“ กรูจะลืมไม่มีเพื่อนอย่างมรึง!!”
=> จับมาปนกันรึเปล่าคะ ลืมว่ามีเพื่อน กับ กูไม่มีเพื่อน
“ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ทำ ถ้ามันทำ
ปานนี้จุมไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก
“เพราะกรูเป็นเพื่อนมรึง มรึงเลยบอก กรูดีใจตาย!” พี่วุฒิพูดไม่มีท่าทาง
เกรี้ยวกาจเหมือนเมื่อกี้
=> เกรี้ยวกราด
ถ้าไม่มีมัน
ปานนี้จุมตายไปนานแล้วมรึงคิดบ้างไหม
“ แล้วพี่ล่ะชอบไหม?” พี่ถามเอา แก้มตัวเองมาแนบแก้มผมผม
เอี้ยงหน้านิดหน่อยเพราะแรงกดจากหน้าพี่วุฒิ
“
อยากงั้นเขาเรียกชอบแล้ว” พี่วุฒิบอก ก้มหน้าลงมาผมหันหนี
“ เปล่าครับ” ก็นิดหน่อยครับ ไม่เข้าใจว่าแค่ผมจะไปเอากุหลาบมาใส่แจกัน ทำไมต้อง
ต่อลองด้วย
=> ต่อรอง
พอเช็ดเสร็จพี่วุฒิก็เดินถือ
ชื่อกุหลาบเข้ามา แล้วยิ้มแปลกๆ ก่อนที่จะเดินมาหาผมแล้ว
คุกเข้าลง ชูช่อกุหลาบสีแดงสดขึ้น ??
“ เอาดอกไม้ผมมาขอโทษ แล้วคิดว่าจะถูกยกโทษหรือครับ ” ผมพูดกลบ
เกลื้อนอาการหน้าร้อนตัวเอง
“ ยกโทษหรือไม่ยกโทษ พี่ก็ต้องทำหน้าที่สามีอยู่แล้ว ” พี่วุฒิบอกข้างหู ผม
เอี้ยงตัวหนี
ผมเอากุหลาบใส่แจกันทั้ง 3 ใบเสร็จ ผมตั้งไว้โต๊ะกินข้าวใน
ครั้ว 1 ใบ
มองหน้าพี่แบงค์ที่ทั้งเหนื่อยล้าและเหมือนเจ็บปวดได้แค่
แป้บเดียวก็หันไปมองถนนแทน เพราะทนมองไม่ได้
=> แป๊บ
เอาแต่ใจตัวเองที่
ยันเหยียดความรู้สึกตัวเองให้จุมรับรู้พี่รู้ตัวว่าผิด
=> ยัดเยียด
++++++++++++++++++++++++++++++++
แบงค์ได้ใจมากค่ะตอนนี้
แบบ...สุดๆ ดูเป็นคนมากค่ะ(?!)
ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจบลงเมื่อไร...เป็นท่อนเพลงที่ผุดขึ้นมาและรู้สึกว่าตรงมาก
ส่วนเพลงที่พี่เจ้าหญิงเอามาลงเปิดแล้วมันแปลกๆ ขาดๆมีเสียงไอ๊อะไรขึ้นมาไม่รู้ =w=
บทที่แล้วก็อ่านแก้คำผิดนะคะแต่...กดตั้งทู้แล้วดันลืมไปว่าปกติจะมีคนตอบซ้อนกันไปกดปิดแทนที่จะกดยืนยัน
ที่เม้นต์+แก้เลยหายเกลี้ยงหมดอารมณ์เลย เหอๆ
แต่คาดเดาว่าคงมีคนช่วยพี่แก้แล้วล่ะมั้ง?
สู้ๆนะคะ
จุ๊บๆ