มาต่อให้อีกครับผม ตอนนี้แบบว่า ... หุหุ ไม่บอกดีกง่าอ่านเลยแล้วกันครับ
กีตาร์ตัวพ่อ ตอนที่ 12/1 “ กี ... กีเป็นยังไงบ้างวะนุ ” ผมตรงดิ่งเข้าไปหาไอนุ ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพิเศษของโรงพยาบาล
“ อย่ามาถามกู กูเบื่อ ” มันไม่แยแสผมเลย
“ ได้ไงวะ เพื่อนมึงนะ ”
“ ถ้ากูไม่ใช่เพื่อน กูจะต้องมาเป็นแบบนี้ไหมล่ะ ” ไอนุคงจะอารมณ์ไม่ดีสะสมมา ช่วงนี้มันเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยมาก และที่สำคัญ ... มันเตือนผมเรื่องนี้มากกว่าสองครั้งด้วย
“ กูขอโทษ ”
“ ขอโทษกูแล้วได้อะไร กูไม่มีสิทธิ์จะโกรธมึงด้วยซ้ำ ” โดนประโยคนี้เข้าไป ทำเอาผมสะอึก
“ กูเตือนก็เหมือนไม่เตือน มึงเป็นอะไรมากไหมไอต้า ... ทีงี้มาทำเศร้านะไอเวร ” ผมเริ่มจะกลัวไอนุแล้วสิ กีเคยเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าไอนุเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่ได้อารมณ์ร้อน โกรธใครจะโกรธนาน ตัวผมเข้ามาตอน ม.5 ไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไร ทำให้ไม่เคยเห็นไอนุโมโหร้ายเลย
“ กูคิดว่าเดี๋ยวมันจะดีเองไง ”
“ เดี๋ยวดีเองบ้านมึงสิ กูรู้จักกับเมียมึงมาตั้งแต่ ม.2 กูก็อยากให้มันมีความสุข ไอกีมันเป็นยังไงมึงก็เห็น ทางบ้านมันก็ใช่จะชอบมึง ... กูหมายถึงในฐานะแบบนี้น่ะ ”
“ อืม ” ผมนั่งฟังเงียบๆ รู้ตัวดีว่าผิดขนาดไหน
“ มันเศร้าตอนเสียพ่อ ไหนจะเศร้าตอนโดนสาวหลอก ไม่คิดว่ามันจะต้องมาเจอกับคนแบบมึงอีก ”
“ ไอนุ กูไม่ได้เลวขนาดนั้นมั้ง ” ผมคิดว่าไอนุมันรุนแรงกับผมมากไปแล้ว
“ เหรอ ถ้ากูขวางมึงตอน ม.5 มึงคิดว่าจะได้คบกันเหรอ แล้วตอนไปค่ายคราวก่อน ถ้าพวกที่มึงเรียกว่าเพื่อนๆพี่ๆไม่เป็นเดือดเป็นร้อนด้วย วันนี้จะเป็นยังไง ”
“ มึงจะพูดว่า มึงเป็นคนทำให้กูได้รักกันหรือไง หึ อะไรของมึง ” ไอนุทำอย่างกับว่า มันคือกามเทพของผมกับกี อันนี้ผมไม่เชื่อหรอกครับ
“ หึหึ มึงท้าใช่ปะ ลองเลยไหม ” ผมยิ้มสู้กับมัน ไอนุลุกขึ้นและเดินนำผมเข้าไปในห้องพักของโรงพยาบาล พอเข้าไปด้านใน กีที่กำลังถูกพยาบาลพันหัวให้ก็หันมาทำตาขวางทันที
“ เอาไอนั่นเข้ามาทำไมอะ ” กีชี้นิ้วมาที่ผม
“ เป็นยังไงบ้าง ”
“ ถามเหมือนเป็นควายเลย ไอนุกูจะกลับบ้าน ” กีคุยแต่กับไอนุคนเดียว ทั้งที่ผมเป็นคนจัดแจงหาห้องพักให้ นาทีนั้นอารมณ์หึงผ่านเข้ามาในหัวผม
“ ถามไอนุ ไม่ถามเราบ้างเหรอ เราก็ห่วงนายนะกี ”
“ ก็ไม่เพราะมึงรึไง ถึงต้องมานั่งให้เขาพันหัวอยู่เนี่ย ” พยาบาลที่กำลังทำแผลเริ่มจะหน้าเจื่อน
“ เกรงใจพยาบาลหน่อยสิ … ขอโทษนะครับ ” หึหึ ไอนุ กูชักจะหมั่นไส้มึงแล้วนะ
“ เรียบร้อยแล้วค่ะ สักครู่คุณหมอจะขึ้นมานะคะ ... เอ่อ ถ้าจะขอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ลองปรึกษาดูนะคะ ดิฉันขอตัวค่ะ ” พยาบาลเดินออกไป กีทิ้งตัวลงไปนอน ส่วนไอนุเดินไปนั่งที่โซฟา
“ นุ หิวน้ำ ” ผมแทรกตัวไปหยิบน้ำให้ ไอนุได้แต่นั่งหัวเราะ
“ อ่ะ น้ำ ” ผมยื่นแก้วน้ำให้กี กีรับไปอย่างว่าง่าย
“ อ้าว กีทำอะไรน่ะ ไหนว่าหิวน้ำ ” แต่กีไม่ยอมกินครับ หยิบจากมือผมแล้วก็วางลงข้างๆเตียง
“ เดี๋ยวจะมีบุญคุณกับมึง นุ กูหิวน้ำอะ ” ไอนุลุกขึ้นไปหยิบน้ำแก้วนั้นแหละครับให้กี กีดื่มอึกๆเลย ฮึ่มมมม
“ ไอต้า ”
“ ว่าไงกี ”
“ กูไม่อยากเห็นหน้ามึงแล้ว ” ใจของผมกระตุกวูบ
“ ไอกี กูว่า ... ” ไอนุพยายามจะพูดแทรก
“ ไม่ต้องแล้วไอนุ กูทนมาเยอะแล้ว ถ้าการต้องคบใครสักคนแล้วเหนื่อยขนาดนี้ กูไม่เอาดีกว่า ” ทั้งผมและไอนุอึ้งไปตามๆกัน น้ำตาลูกผู้ชายของกีไหลลงมาช้าๆ
“ ฮึก ... มึงเคยบอกกูว่า ฮึก ... ว่าจะไม่ให้กูต้องลำ ... อึก ลำบาก ... เคยบอกว่าจะดูแลกู ฮึก ” ผมรู้สึกได้ว่ากีกำลังพูดจากหัวใจ มันฟังดูหนักแน่นเหลือเกิน
“ แล้ว ... ฮึก แล้วมึงก็เหมือนกับทุกคน ที่เคย ฮึก ... ที่เคยทำกับกู ” คำพูดที่เหมือนลอกมาจากคำพูดของไอนุ ทำให้ผมรู้สึกผิดที่คิดไม่ดีกับไอนุ ผมทำพลาดแล้วจริงๆ
“ กี ... ไม่เอานะเว้ย ” ไอนุพูดกับกี
“ ฮึก ... ต้า จบแค่นี้ได้ไหม ” ผมเจ็บที่สุดเลย เจ็บจนแทบยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไหว เหมือนถูกตีที่หัวอย่างแรง เหมือนถูกอะไรสักอย่างทำให้ผมรู้สึกแย่ที่สุด หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมหันไปมองไอนุ มันนั่งลงช้าๆเอามือกุมหัว ... แม้แต่มึงก็ทำท่าทางสิ้นหวังเหรอนุ ผมตัดสินใจหันหลังกลับ และค่อยๆเดินไป แต่ก่อนที่ผมจะพ้นจากประตู ผมหันกลับไปหากีอีกครั้ง
“ ไม่กี ... เราจบไม่ได้ ขอโทษจริงๆ ” แล้วผมก็เดินออกจากห้องไป
กีตาร์ตัวแม่ ตอนที่ 21/1 “ พูดแบบนั้นทำไม ” ไอนุถามผมหลังจากที่ไอตัวปัญหาเดินจากไป
“ ฮึก ... จะให้กู ฮึก ... จะให้ทำยังไง ”
“ มึงยังร้องไห้เสียใจ เพราะมึงไม่อยากพูด ” ไอนุพูดถูกต้องแล้ว ผมไม่อยากพูดออกไปเลย แต่จะทำยังไงในเมื่อผมไม่อยากเจ็บ แต่อีกใจหนึ่งคือผมก็ไม่อยากจบ ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว
“ ฮือออ ... กูอยากตายอ่า ฮือออ (เปรียะ) ! ” ผมหยิบแก้วใบนั้น แก้วใบที่ไอต้าหยิบให้มาบีบจนแตก
“ ไอกี ! … มึงจะทำบ้าอะไรห๊ะ ! ” ไอนุวิ่งเข้ามา แล้วรีบผลักผมลงไปนอน มันรีบกดปุ่มเรียกพยาบาล ไม่นาน ก็มีพยาบาลเดินเข้ามา
“ ตายแล้ว ! เกิดอะไรขึ้นคะ ”
“ ช่วยทีครับ มันคลั่งขึ้นมา ” ผมทั้งดิ้นทั้งร้อง อยากจะระบายความอึดอัดที่แน่นเต็มอกออกไป
“ ไม่ไหวหรอกค่ะ คุณจับไว้ให้แน่นที่สุดนะคะ ! ”
“ อ๊า ... ฮือ ปล๊อยยย ” ตอนนี้ผมรู้ดีว่าทำอะไรอยู่ แต่ผมควบคุมไม่ได้ มันเป็นไปเอง มือของผมชุ่มไปด้วยเลือด ผมรู้สึกเจ็บ
“ คุณหมอคะ ขอยา ... ด่วนที่สุดค่ะ ... 1305 ค่ะ คนไข้มีอาการทางประสาทค่ะ ” อะไรที่ผ่านมาและผ่านไป ช่างรวดเร็ว ผมนึกภาพอะไรไม่ออก
“ โอเค คุณจับแขนไว้ จับไว้ๆ ” ผมรู้สึกเพียงว่า ผมไม่อยากให้ใครมาขวางเท่านั้น พยายามจะสู้ให้ได้ ... แต่แล้วจู่ๆก็เหมือนหายไปหมดสิ้น ผมไม่อยากดิ้น ไม่อยากกรีดร้องอีก
“ ไอกี มึงได้ยิ ... วา ... ไอกี ” …
“ อื้มมม ”
“ เป็นยังไงบ้าง หืม ” ผมรู้สึกตัวแล้วครับ
“ พะ ... พี่แซ็ก ” พี่ชายของผมนี่ ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของผมล่ะ ... เอ๋ ไม่ใช่สิ
“ พี่แซ็ก ทำไมมือผมโดนมัดไว้แบบนี้ล่ะ ” พี่แซ็กมองผมอย่างงงๆ แล้วก็เอามือมาลูบหัวลูบหน้าของผม ทำไมต้องทำหน้าตกใจกลัวขนาดนั้นด้วย
“ แกเรียนอยู่ที่ไหน จำได้ไหม ”
“ เอ้า ถามอะไรน่ะ ทำไมจะจำไม่ได้ ผมกำลังเรียนเทอมปลายไง ใกล้สอบแล้ว ... แล้วทำไมต้องมัดมือ ”
“ เฮ้ออ ... ดีแล้วๆ คือ แกทำมีดบาด ” ผมมองซ้ายมองขวา นี่โรงพยาบาลชัดๆ มีดบาดจะเอามาส่งที่นี่ทำไม มีอะไรแปลกๆนะ
“ บ้าๆ เออนี่ ผมว่าผมฝันแปลกๆนะพี่ … ฝันว่า ” ผมว่าจะเล่าว่าผมฝันว่าทะเลาะกับไอต้า ตกบันได แต่พี่แซ็กไม่ชอบไอต้านี่หว่า จะเล่าก็ยังไงๆอยู่
“ อ้าวนุ มาพอดี กีตื่นแล้ว ” พี่แซ็กเดินไปหาไอนุ แล้วกระซิบอะไรกันไม่รู้ ไอนุทำตาโต ตัวขาวเป็นลิงเผือกเลย
“ เดี๋ยวลองดูก่อนพี่ ” พี่แซ็กเดินออกไป
“ กี มึงจำอะไรได้บ้างเนี่ย ” ไอนี่มาแปลกว่ะ ถามเหมือนผมจำอะไรไม่ได้งั้นแหละ
“ ก็จำได้หมด ” ไอนุไล่ถามเรื่องวิชาเรียนกับผม ผมจำได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะยังไม่ค่อยได้อ่านทบทวน
“ แล้วที่มึงบีบแก้วจนแตก ทำท่าทางบ้าๆบอๆล่ะ ”
“ อะไร กูเนี่ยนะ ” มันเล่าเรื่องเหมือนในหนังให้ผมฟัง ว่าผมบีบแก้วน้ำแตกคามือ จะว่าไปเหมือนในฝันอยู่นะ
“ กูว่ากูฝันนะเว้ย ” ไอนุเอามือทั้งสองข้างมาแตะไหล่ผม
“ ค่อยๆฟังนะเพื่อน เมื่อวานมึงไปเที่ยวกับโดนัท จำได้ไหม ” ผมนึกไล่กลับไป ใช่แล้ว ผมไปเที่ยวกับโดนัท ดูหนังกันด้วย
“ แล้วมึงกับไอต้าก็ทะเลาะกัน มึงพลัดตกบันได ” ว่าไงนะ ความฝันของผม ... หรือว่า
“ กูกับมันพามึงมาที่นี่ มึงบอกจะเลิกกับไอต้า ... มึงนึกออกไหม ”
“ ฮะ ... ฮึก ... ฮึก ” มันไม่ใช่ความฝัน ... ทุกอย่างคือเรื่องจริง
“ เพื่อน มึงทำใจดีๆนะ ” ผมพยักหน้าให้ไอนุ ผมเข้าใจแล้ว
“ ตอนนี้นอนพักผ่อนให้ดี ไว้มึงสบายกว่านี้ค่อยกลับ ” ผมทิ้งตัวลงนอน มองดูบาดแผลที่มือขวา
“ นุ แผลลึกไหมวะ ”
“ ก็ลึกอยู่ เขาให้ยาแก้ปวดทางน้ำเกลือ มึงเลยไม่ปวด ... หรือว่ามึงปวดวะ ” เห็นท่าทีห่วงใยของไอนุแล้วอยากจะร้องไห้ ทุกครั้งไปสินะที่คนอื่นทำกูเจ็บ แต่มึงต้องเป็นคนปลอบ
“ ไม่อะ ไม่เจ็บ กูนอนนะ ” ผมหันหน้าหลบมัน ไม่อยากให้มันเห็นผมร้องไห้
“ อ้าว ทำไมน้องกูไม่กินข้าวล่ะ ” วันที่สองผ่านไป พี่เบสผลัดมาเฝ้าผม พี่แซ็กจะแวะมาตอนเช้าตรู่กับตอนค่ำ ส่วนไอนุอยู่เฝ้าทั้งวัน
“ ถามมันดิพี่ ”
“ กีตาร์ กินข้าวหน่อย ” พี่เบสขยับเอาถาดอาหารมาให้
“ ไม่ค่อยหิวอะ ”
“ เออๆ ไม่หิวก็ไม่ต้องกิน หมอว่าไงวะไอนุ ” พี่เบสหันกลับไปคุยกับไอนุต่อ
“ แผลเริ่มแห้งแล้ว ถ้ามีคนล้างแผลให้ก็กลับได้ ”
“ แกไม่ชอบกับข้าวโรงพยาบาล จะกลับไปพักที่คอนโดไหม ” หืม กลับไปคอนโด พูดอะไรเข้าใจยากอีกล่ะ กลับไปก็เจอไอต้าสิ
“ กลับไปผมก็ต้องเจอหน้าไอ ... ”
“ มันไม่อยู่แล้ว มันไปแล้ว สบายใจได้น้อง ” พี่เบสบอก
“ ไปแล้ว ... ไปไหน ”
“ เฮ้อ กี พี่ขอโทษ พี่ซ้อมมันแล้วไล่มันไปเอง ”
“ มะ ไม่นี่ ไม่ต้องขอโทษหรอก ... ดีแล้วที่มันไป เลื่อนข้าวมาให้หน่อยเด้ ! ” ผมแกล้งทำเป็นอารมณ์ดี
“ ฮ่าๆ อ่ะ นี่ๆ ... ต่อไปจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก ” ผมหันไปมองหน้าไอนุ มันมีสีหน้าหนักใจมาก ... มึงไปจากกูแล้วใช่ไหม หึ ... มึงเพิ่งบอกกูว่า จบไม่ได้ ... มึงมันเลวไอต้า !
หัวข้อ: คู่รัก นักกีฬา (กีตาร์ กะ กีตาร์) ส่งข่าว 09/09/2555 (อ่าน 368872 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก