มาแล้วจ้า ตอนที่ 10 กับ สารจาคนแต่ง
สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน
ผ่านไป 9 เป็นยังไงกันบ้างกับเรื่องของฉานและเมฆ
ยังไม่มีอะไรมากไปกว่าจูบแบบจิบชาของทั้งคู่
55555
เรื่องนี้แต่งเพราะความคึกคะนองส่วนตัวจริงๆ
หากมีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยไว้ในที่นี้ด้วยค่ะ
ความจริงเนื้อหาสาระของความรักคู่นี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าความผูกพันธ์
หลายๆคนอาจจะมองว่า ฉานแสดงออกขนาดนั้น ทำไมเมฆโง่จัง
จริงๆแล้วเมฆไม่ได้โง่ แต่ด้วยความสนิทของเพื่อน และความผูกพันธ์
มันละเอียดอ่อนที่จะเข้าใจจริงๆ
เวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์หลายสิ่งหลายอย่างได้
ว่าความรักของทั้งคู่คืออะไร
บางครั้งปฎิกริยาทางเคมีของความรัก ก้ต้องมีหลายๆเหตุการณืมากระตุ้น
ให้ความรู้สึกนั้นแสดงออกมา
ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตาม
สัญญาว่าเรื่องนี้ไม่มีเศร้า เพราะเราเน้นฮา
TRomance=============================
ตอนที่ 10หลังจากความอยากรู้อยากเห็นของผมในวันนั้นแล้ว
ผมกับไอ้ฉาน เราก็ปฎิบัติตัวต่อกันตามปกติครับ
มันไม่เคยถามว่าผมมีความคิดพิเรนๆ แบบนั้นมาจากไหน
พอๆกับผมเองก็พอใจ ที่ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
เพราะถ้าเกิดไอ้ฉาน มันคาดคั้นเอาคำตอบกับผมจริงๆ
ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะเอาคำตอบจากไหนมาให้มัน
ในเมื่อความรู้สึกนั้นคืออะไร ผมเองก็ไม่รู้
ช่วงเวลาก่อนสอบเอ็นทรานท์ เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานดีนะครับ
ไม่แพ้ช่วงเวลารับน้องเลย ทั้งคณะผมและคณะไอ้ฉาน มีเด็กม.ปลาย
มาเรียนติววิชาความถนัด ของแต่ละคณะกันเต็มไปหมด
ผมเองก็มีไปช่วยพี่ๆ ดูแลน้องๆมาติวบ้าง ช่วยพี่ๆดูงานที่น้องๆทำส่งบ้าง
ไอ้ฉานหนะ เป็นอาจารย์เต็มตัวไปแล้ว มีทั้งลูกศิษย์ มีทั้งแฟนคลับ
สารพัดครับ ส่วนหนึ่งมันหน้าตาดี อันนี้ผมเข้าใจ
แต่ผมก็หน้าตาดีนะ แต่ทำไมเหี่ยวแห้งแบบนี้ นี่แหละที่ไม่เข้าใจ
เก็บสัมภาระส่วนตัวได้ ท่านเมฆเดินตัวปลิวแบบไม่รอลาหมาที่ไหน
ช้าไม่ได้ครับ ขืนช้า พวกเพื่อนๆ มากันครบ เดี๋ยวจะเสียงานเสียการ
วันนี้นัดไอ้ฉานไว้ ถ้าไปช้า เดียวไอ้หมาบ้ามันกัด
เค้าว่าหมาเห่า มักจะเก่งแต่ปากใช่มั้ยครับ
แต่ไอ้ห่าฉาน มันเก่งทั้งเห่า เก่งทั้งกัด ผิดหลักธรรมชาติของทุกกฎเกณฑ์
ผมเอาเป้พาดบ่า ในท่าที่คิดว่าหล่อและเทห์ที่สุด
เดินข้ามสะพานไม้ ไปดินแดนแคว้นถาปัตย์
“คิดถึงเธออยากให้เธอรู้จริงๆ
เธอนั้นนะคิดถึงฉันบ้างไหม
อยากยืนข้างกาย ได้กุมมือโอบหัวไหล่
ฉันคงสุขใจ เธอมีความหมาย”
แหม จะเดินหล่ออย่างเดียวก็กระไรอยู่ ฮัมเพลงไปด้วยอะไรด้วย ก็คงจะดีไม่ใช่น้อย
เหหหห!!!!! ทำไมวันนี้ลานกิจกรรมถาปัตย์ ไม่พลุกพล่านเท่าที่ควร
แล้วนี่เค้าไม่มีติวกันเหรอ พวกลิงค่างม.ปลาย หายไปไหนกันหมด
ไอ้พวกเด็กม.ปลายที่ผมว่า ไม่ใช่ประเด็นครับ แต่อยากเห็นแค่พอเป็นอาหารตา
ผมมองหาไอ้ตัวดี ต่างหากครับ มันหายไปไหนของมันวะครับเนี่ย
รู้งี้ผมนอนรอมันแบบหล่อๆ อยู่เดคไม้ ที่คณะดีกว่า เซ็งครับ เหนื่อยฟรี
“พี่เมฆ มาหาพี่ฉานเหรอค่ะ “ เอ๊ะ สาวที่ไหนนะ มาทำเป็นแสนรู้ เดาความคิดพี่เมฆออก
“ อะ อืม อืม ครับ” แหะ แหะ ตอบไปคิดไป ว่ารู้จักน้องคนนี้ตอนไหน
“พี่ฉานออกไปกะฟางอะค่ะ พอดีวันนี้เลิกไว ออกกันไปตั้งแต่เที่ยงแล้วนี่ค่ะ” หืม อืม สรุปว่าไอ้ห่าฉานไม่อยู่
กูมาฟรีจริงๆด้วย
ตอนที่รู้ว่าไอ้ฉานไม่อยู่ ผมรู้สึกยังงัยอะเหรอครับ
ก่อนอื่นบอกได้เลยว่าเซ็ง มันจะไปไหนทำไมมันไม่บอกผม
ทำไมมันต้องให้ผมมาตามหา ตามมารอ มาหาทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันไประเริงที่ไหนเนี่ยนะ
ออกไปกะสาวซะด้วย
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ท่านพี่เมฆเซ็งโว้ยเซ็ง
ผมเขวี้ยงเป้ไปบนโต๊ะข้างต้นจิกน้ำ เฉียดหน้าไอ้หวานไปนิดเดียว
ถือเป็นบุญของไอ้หวาน ที่มันไม่ค่อยมีดั้ง เลยรอดตัวไป ไม่เจอแรงกระแทกแบบสัมผัสเน้นๆ
“เป็นอะไรวะครับไอ้เมฆ เมนส์ไม่มา หรือมาแล้วแต่กระปริบกระปรอย มึงถนัดยาสตรีเพ็ญภาค หรือสตรีเบนโลหละครับ เพื่อนหวานจัดให้” นี่ไอ้หวานมันแหย่หน้ามาในทางปืนเองนะ สาดนี่ เดียวกูเขวี้ยงเป้ใหม่แบบรีเทรนดั้งแมร่งเลย
“ ป่าว กูเซ็งนิดหน่อย แมร่ง ห่าฉาน นัดกูไว้ให้กูไปหา แต่เสือกออกไปไหนไม่รู้ กูเซ็ง” ผมถอนหายใจใส่ดินฟ้าอากาศ ครับ
“ อ๋อๆ แต่ที่แท้ผัวหาย มึงก็ปล่อยให้ไอ้ฉานหายใจบ้างสิวะ ไว้มันกลับมา มึงก็ดูว่าสะดือมันขาวมั้ย ถ้าขาว มึงก็จัดการไปให้มีลูกไม่ได้เลย ไม่เห็นจะยาก” เออ ก็ว่าจะเชือดให้เป็ดกินอยู่เหมือนกัน ออกไปกะสาวด้วย ไม่รู้สะดือมันหรือสะดือหญิงที่ขาว
“มึงรู้ได้งัยวะว่ามันออกไปกะสาว” ไอ้หน้าเหี้ยมนามว่าหวาน มันรู้ได้งัยเนี่ย มันดันแซวตรงทาง ตอกย้ำอารมณ์ผมให้กรุ่นขึ้นมาอีก
“หืออออ ป่าว กูเดาเอา นี่ตกลงที่หงุดหงิดนี่หึงว่างั้น”
หึงเหรอ ????
ไอ้หวานมันเอาที่ไหนพูด ผมจะหึงไอ้ฉานมันทำไม
ผมแค่เบื่อ แค่เซ็ง แต่หงุดหงิดนิดหน่อยก็เท่านั้น
ก็ถ้าแค่เพราะว่า ช่วงที่มีการสอนติวมานี้ ไอ้ฉานมันทุ่มเทให้กับน้องๆกลุ่มมันมาก
แล้วก็ช่วงที่ผ่านมานี้ มันวุ่นวายกับผมน้อยลงกว่าเดิม นิดหน่อย
แล้วเผอิญวันนี้ มันบอกมันว่าง มันชวนผมไปดูหนัง
ก็แค่มันผิดนัด
ก็แค่ผมไม่สำคัญเหมือนเดิม
ก้แค่ผมเสียใจ น้อยใจ
มันก็แค่มัน
มึงจะหงุดหงิดอะไรมากมายวะเมฆ
มันเรื่องปกติธรรมดาอย่างที่ไอ้หวานว่า
ไอ้ฉานมันก็ต้องมีช่วงเวลาของมันบ้าง
ทั้งหมดมันก็แค่ผมน้อยใจ ผมหงุดหงิด ที่ไอ้ฉานมันผิดนัด
แต่ไม่ได้ “หึง” อย่างที่ไอ้หวานมันยัดเยียดข้อกล่าวหาให้สักหน่อย
“ใจเย็นดิวะเมฆ ฉานมันไปทำธุระเปล่า มันไม่โทรมาบอกเหรอ” ไอ้หน่าครับ ไอ้หน่ามันปากหมาเฉพาะกับไอ้ฉาน
แล้วมันก็เป็นคนรู้เวลากาลเทศะดี ไม่เหมือนไอ้หวานหรอก
“ก็เพราะมันไม่โทรมาบอกเหี้ยรัยกูเลยนะสิ กูถึงหงุดหงิดอยู่นี่งัย” ครับ จะยกเลิก หรือเลื่อนนัด มันก็ไม่โทรมาบอก
“มึงแน่ใจเหรอวะ ไม่ใช่ว่ามันโทรมาบอกมึงแล้ว แต่มึงไม่เปิดเครื่องเหรอ” ลืมปิดเครื่องเหรอ ไม่รู้สิ วันนี้ก็ยังไม่มีสายเข้าเลยนี่นะ
“ก่อนกูมาเจอมึงกำลังจพ่นไฟที่นี่ กูโทรหามึงว่าอยู่กันที่ไหน กูเห็นเครื่องมึงฝากข้อความ ไม่รู้แบตหมดหรือปิดเครื่อง”
อ้าวฉิบหาย!!!! ผมรีบกระชากเป้ มารื้อหาโทรศัพท์ดูเลยครับ เริ่มไม่ดีแล้วครับไม่ดี แหวกหาอยู่สักพักก็พบว่า โทรศัพท์ผมหน้าจอดับสนิทครับ เปิดเครื่องออกมา
พ่อแดกหัวกบาลมึงแน่ไอ้เมฆ 11 สายที่ไม่ได้รับ
ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น มาจากชื่อที่ผมเมมว่า “ครอบจักรวาลล้านแปด”
เฮ้ออออ!!! ทุกคนคงบอกว่าแล้วไป
แต่ไม่ใช่ครับไม่ใช่ บรรลัยแน่
ก็ “ครอบจักรวาลล้านแปด” มันก็คือไอ้ฉานนั่นแหละครับ ผมกวนตีนมัน เลยเมมชื่อแบบนี้
ผมได้แต่หัวเราะ แหะ แหะ แก้เก้อ กะไอ้หน่า ก็ใครจะไปรู้หละว่า ลืมเปิดเครื่อง
ผมปิดมันตอนไหนผมยังจำไม่ได้เลยเถอะ
{{{{{{{{{{RRRRRRRRRRRRR}}}}}}}}}}}}}}}}
มีสายเข้า “ครอบจักรวาล”
ไม่ทันไร มันตายยากจริงๆครับ
“ว่า” ทำเสียงให้เป็นปกติสุดๆ
“ปิดโทรศัพท์ทำไม” เสียงเขียวมาเลยครับ ซีดสิผมทีนี้ กะว่าจะด่ามันให้หายหงุดหงิดเสียหน่อย
“ไม่รู้อ่ะ ไม่รู้เผลอไปปิดมันตอนไหน” อันนี้เรื่องจริงนะจ๊ะ พี่เมฆสาบาน
“อยู่ไหน” โอยยยย ฉาน เสียงมึงจะดุไปไหน เดียวกูน้ำตาไหลโชว์ซะเลยนิ
“อยู่คณะ” เผลอเสียงสั่นออกไปบ้างป่าวก็ไม่รู้
“อยู่ที่นั่นแหละ เดี๊ยวไปรับ” เสียวสันหลังวูบเลยครับ
ไม่ใช่สิ นี่มันหนังคนละม้วนแล้วนี่หว่า คนผิดนัดผมคือมันนะ คนที่ควรหงุดหงิดใส่มันคือผมไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมมันกลับกันแบบนี้หละ
“มึงอยู่ไหนอ่ะ เดี๊ยวกูไปหาเองก็ได้ “ นี่เห็นว่ามันเสียงเขียวใส่นะเนี่ย
“กูบอกว่างัย จะไปรับก็ไปรับสิ อย่าเรื่องมากเมฆ รถอยู่กะกู มึงจะมาหากูได้งัย” ก็แหม เรียกว่ากูสำนึกดีได้มั้ยหละสาด
ก็รู้ว่ารถอยู่กะมึงแน่ๆ ต่อให้รถอยู่กะกู กูก็ไม่มีปัญญาไปรับมึง เพราะกูขับรถไม่เป็น เหอเหอ
ไอ้ฉานมันวางไปแล้วครับ พร้อมๆกับผมที่หน้าซีด ฮือ ฮือ เดี๊ยวมันมาจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้
เงยหน้าขึ้นมาอีกที เห็นลิงสองตัวนั่งเสนอหน้า อยากรู้เรื่องในครอบครัวชาวบ้าน แบบไม่ปิดบังเลยครับ
จะบอกมันตามความจริง หรือสร้างเรื่องแกล้งมันสักนิด ดีหว่า
“ เดียวมันมารับอะ” ไม่แกล้งดีกว่าครับ เดี๊ยวกรรมตามทัน ตอนนี้มีคดีติดตัวอยู่
ผมนั่งเล่นคุยเล่นไปกะไอ้หวานไอ้หน่าสักพัก
ก็เห้นมนุษย์ชายหน้าตาดี คนหนึ่งเดินเข้ามาแถวที่พวกผมนั่ง ใส่แว่นตาดำด้วย
หล่อมาก หล่อสุดๆ หน้าตาดีไม่เผื่อแผ่ใคร ชมมันเข้าไป ไอ้ฉานนั่นเองครับ
แต่ที่เดินตามหลังมันมาด้วยนั่นใคร
อ๋ออออ น้องฟางนั่นเองครับ ว่าแต่มันพาน้องเค้ามาด้วยทำไม ไหนว่ามันมารับผม
ทุกคนครับ ท่านเมฆ ขออนุญาติเซ็งอีกรอบ
“สวัสดีค่ะพี่เมฆ พี่ๆทุกคน” น้องฟางนั่นเองครับ น้องเค้าก็มีมารยาท ทักผมกะไอ้หน่าไอ้หวาน
แต่พ่อเทพบุตรหนะสิครับ มันมาถึง มันก็ยืนค้ำหัวผม ทำหน้าโหดอีก ไอ้กูปรี กูรู้แระว่ามึงหล่อ
“ทำไมอยู่กันแค่นี้” มันถามคำถามแบบรวมๆครับ
“ อ๋อ คนอื่นเค้ากลับบ้านกันหนะ แต่พอดีกูกะไอ้หวาน ขี้เกียจนั่งรถ เลยอยู่หอ” ไอ้ฉานมันพยักหน้ารับคำตอบครับแล้วมันก็หันขวับมาทางผม
อะไรอีกหละมึง กูหงุดหงิดอยู่นะ
“เก็บของสิ จะได้ไปกันเลย ไปก่อนนะเว้ย หวาน หน่า” ผมหยิบเป้ หนึ่งใบถ้วนของผม เดินตามไอ้ฉาน ที่ตอนนี้มันเดินไปที่รถกะน้องฟางแล้ว
ตอนนี้รถที่เป็นของเราสองคน มีไอ้ฉานเป็นคนขับ มีตุ๊กตาหน้ารถหน้าตาดีอยู่ข้างๆ
มีตัวแถมที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ทำหน้าเป็นหมาหงอยเบื่อโลกอยู่ข้างหลัง
“เดี๋ยวไปดูหนังแถวบ้านน้องฟางก็แล้วกันนะ จะได้แวะส่งน้องเค้าที่บ้านด้วยเลย”
“อืมมม” แล้วตัวแถมอย่างผม มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นอะไรเหรอครับ
========================
สั้นได้อีกนะอินังคนแต่ง
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 838885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก