เพลิงรัก บทที่ 21
“คุณอยู่ในรถ อย่าออกมาเด็ดขาด เอนเบาะนอนจนราบ อย่าให้คนนอกรถมองเข้ามาเห็นว่าคุณนั่งอยู่ข้างใน และไม่ว่าจะด้วยกรณีใดๆ ห้ามออกจากรถ ห้ามเปิดประตูรถให้ใครเด็ดขาดนอกจากผม" กัณต์หันไปสั่งชาลีเสียงเครียดเมื่อจอดรถที่ลานหน้าบ้านไร่ของ 'กำนันกำธร'
นายตำรวจหนุ่มหยิบปืนมาตรวจให้แน่ใจ แล้วพูดต่อไปว่า "ผมรู้สึกทะแม่งๆ"
“นี่หรือบ้านของผู้ใหญ่บ้าน" ชาลีขมวดคิ้ว พยายามมองออกไปนอกรถ แต่มองแทบไม่เห็นอะไรเพราะความมืดและฝนกำลังตกปรอยๆ "ทำไมห่างจากบ้านคนอื่นขนาดนี้ เงียบมากด้วย ทำไมไม่เห็นเปิดไฟ"
“ผมถึงว่ามันแปลกไงครับ พยานถูกพาตัวมาซ่อนที่นี่เพื่อความปลอดภัย แต่ผมว่ามันเงียบเกินไป สัญชาตญาณตำรวจของผมมันบอก" กัณต์ขมวดคิ้ว น้ำเสียงฟังเคร่งเครียด
“แล้วผม...”
“ไม่ต้องกลัวครับ" กัณต์เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่ให้กลัวเพราะรถคุณกันกระสุนหรือไง" ชาลีเสียงขุ่น "ผมไม่มีปืน เกิดยิงกันโป้งป้างขึ้นมาจะให้ทำยังไง หมอบอยู่ใต้เบาะยังงั้นหรือ"
“ถ้ามีปืนคุณจะไม่กลัวใช่ไหม" กัณต์เลิกคิ้ว "แต่ผมมีปืนอยู่กระบอกเดียว คงต้องเอาไว้ป้องกันตัวตอนที่ผมเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น"
“เชิญตามสบาย" ชาลีกระแทกเสียง "จะว่าตัวเองคิดถูกใชใหมล่ะที่ย้อนกลับไปเอาปืนที่ลืมไว้ที่บ้านของพายัพ"
“หาเรื่อง" กัณต์พึมพำ เบือนหน้าออกไปมองนอกรถ พยายามกลั้นยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ เมื่อครู่เขาเห็นแววตาตื่นตระหนกของนายแพทย์ชาลี แต่ฝ่ายนั้นก็รีบกลบเกลื่อนด้วยการแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว
...ไม่กลัวก็เก่งเกินไปล่ะ บ้านไร่แห่งนี้มืดและเปลี่ยว แฝงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ครึ้มแทบจะเรียกว่าเป็นป่าด้วยซ้ำ ฝนตกปรอยๆ มองออกไปข้างนอกแทบไม่เห็นอะไร พยานคตนแรกถูกฆ่าตาย คนที่สองรอดมาได้และมาหลบซ่อนที่นี่ แต่เขาก็ 'ขู่' เอาไว้ว่าอาจจมีอะไรไม่ชอบมาพากล...
...หมอชาลีผู้เก่งกาจ คืนนี้ล่ะ จะต้องแพ้สารวัตรกัณต์...
ชาลีใจเต้นระทึกราวกับกลองถูกตีกระหน่ำ รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ในที่แคบๆ ท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้ เขายอมรรับวาตัวเองค่อนข้างกลัว
...กลัวว่ากัณต์จะเป็นอะไรไป!...
...ตายแล้ว ทำไมความรู้สึกนี้ถึงมาก่อนความรู้สึกกลัวว่าจะโดนลูกหลงหรือมีใครซักคนมาทุบกระจกและแย่งชิงรถเพื่อขับหลบหนีเหมือนในหนัง...
...เงียบ เงียบจริงๆ เงียบมาก กัณต์หายไปนานเกือบสิบนาที หากมีเรื่องร้ายก็คงจะได้ยินเสียงปืนไปแล้ว แต่นี่ไม่มีเสียงปืน เพราะฉะนั้นก็คงไม่น่าจะมีอะไร...
...ทำไมกัณต์ยังไม่กลับมา...
...แต่หากมีคนลอบทำร้าย กัณต์อาจไม่ทันได้ใช้ปืน...
ชาลีเอียงตัว ชะเง้อมองช่องเสียบกุญแจจึงเห็นว่ากัณต์ทิ้งกุญแจรถเอาไว้ แม้กัณต์บอกว่าให้เอนตัวราบ ไม่ให้มองจากข้างนอกแล้วเห็นว่าอยู่ในรถ แต่เขาคิดว่าตัวเองน่าจะประจำอยู่บนเบาะคนขับหลังพวงมาลัยเพื่อเตรียมพร้อมออกรถทันทีหากเกิดเหตุฉุกเฉิน ดังนั้น เขาจึงค่อยๆ ขยับพลิกตัวปีนข้ามไปยังเบาะด้านข้างอย่างทุลักทุเล พยายามไม่ให้ตัวโผล่ขึ้นมาเกินระดับของกระจกรถ
...เฮ้อ ทำไมจะต้องมาทำอะไรแบบนี้...
...ถ้าเรามองออกไปนอกรถก็แทบจะไม่เห็นอะไร แล้วใครจะมองเข้ามาเห็นเขาล่ะ รถก็ติดฟิมล์...
...ทำไมกัณต์จะต้องเอาเขามาเสี่ยงอันตรายแบบนี้นะ...
...เปล่านะ ไม่ใช่ เขาต่างหากที่ดึงดันให้กัณต์แวะมารับพยายานทั้งที่บอกว่าจะไปส่งเขาที่กรุงเทพฯ ก่อนจะย้อนกลับมา แต่เขาไม่อยากให้กัณต์ต้องเหนื่อยขนาดนั้น...
ในที่สุด ชาลีก็เอนตัวอยู่บนเบาะคนขับ เวลาผ่านไปอีกหลายนาทีกัณต์ก็ยังไม่กลับมาจึงทำให้นายแพทย์หนุ่มรู้สึกร้อนใจ ชาลีนับหนึ่งถึงสิบช้าๆ แล้วตัดสินใจปรับเบาะให้สูงขึ้นช้าๆ เพื่อแนบหน้าเข้ากลับกระจกและแอบมองออกไปนอกรถ แต่ทว่า เขาต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีมือใหญ่ๆ ของผู้ชายเคาะที่กระจกรถด้านคนขับ
“สารวัตร" ชาลีอุทานแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ กัณต์แนบหน้าเข้ากับกระจกแล้วสื่อสารให้เขาเปิดประตู
“อย่าบอกนะว่าคุณกำลังจะทิ้งผม" กัณต์พูดเมื่อชาลีเปิดประตู
“จะบ้าหรือ" ชาลีกระแทกเสียง "ผมเตรียมพร้อมต่างหาก"
“เตรียมพร้อม" กัณต์ทวนคำ เลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ช่างเถอะ" ชาลียักไหล่ เลิกคิดที่จะอธิบาย ดันประตูรถออกกว้างขึ้นแล้วกระโดดลงจากรถเพื่อเดิมอ้อนกลับไปนั่งที่เดิม
“ผมบอกไม่ให้คุณออกจากรถ และไม่ให้คนมองเข้ามาเห็น" กัณต์เสียงเข้ม
“ผมไม่ได้ออกมา ผมปีนจากเบาะโน้นมาเบาะนี้ต่างหาก" ชาลีตอบเสียงห้วนแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังของรถ ปากบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
กัณต์อมยิ้มขันๆ เพราะนึกภาพคนอย่างนายแพทย์ชาลีพยายามตะกายจิ้งจกข้ามจากเบาะหนึ่งมาอีกเบาะหนึ่ง
...อยากจะเห็นตอนนั้นจังเลย คงตลกน่าดู..ง
...แต่อีกหน่อยยางรถก็จะแบน คราวนี้คุณจะทำยังไง หมอชาลี...
“ตกลงว่าไงครับ" ชาลีถามเมื่อขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อย
“ผู้ใหญ่บ้านส่งตัวไปอยู่กับ ส.ส. พิพัฒน์" กัณต์ตอบ "เพราะฉะนั้น ไว้ใจได้ ใครก็บุกเข้าไปทำอะไรไม่ได้หรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยกลับมาจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ ตอนี้เราก็กลับกรุงเทพฯ ได้"
“แล้วทำไมเขาไม่บอก"
“โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณครับ เราอยู่บ้านนอกขนาดนี้ ฝนก็ตก" กัณต์ตอบแล้วถอยรถช้าๆ "ขอบคุณนะครับคุณหมอที่ยอมเสียเสลาเพื่อผม เมื่อกี้คุณคงกลัวมาก ผมขอโทษด้วยที่ทิ้งคุณไว้แบบนั้น"
“ใครกลัว"
“คุณสะดุ้งสุดตัวตอนผมเคาะกระจกรถ"
“สะดุ้งเพราะตกใจหรอก"
“ไว้ถึงกรุงเทพฯ ผมจะพาคุณไปฝึกยิงปืนดีไหม" กัณต์ทำเสียงเรียบนิ่งทั้งที่อยากจะหัวเราะขำ
“ไม่กลัวผมเอาปืนไปยิงแฟนเก่าตายหรือครับ การแก้แค้นจะได้จบลงง่ายๆ"
...เอาอีกแล้ว วกกลับมาเรื่องนี้อีกแลว หาเรื่องทะเลาะจริงๆ เลย"
“จบลงง่ายๆ ก็ดีิ ผมอยากให้มันจบลงเร็วๆ เหมือนกัน คุณจะได้เลิกหมกมุ่นเรื่องนี้ซะที"
“ผมไม่ได้หมกมุ่น"
“งั้นหรือครับ" กัณต์หันมาเลิกคิ้ว ทำหน้าไม่เชื่อที่อีกฝ่ายพูด
“ก็ได้ ผมหมกมุ่น ผมต้องการทุ่มเวลาไปกับการแก้แค้น ผมต้องการให้มันจบเหมือนกัน นั่นล่ะ คือสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ตอนนี้ล่ะ ผมต้องการให้มันจบเร็วๆ เพราะผมเหลืออีกสองคนที่จะต้องแก้แค้นเป็นรายต่อไป"
“คุณจะได้อะไรหมอชาลี สะใจงั้นหรือ" กัณต์ถาม "แล้วคุณจะสบายใจหลังเสร็จเรื่องนี้เพราะว่าทำสำเร็จ ใช่หรือเปล่าครับ"
“คุณมายุ่งอะไรกับเรื่องของผม"
“คุณมุ่งแต่จะแก้แค้น สายตาคุณเพ่งมองไปแต่เรื่องเดียว จนไม่สังเกตรอบตัวว่าเกิดอะไรขึ้น" กัณต์เร่ิมเสียงเข้ม เมื่อครู่รู้สึกขำ อยากจะหัวเราะ แต่ตอนนี้เริ่มเครียด
“ยุ่งอะไรด้วย"
“อยากรู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงอยากยุ่ง"
“ไม่อยากรู้"
“ไม่อยากรู้ผมก็จะบอก"
“ไม่อยากฟัง"
“ไม่อยากฟังผมก็จะพูด" กัณต์เสียงเข้ม "เอาสิ ยกมือขึ้นปิดหูเลยก็ได้ ถึงคุณปิดหูผมก็ตะโกนดัง"
“ไหนว่าไม่ชอบทะเลาะกันเสียงดัง"
“ผมเป็นห่วงคุณ"
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผม" ชาลีพูดช้าๆ เน้นเสียงชัดเจน
“ผมถามคุณแล้วไงว่า อยากรู้ไหมว่าทำไมผมถึงอยากยุ่ง" กัณต์เน้นเสียงเช่นกัน
“คุณจะบอกว่า เพราะรักผมถึงได้อยากยุ่งงั้นสิ" ชาลีหันมาเอียงหน้าท้าทาย "ถ้ายังงั้น พูดออกมาเลย แล้วพูดให้ผมเชื่อให้ได้ด้วยนะ"
กัณต์หันมายิ้มเย็นๆ แล้วหันไปมองถนน ไม่พูดไม่จาอะไรอีก ส่วนชาลีก็เอาแต่นั่งกอดอก มองออกในความมืดข้างทาง แต่ทันใดก็ต้องสะดุ้งเมื่อรถ SUV คันงามของนายตำรวจหนุ่มเสียการทรงตัวเพราะตกหลุมกระแทกเข้ากับพื้นถนนเสียงดังสนั่น
“ขอโทษครับ" กัณต์พูดขึ้นเบาๆ
“ขอโทษที่ว่าผมเมื่อกี้ หรือขอโทษเพราะขับรถตกหลุม"
กัณต์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่ตอบคำถาม 'ชวนทะเลาะ' ของอีกฝ่าย ตั้งใจขับรถตอ แต่ไม่นานก็ชะลอรถ
“อย่่าบอกนะว่ายางแบน" ชาลีถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะรู้สึกได้ว่ารถเอียง
“อาการแบบนี้ก็คงเป็นยังงั้นมั๊งครับ ผมรู้สึกว่ารถมันกินซ้ายมานานแล้ว" กัณต์ส่ายหน้าแล้วจอดรถข้างทาง แต่คนที่ลงจากรถก่อนคนขับคอชาลี
นายแพทย์หนุ่มยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างรถ ตามองล้อรถด้านหน้าซ้ายแล้วถอนหายใจ
“ขึ้นไปนั่งรอในรถเถอะครับ ฝนตกแบบนี้ คุณเปียกหมดแล้ว" กัณต์มายืนข้างๆ
“ผมเปียกตั้งแต่เปลี่ยนที่นั่งกับคุณหน้าบ้านผีสิงโน่นแล้ว" ชาลีตอบเสียงสะบัด
“ถ้างั้นก็มาช่วยกันเปลียนยาง"
“รถคุณ เชิญตามสบาย" ชาลีพูดแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถแล้วเอนเบาะนอนหน้าตาเฉย
กัณต์ทำหน้ากึ่งบึ้งกึ่งยิ้ม กัดริมฝีปากล่าง ส่ายหน้าช้าๆ เพราะวันนี้เจอฤทธิ์ของนายแพทย์ชาลีเป็นชุดๆ นายตำรวจเจ้าแผนการเดินไปด้านหลังรถ ทำทีจะเปลี่ยนยาง
...ไม่มีแม่แรงยกรถ เขาก็เปลี่ยนยางไม่ได้ ถนนก็เปลี่ยว ในไร่อันกว้างใหญ่ของกำนันกำธรมีแค่คนเฝ้าไร่สองคน ขณะนี้นอนหลับอุตุอยู่ในบ้าน ส่วนเรื่องจะมีรถผ่านไปมานั้นอย่าหวัง เขากับชาลีขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้หรอก...
...ไม่ได้ติดฝนในกระท่อมเหมือนในละครทีวีอย่างที่คิดเอาไว้ แต่มาติดฝนอยู่ในรถก็ไม่เลว ใกล้ชิดกันยิ่งกว่าอยู่ในกระท่อมเสียอีก ความจริงกระท่อมกลางไร่ก็มี แต่จะหลอกล่อให้หมอชาลีเดินไปจนถึงกระท่อมคงเป็นไปไม่ได้...
...โชคดี รถเขากว้างพอที่จะปรับเบาะนอนได้โดยไม่ลำบากนัก...
“ดับเครื่องเถอะครับ เดี๋ยวน้ำมันก็หมดกันพอดี จะซวยยิ่งกว่านี้" ชาลีพูดขึ้นมาหลังจากที่นั่งอยู่ในรถกับกัณต์มากว่าครึ่งชั่วโมง
“หนาวไหมครับ" กัณต์ถาม ชาลีส่ายหน้า เขาจึงเอ้ือมมือไปปลดเสื้อสีกากีจากไม้แขวนซึ่งแขวนอยู่เหนือเบาะหลังแล้วยื่นให้อีกฝ่าย
“บอกแล้วไงว่าไม่หนาว" ชาลีส่ายหน้าอีกครั้ง
“คุณกอดอกซะแน่น" กัณต์์พูดเสียงเบา
“ผมชอบกอดอก"
“คุณนี่ปากแข็งจังเลย จะปิดบังความรู้สึก จะปฏิเสธตัวเองไปถึงไหน"
“ผม ไม่ หนาว" ชาลีเน้นเสียง
“ผม ว่า คุณ หนาว" กัณต์คลุมเสื้อเครื่องแบบสีกากีลงบนไหล่ของชาลี "เอ้านี่ เสื้อผมทำให้คุณหายหนาวได้ แถมคุณได้ยศพันตำรวจตรีมาง่ายๆ เลยนะ หวังว่าคงไม่รังเกียจเครื่องแบบตำรวจนะครับ"
“เครื่องแบบน่ะไม่รังเกียจหรอก เพราะมันเป็นแค่เสื้อผ้า"
“อ๋อ รังเกียจคนในเครื่องแบบ" กัณต์พยักหน้าช้าๆ หลายครั้งพร้อมกับเม้มปาก
...กวนเขาจนได้สิน่า พูดอะไรแต่ละคำ เจ็บๆ ทั้งนั้น...
“ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณไม่มีแม่แรงติดรถ" ชาลีทำเสียงหงุดหงิด
“ผมไม่คิดว่ารถจะยางแบน"
“คุณเป็นตำรวจนะ คุณต้องเตรียมพร้อม"
“แต่ผมไม่ใช่ช่างนะครับ"
“ผมเป็นหมอ ผมยังเปลี่ยนยางรถได้เลย"
“ผมไม่ด้หมายความมว่ายังงั้น ผมก็เปลี่ยนได้ ที่บอกว่าไม่ใช่ช่างนั่นหมายความว่า...”
“ไม่ต้องอธิบายแล้ว" ชาลีโบกมือ "นี่ถ้าเอารถผมมาก็คงไม่ต้องมานั่งหายใจทิ้งอยู่ตรงนี้เพราะเปลี่ยนยางไม่ได้หรอก รถผมมีแม่แรง มีที่สูบลม ทั้งที่รถผมใหม่เอี่ยม แต่ผมก็มีทุกอย่างพร้อม ไม่เว้นแม้แต่ไฟฉาย เผื่อฉุกเฉิน รถคุณมีอะไร"
...เดี๋ยวก็รู้ว่ารถผมมีอะไร...
กัณต์เงียบ เอนเบาะนอนแล้วยกมือขึ้นประสานท้ายทอย หลับตาลงเหมือนจะบอกกับอีกฝ่ายว่าเขาเลิกต่อล้อต่อเถียงแล้ว
“ดับเครื่องสิครับ" ชาลีสั่ง แต่กัณต์ทำหูทวนลม ไม่ไหวติง ชาลีจึงโน้นตัวข้ามกัณต์และยื่นมือไปปิดกุญแจ
“ครับๆ ก็ได้" จู่ๆ กัณต์ก็พูดขึ้นมาพร้อมกับปรับเบาะให้ตั้งตรงและเลื่อนเบาะให้เข้าชิดพวงมาลัยทันทีทันใด ชาลีรีบดึงตัวกลับแต่ช้าเกินไปเสียแล้วเพราะกัณต์ปรับเบาะขึ้นมาเร็วและชิดมากจนแผ่นอกกว้างเบียดเข้ากับใหล่ของนายแพทย์หนุ่ม
“ขยับเบาะ" ชาลีสั่งเสียงห้วน "เอนเบาะลง"
“คุณรังเกียจผม" กัณต์ยังนิ่ง เบียดชาลีเข้ากับพวงมาลัย
“สารวัตรกัณต์"
กัณต์เลิกคิ้ว ท้าทาย
“ถ้าผมดิ้นผมก็ถอยกลับไปได้" ชาลีเอียงหน้าขึ้นมองกัณต์ มือบิดกุญแจสตาร์ทรถอีกครั้งแล้วพูดเสียงเย็นว่า "และมือซ้ายอยู่ที่เกีียร์ ถ้าผมดันไปเกีียร์ D รถคุณก็จะพุ่ง อยากรถพังหรือไง"
“คุณคงลืมไปว่า ผนนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ และเท้าผมก็เหยียบเบรกได้" กัณต์พูดเสียงเย็นพอๆ กัน "ยกนี้ผมชะ คุณยอมแพ้ผมซะเถอะ"
“พันตำรวจตรี กัณต์ เวโรจน์"
“คุณหมอชาลี พิริยะวัฒน์"
“นายแพทย์ครับ นายแพทย์ชาลี" ชาลีถลึงตา "จะเรียกผมก็เรียกให้ถูก"
กัณต์หัวเราะแล้วเบือนหน้าออกไปมองด้านข้างก่อนจะพูดว่า "โอเคๆ ผมยอมแพ้ก็ได้ ผมให้คุณชนะ"
“ยอมแล้วก็ถอยเบาะไปสิ" ชาลีออกคำสั่งอีกครั้ง
“ดับเครื่องซะเถอะ เดี๋ยวน้ำมันหมด ผมจะไปพับเบาะข้างหลังให้คุณได้นอนเหยียดแข้งเหยียดขาได้สะดวก สงสัยเราต้องค้างในรถแล้วล่ะคืนนี้" กัณต์พูดแต่ตัวเองยังไม่ยอมขยับ
...ตัวของชาลีอุ่นมาก ทั้งที่ข้างนอกฝนตกและข้างในรถก็เย็น แต่ตัวของชาลีอุ่นมากจนอยากดึงเข้ามากอด...
“ชาลีครับ ขอผมถามตรงๆ ได้ไหม" กัณต์พูดเสียงอ่อนลงกว่าเดิม "คุณรังเกียจผมหรือเปล่า"
“ขยับเบาะ" ชาลียังพูดเสียงเย็น
“จนป่านนี้ คุณน่าจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไง"
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้" ชาลีเหยียดปาก "คุณกำลังใช้เสน่ห์ไงล่ะ เสน่ห์ของคนเจ้าชู้ คุณคิดว่าใครก็จะหลงคุณ ชอบคุณ เพราะเสน่ห์ของคุณใช้ได้ผลทุกครั้ง"
“แต่ไม่ใช่กับคุณ ใช่ไหม" กัณต์เสียงเข้มขึ้น ไม่เข้าใจวาทำไมชาลีทำให้อารมณ์ของเขาขึ้นลงไม่คงที่แบบนี้
“ผมไม่หลงเสน่ห์คุณหรอก อย่าสำคัญตัวเองผิด คิดว่าจะเหมือนคนอื่นที่คุณเคยได้มา"
“คุณไม่ลอง คุณจะรู้ได้ยังไง" กัณต์เลิกคิ้วข้างข้างเดียว เอียงหน้ามองใบหน้าขาวสะอาดของชาลีซึ่งอยู่ห่างเขาไม่ถึงหนึ่งฟุต
“ลองอะไร"
“คุณก็รู้ว่าลองอะไร" กัณต์ส่งประกายตาท้าทาย
“ฮึๆ" ชาลีหัวเราะหยัน "คุณคิดงั้นสิว่าถ้าผมมีอะไรกับคุณ ก็จะหลงเสน่ห์คุณจนถอนตัวไม่ขึ้น มั่นใจในตัวเองมากเลยนะหมวด"
“สารวัตร"
“จะบอกอะไรให้นะ ถึงผมมีอะไรกับคุณ ซึ่งผมจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ มันก็ไม่ทำให้ผมหวั่นไหวหรอก อย่าคิดว่าเสน่ห์ของคุณจะทำอะไรผมได้ ก็แค่นอนกันครั้งเดียว เรื่องธรรมดาๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคย กลัวแต่คุณนั่นล่ะจะติดใจ"
“ผมถึงได้บอกว่า ไม่ลองไม่รู้ไงล่ะ" กัณต์ยังคงพูดเสียงราบราบ ใบหน้านิ่ง แตในใจเต้นแรง เริ่มหายใจเข้าออกไม่เป็นจังหวะ "แต่ผมว่าคุณกลัวว่าผมจะไม่ติดใจมากกว่าล่ะมั๊ง"
“มั่นใจจังเลยนะ" ชาลีเบ้ปาก
“หรือคุณไม่มั่นใจ" กัณต์ย้อน ทำเสียงและสีหน้าท้าทาย มือปรับเบาะให้เลื่อนถอยออกห่างพร้อมกับเอนราบราวจะเปิดทางให้ชาลีขยับตัวกลับไปแต่กลับโน้มตัวเข้ามาใกล้คนที่เมื่อครู่ถูกเบียดติดกับพวงมาลัยจนใบหน้าแทบจะชิดกัน
“มาพิสูจน์กันให้รู้ผลแพ้ชนะเลยดีกว่าคุณหมอ" กัณต์เสียงพร่า "ถ้าคุณกล้าพอ"
****21****
หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010) (อ่าน 269766 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก