หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 19 คงจะใช่
17:06 on 22/5/2010

หลังจากที่ผมยังสับสนกับหลายๆ เรื่องในตัวเอง รวมกับงานที่มีเยอะขึ้น ทำให้พักหลังๆ มานี้ผมคุยกับติ๊บน้อยลงจากเดิมที่คุยกันก่อนนอนเป็นชั่วโมงๆ แต่มาพักหลังๆ เหลือเพียงไม่กี่นาที ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้รักติ๊บน้อยลงไปแต่อย่างใด แต่มันเหมือนมีความลังเล และกังวลกับหลายๆ เรื่องที่กำลังวจะเกิดขึ้นในอนาคต

“หมู่นี้ดูพี่ไม้เครียดๆ นะ งานหนักไปรึเปล่า อย่าเครียดมากน่ะ ติ๊บเป็นห่วง” เสียงจากปลายสายถ่ายทอดถึงความเป็นห่วงผมได้เป็นอย่างดี  และผมเองก็รับรู้มันเช่นกัน

“พอดีงานพี่เยอะมากเลยอ่ะ เลยเครียดๆ มั้ง”

“งานก็คืองานคับพี่ไม้  เลิกงานแล้วจะหอบ ความเครียดกลับมาด้วยทำไม  วางไว้ที่โต๊ะที่ทำงาน นั่นแหละ  แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับไปเครียดกับมันใหม่ ตอนนี้ปล่อยวางมันก่อน” (Hackz ผมคนหนึ่งนะ ที่เคยเอาเรื่องเครียดๆ จาก ร.ร. เอากลับมาที่บ้านด้วย แล้วพาลใส่พ่อแม่ด้วย อย่าเลียนแบบนะครับ มันมีแต่ผลเสีย ตอนนั้นคิดแล้วก็เสียใจเหมือนกัน เฮ้อ)

“อืม ก็จริงของติ๊บเขาเนอะ เครียดกับงานเมื่อเลิกงานก็ทิ้งความเครียดไว้ที่ทำงาน ตัวแค่นี้เอง คิดได้ไงหว่า”

“คับผม จะพยายามคร้าบบบบ  คุณหมอออออ” ผมลากเสียงยาวออดอ้อนไปตามสาย

“แล้ววันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ย  ป้าใช้งาน อะไรเราหนักเกินไปรึเปล่า”

“วันนี้ไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอกคับ  หลังจากสูบน้ำใส่แปลงยาสูบแล้วก็ได้พักแล้วละ วันนี้เลยว่างกลับมาบ้านตั้งแต่บ่ายๆ แล้วกลับมาทำข้าวต้มมัดกับย่า ย่าติ๊บทำข้าวต้มมัดอร่อยที่สุดเลย”

เจ้าตัวคุยโวถึง ฝีมือการทำอาหารของผู้เป็นย่าให้ผมฟังครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้ผมแทบจะเชื่อหมดใจแล้วว่าย่าของติ๊บคือคนที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลก เพราะบ่อยครั้งที่ติ๊บจะเล่าให้ผมฟังบ่อยๆว่า วันนี้ย่าทำอาหารอะไรให้กิน

“เดี่ยวพรุ่งนี้จะเอาข้าวต้มมัดไปวัด ไปทำบุญกะย่า จะอธิษฐานเผื่อพี่ไม้ด้วยนะ” เสียงจ้าวตัวเจื้อยแจ้วถึงสิ่งที่จะต้องทำในวันรุ่งขึ้น

“ก็ดีซิ ทำบุญด้วยข้าวต้มมัดแล้วอธิษฐานถึงพี่จะได้ผูกติดกับติ๊บไปยันชาติหน้าเลย” ผมหยอดคำหวานไปตามสาย

“เจอกันชาตินี้ยังไม่เบื่ออีกเหรอคับพี่ไม้ กลัวเจอไปทุกชาติจะเบื่อติ๊บซะก่อน”

“จะเบื่อได้ไงอยู่ด้วยกันมีความสุขจะตาย นี่แค่กลับบ้านไม่กี่วันพี่ยังคิดถึงแทบบแย่”

“เอาน่า  อีกไม่กี่วันเดี๋ยวก็กลับไปหา แล้ว” เสียงติ๊บบอกผ่านมาจากปลายสาย

“จริงเหรอ จะกลับเมื่อไหร่บอกพี่นะจะได้ ไปรับในเมือง” ผมออกอาการดี๊ด๊าเมื่อได้ยินว่าปลายสายจะกลับมาในเร็ววัน

“คับ เดี๋ยวขอติ๊บดูก่อนว่าจะกลับเมื่อไหร่คงใกล้ๆ สิ้นเดือนอะพี่ไม้ ยังไงก็ต้องกลับก่อน เปิดเทอมอยู่แล้ว จะได้พักผ่อนเตรียมตัวไปเรียนได้ทันไง”

“จ้า” ผมตอบรับสั้นๆ (Hackz คนอ่านก็จ้า...เช่นกัน)

“แต่พี่ไม้ก็ต้องไปรับในเมืองอยู่แล้วละเพราะรถไปถึงที่ขนส่งในเมืองตอนห้า ทุ่มกว่าๆก็ไม่มีรถเมล์วิ่งออกไปมหาวิทยาลัยแล้ว”

“คับ แล้วเดี๋ยวพี่จะไปรับเองเองจะมาวันไหนก็บอกแล้วกัน คิดถึงจะแย่แล้วรู้เปล่า นอนคนเดียวมานานแล้วนี่” ผม ออดอ้อนไปตามสายสุดฤทธิ์

“แต่อย่างน้อยการที่เราอยู่ห่างกัน ก็ทำให้เราเห็นคุณค่าของคนที่เรารักนะพี่ไม้ รู้คุณค่าของการที่เราห่างไกล รู้คุณค่าของการรอคอย และที่สำคัญมันทำให้เรารู้ว่าถ้าวันนึงที่เราต้องจากกันจริงๆ เราจะอยู่ได้ยังไง”

พูดมาถึงตอนนี้ติ๊บกลับเป็นคนที่สอนอะไรผมได้หลายๆ อย่างเลยทีเดียว ไม่คิดว่าคนตัวเล็กๆ เด็กกว่าผมตั้งเยอะที่อยู่ปลายสายเวลานี้ กลับคิดอะไรได้มากกมายกว่าผมเสมอ

คงจะใช่         การที่เราห่างกันทำให้เรา รู้คุณค่าของการรอคอย ตลอดระยะเวลาเกือบๆเดือนที่  เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงติ๊บ เลย

คงจะใช่         การที่เราห่างกันทำให้เรารู้คุณค่าของการห่างไกล  เวลาที่เราอยู่ไกลกันเรามักจะนึกย้อนกลับมาถึงเวลาที่ เราอยู่ใกล้ๆกัน  และจากนี้ต่อไปผมจะทำให้ทุกวันที่ เราอยู่ใกล้ๆกันมีคุณค่าและความหมายที่สุด  เผื่อวัน นึงที่เราต้องจากกันจะได้ไม่นึกเสียใจภายหลัง

คงจะใช่         การที่เราห่างกันทำให้เรารู้คุณค่าของคนที่เรารัก เพราะผมรู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผมมีติ๊บอยู่ใกล้ๆ คอยเคียงข้างกัน  มันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตที่ว่างเปล่าของผม  ได้ถูกเติมเต็มด้วยความรักจากใครหนึ่งคนที่ผมก็รักเขาหมด หัวใจเช่นกัน

ไม่เคยมีใครที่คิด จะเป็นห่วงฉัน
และคนอย่างฉันก็ไม่รู้จะต้องห่วงใคร
ไม่ มีคนไหนที่เฝ้ารอและไม่เห็นมีที่ไป
ไม่มีใครที่ เกิดมาเพื่อกัน

ที่ผ่านมานั้นก็ไม่รู้จะอยู่ เพื่อใคร
ไม่มีจุดหมาย
แค่ใช้ชีวิตไปให้หมดวัน
แต่พอวันนี้ ฉันพบเธอ
เธอผ่านมาในใจฉัน
ทำให้ทุกคืนวันเกิดมีเรื่องราว

เธอ ทำให้ฉันไม่เหมือนเดิม ฮืมม์
เธอเติมชีวิตตรงที่ ขาดหาย
เธอทำให้ฉันลืมความเหงาเดียวดาย
เปลี่ยนไป…..ตั้งแต่ได้พบเธอ

จากนั้น ฉันเหมือนเป็นคนใหม่
จากคน ไม่มีจุดหมายที่แล้วมา
จากนี้ เธอทำให้ชีวิตฉันมีค่า
เปลี่ยนแปลงวันเวลา
เปลี่ยนจากคนๆ เดิมตลอดไป

จากนี้ เธอทำให้ชีวิตฉันมีค่า
เปลี่ยนแปลงวันเวลา
เปลี่ยนจากคนๆ เดิมตลอดไป
เปลี่ยน แปลงวันเวลา
เปลี่ยนจากคนๆ เดิมตลอดไป

ผมเปิดเพลงที่ผมชื่นชอบและตอนนี้เข้าใจความหมายของบทเพลงนี้ได้ชัดเจนมากขึ้น เมื่อคนหนึ่งคนเข้ามาในชีวิต  และ เปลี่ยนแปลงผมจากคนๆเดิม เป็นคนใหม่ที่พร้อมจะทำอะไรเพื่อตัวเอง และคนที่ผมรักได้อย่างสุดชีวิต สุดหัวใจ  สู้ ๆ หมอไม้
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. ก็คงจะใช่จริงๆ นั้นล่ะ ห่างเพื่อคิดให้มากกว่าที่อยู่ใกล้ชิด

[JJHJJH]

พี่หมออย่าลังเลอีกเลย รักน้องหมอน่ะถูกแล้ว ดูแลกันให้ดี มีความสุขกับทุกวันก็พอ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เห็นด้วยว่าความห่างไกล
ไม่ว่าจะด้วยระยะทางหรือว่าอะไรก็แล้วแต่
ทำให้เห็นคุณค่าของอีกคน
ว่าจริงๆ แล้วเราคิดยังไงกับเค้ากันแน่
พี่ไม้คงเข้าใจตัวเองแล้วสินะครับ
กลับมาก้อบอกเค้าไปซะหล่ะพี่

[-~iK@iZ_KunG~-]

อยากมีคนแบบติ๊บอีกสักคนจังเลยครับ อิอิ

[vvivy]

พี่ไม้รู้ใจตัวเองจริงๆแระเน้อ

[xiiiNG]

กิ๊ส ส สหวานอารายขนาดน๊าน น นค๊าาา

นั่นซินะ "คงจะใช่" จริง ๆแหละค่ะ

[BeeRY]

"เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ ยิ่งห่างเหินเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าเป็นเธอ..ที่ฉันรักหมดหัวใจ"
ร้องเพลงนี้ให้พี่ไม้กับพี่ิติ๊บ

[MaeMoo]

หมอติ๊บกลับมาคราวนี้ คงทำให้หมอไม้ ชัดเจนกับคำตอบภายในจิตใจสินะคะ
และขจัดสิ่งกังวลออกไปให้หมด ให้คุ้มกับสิ่งที่มีค่าที่อยู่ใกล้ๆ

การห่างกัน ก็ช่วยให้รับรู้ค่า..ของสิ่งที่เรารัก ด้วยนะคะ

เป็นกำลังใจให้ทั้งหมอไม้ และน้อง hackz นะคะ

ส่วนหมอติ๊บ.. ให้ใจไปหมดแล้วจ๊ะ

[Killua]

เค้าว่ากันว่า ผู้ชายแท้ๆเมื่อวันนึงมารักผู้ชายด้วยกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ยังต้องมีเรื่องให้ลังเล ยังต้องมีเรื่องให้คิด ให้นึกถึงทั้งเรื่องอนาคตและคนรอบตัว
สังคม และอะไรหลายๆอย่าง ถ้าคนๆนั้นไม่ดีจริงๆ ไม่รักกันจริงๆ ไม่มทางที่เค้าจะเปลี่ยนมารักผู้ชายด้วยกันหรอก
สู้ๆๆๆๆ ต่อไป

[dr.mike]

กลับมาอัพเดทให้เรียบร้อยแล้วคับในบลอคส่วนตัว   ไปเอามาอัพต่อได้เลยน้องงงง

พอดีนายแฮคมีคำถามมาถามผมอยู่หลายข้อ  วานคนที่ติดตามตั้งแต่ต้นตอบคำถามแทนผมให้ที

ตอบได้ครบหมดมารับรางวัลได้เลย  ดีมั้ยคับ  ฮ่า  ฮ่า

มีคำถามครับ
1. ตอนนี้พี่ไม้ กับพี่ติ๊บ อายุกันเท่าไหร่แล้วครับ
2. เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานกี่ปีแล้วครับ จนถึงปัจจุบันเลย
3. พี่ไม้กับพี่ติ๊บยังทำงานอยู่ที่เดิม(หมายถึงที่เก่า ที่เล่าในเรื่องไว้น่ะครับ) หรือเปลี่ยนที่ทำงานใหม่

เพราะถ้าติดตามอ่านตั้งแต่แรกจริงๆจะตอบได้ไม่ยากเลยยยคร้าบบบบบ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

^
^
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!! พี่หมอไม้ ประเดี๋ยวจะมาตอบคำถามของรื้อฟื้นก่อนนะคะ


มีคำถามครับ
1. ตอนนี้พี่ไม้ กับพี่ติ๊บ อายุกันเท่าไหร่แล้วครับ
-  แป่ว. . . (ต้องไปทบทวนสักนิด ถ้าให้เดา พี่ติ๊บ น่าจะ 28-29 เน๊อะ )

2. เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานกี่ปีแล้วครับ จนถึงปัจจุบันเลย
-  แป่ว. . .( 8 - 9 ปีเห็นจะได้ค่ะ)

3. พี่ไม้กับพี่ติ๊บยังทำงานอยู่ที่เดิม(หมายถึงที่เก่า ที่เล่าในเรื่องไว้น่ะครับ) หรือเปลี่ยนที่ทำงานใหม่
-  อันนี้ตอบได้เลยว่า เปลียนที่ทำงานแล้ว คร๊า~~!!!!!!!!!


เม้นน้อยๆ แต่อ่านน๊านนนนนน นาน นะ  >,,,,<

 
 :L2:ให้กำลังใจ คุณหมอ กับ คนโพส จ้า~

[jomjai]

น่ารัก..อ่า..คับ

[ohm]

ยิ่งอ่าน ยิ่งชอบเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

น่ารักมากคับ

ขอให้รักของทั้งสองคนคงอยูตลอดไป

[♥a2k♥]

อ่านแล้วคิดถึงเพลงเหตุเกิดจากความเหงาเลย
ทั้งสองคนโชคดีที่ได้เจอคนของตัวเองแล้ว
ชอบตอนนี้จังเลยค่ะ 'คงจะใช' )

[dr.mike]

อัพโหลดในบลอคให้เรียบร้อยแล้วนะนาย hack ไปเอามาลงต่อได้เลยคราบบบ

ประกาศเคอร์ฟิวต่ออีก สองวัน  หมอติ๊บขึ้นเวรดึก  ไปรับไม่ได้  ไปส่งไม่ทัน

ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้วคับบบบบบ

[ka[ze]na]

^^^

น่าสงสารพี่ไม้ แต่ไม่เป็นไรค่ะ

เดี๋ยวก็ได้เจอกัน......และเราก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เค้าอยู่ที่ทำงาน กินนอน ก็ที่นู้น คิดซะว่า พี่ติ๊บไปเข้าโรง'บาล กินนอนล่ะกัน

อิๆๆๆ

[nonae]

  ให้กำลังใจหมอไม้และหมอติ๊บ เด๋ว สถานการณ์ก็สู่สภาวะปกติแล้ว...
  hackz ที่มาต่อให้ พร้อม +1
 
 

[StillLoveThem]

...ไกลกันมันก็ดีนะ หมอไม้ จะได้ทบทวน ตัวเองว่าคิดยังไงกันแน่กับหมอติ๊บ
...แต่เท่าที่อ่านมา การที่ห่างกัน มันทำให้โหยหา ห่วงหา อาทรกันมากขึ้น
...มันเลยสรุป ได้แน่นอนว่า..หมอไม้ รัก ปู้ชาย แน่ๆๆ อิอิ
...คำถามพยายามแล้ว แต่สับสน เลยไม่ตอบดีกว่า อยากรู้เหมือนกัน เฉลยเถอะนะคนดี  

[RAKDEK_KA]

ตอบคำถามค่ะ
 
1. ตอนนี้พี่ไม้ กับพี่ติ๊บ อายุกันเท่าไหร่แล้วครับ --------->ติ๊บ น่าจะไม่เกิน 30 อ่ะ  ส่วนพี่หมอนี่ให้เดานะ 35 อัพ
2. เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานกี่ปีแล้วครับ จนถึงปัจจุบันเลย ------------>ประมา 8-9 ปี รึอาจเป็น 10
3. พี่ไม้กับพี่ติ๊บยังทำงานอยู่ที่เดิม(หมายถึงที่เก่า ที่เล่าในเรื่องไว้น่ะครับ) หรือเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ -------->อันนี้ชัวร์ อยู่ในกทม. รพ.แถวสุขุมวิท

แต่น่าสงสารพีหมอเหมือนกันนะเนี่ย ที่ติ๊บอยู่เวรดึก อิอิ
 

[iiดาวพระสุขლii]

เวลา และความห่างไกล อาจจะทำให้เราเข้าใจหัวใจตัวเองมากขึ้น
เราว่าหมอไม่ใช่เกย์ หรอกค่ะ....เพียงแต่ว่าคนที่หมอรักหมดหัวใจเป็นผู้ชายเท่านั้นเอง...

เวลาเห็นหมอไม้มาเม้น แล้วพูดถึงหมอติ๊บ เรารู้สึกดีจัง...
ที่ได้เห็นความรักของคนสองคนที่ยั่งยืนขนาดนี้...
เเวะมาบ่อยๆ นะค๊าบบบ...

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 20 หึง(อีกแล้ว)
17:50 on 22/5/2010

“สวัสดีรอบดึกคร้าบบบบ คุณหมอ” ผมทักทายไปตามสายในคืนหนึ่งที่ผมก็ยัง ได้แต่คิดถึงติ๊บเหมือนเดิม

“คับ ว่าไงเอ่ย ทำไมวันนี้เสียงสดใส Happy จังเลย  มีอะไรรึเปล่าเนี่ย”

“เปล่าซะหน่อย ก็คิดถึงเป็นปกติธรรมดาอยู่แล้ว แถมติ๊บก็บอกให้พี่ทิ้งความเครียดไว้ที่โต๊ะทำงานโน่นไง พี่ก็ทำตามที่ติ๊บแนะนำแล้วไงคับ  ไม่ ดีเหรอ”

“คับก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวแก่กว่าเดิมไม่รู้ด้วยนะ”

“อ่าว แสดงว่าที่ผ่านมานี่พี่แก่เหรอ”  ผมย้อนถามแบบเคืองๆ

“อ่าว ไม่รู้ตัวหรอกเหรอ  อิอิ”  เสียงหัวเราะดังมาตามสายก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร

“เอาน่า ถึงแก่ก็รัก คนแก่ใจดีแบบนี้หา ที่ไหนได้อีก” พูดหวานกับเขาก็เป็นแฮะหมอติ๊บ

“แล้วไป ถ้าตอนนี้อยู่ใกล้ๆนะ เสร็จแน่” ผมขู่

“โห นี่ขนาดไม่ได้อยู่ใกล้ยังขู่เลย” เสียงตัดพ้อมาจากปลายสาย

“แล้วว่าแต่เมื่อไหร่จะกลับละ เปิดเทอมอีกไม่กี่วันนี้แล้วนะ”

“ก็พรุ่งนี้ว่าจะไปจองตั๋วรถในเมืองอะคับ คงกลับรอบเช้าจะได้ไปถึงพิษณุโลกตอนดึกๆ หน่อย แล้วก็จะพาป้าเข้า ไปในเมืองด้วย แกไม่ได้เปิดหูเปิดตามานานละ เอาแต่กรำงานหนักอยู่ในไร่”

“อืม ก็ดีแล้วพาป้าไปเดินในเมืองด้วยก็ดี  ว่าแต่มันไกล จากตัวเมืองมากเลยเหรอบ้านติ๊บเนี่ย”

“ก็ไกลพอสมควรนะพี่ ไม้  จากตัวอำเภอก็ราวสิบกว่ากิโล จากตัวจังหวัดก็สี่สิบกว่ากิโล” (Hackz เฮ้ยระยะทางเหมือนบ้านผมเลย ไกลความเจริญโคตรๆ)

“โห รู้งี้พี่กลับไปด้วยก็ดี ไปไหนมาไหนจะได้สะดวก” ผมรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ไปก็คราวนี้แหละ

“ไม่เป็นไรหรอกคับ เข้าเมืองก็นั่งรถสองแถวรถเมล์ตามประสาไม่เดือดร้อนไรหรอก”

“ว่าแต่จะพาป้าไปทำไรในเมืองเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย

“ก็พรุ่งนี้ติ๊บต้องไปจองตั๋วกลับไง เลยพาป้าไปด้วย เผื่อวันหน้าแกอยากไปเยี่ยมติ๊บที่มหาวิทยาลัย จะได้รู้ว่าต้องไปซื้อตั๋วตรงไหน เที่ยวไหน ราคาเท่าไหร่ แล้ว อีกอย่างป้าก็อยู่แต่ในไร่ ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างแล้ว ติ๊บกะว่าพาป้าไปซื้อเสื้อผ้าซะหน่อย เห็นป้าใส่แต่เสื้อผ้าเดิมๆ ทุกทีเลย แล้วติ๊บก็กะว่าจะไปหาซื้อผ้าถุงให้ย่าด้วย เป็นเงินจากการทำงานพิเศษของติ๊บไง ซ้อมไว้ก่อนที่จะรับเงินเดือนเดือนแรกของติ๊บในอีกหลายปี ข้างหน้า”

โห ผมอดคิดไปไกลตามคำบอกเล่าของติ๊บไม่ได้  ดูตอนนี้ติ๊บคงมีความสุขเอาเสียมากๆ ที่ได้ดูแลป้าและย่าได้ซักที  และคนที่คอยเป็นห่วงอย่างผมก็พลอยยิ้มดีใจไปกับติ๊บไม่ได้ ทุกคครั้งเวลาที่ติ๊บพูดถึงป้าและย่า ผมรู้สึกได้ว่ามันมาจากความรักความผูกพันกันเสียจริงๆ นี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ผมรัก และภูมิใจในคนที่ผมรักคนนี้ เพราะความกตัญญูของติ๊บจริงๆ (Hackz เมื่อไหร่จะมีใครๆ ซักคนที่เป็นของเรา เมื่อไหร่จะมีใครๆ ซักนะที่รักเรา[เหมือนพี่ติ๊บ] คริคริ)

“อ้อ แล้วพอพรุ่งนี้ไปในเมืองซื้อเสื้อผ้าของใช้ให้ที่บ้านแล้ว วันมะรืนก่อนติ๊บกลับจะพาป้ากับย่าไปทำบุญที่วัดด้วยนะ ป้ากับย่าจะได้สบายใจ” เจ้าตัวบอกเล่ามาตามสายถึงสิ่งที่ต้องทำ ในวันต่อๆไป

“อ้าว แล้วจะมาขึ้นรถทันเหรอ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงเพราะร็ว่าระยะทางจากบ้านติ๊บมาใน เมืองไม่ใช่น้อยๆ

“ก็ไปทำบุญตอนเช้าๆไง สายก็นั่งรถเข้าในเมืองก่อนกลับพิษณุโลกไงคับ”

“อ่อ เข้าใจละ”

“แล้วพี่ไม้อยากได้อะไรรึเปล่าจะได้ซื้อกลับไปให้”

“ไม่เอาอ่ะ เอาติ๊บคนเดิมของพี่กลับมาให้เหมือนเดิมก็พอ” ผมหยอดไปอีกหนึ่งดอก (Hackz พูดเป็นลางแฮะพี่ไม้นิ ใจสั่นเล็กๆ นะ)

“ครับผม แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ติ๊บไปในเมือง แล้วเดี๋ยวโทรหาอีกทีนึงละกัน”

“จ้า งั้นคืนนี้นอนหลับฝันดีน่ะ คิดถึงพี่ด้วยละ” (Hackz นี่ๆ คิดถึงคนโพสต์และคนอ่านด้วยสิ ไม่ยอมๆ)

“คับผม คิดถึงทุกวันแหละ” เสียงตอบรับมาตามสาย

แล้วคืนนั้นก็เป็น อีกหนึ่งคืนที่ผมหลับใหลไปอย่างอารมณ์ดี  ก่อนลุกขึ้นมาสู้ศึกกับงานที่หนักหนาสาหัสเอาการในช่วงใกล้เปิดเทอม ไม่รู้ว่าเพราะใกล้เปิดเทอมด้วยหรือเปล่า ช่วงนี้คนไข้ของผมดูเยอะมากมายเหลือเกิน มีงานให้ ต้องทำตลอดทั้งวัน อุดฟัน ขูดหินปูน ถอนฟัน  สารพัดอย่าง จนช่วงนี้ผมเริ่มรับรู้ถึงการทำงานแบบจริงๆ จังๆ หลังจากที่มีงานให้ทำมั่ง ไม่มีมั่ง ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา... (Hackz งานคือเงิน เงินคืองาน อีกหน่อยผมคงจะถึงวันนั้นเหมือนพี่ไม้ โฮะๆ)

“ไม้ ไปทานข้าวกันเหอะ หิวแล้ว” เพื่อนสาวช้างน้ำของผมเอ่ยปากชวนใน เที่ยงวันของวันทำงาน

“ไปซิ ว่าแต่วันนี้จะไปทานที่ไหนกันดี ใต้ตึกแพทย์เหมือนเดิมป่าว”

“ก็จะให้ไปที่ไหนได้อีกละ แดดร้อนจะตาย ไปใกล้ ๆนี่แหละ” เพื่อนสาวของผมชวนผมไปทานอาหารใต้ตึกคณะแพทย์เพราะอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล ของมหาวิทยาลัยที่ผมทำงานอยู่ไม่มากนัก และที่สำคัญใต้ถุนตึกที่นี่โล่งจึงไม่มีปัญหาเรื่องอากาศร้อนและที่สำคัญ อาหารก็จัดได้ว่าถูก และอร่อย ครบในที่เดียว

หลังจากตกลงเรื่องสถานที่กันเรียบร้อยผมก็จัดการล้างไม้ล้างมือ ถอดเสื้อกาวน์และแต่งตัวเพื่อเตรียมออกไปทานอาหารเที่ยงกับเพื่อนสาวที่สวยที่สุดในแผนก  ก็แหงละมีผู้หญิงอยู่คนเดียว (Hackz เพื่อนสาว ผมนึกว่าหมายถึงสาวประเภท 4 อิอิ)

“เดี๋ยวเรากินก๋วยเตี๋ยวละกัน ไม้กินด้วยป่าว จะได้สั่งให้”

“อืม เอาเส้นเล็กลูกชิ้นอย่างเดียวแล้วกัน” ผมสั่งอาหารไปกับเพื่อนก่อนเดินดุ่มๆ ไปที่ซุ้มขายขนมและเครื่องดื่มก่อนสั่งเครื่องดื่มพร้อมน้ำแข็งเปล่ามาสองแก้ว เพราะอากาศร้อนๆ แบบนี้คงไม่มีไรดีไปกว่าการดื่มน้ำอัดลม เย็นๆ แต่ระหว่างที่ผมรอน้ำอยู่นั้นก็พอดีมาเจอะกับไอ้หมอหน้าจืด ที่ผมไม่ค่อยอยากจะเจอะเจอมันซักเท่าไหร่

“ดีครับ พี่ไม้ ไม่เจอกันนานเลย” เสียงไอ้หมอหน้าจืดทักมาจากด้านข้าง นี่ขนาดผมพยายามหลบหน้าไม่คุยกับมันแล้วนะ

“คับผม หวัดดีคับบอย ไม่ได้กลับบ้านเหรอ” ผมตามไปตามเรื่องตามราวเพื่อรักษามารยาท ซะมากกว่า

“ไม่ได้กลับคับ แล้วติ๊บละคับกลับบ้านกลับมารึยังใกล้เปิดเทอมแล้ว” อ่อ ที่แท้ก็จะมาถามหาแฟนผมนี่เอง ชิชะ ไอ้เด็กคนนี้เดี๋ยวต่อยหน้าหงายเลยดีมั้ย (Hackz อย่าใช้กำลังในการตัดสิน[หากไม่จำเป็น] EiEi)

“ก็คุยกันเมื่อคืนก็บอกว่าอีกวันสองวันนี่แหละ ทำไมเหรอ” ผมถามเพราะอยากรู้ว่ามันจะถามหาติ๊บทำไม (Hackz ถูกต้องครับพี่ไม้ ทำไมเหรอ?)

“ป่าวคับ พอดีไม่ได้เจอติ๊บนานเพื่อนๆ เค้าถามถึงกันหลายคน” คำตอบฟังดูดีนะแต่ทำไมคนอื่นไม่เห็นยักกะถาม เห็นมีแต่แกนี่แหละ ผมคิดในใจ

“พอดีผมโทรไปหาหลายทีไม่เห็นติ๊บรับสายซักที เลยไม่ได้คุยกันเลยอ่ะคับ พอดีเห็นพี่เมื่อกี้เลยแวะมาถามข่าวคราวเกี่ยวกับติ๊บดู” แล้วจะมาบอกผมทำไมเนี่ยยยย

แล้วผมก็คุยกันสองสามคำก่อนผมเดินหน้าบึ้งมาที่โต๊ะที่เพื่อนสาว ช้างน้ำของผมนั่งอยู่

“ทำไมหน้าหงิก หน้างอ งั้นอ่ะหมอไม้ เป็นไร รึป่าว”

“ป่าวๆ พอดีอากาศมันร้อนๆอะ” ผมตอบเลี่ยงๆ ทั้งๆที่ใจผมอยากจะบอกเพื่อนเหลือเกินว่าก็ไอ้หมอหน้าจืดนั่นแหละ ที่ทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมา 

เฮ้อ  นี่ผมเป็นอะไรอีกนะนี่  ไปหงุดหงิดอะไรกะเพื่อนที่เค้าเป็นห่วงกันนี่

หรือว่าแบบนี้เหรอ อาการที่เขาเรียกว่า หึง โอ้แม่เจ้าไม่นะ แค่อากาศมันร้อนเลยหงุดหงิดไปแค่นั้นเองมั้ง ผมตอบตัวเองก่อน รีบจัดการกับก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นที่อยู่ตรงหน้าแบบไม่อร่อยเท่าไหร่นัก  เพราะอารมณ์ของผมตอนนี้นี่เอง ไม่ได้ละ คืนนี้ต้องรีบโทรไปเคลียร์ซะหน่อยก่อนที่จะแอบคุยโทรศัพท์กะไอ้หมอหน้าจืดนั่น ไม่ได้ ไม่ได้
...>To bE CoNtInue

เขียนโดย: dr.mike
พิสูจน์อักษรโดย: Hackz

ปล. น่าน...(เป็นจังหวัดหนึ่งของประเทศไทย)
ปล2. ก็คนมันไม่รู้นิพี่ไม้ ก็เลยถาม ชิชิ มาเผาน้องทำไม อิอิ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เอิ่มมมมม
คือว่า...
หมอไม้น่าจะรีบเคลียร์นะ เอาจริงๆ แล้ว
เพราะว่าเท่าที่อ่านหน่ะ
เหมือนว่า... จะ... กันแล้วรึป่าว
หมอไม้คงทำไปเพราะรักแหละ
ก็รับบอกไปซะที รอว่าที่หมอบอยมากระตุ้นก่อนหรอครับ 55555

[vvivy]

พี่หมอไม้ต้องรีบเคลียร์กะพี่หมอติ๊บแระอ่ะ...จะได้ไม่หงุดหงิดใจเรื่องเล็กๆน้อยๆ

[JJHJJH]

มันเป็นความคิดข้างเดียวมั้ยเนี่ย พี่หมอไม้ ติ๊บเขาเลี้ยงป้าเลี้ยงย่าก็ไม่มีเวลาแล้วมั้ง >.<
ส่วนคำถาม ตอบเหมือนคนอื่นๆ ละกันค่ะ แหะๆ มั่นใจข้อเดียว ข้อสุดท้ายว่าย้ายแล้ว

[som]

พี่ไม้ขี้หึงด้วยเหรอนี่  อิอิ

[♥a2k♥]

หมอติ๊บใกล้กลับแล้ว เย้เย้
พี่ไม้ก็บอกความรู้สึกให้หมอติ๊บรู้แล้วได้นะ

[dahlia]

ทีเพื่อนพี่ไม้ถามว่ารู้สึกอย่างไงคิดอย่างไงกับน้องเขา ยังลังเลไม่พูดให้เคลียร์
แล้วจะมาหึงกับเพื่อนน้องเขาทำไมล่ะ

[Simply Blue]

5555 อารมณ์หึงเข้าตาจริงๆๆ  
หมอบอยเค้าก็บอกอยู่ว่าโทรไป ติ๊บไม่เคยรับสายซะที อิอิ

[RAKDEK_KA]

   พี่หมอไม้ นี่ท่าจะขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย แต่ว่าหึงโหดไม๊อะ หรือว่าหมอติ๊บ โหดกว่า 
แต่...จากที่อ่านๆ มานี่ขี้หึงจิงนะ ตอนนั้นยังสับสนกะตัวเองอยู่เลย แต่หึงตลอด  รักเค้าก็ยอมรับเหอะ

ปล.1  ตอนนี้รักหมดใจใช่ไหมค่ะ
ปล.2  อิอิ น้อง hackz  มีงอนด้วย   

[bigeye]

อืมๆ...ยอมรับไปเลยหมอไม้ว่า"หึง"อ่ะ
คนรักกับชอบกัน ก็มีหึงได้เป็นธรรมดา...เหอๆ