+
บุพเพวายร้าย(สอง)
18.50%
“ ผมถามว่าพี่พูดเรื่องอะไร ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็ไปนอน!?” “ พี่พูดอะไรรู้อยู่กับใจ!” ผมว่า ไม่คิดว่าจักรจะเล่นคะแนนเก่งขนาดนี้ ทำเป็นไม่รู้ว่าผมพูดอะไร
“ อย่ากวนได้ป่ะ! คนอุตสาห์เป็นห่วง”
“ เป็นห่วง หรือทำเป็นเหมือนเป็นห่วง!”
“ อยากให้เป็นยังไงก็เป็นอย่างงั้นแหละ!” “จักร!” ผมกำแขนจักรเต็มแรง
“ โอ๊ย! เจ็บ ปล่อย!”
“ ไม่ปล่อย”
“ พี่เป็นบ้าอะไรของพี่!?”
“ จักรต่างหากหลอกพี่ทำไม?!” “ หลอกอะไร!?” อีกฝ่ายบิดแขน ผมเอามือไปจับข้อมืออีกข้างของจักร
“ เมื่อวาน จักรคุยอะไรกับซีซี่ล่ะ?!” ผมว่าจ้องจักร เค้นหาคำตอบ
“ .................” หน้าน้องเขาหน้าไม่มีสีเลือด ปากเผยอเหมือนจะพูดอะไร แต่ไม่มีเสียงเปล่งออกมา
“ ไม่คิดว่าพี่จะรู้ล่ะสิ!?”
“ ...............” จักรไม่พูด ดึงแขนตัวเองกลับไป ซึ่งรุนแรงกว่าเมื่อครู่ คงน่าจะสุดกำลังแล้ว
“ ทำไมต้องเอาความรู้สึกพี่มาทำแบบนี้ พี่รักจักรไม่ได้หรือไง”(เสียงเบา)
“ ไม่ได้!!!” จักรตะโกน
“ ..........ทำไมล่ะจักร ทำไม?” (เสียงเบาลงเรื่อยๆ)
“ กรูเกลียดมรึงไง ถามโง่ๆ และมรึงก็มาตื้อกรูเอง สาสมแล้วกับคนอย่างมรึง!” เลือดขึ้นหน้า รู้ว่าตัวเองมันไอ้งี่เง่าไม่มีค่าสำหรับใคร
“ ไม่มีโอกาสสำหรับพี่เลยหรือไง?”
“ ไม่มี มรึงคิดว่ากรูจะเป็นแฟนกับคนที่ข่มขืนกรูหรือไง!?” “ เรื่องมันผ่านไปแล้ว พี่ขอโทษ พี่ผิดเองเข้าใจไหม?!”
“ เข้าใจถ้ามรึงจะจะปล่อยมือโสโครกจากมือกรู !” ยิ่งรังเกลียดผมก็ยิ่งอยากเอาชนะ อยากรู้ว่าจะเกลียดได้ไปถึงไหน เสียงในหัวมันบอกว่า
‘เอาเลย เอาเลย น้องเขาไม่ได้รักมรึง น้องเขาเกลียดมรึง มรึงไม่มีทางได้ใจจักรมาหรอก นอกจากใช้กำลัง ยังไงน้องเขาไม่ได้บอกว่ามรึงดี มรึงจริงใจ ทำหรือไม่ทำก็มีค่าเท่ากัน’ แต่ เสียงหนึ่งก็ทัดทานว่า
‘ ถ้ามรึงทำ น้องเขายิ่งเกลียดยิ่งโกรธมรึง ทำให้น้องเขาเห็นว่ามรึงรักเขาแค่ไหน อย่าเอาอารมณ์เป็นใหญ่ มีแต่เสียกับเสีย’ แล้วก็ผมแพ้เสียงหัวใจตัวเอง
“ แต่พี่ไม่เข้าใจ” ผมว่าดึงแขนจักรทั้ง 2 ข้างเข้าหาตัว จนหน้าจักรชนอก แล้วผมปล่อยมือก่อนที่จะเอามือผมไปดันหลังบางๆของจักรตามด้วยประกบริมฝีปากรวดเร็ว(จักรใช้ฝ่ามือดันตัวผม)
“ ........................” ปากผมพยายามบดเบียดริมฝีปากจักรให้ยอมเปิดปากแต่ อีกฝ่ายไม่ยอมเกร็งปากนิ่มๆไว้
ผมดันใช้มือดันตัวจักรจากด้านหลังให้มาแนบกับตัวผมแนบแน่น ตอลดเวลาผมมองหน้าน้องเขาตลอด จักรหลับตา ขนตาสั่น
อย่า ชนะมรึงหยุด!
เลวแค่นี้ไม่พอหรือไงวะ! ผมบอกตัวผมเอง และผมตอบตัวเองว่า
‘ไม่พอ!’ “
...........อือ .. . อื” จักรพยายามเปล่งเสียงออกมา แต่ได้แค่เสียงที่ฟังไม่รู้เรื่อง ผมกอดจักรไว้ด้วยมือข้างเดียว และเอาอีกข้างปลดเข็มขลัดนิสิตจักร อีกฝ่ายเบนสะโพกหนี ทว่าผมปลดกางเกงจักรได้ในที่สุด
คราวนี้จักรดิ้นแรงจากเมื่อกี้มาก ผมปล่อยปากจักรให้เป็นอิสระ อยากรู้ว่าจักรจะพูดอะไร หรือร้องให้คนช่วยว่ายังไง
“ ชั่ว เลว มาขอโอกาส หมาตัวไหนจะให้มรึง!” “ ไม่อยากได้แล้วโอกาส แบบนี้เร็วกว่าเยอะ” ผมว่าอุ้มจักรตัวลอย รุดเข้าห้อง โยนจักรลงเตียงจนกองอยู่บนเตียง กว่าจะตั้งตัวลุกขึ้นมาได้ ผมก็ดันไหล่ลงนอนอีก
“ ปล่อยกรู!?” พูดพร้อมขยับไหล่รุนแรง
“ ครั้งที่แล้วพี่ข่มขืนเพราะเข้าใจผิด แต่ครั้งนี้พี่ตั้งใจ” ผมบอก
“พัฒนาความเลวว่างั้นเถอะ” (จักร)
“ จะเลวกว่านี้อีก คอยดูแล้วกัน” ผมตอบ
ถุย!?
จักรถ่มน้ำลายใส่หน้าผม ผมหันหลบแต่ก็โดนอยู่ดี จักรยิ้มสะใจเชือดเฉือนใจผมบาดลึกจนเลือดไหลเป็นทางยาว
“ ......กับมรึงกรูก็จะทำมากกว่านี้เหมือนกัน คอยดูล่ะ” จักรว่า
“ ..............”
ผมกัดฟันจนปวดกราม กระชากเสื้อจักรขาดติดมือมา อีกฝ่ายหน้าซีดเขียว แต่กลับยักยิ้ม
“ ยิ้มอะไร!?” ผมถาม ขอบตาร้อนรู้สึกเหมือน ..(อยาก) ...จะร้องไห้
“ .............” จักรยิ่งหัวเราะในลำคอ
“ เว้ย!” ผมดึงกางเกงจักรลงไปตามขา ผมควักKออกมา มันแข็งก่อนหน้านี้ และไม่ยอมลง ทั้งๆที่...จักรมองมันก่อนที่จะจ้องหน้าผมแทน คราวนี้ผมเป็นฝ่ายยิ้ม แล้วดันKเข้าไปในก้นจักร
“ อุ้ก!” จักรเอามือปิดปากทันที
ข้างในตัวจักรแน่นมาก เพราะไม่ได้มีการเตรียมพร้อม ไม่เจลหล่อลื่น แน่นจนผมเจ็บ ขนาดผมยังขนาดนี้ จักรก็คง..
“ ................” จักรมือ2ข้างปิดปาก น้ำตาท่วมหน้า
ผมเจ็บ
“ จำไว้ ว่าเราเป็นอะไรกัน” ผมบอกและทำต่อ
ผมเจ็บได้อีก
--
--
--
--
“ ......................” นั่งอยู่บนเตียง จักรนอนห่มผ้าหันหลังให้ .......ผม
ผมหันไปมองจักรแล้วก็หันกลับ ก่อนที่จะก้มหน้า
ทำไปแล้วจริงๆ เป็นไงล่ะ!! ทั้งที่ควรจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นจะดีกว่า ทั้งที่ควรจะเชื่อว่าถ้ามีความจริงใจ สักวันหนึ่งจักรต้องเห็นใจบ้าง แต่ทว่า กลับข่มขืนซ้ำอีก
เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบของความโกรธ ความน้อยใจ พออารมณ์สงบก็มีเหตุและผลขึ้นมา ได้รู้ว่าตัวเองผิดอีกแล้ว
“ จักร” ผมว่าไม่ได้หันหน้าไป
“ ...................” เงียบ
“ ......................จักร พี่.....ขอ.......” อยากจะขอโทษ แต่ผมก็ทำอีก
ผมละอายตัวเองเหลือเกิน
“ ....................” (จักร)
“ พี่พาไปล้างตัว” ผมพูด แล้วรอฟังท่าทีจากอีกฝ่าย แต่จักรไม่ตอบ ผมเลยลุกขึ้นเดินอ้อมไปอีกด้านของเตียง
จักรอยู่ในท่าเดิม แต่กลอกลูกตามองผมที่ยืนอยู่แล้วทำเหมือนมองไม่เห็น
น้ำตาบนหน้าแห้งไปแล้ว แต่ร่องรอยยังเหลืออยู่โดยเฉพาะดวงตาสีแดง
“ พี่จะพาไปล้างตัว” ผมบอกก้มลงจะอุ้ม แต่จักรเอามือตะปบหน้าผม
“ โอ๊ย!” ผมร้อง
“ สมน้ำหน้ามรึง!” จักรว่าเอาผ้าคุมหัวคุมตัวมิด
“ สมน้ำหน้าผัวตัวเองสนุกนักหรือไง!?”
พรึ่บ!
จักรโผล่หน้าออกมา มองผมตาเขียวยิ่งกว่าเขียว
“ ……………”(จักร)
“ ทำไม หรือว่าไม่จริง เมื่อกี่ก็ทำไปตั้งหลายครั้ง อย่าบอกว่าลืม ทั้งที่พี่บอกว่าให้จำไว้”
“ ...................” (จักรเม้มปาก)
“ ลองบอกว่าจำไม่ใช่สิ จะทบทวนให้ลืมไม่ลง” ผมขู่จ้องคืน และน้องเขาเป็นฝ่ายหลบสายตาผมก่อน
“ ..............” (จักรเงียบ)
“ มา พาไปล้างตัว เดินเองได้ซ่ะที่ไหน” ผมว่า อุ้มจักรขึ้นมาทั้งผ้าห่ม คราวนี้จักรไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านอื่นอีก
แต่พอผมยิ้ม จักรยกมือกำปั้นขึ้น
“ เอาเลย! เอาเลยตีหน้าพี่เลย ถ้าทำพี่ไม่จูบหรอกแต่จะทำอย่างอื่น เพราะพี่ไม่ใช่พระเอกตบจูบแต่เป็นตัวร้ายชอบข่มขืน” ผมบอก จักรเอามือลง สะบัดหน้ามองไปอีกด้าน
ผมรู้สึกเหมือนได้กำไร(ยิ้ม)
มันต้องแบบนี้สิ ไม้อ่อนไม่ชอบ ต้องให้ใช้ไม้แข็ง
“ ....................”
อุ้มจักรเขาไปไปยืนใต้ฝักบัว แล้วดึงผ้าที่จักรพยายามจะพันตัวให้แน่นที่สุดออก พอไม่มีผ้า จักรก็เอามือมากุมเป้า (ผมพยายามกลั้นหัวเราะ)
...มีน้ำที่ผมปล่อยข้างในตัวจักรไหลลงมาตามขา และแน่นอนมีสีแดงปนมาด้วย ผมจ้องใจหาย ........................
ผมเบือนหน้าหนี แต่คิดได้ว่าจะล้างตัวให้จักร เลยหันกลับมาเปิดฝักบัวล้างตัวจักรตั้งแต่เอวลงมา (ผมอยากเช็ดตัวให้ แต่ คิดว่าแบบนี้ดีกว่าสะอาดกว่า เพราะตัวจักรก็อุ่นกว่าปกติ คาดว่าน่าจะเป็นไข้แน่ๆ)
“ ตั้งแต่หัว!” จักรบอก ผมชะงัก
“ ตั้งแต่หัว ล้างออกไปให้หมด!”
“ เดี๋ยวไม่สบาย” ผมบอก
“ กรูไม่สน!” “ พูดกับพี่ดีๆหน่อย” ผมบอก
“ อย่างมรึงพูดดีๆ คงฟังไม่รู้เรื่อง” พูดพร้อมยิ้มเย้ย
“ ก็เพราะอย่างงี้ไง มีแต่ยั่วโมโหพี่!” ผมบอก จักรแย่งฝักบัวจากมือไป แล้วเอารดหัวตัวเอง ผมเลยปล่อยเลยตามเลย ดื้อนัก!
ผมเลยเดินถอยออกมา ให้จักรอาบเอง
“ ออกไปด้วย!” จักรบอก ผมถอนหายใจยอมออกมาแต่โดยดี
** ** **
ถามหาพี่แบงค์ มาแล้วจะหนาว 55