หัวข้อ: Valentine Love เมื่อไหร่จะรักผมสักที ประกาศจอง P.1 (12/11/13)

[bbyuqin]

มาเชียร์น้องเลิฟ...

เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะเมอร์ซี่

[roseen]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆยังไงก็รอจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[WoNnZ]

มาเอาใจช่วยแล้วรอน้องเลิฟ กับพี่เซฟ ฉบับเต็ม

กรี๊ดดดกับอิมเมจ น้องเลิฟมากกกกกกกกก
ลีดเดอร์ของ F.T island เรานี้เองงงงงงง,,,

ไรเตอร์เดินทางปลอดภัยนะเจ้าค่ะ

[K2KARN]

เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ
แต่ก่อนจะไปนี่มีระเบิดลูกใหญ่ทิ้งไว้ให้คนอ่านเลยนะเนี่ย
ขอให้พ่อแม่พี่เซฟเอ็นดูเลิฟมากๆด้วยแล้วกันเนอะ
อย่าดราม่ากันเลยนะ ~___~

[MaeMoo]

จบลงด้วยดีนะเซย์
เผลอๆ มีของแถมอีกต่างหาก
คนได้กำไรคงเป็นเซย์ เห็นๆ

แต่คนที่ขาดทุน คือ พี่แชมป์
นี่ถ้ารู้นะ คงกลายร่างเป็นตาแก่หึงหมาน้อย
แต่เซย์ก็ได้กำไรอีกนั่นแหละ อิอิ

ขอบคุณพี่ MaeMoo ค่า ขอกอดๆ   เรามิเคยกอดกันเลยเนอะๆ ...ยิ่งเขียนๆ พี่แชมป์ก็ยิ่งดูเป็นลุงแก่เนอะคะ ส่วนไอ้ลูกหมาก็ดูซนแบบเหวี่ยงๆ ตลอดเลย โหะๆ

 

กอดคืนน้อง Mercy นะคะ รักกันๆๆๆ อิอิ

ตัวอย่างนี้ เดาทางยากจริงๆ
แต่ก็เชื่อในความรักของทั้งคู่นะ พ่อกับแม่ของเซฟคงจะเห็นในข้อนี้

อีกอย่าง เลิฟน่ารักขนาดนี้ เรายังหลงรักเลย พ่อกับแม่เซฟก็คงหลงรักด้วยเนอะ

ปล. เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยนะคะ
แค่ได้เดินทาง ก็ได้ความสุขมากมากยจ้า

[Yunatsu]

เอาใจช่วยเลิฟ ก่าพี่เซฟคร้าบบบบบบ

[the_pupae]

เดินทางปลอดภัย ทั้งขาไปและขากลับคร้า

เรายังคงตั้งตารอพี่เซฟและน้องเลิฟด้วยใจจดจ่อ555

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สวัสดีครับ คุณเมอรี่ สบายดีไหมเอ่ย

เข้ามาให้กำลังใจครับ ขอให้มีความสุขมากมาย

และสมหวังกับสิ่งที่รอคอยนร้าครับ

มารอดูว่า ตอนต่อไปน้องเลิฟจะชนะคุณแม่และคุณพ่อของน้องเชฟ ได้หรือไม่

[kitty]

 :call:มารอออออออออจ้าาา  เที่ยวไห้สนุกน้าาาาาา

[peppier]

ลุ้นอ๊าาาา '  >< '

หน้าน้องเลิฟในรูปคุ้น ๆ  -_- ;

[bon]

เดินทางโดยปลอดภัยนะครับ
เชื่อว่าพ่อแม่ของพี่เซฟ ต้องรักน้องเลิฟอย่างแน่นอน เอาใจช่วย

[pikkiz]

ไปเที่ยว สนุกสนาน กลับบ้าน ปลอดภัยด้วยนะคร้าบบบบบบ

เด๋วนั่งรอ น้อง เลิฟ กับพี่ แชมป์ ไปพลางๆๆก่อนนะคร้าบบบบบ

 

[BeeRY]

เป็นกำลังใจให้พี่เซฟกะเลิฟ และไม่ลืมพี่ Mercy สุดสวย อิอิ
ผ่านมันไปให้ได้นะคะ คู่รักคู่เลิฟที่น่าอิจฉา

[knightofbabylon]

เป็นกำลังใจให้เซฟกับเลิฟ คุยกับคุณแม่ราบรื่นด้วยดี  


ย้อนกลับไปตอนพิเศษ(ตอนจบ)

 
เซย์เอ๊ยเซย์  หนูยังอยากจะเป็นรุกอีกเหรอนั่น
มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะเราน่ะ
บทบาทหน้าที่ตัวเองชัดเจนอยู่แล้ว
พับโครงการ'รุก'เหวี่ยงไปให้ไกลเลย

แอบเสียดาย อยากเห็นคุณพี่แชมป์หึงปรอทแตกบ้างอะไรบ้าง
จะดูว่าถ้าพี่แกพารานอยด์ขึ้นมา จะเป็นยังไงนะ?
แล้วเซย์ จะได้เอฟเฟกต์อะไรบ้าง?
555+


   คิดถึงพี่Mercy คิดถึงเรื่องนี้ด้วย
ช่วงนี้ไม่ได้เข้าเล้าเลย
จำได้ไม่หมดด้วยว่าเรื่องไหนที่ตามอ่านบ้าง  
นี่เข้ามาพักให้หัวมันโล่ง ยังตามเก็บไม่หมดเลย  
อ่านฟิคไปเบลอไป  
 :กอด1:อีกทีเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[loww]

เห็นรูปเลิฟแล้วเก็ดอาการช๊อก
ไม่คิดว่าจะแมนได้ขนาดนั้น...
แต่หล่อก็ผ่านละนะ

โฮะๆๆๆๆๆ

อัพไวๆนะคะ

จะเอาใจช่วย
สู้ๆ

[n2]

หวังว่าพ่อแม่พี่เซฟจะชอบน้องเลิฟนะ

[loww]

มารอๆ
รีบอัพนะคะ
สู้ๆ

[kengumm]

กลับมาต่อด่วนเลยนะคะ เพื่อนสาว ดิฉันค้างมากมายค่ะ

[Mercy]

สวัสดีค่ะทุกคน
Mercy กลับมาแล้วค่ะ...
จริงๆ กลับมาตั้งแต่วันอาทิตย์แล้ว แต่ป่วยค่ะ...

ไปนู่นเจอฝนทุกวัน ป่วยเจ็บคอไข้ขึ้นหนักเลยค่ะ
แต่ตอนนี้หายดีแล้วนะคะ (เดี๋ยวคุณ lasom มาแอบตีเค้าอีก เค้าหายดีแล้วจริงๆ)

ตอนนี้ก็เอาคู่หลักมาลงให้แบบเต็มๆ นะคะ

ช่วงนี้มันอาจจะมาม่ากันซักนิดหน่อยนะคะ
แต่เอาเป็นว่าไม่จบมาม่าแน่นอนค่ะ...

อีกไม่กี่ตอนคงจบแล้วนะคะทุกคน...

ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันมายาวนาน
หากใครที่แวะเวียนเข้ามาอ่านแต่ไม่ได้แสดงตัว say hi กัน ก็มาทักทายกันบ้างนะคะ
Mercy ก็อยากรู้จักคนอ่านทุกคน และขอบคุณทุกคนค่ะ

ช่วงนี้ฝนตกทุกวันเลยนะคะ ดูแลสุขภาพด้วย ส่วนน้องๆ ที่ฤดูสอบมาแล้ว ก็ Get A นะคะ


ปล. มาแบบไม่ได้ตรวจทานเลยนะคะ ถ้ามีผิดจะมาแก้ให้คืนนี้ค่ะ


++++++++++++++++++++++++++



ตอนที่ 44 แค่รักไม่พอ




ผมเคยพูดเอาไว้ว่า โลกไม่ได้มีแค่เราสองคน...แต่มันยังมีปัจจัยบุคคลที่อยู่รอบๆ ตัวเรา บุคคลที่มีบทบาทในชีวิตเรา บุคคลที่เรายังต้องแคร์ บุคคลที่เมื่อเค้าพูดเราต้องฟัง...ใช่ฮะ ผมกำลังพูดถึงบุพการี...พ่อและแม่ของผม


วันนี้แม่กับพ่อผมกลับมาแล้วครับ แต่แม่ต้องเข้าไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยก่อน เลยกำชับผมว่าเย็นนี้อย่าไปไหน ให้กลับมารอแม่ที่บ้านเพราะมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาว...แล้วผมก็รู้โดยอัตโนมัติเลยว่าเรื่องอะไร...


“พี่เซฟ...พี่เซฟ....พี่!!!! เซฟฟฟฟฟฟฟ!!!!”


“หะ...ครับ...ว่าไงนะ” ผมคงคิดอะไรเพลินจนเกินไป เลยทำให้ที่รักของผมมาตะโกนใส่หูอยู่ข้างๆ


“เหม่ออะไรเนี่ย เลิฟเรียกตั้งนานแล้วนะ...แอบคิดถึงใครหะ!!!” น้องเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมไม่แรงนัก แต่ก็พอให้รู้สึกว่าคนหยิก หยิกเพราะหมั่นเขี้ยว


“เปล่าคิดถึงใครเลย ก็คิดถึงเลิฟคนเดียวแหละครับ...มาหอมทีดิ๊” ฟอดดดดดดด ชื่นใจที่สุดในโลกเลยครับ แก้มใครก็ไม่หอมเท่าแก้มแฟนนะฮะ


“อย่ามาหวานกลบเกลื่อน...มีอะไรรึเปล่าครับ เครียดอะไรรึเปล่า” นี่แหละครับ เวลาที่เราเป็นที่รักของใครซักคน ทุกๆ อากัปกริยา หรือทุกๆ สีหน้า การแสดงออก แม้กระทั่งความคิดของเรา ก็จะอยู่ในสายตาของเค้าตลอดเวลา แล้วหากมีอะไรผิดสังเกตไปสักนิด เค้าก็จะรู้ว่าเราเปลี่ยนไป


“อืม...ก็...วันนี้แม่กับพ่อพี่กลับมาแล้วครับ...แม่บอกว่าเย็นนี้จะคุยด้วย...พี่ว่า คงเป็นเรื่องของเราสองคน” ก็ไม่มีอะไรจะต้องปิดบังน้องนะครับ เพราะเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของเราสองคน เลิฟควรได้รับรู้ และมีส่วนในการแสดงออกทางความคิดกับเรื่องนี้


“เลิฟไปด้วย!!!”


“นะ...น้า พี่เซฟ...ครั้งที่แล้วพี่เซฟก็เกริ่นไปแล้ว คราวนี้เลิฟว่าตัวแสดงนำหลักทั้งสองคนควรจะไปปรากฏตัวพร้อมๆ กันได้แล้วนะ...อย่างน้อยเลิฟก็อยากไปไหว้คุณแม่ของพี่อะ...ไหนๆ ก็ฉุดลูกชายเค้ามาอยู่ด้วยที่บ้านตั้งนานแล้ว ยังไม่ได้ไปกราบขอขมาท่านเลย ฮ่าๆๆๆ”


ผมรู้ว่าเลิฟเองก็คงเครียดและคิดมากไม่ต่างไปจากผมหรอกฮะ แต่น้องก็คงจะไม่อยากให้ผมเครียดไปมากกว่านี้ น้องเลยยังคงยิ้มหัวเราะ และพยายามพูดจาคลายเครียดให้ผมขำๆ แล้วมันก็ได้ผลนะครับ...แค่ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เรารัก ต่อให้เครียดแค่ไหน มันก็อดที่จะยิ้มตามไปไม่ได้


“อืม...ก็ได้ครับ...งั้นเตรียมสินสอดเลยนะ...เย็นนี้ก็ยกไปขอพี่ได้เลย ฮ่าๆๆ”


ผมเองก็ไม่อยากให้เลิฟต้องเครียดเหมือนกันครับ...เรื่องนี้เริ่มต้นจากคนสองคนที่รักกัน ผม และเลิฟ...อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าการที่ผมจะคุยกับพ่อและแม่ ผลที่ออกมามันจะเป็นแบบไหน แต่...ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนที่ผมเลือก และรัก ก็ยังคงเป็นเลิฟตลอดไป...


“แม่ต้องรักเลิฟแน่ๆ ไม่ต้องกลัวนะ...พี่สัญญาว่าเราจะเหมือนเดิม...ตลอดไป” ถึงแม่ผมจะเป็นคนดุ เจ้าระเบียบอย่างไรก็ตาม แต่ผมว่าโดยเนื้อแท้ แม่ผมเป็นคนใจดีครับ ผมว่าถ้าเราคุยกันด้วยเหตุผล แม่จะต้องเข้าใจเราสองคน และแม่จะต้องรักเลิฟเหมือนผมแน่นอน


“ครับ...เลิฟก็จะเหมือนเดิมตลอดไปเหมือนกัน”



ตกเย็นเลิฟเลิกเรียนก่อนผม น้องมานั่งรอผมอยู่ที่หน้าคณะ คลาสเมื่อกี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยนะฮะ เข้าช็อปด้วย โดนอาจารย์ดุไปหลายที แต่ผมก็ต้องรีบปรับสีหน้าตัวเองไม่ให้เลิฟรู้ว่าผมเครียดขนาดไหน อย่างน้อยเครียดคนเดียวดีกว่าพากันเครียดไปหมด


ผมเลยเดินยิ้มร่าเข้ามากอดคอหนุ่มน้อยที่นั่งหันหลังหลับตา เสียบหูฟัง ipod แล้วร้องตามโน้ตที่ฟังอยู่เบาๆ พอได้ยินเสียงว่า ‘เร ลา เร ลา โด ซอล โด ซอล’ ตอนแรกๆ ผมก็เคยสงสัยว่าน้องทำอะไร บ่นท่องอะไรพึมพำอยู่คนเดียว น้องเลยบอกว่า เลิฟไม่ได้บ้านะ แค่กำลังซ้อมเอียร์เทรนนิ่งอยู่ เพอร์เฟคพีชขนาดนี้ ยังต้องซ้อมอีกเหรอครับ แฟนผมน่ะ หูดีเป็นที่หนึ่งเลยนะ


“รอนานเปล่า...ไปแวะกินข้าวกันก่อนไหม” ผมดึงหูฟังออกจากหูหนุ่มนักดนตรีของผม แต่มืออีกข้างก็ยังกอดคอเอาไว้อยู่


“พี่เซฟหิวเหรอ เลิฟแวะไปซื้อแซนวิชทูน่า กับแฮมชีสมาให้พี่แล้วอะ เลิฟเองก็ทานไปแล้วด้วย...ไปกันเลยเถอะ เลิฟตื่นเต้นอะกินไรไม่ลงหรอก...แล้วอีกอย่างเราไม่ควรปล่อยให้ผู้ใหญ่รอนะครับ” หือ...ขนาดกินไรไม่ลงนะ ผมว่าผมเห็นเปลือกห่อแซนวิชสองชิ้นอยู่ในถุงที่ผมรับมาถือนะ...แต่ดูสิขนาดตื่นเต้นๆ เครียดๆ ยังคงมีวินัยในการซ้อมดนตรีเลย เวลาว่างนิดๆ หน่อยๆ เลิฟของผมก็จะซ้อม ซ้อม ซ้อม นะครับ เด็กไทยที่เรียนดนตรีควรเอาอย่างแฟนผมนะฮะ


“โอเคครับ งั้นพร้อมใช่ไหม ไปกันเลยนะ...มือเย็นเจี๊ยบเลยไหวเปล่าเนี่ยเรา” คนเก่งของผม ทำหน้าฮึดสู้แต่มือกลับเย็นอย่างกับน้ำแข็งเลยครับ


“ไหวดิ เลิฟซะอย่าง ไปๆๆ เดี๋ยวรถติดนะ”



รถไม่ได้ติดอย่างที่เลิฟบอกครับ เราเลยมาถึงบ้านผมเร็วกว่าที่คิด...แต่ แม่ก็ยังคงเร็วกว่าที่ผมคิดเช่นเดียวกัน ผมเห็นรถของแม่กับพ่อจอดอยู่ในบ้านแล้ว ก่อนลงจากรถ ผมหันไปลูบแก้มคนข้างๆ อย่างเรียกกำลังใจ ทั้งของผมเองแล้วก็ของเลิฟ ก่อนที่เราจะยิ้มให้กันอย่างมั่นใจ แล้วก็ลงจากรถ ผมเดินนำเลิฟเข้าไปในตัวบ้าน


เข้ามาถึง ผมเห็นพ่อนั่งอยู่ที่โซฟา แต่ยังไม่เห็นแม่ ผมยังไม่ทันจะยกมือไหว้พ่อ หรือแม้แต่แนะนำให้เลิฟรู้จัก พ่อคงอ่านความคิดผมออก เลยรีบบอกว่า


“นู่น แม่แกอยู่ในครัวน่ะ นั่งคอยอยู่เฉยๆ ไม่ไหวเลยต้องลุกไปหาอะไรทำแก้ฟุ้งซ่าน” ขอบคุณครับพ่อ ที่เข้าใจว่าผมคิดอะไรอยู่


“พ่อสวัสดีครับ...พ่อครับนี่เลิฟครับ...”


“แฟนผมเอง”


“เลิฟครับ...นี่คุณพ่อพี่ครับ”


“สวัสดีครับ...เอ่อ...คุณลุง”


เลิฟยกมือขึ้นไหวพ่อผม แล้วยิ้มให้อย่างสดใส แต่ก็แอบมีตะกุกตะกักตอนจะเอ่ยสรรพนามเรียกนี่แหละฮะ ผมว่าน้องก็คงอยากเรียกพ่อ แต่ก็คงไม่กล้า ผมหันไปมองหน้าพ่อผม พ่อก็ยิ้มตอบรับอย่างอ่อนโยน แม้รอยยิ้มจะหม่นๆ อยู่บ้าง ผมก็รู้ว่าถ้าเลือกได้ พ่อก็คงอยากให้ผมได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีสักคน มีหลานให้ท่านอุ้ม มีคนไว้สืบสกุล แต่พ่อเป็นคนใจดี และคิดถึงเรื่องความรู้สึกมากกว่าเหตุผลหรือความเหมาะสม


“เรียกพ่อก็ได้นะลูก...ชื่อเลิฟเหรอเราชื่อน่ารักสมกับหน้าตานะ มานั่งคุยกันก่อนมา ถือว่ามานั่งทำใจรอแม่เค้าแล้วกัน ฮ่าๆๆ” พ่อครับ อย่าพึ่งมาขู่แฟนผมสิฮะ แค่นี้ก็ตัวเกร็ง มือเย็นไปถึงไหนแล้ว


“ขอบคุณครับ...หม่าม๊าเป็นคนตั้งชื่อเลิฟเองครับ เพราะเลิฟเกิดวันวาเลนไทน์ ชื่อจริงก็ชื่อวาเลนไทน์ครับ มีน้องสาวฝาแฝดอีกคนชื่อโรสฮะ” ผมว่าน้องค่อนข้างปรับตัวกับสถานการณ์ต่างๆ ได้ดีนะเนี่ย เพียงแค่นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามพ่อผมปุ๊บ ก็เอ่ยปากเจื้อยแจ้วทันที


“เออแฮะ...ชื่อแปลกดีนะ คุณแม่เราก็ช่างคิดนะ...แล้วน้องสาวเราเค้าชื่อจริงว่าอะไรล่ะ ในเมื่อเกิดวันเดียวกัน แต่พี่ชายมาแย่งชื่อวันไปซะแล้วเนี่ย”


“ชื่อสุดที่รักฮะ ก็ประมาณว่าวันแห่งความรัก แล้วพวกเราก็เป็นสุดที่รักของม๊ากับป๊าน่ะครับ ตอนมัธยมก็เขินๆ นะฮะ เวลาต้องออกไปแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน ว่าชื่ออะไร ชื่อเล่นว่าอะไร” น้องพูดไปก็ยิ้มไป ดูก็รู้ว่าภูมิใจมากกว่าเขินชื่อตัวเอง


“มาถึงแล้วเหรอเซฟ...เอ๊ะ...แล้วนี่...” แม่เดินออกมาจากครัว ในมือถือถาดแก้วน้ำ กับจานขนมออกมา พอเห็นเลิฟ ผมเห็นแม่ชะงักเล็กน้อย มือที่ประคองถาดอยู่ก็กระตุกแบบไม่ทันตั้งตัว แม่คงไม่คิดว่าผมจะพาเลิฟมาด้วย

“แม่สวัสดีครับ...แม่ครับ...นี่เลิฟ แฟนผมที่ผมเล่าให้แม่ฟังครับ” ดีที่ผมรอจังหวะให้แม่วางถาดแล้ว ผมถึงแนะนำน้องอีกครั้งนึง เพราะแม่ยืนนิ่งมองหน้าเลิฟ เหมือนช็อคๆ แต่แววตานิ่งเฉย


“เลิฟครับ นี่คุณแม่พี่เอง” เลิฟยกมือขึ้นไหว้ พร้อมส่งยิ้มให้เหมือนเดิม แต่คราวนี้ยิ้มของน้องมันแฝงไปด้วยแววของความไม่มั่นใจ และความกังวล แม่ผมเหมือนได้สติพอน้องยกมือไหว้ แม่ก็เลยรับไหว้ แต่สายตายังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม


“นั่งสิ...แม่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นมาด้วย...แม่แค่อยากคุยกับเรา”


“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวเลิฟขอตัวกลับก่อนก็ได้ครับ แล้ววันหลังเลิฟจะมาไหว้คุณพ่อกับคุณแม่ใหม่” คนกล้าของผมจะหนีซะแล้วฮะ รีบลุกขึ้นยืน จะยกมือลา ผมต้องเอื้อมมือไปฉุดมือเย็นไว้ก่อน เจ้าของมือเย็นหันมามองหน้าผมทำนองว่าฉุดไว้ทำไม ผมเลยส่ายหน้าเชิงไม่อนุญาตให้ไป ก่อนจะกระตุกๆ มือเบาๆ ให้นั่งลงข้างๆ ผม


“ฉันน่าจะแก่กว่าพ่อกับแม่ของเรานะ...เรียกฉันว่าป้า กับลุงแล้วกัน” ผมเข้าใจว่าแม่คงจะยังรับไม่ได้กับเรื่องนี้ แต่...คำพูดของแม่ทำให้ผมค่อนข้างสะอึก ผมกลัวคนเก่งข้างๆ ผมจะใจเสียจังเลยครับ


“เออ...ครับคุณป้า”


“เอาล่ะ...ถ้างั้นแม่ก็จะพูดตรงๆ เลยนะเซฟ...แม่ไม่เห็นด้วยที่เราจะคบกับผู้ชายด้วยกัน...แม่ไม่รู้หรอกนะว่าโลกเดี๋ยวนี้มันพัฒนาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่ผู้ชายก็ต้องเกิดมาคู่กับผู้หญิง เซฟคิดว่าการใช้ชีวิตรักแบบนี้มันจะยืนยาวไปซักแค่ไหนกัน...”


“หยุด...อย่าพึ่งเถียงแม่ยังไม่ได้ขอความคิดเห็นฟังแม่พูดให้จบก่อน...ตอนนี้พวกเธออายุเท่าไหร่ สิบเก้า ยี่สิบ เรียนยังไม่ทันจบ เจอโลกมาแค่ยี่สิบปี เธอคิดว่าอนาคตถ้าเธอทำงาน เธอต้องเจอคน เจอโลกมากว่านี้ ถึงตอนนั้น ถ้าใครคนใดคนหนึ่ง เกิดไปเจอคนที่พร้อมและเหมาะสมกว่า จะทำยังไง แล้วผู้หญิงที่ไหนเค้าจะมายอมรับผู้ชายที่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายกัน”


“แค่รักน่ะ มันไม่พอหรอกนะ ชีวิตต่อจากนี้ ชีวิตนอกเหนือจากรั้วมหาวิทยาลัยมันมีมากกว่าที่เราคิดนะ ถ้าอยู่ด้วยกัน คบกัน คนที่ทำงานเกิดรับไม่ได้ ติฉินนินทาขึ้นมา มันจะไม่ส่งผลต่อหน้าที่การงานหรือไง แล้วเราจะอดทน รับกับวิถีชีวิตสังคมแบบนี้ได้เหรอ”


“แล้วเราล่ะ...ที่บ้านเค้ารู้เรื่องรึเปล่าที่เรามาคบกับผู้ชายด้วยกัน” แม่ผมหันไปถามเลิฟที่ตอนนี้นั่งนิ่งหน้าซีดไปแล้วครับ


“เอ่อ...ทราบครับ ป๊ากับม๊าทราบตั้งนานแล้ว”


“แล้วพ่อแม่เธอไม่ว่าอะไรเหรอ” ด้วยความที่เป็นอาจารย์ เลยทำให้น้ำเสียงแม่ผมฟังแล้วเหมือนดุตลอดเวลา แต่ตอนนี้ผมว่าแม่เองก็คงดุอยู่ ผมกลัวน้องจะร้องไห้จังเลยครับ


“ก็ตกใจบ้างเหมือนกันครับ...แต่ท่านเลี้ยงเลิฟมาให้อิสระทางความคิดและการตัดสินใจครับ ถ้าเลิฟรักใครป๊ากับม๊าก็รักด้วย ไม่ว่าเค้าจะเป็นใครก็ตามครับ”


“เธอหาว่าฉันไม่ให้อิสระทางความคิดกับลูกชายตัวเองเหรอ” แม่ผมตวาดน้องกลับ ผมเข้าใจเลิฟนะครับ เลิฟไม่ได้ตอบแบบนี้เพราะจะกวนแม่ผม แต่เพราะป๊ากับม๊าเลิฟสอนเลิฟ และบอกผมอย่างนี้จริงๆ ครับ


“เลิฟไม่ได้ว่าคุณป้าครับ แต่ป๊ากับม๊าเป็นคนบอกเลิฟแบบนี้เองครับ”


ผมว่าแม่ผมคงกำลังโมโห เพราะถ้าแม่โมโห แม่จะเงียบ แม้แต่พ่อยังไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมา ผมรู้นิสัยแม่ดี ถ้าแม่โมโห และเงียบก็ต้องปล่อยให้แม่เงียบไปจนกว่าเค้าจะพูดอะไรขึ้นมาเอง


แม่ผมนั่งเงียบไปซักสิบนาที เสียงกริ่งจากหน้าบ้านก็ดังขึ้น...ใครมาตอนนี้ ปกติบ้านผมไม่ค่อยจะมีใครมาหาอยู่แล้ว ยิ่งเป็นช่วงเย็นๆ แบบนี้ยิ่งไม่น่าจะมี ผมเลยอาสาเดินออกไปเปิดประตู ตอนแรกผมกะจะหนีบเอาเลิฟไปด้วย ผมไม่อยากทิ้งให้น้องอยู่ทำกลางเดธแอร์ที่มาคุอยู่คนเดียว แต่พอผมลุกขึ้นแล้วฉุดมือเลิฟ น้องก็เหมือนจะรู้ว่าผมจะให้ไปด้วย น้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วส่ายหน้า ยิ้มให้แบบไม่เป็นไร ผมจ้องหน้าน้องเหมือนจะถามซ้ำว่าแน่ใจเหรอ น้องพยักหน้าน้อยๆ ให้ผมอีกครั้ง ผมจึงปล่อยมือเลิฟ แล้วเดินออกไปดูแขกหน้าบ้าน



ผมเดินไปถึงหน้าบ้านก็เห็นรถคุ้นตา แต่ก็ไม่คิดว่าจะใช่ แต่คนที่ขับรถคันนี้ก็เปิดกระจก ชะโยกหัวออกมาให้ผมเปิดประตูบ้านให้


“พี่เซฟเปิดเร็วๆ ป่านนี้พี่ชายโรสไม่โดนแม่พี่ยำเละไปแล้วเหรอเนี่ย เปิดเร็ว” เอ่อ น้องโรสครับ แม่พี่ไม่ใช่ยักษ์ใช่มาร ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ...มองไปข้างหลังเป็นป๊ากับม๊าครับ บ้านนี้เค้าสามัคคีกันจังเลย...


ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างเครียดครับ...แต่ทำไมก็ไม่รู้ พอผมเห็นรถคันนี้พร้อมคนที่อยู่ในรถทั้งหมด มันทำให้ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก...ผมรู้สึกเหมือนทหารที่ออกรบ อ่อนแรง แต่อยู่ดีๆ กองทัพก็ส่งหน่วยรบพิเศษมาเป็นกำลังเสริม


ผมกับเลิฟ รอดตายแล้วครับ...



ผมขอฝากชีวิตไว้ที่ป๊ากับม๊านะครับ


บางที เรื่องบางเรื่องคงต้องให้ผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่คุยกันเอง...





ขอบคุณเลิฟที่เกิดมามีครอบครัวที่วิเศษสุดๆ แบบนี้จริงๆ

[anajulia]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กองทัพเสริมมาทันเวลาใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


โฮววววววววววว คุณไนท์ ทำไมตัดตอนแบบนี้ล่ะคะ หงิงๆ


ปล.ไม่สบายหายขาดแล้วแน่นะคะ เดี๋ยวคุณlasomมาดุเอาไม่รู้ด้วยนะเออ แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Rockstar]

อ่า ป๊าม๊าของเลิฟสู้ๆนะ ทำให้แม่ของเซฟพยายามเปิดใจให้ได้

[roseen]

 :เฮ้อ:มีอุปสรรคมาขวางกั้นอีกแระ

[Jimmeiiii*]

อ๊ากกกก กองทัพเสริมาแล้วๆๆ สู้ๆๆน๊า
ไม่เอา ไม่อยากให้แยกกัน

เอาใจช่วย เลิฟ กับ พี่เซฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[n2]

กองหนุนของน้องเลิฟมาช่วยแล้ว
แม่พี่เซฟดุจังเลยสงสารน้องเลิฟ

[fungfung]

สู้ๆ จ้า

[dukdikdukdik]

อร้ายย คุณแม่พี่เซฟ อย่ามาทำให้น้องเลิฟใจเสียนะ แง่ม  ๆ

[loveooo]

มาแล้วๆๆๆๆ  สู้ๆๆเน้อ  ช่วยพี่เซฟเลิฟให้ได้นะ

[N.T.❁]

คุณแม่ดุจังเลย TT
น้องเลิฟคงทำตัวไม่ถูกอะค่ะ ขนาดคุณพ่อยังให้เรียกพ่อ แต่คุณแม่ไม่ยอมซะงั้น เหอๆ
แต่เรื่องแบบนี้มันก็ต้องให้เวลาเนอะคะ แต่น้องเลิฟน่ารัก แถมครอบครัวน้องยังน่ารักแบบนี้อีก
ยังไงพี่เซฟกะน้องเลิฟก็ต้องผ่านมันไปได้แหละ ^^

พี่ไนท์ไม่สบายเหรอคะ? พักเยอะๆ นอนไวๆ อย่าลืมห่มผ้าหนาๆด้วยนะคะอากาศเ็ย็นๆแบบนี้~
กอดแน่นๆทีนึงจะได้อุ่นๆนะคะ 

[bon]

ได้ทัพเสริมแกร่งๆ  อย่างนี้หายห่วง ฉลุย 

[fuku]

น้องโรสมาแล้ววววววววววว

น้องสาวที่พึ่งพาได้เสมอของเลิฟ
หายใจคล่องขึ้นเยอะเลย

ชอบตอนนี้จัง ที่จริงเรื่องนี้มันคงเกิดขึ้นจนได้แหละ
แต่จะมีซักเท่าไหร่ที่ผ่านไปได้ เป็นกำลังใจให้ครอบครัวเข้าใจนะคะ