หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[wan]

ว่าแล้ว หวงน้องผิดปกติ โดนวางยาแน่ ๆ คิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะได้ น้องคืนมาเหรอ
จัดไป  แทน กร เดี๋ยวให้ตัวจริงมาจัดการต่อ
+1 ให้เป็นกำลังใจ มาลุ้นกันแค่ให้ฝัน....ร้ายนะครับ

[LalaBam]

 
กรูว่าแล้วเชียว หึหึ
ไอ้เลว
กรูก็หลงคิดว่ามึงเป็นคนดี
ที่ไหนได้
ไอ้เวรเอ้ยยยยยยยยย

[Sweet cream]

 

ไม่จริงอ่ะ ฝันแน่ๆ เลย

พี่กันต์ตื่นสิ ฮือๆ ไม่เอาแบบนี้น้าาาา...


ไอ้พี่กาวน์บ้า ไปไหนก็ไปเลย

[SPSJ]

กันต์เองก็ใจอ่อนด้วยหล่ะ ทำไมไม่ตอบโต้บ้าง ไม่ใช่ไม่รู้สึกตัว
ยังมีหน้ามาบอกอีกว่า ถ้าพี่กาวน์ทำร้ายเขาอาจจะต่อสู้บาง
พอเขาไม่ทำร้ายก็เลยอ่อนแอ หรือว่าใจอ่อนกันแน่
ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงกรบ้าง  กรผิดอะไร

[yayee2]

ไอ้พี่กาวน์มันเห็นแก่ตัวชะมัดเลย ฉวยโอกาสบนความรักนับถือไว้เนื้อเชื่อใจว่าเป็นพี่ชาย ไอ้บ้าเอ้ยมาทำกับกันต์ได้
ตอนต่อไปขอให้กรได้เอาคืนไอ้พี่กาวน์ให้หนักๆได้ป่ะ

[bigbeeboom]

นั่นแน่ๆ แหม่งๆว่าอะไรจะหวงขนาดนี้อ่ะ ลุ้นๆ

สงสัยกันต์จะฝันระดับสองนะ อิอิอิ ดูยัง inception สนุกดีนะจ๊ะ

[dahlia]

พี่กันต์โดนยาเปล่าเนี่ย ถึงไม่ขัดขืนอะไรเลย แต่จริงๆๆ คือ พี่กันต์ แค่ฝันไปใช่ปะ จริงยังนอนกอดอยู่กับ กร ใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

อิพี่กาวน์ แก ...... มาทางไหนไปทางนั้นเลยนะ 

[cmos]

พี่กาวน์เลวว่ะ

วางยาน้องอ่ะดิ

[iforgive]

กันต์เองก็ใจอ่อนด้วยหล่ะ ทำไมไม่ตอบโต้บ้าง ไม่ใช่ไม่รู้สึกตัว
ยังมีหน้ามาบอกอีกว่า ถ้าพี่กาวน์ทำร้ายเขาอาจจะต่อสู้บาง
พอเขาไม่ทำร้ายก็เลยอ่อนแอ หรือว่าใจอ่อนกันแน่
ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงกรบ้าง  กรผิดอะไร

อ่านดี ๆ จะรู้ว่าพี่กันต์โดนวางยาค่ะ
ไม่ใช่ว่าไม่ขัดขืน  แต่ไม่สามารถขัดขืนได้  แค่จะลืมตาหรือพูดยังลำบาก
พี่กันต์เองถึงบอกกับตัวเองว่าอยากให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในสภาวะที่ตัวเองเป็นปกติ
ที่อย่างน้อยจะได้ขัดขืนเพื่อปกป้องตัวเอง  เพื่อแสดงให้อีกคนรู้ว่าไม่เต็มใจ
และได้ต่อสู้เพื่อคนที่ตัวเองรักค่ะ
...  ไม่น่าจะเป็นแค่ฝันนะ

[naiin]

พี่เลวเลว ช่างกล้านะ ว่าเขาแต่กลับทำซะเอง โครตเลวเลย

[Na_RimKLonG]

ไรเตอร์!!

อย่าปล่อยให้ค้างนานเซ่!!!

เด๋วนอนไม่หลับ  แงงงๆๆ

[lasom]

แค่ฝันร้าย มันเป็นเพียงแค่ฝัน
อย่าเสียใจ อย่าร้องไห้
ตื่นมาทุกอย่างจะเหมือนเดิม

[TEe RuKk]

ขอทำใจก่อนได้ป่ะค่อยอ่าน  ไม่ได้แวะเข้ามานานนน  เห็นคอมเม้นแล้ววไม่กล้าอ่าน




คิดถึงคนแต่งน่ะ

[n2]

จะมีใครมาช่วยกันต์ไหมเนี่ย
กาวน์เลวจริงๆ

[cmos]

เพี๊ยง ขอให้กรมาช่วยทันทีเถอะ นะไรเตอร์นะ

[Chocorun]

 

มันเป็นอย่างนี้ได้ไงอ่ะ ไม่ยอมอ่ะ ฮือๆๆ
สงสารพี่กันต์อ่ะ โอ้ย!! จะเป็นไงต่อหล่ะนิ

อยากรู้แล้วอ่ะ

[Angel_K]

ตอนที่ 26 หนี

“เตรียมตั๋วเครื่องบินกลับอังกฤษให้ผมสองใบ”

“อืม ส่วนอีกใบเป็นชื่อ นาย กันตภัทร พิทักษ์โยธิน” เขาหมายถึงผมอย่างนั้นหรอ

“ผมอยากได้ภายในอาทิตย์หน้า หลังจากผมเสร็จงานที่นี่แล้ว ผมจะกลับทันที” อาทิตย์หน้า ผมทวนคำที่ได้ยินอยู่ในหัวระหว่างที่ฟังเขาคุยโทรศัพท์กับใครสักคน

“เรื่องเอกสารเดี๋ยวผมส่งไปให้”

“ไม่มีอะไรแล้ว ขอบคุณมาก”
.
.
.
หลังจากวางสายแรกไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ครับแม่” แม่ของเขา... ถ้าอย่างนั้นคนในสายคงเป็นอาพิม

“เดี๋ยวเย็นนี้กาวน์จะเข้าไปคุยกับป้าดาวเอง” ป้าดาว... เขาหมายถึงแม่ของผมใช้ไหม แล้วเขาจะเข้าไปคุยอะไรกับแม่

“แค่เดือนเดียวครับ”

“ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ จัดการจากทางนั้นได้อยู่แล้ว ไม่น่ามีปัญหาอะไร แล้วค่อยคุยกันนะครับ กาวน์มีประชุมตอนเช้า"

ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา และทันได้ยินว่าเขากำลังสั่งคนให้จองตั๋วเครื่องบิน ซึ่งมีชื่อของผมด้วย จากนั้นเขาก็คุยกับอาพิมเท่าที่ฟังคงมีผมเข้าไปเกี่ยวด้วย ตอนนี้ผมยังคงคิดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่ได้ฟังว่าอะไรเป็นอะไร ได้แต่ปล่อยตัวเองให้มองสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า ผมเห็นเงาสะท้อนของเขาจากกระจกบานสูงของตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ขณะที่กำลังผูกเนคไทสีเทาเข้มสลับดำให้กับตัวเอง และจัดให้มันเข้าที่


ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะต้องเริ่มต้นคิดอะไร

และเริ่มจากตรงไหน


ผมพยายามจะยันตัวขึ้น แต่เหมือนหัวมันหนักจนยกไม่ขึ้น ปวดหัว มึนหัว เวียนหัว หรืออาการอะไรก็ตามแต่มันที่มันแล่นเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วเมื่อผมขยับตัวจะลุกขึ้น มันทำให้ผมได้แต่ล้มตัวลงนอน และหลับตาลง ผมหวังว่าเมื่อผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอาการทั้งหมดมันจะหายไป

“ผมอยู่ที่ไหน”

ผมเริ่มต้นอีกครั้งกับตั้งคำถามทีละข้อกับตัวเอง และมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเพื่อหาคำตอบ ทั้งๆ ที่อาการมึนหัวยังคงอยู่ไม่ได้จางลงแม้แต่น้อย แล้วผมก็รู้แล้วว่าที่ๆ ผมอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องของผม และคนที่ผมเห็นก็ไม่ใช่กร แต่ผมกำลังใช้ความพยายามเพื่อจะเรียบเรียงความคิดของตัวเองเพื่อจะตอบให้ได้ว่า

“ผมมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ตอนนี้”

“อื้ออ...” ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับ และเริ่มขยุ้มเส้นผมของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าอาการของผมกำลังแย่ลง

“กันต์” เสียงเรียกจากใครสักคน ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าที่นอนข้างผมมันยวบลงไป เพราะน้ำหนักของคนๆ นั้น
 
“เป็นอะไร ยังเป็นไมเกรนอยู่หรอ” คนๆ นั้นพูด พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือของผมไว้ และพยายามจะแกะมือของผมที่ขยุ้มเส้นผมของตัวเองไว้ออก แต่ผมคงไม่ยอม จนรู้สึกว่าเขาเริ่มลูบที่หลังมือของผมเบาๆ ทั้งสองข้าง แล้วเหมือนว่าผมจะคลายมือที่เกร็งไว้ออกแล้ว เขาเลยแกะมือของผมออกมาได้ และจับมันไว้

“ปล่อย” ผมพูดเมื่อมองเห็นเต็มตาว่าคนๆ นั้นเป็นใคร

“กูบอกให้ปล่อย” ผมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอีกครั้ง และดึงมือของตัวเองออกจากอุ้งมือของเขา ก่อนพยายามขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้ง หลังจากผมพูดไปแล้วเขาก็ไม่มาแตะตัวผมอีก จนผมลุกออกจากเตียงมาได้เอง ตอนนี้อาการปวดหัวมันเริ่มจะหายไปแล้ว ทั้งที่เมื่อกี้มันปวดจนแทบทนไม่ได้ นานแล้วสินะที่อาการแบบนี้ไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยียนผม แต่ตอนนี้มันกลับมาแล้ว ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ครั้งนี้ผมคงต้องขอบคุณมันสินะ ที่มันรีบหายไป ซึ่งมันช่วยให้ผมไม่ต้องรู้สึกแย่กับตัวเองไปมากกว่านี้

ผมมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของผมตอนนี้มันไม่มีอะไรปกปิดอยู่เลย แล้วผมก็หามันเจอ เสื้อผ้าของผมถูกวางพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนัก ผมเดินไปหยิบและใส่มันตรงนั้น ก่อนจะเดินไปทางประตูห้อง ผมไม่คิดแม้แต่จะเข้าห้องน้ำ หรือจัดการอะไรสักอย่างกับสารรูปของตัวเอง ทั้งที่เมื่อกี้ผมเห็นภาพของตัวเองสะท้อนอยู่ในกระจกตอนที่เดินผ่านมันมา

มันเป็นภาพที่ชวนให้ผมนึกสมเพศตัวเองขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แค่เพียงเสี้ยวนาทีที่เดินผ่านมันมาอย่างช้าๆ ผมกลับเห็นผิวกายของตัวเองที่มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำ มันน่าทุเรศสิ้นดี เมื่อคิดไปถึงว่าคนที่ทำให้เกิดรอยพวกนี้เป็นใคร หึหึ นี่หรอวิธีของเขา

“แล้วเขาคิดว่าจะได้อะไรจากผม”

 
“จะไปไหน” เขาพูดเมื่อผมกำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู เพื่อจะเปิดออกไปจากห้อง

“รออยู่นี่ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะพากลับบ้าน” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อผมไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด และเปิดประตู ก่อนจะก้าวออกจากห้อง แต่ก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้



>>หมับ<<

ผมหันกลับไปพร้อมกับหมัดที่ถูกส่งไปหาเขา แต่ก็ถูกเขารับเอาไว้ได้ และออกแรงบีบให้หมัดของผมยังอยู่ในมือเขา

“พี่ว่าเราทำตัวให้มันดีๆ ดีกว่า ถ้ายังเป็นแบบนี้ ก็อยู่ที่นี่ไม่ต้องกลับบ้าน” เขาพูดแล้วเปิดประตูออกอีกครั้ง และครั้งนี้ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าในห้องรับแขกมีผู้ชายอีกสองคนยืนอยู่

“แล้วไม่ต้องคิดจะทำอะไร พี่จะให้คนเฝ้าเราไว้ ส่วนในห้องไม่มีโทรศัพท์ไม่ต้องมองหา มือถือเราก็อยู่กับพี่” พอพูดจบเขาก็เดินออกไป ส่วนผมก็แค่เดินตามไปล็อคประตูห้อง ก่อนจะหันกลับมามองในห้อง



“ตอนนี้ผมกลายเป็นอะไรไปแล้ว”

 


............................................................


ผมไม่คิดที่จะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากพาตัวเองออกไปนั่งอยู่ที่ระเบียง ผมนั่งอยู่แบบนั้น โดยไม่สนใจจะทำอะไรกับตัวเอง
สภาพของผมยังคงเหมือนเดิม ผมปล่อยตัวเองให้นั่งอยู่แบบนั้น จากเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าเรื่อยมาจนถึงเวลาที่มันกำลังจาลาลับจากขอบฟ้าไป ท้องฟ้าถูกเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ จากสีฟ้าสว่างจนกลายเป็นสีเข้มในช่วงหัวค่ำ

ใครมันจะไปมีอารมณ์ทำอะไร ข้าวปลาคงไม่ต้องพูดถึง ถึงแม้คนที่อยู่นอกห้องจะมีกุญแจไขเข้ามาเพื่อเอาข้าวเอาน้ำมาให้ผม แต่ผมก็เลือกที่จะทิ้งมันไว้อย่างนั้น ถึงมันจะดูโง่ที่ทรมานตัวเอง แต่ถ้ากินมันลงไปได้ ผมคงไม่ใช่คนปกติแล้วล่ะ ต่อให้เป็นคนเข้มแข็งมากแค่ไหน แต่ถ้ามาเจอเรื่องเลวๆ แบบนี้มันคงทำตัวเก่งกล้าได้ไม่ง่ายนัก




แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมง่ายๆ กับเรื่องแค่นี้ ใช่ เรื่องแค่นี้ มันไม่ถึงตายหรอก มันมีเรื่องอีกหลายอย่างที่ผมจะต้องทำ

ผมจะไม่มีวันหายจากกรไปเฉยๆ แล้วปล่อยให้เขาคิดว่าผมไม่เห็นค่าของความรักที่เขาให้

ผมจะไม่มีวันยอมให้เขาเจ็บ... ผมจะไม่หนีไปจากเขา แต่ผมต้องหนีจากอีกคนต่างหาก

ผมไม่รู้ว่าผมเห็นแก่ตัวหรือเปล่า ทั้งที่ผมเป็นแบบนี้ ยังจะพาตัวเองกลับไปหาเขา แต่ถ้าให้ผมคิดกลับกันว่า ถ้าเขาเป็นผม แล้วผมเป็นเขาในตอนนี้

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะรักเขา”

“มันคงไม่ผิดใช่ไหม ที่ผมคิดแบบนี้กับตัวเอง ผมแค่ไม่อยากดูถูกความรักที่ได้รับมาเท่านั้นเอง”
.
.
.

ถ้าเย็นนี้ผมได้กลับบ้านตามที่เขาบอกผม มันคงไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะหาทางออกไปจากบ้านของตัวเอง เขาคนนั้นคงประเมินผมผิดไป ผมไม่ใช่เด็กชายตัวเล็กๆ ที่คอยแต่เดินตามเขาอีกแล้ว

มันคงถึงเวลาที่ผมจะทำให้เขารู้จักผมมากกว่านี้



............................................................



“จะไปแบบนั้นหรือไง” เขาหันมาถามผมขณะที่กำลังเดินตามเขาออกจากห้องไปในสภาพที่ไม่ต่างไปจากเมื่อเช้า แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แม้แต่สายตาคนอื่นที่มองมาที่ผม ตั้งแต่ผมลงลิฟท์ไปจนถึงชั้นล่างที่เป็นบริเวณล็อบบี้ของโรงแรมที่ผมเองก็รู้จักดี มันยังไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไรขึ้นมาเลย ทั้งที่รู้ดีว่าคงมีเจ้าของสายตาหลายคู่ที่รู้จักผม

ผมนั่งรถมากับเขาแค่สองคน โดยมีเขาเป็นคนขับ ส่วนอีกสองคนที่เฝ้าผมมาทั้งวัน ไม่ได้ตามมาด้วย
.
.
.

“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก” แม่ลุกจากโซฟาในห้องรับแขกและเดินเข้ามาหาผมทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน ถึงแม้ว่าผมจะไม่อยากให้แม่เห็นตัวเองในสภาพแบบนี้สักเท่าไร แต่ก็คิดว่าดีเหมือนกันเผื่อผมจะใช้โอกาสนี้ทำให้สิ่งที่ผมกำลังจะทำต่อไปได้ง่ายขึ้น

“ทำไมมานั่งอยู่นี่ล่ะครับ แล้วพ่อล่ะ” ผมยังไม่ตอบคำถามของแม่ แต่ถามกลับไปแทนเพราะปกติแล้วเวลานี้แม่จะนั่งดูละครหรืออ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นบนมากกว่า

“พ่อเขาไปออกรอบกับเพื่อน เห็นว่าที่สนามประจำที่พ่อเขาไปเพิ่งเปิดไนท์กอล์ฟ พ่อเขาอยากไปลองตี แล้วเราล่ะไปทำอะไรมา ยังไม่ตอบแม่เลย กาวน์ไปพาน้องมาจากที่ไหนลูก” แม่ตอบผม ก่อนจะถามคำถามเดิมที่ถามผมไปก่อนหน้านี้อีกครั้ง แล้วหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมด้วย

“มีคนมาหาเรื่องนิดหน่อยครับ แต่ไม่เป็นอะไร” ผมตอบ

“อะไรกันลูก แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า” แม่ถามออกมา พร้อมกับมีท่าทางตกใจเล็กน้อยกับคำตอบของผม ก่อนจะจับแขนจับตัวผมเหมือนจะหาดูว่าเป็นอะไรตรงไหนหรือเปล่า

“กันต์ไม่เป็นอะไรครับแม่ เดี๋ยวกันต์ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ” พอพูดจบผมก็เดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง โดยไม่สนใจว่าคนสองคนที่อยู่ข้างล่างจะคุยอะไรกัน ที่ผมไม่สนใจ หรือกังวลอะไร นั่นเป็นเพราะผมแน่ใจว่าเขาจะไม่มีวันบอกอะไรกับแม่ของผมว่าเขาทำอะไรลงไป มันก็เหมือนกับเขาที่พาผมกลับมาที่บ้าน เพราะเขามั่นใจว่าผมจะไม่มีทางเอ่ยเรื่องนั้นกับใครเช่นกัน และคงจะกลับไปอังกฤษกับเขาง่ายๆ


แต่ผมจะไม่ทำอย่างที่เขาคิด
.
.
.

พอขึ้นมาที่ห้องได้ผมก็ยกหูโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา และกดเบอร์โทรศัพท์ที่ผมจำมันได้ขึ้นใจ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้ยินจากอาร์ เมื่อครั้งที่ผมหาข้ออ้างโทรไปขอเบอร์กรจากมัน

“ครับ” เสียงที่ดังขึ้นหลังจากผมรอสายเพียงไม่นาน

“.........” พอได้ยินเสียงของคนที่ผมตั้งใจโทรไปหาเขาแล้ว มันกลับทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ถือสายค้างไว้

“พี่กันต์” แล้วก็เป็นเขาที่พูดชื่อผมออกมา ทั้งๆ ที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเบอร์ที่ผมโทรไปเป็นเบอร์ของใคร

“อื้ม” ผมส่งเสียงตอบรับไปเพียงสั้นๆ

“กรโทรหาพี่ตั้งแต่เมื่อคืน แต่โทรไม่ติด พี่เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วเมื่อคืนพี่กลับไปนอนที่บ้านหรอ คืนนี้จะกลับมาที่คอนโดฯ ไหม” คำพูดมากมายถูกส่งมาจากปลายสาย และน้ำเสียงที่ผมได้ยินก็ยังเจือไว้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวผมเสมอไม่เคยเปลี่ยน

“กร ไปหัวหินกัน เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้าน” ผมบอกเขา

“เอ่อ ครับ แล้วพี่เป็นอะไรหรือเปล่า”

“อืม เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ” ผมบอกเขาและกดวางสาย ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ผมใช้เวลาไม่นานนักในการจัดการกับตัวเองให้ดูดีขึ้น ถึงจะดูโทรมไปบ้าง แต่มันก็ดูดีกว่าทั้งวันที่ผ่านมา ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และกดลงไปยังหมายเลขโทรศัพท์ที่อยู่ในห้องครัว ผมหวังว่าจะมีใครสักคนอยู่ในนั้น แล้วรับสายของผม

“ทิพย์ค่ะ” 

“ทิพย์เดินไปดูที่ห้องรับแขกให้หน่อยว่าคุณแม่ยังคุยอยู่หรือเปล่า แล้วไม่ต้องวางสายนะ”

“ค่ะ คุณกันต์”
.
.
.
“ยังคุยอยู่ค่ะ คุณกันต์” เสียงของทิพย์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อบอกในสิ่งที่ผมอยากรู้

“อืม ขอบใจมาก”

ผมวางหูโทรศัพท์กลับเข้าที่ ก่อนจะเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ กุญแจของรถอีกคัน และกระเป๋าหนังสำหรับใส่บัตรใบเล็กๆ ออกมา ผมออกจากห้องนอน ลงบันได และรีบเดินไปในครัวเพื่อจะออกไปทางหลังบ้าน แล้วหลังจากนั้นมันก็เป็นเรื่องง่ายที่ผมจะขับรถออกไปจากบ้าน และตรงไปที่บ้านของกร

--------------------------------------------------     

[jasmin]

^
^
^ จิ้ม 
ทำเรานอนไม่หลับเลยนะ
สะเทือนใจกับตอนที่แล้วไม่หาย 
นายกาวน์ร้ายมาก 
ทำร้ายไม่พอยังจะลักพาตัวอีก นิสัย!!!!!!
กันต์หนีออกมาให้ได้นะ

[iforgive]

ไม่น่าจะหนีไปได้ง่าย ๆ หรอกนะ  พี่กาวน์คงต้องให้คนจับตามองอยู่แล้วล่ะ
อยากให้พี่ันต์บอกกับกรไว้นิด ๆ ก็ดี  อย่างน้อยเพื่อความปลอดภัยของกรเองด้วย

[yayee2]

  อิ อิ อิ
เอาใจช่วยกันต์หนีให้พ้นจากไอ้พี่กาวน์
ชักจะได้กลิ่นทะแม่งๆ ว่าพี่กาวน์คงไม่คิดชั่วแต่กับกันต์เท่านั้น สงสัยจะทำอะไรๆกับธุรกิจที่ทำร่วมกันด้วยอ๊ะเปล่า
อืมมม...ดูน่ากลัวว่ะไอ้พี่กาวน์เนี่ย

[cmos]

อ่าว แค่เนี้ยหรอ ขอให้กันต์หนีรอดปลอดภัย

แล้วกรก็เข้าใจเนอะ

[lasom]

หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น ดีจังที่กันต์เข้มแข็ง
ไม่มีไรต้องกังวลกรไม่มีทางเลิกรักพี่กันต์หรอก
  ไอ้พี่กาวน์

[N.T.❁]

เครียดจังเลยค่ะ...เรากลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่กันต์คิด...
แต่ก็ดีใจที่กันต์ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ
สู้ๆนะคะ คิดถึงน้องกร อยากเผาไอ้พี่กาวน์ 

[Little Devil]

เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่
เลวจริงๆ นายกาวน์
+1

[pattybluet]

พี่กันต์เข้มแข็งไว้นะ เอาใจช่วยทั้งคู่เลย
  หมดศรัทธากับพี่กาวน์จริงๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[anajulia]

หนีๆๆ พี่กาวน์ ขอให้กรรมตามสนอง
ขอให้ได้ไปหาน้องกรอย่างปลอดภัยนะคะพี่กันต์

(สารภาพว่าร้องไห้จริงอะไรจริง ตอนที่แล้วไม่ค่อยกล้าอ่านเลยไม่ร้อง แต่ตอนนี้อ่านไปอ่านไปร้องซะงั้น T______T)

[knightofbabylon]

  ไอ้(พี่)กาวน์ แม่ง สารเลว..

พี่กันต์เข้มแข็งไว้นะ เอาใจช่วยทั้งคู่เลย
  หมดศรัทธากับพี่กาวน์จริงๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

อืม จริง..หมดศรัทธาจริงๆ ไม่ต้องไปนับถือแม่งแล้ว สู้กับมันตรงๆไปเลยกันต์!

ถึงจะเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากที่จะเล่าแต่..
กันต์อย่าปิดกรก็พอ เราเชื่อว่ากรต้องเข้าใจ


 

[tutu]

ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ.......ลุ้นจะเเย่อยู่เเล้ว....

[didi]

  :beat:เกียจไอ้พี่กาวน์
กันต์สู้้
 

[PEENAT1972]

ใจคนยากแท้หยั่งถึงจริงๆ