หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[charmingmoon]

เพิ่งได้อ่าน  น่ารักมากเลยค่ะ  (แอบอ่านในที่ทำงาน  ดีนะไม่มีฉากเรท  อิ อิ) 

[dahlia]

พี่ไม้ รีบหาคำตอบนะ ระวังจะมีคนนอกมาช่วยหาคำตอบให้จะยิ่งยุ่ง

[JJHJJH]

พี่ไม้โอกาสมาก็คว้าให้แม่นๆ หน่อยจิ เอาเคลียร์ๆ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เหอๆ
หมอไม้แอบหลอกเด็อยู่หลายเรื่องนะเนี่ย
บอกให้ตะโกนขอพรบ้างหล่ะ
แอบย่องเข้าไปดูเค้าแต่งตัวบ้างหล่ะ
แต่ก้อนะ
น่ารักดีคับคู่นี้
รออ่านต่อนะ

ปอลอ เข้ามาอ่านเพราะว่าชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย
แต่งดีคับๆ

[Solar cell]

ดีใจจังเดือนหน้าน้องติ๊บจะย้ายเข้ามาอยู่กะพี่ไม้แล้ว
หลังจากนั้นก็คง..........ก็คง

[liTTle.SaLapaO]

พี่ไม้รีบๆเดี๋ยวมีคนมาแย่งพี่ติ๊บไป ขอเป็นแฟนเลย พี่ติ๊บเองก็ต้องชอบพี่ไม้อยู่แล้ว

รอตอนต่อไปค่ะ

[Ryuse]

รักเถอะ หมอติ๊บ พี่ไม้น่ารักขนาดนี้

[eiei]

กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส



ชอบแบบไม่ไหวแแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกก   

[( = ___ = )]

กด+ให้คุงhackz เยย
น้องติ๊บสุดยอดดดดดดดดด เข้มแข็งมาก
และก็ขอบคุณพี่ไม้สำหรับเรื่องดีๆจ้า
เหอเหอ พี่ไม้ๆ งี้เถวบ้านเค้าเรียก"หึง"อ่ะจ้ะ

ติดตามต่อปายยยยยยย

[xiiiNG]

มารอตอนต่อไปนะคะ

[subaru]

พึ่งเข้ามาอ่านวันนี้วันแรก ....น่ารักทั้งสองคนเลย 

[mascot]

พี่ไม้เปิดตัวหน่อย... :m12:เดี๊ยวมีคนมาแย่งไปก่อนไม่รู้ด้วยนะ
hackz ขอลงแบบด่วนๆนะ ชอบเรื่องนี้จัง

[thehackzzi]

@mascot
ช่ายยยย พี่ไม้ไม่ยอมแสดงตัวตนเลย
ส่งเรื่องไปหลายทีแล้วว่าลงที่เว็บนี้ แกยังเงียบ
เด๋ยวส่งซิกไปอีกที

@xiiiNG
จริงๆ นะ

Coming soon!

[posshiza]

พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งสามคนนะคะ
รอตอนต่อไปด้วยคะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ชมคนตรวจทานด้วยก้อได้
คำผิดน้อย
โอเค??
55555 

ว่าแต่เรื่องนี้แต่งจบแล้วหรอครับ??

[som]

มาต่อได้แล้วรออยู่นานแล้วคิดถึงมากแล้ว

[mascot]

รออยู่นะ

[som]

เมื่อใหร่จะอัพภาคเช้าน้อ  น้องรอนานแล้วเน้อ

[bigeye]

ติ๊บ น่ารักมากมาย....

เมื่อไหร่พี่ไม้จะรู้ว่า จะเป็นไรกับติ๊บดี.....

รอตอนต่อไป.....คู่นี้ช่างน่าร๊ากกกกก

[xiiiNG]

มารอพี่ติ๊บ สุดน่ารักค๊าา

[dr.mike]

 

มาขอบคุณสำหรับทุกคำชื่นชอบและชื่นชมคับ  บางครั้งแค่คอมเม้นท์เล็กๆสั้นๆก็ทำให้เรามีกำลังใจเขียนอีกเยอะเลย
ขอโทษน้องที่เอามาโพสด้วยละกัน  เพราะผมก็เขียนๆพิมพ์ไป  ไม่ได้ตรวจทานอะไร  ตอนแรกกะว่าเก็บไว้อ่านกันสองคน
แต่ตอนนี้ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ชื่นชอบ  ไว้จะให้น้องเค้าทยอยเอามาลงให้เพิ่มเติมนะคับ
รับรองได้อ่านกันเป็นวรรคเป็นเวรแน่ๆ 

ปล ไม่คิดว่าเรื่องราวแบบนี้จะทำให้ใครร้องไห้ได้เลย  ขอโทษคราบบบ
หลายๆคนบอกว่า  ผมแผนการเหลือร้าย  น่าจะได้รางวัล
ก็จะบอกว่าเคยมีโอกาสไปเรียนมาเหมือนกัน  ไปแคสลองงานมาบ้าง  แต่เป็นช่วงจุดเปลี่ยนเลยเลือกที่จะเรียนหมอดีกว่าทำงานวงการบันเทิง
ไม่งั้นนะ  เคนก็เคน  โดมก็โดมเหอะ  ฮ่า

[Joobperman]

  ^
  ^
+1  พี่หมอไม้ เป็นคนแรกจ้า
   +     
ยินดีต้อนรับนะคะ...พี่หมอ 
น้องกระติ๊บน่ารักมากกกก
ยังไงจะรอพี่หมอมาต่อน๊า...อย่าหายไปนะคะ

[xiiiNG]

จะอาตอนที่ก้าอ๊า จะเอาตอนที่ 9 อ๊าา ห้ว ย ยย  เอาม๊าาา า

มาท้วงนะค๊าา(หล่อนมีสิทธิ์อารายมิทราบบ)

ก็คิดถึงหมอติ๊บไงค๊า าา 

[eiei]

กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส พี่หมอไม้ 


 

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 9 กันและกัน
11:30  30/12/2008
มาต่อกันเลยนะคับ

หลังจากวันนั้นที่ผมเฝ้าถามตัวเองมาหลายร้อยหลายพันครั้ง ผมก็ยังตอบไม่ได้ซักทีว่าระหว่างผมกับติ๊บ คืออะไร นี่ผมกำลังเปลี่ยนไปเหรอ การเป็นเกย์มันง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ บ่อยครั้งที่ผมไม่อาจยอมรับกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้ในขณะนี้

พยายามหาเหตุผลมากมายเพื่อมาบอกกับตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับติ๊บมากไปกว่า ‘พี่และน้องชาย’ ที่ดีต่อกัน แต่แล้วก็เป็นผมเองที่อ่อนแอเกินกว่าจะปฏิเสธมันได้ทุกครั้งไป

ช่วงนี้ผมเองก็งานหนักมากขึ้น ส่วนติ๊บเองก็คงเรียนหนักมากขึ้น เพราะนี่ก็ใกล้สอบเต็มทีแล้ว และหลังจากวันนั้นที่ผมแค่เกริ่นๆ ว่าอยากให้ติ๊บย้ายมาอยู่กับผม จนตอนนี้ผมเองก็ยังไม่กล้าชวนติ๊บจริงๆ ซักที เหตุผลอ่ะเหรอ ผมกลัว กลัวใจตัวเองที่สุด ที่มันจะคิดกับติ๊บมากกว่าพี่น้องที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันเท่านั้น

วันนี้ หลังจากที่เร่งเคลียร์คนไข้ให้เสร็จไวๆ ผมก็ถึงเวลาที่ผมจะกลับห้องซักที แต่ก่อนจะกลับห้อง   ผมก็ไม่รีรอที่จะทำหน้าที่สารถีของผมเอง โดยการวนรถไปที่คณะแพทย์ รอนานกว่าครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีคนคุ้นหน้าผ่านมาซักคน ครั้นจะโทรตามก็ไม่มีโทรศัพท์ซะอีก

เฮ้อ... กลับดีกว่าเรา ทันทีที่จอดรถที่หน้าหอพัก ผมก็ทันได้เห็นคนที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี และคราวนี้ก็กับไอ้หมอหน้าจืดคนนั้นอีกแล้ว หรือว่าติ๊บจะเป็นแฟนกับไอ้คนนี้จริงๆ นะ เร็วกว่าความคิด ผมเก็บตำราเรียนก่อนล็อครถแล้วเดินไปที่คนทั้งสองทันที
      
ในขณะที่ผมเห็นทั้งสองกำลังคุยกันแบบเคร่งเครียด คงไม่ดีแน่ที่ผมจะเข้าไปขัดจังหวะ ผมแกล้งเดินไปที่ตู้ล็อคเกอร์ทำเป็นเช็คจดหมาย บิลค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าห้อง เพราะนี่ก็ใกล้สิ้นเดือนเต็มทีแล้ว แต่สมาธิของผมมันไม่ได้อยู่ที่ตู้ล็อคเกอร์นี้เลย โน่น... มันลอยไปอยู่ข้างๆ คนทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่นั่นต่างหาก

“เมื่อไหร่ ติ๊บจะย้ายหอละ อยู่ตรงนี้ไกลนะ รถก็ไม่มีใช้ไปมาลำบากนะ” เสียงของไอ้หมอหน้าจืดเอ่ยขึ้นมา แทบจะทำให้ผมหันหลังกลับไปมองว่าติ๊บจะย้ายหอจริงๆ เหรอ

“ไม่เป็นไรหรอก ติ๊บสบายดีนะ ตรงนี้ก็ไกลมาก ตอนเรียนมัธยมอ่ะติ๊บต้องเดินจากบ้านไปขึ้นรถเมล์ไกลกว่านี้ตั้งเยอะแล้ว อีกอย่างติ๊บขี้เกียจขนของอีกอ่ะ” เสียงของเจ้าตัวตอบกลับมา

“ก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรามาช่วยย้าย แป๊บเดียวเอง ไปอยู่กะเราก็ได้ เวลาไปเรียนเลิกเรียนจะได้ไปพร้อมกันไง แถมได้แชร์ค่าห้องกันด้วยประหยัดดีออก”

“ไงไว้ติ๊บให้คำตอบบอยอีกทีละกันน่ะ ติ๊บเหนื่อยละ ขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ ขอบคุณนะที่มาส่ง” อ้อ… ที่แท้ก็ให้ไอ้หมอหน้าจืดนี่มาส่งนี่เอง ชักจะโกรธแล้วนะ หนีมาไม่บอกแบบนี้

หลังจากที่ทั้งสองร่ำลากันเสร็จ  ติ๊บก็เดินตรงที่ประตูขึ้นหอพักแล้วเดินดุ่มๆ ไปแบบไม่สนใจผมที่แกล้งหานั่นนี่ไปเรื่อย

ทันทีที่ผมเดินมาทันเจ้าตัวเล็กที่ขาสั้นกว่า ทำให้จังหวะการก้าวเท้าของผมตามมาทันในเพียงไม่กี่ก้าว

“ติ๊บ จะย้ายไปอยู่กะหมอคนนั้นเหรอ” ผมถามด้วยเสียงราบเรียบ แต่ข้างในนี่ซิมันหดหู่จริงๆ กลัวว่าคำตอบที่ได้รับ จะเป็นคำสั้นๆว่า ‘ใช่’

“ใครบอกพี่ไม้ ติ๊บยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าจะย้ายหอ แค่ขอคิดดูเท่านั้น” ติ๊บบอกผมพร้อมๆ กับที่มองมาทางผมด้วยอาการงงๆ

“ก็ไม่รู้ดิ เห็นชวนไปอยู่หอเดียวกันนี่นา”

“ไม่ไปหรอก ไปอยู่กะบอย ก็ไม่มีคนเลี้ยงไอติมติ๊บอ่ะดิ อยู่ให้พี่ไม้เลี้ยงข้าวเลี้ยงไอติมแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ” ติ๊บตอบด้วยอารมณ์ดีๆ ก่อนหันมายิ้มตาหยีให้ผม ซึ่งก็ทำให้ผมอดไม่ได้ที่ จะยิ้มแบบดีใจสุดๆ กลับไป

“โอเค ดีมากๆ งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำ แล้วไปกินไอติมกันนะ” พูดจบไม่ต้องรอคำตอบ ผมก็เดินลากแขนของไอ้ตัวเล็ก เดินขึ้นห้องลิ่วๆ จนมาหยุดหน้าห้องของติ๊บนั่นแหละ ผมจึงปล่อยแขนก่อนบอก ให้ไปอาบน้ำ และไม่ต้องถามแค่เจ้าตัวเปิดประตูเข้าห้องผมก็เดินเข้าไปด้วยทันที

“อ้าว แล้วพี่ไม้ไม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหรอคับ” ติ๊บถามด้วยอาการงงที่จู่ๆ ผมก็เดินไปนั่งลงบนเตียงนอนแบบคนอารมณ์ดี

“ไม่หรอก เดี๋ยวพี่ไปชุดนี้เลย เร็วๆเข้าละ เดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจให้ติ๊บเลี้ยงแทนอย่าว่ากันนะ” ผมแกล้งขู่ไป แต่เท่านี้ก็คงเป็นผลให้อีกฝ่ายรีบหอบผ้าเช็ดตัวกะเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำดุ่มๆ ทันที

แล้วผมก็นั่งรออีกไม่เกินสิบห้านาที ก็พร้อมที่จะออกไปข้างนอกกันทันที และอาหารมื้อนี้ก็เป็นร้านอาหารเล็กๆ แต่บรรยากาศนั่งสบายๆ และที่สำคัญมีไอติมที่คนที่มากะผมชื่นชอบเอามากๆ น่ะสิ  แน่นอนร้านที่ผมว่า EAT ME แต่ว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าจะยังอยู่รึป่าวน่ะ

ทันที่ที่ผมเดินเข้ามาในร้านที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย มีโต๊ะอยู่พอสมควร ภายใต้แสงไฟที่ไม่ถึงกับสว่างจ้ามากนัก แต่ที่ผมชื่นชอบคือการเล่นดนตรีสดแนวฟังสบายๆ ที่ผมชอบ ผมกับติ๊บได้ที่นั่งตรงกลางๆ ร้านที่ไม่มีผู้คนเดินไปมากับที่ที่ผมนั่งมากนัก

หลังจากที่สั่งอาหารกันได้ซักพัก ผมก็ตั้งใจฟังเพลงที่นักดนตรีกำลังเนอย่างเพลิดเพลิน
‘คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่ฉันได้รักเธอ
คือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุด ที่ฉันเคยได้เจอ  
เธอ…คือเรื่องมหัศจรรย์’

ผมแอบคลอเพลงเบาๆ เผื่อว่าคนที่นั่งข้างๆ จะได้ยินผมบ้าง แต่ทันทีที่ผมมองไปที่เจ้าตัวก็พบว่าความสนใจของติ๊บทั้งหมดถูกพุ่งเป้าไป ที่โอริโอ้ปั่นเย็นๆ แก้วโตที่วางอยู่ตรงหน้า และกำลังตักใส่ปากแบบคนที่รอคอยเครื่องดื่มแก้วนี้มาแสนนาน ทำเอาผมยิ้มให้กับความดูไร้เดียงสาที่ผมได้เห็นอยู่เบื้องหน้าตอนนี้ แต่ก่อนที่ผมจะได้ทานอาหาร หรือฟังเพลงต่อไปอย่างอารมณ์ดีนั้น ก็มีเด็กรุ่นๆ อีกกลุ่มหนึ่งเดินมาที่โต๊ะผมพร้อมกับกล่าวทักทายกับติ๊บด้วย ความคุ้นเคย

“อ้าวติ๊บ มาทานข้าวที่นี่เหรอ” เสียงของสาวรุ่นๆ ที่ดูน่ารักสดใสกลุ่มนี้ไม่บอกก็รู้ว่าคงเป็นเพื่อนของติ๊บแน่นอน แต่ผมคงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเท่านั้นเอง

“อื้อ เพิ่งมานี่เอง แล้วกินไรกันยังอ่ะ แล้วนั่งไหนเหรอ” ติ๊บถามเพื่อนกลุ่มนั้น

“กินเสร็จแล้ว จะกลับแล้วนี่ แต่รอไอ้เบิร์ดอ่ะดิ ยังไม่มาเลย เลยต้องรอมันก่อนเดี๋ยวคลาดกัน แล้วนี่แฟนติ๊บเหรอ” เอาละซิเด็กพวกนี้ถามกันตรงซะจริงๆ ทำเอาผมที่นั่งอยู่ถึงกับอึ้งๆ

“อ้อ นี่พี่ไม้ เป็นหมอฟันที่นี่อ่ะ เป็นพี่ชายเราเอง พี่ไม้คับนี่เพื่อนๆ ติ๊บ” เจ้าตัวแนะนำพลางส่งยิ้มมาทางผม แต่ที่ทำเอาผมเขินสุดๆ ก็ตอนที่เพื่อนติ๊บมองมาที่ผมแล้วก็จ้องหน้าติ๊บแบบจะเอาเรื่องนี่ซิ

“อ่ะ พี่ชายก็พี่ชาย เชื่อจ๊ะ” เพื่อนติ๊บบอกแกมล้อก่อนที่จะเดินลิ่วๆ ไปห้องน้ำ ทิ้งผมไว้กับอาการเขินเล็กน้อย แต่ก็อดยิ้มไม่ได้แฮะ…

“ไม่ไหวแล้วพี่ไม้ อิ่มมากเลยอ่ะ” ติ๊บเริ่มต้นบทสนทนาทันทีที่เจ้าตัวเข้ามานั่งในรถ

“ก็กินไปซะเยอะนี่นา ทั้งข้าว ทั้งขนม แถมยังไอติมอีก แถมกินซะไม่สนใจพี่เลย”

“อ้าว สนใจเรื่องไรอ่ะ ก็ติ๊บเห็นพี่ไม้ร้องเพลงอยู่นี่ เลยไม่อยากขัดจังหวะ”

“อื้อ พอดีซ้อมไว้อ่ะ พี่จะไปประกวดเอเอฟมั่ง” ผมตอบแกมล้อเล่น แต่ก็ทำเอาเจ้าตัวบุ้ยปากก่อนหันกลับมากัดผมนิดๆ

“พี่ไม้คิดดีแล้วใช่มั้ย จิ้งจกตุ๊กแกที่ห้องไม่คัดค้าน ทักท้วงแล้วใช่มั้ย” คนให้กำลังใจดิคับผู้อ่าน

“อื้อ ใช่ซิ พี่มันเสียงไม่ดี ไม่น่ารัก แต่ก็ช่วยโหวตให้พี่ด้วยนะ”

“ใครบอกว่าพี่ไม้ไม่น่ารัก” ติ๊บหันมามองหน้า แล้วสบตากับผมแบบจริงงจัง ทำเอาผมอึ้งอ่ะดิคับ

“พี่ไม้ไม่ใช่ไม่น่ารักนะ แบบพี่ไม้เนี่ยยย... น่าเกลียดชัดๆ” ติ๊บบอกก่อนหัวเราะคิกคักแบบสะใจเต็มที่

“เหรอ ไม่น่ารักเหรอ” ผมแกล้งโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ จนจมูกแทบจะชนแก้มติ๊บ

“ดูชัดๆ ซิ ว่าพี่น่ารักมั้ย ผมแกล้งพูดข้างๆ หู” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทาง

ผมเลยแกล้งหนักด้วยการประคองหน้าคนที่อยู่เบาะข้างๆ ผมตอนนี้ ให้หันมาสบตากับผมแบบที่เลี่ยงไม่ได้ และมันดูท่าว่าจะได้ผล เมื่อเจ้าตัวนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“พี่น่ารักรึยัง” ผมแกล้งหนักเข้าไปอีกจนจมูกผม สัมผัสกับปลายจมูกของติ๊บ ลมหายใจอุ่นๆ ของผม และติ๊บอยู่ใกล้จนแทบจะเป็นลมหายใจเดียวกัน

“น่ารักแล้ว พี่ไม้น่ารักที่สุดเลย” เจ้าตัวตอบมาพร้อมกับรอยยิ้มจนตาหยี แบบลูกนกที่ออดอ้อนเพื่อขออิสรภาพจากการจับกุมของผม เท่านั้นผมก็หัวเราะคิกๆ ออกมาก่อนสตาร์ทรถออกจากร้านเพื่อกลับห้องนอนที่อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก…

ทันทีที่จอดรถ ที่โรงจอดรถเสร็จ ผมทั้งสองคนก็เดินขึ้นห้องกันทันที่ แต่ผมก็ไม่เข้าห้องผมนะ ทีแรกแค่คิดจะเดินไปส่งเจ้าตัวเล็กให้ถึงห้องก่อนเท่านั้น แต่ทันทีที่เดินถึงห้องเจ้าตัวก็หันมาทางผม  พลางบอก

“ขอบคุณนะคับสำหรับอาหารอร่อยๆ และไอศกรีมที่อร่อยที่สุดดดดดดดดดด... นี่ถ้าติ๊บย้ายไปอยู่ที่อื่นคงอดกินไอติมอร่อยบ่อยๆ แน่เลย”

ทันทีที่เจ้าตัวเปิดห้องแล้วเดินเข้าไปในห้องผมจึงไม่รอให้เจ้าตัวปิดประตู ผมก็สอดร่างผ่านประตูเข้ามาติดๆ ทันที

“อ้าว ไม่กลับห้องเหรอคับพี่ไม้” ติ๊บถามด้วยหน้าตื่นๆ นิดหน่อย

“ยังไม่กลับดีกว่า พอดีพี่มีเรื่องจะคุยกับติ๊บนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้คุยกันซักที”

ติ๊บเดินไปนั่งลงบนโต๊ะอ่านหนังสือและผมก็นั่งอีกตัวข้างๆ ทันที

“นี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว พี่ว่าได้เวลาที่ติ๊บจะย้ายไปอยู่ห้องเดียวกะพี่แล้วละ” ผมชวนด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น

“อย่างน้อยติ๊บก็ลดค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนไง แล้วพี่ก็มีคนทำความสะอาดห้องให้ด้วย ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย พรุ่งนี้วันเสาร์ ตกลงตามนี้เลยละกันนะ พรุ่งนี้ย้ายห้องเลย” ผมสรุปแบบรวดรัด

“พี่ไม้คับที่จริงติ๊บก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่ะ แต่คนอื่นจะมองพี่ไม้ไม่ดีนะ พี่ไม้ก็รู้นี่คับว่าเวลาที่พี่ไม้อยู่กับติ๊บ เดินกับติ๊บ คนอื่นจะมองพี่ไม้ยังไง”

“ไม่เห็นต้องแคร์เลยติ๊บ ถ้าพี่จะทำอะไรใครก็ว่าพี่ไม่ได้ หรือติ๊บอึดอัดใจที่ต้องอยู่กับพี่ พี่สัญญาจะช่วยติ๊บเก็บห้อง จะช่วยติ๊บซักผ้า จะช่วยติ๊บทุกอย่างเลย จะเลี้ยงไอติมด้วย ติ๊บไปอยู่กะพี่เหอะนะ” ผมออกอาการออดอ้อนอีกครั้ง เพราะผมรู้ว้าไม้นี้แหละที่จะใช้ได้ผลกับติ๊บทุกครั้งไป

“และที่สำคัญ พี่อยากมั่นใจว่าติ๊บจะอยู่ได้โดยไม่ลำบาก พี่บอกแล้วไงว่าพี่อยากดูแลติ๊บ”

ทันทีที่พูดจบ ผมก็ลุกมายืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ที่ติ๊บนั่งอยู่ พลางลูบไล้ไปตามเส้นผมด้วยความเอ็นดูและเป็นการส่งสัมผัสให้ติ๊บรู้ว่าผม จะดูแลติ๊บอย่างดีที่สุด

“ถ้ามันเป็นความต้องการพี่ไม้ ก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ติ๊บจะย้ายลงไปอยู่กะพี่ไม้ก็ได้คับ แต่พี่ไม้ต้องสัญญากับติ๊บข้อนึงนะ”

...

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ตัดตอน??
แต่พี่ไม้รีบๆ เคลียร์ความรู้สึกตัวเองเน้อ
ไม่ใช่อะไรหรอก
ถ้าไม่อยากให้นายบอยคาบไปหน่ะนะ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 9 กันและกัน(ต่อ)
11:30  30/12/2008

ติ๊บเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับผม ตอนนี้หน้าติ๊บกับผมจึงไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก

“อะไรก็ยอมหมดเลยคับ แต่ขออย่าห้ามพี่นอนดิ้นก็พอ นะนะ” ผมรู้ข้อเสียของตัวเองจึงออกตัวแกมสารภาพไปซะก่อน

“ปล่าว ติ๊บแค่อยากขอให้พี่ไม้ เป็นพี่ไม้ที่แสนดีแบบนี้ตลอดไปน่ะคับ” เจ้าตัวมองหน้าและสบตาผม ทำเอาผมร้อนวูบวาบกับประกายตาที่ติ๊บส่งมา

“พี่สัญญา” ผมทำได้แค่รับปากและอะไรไม่รู้ที่ดลใจให้ผมก้มลงไปจูบเบาๆ บนหน้าผากของเจ้าตัว ก่อนจะผละออกมาสบตากับติ๊บเนิ่นนาน จนผมเกือบจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่

“งั้นเดี๋ยวติ๊บอาบน้ำก่อนนะ ดึกแล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย” เจ้าตัวบอกพลางเดินออกไปนอกระเบียงห้อง หยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ลืมสั่งกำชับผมให้ล็อคห้องให้ด้วยห ากผมกลับไปที่ห้องของผม

ผมสำรวจข้าวของ ของติ๊บที่มีในห้อง ถ้าเกิดจะย้ายห้องลงไปข้างล่างคงไม่มีอะไรมากมายไปกว่ากองหนังสือกองโตที่อยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือนี้ และเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เท่านั้นเอง เพราะนอกจากนี้เฟอร์นิเจอร์อะไรต่างๆ ก็เป็นของทางหอพัก ถ้าเกิดจะใช้เวลาย้ายจริงๆ คงไม่เสียเวลามากมายเท่าไหร่นัก  แล้วแผนการอันร้ายกาจก็ผุดขึ้นในหัวของผม ก็แหมอยากมีคนนอนข้างๆ เป็นติ๊บมาตั้งนานแล้วนี่

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมแอบเผลอหลับไปหลังจากคิดแผนก่อการรักสำเร็จ

“พี่ไม้คับ ตื่นกลับห้องได้แล้ว ดึกแล้วนะ” เสียงจากเจ้าของห้องบอกกับผม แต่ผมก็แกล้งไม่ได้ยินหลับต่อไปอีก

“พี่ไม้ ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำนอนที่ห้องตัวเองได้แล้ว” ติ๊บเริ่มบอกผมเสียงดังมากขึ้นแต่ผมยังคงแกล้งหลับต่ออยู่ดี

เมื่อเจ้าตัวเห็นว่าไม่เป็นผลจึงลงมานั่งบนเตียงข้างๆ กับที่ผมนอนอยู่ นั่งอยู่ซักพักจนผมแปลกใจจึงต้องปรือตาขึ้นมาดู แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อพบว่ามีสายตาหนึ่งคู่ที่จับจ้องผมอยู่ ผมแกล้งหลับต่อ แบบคนไม่รู้เรื่อง ซึ่งเจ้าตัวก็นิ่งไปอีกซักพักเหมือนกัน จนผมมาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนที่ติ๊บแกล้งเอาเส้นผมมาแหย่เข้าไปที่รูจมูกผมนี่แหละ ใครจะไปทนได้อ่ะ

ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรวบเจ้าตัวเล็กให้มาอยู่ในอ้อมกอดได้โดยไม่ยากเย็น

“แกล้งกันสนุกนักใช่มั้ย” ผมพูดพร้อมกับพลิกตัวมาทับติ๊บโดยใช้ครึ่งตัวของผมทาบทับร่างกายท่อนบนของติ๊บไว้ แค่นี้คนที่ตัวเล็กกว่าก็ดิ้นไปไหนไม่รอดแล้ว

“ใครแกล้งใครกันแน่ พี่ไม้แหละแกล้งติ๊บก่อน ไปอาบน้ำได้แล้ว ตัวเหม็นนนนนน...” ติ๊บแกล้งลากเสียงยาวเป็นการบอกแกมขู่เข็ญให้ผมไปอาบน้ำ

“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากกลับห้องแล้ว คืนนี้พี่ขอนอนที่นี่กับติ๊บนะ ติ๊บจะได้ล่ำลาห้องนี้ด้วยไง” ผมไม่รอคำตอบรีบซุกหน้าลงไปแกล้งหลับที่ซอกคอขาวเนียนและตอนนี้หอมกรุ่นด้วยกลิ่นสบู่

ชั่วครู่นั้นผมตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าอารมณ์ผมตอนนี้คืออะไร มันวูบวาบแปลกๆ เวลาที่ผมอยู่ใกล้เพื่อนผู้ชายหรือผู้ชายคนอื่นๆ ทำไมผมไม่เคยคิดแบบนี้ แต่พออยู่กับติ๊บทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ และทันทีที่ติ๊บเขยิบตัวเท่านั้นแหละ ติ๊บคงรับรู้ได้ถึงน้องชายของผมที่มันเริ่มจะพองตัวขยายขนาดบดบี้อยู่ที่ต้นขาติ๊บ แน่นอนติ๊บหยุดนิ่งราวกับจะหยุดหายใจ

ในช่วงระยะเวลาที่เงียบงันนั้น ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากลมหายใจแผ่วๆ ของผมสองคน ผมเปลี่ยนลุกขึ้นมาช้อนหัวติ๊บให้หนุนนอนลงบนวงแขนของผม มือผมเกาะกุมมือติ๊บแน่น โอบกอดร่างเล็กนั้นแน่นขึ้น และคำพูดเพียงคำเดียวที่ผมสามารถที่จะเอื้อนเอ่ยออกมาได้

“พี่จะดูแลติ๊บอย่างดี พี่สัญญา” เมื่อพูดจบผมก็กอดรัดร่างนั้นแน่นขึ้นเพื่อที่จะบอกว่าผมจะดูแลติ๊บอย่างดี แทนคำตอบ ติ๊บหันหน้าและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม ด้วยขอบตาที่รื้นไปด้วยหยดน้ำตา

“อย่าดีกับติ๊บมากกว่านี้น่ะคับพี่ไม้ เพราะถ้าวันนึงที่พี่ไม้ไม่อยู่กับติ๊บ ติ๊บจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดมาก ติ๊บสูญเสียอะไรหลายๆ อย่างในชีวิตไป ถ้าวันนึงที่ติ๊บต้องเสียพี่ไม้ไป ติ๊บคงอ่อนแอได้กว่านี้อีกมากมาย” พูดจบน้ำตาที่บอกความรู้สึกมากมายก็หยดลงบนแก้มเนียนนั้นทันที

ผมค่อยๆ บรรจงใช้มือปาดน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา จูบเบาๆ ลงบนเปลือกตาแทนความหมายว่าผมจะดูแลติ๊บตามคำสัญญาที่บอกไว้ ก่อนจะกอดติ๊บเนิ่นนานและเผลอหลับใหลไปในที่สุด มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนรุ่งเช้าที่ แสงแดดทอดผ่านประตูหลังห้องเข้ามาส่องที่หน้าผมนั่นแหละ แต่ทันทีที่ผมลุกขึ้นมา ก็ไม่พบเจ้าของห้องอยู่ในห้องนี้แล้ว ไปไหนของเค้ากันนะ

แต่ทันทีที่ผมเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก้าวออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าเจ้าของห้องที่ผมถามถึงเมื่อซักครู่กำลังเทน้ำเต้าหู้ลงบนแก้วอย่างพิถีพิถัน ก่อนจัดปลาท่องโก๋ลงบนจาน แล้วหันมาทางผมพลางเชื้อเชิญ

“อันนี้เป็นอาหารเช้าให้พี่ไม้ เผื่อตื่นมาจะหิว จะได้มีแรงย้ายของพวกนี้กับติ๊บ”

“อื้อก็ดีเหมือนกันน่ะ แต่ปกติพี่ไม่ค่อยทานมื้อเช้าเลยนะ ตื่นไม่ทันซักที และที่สำคัญเมื่อคืนพี่ไม่ได้ทำไรที่มันใช้พลังงานซักหน่อย พลังงานเลยมีเหลือเฟือ แต่คืนนี้คงหมดแรงแน่ๆ” ผมแกล้งจ้องหน้าติ๊บ ก็พอรู้ได้ว่าเจ้าตัวออกอาการเขินเล้กน้อย ก่อนจะยื่นปลาท่องโก๋ให้ผมหนึ่งชิ้น

“ไม่ดีน่ะ กินปลาท่องโก๋เค้าห้ามแยกคู่มัน รู้มั้ย เดี๋ยวจะพลัดพรากจากคู่นะ” ผมเล่าให้ติ๊บฟังถึงความเชื่อที่ผมเคยได้ยินมาเมื่อตอนเด็กๆ

"ไม่เป็นไรหรอก ติ๊บยังไม่มีคู่ซักกะหน่อย ไม่กลัว” ว่าแล้วก็ส่งปลาท่องโก๋เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

“ว่าแต่วันนี้ เราจะย้ายหมดทีเดียวเลยมั้ย หรือจะค่อยๆ ย้ายไปทีละนิด”

“พี่ไม้ก็ดูรอบๆ ห้องติ๊บซิคับ มีไรให้ย้ายนักหนาเหรอ” ติ๊บตอบพลางมองไปรอบๆ ห้อง

“อื้อก็จริงแฮะ งั้นก็ย้ายวันนี้ให้เสร็จเลยละกัน”

และแล้วหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็เป็นอันต้องใช้กำลังแรงกายในการขนย้ายข้าวของ ของติ๊บจากชั้นสามลงไปชั้นสอง ซึ่งก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่นัก แค่คนละชั้นและสัมภาระของติ๊บก็มีแค่เสื้อผ้าหนึ่งตู้ กองหนังสือกองโต กะของใช้ส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ อีกนิดหน่อย ผมจึงใช้เวลาในการขนย้ายราวชั่วโมงเศษๆ เท่านั้นเอง

“เฮ้อ เหนื่อยเหมือนกันน่ะนี่” ผมนั่งลงบนเตียง ในขณะที่ติ๊บกำลังเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้

“ติ๊บเลยรบกวนพี่ไม้เลย เดี๋ยววันนี้เลี้ยงไอติมตอบแทนเลยดีม่ะ”

“โห ไอติมอีกแล้วเหรอ นี่หน้าพี่จะเป็นสีชอคโกแลตอยู่แล้วนะ” ผมตอบพลางทำหน้าหงอยๆ

“แล้วพี่ไม้จะให้ติ๊บเลี้ยงอะไรอ่ะคับ” เจ้าตัวมองมาทางผมด้วยท่าทีงุนงงอย่างขอคำตอบ

แทนคำตอบนั้นผมเดินไปประชิดเจ้าตัวเล็ก จับมือติ๊บมาวางทาบอกของผม เผื่อว่าติ๊บจะได้รับรู้ว่า ตอนนี้ใจผมคิดยังไง

“งั้นช่วยอาบน้ำให้หน่อยดิ พี่เหนียวตัวจะแย่แล้วอ่ะ ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” ติ๊บทำหน้าเขินๆ พลางดึงมือออกจากการเกาะกุม

“โตขนาดนี้ยังอาบน้ำเองไม่เป็นอีกเหรอ” เจ้าตัวเก็บเสื้อเข้าตู้ ปิดบังอาการเคอะเขิน ที่ยังไงก็ปกปิดเอาไว้ไม่มิด ผมไม่หยุดหรอกคับ แกล้งเดินไปโอบติ๊บจากด้านหลัง

“ก็พี่ช่วยติ๊บแล้วอ่ะ ถึงคราวติ๊บช่วยพี่มั่งดิ”

แทนคำตอบผมอุ้มคนที่ตัวเล็กกว่าเข้าไปในห้องน้ำ ลงล็อคประตูเรียบร้อย ป้องกันการหลบหนี ก่อนวางติ๊บลงบนพื้นห้องน้ำ ตอนนี้ผมจำได้ดีว่าผมยืนโอบกอดติ๊บจากทางด้านหลังและเรามองสบตากันผ่านกระจกบานใหญ่ที่ติดตั้งไว้ที่ผนังห้องน้ำ ผมมองลึกลงไปในแววตาของติ๊บ กอดติ๊บแน่นขึ้น พลางก้มลงไปซบตัวบนไหล่ของติ๊บ

แก้มใสนั้นทำเอาผมอดใจไม่ไหวกดปากและจมูกของผมซบลงไปที่แก้มนวลนั้น ไล่เลื้อยลงมาที่ซอกคอ ตอนนี้ผมยอมรับเต็มอกเลยว่าผมต้องการติ๊บเหลือเกิน ร่างกายติ๊บอ่อนระทวยในอ้อมกอดของผม ผมค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อผ้าของทั้งผมและติ๊บออกจนเผยให้เห็นถึงร่างขาวนวลนั้น ดูน่าทะนุถนอมเป็นที่สุด ผมบรรเลงจูบไปทั่วเรือนร่างของติ๊บ ก่อนค่อยๆ เปิดน้ำราดรดเพื่อทำความสะอาด ร่างกายของผมและติ๊บ

เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมเล่นบทจูบภายใต้สายน้ำ และติ๊บเองก็คงเดียงสาเกินกว่าจะห้ามใจตัวเองได้ไหว จนผมมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ร่างบางในอ้อมกอดผมสั่นสะท้านไปด้วยความหนาว เยือกเย็นที่เริ่มเกาะกินเรา เพราะเราเล่นบทจูบใต้สายน้ำมานานพอสมควรผมปิดน้ำแล้วค่อยจูบไปที่ริมฝีปากที่สวยได้รูปนั้น ก่อนจับร่างเล็กขึ้นอุ้มออกไปข้างนอกห้องและเช็ดตัวของทั้งผมและติ๊บ

ตอนนี้ร่างเปลือยเปล่าของเราทั้งสองคนไม่ได้ห่างกันไปเลย ติ๊บยังนั่งอยู่บนเตียงนอนโดยมีผมนั่งคุกเข้ากับพื้นเช็ดตัวให้ติ๊บทุกอณูในร่างกายของติ๊บดูน่าสัมผัสเอาเสียเหลือเกิน

และเมื่อมันประกอบด้วยความรัก ที่ตอนนี้ผมสารภาพกับตัวเองเต็มร้อยแล้วว่า ‘ผมรักติ๊บ’ และมันคงถึงเวลาแล้วที่ผมจะแสดงให้ติ๊บเห็นว่าผมรักติ๊บและต้องการติ๊บแค่ไหน

บทรักที่ผมบรรจงมอบให้ติ๊บเริ่มขึ้นและจบลงด้วยความรัก ก่อนที่ผมและติ๊บจะหลับไหลลงไป ผมหลับใหลไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ กว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมามองหน้าคนที่หลับใหล ในอ้อมแขนของผมตอนนี้ ผมบรรจงหอมแก้มและกระซิบที่ข้างหูติ๊บเบาๆ ‘ขอบคุณนะติ๊บที่เกิดมาเพื่อพี่’

พอผมพูดจบเจ้าของร่างบางในอ้อมกอดผมก็ลืมตาขึ้นมาสบตากับผมเนิ่นนาน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอาการขวยเขิน ขดตัวเข้าแทรกในวงแขนผมหนักกว่าเดิม ราวกับลูกนกที่ขอความอบอุ่น ผมจึงตอบสนองด้วยการดึงผ้าห่มมาคลุมเราทั้งสองไว้

และไม่ต้องถามน่ะคับว่าจะเกิดอะไรต่อไป  อิอิอิ...

[som]

พี่หมอไม้สวัสดีครับตัวจริงเสียงจริงมาเองเลย

อูยเจ็บๆๆๆ  ช่วงนี้มดกัดบ่อยมากๆๆ  น่ารักที่สุด

อิจฉาพี่หมอติ๊บแล้วนะนี่  5555

[mascot]

อ้าว,,,กำลังหนุก พี่ไม้เอาจริงแระ
มาต่อไวไวนะHackz 

[BeeRY]

แอร๊ยยย ว๊าน หวาน อ่านแล้วเขินอ่ะ
แบบเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกันจริงๆเลยเนอะ
สวัสดีพี่ไม้ที่มาเยี่ยมเล้าด้วยนะคะ...ส่วนที่น้อง Hackz แทรกเป็นระยะตลกดีค่ะ ชอบๆๆ
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา