยอยากจะรู้ว่าเรื่องที่เกิดกับปอ คืออะไร


เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[DexTunG]

  :z2:รอตอนต่อไป

[bbyuqin]

มีกรเป็นกำลังใจแบบนี้ พี่กันต์ต้องสู้ๆ เผชิญหน้ากับไอ่พี่กาว์นแบบไม่ต้องหวั่นเลย

[dahlia]

พี่กันต์ไม่ต้องกลัว มีกำลังใจแบบกรอยู่ข้างๆ แล้ว เคลียร์กันให้รู้เรื่องไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ
แอบสงสัยเรื่องปออะ

[yayee2]

น้องกรอยู่เคียงข้างพี่กันต์นะ แล้วกันต์อ่ะ เข้มแข็งไว้นะครับ ดีแล้วที่ไม่หลบไม่หนีน่ะ เผชิญหน้าไปเลย อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด

[Chocorun]

ถึงจะยังรับไม่ได้กับการกระทำของไอ้พี่กาวน์
แต่ก็อยากรู้เหตุผลอยู่นะ

ส่วนพี่กันต์กับน้องกรตอนนี้ห่วงน้อยลงนิดนึงแล้ว
คู่นี้มีความรักที่เข็มแข็งและหนักแน่นจนน่าอิจฉาเลยล่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ รักกัน ๆ

[Angel_K]

ตอนที่ 28 เผชิญหน้า [2/2]

พอกลับมาถึงบ้านกรก็ขอแยกตัวไปช่วยป้านิ่มในครัวแทนที่จะอยู่กับผม ในเวลานี้ผมเองก็พอจะเข้าใจว่าเขาเองก็คงลำบากใจอยู่ไม่น้อยที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับอีกคนตรงๆ ถึงจะมีคนอื่นอยู่ด้วยก็ตาม จริงๆ น่าจะบอกว่าที่ลำบากใจเพราะมีคนอื่นอยู่ด้วยมากกว่า จะทำอะไรก็ต้องคอยระวังตัว จะทำอะไรมากก็ไม่ได้ แล้วผมก็ยังไม่พร้อมจะให้ใครรับรู้เรื่องระหว่างผมกับกรไปมากกว่านี้
.
.
.

“แล้วเพื่อนเราล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ” น้านาถถามตอนที่ผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ที่พอมองออกไปจากมุมนี้ก็จะมองผ่านสนามออกไปจนเห็นท้องทะเลได้อย่างชัดเจน เพราะพื้นในห้องนี้ถูกยกระดับให้สูงขึ้นมา เพื่อให้มองเห็นวิวได้ดีขึ้น

“ช่วยป้านิ่มอยู่ในครัวครับ” ผมตอบ

“อ้าว ลำบากเพื่อนเราหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวน้าไปช่วยป้านิ่มเองดีกว่า เพื่อนเราจะได้ออกมานั่งคุยด้วย” น้านาถตอบพร้อมทำท่าจะลุกออกไป

“ไม่เป็นไรครับ กรเขาชอบทำกับข้าวอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างรายนั้นเขาลูกรักป้านิ่มคงคุยกันเพลินไปแล้ว” ผมตอบ ก็ตามที่ผมพูดแหละครับ ตอนนี้กรกลายเป็นลูกรักของป้านิ่มไปแล้ว เจอกันแค่สองครั้งไม่รู้ยังไง ป้านิ่มถึงรักขนาดนั้น ซื้อของนี่ถามแต่กรล่ะครับ กินนั้นไหมลูก กินนี่ไหมลูก เดี๋ยวป้าทำให้ จนลืมผมไปเลย  

“พี่กันต์บริษัทฯ พี่รับเด็กฝึกงานหรือเปล่า” เสียงของป่านที่นั่งขัดสมาธิ เอนหลัง กอดหมอนอิงอย่างสบายอยู่บนโซฟาข้างผมหันมาถาม

“เพิ่งจะรับปีนี้ ถามนี่จะมาขอฝึกงานหรอ” ผมตอบ ส่วนเด็กฝึกงานที่ผมตอบรับไปแล้วก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็กร ธี แล้วก็เดย์เพื่อนเขานั่นละ จะว่าไปน่าจะเรียกว่ารับมาช่วยงานมากกว่ามาฝึกงานด้วยซ้ำ เพราะเคยมาช่วยงานผมอยู่สองสามครั้งแล้ว

“ครับ ตุลาฯ นี้ป่านต้องฝึกงาน ที่จริงอาจารย์ก็หาที่ฝึกไว้ให้แล้ว แต่ป่านอยากลองหาเองด้วย เผื่อจะได้ไปทำงานที่สนใจจริงๆ” ป่านตอบ ผมเองก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าป่านสนใจงานเกี่ยวกับหนังสือ แล้วก็พวกนิตยสารอยู่แล้ว เพราะเคยเปรยๆ กับผมตั้งแต่เขาจะเตรียมตัวเอนทรานซ์ คิดๆ แล้วก็เร็วอยู่เหมือนกันเพราะตอนนี้ป่านก็อยู่ปีสี่แล้ว เหมือนเวลาเพิ่งผ่านไปไม่นาน  

“ก็มาสิ นี่กรกับเพื่อนเขาก็มาฝึกงานด้วยเหมือนกัน” ผมตอบ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมกับป่านคุยกันอยู่สองคน ส่วนน้านาถกับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็กำลังคุยกันเรื่องที่ดินที่เขาจะซื้อมาสร้างคอนโดฯ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ดี

“อ้าว กรเขารุ่นเดียวกับผมหรอ” ป่านถามเพราะตอนที่เจอกันผมก็ไม่ทันได้แนะนำอะไร

“อื้ม” ผมตอบสั้นๆ

“เดี๋ยวกลับไปแล้ว ป่านทำเรื่องไปที่บริษัทฯ พี่เลยนะ”

“อืม แล้วมีเพื่อนมาด้วยหรือเปล่า”

“คงไม่อ่ะพี่ พวกมันไปที่ที่อาจารย์หาไว้ให้หมดแล้ว เหลือแต่ป่านนี่แหละ ว่าจะโทรหาพี่ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ก็ไม่ได้โทร เพราะติดช่วงสอบ แล้วก็ปั่นงานส่งอาจารย์จนลืมไปเลย เลยตั้งใจว่าจะโทรพรุ่งนี้ ก็มาเจอพี่ที่นี่ก่อน”

“แล้วคืนนี้กาวน์จะนอนที่นี่หรือไปนอนกับน้าที่รีสอร์ทล่ะลูก” เสียงน้านาถถามพี่กาวน์

“กาวน์ไปนอนที่รีสอร์ทดีกว่าครับ จะได้ไม่ต้องขับรถย้อนไปย้อนมา” เขาตอบ รีสอร์ทที่พูดถึงก็เป็นรีสอร์ทของน้องสาวน้านาถอยู่ริมหาดที่ปราณบุรี ผมเองก็เคยไปพักอยู่สองครั้งตอนที่เปิดใหม่ช่วงต้นปีที่แล้ว

“น้านาถนอนที่นี่ไหมครับ คืนนี้ได้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันอีก ป้านิ่มซื้อกับข้าวมาเยอะเลย” ผมรีบพูดขึ้นมา โดยที่กำลังคิดถึงเรื่องอื่นอยู่ในใจ

“ว่าไงลูก” น้านาถหันมาถามป่าน

“นอนที่นี่ก็ได้ ป่านได้คุยกับพี่กันต์ต่อด้วย” ป่านตอบ




................................................................



แล้วมื้อกลางวันของผมก็ผ่านไป พอช่วงบ่ายพี่กาวน์ก็ออกไปดูที่ดินในตัวเมืองที่เขาติดต่อไว้ โดยชวนน้านาถไปช่วยดูด้วย ส่วนกรกับป่านพอรู้ว่ารุ่นเดียวกัน แล้วยังเรียนเหมือนกัน ด้วยนิสัยก็แนวๆ เดียวกันเลยคุยกันถูกคอ ตอนนี้เลยสองคนนั้นเลยชวนกันออกไปขับเจ็ตสกีเล่น ผมเองด้วยความที่ขี้เกียจ และไม่อยากจะทำอะไรเท่าไร เลยเลือกหยิบหนังสือมาอ่านเล่นอยู่ในเปลที่ผูกเอาไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสนาม สลับกับมองไปทางสองคนนั้นบ้างเป็นครั้งคราว


แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้อ่านหนังสือ เพราะมัวแต่คิดไปถึงคืนนี้ คืนนี้ผมต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

แล้วก็มีแว้บหนึ่งที่ผมอดคิดไม่ได้ว่า วันเกิดของกรปีนี้ เป็นวันที่เขามีความสุขหรือเปล่า




………………………………………….


“กรอยู่ตรงนี้นะ” กรบอกผมหลังจากที่ผมบอกว่าจะไปคุยกับอีกคน ตอนนี้เราต่างก็แยกย้ายกันกลับห้องนอนของตัวเอง หลังผ่านมื้อค่ำไปแล้ว ด้วยบรรยากาศที่ราบรื่นดี คงเพราะกรเองก็มีเพื่อนที่คุยกันได้ มันเลยช่วยกลบบรรยากาศที่ไม่ค่อยดีระหว่างผมกับอีกคนไป พอขึ้นมาที่ห้องนอนแล้วผมก็บอกกับกรว่าจะไปคุยเขา กรเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าประโยคที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อกี้

.
.
.

>>ก๊อก ๆ<<

ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้สีขาว ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูห้อง และรอ


“ขอคุยด้วย ได้ไหม” ผมบอกกับคนที่เปิดประตูออกมา

“อย่าดีกว่า” เขาตอบ ก่อนจะดึงประตูปิด แต่ผมจับบานประตูและดึงมันเอาไว้ก่อนที่ประตูจะถูกปิด

“แล้วพี่จะให้กันต์เข้าใจแบบนี้ไปตลอดใช่ไหม”
.
.
.

เขาไม่ได้ตอบผม แต่เดินออกมานอกห้อง แล้วเดินลงบันไดลงไปข้างล่าง ผมก็ได้แต่เดินตามเขาไป จนตอนนี้เราสองคนออกมานั่งอยู่ที่ม้านั่งยาวนอกชานบ้านที่อยู่ติดกับสวน


มันน่าแปลกที่ในเวลานี้ แทนที่ผมจะรู้สึกทั้งโกรธทั้งเกลียดคนที่นั่งอยู่ข้างผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกแบบนั้นมากอย่างที่ควรจะเป็น ผมไม่ได้เกลียด แต่ผมแค่โกรธเขาเท่านั้น  อาจเพราะตอนนี้ผมมีสติมากพอที่จะรู้แล้วว่าอะไรมันเกิดขึ้นบ้าง มันเหลือเพียงแค่คำตอบหรือคำอธิบายจากเขาเท่านั้นที่ผมยังต้องการ โดยไม่คิดจะปล่อยให้มันผ่านไป

มันไม่ใช่ว่าผมจะยอมรับเรื่องที่เขาทำได้ง่ายๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น แต่ถ้าลองขึ้นชื่อว่าคนในครอบครัวต่อให้เลวแค่ไหน ผมก็ยังพร้อมที่จะฟังเสมอ หรือลึกๆ แล้วผมกำลังพยายามบอกตัวเองอยู่ตลอดก็เป็นได้ว่า มันแค่เรื่องโกหกที่เขาสร้างขึ้นมา คล้ายกับว่าผมปลอบใจตัวเองอยู่ แต่สิ่งที่ผมสัมผัสอยู่ในเวลานี้มันก็ทำให้ผมเชื่อนะ ว่าผมไม่ได้พยายามหลอกตัวเอง ยิ่งเรามานั่งอยู่ด้วยกันแบบนี้ ผมกลับรู้สึกได้ว่า เขาก็ยังเป็นคนๆ เดิม เป็นพี่ของผม ถึงจะมีที่ผมรู้สึกกลัวๆ เขาอยู่บ้างอย่างห้ามไม่ได้ เพราะยังไงซะเรื่องนั้นมันก็ฝังใจผมไปแล้ว


“ทำแบบนั้นไปทำไม” ผมถามโดยไม่มองหน้าเขา

“..............” คนที่นั่งข้างผม ยังคงเงียบ เมื่อเห็นเขาเงียบไป ผมเลยเหลือบมองไปทางเขา ก็เห็นเขานั่งประสานมือเข้าไว้ด้วยกัน โน้มตัวลงไปข้างหน้า โดยเท้าศอกไว้กับหน้าขาของตัวเอง และมองตรงไปเหมือนกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง  

“คงไม่คิดจะตอบสินะ” ผมพูดขึ้นมา ลองเขาเป็นแบบนี้ ผมคงไม่มีวันรู้อะไร

“ถ้าอย่างนั้น กันต์จะถามแค่ว่า คิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะได้อะไร”

“กลับไปอยู่กับพี่” เขาตอบผมสั้นๆ โดยไม่แสดงถึงอารมณ์ใดๆ ออกมา

“ต้องทำขนาดนั้นเลยหรอ ไม่คิดหรอว่าผลมันจะไม่ออกมาอย่างที่พี่คิด แล้วเคยคิดบ้างไหมว่ามันจะทำให้กันต์รู้สึกแบบไหน” ตอนนี้เขาหันกลับมามองหน้าผมบ้างแล้ว

“มันโคตรเจ็บเลยว่ะ ทำแบบนั้นไปได้ยังไง มึงทำได้ยังไง” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้ตะโกน ไม่ได้เสียงดัง จนผมที่อธิบายไม่ได้ว่ามันออกไปด้วยความรู้สึกแบบไหน



-----------------------------------------------------------------

[jasmin]

^
^ 
จิ้มไรทเตอร์
เออ มันโคตรเจ็บเลยว่ะ << ชอบประโยคนี้
มันโดน ทำอะไรคิดถึงคนอื่นบ้างอะไรบ้าง
กันต์ จัดให้หนักๆเลย

[Little Devil]

ค้างงงง

[didi]

 
 

[iforgive]

กรครับ  อยู่ข้าง ๆ พี่กันต์ตลอดไปนะครับ
เริ่มระแวงนั่น  นี่  นู่น  เฮ้อ

[N.T.❁]

กอดคุณกวาง (เรียกตามพี่นุ่น อิอิ) พี่กันต์ น้องกร ด้วยความคิดถึงค่ะ

“มันโคตรเจ็บเลยว่ะ ทำแบบนั้นไปได้ยังไง มึงทำได้ยังไง” << สุดๆค่ะ...ไม่ใช่แค่ทำพี่กันต์เจ็บคนเดียว แต่ทั้งน้องกร ทั้งคนอ่าน เจ็บไปตามๆกัน
ตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยเคลียร์อะ รออ่านตอนหน้าอีกนะคะ

อ่อ! สุขสันต์วันแม่ค่ะ  


ปล. มีซักที่ที่น่าจะต้องเป็น พี่กาวน์ แต่เห็นพิมพ์ว่า พี่กันต์ อะค่ะ เราอ่านแล้วเจอแต่ลืมดูให้ว่ามันอยู่ตรงไหน แหะๆ ><

[Angel_K]

กอดคุณกวาง (เรียกตามพี่นุ่น อิอิ) พี่กันต์ น้องกร ด้วยความคิดถึงค่ะ

เรียกกวาง เฉยๆ ก็ได้ค่ะ

ช่วงนี้หายไปนาน มาต่อได้แค่อาทิตย์ละตอนเอง 
แต่หลังจากนี้จะมาให้บ่อยขึ้นนะ (จะได้ไม่ค้าง) >_<

ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามนะคะ 

[pattybluet]

พี่กาวน์จะยังไงก้อให้มันชัดเจน ไม่ได้เจ็บเป็นคนเดียว
คนอ่านอ่านแล้วก้อเจ็บด้วยนะ 
ยิ่งอ่านยิ่งรักกร 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[DexTunG]

 

[lasom]

รักของคนเราไม่เหมือนกัน วิธีแสดงความรักก็เลยต่างกัน
แล้วรักแบบไหนถึงจะพอดีกันนะ รึแค่รักกันมันไม่พอ
เรียกคุณกวางตามรีบนนู้น ดีใจถ้าจะมาอัพบ่อยขึ้น เพราะมันค้างจริงๆ
HBD Motherdays hup ^^

[wan]

ยังจะมาวางฟอร์มอีก แล้วจะให้เข้าใจกันผิดตลอดไปใช่หรือเปล่า พี่กาวน์
จะรอดูว่า การนิ่งเฉยอยู่แบบนี้ แล้วจะได้อะไรดี ๆ กลับมาหรือเปล่า
+1 ให้กวาง ( เรียกตามรีบนด้วย ) ผม วัน นะครับ

[LalaBam]

 
เง้อ
กูอยากจะฆ่ามึงจัง
ไอ้พี่กาวน์
มีอะไรก็บอกๆไปสิว่ะ

[win200]

 

[knightofbabylon]

คุณพี่กาวน์ อุตส่าห์เข้าใจแล้วนะว่าทำไมถึงทำ (ถึงจะเกลียดวิธีการที่กาวน์ใช้ก็เถอะ)
แต่..
อย่ายึกยักได้มั้ยฟระ
เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว!


มันโคตรเจ็บเลยว่ะ ทำแบบนั้นไปได้ยังไง มึงทำได้ยังไง
นั่นสินะ ทำได้ยังไง?
ยิ่งกว่าสร้างตราบาปแปะไว้ให้กันต์ทั้งชีวิตอีกนะ
วิธีอื่นมีเยอะแยะไม่เลือกใช้ แม่ง
ขอบ่นส่งท้ายอีกรอบ


  ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ

[yunjaejoong]

เรื่องร้ายๆมันต้องผ่านพ้นไปได้แน่ กันต์อย่าท้อนะน้องกรอยู่เคียงข้างนะ

[cmos]

ชิส์ ไม่คิดจะอธิบายใช่ไม๊ ไอ้พี่บ้า

[*4_m3*]

  อดีตมีไว้เรียนรู้ และประวัติศาสตร์ก็ไม่ได้ซ้ำรอยเสมอไปนะคะพี่กาวน์

คนเป็นพี่ชายแบบพี่น่าจะคอยมองอยู่ห่างๆแล้วก็ให้กำลังใจกับคำปรึกษาดีดี

ไม่ใช่กีดกันแบบนี้ไม่ใช่หรือคะ

ถ้าไม่พูดออกไปจะมีใครเข้าใจสิ่งที่พี่คิดไหมคะ

มัวแต่ปิดปากเงียบอย่างนี้ กลัวดอกพิกุลร่วงหรือคะ