โทษทีมาต่อบทที่ 22 ช้าครับ พอดีหลายวันที่ผ่านมามันมีเรื่องเกิดขึ้นหลายเรื่อง เลยไม่ได้เข้าเน็ต
ตอนนี้มาแล้วครับ อีกหน่อยก็จบแล้วนะ คิดว่าจะจบบทที่ 25 ล่ะ (เท่ากับอายุคนเขียนพอดีเลยอ่ะ)
ก่อนอ่าน ฝึกร้องเพลงกันหน่อยไหมครับ (ทำนองเพลง ช้าง นะครับ แต่เปลี่ยนเนื้อเรื่อง)
ค้าง ค้าง ค้าง
พวกเราเคยค้างหรือเปล่า
ค้าง มันทรมานไม่เบา
อยากทำยาวๆ ไม่ได้ทำ
มีเรื่องจำเป็น ต้องหยุดไว้
ไม่รู้ จะทำ ยังไง
เพลิงรัก บทที่ 22
วันนี้คนไข้ของนายแพทย์ชาลีมีจำนวนไม่มาก เมื่อตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จจึงเอาแน่นั่งเหม่อ ยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากของตัวเองช้าๆ ใจล่องลอยถึงคืนที่เขาและกัณต์ได้ 'สัมผัส' กันและกันอย่างลึกซึ้งเป็นครั้งแรก กัณต์มาส่งเขาที่หน้าบ้านเมื่อเวลาเกือบสิบโมงเช้า คำพูดสุดท้ายของกัณต์ยังดังก้องอยู่ในหู เสมือนว่าฝ่ายนั้นเพิ่งกระซิบให้เขาฟังเมื่อไม่กี่นาทีที่่ผ่านมา
...เรายังไม่รู้แพ้รู้ชนะกันนะครับ...
...กัณต์อ่อนโยนจนเขาคาดไม่ถึง ใบหน้าคมเข้มซึ่งชอบทำเป็นเคร่งขรึมที่เขาคิดว่า 'ขี้เก๊ก' นั้นระบายยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่แทบตลอดเวลา...
...หากกัณต์แสดงท่าทีกับเขาแบบนี้ ไม่เป็นเป็นผลดีต่อการแก้แค้นเจตรินแน่เพราะจะทำให้เขาเสียสมาธิ...
ชาลีสะบัดศีรษะแรงๆ พยายามสลัดภาพของกัณต์ออกไปจากสมอง แล้วคิดถึงเรื่องแผนการที่จะจัดการกับเจตริน เขาบอกตัวเองว่าต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ตอนแรกเขาตั้งใจจะรอให้ถึงวันสุดท้ายของเดือนที่สาม แต่ตอนนี้เขาคิดว่าไม่น่าจะต้องรอจนถึงขนาดนั้นก็ได้ เจตรินรู้สึกลึกซึ้งกับเขามากขึ้น แม้ไม่ถึงขั้นจะบอกรัก หรือรักเขาจนหัวปักหัวปำ หรือโอนถ่ายเงินทองมาให้เขา แต่หากเจตรินผิดหวังหรือเจ็บใจที่มาหลงรักคนในอดีตที่ตัวเองเคยทิ้งมาอย่างไม่สนใจใยดี แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
ตอนแรกความคิดของเขาร้ายกาจมาก เขาตั้งใจจะรอจนกว่าเจตรินเข้ารับการรักษาด้วยเคมีบำบัดครั้งที่สาม ให้เจตรินได้สัมผัสกับความเจ็บปวดทางร่างกายเพราะโรคร้าย และวันนั้น เขาจะซ้ำเติมด้วยการทำให้เจ็บปวดทั้งกายและใจเหมือนที่เขาเคยโดน เอาให้เจตรินถึงกับต้องครางเพราะความทรมาน เอาให้เฉียดใกล้ความตามที่สุด เขาจะจัดการเจตรินให้หนักถึงกับต้องนอนแบะอยู่บนเตียง ตามองขึ้นมาที่เขาด้วยความเจ็บปวดปนหวาดกลัวและเคียดแค้น หายใจแผ่วเบา ปากพยายามจะด่าเขาแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาจะทำให้เจตรินกระอัก กรีดร้องอยู่ในใจว่า
...ผมอุตส่าห์ฝากชีวิตไว้ในมือของคุณ ผมรักคุณ ทำไมคุณกลับทำกับผมแบบนี้...
ทว่า ตอนนี้เขาคิดว่าจะ 'ออมมือ' ให้เจตริน ขอแค่ให้เจ็บใจก็คงจะพอ จากนั้นเขาจะก้าวต่อไป
...จัดการกับพี่ทศและไวโรจน์เป็นรายต่อไป หรือเลิกแค้น หรือพิจารณายุทธนาตามที่เอกภพเชียร์ หรือลงเอยกับกัณต์?...
...ไม่ได้หรอก ลงเอยกับกัณต์งั้นหรือ คงเป็นไปไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นที่สุพรรรณบุรี เป็นแค่เรื่องอยากเอาชนะกัน...
...คนบ้า พูดออกมาได้ ไม่ลองไม่รู้ ใครจะเป็นคนติดใจ...
...ติดใจกับผีนะสิ ใครติดใจกัณต์ก็บ้าล่ะ อย่างเขานะหรือจะติดใจกันต์ นี่ผ่านมาหลายวันแล้วเขายังรู้สึกเฉยๆ อยู่เลยๆ ฮึ...
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก นั่งคิดอะไรอยู่" เสียงของเอกภพดังขึ้นที่ประตู "เปิดประตูหัวใจคุยกันหน่อยได้ไหมชาลี"
"จะพูดอะไรก็พูดมาเร็วๆ เถอะเอก" ชาลีเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน เห็นเอกภพยืนพิงประตูอยู่ แสดงว่าเดินเข้ามาแล้วก่อนที่จะทักทายและทำเสียงเหมือนเคาะประตูห้องทำงาน
"เป็นอะไร ทำไมหงุดหงิด คนไข้ก็หมดแล้ว มีเวลานั่งเล่นตั้งเยอะ น่าจะดีใจ" เอกภพเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของชาลี "เป็นหมอโรงพยาบาลหรูๆ แบบนี้ดีจังเลยนะ ทำงานไม่ค่อยหนัก เงินก็ได้เยอะดี คนไข้ เอ๊ย พ่อคนไข้ก็มีแต่หน้าตาหล่อๆ"
"คิดอยู่แค่นี้หรือ" ชาลีเบ้ปากใส่เพื่อน
"นี่เรามีความรู้สึกว่าไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่นะที่มีแผนกสูติฯ หมอสูติฯ ได้ตรวจภายในผู้หญิง แต่ไม่ยักกะมีแผนกผู้ชายโดยเฉพาะ ที่คนไข้ผู้ชายต้องตรวจกับเราเท่านั้นเหมือนผู้หญิงที่ต้องตรวจกับหมอสูติฯ นายเคยเข้าไปในห้องนั้นหรือเปล่า เตียงตรวจนั่นนะ น่าอิจฉาที่สุดในโลก"
"นายถึงได้เป็นหมอเด็กงั้นสิ อย่าบอกนะว่าตอนตรวจจับเด็กแก้ผ้าทุกคน"
"บ้า" เอกภพหัวเราะลั่น "บ้าจริงๆ พูดออกมาได้ ทะลึ่งที่สุดเลยชาลี"
"ใครทะลึ่งกันแน่" ชาลีส่ายหน้า "แล้วนี่ว่างมากนักหรือไงมาชวนคุยเรื่องแบบนี้"
"ก็วันนี้มันแปลกๆ คนไข้หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ เงียบสุดๆ ดีนะที่ทำงานได้เงินเดือน" เอกภพถอนหายใจ "อ้อ มีแม่คนไข้มาปิ๊งเราด้วยล่ะ หย่ากับสามีได้ไม่ถึงปี คิดอยากหาพ่อใหม่ให้ลูกซะแล้ว เราจะทำยังไงดี นี่เชิญเราไปดินเนอร์เลยนะชาลี อึดอัดจริงๆ ให้ตายสิ คิดไปคิดมาเราไม่อยากจะเก๊กแมนในที่ทำงานแล้วล่ะ"
"อ๊ะๆ อย่านะ อย่ามาคิดจะทำอะไรแบบนั้นนะ" ชาลีรีบห้าม
"ก็แมนเข้มแบบนี้ไง เราถึงได้แห้วทุกที พ่อคนไข้เขาก็คิดว่าเราเป็นผู้ชาย..."
"พอไม่เก๊กแมนแล้วคิดว่าพ่อคนไข้จะเห็นนายน่ารัก เหมาะแก่การเอามาทำแม่ใหม่ให้ลูกหรือไง" ชาลีทำเสียงดุ "คิดได้ไง เฮ้อ"
"ช่างเถอะ" เอกภพยักไหล่ "แต่เราคิดว่าเราปิ๊งใครบางคนแล้วล่ะ คนนี้หล่อเท่ เข้มบาดใจ เรากะว่าสุดสัปดาห์นี้จะลองชวนเขาไปเที่ยวด้วยกัน"
"ไม่ได้นะเอก"
"ทำไมล่ะ ทำไมจะไม่ได้" เอกภพโวยวาย "แล้วไม่ต้องมาบอกเราให้เตรียมตัวกินแห้วหรอก คนนี้เราเอาจริง เราจะมัดใจเขาให้ได้ เรารู้ว่าเขาต้องชอบหมอแน่ๆ เลย เวลาเล่าเรื่องโรงพยาบาลกับคนไข้ให้ฟัง เขาไม่เห็นทำท่าเบื่อ"
"เราจะไประยอง เราจะให้นายช่วยดูนาวิน"
"อีกแล้วหรือ" เอกภพเบ้ปาก "เป็นพี่เลี้ยงไอ้หนูชูชกนี่นะ"
"แค่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์"
"สามวันสองคืน หมดเงินค่าหาอะไรใส่ปากมันไปเกือบสี่พันอีกแล้วสิเนี่ย ไหนจะค่าเครื่องดื่ม ค่าไอสครีม ค่าขนม ค่าเกมส์ ค่าอะไรต่อมิอะไร อ้อ นายรู้หรือเปล่า น้องชายนายนี่มันคลั่งกินน้ำแข็งไส ไอซ์มองเสตอร์งี่เง่ามากเลยนะ นี่ค่าใช้จ่ายเลี้ยงดูปูเสื่อนาวินรวมกับครั้งที่แล้ว เผลอๆ จะถึงหมื่น" เอกภพทำหน้าหนักใจ "แล้วนี่นายจะไประยองอีกทำไม ก็เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรือ"
"เด็กมันกำลังโตก็ต้องกินเยอะเป็นธรรมดา" ชาลีเลี่ยงที่จะพูดเรื่องระยอง "เอาไว้เราจะใช้เงินคืนให้ อ้อ แล้วคอยดูดีๆ ไม่ให้น้องแอบออกไปเซเว่นปากซอยตอนดึกๆ ล๊อคประตูรั้วไว้เลย แล้วเก็บกุญแจเอาไว้กับตัว"
"น่าสงสารนาวิน"
"ถ้าสงสารก็หาอะไรมาเก็บไว้ในตู้เย็นเยอะๆ เอาขนมปังคาลิฟอร์เนียเบรดกับป๊อปคอร์นให้มากเข้าไว้ กินแล้วมันไปพองอืดในท้อง ทำให้อิ่มเร็ว" ชาลีอยากจะหัวเราะ
"ว่าแต่ว่านายจะไปทำอะไรที่ระยอง ไปกับใคร" เอกภพวกกลับมาเรื่องการเดินทางไปต่างจังหวัด
"ไปบ่ายวันศุกร์ กลับเย็นวันอาทิตย์" ชาลีไม่ตอบคำถามเพื่อน ลุกขึ้นจากโต๊ะ หยิบกระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน
"ชาลี" เอกภพลุกตาม คว้าข้อมือของเพื่อน ไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำเฉไฉ
"เจตริน" ชาลีตอบเบาๆ
"ไคลแม็กซ์หรือเปล่า" เอกภพถาม "ดีแล้วล่ะชาลี ให้มันจบๆ ไป เราจะได้ไปบอกคุณยุทธนาให้เตรียมตัว"
"หยุดพูดเรื่องยุทธนาได้แล้ว เราจะไม่ยุ่งกับยุทธนาหรือคนในโรงพยาบาล เข้าใจหรือเปล่า" ชาลีเดินออกจากห้องทำงาน ยกมือลาพยาบาลหน้าห้องแล้วเดินลิ่วไปที่บันไดเพื่อลงไปยังชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลโดยมีเอกภพเดินตามติดพร้อมกับบ่นว่าทำไมไม่ใช้ลิฟท์ ชาลีไม่สนใจเพื่อน ยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นจนเอกภพต้องวิ่งเหยาะๆ ตามเป็นบางครั้ง แต่เมื่อถึงกลางห้องโถงด้านหน้าของโรงพยาบาล นายแพทย์ทั้งสองก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาช้าๆ
"เอ็กซ์" เอกภพพึมพำ ชาลีหันไปมองเพื่อน หน้าตาสงสัย
"เห็นที่ยิมหลายครั้งแล้ว แต่เพิ่งได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ นาวินเป็นคนแนะนำเองนะชาลี วันที่นายไม่ว่างเพราะมัวแต่ไปดูหนังกับเจตรินไง เราไปยิมกับนาวิน ก็เลย..."
"ไม่ได้ถาม" ชาลีส่ายหน้า
"ตัวจริงไม่เลวนะชาลี แต่เราว่าเจ้าชู้ไปหน่อย" เอกภพแสดงความเห็น
"เจ้าชู้หรือ" ชาลีถามอย่างสงสัย
"เราว่าเขาดูเหมือนจะปิ๊งนาวินล่ะ แต่ดูอีกทีก็เหมือนจะปิ๊งเอ่อ..." เอกภพอึกอัก
"ไม่ใช่มั๊ง"
"ทำไม ยังคิดว่าเขาชอบนายอยู่ละสิ เอ็กซ์นี่ยังไงๆ ก็ไม่รู้ เรามองไม่ค่อยออก เหมือนเขามีแผนการอะไรซักอย่าง" เอกภพขมวดคิ้ว แต่พลันก็ทำท่านึกออก "เอ๊ะ หรือว่าเขาจะเป็นเหมือนกับนาย ชอบหว่านเสน่ห์ หลอกให้รักแล้วทิ้ง เพราะโกรธแค้นฝังใจอะไรใครซักอย่าง"
"พอเถอะเอก" ชาลีทำเสียงขุ่นๆ "ลองมายุ่งกับนาวินสิ ได้เจอดีแน่ แล้วจะได้รู้ว่านรกมีจริง"
"สวรรค์ในอก นรกในใจ มีจริงสิ ทำไมเราจะไม่รู้ นายก็น่าจะรู้ด้วยไม่ใช่หรือ" เอกภพทำเสียงประชดเพื่อนแล้วต้องหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความประหลาดใจเพราะเมื่อเอ็กซ์เดินเข้ามาใกล้ ชาลีก็ทักทายด้วยหน้าตายิ้มแย้มแล้วถามด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงว่า
"ไม่สบายเป็นอะไรครับ อย่างพี่เอ็กซ์นี่ไม่น่าจะเจอที่โรงพยาบาล ล่ำบึ๊กแบบนี้"
"เปล่าครับ ผมมาเยี่ยมเพื่อน" เอ็กซ์ยิ้มกว้าง
"ถึงว่า เล่นกีฬาเป็นประจำ พี่เอ็กซ์ดูแข็งแรงสุขภาพดี ไม่น่าจะป่วย นาวินพูดให้ผมฟังทุกวันว่าพี่เอ็กซ์ฟิตมาก เล่นบาสเสร็จก็ชวนนาวินไปว่ายน้ำด้วยกัน ไม่ก็พากันยกน้ำหนัก"
"ครับ" เอ็กซ์พยักหน้า
"อยากว่ายน้ำแต่กับพี่เอ็กซ์นี่เอง พอผมชวนไม่เห็นจะอยากลงน้ำ" ชาลียิ้ม ทำเหมือนพูดล้อเล่นกับเอ็กซ์ "ตอนนี้น้องไม่รักผมแล้ว ไปรักพี่เอ็กซ์แทน พี่เอ็กซ์กลายเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของนาวิน"
"ผมว่าไม่หรอกครับ" เอ็กซ์หัวเราะเขินๆ "นาวินยังคงรักและเคารพพี่ชายมากกว่าคนอื่นเสมอ"
"ตอนนี้บอกไม่ค่อยเชื่อ พอโตแล้วก็มีความคิดเป็นของตัวเอง" ชาลีส่ายหน้า "นี่ผมยังห่วงเลยว่า นาวินจะแอบไปทำอะไรที่ผมไม่ชอบ ไม่ค่อยจะอยากปล่อยให้อยู่คนเดียวเลย พักนี้ผมก็เดินทางบ่อย วีคเอนด์นี้ก็ต้องไประยอง ทิ้งให้นาวินอยู่คนเดียวจะเป็นยังไงก็ไม่รู้"
"อ้าว ไม่ใช่ให้อยู่กับเราหรือ" เอกภพทำหน้าเหรอหราเพราะตามชาลีไม่ทัน
"นายก็มีตรวจคนไข้แล้วต้องเข้าเวรดึกไม่ใช่หรือ" ชาลีเตือนเพื่อ "ชาลีเลิกเรียนตอนบ่ายสาม จะให้รอนายจนหกทุ่มหรือไง น้องต้องไปยิม ต้องกินข้าว แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะ"
"อ้อ จริงสิ" เอกภพพยักหน้า เริ่มจะเข้าใจว่าชาลีจงใจ 'หยั่งเชิง' เอ็กซ์ แต่ก็อดที่จะประชดชาลีไม่ได้ "ก็ให้นั่งแท๊กซี่สิ เด็กหนุ่มอายุ 17 นั่งแท็กซี่ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่อันตรายหรอก"
"ไปเที่ยวหรือครับ" เอ็กซ์ถามชาลียิ้มๆ
"ใช่ครับ ไปพักผ่อนซะหน่อย ทำงานมาเหนื่อยเหลือเกิน อยากไปนอนอาบแดดริมสระว่ายน้ำให้สบายๆ พอดีมีคนแนะนำโรงแรมสวยๆ ชื่อ Rommadee Resort & Spa ผมก็เลยจะลองไปสำรวจสถานที่ซักหน่อย จะสมกับที่เขาแนะนำหรือเปล่า เห็นในรูปแล้วท่าทางโรแมนติก อยากไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดิน จิบอะไรเย็นๆ ริมทะเล คงมีความสุขน่าดู"
"สวยจริงครับ ผมไปมาแล้ว" เอ็กซ์พยักหน้า "พี่หมอไปพักกี่คืนครับ"
...ผมก็เคยไปเหมือนกัน เมื่อไม่นานนี่เอง รีสอร์ทสุดหรูของคุณย่าของเจตริน พี่ชายต่างมารดาของคุณไงล่ะ...
"คืนเดียวครับ ไปวันเสาร์บ่ายๆ กะจะแวะทานอาหารเที่ยงอร่อยๆ ในระยอง แล้วถึงจะเข้าพักโรงแรม บ่ายวันอาทิตย์ค่อยกลับ" ชาลีเล่าการเดินทาง "ผมกะจะนั่งรถประจำทางไปแบบสบายๆ เป็นประสบการณ์แปลกใหม่ แต่บ่ายวันอาทิตย์นี่คงจะต้องรีบกลับมาดูนาวิน ไม่กล้าทิ้งเอาไว้นาน หวังว่าคงมีรถด่วนที่กลับถึงกรุงเทพฯ ได้เร็วๆ"
"ไปคนเดียวเนี่ยนะ" เอกภพหันมาพูดกับชาลีเมื่อแยกกับเอ็กซ์แล้ว
"จะให้บอกว่าไปกับเจตรินหรือไง"
"คิดจะทำอะไรชาลี" เอกภพกอดอก เอียงหน้ามองเพื่อนตาปริบๆ เหมือนเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมาซึ่งเขาเอาแต่ยืนฟังชาลี 'อธิบายรายละเอียด' เรื่องการไปพักผ่อนสุดสัปดาห์ให้เอ็กซ์ฟัง
"เราจะพิสูจน์" ชาลีพูดขึ้นมาหลังจากยืนนิ่งและยิ้มอย่างเยือกเย็น "ว่าพี่เอ็กซ์เลือกที่จะตีท้ายครัวตอนเราไม่อยู่ หรือตามไปด้วย จำไม่ได้หรือเอก เราต้องรีบกลับกรุงเทพฯ บ่ายวันอาทิตย์เพราะห่วงน้อง ไม่แน่ เราอาจจะมีราชรถให้เลือกนั่ง...บีเอ็มดับบลิวซีรียส์เจ็ด หรือ ซีรียส์ห้า"
"สงสารคนขับบีเอ็มจังเลยว่ะ" เอกภพถอนหายใจ
"เอ็กซ์จะเป็นตัวช่วย ทำให้ทุกอย่างมันเข้มข้นขึ้น เราไม่คิดว่าเขาชอบนาวินหรอก พอๆ กับที่เราไม่คิดว่าเขาจะชอบเราด้วย เอ็กซ์มีอะไรแปลกๆ อย่างที่นายพูดจริงๆ นั่นล่ะ"
"งง" เอกภพส่ายหน้า
"ไม่ต้องงงหรอก" ชาลียิ้มแล้วเปิดประตูรถ "คราวนี้ ยิงปืนทีเดียว ได้นกสองตัว"
"กลัวปืนดีดจริงๆ เลย" เอกภพทำหน้าหนักใจ "เล่นกับปืนผาหน้าไม้ มีแต่อันตรายทั้งนั้น"
....อันตรายก็ไม่กลัว อย่างมากก็แค่ตาย...
...หากเอ็กซ์จะเป็นเหมือนที่เอกภพพูดว่า มาหลอกให้รักแล้วทิ้งเหมือนที่เราเคยทำ เอ็กซ์ก็เลือกเป้าหมายผิดคนแล้วล่ะ...
กัณต์ปิดแฟ้มคดีล่าสุดที่กำลังสืบสวน บอกตัวเองว่าพอกันทีสำหรับการทำงานของวันนี้
เขาไม่มีสมาธิเลย!
ชาลีหลบหน้าเขา จงใจหลบหน้า!
...นี่เขาจะแพ้พนันยังงั้นหรือ...
...แต่ผมว่า คุณกลัวว่าผมจะไม่ติดใจต่างหาก...
กัณต์ได้ยินเสียงของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ตามมาด้วยเสียงของชาลีว่า...
...กลัวแต่คุณนั่นล่ะจะติดใจ...
...ตอนนี้ชาลีคิดอะไรอยู่ จะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงหรือเปล่า...
กัณต์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ แล้วเดินออกจากห้องทำงานอย่างเนือยๆ ตรงไปยังบันไดหน้าสถานีตำรวจพลางคิดตัดสินใจว่าเวลาที่อยู่หลังเลิกงานของวันนี้จะทำอะไรดี แต่ก่อนนั้น หลังเลิกงาน หากเขาไม่เล่นกีฬาหรือสังสรรค์กับเพื่อน และหากเขาเบื่อจนทนไม่ไหว เขาก็จะนัด 'คนรู้จักกัน' ไป 'หาความสนุก' เพื่อ 'ฆ่าเวลา' ให้หมดไปก่อนจะถึงเวลากลับบ้านนอน
แต่วันนี้เขากลับไม่อยากทำแบบนั้น!
...เขาไม่อยากกลับบ้านนอนคนเดียว...
ชาลีแอบมองจากชั้นสองของบ้านเห็นนาวินถือถุงพลาสติกเดินเข้าบ้านอย่างเร่งรีบ คืนนี้เขากลับเร็วกว่าที่บอกน้องชายเอาไว้ เมื่อกลับมาถึงบ้านชาลีไม่เห็นนาวิน เขาจึงคิดว่า 'ไอ้หนูชูชก' ของเอกภพคงจะออกไปหาซื้ออะไรกินเพราะในตู้เย็นว่างเปล่า นั่นก็คงเป็นเพราะน้องชายวัยกำลังกินกำลังนอนคนนี้ 'กวาดเรียบ' อย่างที่เอกภพเคยพูด
...มีคนมาส่งนาวิน แล้วจอดรถอยู่หน้าบ้าน ทั้งที่นาวินเดินเข้าบ้านมาเรียบร้อยแล้ว...
...ใคร? พี่เอ็กซ์หรือเปล่า? แต่พี่เอ็กซ์รับรถเก๋งไม่ใช่รถ SUV...
ชาลีลงมาจากชั้นสองและเดินออกจากบ้านทางประตูหลังบ้านแล้วอ้อมมาด้านหน้า ตรงไปยังประตูรั้วอย่างรวดเร็วเพราะอยากจะรู้ว่าคนที่มาส่งนาวินเป็นใคร แต่เมื่อมาถึงก็ต้องอึ้ง เมื่อเห็นว่ารถที่จอดอยู่หน้าบ้านเป็นรถของคนที่เขารู้จักดี
“สารวัตรกัณต์" ชาลีพึมพำ มือผลักประตูเดินออกไปทันที
วอลโว XC90 สีดำคันนั้นจอดดับเครื่องยนต์น่ิงสนิท ไม่มีใครอยู่ในรถ แต่ชาลีก็อยากให้ตัวเองมั่นใจจึงแนบใบหน้าเข้ากับกระจกเมื่อเพ่งมองดูข้างใน ทันใด เสียงห้าวๆ ก็ดังขึ้นที่ด้านท้ายรถ
“ผมอยู่นี่ครับ"
“คุณมาทำอะไรที่นี่" ชาลีเดินไปยังท้ายรถ กัณต์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงรถของตัวเอง ใบหน้าแหงนขึ้นไปมองบนท้องฟ้า และเมื่อชาลีเดินไปยืนกอดอกอยู่เบื้องหน้าจึงก้มลงมองด้วยแววตาเรียบนิ่ง ต่างจากอีกฝ่ายที่มองกลับมาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“คุณหลบหน้าผม" กัณต์พูด พลางปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดของเครื่องแบบสีกากีรัดรูบ
“ผมก็อยู่บ้านปกติ ไม่ได้หลบหน้า ไม่ได้หลบหนีใคร ผมไม่ใช่อาชญากร" ชาลีเสียงห้วน "คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วมายุ่งอะไรกับน้องชายผม"
“ผมเห็นเด็กเดินกินลูกชิ้นปิ้งอยู่ข้างถนน เลยเรียกขึ้นรถ"
“นาวินนะนาวิน ขึ้นรถคนแปลกหน้าตอนกลางคืน เดี๋ยวได้เจอดีแน่" ชาลีพึมพำ
“เขาจำผมได้ว่าเคยเจอที่ยิม ผมไม่ใช่คนแปลกนห้า และผมก็สวมชุดตำรวจ ไม่ได้น่ากลัวอะไรที่ไหน" กัณต์ตอบเสียงราบเรียบ
“คนสมัยนี้ รู้หน้า ไม่รู้ใจ"
“แต่ผมว่าเรารู้ใจกันนะครับ" กัณต์ขยับตัวเข้าใกล้ชาลี
“คุณมาทำไม" ชาลีถอยหลังหนึ่งก้าว พูดด้วยเสียงห้วนๆ
“ผมอยากเจอ"
“ตอนนี้ดึกแล้ว"
“ไม่เห็นจะดึก"
“สารวัตรกัณต์" ชาลีอึดอัด
“คุณหมอชาลี" กัณต์ทอดเสียงอย่างอ่อนโยน
“คุณไปซะเถอะ"
“อย่าไล่กันแบบนี้สิครับ หรือคุณไม่อยากเจอผม"
“จะให้ตอบจริงๆ หรือเปล่า" ชาลีเลิกคิ้ว ตาวาววับขึ้นมาทันใด "ผมไม่อยากเจอคุณ ผมไม่อยากเสียสมาธิ"
“คุณหวั่นไหวหรือ"
“ผมไม่ต้องการวอกแวก"
“เพราะคุณกำลังมุ่งอยู่กับการแก้แค้น" กัณตเลิกคิ้วข้างเดียว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ใช่" ชาลีเชิดหน้าท้าทาย เสียงเข้มอย่างมั่นใจ "แต่ถึงแก้แค้นเสร็จ ผมก็ไม่คิดจะ...”
“ชาลี ผมขอร้อง" กัณต์รีบพูดแทรก
“ไม่ต้องมาขอร้องผมหรอก ผมเดินหน้าแล้วไม่เคยถอย" ชาลีตอบเสียงกร้าว
“คุณรู้หรือว่าผมขอร้องเรื่องอะไร"
“จะมีเรื่องอะไร คุณก็ห่วงอยู่เรื่องเดียวนี่ไม่ใช่หรือ" ชาลีประชด "ถ้าผมทำอะไรเลวร้ายนักก็มาจับผมเข้าคุกซะเลยสิ คุณเป็นตำรวจไม่ใช่หรือ"
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร" กัณต์พูดขึ้นมา แฝงความหมายสองอย่าง นั่นก็คือ กำลังบอกให้ชาลีเลิกคิดเลิกแคนเรื่องของแฟนเก่า และความหมายที่สองคือเรื่องของเควิน
“ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องของเวรกรรมหรอกครับ ผมแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องของการกระทำต่างตอบแทบล้วนๆ" ชาลีพูดเสร็จแล้วเดินหนีกัณต์ ตรงไปที่ประตูรัวเพื่อกลับเข้าไปในบ้าน นายตำรวจหนุ่มเดินตาม กำลังจะเอื้อมมือไปดึงแขนของชาลีเอาไว้ แต่ฝ่านนั้นหันขวับกลับมาพอดีแล้วพูดเสียงดุ
“อ้อ ขอบอกอีกอย่าง อย่าคิดจะมายุ่งกับน้องชายผมเด็ดขาด ถึงจะเห็นเดินอยู่ข้างถนนคนเดียว จะฝนตกแดดออกก็ไม่ต้องเรียกขึ้นรถ ให้เขาเดินเช้าซอยกลางดึกคนเดียวยังปลอดภัยกว่า"
“จะมากไปแล้วนะชาลี คุณคิดว่าผมเป็นยังไง ผมไม่สนนาวินหรก นั่นน่ะเด็กกว่าผมเกินรอบเลยนะ"
“อ๋อ เกินรอบไม่สน สนแต่ห่่างกันรอบเดียวเป๊ะ" ชาลีเหยียดปาก
“ผมบอกแล้วไงว่าผมแค่ทำความรู้จักกับชายชลเพื่อเข้าถึงตัวคุณชายรังสิมันต์พ่อของเขาเกี่ยวกับเรื่องคดี แต่ตอนนี้ไม่ได้ผลอะไรเลย ผมไม่ได้ยุ่งอะไรกับเขาแล้ว"
“แสดงว่าคุณเคยยุ่ง" ชาลีกระแทกเสียง "นั่นก็หมายความว่าคุณก็เคยชอบเด็ก"
“หาเรื่อง" กัณต์ขมวดคิ้ว พูดเสียงดังขึ้น
“ยอมรับซะเถอะ"
“ไม่" กัณต์พูดเสียงแข็ง อารมณ์ที่พยายามสะกดให้เย็นไว้ก่อนหน้านี้กำลังจะเริ่มคุกรุ่น
“อย่ามาปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองเลย ยอมรับมาซะเถอะ"
"ผมไม่ได้ชอบเด็ก ผมชอบผู้ใหญ่" กัณต์จับแขนชาลีแล้วดึงเข้ามาหา
“ปล่อยนะ"
“หยุดสั่งผมได้แล้ว"
“ปล่อย"
“ไม่"
“ก็ได้" ชาลียืนนิ่ง ส่งสายตาท้าทาย "งั้นก็ดึงผมเข้าไปกอดจูบเลยสิ หน้าบ้านแบบนี้ล่ะ ให้คนผ่่านไปมาเขาเห็นกันไปเลย คุณเป็นคนชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่ใช่หรือ คุณมาเพราะอยากทำอะไรแบบนี้ใช่หรือเปล่า" ชาลีหยุดไปชั่วครู่ แล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงหยันว่า "คุณติดใจ"
“ชาลี"
“แต่ผมไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ" ชาลียิ้มเยาะ ยักไหล จ้องตากัณต์นิ่ง "จะจูบผมหน้าบ้านแบบนี้ผมก็ไม่แคร์ ให้มันรู้ไปว่า พันตำรวจตรีกัณต์ มีรสนิยมแปลกๆ ชอบทำอะไรกลางแจ้ง ถึงกับต้องมายื้อหยุดฉุดแขนผมเอาไว้ไม่ให้เข้าบ้านแบบนี้"
“งั้นเชิญครับ" กัณต์ถอนหายใจหนักๆ ปล่อยมือชาลีให้เดินเข้าบ้าน แต่ตัวเองแอบเดินตามไปติดๆ รอจังหวะที่ชาลีเปิดประตูรั้ว จึงแทรกตัวเข้าไป
“เข้ามาทำไม" ชาลีเสียงห้วน
“ผมไม่ใช่พวกชอบโชว์...หน้าบ้าน" กัณต์กระซิบเสียงทุ้มต่ำ ดันชาลีให้ถอยไปติดกำแพงแล้วเบียดตัวเข้าไปชิด ตรึงร่างของชาลีเอาไว้ไม่ให้ขยับ แล้วก้มหน้าลงจูบอย่างรวดเร็วไม่ให้ชาลีได้มีโอกาสขัดขืน
“อย่า"
กัณต์หายใจหนักหน่วง แขนแข็งแรงรัดตัวของชาลีแน่นขึ้น ขยับตัวบดเบียดร่างกายอุ่นๆ ของชายหนุ่มราวจะถ่ายเทความรู้สึกทั้งหมดให้ ปากประกบปากของชาลีซึ่งพยายามส่ายหน้าหนี แต่นายตำรวจหนุ่มก็ไม่ละความพยายาม จึงยกมือขวาขึ้นจับที่ใต้คางของอีกฝ่าย แล้วลุกล้ำมากขึ้นกว่าเดิมด้วยการสอดลิ้นเข้าไป ชาลีดิ้นขลุกขลัก พยายามใช้มือผลักแผ่นอกกว้างของกัณต์ แต่มือสองข้างกลับรู้สึกหมดแรง ครั้นจะเกาะรั้งเสื้อของกัณต์เอาไว้ก็ทำไม่ได้เพราะกัณต์สวมเครื่องแบบสีกากีรัดรูป ชาลีจึงได้แต่ลูบไล้สะเปะสะปะไปเรื่อย ประหนึ่งหาที่ยึด ไม่ให้มือห้อยตกลงข้างตัว
แขนซ้ายของกัณต์ยังรัดตัวของชาลีเอาไว้แน่น แต่มือขวาที่ตรึงใบหน้าของชายหนุ่มเอาไว้ลดลงเพราะ 'คุณหมอจอมพยศ' หยุดเบี่ยงหน้าหนีแล้ว
ชาลีกำลังตัวอ่อนปวกเปียก กัณต์จึงใช้แขนขวาโอบรัดตรึงเอาไว้ให้แน่นกว่าเดิม
แต่ทว่า เข่าของเขาก็กำลังรู้สึกอ่อนแรงเหมือนกัน ร่างสั่นสะท้านผสมแกร่งเกร็ง ยากที่จะทรงตัวเอาไว้ได้
...เสียดาย หากยืนอยู่ข้างเตียง เขาจะดึงตัวชาลีให้ล้มลงด้วยกัน...
“ปล่อย" ชาลีเสียงสั่น
“ไม่" กัณต์ปฏิเสธเสียงแผ่ว
***22***
หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010) (อ่าน 269597 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก