มาต่อแล้วครับป๋ม
รอนานกันนิดนึงนะคร้าบบบ
เลยลงให้ยาวววเลย
.......................
ตอนที่ 18 ดูแล
ธรกอดคีย์ไว้ในอ้อมกอดแบบนั้นอย่างเนิ่นนาน เขารู้ว่าคีย์คงทุกข์ใจกับเขามามากแน่นอน
“พี่ดีใจนะที่ตื่นมาแล้วเจอลุงเป็นคนแรก” ธรพูดพร้อมกับจับคีย์ให้มามองหน้าเขา
ตอนนี้หน้าคีย์เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ธรใช้นิ้วชี้ปาดเบาๆไปบนแก้มนุ่มๆทั้งสองข้างของคีย์ ก่อนที่จะดึงหน้าคีย์มาจูบลงบนหน้าผาก
“เลิกร้องไห้ได้แล้วนะเด็กขี้แง เอ๋ ลุงคนที่เอาแต่ใจแล้วก็ดื้อรั้นหายไปไหนแล้วน้า” ธรลากหางเสียงยาวๆเพื่อล้อเลียนคีย์
โอ๊ยยยยย
ธรร้องเสียงหลงออกมาหลังจากที่แกล้งล้อเลียนคีย์ เพราะคีย์ได้ใช้มือหยิกเข้าที่ท้องของเขา
“ใครคนเอาแต่ใจหรอปู่” คีย์ยิ้มทำหน้าเฉยๆ แต่มือยังหยิกอยู่ที่ท้องของธร
“โอ๊ยยย ลุงพอแล้วพี่เจ็บนะครับ พี่ไม่สบายอยู่นะ” พอธรบอกแบบนั้นคีย์ก็รีบปล่อยมือทันที
“แบบนี้น่าจะปล่อยให้นอนอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่านะ” คีย์ทำหน้างอนใส่ธร
ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ “โอ๋ๆๆ พี่ล้อเล่นนะครับ แต่ว่าเมื่อกี้ลุงกำลังทำอะไรอยู่ พี่ตื่นมาเลยเห็นไม่ชัด” ธรชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
คีย์ก็นึกขึ้นมาได้เหมือนกัน เพราะมัวแต่ตื่นเต้นดีใจที่ธรฟื้นขึ้นมา เขารีบเอื้อมไปหยิบ MP3 ข้างตัวธรมาเก็บไว้กับตัวทันที
“เปล่าไม่ได้ทำอะไร ก็ร้องไห้ที่ปู่ไม่ตื่นขึ้นมาซะทีไง” คีย์รีบกลบเกลื่อนเพราะเขาอายถ้าธรรู้ว่าเขาทำอะไร แต่ตอนที่เขาเอื้อมไปหยิบ MP3 มันไม่พ้นสายตาของธรไปได้
“ไม่ได้ทำอะไรแล้วเมื่อกี้หยิบอะไรไปซ่อน เอาออกมาให้พี่ดูหน่อยนะ” ธรบอกพร้อมกับแบมือเพื่อขอของจากคีย์
“ไม่เอาเค้าว่าจะทำให้ปู่ตอนหลับ แต่ตอนนี้ปู่ตื่นแล้วไงก็ไม่ต้องใช้แล้ว” คีย์เอามือไปซ่อนไว้ข้างหลัง
“งั้นก็เป็นของที่จะให้พี่ไม่ใช่หรอ ให้ตอนไหนก็ไม่ต่างกันหรอก ขอให้พี่นะครับ” ธรส่งยิ้มที่อบอุ่นไปให้คีย์ เพื่อคีย์จะยอมส่งของมาให้เขา
“ไม่เอา ยังไงเค้าก็ไม่ให้หรอก ปู่อย่ามาขอให้ยากเลย” คีย์ยิ้มตอบพร้อมกับเดินถอยหลังห่างจากเตียงเหมือนกลัวว่าธรจะเข้ามาแย่งของจากมือเขาไป
“โอ๊ยยย ลุงทำไมพี่ปวดหัวขึ้นมาแบบนี้ล่ะ” ธรเอามือกุมหัวทันที หน้าตาเขาบอกว่าเจ็บปวดมาก
คีย์รีบวิ่งเข้ามาหาธรทันที เขาจับตัวธรไว้
“ปู่ ปู่ปวดมากเลยหรอ เดี๋ยวเค้าเรียกหมอให้นะ”
คีย์กำลังจะหันหลังไปเพื่อเรียกหมอ ธรก็คว้าตัวเขาเข้ามากอดไว้จากด้านหลังทันที
“ปู่เป็นอะไรแล้วหรอ หายปวดหัวแล้วหรือไง” คีย์ทำเสียงสงสัย
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรแต่แรกแล้ว พี่แค่หลอกให้ลุงเข้ามาใกล้แค่นั้นเอง” ธรบอกแล้วกอดคีย์ให้แน่นขึ้นกันคีย์จะดิ้นหลุดออกไป
“ปู่อย่ามาแกล้งแบบนี้นะ ต่อไปเค้าจะไม่เป็นห่วงปู่อีกแล้ว” คีย์ทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
“คร้าบบบบ ต่อไปพี่ไม่ทำอีกแล้ว แต่ไหนของที่ทำให้พี่ล่ะครับ” ธรบอกข้างหูของคีย์
“ไม่ให้เค้าบอกแล้วไงว่าไม่ให้แล้ว” คีย์พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกอดของธร แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะธรกอดเขาไว้แน่นมาก
“ถ้างั้นพี่ก็ไม่ปล่อย พี่จะกอดลุงอยู่แบบนี้แหละ เดี๋ยวพยาบาลก็คงจะเข้ามาตรวจอีกรอบแล้วมั้งพี่ว่า”
“ไม่เอานะปู่ ปล่อยเค้าก่อนนะ นะ” คีย์เริ่มเปลี่ยนมาอ้อนแทน
“งั้นก็เอาของมาก่อนสิ แล้วพี่จะยอมปล่อย” ธรยืนยันคำตอบเดิม
“แต่เค้าอายนี่น่า ปู่ปล่อยเถอะนะ” คีย์ยังคงอ้อนให้ธรปล่อยตัวเขาอยู่
“ปล่อยก็ได้ งั้นพี่ขอหอมแก้มทีแลกกับการที่ไม่ส่งของมาให้” ธรเปลี่ยนข้อเสนอใหม่
“ไม่เอา ปู่ได้กำไลอยู่คนเดียวเลยอะแบบนี้”
“งั้นก็ไม่ปล่อย ลุงเลือกเอาเองแล้วกัน ว่าจะให้ของพี่หรือจะให้พี่หอม” ธรยิ้มอยู่ข้างหลังคีย์
“ถ้าผมให้ปู่ต้องปล่อยผมจริงๆนะ” คีย์ถามเพื่อความมั่นใจ เพราะเขาคิดว่าให้ของธรไปดีกว่ามาโดนหอมตอนนี้ เพราะเขากลัวว่าใครจะมาเห็น
“ครับ พี่สัญญาเลย ถ้าให้ของพี่พี่จะยอมปล่อยทันที” ธรรับปาก
คีย์เอาของใส่มือธรที่กอดเขาอยู่ “อะให้แล้ว ปล่อยได้หรือยัง” คีย์รีบทวงสัญญาทันที
“นี่ลุงไม่อยากให้พี่กอดขนาดนี้เลยหรอไง” ธรปล่อยมือพร้อมกับทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะปู่ ก็เค้ากลัวคนอื่นจะมาเห็นไง เค้าอาย” คีย์พูดพร้อมกับมองหน้าธรที่ทำหน้างอนอยู่บนที่นอน
“เราเป็นแฟนกันจะอายทำไม งั้นลุงก็อายที่มีพี่เป็นแฟนใช่ไหม” ธรล้มตัวลงนอนบนที่นอน แล้วหลับตาลงทันที
“โหยย ปู่ทำงอนเป็นเด็กๆไปได้ หรือว่านอนนานสมองมันเลยย้อนกลับหรือไง” คีย์ยืนมองธรที่ทำงอนอยู่ข้างๆเตียง
“ปู่ ลืมตามาคุยกันเถอะนะ นะ อย่างอนเลยน่า” คีย์เข่าแขนธรเบาๆ เพื่อให้ธรลืมตา
ธรไม่ลืมตาขึ้นมากลับยกมือขึ้นแล้วชี้ที่แก้มตัวเอง เหมือนบอกว่าให้คีย์หอมแก้มเขาก่อน
“ไม่เอา งั้นปู่ก็นอนต่อไปเลย” คีย์บอกพร้อมกับหันหลังให้
ควับ
ธรคว้าตัวคีย์มากอดใหม่ ก่อนที่จะหอมแก้มคีย์ไปฟอดใหญ่ ทำเอาคีย์หน้าแดงเลยทีเดียว ก่อนที่จะปล่อยคีย์แล้วกลับไปนอนเหมือนเดิม
“ปู่บ้า ทำอะไรไม่กลัวคนอื่นเห็นบ้างหรือไง” คีย์หน้าแดงทั้งโมโหทั้งอายผสมกัน
ธรหันมายิ้มให้แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วยิบMP3ที่คีย์ให้มาใส่หูฟังแล้วก็กดเปิดเพลงฟัง ธรหลับตาลงตั้งใจฟังเพลง
“ลุงจะหวงทำไมนะก็เพลงทั่วไปเอง” ธรพูดเปรยๆทั้งที่ยังนอนหลับตาฟังอยู่ คีย์นั่งดูอยู่ข้างๆ
“งั้นก็เอาคืนมาสิ” คีย์ทวงคืน
“ไม่ให้ก็ลุงเอามาให้พี่ไม่ใช่หรอไง” ธรไม่ยอมให้ก่อนที่จะลืมตามาดูที่MP3
ธรกดเล่นเมนูต่างๆของMP3ไปเรื่อยๆ เขาก็เห็นว่ามีเสียงที่อัดไว้อยู่ด้วย เขาจึงลองกดเข้าไปฟัง พอเขากดเข้าไปฟังก็ได้ยินเสียงคีย์ที่ร้องเพลง The Way You Look At Me ให้เขาตอนที่เขายังไม่ได้สติ
ธรตั้งใจฟังเพลงที่คีย์ร้องให้เขาฟัง ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาโชคดีที่เขาได้รักกับคีย์ เพราะว่าคีย์เป็นอีกคนที่ห่วงใยเขามากถึงขนาดนี้ เขาฟังมาถึงตอนท้ายที่คีย์ร้องไห้ออกมา ตอนนี้น้ำตาเขาก็เอ่อล้นออกมาจากสองตาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
คีย์ที่นั่งมองธรอยู่ข้างๆเห็นอยู่ๆธรก็ร้องไห้ออกมา คีย์รีบลุกขึ้นมาจับมือธรไว้ทันที
“ปู่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ร้องไห้ทำไมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” คีย์รีบถามทันที
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ธรบอกพร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม ปู่เป็นไรก็ต้องบอกนะ” คีย์แสดงท่าทางเป็นห่วงมาก
“ถ้าพี่จะเจ็บ ก็เจ็บใจตัวเองนี่แหละ พี่เจ็บใจที่ทำให้คนที่พี่รักต้องมาลำบากแล้วเสียใจขนาดนี้” ธรพูดพร้อมกับเอามือคีย์มากุมไว้ที่หน้าอก
“ปู่อย่าคิดมากนะ เค้าทำเพราะเค้าอยากทำ ทีปู่ยังทำเพื่อเขามาตั้งเยอะเลยนะ ถ้าไม่อยากให้เขากลุ้มใจ ปู่ก็รีบหายสักทีสิ” คีย์ยิ้มให้ธรที่ยังมีสีหน้าเศร้าอยู่
ธรยิ้มออกมาก่อนที่จะดึงตัวคีย์ไปกอดไว้ หน้าคีย์ซุกอยู่ที่หน้าอกของเขา
“อะแฮ่ม”
เสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง คีย์รีบดันตัวออกจากอ้อมกอดของธรทันที ก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปมองทางต้นเสียงนั้นทันที
“แม่ แม่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่” ธรรีบทักคนที่ยืนอยู่หน้าห้องทันที
แม่ธรเดินเข้ามาในห้องและตรงมาที่เตียงธรทันที แล้วดึงคีย์ให้มายืนข้างๆก่อนที่จะเขกหัวธรไปหนึ่งที
โอ๊ยยย
“แม่มาตีหัวผมทำไม ผมไม่สบายอยู่นะครับ” ธรทำเสียงโอดครวญ
“ไม่สบายตรงไหนหะ เจ้าตัวดีตื่นมาก็มายุ่งกับเจ้าตัวเล็กของแม่เลยนะ แม่บอกแล้วไงว่าห้ามทำไรเจ้าตัวเล็ก” แม่ธรทำเสียงดุใส่ ธรทำหน้าหงอลงไปนิดหน่อย แต่คีย์แอบยิ้มเยาะเขาจากด้านหลังของแม่เขาเอง
“เปล่าเลยนะครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแค่กอดเฉยๆเอง” ธรทำเสียงหงอๆ
“แต่กอดหรอ ถ้าแม่ไม่เข้ามาแกอาจทำอย่างอื่นอีกก็ได้ แม่บอกแล้วไงว่าห้ามทำไรเจ้าตัวเล็กของแม่” แม่ธรทำท่าจะตีหัวธรอีกหน ธรรีบหดคอหลบการโดนตี
“แม่ครับพอเถอะครับ พี่เขายังไม่สบายอยู่นะครับ” คีย์เข้าไปกอดเอวแม่ธรไว้ เพื่อกันไม่ให้แม่ธรตีธรอีกหน ก่อนที่จะหันไปมองหน้าธรแล้วยักคิ้วให้
คีย์พาแม่ธรไปนั่งที่โซฟาก่อนที่จะหาน้ำมาให้
“แม่รู้ได้ไงว่าผมฟื้นขึ้นมาแล้ว” ธรทำหน้าแปลกใจ
“แม่ไม่รู้หรอก เพียงแต่วันนี้แค่กะแวะมาดูเจ้าตัวเล็กสะหน่อย หมอเขาเลยบอกว่าแกฟื้นแล้ว”
“โห แม่ไม่เป็นห่วงผมเลยนะ” ธรตัดพ้อ
“แม่จะห่วงเราทำไม วันๆเอาแต่นอน เจ้าตัวเล็กสิ แขนก็เจ็บยังต้องมาคอยดูแลเราอีก” แม่ธรหันไปลูบหัวคีย์ด้วยความเอ็นดู
แม่ธรอยู่คุยกับทั้งสองคนสักพักก่อนที่หมอจะเข้ามา หมอบอกขอดูอาการพรุ่งนี้อีกวันถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็จะให้ธรกลับบ้านได้ แม่ธรก็คุยต่ออีกสักพักก็กลับไป บอกว่าจะไปบอกพวกบ้านไร่ให้เตรียมตัวมารับธรกลับ
หลังจากที่แม่ธรกลับไปสักพักสุภาก็แวะมาหาลูกชายเหมือนกัน สุภาชวนคีย์กลับไปนอนที่บ้านจะได้พักผ่อนบ้าง
“วันนี้กลับไปนอนที่บ้านกลับแม่นะ” สุภาชวนลูกชายสุดที่รักกลับไปนอนที่บ้าน
“ไม่เอาหรอกแม่ คีย์จะดูพี่เขาก่อน พรุ่งนี้ก็คงได้ออกแล้ว อีกวันเดียวเองนะแม่นะ” คีย์กอดเอวอ้อนแม่ตัวเอง
“นั่นสิ พี่ก็ว่างั้นแหละ กลับไปนอนที่บ้านก็ได้นะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว” ธรช่วยสุภาพูด
“ไม่เอาไง ก็บอกว่าจะนอนอีกคืน ปู่อย่ามาห้ามเลย นะแม่นะ” คีย์อ้อนสุภาต่อ
ผลสุดท้ายสุภาก็ยอมตามใจลูกชายของเขา ธรเลยบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาคีย์ไปส่งบ้านเอง และจะได้คุยกับสุเมธด้วย สุภาก็ตกลงตามนั้นก่อนที่จะกลับไป
จนถึงเวลาอาหารเย็นคนจากบ้านไร่ก็ทำกับข้าวที่ธรชอบมาให้ ทางบ้านคีย์ก็ทำกับข้าวมาให้เหมือนกัน ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งมองกับข้าวที่มีมาเต็มไปหมด คีย์เลือกกับข้าวที่ธรชอบมาจัดวางไว้บนที่กินข้าวของโรงพยาบาล
“ปู่กินข้าวได้แล้ว ไม่ได้กินข้าวมาเป็นอาทิตย์ไม่หิวหรือไง” คีย์บอกหลังจากเข็นที่กินข้าวมาที่เตียง
ธรลุกขึ้นมานั่งแต่ยังไม่ยอมกินข้าว คีย์เลยสงสัยนึกว่าธรเป็นอะไรอีก
“ไม่ชอบกับข้าวหรือไง หรือว่าปู่เป็นไรอีก” คีย์เดินเข้ามาใกล้ธร
“เปล่าแค่อยากให้ลุงป้อน ลุงป้อนข้าวให้หน่อยนะ” ธรส่งสายตาอ้อนให้คีย์
“ไม่เอาปู่หายแล้วก็กินเองสิ”
“นะนะนะ ถ้าปู่ไม่ป้อนพี่ก็ไม่กิน” ธรนั่งเฉยๆเหมือนเดิม
“คนแก่งอนไม่น่ารักนะ กินข้าวได้แล้ว” คีย์เดินมายืนข้างเตียง
“ไม่เอาก็พี่บอกแล้วไงถ้าไม่ป้อนก็ไม่กิน” ธรยังทำงอแง
“อะก็ได้ แต่ป้อนแค่ 3คำนะ” คีย์ใจอ่อนแต่ก็ตั้งเงื่อนไข ซึ่งธรก็ยอมรับเงื่อนไขนั้นโดยการอ้าปากรอ
คีย์ตักข้าวป้อนข้าวธรตามที่ธรต้องการ ธรก็กินข้าวไปอมยิ้มไป คีย์ป้อนข้าวธร3คำตามที่บอก ก่อนที่ธรจะชวนให้คีย์มานั่งกินข้าวกับเขา
หลังจากกินข้าวเสร็จคีย์เก็บของทั้งหมดแล้ว ธรก็เรียกให้คีย์มานั่งข้างๆ
“ลุงเหนื่อยไหมที่ต้องมาดูแลพี่” ธรจับมือคีย์ไว้
“ไม่หรอกบอกแล้วไง เค้าอยากทำเองปู่ไม่ต้องคิดมากน้า” คีย์ยิ้มสดใสให้ธร
“หลังจากนี้ไปพี่จะไม่ยอมเป็นอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะไม่ยอมให้ใครมาแยกเราจากกันอีกแล้ว พี่สัญญา” ธรจ้องหน้าคีย์ด้วยความมุ่งมั่นเพื่อให้คีย์มั่นใจในตัวเขา
“ครับเค้าเชื่อปู่อยู่แล้ว แต่ถ้าปู่ทำให้เค้าเสียใจละ” คีย์ถามกลับบ้าง
“ไม่มีทางพี่จะทำให้ลุงเสียใจแน่นอน” ธรมองตาคีย์ด้วยความมั่นคง
“ครับเค้าเชื่อลุงแต่ถ้าทำเค้าเสียใจเมื่อไหร่นะ ลุงคอยดูแล้วกันว่าเค้าจะทำอะไรบ้าง” คีย์ทำหน้าดูข่มขู่ธร
“ครับๆๆ พี่ไม่กล้าแน่นอนครับ” ธรยิ้มให้คีย์ก่อนที่จะเอามือคีย์ที่กุมไว้ขึ้นมาหอมเบาๆ คีย์ได้แต่อมยิ้มหน้าแดงขึ้นมาถึงหูเลยทีเดียว
ทั้งสองคนนั่งคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งก่อนหน้าและช่วงที่ธรไม่ได้สติ คีย์เล่าให้ธรฟังทุกเรื่องที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องที่แม่ของธรเรียกพ่อเขาไปคุยด้วย เรื่องนี้ธรกับคีย์ทั้งคู่ต่างก็แปลกใจว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันถึงทำให้สุเมธยอมอ่อนลงได้
หลังจากคุยกันสักพักธรก็อยากเข้าห้องน้ำ ตอนนี้ที่ตัวเขาไม่ต้องให้น้ำเกลือให้มีสายระโยงรยางค์อีก ธรลุกขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียง คีย์เดินเข้ามาใกล้ๆ
“ลุงไม่ต้องหรอกพี่เดินได้” ธรบอกคีย์ที่จะพยุงเขา
“แต่ว่าปู่เพิ่งจะเดินครั้งแรกหลังจากตื่นเลยนะ” คีย์ทำหน้าเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรน่าพี่แข็งแรงแล้ว”
ธรลุกขึ้นยืนแต่ว่าขาของเขาไม่ได้ออกแรงมาตั้งสองอาทิตย์ พอเขาจะก้าวเดินก็เกิดหมดแรงที่ขาพอดี เขาล้มลงไปข้างหน้าคีย์ที่คอยดูอยู่ข้างๆเขาก็รีบเข้าไปช่วย คีย์หวังที่จะพยุงตัวธรไม่ให้ล้มลง แต่ว่าตัวธรนั่นหนักกว่าที่เขาคิดจึงดึงตัวเขาให้ล้มลงไปด้วย
ธรเห็นว่าคีย์เซล้มมาพร้อมกับเขาด้วย เขาที่ล้มตัวหงายหลังลงไปก่อน ก่อนที่คีย์จะล้มลงมาบนตัวเขาอีกที แต่นั่นก็ทำให้เขาเบาใจเพราะว่าคีย์จะได้ไม่เจ็บตัว
ตอนนี้หน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก จนเรียกว่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ทั้งสองสบตากันแบบใกล้ๆทำเอาใจทั้งสองคนเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าคีย์เริ่มปรากฏสีแดงระเรื่อขึ้นมา หน้าธรก็ไม่ต่างกันทั้งสองมองตากันใจก็เต้นแรงขึ้นและไม่เป็นจังหวะมากขึ้น
ธรใช้สองมือโอบเอวบางๆของคีย์ไว้ คีย์เองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมีเพียงแต่ใจที่เต้นแรง กับหน้าที่แดงมากขึ้นไปอีก ธรยกหน้าขึ้นไปใช้ปากสัมผัสกับปากของคีย์เบาๆ คีย์ไม่ได้หันหน้าหลบหนีได้แต่ทำตัวนิ่งอยู่เฉยๆ
..................................
เดี๋ยวจะหาเวลามาต่อให้เรื่อยๆนะครับ
หัวข้อ: [เปิดจอง P:1,ภาพกระเป๋า P:39] มนต์รักบ้านทุ่ง ตอนจบ P:39 20-8-2554 (อ่าน 357858 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก