ต้าอยู่โรงพยาบาล 5 วัน ทุกวันจะมีภูมิมาเยี่ยมคุยด้วยนานๆ พอถึงตอนเย็นก็กลับ
แต่ในทุกๆคืน จะมีคนมาคุบกับต้า บอกให้ต้านอนหลับฝันดี ให้หายไวๆ และจบด้วยการจูบที่หน้าผากเบาๆทุกคืน และทุกคืนต้าก็จะนอนหลับด้วยรอยยิ้มทุกคืน
แล้ววันนี้เช้าต้าก็จะออกจากโรงบาล
“พี่มารับกลับบ้านแล้วครับ” ภูมิมารับต้าตั้งแต่เช้ากับเค
“ต้า วินมันมาเยี่ยมนายบ้างรึป่าว พี่มายังไม่เคยเห็นหน้ามันเลยซักครั้ง” เคถาม
ต้าเองก็อึกอักที่จะตอบ “คือ....คือ.. อืม... คือพี่เค้าคงไม่ว่างอ่ะครับ ผมไม่เคยเห็นเลย เค้าไม่เคยมาเลยซักวันเดียวครับ ” ต้าตอบออกไปอย่างนั้น แต่ในใจนี่สิ ‘แต่ตอนกลางคืน พี่วินมาเยี่ยมผมทุกคืนเลยครับ อิอิอิ ผมไม่ได้โกหกพี่ๆนะครับ พี่วินเค้าไม่มาตอนกลางวันเอง ผมเลยไม่เห็นเค้าในตอนกลางวัน’
“มันไม่มาก็เรื่องของมัน กูคนเดียก็สามารถดูแลต้าได้อยู่แล้ว” แล้วภูมิก็หันไปยิ้มกับต้า
“ครับพี่ภูมิ” ต้าก็ยิ้มตอบซะงั้น
แล้วต้าก็ออกจากโรงบาลโดยมีภูมิและเคมาส่ง โดยปราศจากเงาของวิน คิดๆไปมันก็น่าน้อยใจอยู่นะ ต้านั่งหน้าเศร้าเลย
ภูมิเห็นอย่างนั้นเลยถามออกไป
“ต้าแน่ใจนะครับว่ายังอยากอยู่ที่นี่กับไอ้วินต่อไป”
ภูมิถามต้าย้ำอีกครั้ง ทั้งที่ระหว่างทางก็ถาม มาตลอด
ต้าเองก็ยังยืนยันคำตอบเดิม คืออยู่กับวินต่อไป เพราะตราบใดที่วินยังมไม่ออกปากไล่เขา เขาก็จะยังอยู่ต่อไป
“ครับ พี่ภูมิ ผมอยากอยู่กับพี่วิน พี่ชายของผมครับ” ต้าตอบด้วยรอยยิ้มที่มีความมั่นใจเต็มร้อย
“งั้นก็ตามใจต้าล่ะกันนะครับ มีไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลย อย่าลืมนะครับว่าเราเป็นไรกัน...ห้ามเกรงใจพี่เด็ดขาดนะ” ภูมิบอกในตอนท้าย
“ครับพี่ภูมิ” ต้าเองก็ตอบไรมากกว่านี้ไปไม่ได้
แล้วภูมิกับเคก็พาต้ามาส่งถึงห้องแล้วก็กลับออกไป
เหลือเพียงต้าคนเดียวที่อยู่ในห้อง
“ห้องนอนนี่สินะ ที่เราคิดถึงอยู่ทุกคืนเลย ”
“แล้วเจ้าของห้องหายไปไหนนะ ปล่อยให้ห้องรกอย่างกะรังหนูอย่างนี้ได้ยังไง เห็นที่ต้องจัดการซะหน่อยแล้ว”
แล้วต้าก็จัดการตัวเองให้เป็นผู้จัดการบ้านในทันที
ซึ่งก็เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกัน
“เอ้อ เสร็จซักที กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกันนะนี่ ” แล้วต้าก็ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มานอนเล่นที่หน้าทีวี เพื่อรออีกคนกลับมา
ต้ารอจนเกือบ 2 ทุ่ม
“แกร็กๆๆๆๆ” เสียงไขกุญแจประตู
.”พี่วินกลับมาแล้ว ”.ต้ายืนยิ้มรอรับวิน แต่หน้าตาต้องเปลี่ยนทันทีเมื่อเห็นว่าวินไม่ได้มาคนเดียว
“อ้าว ต้ากลับมาแล้วเหรอ ดีแล้ว ไอ้ภูมิไปรับล่ะซิ”วินยืนโซเซ ต้องให้ใครอีกคนคอยประคองเอาไว้
“ใครเหรอค่ะวิน หน้าตาน่ารักเหมือนคุณจังเลยค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดไปก็คลอเคลียวินไป
“น้องชายของเราเอง เค้าเพิ่งออกจากโรงบาลอ่ะ” วินตอบไป พร้อมกับจ้องหน้าต้าตลอด
“งั้นเหรอค่ะ ว่าแล้วเชียวว่าทำไมหน้าตาคล้ายกันจัง”
“คุณว่างั้นเหรอเมย์” วินพูดพร้อมกับยิ้มเยาะไปทางต้า
“พี่วินเมามาเหรอครับ” ต้าได้โอกาสพูดบ้างหลังจากที่กลายเป็นอากาศมานาน
“พี่คงดื่มนมมามั้ง สภาพถึงได้เป็นอย่างนี้” วินตอบกวนซะงั้น คนเค้าเป็นห่วงยังไม่รู้อีก
“วินก็ ทำไมตอบน้องเค้าไปแบบนั้นล่ะค่ะ ดูซิหน้าซีดเลย”ปากพูดดี แต่ตานะเป็นประกายเชียวที่เห็นต้าโดนวินประชดให้
“เอ้อ... ต้าคืนนี้นายนอนหน้าโซฟาไปก่อนนะ พอดีเพื่อนพี่เค้าจะค้างที่นี่ด้วย”
..”ครับพี่วิน” แล้วต้าก็เข้าไปเอาที่นอนกับผ้าห่มออกมานอนข้างนอก ‘เพื่อนมานอนด้วย เชื่อตายล่ะว่าแค่เพื่อน ออเซาะกันซะขนาดนั้น’ ต้าบ่นคนเดียว
ในห้องอน
“ห้องแต่งได้น่ารักดีนะค่ะวิน” เมย์พูดพร้อมกับสำรวจไปทั่วห้อง
“ฝีมือต้าเค้าอ่ะ” วินพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงคนที่จัดหห้องนี้ เมื่อเช้าตอนที่เค้าออกไปห้องยังรกอยู่เลย แต่พอกลับมาห้องกลับเรียบร้อยซะขนาดนี้
..”วินหายเมาแล้วเหรอค่ะ” เมย์ถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่าวินไม่เหมือนคนเมาแล้ว
“อืม ผมหายเมาแล้ว” วินตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“หายเมาเร็วจังนะค่ะ” แล้วเมย์สำรวจห้องไปเรื่อยจนเจอกับอะไรบางอย่าง
"อืม ผมไปอาบน้ำก่อนนะ " แล้ววินก็ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำ
“ว้าว วินค่ะอันนี้สวยจังเลยค่ะ ตุ๊กตาปั้นตัวนี้ ใครให้มาเหรอค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับจะเอามือไปแตะตุ๊กตาปั้นตัวนั้นทันที
แต่ก่อนที่จะโดนตุ๊กตาตัวนั้น ก็
"ห้ามแตะต้องนะ" วินเห็นเข้าก็รีบดึงมือของเมย์ทันทีและตะคอกใส่เธอ
"โอ๊ย วินเมย์เจ็บนะค่ะ ทำไมค่ะวิน ทำไมเมย์จึงแตะต้องมันไม่ได้" น้ำเสียงของเมย์ในตอนนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่ากำลังเดือด
"ห้ามแตะต้อง"
""จับนิดจับหน่อยไม่ได้เหรอค่ะ กลัวสึกหรอรึไง" เมย์แขวะให้
"สกปรก" วินว่าอย่างจงใจ
"ว่าไงนะ"
"อย่าเอามือสกปรกของเธอไปแตะต้องมันนะ"
"บ้าที่สุดเลยนะ วินอ่ะ"แล้วเมย์กะฟัดกระเฟียดเข้าห้องน้ำไป
"ใครก็แตะต้องไมได้หรอก สิ่งนี้คือของฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันสัมผัสมันได้คนเดียวเท่านั้น เพราะต้าตั้งใจทำสิ่งนี้ให้ฉันคนเดียวเท่านั้น"
วินจับตุ๊กตาปั้นตัวนี้ด้วยความรักทั้งหมดที่เค้ามี เพราะมันคือตัวแทนความทรงจำดีดีระหว่างเค้าและต้า
เมื่ออกมาเมย์ก็จัดการเรื่องทีนอนทันที
“จะให้เมย์นอนฝั่งซ้ายหรือขวาค่ะวิน ”
....”แล้วแต่เมย์สิ” วินตอบพลางขนผ้าห่มกับหมอนมานอนที่พื้นแทน
“อ้าว แล้วนั่นวินจะทำไรค่ะ” เมย์เห็นเข้าก็ตกใจ
“ก็จะนอนไง เมย์นอนบนนั้นไปเหอะ ผมไม่ชอบนอนเบียดกับใคร มันหายใจไม่ออกนะ ”
.”แต่วินค่ะ...”
..”นอนไปเหอะ... ผมไม่ชอบคนเรื่องมาก” แล้ววินก็นอนหลับไปทันที ปล่อยให้เมย์นั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่บนเตียงคนเดียว
“บ้าที่สุดเลย จะเอาชั้นมาไว้บูชารึไง รู้งี้ไม่มาด้วยหรอก”
วินหลับลงไปอย่าง่ายดาย เพราะ 5 วันที่ผ่านมา วินแทบไม่ได้นอนไม่ได้กินตลอดทั้งวันทั้งคืนเลย เพราะมัวแต่เป็นห่วงต้า
ตอนนี้ไฟในห้องถูกปิดไปแล้ว
ที่หน้าห้องดูทีวี
“รีบปิดไฟนอนเชียวนะ กลัวเสียเวลารึไง เราเพิ่งออกจากโรงบาล แทนที่จะให้นอนสบาย กลับไล่ให้มานอนบนโซฟาเล็กๆแบนี้ คิดแล้วน่าน้อยใจชะมัด” ต้าคิดได้อย่างนั้นก็ปาหมอนไปที่หน้าห้องนั้นทันที แต่ก็ต้องตามไปเก็บกลับมา เพราะมันมีหมอนแค่ใบเดียว
หัวข้อ: ....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......จบแล้วคร้าบ 3-10-10 (รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...) (อ่าน 64618 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก