หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[Loidelohm]

^
^
^
^

อยากจะจิ้มหนักๆ ให้ผ้าเช็ดตัวหลุดซักที หึ หึ

[darling]

ให้กำลังใจ 2 หมอ ให้ชีวิตมีแต่ความหวานนนนนนนนนนนนนนน

ส่วน k. Hackz ..+ 1 เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องดีๆที่เอามาฝาก 

[แอบซุ่ม]

แจ้งข่าว...(ส่วนตัว) หนูกัดสายไฟที่ต่อคอมไฟลุกไหม้เล๊กน้อยเครื่องเสียหาย
พึ่งจะใช้คอมเน่าเก่าแก่ฝืนใจปลุกปล้ำจนสำเร็จ คริๆๆ
ไม่ได้หายไปใหน ติดตามความน่ารักของน้องติ๊บและความรักที่น่าอภิรมย์ของหมอไม้เสมอค่ะ

[WinterLove]

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันอ่านทีเดียวสองตอนรวดเลย น่ารักอ่ะ >,<
หมอปุ้ม นี่ตอนแรกนึกว่าผู้หญิงซะอีก แต่เป็นผู้ชายหน้าหวาน ต้องแอบชอบพี่หมอไม้แน่ๆ เลย~
ตอนล่สุดอีกจะหวานไปไหนคะ น่ารักมากกก พี่ไม้ไม่สบายหายป่วยไว ๆ นะคะ 
ให้กำลังใจคนดูแลด้วยจ้า :L1:หมอติ๊บบบ

 :pig4:น้องแฮ็คด้วยจ้า ^^

[aim]

สำหรับเรายังไงน้องหมอติ๊บก็น่ารักที่ 1 แถมยังไม่ได้มีดีที่หน้าตาอย่างเดียวอีกต่างหาก

น่ารักจริงนะ หมอตัวน้อย 555

น้องแฮคจ๋า ขอตอนต่อไปด้วยนะ

[myxname]

อื่ม คอยดูคร๊าบ
หมอติ๊บจัดการให้สิ้นซาก

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่า.......กับเราสองคนตอนที่ 112 ดีมาเราดีไป ร้ายมาเราร้ายตอบ
โดย Dr.Mike ณ วันที่ 23 สิงหาคม 2010 เวลา 14:09 น.

          หลังจากที่ช่วงต้องรับเสลาช่อใหม่ผ่านพ้นไปด้วยดี สิ่งที่ผมเห็นจนคุ้นตาคือการอ่านหนังสือที่หนักหน่วงขึ้นเป็นทวีคุณของเจ้าตัวเล็ก  ตอนนี้เจ้าตัวเล็กอยู่ปีสามแล้ว วิชาที่เรียนก็เป็นพื้นฐานทางการแพทย์มากขึ้น บ่อยครั้งที่เจ้าตัวอ่านหนังสือจนดึกดื่นเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการสอบที่มีอยู่เสมอๆ แทบจะทุกวัน

           “พี่ไม้คับ วันนี้ช่วยมารับติ๊บที่ใต้ถุนตึกนะ” เสียงเจ้าตัวเล็กดังมาจากปลายสายโทรศัพท์ในตอนเย็นหลังเลิกงานของผม

           “ได้คับ ว่าแต่วันนี้มีสอบอีกแล้วเหรอ” ผมถามเจ้าตัวเล็กไปเพราะช่วงหลังๆ เวลาสอบของเจ้าตัวเล็กมักเป็นช่วงเย็นๆ แบบนี้

           “คับผมแต่ตอนนี้สอบเสร็จแล้วละ แต่ติ๊บไม่ได้ไปทำงานที่คลินิกนี่ นั่งคุยกะเพื่อนๆ อยู่ที่ใต้ตึกพี่ไม้เลิก งานแล้วก็วนรถมารับติ๊บด้วยแล้วกัน”

           “คับ  เดี๋ยวพี่ไปหา  ขอเก็บของก่อน”

          หลังจากวางสายจากเจ้าตัวเล็กผมก็จัดการล้างไม้ล้างมือ ก่อนแต่งตัวออกไปยังลานจอดรถ

           “พี่ไม้คับ  พี่ไม้” เสียงคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลังทางเดินไปยังลานจอดรถ

           “อ้าว หมอปุ้ม” ทันทีที่ผมหันกลับไปก็พบเจอคุณหมอร่างเล็กวิ่งตามผมมาติดๆ

           “พี่ไม้จะไปไหนเหรอคับ เลิกงานแล้วมีนัดที่ไหนหรือเปล่า” เสียงหมอปุ้มเอ่ยถามผมพร้อมกับรอยยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์

           “อ๋อ ไม่มีแล้วคับกำลังจะออกไปรับหมอติ๊บกลับห้อง”

           “พี่ไม้ทานข้าวหรือยังคับ ไปทานข้าวกันมั้ย” หมอปุ้มเอ่ยขณะเดินตามหลังผมมาติดๆ

           “ก็ดีคับที่ร้านไหนละ” ผมหันไปถามหมอปุ้มอย่างขัดไม่ได้

           “ก็ไปกิน ‘อีทมี’ ก็ได้คับ ร้านนั้นนมปั่นอร่อย” หมอปุ้มเอ่ยความคิดเห็นและตอนนี้ผมคงปฏิเสธคำเชิญชวนไม่ได้แล้ว

           “ก็ได้คับ งั้นเดี๋ยวพี่ขอวนรถไปรับหมอติ๊บก่อนแล้วกัน พอดีเจ้าตัวรออยู่ที่ใต้ตึกแพทย์แล้ว” ผมตอบก่อนรีบขึ้นรถเพราะกลัวเจ้าตัวเล็กจะรอนานเพราะตอนค่ำๆแบบนี้ใต้ตึกแพทย์ ยุงชุมนักเชียว
          แต่ก่อนที่ผมจะทันได้คิดอะไรออกมากกว่านั้นหมอปุ้มก็ก้าวขึ้นมานั่งบนรถข้างๆ ผมที่ทำหน้าที่พลขับเรียบร้อย  อ้าว ผมนึกในใจ นั่นมันที่เจ้าตัวเล็กนี่หว่า

           “ผมขอติดรถพี่ไม้ไปด้วยนะคับ พอดีวันนี้ผมไม่ได้เอารถมา” หมอปุ้มเอ่ยขอก่อนหันมายิ้มแป้นแล้นให้ผมและคาดเข็มขัดเรียบร้อย ผมทำไรได้อีกมั้ยนี่

          ไม่เกินสิบนาที แจ๊สสีแดงคู่ใจของผมก็มาจอดหน้าตึกคณะแพทยเป็นที่เรียบร้อยและตอนนี้เจ้าตัวเล็กที่ยืนรออยู่ที่หน้าตึกก็วิ่งมาเปิดประตูรถ แต่ต้องตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วพบว่ามีหมอปุ้มนั่งเชิ่ดหน้าอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว

           “อ้าว  พี่หมอปุ้ม  หวัดดีคับ” หมอติ๊บยกมือไหว้

           “หวัดดีคับ พอดีเย็นนี้พี่จะไปทานข้าวกับหมอไม้” หมอติ๊บไปด้วยกันมั้ยคับ

           “อ๋อ  ขอบคุณคับ” เจ้าตัวเล็กตอบก่อนก้าวไปเปิดประตูหลังรถเข้ามานั่งเรียบร้อย

           “น้องติ๊บชอบทานอาหารประเภทไหนเหรอคับ ทานอาหารอีสานกันมั้ย  ลาภ  น้ำตก  ซกเล็ก” หมอปุ้มเอ่ยชวนแต่ผมสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงเหน็บแนม (Hackz ของชอบของโพสต์เตอร์เลย อิอิ)

           “อ๋อ  ติ๊บง่ายๆ อะไรก็ได้คับ ทานได้หมดอยู่แล้ว” เจ้าตัวเล็กตอบอย่างราบเรียบและผมรับรู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเล็กเองก็คงงง และตั้งตัวไม่ติดกับอาการหมอปุ้มอยู่ไม่น้อย

           “แล้วถ้าพี่ชวนไปกินร้านสเต๊ก หรืออาหารอิตาเลี่ยน น้องติ๊บจะทานได้มั้ยคับ” หมอปุ้มเอ่ยเยาะๆ พร้อมกับยิ้มมุมปาก  และไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าตัวเล็กจนผิดปกติหมอปุ้มจึงเอ่ยพร้อมกับหัวเราะร่าออกมา

           “ไม่มีอะไรหรอกคับ พี่แค่อยากรู้ว่าน้องติ๊บชอบอาหารประเภทไหนจะได้พาไปถูกร้านไง” หมอติ๊บนิ่งเงียบ  ก่อนตอบมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

           “ติ๊บก็ทานได้ทุกอย่างแหละคับพี่ปุ้ม อาหารไทย อาหารอิสาน อาหารอะไรก็ทานได้หมดแหละคับ”

           “งั้นพี่ไม้เราไปทานสเต๊กตรงหลังม.กันน่ะคับ  เพิ่งมาเปิดใหม่  แต่รสชาติใช้ได้ทีเดียว ไม่ไปอีทมีละ”

           “ได้คับ เดี๋ยวพี่พาไป” ผมพาทั้งสองคนมาจอดรถที่ด้านหลังร้านซึ่งอยู่บริเวณด้านหลังมหาวิทยาลัยก่อนจะเดินตามหมอปุ้มและเจ้าตัวเล็กเข้าไป
          ตอนนี้ผมอยากคุยกับเจ้าตัวเล็กเหลือเกินแต่เจ้าตัวเล็กไม่พูดไรนอกจากหันมามองและยิ้มให้ผมอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          พอก้าวเข้ามานั่งในร้านผมเลือกนั่งโต๊ะตัวที่อยู่ในสุดหน้าเค้าท์เตอร์ของร้าน เลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆ กะว่าจะให้เจ้าตัวเล็กนั่งแต่หมอปุ้มก็ชิงนั่งไปก่อนเรียบร้อย และก็ไม่ทันที่ผมจะเบียดตัวออกไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเจ้าตัวเล็กได้เพราะถูกหมอปุ้มขังด้วยเก้าอี้ไปเรียบร้อย

          เจ้าตัวเล็กยิ้มให้ผม ก่อนนั่งตรงข้ามกับผมที่นั่งยิ้มแหยๆ เพราะรอยยิ้มแบบนี้ของเจ้าตัวเล็กมันมักแฝงอะไรไว้ลึกๆ เสมอๆ

           “ผมขอสเต๊กไก่เทอริยากิ แล้วก็สปาเก๊ตตี้กุ้งโรเช่” หมอปุ้มสั่งอย่างคล่องปาก

           “หมอติ๊บกินอะไรเหรอคับ พี่ไม้สั่งไรดีคับให้ปุ้มแนะนำมั้ย” หมอปุ้มหันมายิ้มให้ผมและเทคแคร์ด้วยสายตาเสมอๆ ไม่ได้คิดไปเองนะ รู้สึกแบบนั้นจริงๆ

           “ผมขอสเต๊กหมูพริกไทยดำที่นึงคับ เครื่องเคียงขอรับเป็นเฟรนซ์ฟราย” ผมหันไปสั่งกับพนักงาน

           “หมอติ๊บถ้าเรียกไม่ถูกจะชี้เอาก็ได้นะคับ พนักงานในร้านเขาจำเมนูได้อยู่แล้ว” หมอปุ้มเอ่ยและตอนนี้ผมเห็นเจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มให้กับเราทั้งสองคน  แต่ให้ตายเหอะ รอยยิ้มแบบนี้น่ากลัวที่สุดเลย

          ติ๊บหันหน้าขึ้นมามองพนักงานในร้านก่อนชี้ไปที่เมนูอาหาร และตอนนี้ผมก็เห็นหมอปุ้มหัวเราะขำๆ อย่างไม่มีการรักษามารยาทเอาซะเลย

           “อ้อ น้องคับเครื่องดื่มของพี่เป็นฟรุ๊ตพั้นซ์ พี่ไม้รับไรดีคับ หมอติ๊บรับไรดีชามะนาวหรือน้ำเปล่า” หมอปุ้มยังคงเยาะเย้ยราวกับคนเป็นต่อ และตอนนี้ผมรู้สึกว่าหมอปุ้มไม่น่ารักเอาซะเลย

           “ของติ๊บกับพี่ไม้ขอน้ำเปล่าแล้วกันคับ” ติ๊บตอบยิ้มๆ

           “พี่ไม่น่าพาน้องหมอติ๊บมากินร้านแบบนี้เลยเนาะ ดูท่าน้องจะไม่ค่อยชอบอาหารแบบนี้เท่าไหร่ เคยกินหรือเปล่าคับ” หมอปุ้มเอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าหมอติ๊บ

           “อ๋อ  อาหารแบบนี้ติ๊บกับพี่ไม้ไม่ค่อยทานหรอกคับเพราะนอกจากจะแพงแล้ว คุณค่าทางอาหารก็ไม่ค่อยมีอะไรมากมายมากไปกว่าไขมันและคลอเลสเตอรอล ประมาณว่าเป็นอาหารสิ้นคิดอะคับ วันไหนติ๊บขี้เกียจทำกับข้าวที่ห้องถึงจะชวนพี่ไม้มากินแบบนี้ทีนึงอ้อน้องคับ...” ติ๊บหันไปเรียกพนักงานในร้าน (Hackz สะใจว่ะ)

           “เมนูที่พี่สั่งไปเมื่อกี้ขอเปลี่ยนจากมอสซาเรลล่าชีส ไปเป็นคอร์นชีสแทนนะคับ แล้วก็ขอแบบมีเดียม   ส่วนซีซ่าส์สลัดที่พี่สั่งไป ขอเปลี่ยนน้ำสลัดเป็นโอลีฟออยล์อย่างเดียวก็พอ แล้วก็ไม่ต้องใส่ออริกาโน่นะคับพี่ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบ” (Hackz กรี๊ดดด สะใจที่สุด – ขออภัยโพสต์เตอร์เก็บอาการไม่อยู่ โทษที อิอิ)

          ติ๊บสั่งพนักงานเสร็จก็ยิ้มขอบคุณพนักงานไปหนึ่งที และหันมายิ้มให้ผมกับหมอปุ้มที่ทำหน้ายังกะโดนใครตีแสกเข้ากลางหน้าก็ไม่ปาน บอกแล้วรอยยิ้มแบบนี้จากหมอติ๊บมันน่ากลัวเป็นที่สุด

          แค่อาหารร้านสเต๊กแค่นี้อาจจะดูหรูหรากับหมอปุ้มนะ และถือว่าเป็นร้านหรูในบริเวณมหาวิทยาลัยนี้เลยก็เป็นได้  แต่ทว่ามันไม่ได้เป็นเมนูหรูหราสำหรับหมอติ๊บแต่อย่างใดเพราะเรื่องอาหารเจ้าตัวเล็กไม่เคยแพ้ใครเขารู้ไปกระทั่งส่วนประกอบ เครื่องปรุงและวิธีการทำไปหมดแล้ว ร้านสเต๊กเล็กๆ แค่นี้มีเหรอจะเกินสมองของหมอติ๊บ และไม่นับรวมกับที่หมอจ๊ะโอ๋พาไปกินแต่มื้อหรูๆ ในโรงแรมในเมืองโน่นอีกบ่อยๆ แค่นี้หมอติ๊บ  จิ๊บๆ

          ผมแอบขำอยู่ในใจ  และขอตัวทั้งสองคนเข้าห้องน้ำที่อยู่หลังเค้าท์เตอร์แต่ใจจริงผมตั้งใจจะออกไปจากมุมนี้เวลากลับมาจะได้นั่งข้างๆ หมอติ๊บนั่นต่างหาก

          ผมมายืนอยู่หน้าอ่างล้างมือในห้องน้ำ และยิ้มให้กับความร้ายกาจของเจ้าตัวเล็ก ที่เล่นตอกกลับซะหมอปุ้มหน้าหงาย ภายใต้รอยยิ้มที่ผมเองแม้จะรู้จักหมอติ๊บมานาน
          แต่บางครั้งรอยยิ้มของเจ้าตัวเล็กก็ยากที่ผมจะคาดเดาว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สื่อถึงสิ่งที่กำลังจะตามมาว่าเป็นประมาณไหนเพราะมันลึกลับซับซ้อนเสียเหลือเกิน จะเดาออกก็แค่ว่าเวลาที่เจ้าตัวยิ้มมาจากข้างในมันดูสดใสแต่ถ้ายิ้มแบบนี้เมื่อไหร่น่ากลัวเอามากๆ

          ผมเดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง เค้าท์เตอร์  สังเกตอาการของทั้งสองคนก่อนพบว่าเจ้าตัวเล็กยังคงยิ้มให้หมอปุ้มเหมือนเดิม และตอนนี้ก็หันมายิ้มให้ผมซะด้วย กลัวแล้วจ้า...

          หลังจากที่ผมทานมื้อเย็นแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วผมก็พาทั้งสองคนออกจากร้านอาหาร มุ่งหน้าไปส่งหมอปุ้มยังหอพักที่อยู่ด้านข้างมหาวิทยาลัยทางเดียวกับผมและเจ้าตัวเล็กแต่เลยไปไกลอีกหน่อย

           “พี่ไม้แวะที่คลินิกแป๊บนึงนะคับ พอดีเจลล้างหน้าหมด ขอติ๊บแวะเข้าไปเอาแป๊บนึง” เจ้าตัวเล็กเอ่ยขึ้นก่อนที่ผมจะขับรถผ่านคลินิกที่เจ้าตัวเล็กทำงานประจำ

“วันอื่นก็ค่อยมาเอาก็ไม่ได้เนอะ รู้ๆ ก็รู้ว่าพี่ไม้ต้องรีบไปส่งปุ้มจะถ่วงเวลาทำไมก็ไม่รู้” หมอปุ้มเอ่ยขึ้นแบบไม่สบอารมณ์นักหลังจากเจ้าตัวเล็กก้าวลงจากรถวิ่งเข้าไปในคลินิค

           “ก็พอดีเจลล้างหน้าที่ห้องหมดแล้วอะคับ อีกอย่างนี่มันก็เป็นทางผ่านอยู่แล้วคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอกมั้ง” ผมตอบแบบพยายามไม่คิดอะไรมาก
          ไม่เกินนาทีเจ้าตัวเล็กก็วิ่งออกมาจากคลินิก

           “ไม่คิดจะปล่อยให้หน้าเป็นสิวซักวันเลยใช่มั้ยจ๊ะน้องติ๊บ”

           “คับ ทำไมเหรอคับ” ติ๊บตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนผมสตาร์ทรถออกจากหน้าคลินิก

           “เปล่า ก็ไม่มีอะไร ไม่กลัวว่าใครจะเรียกว่าน้องติ๊บเป็นหน้าไข่ปอกมั่งเหรอคับ ขาวๆ กลมๆ” หมอปุ้มตอบแล้วก็หัวเราะขำๆ แบบไม่รักษามารยาทอีกแล้ว ไม่น่ารักเอาซะเลยในสายตาผมตอนนั้น

          ติ๊บโน้มตัวเข้ามาใกล้ผมและหมอปุ้มที่นั่งอยู่ทางเบาะหน้าของรถ ก่อนยิ้มอำมหิตจะถูกส่งมาให้ผมและหมอปุ้ม

           “ถ้าหน้ากลมใส  แล้วจะถูกเรียกว่าหน้าไข่ปอก ติ๊บก็คงยอมรับได้เพราะมันคงให้ความรู้สึกดีกว่าที่มีคนเรียกติ๊บว่า ‘ไข่เยี่ยวม้า’ ละมั้งคับ”

           “ไข่เยี่ยวม้า ยังไงเหรอคับ” หมอปุ้มเอ่ยถามขึ้นพลางหันไปจ้องหน้าหมอติ๊บพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ยังไม่หายไป

           “อ้าว พี่ปุ้มไม่รู้เหรอคับ ว่าไข่เยี่ยวม้าเนี่ย เปลือกนอกก็เป็นสีชมพู แต่ข้างในดำปี๋ ติ๊บว่าถ้ามีคนเรียกติ๊บแบบนี้มันน่าอายกว่าเรียกไอ้หน้าไข่ปอกเป็นไหนๆ”
          มาถึงตอนนี้ผมถึงกับเม้มปากเก็บอาการหัวเราะกับวาทะคมๆ ของเจ้าตัวเล็กที่แอบกัดหมอปุ้มเพราะวันนี้หมอปุ้มอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีชมพูหวาน ส่วนผิวหมอปุ้มก็ออกจะคล้ำๆ ถึงขั้นเรียกว่าเข้ม แต่ผมก็ยังงงกับคำว่าข้างใน สีดำนี่มันหมายถึงสีผิว หรือใจดำๆ ของหมอปุ้มกันแน่ๆ
          แต่ไม่ว่าจะหมายถึงอะไรก็ทำเอาหมอปุ้มหน้าถอดสีไปเลยทีเดียวคงจะโกรธมาก ส่วนหมอติ๊บเมื่อพูดจบก็เปลี่ยนจากการชะโงกหน้ามาพูดใกล้ๆ หูผมสองคนไปเป็นเอนหลังพิงเบาะ และส่งยิ้มให้ผมผ่านกระจกเป็นระยะ  และทำเอาหมอปุ้มเงียบไปจนถึงหอพักเลยทีเดียว

          เมื่อส่งหมอปุ้มกลับหอพักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมกับเจ้าตัวเล็กก็ขับรถย้อนกลับหอพักอาบน้ำอาบท่าเสร็จเรียบร้อย  ก่อนมานั่งดูทีวีด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน

           “วันนี้ทำไมเจ้าตัวเล็กคนเดิมของพี่ทำตัวร้ายกาจจังเลย” ผมเอ่ยถามเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู๋ในอ้อมกอดผมหน้าทีวี

           “อะไรกัน  ติ๊บไม่ได้ร้ายกาจซักหน่อย ก็ยังเป็นเด็กที่น่ารักของพี่ไม้เหมือนเดิม” เจ้าตัวตอบก่อนมุดหน้าลงกับแผ่นอกของผม

           “พี่ไม่อยากให้ติ๊บไปต่อความยาวสาวความยืดกับหมอปุ้มนั่นเลย”

           “ติ๊บก็ไม่เคยคิดจะร้ายกับใครหรอกนะพี่ไม้ ถ้าดีมาติ๊บก็ดีตอบ แต่ถ้าร้ายมาก็อย่าหาว่าติ๊บร้ายกว่าเท่านั้นเอง  บางครั้งการเล่นบทคนดีมันก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขไปตลอดหรอกนะ” ติ๊บตอบก่อนหันเงยหน้าขึ้นมามองผมยิ้มๆ

           “เดี๋ยวนี้พี่รู้สึกว่ารอยยิ้มของติ๊บน่ากลัวขึ้นทุกวัน” ผมตอบเมื่อเจ้าตัวเล็กแกล้งยิ้มอำมหิตใส่ผม

           “ไม่หรอก  ติ๊บก็เป็นติ๊บของพี่ไม้เหมือนเดิมนั่นแหละแต่บางทีเราก็ต้องรู้จักที่ป้องกันตัว”

           “ติ๊บไปได้แนวความคิดแบบนี้มาจากไหน” ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย

           “ไม่มีใครบอก ไม่มีใครสอน แต่ติ๊บก็สามารถเรียนรู้ได้เอง พี่ไม้ลองคิดดูนะถ้าติ๊บยอมให้พี่ปุ้มเขาจิก เขากัด  เขาแขวะ แบบไม่ให้เกียรติติ๊บแบบนี้เสมอๆ นานวันมันก็จะยิ่งหนักขึ้นๆ ถ้าติ๊บไม่ตอบโต้อะไรเลยเขาก็จะยิ่งได้ใจ  และติ๊บก็คิดว่าที่ติ๊บตอบโต้ไปมันก็ไม่ได้รุนแรงไม่ใช่เหรอคับ”

           “จ้า ไม่รุนแรง ไปว่าเขาเป็นไข่เยี่ยวม้าเนี่ยนะ คิดได้ยัง” ผมถามเจ้าตัวเล็กก่อนเชยคางขึ้นมาสบตาหาคำตอบ

           “พอดีติ๊บจำมาจากเพื่อนที่มันล้อกันเล่นอะ”

           “แล้วที่ว่าข้างในดำปี๋นี่หมายถึงตัวเขาดำ หรือใจเขาดำกันแน่”

           “ตอนแรกติ๊บก็กะจะหมายถึงว่าแกใจดำ แต่พอดีมันกระทบถึงผิวด้วย ก็เลยแล้วแต่จะตีความเอาเอง”

           “อ่อ  แล้วไป แต่ปากคอเราะร้ายเหมือนกันน่ะนี่เรา ต้องถูกทำโทษหน่อยละ” ผมเอ่ยขู่ไปก่อนโน้มตัวใหญ่หนาลงทาบทับร่างบางของเจ้าตัวเล็กและจัดการสั่งสอนไปจนหมดเรี่ยวแรงของเราสองคน 
          อิอิ เขินอีกแล้ววุ้ย จบด้วยฉากเดิมๆ ทุกทีเลย...

เขียนโดย มิสเตอร์ไม้
พิสูจน์อักษร มิสเตอร์แฮกค์

ปล. ตอนนี้ยอมรับว่า เป็นตอนที่ผมถูกใจมากที่สุด สะใจมากที่สุดเท่าที่อ่านมาของเรื่องนี้ เวรกรรมหมอปุ้มเน๊าะ โดนแหก(หนัง)หน้ากันเห็นๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับมิสเตอร์ติ๊บของเรา เจอสำบัดสำนวนและวาทีของมิสเตอร์ติ๊บไป เธอคนนั้นถึงกับกลืนไม่เข้า คลายไม่ออกเลยทีเดียว ชอบจริงๆ ตอนนี้ ให้ +10 มิสเตอร์ติ๊บไปเลย แต่แอบสงสารหมอปุ้มนิสนึง ที่ไม่มีใครอยู่ช่วย อิอิ
ปล2. เป็นไงบ้างครับตอนนี้ ผมจัดหน้าและทำย่อหน้าให้ใหม่ อ่านง่ายกันไหมครับ รบกวน Feedback ด้วยก็ดีครับ จะได้ไปปรับปรุงในตอนหน้าต่อไป

[Panda-Ba]

ชอบตอนนี้เหมือนกันเลยคะ
หมอปุ้มร้ายกว่านางร้ายในละครอีกในละครเค้ายังมีแอบหัวเราะแต่อะร๊ายยยย
สมควรแล้ว ไข่เยี่ยวม้า 5555

ปล. พี่แฮกค์จัดแบบนี้ก็ดีคะ อ่านง่ายดีคะ
ปลล. มอบเพลงนี้ให้พี่ปุ้ม
"ตอนที่เธอคิดจะร้ายใส่ใครดูให้ดีก่อนนน"

[aim]

น้องหมอติ๊บเก่งจริง ๆ เอาซะหน้าหงายเลย เก่งจริงๆ น้อง
หมอไม้ ตอนจบ น่ะ จบแต่ฉากเดิม ๆ ที่จริงต่ออีกสักนิ๊ดก็ดีนะ 55+
น้องแฮค เก่งมาก ไม่มีผิดเลยสักคำ

[badcow]

สงสารกิีกหมอไม้ (ถ้ามีนะ 55+) จะต้องโดนหมอติ๊บเชือดอย่างแผ่วเบา แต่ตายคาที่ แน่ๆ 555+

[StillLoveThem]

...เหมาะสมกับชื่อตอนที่สุด ไม่คิดว่าหมอปุ้มจะร้ายลึกขนาดนี้นะเนี่ย ดูถูกคนด้วย..เฮ้อ..พ่อไข่เยี่ยวม้า
...นานไหมที่หมอปุ้มมาวุ่นวายกับหมอไม้ แล้วพ่อหน้าไข่ปอก จัดการยังไง ซักอยากรู้แล้วสิ  

[b27072010]

สระใจจริง ๆ หมอปุ้นโดนตอกซะหน้าหงายไปเลย

[แอบซุ่ม]

อิอิ..เขิลเหมือนนะเนี่ย :-[ชอบจบแบบอีโรติกจังอ่ะ ชักสงสัยคนหล่อละนะคิดอารายยยย
อย่างว่าน้องติ๊บเค้าน่ารักกกก หมอปุ้มอ่ะสมุนนันทวดีในกุหลาบไร้หนาม...หุหุ

[roseen]

 :m20:สุดๆไปเลยน้องติ๊บถูกใจมากๆๆๆๆ เอาให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร แล้วก็ของๆใคร

[taroni]

สงสัยว่าหมอปุ้มจะดูละครหลังข่าวมากเกินไป หมอติ๊บโต้กลับได้สะใจมาก

[dr.mike]

แวะมาเม้ทน์ให้โพสเตอร์

การตรวจเชคคำผิดถูกดีมากแล้วน้อง

แต่พี่ว่าเรื่องย่อหน้าให้จัดชิดขอบเหมือนเดิมดีกว่า

เนื่องจากว่าพี่ได้ทอนคำพูดและกระชับบทสนทนาให้มันพอดีกับหนึ่งบรรทัดโดยประมาณอยู่แล้ว

การที่แฮคเคาะย่อหน้าในบทสนทนาแต่ละบรรทัดจึงทำให้ประโยคมันมีเกินมายังบรรทัดถัดไปทำให้แทนที่จะเป็นหนึ่ง
บรรทัดพอดี   มันก็เลยเกินมาแบบขาดๆเกินๆ

เพราะฉะนั้นพี่ว่ากลับไปชิดขอบเหมือนเดิมดีกว่า   จะได้ไม่เสียอรรถรสนะคับ

นอกนั้นโอเคแล้วละ   สำหรับการกลับมาทำหน้าที่

แต่เมื่อแมวเหมียวกลายร่างเป็นแม่เสือ   มันน่ากลัวได้กว่านี้อีกนะ  ตอนต่อไปเจอหนักกว่านี้อีกแฮะ

ไม่ได้ขู่  แต่ผมเจอมาแล้วกับตัว

[Pra2]

555 หมอติ๊บร้ายกาจ ตอนยิ้มเนี่ย ขนาดนึกภาพตามยังรู้สึกเสียวสันหลังแทนเลย 
สะใจ ตอนที่ไปว่าหมอปุ้มเป็น ไข่เยี่ยวม้าจัง  พี่แกดันใส่เสื้อสีชมพูประกอบกับสีผิว ช่างเหมาะสมจริงๆ

[kokikung]

สะใจมากกกกกกกกกกกกก

สะใจที่หมอปุ้มโดนตอกกลับบ้าง

เชอะนึกว่าแน่เจอหมดติ๊บหน่อยเป็นไง

ไม่ชอบเลยเหมือจจะดูถูกหมอติ๊บที่น่ารักได้ยังไง

[JJHJJH]

แมวน้อย หรือเสือน้อยก็น่ารักอยู่ดี
อิอิ พี่ติ๊บสู้คนอ่ะ ดีแล้ววววววววว
บวกให้ทั้งคนแต่งและคนโพสค่า

[daodome]

ชอบจัง ที่หมอติ๊บอ่อนโยน แต่ไม่อ่อนแอ  มันต้องอย่างนี้สิ.....

[Giserzzz]

คนแบบหมอติ๊บ ถ้าสุดจะทนจริงๆ แล้วละก็   


แต่ ผมว่าหมอติ๊บจะเป็นแมวหรือเสือ


ก็ยังน่ารักกกกกกกกกกกกเหมือนเดิม


 


ปล.หมอไม้ จบหื่นประจำเลย แต่ก็เข้าใจ หมอติ๊บน่ารักน่าฟัดนี่เนอะ 

[puenfriend]

  อิอิ สุดยอดไปเรยยยยค๊าๆๆ

ตอบกลับเเบบเบาๆ ทำหมอปุ้มอึ้งไปเลย โฮะๆๆๆ

  พี่หมอติ๊บสู้ๆๆๆ

ไม่ชอบเลยคนที่มีนิสัยเเบบหมอปุ้ม สงสัยคงจะเกลียดไข่เยี่ยวม้าไปเเล้วล่ะ

ฮ่าๆๆๆๆๆ จบด้วยฉากเเบบนี้ จะทำอะไรได้ นอกจาก

[thehackzzi]

ฮ่าๆๆๆๆๆ จบด้วยฉากเเบบนี้ จะทำอะไรได้ นอกจาก

นอกจากเซ็ง ลูกเดียว อิอิ

[netion]

อิอิ // เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ทักทายก่อนน น ชอบจังเรื่อง

ให้แนวคิดอะไรหลายอย่างง ง ง พูดถึงหมอติ๊บมากก จนเพื่อนที่โรงเรียนหาว่าบ้าแล้วว

ขอบคุณนะค่ะ ที่ให้แนวคิดดีๆต้องเยอะ

>_< ตอนนี้อยากบอกว่าแรงมากก ก หมอติ๊บสุโค่ยย ย ยย  ปรบมือ    ยอดเยี่ยม

ซะใจมากกก ก ก 55++ ขาวไข่ปอก ดีกว่าไข่เยี่ยวม้าา า

อีกอย่างอันนี้ห้ามลืมมม   คุงพี่ hackz สู้ๆคร้าาาา า า

V
V
V
V
V

[fanfic2010]

สงสารหมอปุ้มอ่ะ ไม่น่าวอนหาเรื่องเล้ย
ไม่รู้จักหมอติ๊บซะแล้ว ให้มันรู้ซะบ้าง
เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสีย...ให้ใคร
หมอติ๊บโหมดโหดนี่ น่ากลัวนะเนี่ย

[aim]

ซาหวัดดีตอนเช้า ๆ
หมอไม้ทำเควสลอดช่องสำเร็จแล้วหรอ เควสต่อไปคือไรค่ะ 55+
มารอดูว่าแมวน้อยจะกลายร่างเป็นเสือได้ยังไง  ยังไงก็รอน้องแฮคมาต่อนะจ๊ะ

[myxname]

 
สะใจโคตร  ๆ ๆ ๆ ๆ

[Loidelohm]

หึ หึ ขอไปเรียนวิชานี้กับหมอติ๊บได้มั้ยอ่ะ
วิชาตอกไข่เยี่ยวม้า...หน้าดำ หงายเก๋งเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อู๊ววววววววววววว.....สุดยอด
ตายล่ะ..หมอติ๊บ รู้แล้วว่าไม่ได้ดีที่หน้าตาอย่างเดียว อิอิ
จัดคอร์สด่วนได้มั้ยครับ หมอติ๊บ อยากเรียนเลยอ่ะครับ

[WinterLove]

หมอปุ้มมารยาทไม่ดีเลย ดูถูกคน ไม่ชอบอย่างแรง
หมอปุ้มสมควรโดน!!! สะใจมากกกกกกกกกกกกค่ะ ฮ่า ๆ
ชอบหมอติ๊บโหมดนี้จังเลย~ 

[sweetener]

ชอบ ๆๆ  ไม่ต้องเป็นนางเอกหนังไทย

จัดหน้าอ่านง่ายดีค่ะ แต่ถ้าไม่มีวงเล็บในตอนจะยิ่งเพิ่มอรรถรสในการอ่าน