หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ

[pooinfinity]

คิดว่าจะเสร็จกันซะแล้ว

[tutu]

แหม..ไม่น่ารอด

[OISHI]

สนุกจังค่ะ
มารอเชียร์น้ำเชี่ยวกับพี่พีม
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

[Dee^daY]

หัวโขกขอบเตียง..
ซาดิสม์หว่ะ..

[cmos]

จิส์ หมดกัน น้ำเชี่ยวนี่น้าจิง ๆ เลย

[morrian]

   ตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคน

น้ำเชี่ยวกะพี่พีม น่ารักสุดๆเลย

อยากอ่านต่อแล้วคับป๋ม

เป็นกำลังใจ บวก 1 ให้คนโพสด้วยนะคับ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Vesi]

พีมทำน้องกบแว่นใจแตกแล้วจริงๆ ด้วย
แถมได้เปิดบริสุทธิ์เด็กอีกตะหาก

[JJHJJH]

กร๊ากกกก พี่บอลรีไร้ท์ได้ละเอียดกระชับฉับไวจริงๆ ถูกจายยยย กด +ๆๆๆ

[BeeRY]

แอร๊ยยย อยากไปกินเหล้ากะพีมจัง
เมาแล้วช่างยั่วเหลือเกิ๊น 
น้ำเชี่ยวนี่เด็กดีจัง ไม่ฉวยโอกาสด้วย น่ารักที่สุดเลยยย
+1 ขอบคุณจร้าแล้วมาต่ออีกน๊า

[lizzii]

ฮร่า ๆๆๆๆ ซะงั้นอ่ะ ๆๆๆ

[gypsy]

พีมเมาแล้วหื่นมาก

ไอ้เจ้าน้ำเขี่ยวนี่ พลาดเอาหัวไปโขกขอบเตียงได้ไงเนี่ย 

[monoo]

  มายังน้า อิอิ

[morrian]

  มารอหลายวันแล้ว

ยังไม่มาต่อหรอค้าบบ

อยากอ่านพี่พีมกะน้องกบแล้วอะ

[บอลลูนลอยฟ้า]

 

มาแจ้งข่าวนึดนึงครับ..

ขอโทษด้วยครับที่หายไปหลายวัน ตอนนี้ผมมาสัมมนาอยู่ตจว. จริงๆมาตั้งแต่วันเสาร์แล้วล่ะ
จะกลับกทม.เช้าพรุ่งนี้ คาดว่าจะมาต่อได้ก็ พรุ่งนี้บ่ายๆนะครับ ..

เลยแอบย่องมาดูดไวไฟของโรงแรม ..กลัวว่าจะรอกัน อิอิ (หรือจริงๆไม่มีใครรอแกหรอก คิดเข้าข้างตัวเอง เอิ๊กๆๆ)

ไม่เขียนยาวแล้วเมื่อยครับ ไม่ได้ใช้โน๊ตบุ้ค พิมพ์ผ่านไอโฟนเอา ตัวมันน้อยยย ปวดตา

แล้วเจอกันเน้อ! 

 

[monoo]

รับทราบ รอพรุ่งนี้ค้า

[jasmin]

รับทราบจ้า 

รอ ร๊อ รอ

[maxtorpis]

 

[bbyuqin]

รัยทราบค่า....พร้อมมานั่งรอตอนใหม่

[scouser]

จ้า
ทราบแล้วเปลี่ยน
รีบมาเน้อ
คิดถึงอ่ะ
じゃね

[Little Devil]

รับทราบครับ

[prawy]

 

[lizzii]

รับทราบคร่า

[vvivy]

รับทราบค่า

รออยู่เน้อ

[jimmyjimmy]

 

รอ

รอ

รอ

[morrian]

  เข้าแถวรออ่านด้วยคน

[บอลลูนลอยฟ้า]

Chapter 7

   แสงแดดจ้าลอดผ่านเนื้อผ้าป่านสีเขียวอ่อน สะท้อนกับผนังห้องขาว ทำให้บรรยากาศภายในห้องเป็นสีเขียวนวลดูอบอุ่น ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้คนบนเตียงหลับลึกซะจนไม่รู้ว่า มือเล็กได้ไปวางพลาดอยู่บนหัวฟูๆของใครคนหนึ่ง เด็กหนุ่มคิ้วหนาตาหวานที่เผลอนั่งหลับกับพื้นคอพับลงที่เตียงทั้งคืน ชะเง้อขึ้นมาดูคนร่างเล็กผิวขาวที่กำลังนอนสบายอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ ..น้ำเชี่ยวอมยิ้มกับภาพคนน่ารักตรงหน้า แตะมือลงสัมผัสกับริมฝีปากหนาของตน รู้สึกดีใจที่เรื่องที่เกิดเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ สร้างความกล้าให้กับตัวเองก่อนจะลอบหอมเบาๆลงบนแก้มใสของคนบนเตียงทั้งสองข้างอย่างเชื่องช้า  แล้วจึงเดินไปดึงผ้าม่านให้ปิดสนิทขึ้น กลัวว่าหากแสงเล็ดลอดเข้ามาคนน่ารักตัวขาวๆบนเตียงจะนอนหลับไม่สบาย

     แม้น้ำเชี่ยวจะอาศัยอยู่เพียงลำพังที่คอนโดหรูนี้มาได้ปีกว่า แต่ด้วยงานที่ยุ่งแถมยังไม่เป็นเวลา ทำให้การเข้าครัวทำอาหารไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ยิ่งเป็นอาหารยากๆยิ่งไม่ชิน ถึงจะเคยเห็นแม่ทำอยู่บ่อยๆก็ตาม ..ฉะนั้นอาหารที่เค้าทำบ่อยที่สุดเวลาขี้เกียจขับรถไปกินที่ร้านพี่โอมหรือเวลาที่ร้านขายข้าวเจ้าประจำชั้นล่างปิด ก็จะเป็นพวกของทอด เช่น ไข่ดาว ไข่เจียว ไส้กรอกทอด กุนเชียงทอด และอีกหลายอย่างที่ต้องทำแค่หั่นๆแล้วโยนใส่กระทะโดยไม่ต้องปรุง .. เด็กหนุ่มก้มๆเงยๆอยู่ที่ตู้เย็นสักพักก็คว้าผ้ากันเปื้อนคู่กายมาพันลวกๆ จับนั่นหยิบนี่เตรียมสำหรับอาหารเช้าในเวลาใกล้เที่ยงเต็มที ..ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องมาทำอาหารให้ใครสักคนกิน..

“เคโระ..” เสียงคุ้นแฮะ แว่วๆมาจากข้างหลัง หันไปตามทิศทางของเสียง ก็จะเอ๋เข้ากับ หนุ่มผิวขาวหัวยุ่งตัวแสบเมื่อคืนยืนพิงประตูห้องนอนมองมาที่เขาอยู่

“พี่..พะ พี่ตื่นแล้วเหรอ” หนุ่มคิ้วหนาสวมแว่นสายตาในชุดผ้ากันเปื้อนลายเคโระตลกๆเหมือนหน้าตาเจ้าของหันมาทัก ทายด้วยสีหน้าอีลักอีเหลื่อ รู้สึกเขินอายลึกๆเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ..ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะจำมันได้หรือเปล่าน๊ะ

“อืม...นี่บ้านนายเหรอ สวยดีนี่”   ไอ้เคโระนี่ ทำไมมันพูดแปลกเหมือนทำอะไรผิดไว้อย่างนั้นแหละ(ใครกันแน่ทำผิดป่วนแหลกเค้าซะ- -’)

“นั่น..ทำไรอ่ะ” พีมเดินเข้ามาดูน้ำเชี่ยวที่กำลังง่วนอยู่กับไข่เจียวหอมกรุ่นในกระทะ

“ดูไม่รู้รึไง...ไข่ทอดอ่ะรู้จักมั้ย” แนะ..มันกวนได้อีก กวนทรีฟแต่เช้าเลยไอ่กบ บ้านฉันเรียกไข่เจียวเว้ยยย..คนยิ่งปวดๆหัวอยู่ หนุ่มหน้าขาวยืนมองหน้ามุ่ยนึกเถียงอยู่ในใจแต่ก็เก็บไว้ก่อนดีกว่า เพราะไอ้ของในกระทะตรงหน้านี่มันก็หอมน่ากินอยู่ พูดมากจะอดกันพอดี

“เดี๋ยวมีฮ็อทด็อกทอดด้วยนะ พี่หิวยังอ่ะ รอแป็บนึงนะ”

“ไม่หิวเท่าไรอ่ะ นายทำเหอะ” ไอ้นี่มันใช่คนเดียวกับร็อคเกอร์ดาวรุ่งของ GSเอนท์ฯ รึป่าวฟร่ะเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อลูกตา ผ้ากันเปื้อนลายเคโระนี่นะ ใครหนอช่างซื้อให้มันโอย..มึนตึบเลย ใส่แล้วแทบแยกไม่ออกอันไหนหน้ามันอันไหนเคโระ เหมือนกันชิบเป๋ง

    เพียงชั่วครู่ที่ชายหนุ่มร่างขาวเดินเตร่ๆไปรอบๆบ้านเข้าห้องนู้นโผล่ห้องนี้ เดินกลับมาอีกที ของทุกอย่างก็ถูกวางพร้อมไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว

..ทำไม มันรู้สึกแหม่งๆว่ะเรา... มันเหมือนอะไรฟร่ะเนี่ย เราในชุดผ้ากันเปื้อนที่กุลีกุจอตักข้าวตักน้ำวางบนโต๊ะ กับคนตัวขาวๆหัวยุ่งที่นั่งรอไม่ทำอะไรเลยเนี่ย น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนร่างเล็กหน้าหวาน ที่นั่งจิ้มไส้กรอกกิน ยกแก้วซดนมจนหมดแล้ววางรอเขาเอาไปเติมแล้วมาเสริฟ์ให้อย่างสบายใจ.. จริงๆแล้วมันควรจะต้องกลับกันสิ อะไรฟร่ะ! ไอ้บื้อน้ำเชี่ยว ทำยั่งกะเอ็งเป็นเมียเค้าอย่างนั้นแหละ.. เด็กหนุ่มยืนนิ่ง นึกกร่นด่าตัวเองอยู่ในใจ   

“ยืนจ้องฉันทำไมอะ..นั่งลงกินดิ”  หนุ่มร่างเล็กหัวยุ่งที่กำลังก้มหน้าก้มตากิน เอ่ยออกมาอย่างรู้ทันว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยสายตาที่รอดมาจากแว่นใสๆนั่น

“เอาข้าวมั้ยพี่ เดี๋ยวผมตักให้” แนะ..เอาอีกไอ้น้ำเชี่ยว ประเคนได้อีก เอาใจได้อีก ทำไมการกระทำของตรูมันสวนทางกับความคิดได้งี้ฟร่ะ

“ไม่อะ ชั้นไม่กินแป้งมื้อเช้า...” โอ้โห..เรื่องมากซะด้วย~

“นี่มันไม่เช้าแล้วนะพี่ จะเที่ยงแล้ว!”  ดูหน้าใสๆกับปากเฉิดๆนั่นดิ จะเก๊กหล่อไปไหนครับพี่น้อง เดี๋ยวพ่อจับปล้ำซะหรอก (ก็ได้แต่คิดนั่นล่ะ)

“เออน่า! ก็ไม่อยากกินนี่...... เอ่อ. ถามไรหน่อยดิ”

“อืม อะไรครับ” อย่าบอกนะว่าจำเรื่องเมื่อคืนได้ โอยยยพ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย จะตอบยังไงดี เขิน..อ่ะ

“นายชอบชั้นเหรอ....??.” ?!#%@

“ปู๊ดดดดดดด!!...” ห๊า! อา..อะไรนะ ชอบพี่มั้ยอ่ะเหรอ จะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย .... แว๊กกกก! ใครเอาข้าวไปแปะบนหัวคนสวยของตรูว่ะเนี่ยยยย.. ตายแล้วเสียลุคซูเปอร์สตาร์หมด

“ไอ้บ้า!ประสาทรึไง พ่นมาได้ข้าวเต็มปากนั่นน่ะ” ไอ้กบปัญญาอ่อนเอ้ย กล้าพ่นข้าวใส่หน้าชั้นเหรอ เดี๋ยวเหอะ!

“พะ..พี่เอาอะไรมาพูด ผมน่ะเหรอชอบพี่” ทำไมหน้ามันร้อนๆว่ะ หวังว่าเค้าคงไม่สงสัยอะไรเรานะ

“เอ้า..จะไปรู้เหรอ ก็ถ้านายไม่ชอบชั้นแล้วนายพาชั้นมาบ้านนายทำไม นายก็รู้ว่าบ้านชั้นอยู่ไหน ทำไมไม่เอาชั้นไปส่งบ้านล่ะห๊ะ ไอ้กบแว่น”

“เน่! คำก็กบสองคำก็กบ ผมมีชื่อนะพี่ ไม่ต้องมาย้ำหรอกว่าผมหน้าเหมือนตัวอะไรนะ.. หึ ทำไมผมถึงไม่พาพี่ไปส่งบ้านนะเหรอ..เหอะๆถามมาได้ ก็ใครล่ะที่เมาไม่เป็นท่าอาละวาดลั่นรถ นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่ผมพาพี่กลับมาได้ ไม่ขับพาพี่ไปฟาดเสาไฟฟ้าข้างถนน  เพราะมีคนบ้าคอยปัดพวงมาลัย ดึงเบรกมือรถผมเล่นน่ะ แล้วบ้านผมมันก็อยู่ใกล้กว่าถ้าจะกลับไปบ้านพี่นั่นน่ะ ตอนนี้เราอาจจะไปเฝ้ายมบาลกันแล้วก็ได้ รู้มั้ยห๊ะ!” เด็กหนุ่มคิ้วหนากระแทกช้อนลงกับจานข้าวตวาดคำโตใส่ผู่ร่วมโต๊ะอย่างไม่ลดล่ะ ..นั่นไงล่ะ ฮ่าๆๆๆน้ำเชี่ยว เอ็งเก่ง เยี่ยมไปเล้ย อย่างงี้มันตองขึ้นเสียงกันซะบ้าง ไงล่ะหน้าสลดเลยซิ ที่รู้วีรกรรมที่ตัวเองทำไว้อ่ะ พูดไม่ออกเลยอ่ะซี้ 

...แต่หน้าหงอยๆนั่นดูแล้วน่าสงสารจังเลยแฮะ จะร้องไห้มั้ยเนี่ย ตายแล้ว!น้ำตาเริ่มคลอๆแล้ว เอาไงดีว่ะไอ่น้ำเชี่ยว เอาไงดี

“อ้าวเหรอ? เอ่อ.. พี่ขอโทษนะ คงเมาน่ะ แก้ไม่หายสักที พี่เมาแล้วชอบทำอะไรบ้าๆบอๆไม่รู้ตัวทุกที พี่ขอโทษนะ” โอ้ยยยย เราทำให้หน้าหวานๆนั่นหงอยหมดแล้ว ไอ้น้ำเชี่ยวเอ็งพูดอะไรทำไมไม่คิดเลยว่ะ ว่าแต่ที่พี่จูบผมเมื่อคืนถือเป็นเรื่องบ้าบอด้วยเหรอ พี่จำมันไม่ได้จริงๆด้วยอ่ะ

“อือๆ..ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อยนะ ผมสบายมาก ไม่โกรธเลยซักนิด เมื่อกี้เสียงดังไปหน่อยก็พี่มาว่าผมเป็นกบอ่ะ..พี่ไปอาบน้ำเถอะ เสื้อผ้าในตู้อยากใส่ตัวไหนก็หยิบเอา...รู้มั้ยตอนนี้ตัวพี่กลิ่นยั่งกะถังเบียร์เดินได้เลย ^ ^’”

“ไอ่เคโระบ้า!” นั่นเคโระอีกแล้ว มันก็พันธุ์เดียวกับไอ้กบนั่นแหละ ไม่ต้องมาย้ำได้มั้ย แค่ทุกวันนี้แฟนคลับก็ตั้งฉายามาย้ำให้รู้ตลอดเวลาอยู่แล้ว ห่วย! เดี๋ยวปี๊ดแตกอีกหรอก ทีนี้มาหน้าหงอจะไม่สงสารแล้วนะเฟ้ย

“บอกแล้วไง...ผมชื่อน้ำเชี่ยวน๊า” เฮ้อ.. ยิ้มได้แระ หน้าขาวๆนั่นเวลางอนแล้วหางตาตกๆกับปากคว่ำๆเนี่ย ช่างดูน่ารักไม่ต่างกับเวลายิ้มเลย น่ารักจริงๆ อิอิ

    หนุ่มผิวขาวหัวยุ่งใช้เวลาย่อยอาหารเช้าด้วยการเดินตัวปลิวสำรวจดูรอบๆดอนโดอีกเป็นครั้งที่2 โดยที่คราวนี้ได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของห้องอย่างถูกต้อง ต่างจากครั้งแรกที่ถือวิสาสะย่องผลุบๆโผล่ๆไปแอบดูแต่ก็ไม่กล้าไปแตะอะไรสักเท่าไหร่ ..ห้องรับแขก ห้องนอนเล็กที่ดูเหมือเจ้าของห้องจะแปรสภาพมันกลายเป็นห้องเก็บตุ๊กตากบเคโระสีเขียวนานชนิดนานาสายพันธุ์ พีมหยิบตุ๊กตาเคโระตัวนิ่มขึ้นมาดูพลางนึกไปถึงเจ้ากบ สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำตัวเป็นๆที่เขาเกลียดเป็นหนักหนา เพราะมันมีผิวลื่นๆเป็นเมือกๆและมีสีตุ่นๆ นึกถึงแล้วพาให้ขนลุก บรือออ.. นี่ดีนะที่ไม่มีกบจริงๆมาอาศัยอยู่ด้วยไม่งั้นมีหวังเขาคงมีอันต้องระเห็จออกจากบ้านนี้เป็นแน่ ที่มุมไปไกลมีกรอบรูปต่างๆและบรรดาของที่ระลึกมากมายที่คงได้จากแฟนคลับ ชายหนุ่มค่อยๆเดินจับนู้นหยิบนี่ขึ้นมาเล่นมาดู เห็นรูปในหลายๆอิริยาบถของนักร้องดาวรุ่งแล้วก็อดนึกขำไม่ได้กับรูปที่เจ้าตัวชอบอมยิ้มปากปิดโชว์ลักยิ้มจนแก้มบุ๋ม บวกกับตาโตๆคิ้วหนาๆซึ่งดูยังก็ชวนให้นึกถึงตัวเคโระเสียไม่ได้ และดูแล้วเหล่าบรรดาแฟนคลับของเจ้านี่ก็คงจะคิดเหมือนเขาเพราะไม่อย่างนั้นในห้องคงไม่ได้มีเจ้าตุ๊กตากบหลากหลายสายพันธุ์เยอะขนาดนั้นแน่..
มาจนถึงห้องนอนใหญ่ที่เขาใช้ซุกกายนอนอย่างสบายตลอดคืน ชายหนุ่มได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆกับสภาพห้องตรงหน้า ดูเหมือนจะมีระเบิดลงเมื่อคืนที่ผ่านมา  ผ้าห่มที่หล่นมากองอยู่ที่พื้น ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่กับกะละมังน้ำวางกลางพื้น แล้วนี่ไข่ต้มใครเอามาวางไว้หัวเตียงเนี่ย.. ไม่ไหวละอาบน้ำดีกว่า อ๊ะ!หาเสื้อผ้าเปลี่ยน ชายหนุ่มหน้าใสหันซ้ายแลขวามองหาตู้เสื้อผ้าที่เขาคงจะหาชุดเหมาะๆเปลี่ยนได้ไม่ยากเพราะจากการกะขนาดหุ่นความสูงแล้วเขากับเจ้าเด็กหน้ากบนั่นก็สูสีกันอยู่ พีมนึกพลางเดินตรงไปที่หลืบกำแพงก่อนทางเดินเข้าห้องน้ำ ดูเหมือนตรงนี้จะถูกดีไซน์ไว้เป็นห้องแต่งตัวและเก็บเสื้อผ้าในคราวเดียวกัน
.
.

“นายกบ....นี่มันหมายความว่าไง” พีมชูเสื้อแจ๊คเก็ตสีขาวของเขาตัวเก่าที่ยังคงมีคราบกาแฟจางๆเหลืออยู่ให้คนตรงหน้าดู เขาบังเอิญเห็นมันถูกแขวนอยู่ในซอกหนึ่งของตู้เสื้อผ้า

“เอ่อ..พี่ คะ..คือ...”  น้ำเชี่ยวที่กำลังยืนล้างจานอยู่นั้น หันมาเห็นถึงกับหน้าเจื่อนพูดอะไรไม่ออก เขาลืมไปเสียสนิทว่ายังเก็บเจ้าเสื้อตัวนั้นไว้อย่างดีในตู้

“เสื้อตัวที่นายเอามาคืนฉัน นายไปซื้อมาใหม่ใช่มั้ย..” พีมถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ก็จะทำไงได้ ในเมื่อตัวนี้มันซักไม่ออกนี่ แล้วผมก็รับปากพี่ไปแล้วว่าจะเอามาคืนเหมือนเดิมอะ”

“ฉันไม่อยากได้ตัวใหม่ที่นายซื้อมา ตัวนี้เดี๋ยวฉันเอากลับเอง แล้วนายก็เอาตัวนั้นกลับคืนไปแล้วกัน” พีมเดินไปที่เป้ เตรียมพับเสื้อลงกระเป๋า นึกโกรธคนตรงหน้าที่หลอกเอาของใหม่มาย้อมแมวเขาเสียนี่

“ไม่เอา..ผมจะเอามาทำไรล่ะพี่ เสื้อตัวเล็กนิ๊ดเดียว  ถือว่าผมซื้อให้พี่เป็นการขอโทษแล้วกัน ส่วนตัวนี้ก็เก็บไว้ที่ผม ถือว่าแลกกันก็ได้ นะ”

“ฉันไม่ชอบรับของจากคนแปลหน้าอ่ะ..ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวชั้นให้เงินนายแทนดีกว่า เสื้อตัวนี้มันก็ไม่ใช่ถูกๆด้วย” พีมพูดพลางหยิบสมุดเช็คขึ้นมาจากเป้ จริงๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เข้าใจว่าตอนนั้นที่ทะเลาะกันในห้องน้ำตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายท้าทายเด็กหนุ่มให้นำเสื้อที่เปื้อนมาคืนในสภาพเดิม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องให้น้ำเชี่ยวถึงกับต้องไปซื้อของใหม่มาให้เขา เพราะถ้ามันซักไม่ออกจริงๆเขาก็เข้าใจ อุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นอยู่แล้ว เขาเองก็ไม่ได้เคี่ยวหรืองกอะไรขนาดนั้น ก็แค่เสื้อตัวเดียว

“บอกว่าให้ก็ให้เซ่! แล้วก็ขอโทษด้วย! ไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ!” น้ำเชี่ยวขึ้นเสียงตะวาดลั่น พร้อมกับดึงเสื้อกลับมาจากกระเป๋าของพีม.. สิ้นเสียงดัง แววตาหวานๆจากดวงตาคู่โต ก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่แข็งกร้าวดุดัน ใบหน้าที่ขึ้นสีเพราะความโกรธของคนตรงหน้าทำเอาพีมถึงกับต้องยืนอึ้ง นี่เขาพูดอะไรไม่ถูกอีกหรือเปล่า

“พี่...พี่แค่ไม่อยากให้นายตะ..ต้อง...”

“เลิกพูดได้แล้ว!..ผมรู้ว่ามันแพง..แล้วไง คนแปลกหน้าคนนี้มันจะซื้อให้พี่ไม่ได้หรือไง ห๊ะ!”  คนแปลกหน้าเหรอ ใช่สิ! ผมมันก็แค่คนแปลกหน้าสำหรับพี่....ทำไมล่ะ พี่ตอบผมได้มั้ย  ทำไมตอนนี้ผมถึงเจ็บข้างใน ในอกของผมเหมือนถูกเอามีดมาทิ่ม มันทรมานนะพี่ แค่คำพูดคำเดียว‘คนแปลกหน้า’ทำไมพี่ต้องใช้คำนี้

“จะเอายังไง ก็แล้วแต่นาย..งั้นฉันขอตัวกลับก่อนละกัน” พีมคว้าเป้ตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง เขางงกับอาการขึ้นๆลงๆของเด็กตรงหน้าเสียจริง หรือเพราะการสื่อสารของเขาอาจมีปัญหา ก็เขาไม่รู้ ที่เขาพูดไปไม่ได้มีเจตนาอะไรเสียหน่อย 

“ไม่ต้อง! นั่งอยู่เฉยๆตรงนี้แหละ รอผมเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวผมไปส่ง” น้ำเชี่ยวยังคงเสียงแข็งคว้าเอาแขนของพีมจนเซลงไปนั่งที่โซฟารอจนกว่าเขาจะกลับออกมา
.
.
    บนรถตลอดทางกลับบ้าน ไร้ซึ่งเสียงเอื้อนเอ่ยใดๆจากหนุ่มร่างโปร่งตาหวานหน้าทะเล้น ที่ปกติน้ำเชี่ยวจะเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนากับเขาก่อน นั่นทำให้พีมรู้ว่าคนข้างๆยังอยู่ในอารมณ์โกรธ หนุ่มหน้าหวานจึงได้แต่ครุ่นคิดไปตลอดทางถึงเหตุผลต่างๆนานาที่ทำให้เจ้าเด็กนี่ บันดาลโทสะใส่เขามาจนถึงขณะนี้.. แม้เขาจะไม่เข้าใจ แต่นึกกลับไปในสิ่งที่น้ำเชี่ยวได้ทำให้เขาตอนที่เมา ถึงจะไม่รู้ว่าเด็กนี่ทำอะไรบ้างแต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงลำบากมากอยู่ เพราะเขาเมาแล้วชอบโวยวายอาละวาดแต่เจ้าเด็กนี่ก็ไม่ปล่อยทิ้งเขาไว้ข้างทาง จนมาตอนเช้าที่ยังอุตส่าห์ตื่นมาทำอะไรให้เขากินโดยไม่บ่นสักคำ เขาเสียอีกที่ยังไม่ได้ขอบคุณเลยสักประโยค ชายหนุ่มนั่งคิดก่อนตัดสินใจเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน

“อะ..เอ่อ น้ำเชี่ยว” เสียงแหบเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

“.......” ?? อะไรนะ เมื่อกี้เขาเรียกเราว่าน้ำเชี่ยวเหรอ

“น้ำเชี่ยว...ได้ยินพี่รึเปล่า” หนุ่มร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน พลางยื่นมือเรียวแตะๆไปที่ต้นแขนของอีกคน

“อืม...ได้ยิน...”

“ยังโกรธพี่อยู่เหรอ..ขอโทษนะ...พูดอะไรบ้างซิ...” นายไม่พูดอะไรเลยมันทำให้ฉันอึดอัดน่ะ ไม่สบายใจด้วย

ว้าว.. พี่เขาไม่เรียกเราว่าไอ้กบอีกแล้ว แถมยังแทนตัวเองว่าพี่ พี่ อีกด้วย ฟังดูน่ารักเป็นบ้านเลยโว้ยยย

“พี่ขอโทษน้ำเชี่ยวเรื่องอะไร...”

ฟังดูไม่ค่อยคุ้นเลยแฮะที่นายแทนตัวเล่นด้วยชื่อเล่น แต่มันก็รู้สึกแปลกๆดีเหมือนกัน....อา~ ขอโทษเรื่องอะไรเหรอ

“ก็เรื่องเสื้อนั่นไง ขอโทษที่พี่ดูถูกน้ำเชี่ยว” พีมก้มหน้าพูดด้วยเสียงงุงงิ๊งเบาบางอย่างคนสำนึกผิด

“........”  เรื่องเดียวเท่านั้นแหละพี่ที่ทำให้น้ำเชี่ยวยังรู้สึกเจ็บอยู่ ก็คือคำที่พี่บอกว่าน้ำเชี่ยวเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพี่

“...ขอโทษนะน้ำเชี่ยว…”

“ครับ น้ำเชี่ยวรู้แล้ว...หายโกรธตั้งนานแล้วด้วย”  สิ้นประโยคหนุ่มแว่นก็หันมาฉีกยิ้มแบบกบ ส่งสายตาหวานๆให้กับคนข้างๆ

“เน่!..แกล้งฉันงั้นเหรอไอ้กบแว่น” พีมโวยวายขึ้นพร้อมฟาดมะเหงกลงที่หัวเจ้าตัวดีหนึ่งที ที่เจ้าเด็กหน้าทะเล้นนี่วางมาดนิ่งเล่นเอาเขานั่งใจเสียมาตั้งนาน

“กบอีกแล้ว พี่อ่ะ เรียกน้ำเชี่ยวเลย แล้วอย่างพูดแทนตัวว่าฉัน ชั้น ชั้น ด้วย ..เอาใหม่ๆ” เด็กหนุ่มท้วงขึ้นแบบอ้อนๆ

“ก็ได้ๆ น้ำเชี่ยวคร้าบบบ นี่แน่ๆ นี่ตายซะเถอะไอ้เคโระ” หนุ่มหน้ามนเริ่มยิ้มและหัวเราะออก เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กข้างๆเข้าสู่โหมดปกติ ทั้งยังอดไม่ได้ที่จะกระโจนไปบีบคอเจ้ากบหน้าทะเล้นนี่ซักที โทษฐานที่กล้าดีมาสั่งนู้นนี่มากมายกับเขา     
.
.

“น้ำเชี่ยว.. น้ำยังค้างบางอย่างพี่อยู่เรื่องนึงจำได้มั้ย”  เมื่อน้ำเชี่ยวขับรถมาจอดหน้าบ้านหลังเล็กของเขา พีมก็คิดบางเรื่องขึ้นมาได้

“อะไรอ่ะ มีด้วยเหรอ” เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัย

“เรานี่ขี้ลืมจริงๆ ก็พี่บอกว่าจะไปเที่ยวด้วยถ้าน้ำยอมทำบางอย่างให้พี่ไง” พีมพูดพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวกบแว่นคนข้างๆอย่างเอ็นดู

“เออๆใช่ แล้วมันอะไรอะ”

“น่า เดี๋ยวพี่มา แป็บนึงนะ” แล้วพีมก็วิ่งหายเข้าไปในบ้าน....และกลับมาพร้อมกับปากกาและรูปถ่าย ของผู้หญิงผิวสองสีผมสั้นหน้าม้าใบหน้ากลมยิ้มแป้นโชว์ฟันขาว หนูมาลีนั่นเอง

“ก๊ากกกกกก ฮ่าๆๆๆ” น้ำเชี่ยวปล่อยหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นรูปในมือของซูเปอร์สตาร์หนุ่ม   

“นี่ๆมากไปๆพอแล้ว เอ้า..เซ็นให้หน่อยดิ”

“ใครอ่ะพี่..หน้าตาตลกชะมัดเลย”

“อยากเจอป่ะละ..” ไอ่กบนี่..เดี๋ยวพ่อเรียกมาให้เจอซะเลย รับรองนายไม่ได้กลับบ้านแน่ โฮะๆๆ~

“หึ...ไม่อาววววววววง่ะ น่ากลัว”

“งั้นก็รีบๆเซ็นแล้วกลับไปเลยไป ไอ่เคโระ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆใส่เด็กตรงหน้าพลางเอารูปเด็กดอยหน้าแป้นแปะลงบนหน้าผากน้ำเชี่ยวอย่างอดไม่ได้

“อ้อ!พี่ วันศุกร์น่ะเลื่อนเวลาเดินทางเป็นตอนเที่ยงนะ เมื่อคืนพี่ฝนโทรเข้ามือถือ พี่ลืมไว้ในรถน้ำเชี่ยวเลยรับให้”

“นี่เราแอบรับโทรศัพท์ของพี่เลยงั้นเหรอ...แล้วเกิดไม่ใช่พี่ฝนโทรมาล่ะ”

“น้ำรู้หรอกน่าว่าทำอะไรอยู่ ถ้าไม่ใช่พี่ฝนน้ำก็ไม่รับหรอก ทำไม่พี่กลัวใครจะโทรมาเหรอ หรือว่าพี่มีแฟนแล้ว และก็กลัวว่าแฟนจะจับได้ว่าพี่หนีเที่ยว” พูดอะไรไปว่ะเนี่กรู พูดเองเจ็บเอง

“จะบ้าเหรอ...พี่ยังโสดเฟ้ย ไม่จำเป็นต้องรายงานใคร...ไป กลับไปได้แล้วเดี๋ยวต้องไปเรียนต่อไม่ใช่เหรอ ขับรถดีๆล่ะ บ๊าย บาย” 

“คร๊าบบบบบบ” พี่พีมผมจะดีใจหรือว่าเสียใจดีล่ะครับที่พี่บอกว่ายังโสด แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ผู้หญิงคนที่พี่กอดบนรถวันนั้น 
.
.

    พีมยืนโบกไม้โบกมือส่งเจ้าเด็กหนุ่มหน้ากบที่ระเบียง ทันทีที่น้ำเชี่ยวขับรถลับไปจนลับตา เขาก็ทรุดนั่งลงและถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ....เด็กโง่.....ฉันไม่ใช่คนเซ่อไม่มีสมองหรอกนะ...ที่จะดูไม่ออกว่านายคิดยังไงกับฉัน...”  พีมนั่งอมยิ้มพลางคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่มีเจ้าเด็กหน้าทะเล้นทำอาหารเช้าให้เขากินและบนสนทนาต่างๆบนรถก่อนมาถึง

“...ขอบใจมากนะน้ำเชี่ยว.. มันคงดีถ้านายจะไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยนะ” ใจเรามันก็ไม่ต่างอะไรกับคนตายด้านนักหรอก อย่าเลย อย่าให้เราต้องทำให้ใครเจ็บปวดอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นต้นหรือจี ทุกอย่างที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นความผิดของเขาที่ยังคงฝังอยู่ในใจ อย่าให้มีใครอีกคนต้องมาเจ็บแบบนั้นเลย พีมนั่งพรึมพรำเบาๆกับตัวเอง

“คุณพีม...คุณพีมขา!...”

“เฮ้ย! หนูมาลี  เราตกใจหมดเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” นั่งคิดอะไรเพลินๆ ไม่รู้หนูมาลีโผ่ลมายืนจังก้าอยู่ข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่

“ก็มาตั้งนานแหละ คุณพีมนั่นแหละที่นั่งเม่ออยู่นั่น คิดอะไรไม่ออกเหรอให้หนูมาลีช่วยไขปัญหาให้มั้ย”  อื้อหือ~ มาลีเธอคงช่วยเราได้มากเลย

“โอ้โห...ขอบใจมากเลยมาลี เราซึ้งจนต้องตอบแทนเธอเลย ...เอ้านี่! ของขวัญตอบแทน”  พีมพูดพลางยื่นรูปถ่ายที่เพิ่งให้น้ำเชี่ยวเขียนอวยพรและเซ็นชื่อให้เมื่อกี้สดๆร้อนๆกับหนูมาลี

“อ้าย!กรี๊ดดดดดดดดดดด...น้องน้ำเชี่ยว น้องน้ำเชี่ยวของหนูมาลี....โอ้ยคุณพีม คุณพีมสุดหล่อของหนูมาลีอีกคน ขอบคุณคร่า มาม๊ะหนูมาลีหอมแก้มเป็นรางวัลหนึ่งที” สาวร่างเล็กผมสั้นหน้าแป้นดีอกดีใจโผเข้ากอดนายหนุ่มที่ยืนอุดหูเตรียมรอตั้งแต่รูปถึงมือเธอแล้ว เสียงกรี๊ดดดโหยหวนที่เขาได้ยินอยู่เป็นประจำนับวันมีแต่จะดังขึ้นไม่เคยลดน้อยลงเลย เฮ้ออ

“เย้ย!ไม่ต้องเลย ไม่ต้อง เราแฮ็บปี้ดี โอเค๊!” พีมพูพลางดันสาวร่างเล็กออกจากตัวอย่างทุลักทุเล

“เออ...หนูมาลีเดี๋ยวไปช่วยเราจัดกระเป๋าหน่อย ศุกร์นี้เราจะไปถ่ายโฆษณาที่พัทยาน่ะ”

“ค่ะ...คุถพีมจะไปนานมั้ย กี่วันคะ หนูมาลีคิดถึงแย่เลย” ประจบได้อีกเงินเดือนไม่ขึ้นหรอกจะบอกให้

“3 วัน...เอาน่ะ เดี๋ยวเราซื้อขนมมาฝาก”

“เย้!......ของฝาก...ของฝาก”


*****************
แล้วเจอกัน!! ตอนต่อไป
B a l l o o n

[jimmyjimmy]

5 5 5 ได้คนแรก อ่านเพลินเลยหมดซะแล้ว

น้ำเชี่ยวหน้าเหมือนกบ ปากห้อยด้วยป่าววววว

มาต่ออีกนะ เรื่องนี้เคยอ่านนะ แต่ยังไม่จบ แต่เป็นเวอร์ชั่นอื่น เสียดายเวอร์ชั่นนั้นไม่จบ

ไม่เป็นไร เดี๋ยวจินตนาการต่อเอง 5 5 5

ว่าแต่น้ำเชียว ทำไมมากับ พีม ล่ะ ไม่ใช่เจ้าหญิง นภัสราวดี หรือ????? 

[jasmin]

น้ำเชี่ยวอยู่ในห้วงรักแบบเต็มๆเลยอ่ะ
เป็นแม่ศรีเรือนเหมือนกันนะเนี่ย
มีแววว่าจะเป็นภรรยาทีดีได้
พี่พีมว่าไง อยากรับกบไปเป็นภรรยาซักตัวไหมฮ้า

[cmos]

พี่พีมรู้ทันน้อง แล้วไม่รับน้องไว้พิจารณา

หน่อยเหรอ