หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[SPSJ]

ก็แค่.....ชัดเจน

[ToeyTato]

เมตรสู้ๆ พิสูจณ์ ให้ได้ดีนะ ขอร้องอย่ามาเกิดเรื่องไรอีก ไม่งันแกงานเข้าชุดใหญ่แน่เลย

[kuku]

รอชั้นรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธอจะมาเมื่อไร...

[MaZeltoV]

อิพี่เมตรสลิ่มให้โอกาศแล้ว สู้ๆเข้าละมึง
อย่ามีเรื่องให้น้องหลิ่มปวดใจอีกเข้าใจ

[naja]

มาเร็ว เร๊ว 
อย่าเพิ่งทะเลาะกันซะก่อนนะ หุหุ

[Kfc_Pizza]

หวัดดีเบบี้

ดีใจจังเลยพี่เมตรเริ่มเห็นเส้นชัยอยู่ริบๆแล้ว

ก็ขึ้นอยู่กับตัวพี่เมตรนะ

สู้ ให้เต็มที่นะ

เอาใจช่วยคู่ เว+วิทย์ นะ

 

[jira]

เมตร....แม่น่ารักอ่ะ  ขอแม่ได้มั้ย   
หลิ่ม...น่ารักขึ้นนะ  ดูจะยอมเปิดใจให้เมตรมากขึ้น
รอความคืบหน้าของคู่นี้ต่อไป
หวังว่าจะรักกันเร็ว ๆ
 

[covnizz]

สลิ่ม ยังไม่มาอีกหร๋า า ..

คิดถึงค๊า บ บ


มารอ นาน แล้ว นะ คับ ..

[kangkaw]

บี้ พักนี้เรียน หนักไหม อ่ะ เครียดไหม  เป็นห่วงจัง






มาลงน้องสลิ่ม แก้เครียดกันดีกว่า ^^

[PANGGii]

^
^
จิ้มข้างบน ตอบให้
ก็แม่มันรู้ตั้งนานแล้วอ่ะว่าลูกเป็นเกย์ บี้ก็บอกไปแล้วนิว่ามันไม่เคยเอาผญ.เข้าบ้าน ตกลงอ่านรึเปล่าวะเนี่ย กร๊าก กูล่ะหน่าย

อ่าาาาา   อ่านค๊าาา  เข้าใจด้วยยย โทดด้วยที่ำทำให้เบบี๊เข้าใจแบบนั้น
ก้อแค่สงสัยนิดหน่อยอ่า  ไม่ใช่เบบี๊สื่อไม่เข้าใจ แต่ไอ้เราอ่ะอ่านแล้ว งง เอง
เหอะๆๆ  ขอโทษด้วยค๊าาาาา

[OHmeza019]

อยากไห้สลิ่มหอม ไอ่เมตรบ้างไรบ้าง 555 กร๊ากกกกกกกกกกกก

[andyus1]

ก็แค่ หรอ อะไรยังงัยว่ะ

กูโง่ คิดไม่ออก ก๊ากก

ว่าแต่ phrase สุดท้ายนี่เล่นเอาสะดุ้ง

ยังงัยว่ะคับ 555+

รอต่อไป เต็มจะมาอะไรยังงัยกะสะลิ่มว่ะ

กูเชียให้ไอมิ้วค์ได้สามีว่ะ แม่ม แววน่ารักโดดเด่นมากกก ปลื้มมมม

[naja]

ไหนๆ ก้อ ไหนๆ แล้ว
ขอซีนสิ่มหึงเมตรซักทีเหอะฟะ
ไอ้เมตรจะได้ชื่นใจหน่อย และจะได้รู้กันไปเลยว่ารักแล้วนะเว๊ยย อุอุ

[Ramika]

 

[fungfung]

เข้ามารอด้วยคน

[YJLOVE]

โว้ววว ..สลิ่มยอมพูดอะไรยาว ๆ กะเฮียเมตรบ้างแล้ว (แม้จะอยู่ในอารมณ์อยากระบายอะไรให้ใครสักคนฟังก็เหอะ)

และในที่สุดก็ยอมเปิดใจ เปิดโอกาสให้เมตรได้พิสูจน์ตัวเองซะที (พยายามเข้าเน้อเฮีย น้องมันเปิดโอกาสให้แล้ว)

แล้วอีตาเต็มนี่มันยังงัย?    เบบี้แถมคู่วิทย์กะเวหน่อยดิ อยากรู้อ่ะ 

ขอบคุณและเป็นกำลังใจนะคะ

[Mr.Frog]

คิดถึง สลิ่มน้อย
คิดถึง เบบี้

ว่างๆมาต่อนะน้องนะ เป็นกำลังใจให้



อยากอ่านต่อแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nolirin]

“ทำให้กูเห็นสิว่ามันไม่ใช่..แค่..สำหรับกู”มันพูด
โอ้มายก๊อดดดดดดดดดดดดดดดด...น้องสลิ่มน่ารักว่ะ
อ่านแล้วเหมือนบอกรักจิงๆแหะ

[som]

มาดันพร้อม  จิ้มๆๆๆๆ  พี่เบบี้

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เจ๊มาลงตอนต่อไปเหอะๆๆๆๆ

สลิ่มแม่งน่ารักว่ะ เฮียเมตรรักษาให้ดีนะแก

ก็แค่รัก เหอะงงเหมือนเฮียเมตรเลย น้องแม่งความคิดมีตลอดเวลา ทำใจว่ะเฮียแม่งมีเมียฉลาดแถมเอาแต่ใจ 

[KM137]

สลิ่มน่ารักได้อีกอ่ะ
 

[kangkaw]

โอม มา ม่ะ มา มา เบบี้ จง มา   

[huimei]

คิดถึงหลิ่มอ่ะบี้

[kuku]

คุณค่ะเมื่อไหร่คุณจะมาค่ะ

[เบบี้]

   ตอนที่ 52  จะตื่นเต้นกันไปไหน




   ~ ~
   กูนั่งหัวเราะเพราะอีพวกผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างเวที  มองสลิ่มด้วยสายตาหวานเยิ้ม  แถมร้องดังกลบเสียงประสานของไอ้ใหม่กับไอ้เขตไปหมดแล้ว  สลิ่มก็น้อยเมื่อไหร่  เขามองเยิ้มไป  มันก็มองด้วยสายตาเยิ้มกลับยิ้มๆ  เห็นเงียบๆ..แอบเจ้าชู้ไม่ธรรมดานะเมียกูนี่

   ~ ~
   "ขอเพลงได้แบบ..เน่าได้อีกนะมึงน่ะ" ไอ้โมทพูดยิ้มเอือมกูเหลือเกิน
   "ก็นะ..นิดนึง" กูยิ้มเขิน  เพราะเพลงนี้กูเป็นคนขอไปเอง  น่ารักอ้ะ
   "เออ วันนี้กูจะไปเฝ้าไอ้โปรนะ" กูพูดบอกไอ้โมทเมื่อนึกขึ้นได้แต่สายตายังคงมองสลิ่มที่อยู่บนเวที  พอดนตรีจบมันก็ลงมาจากเวทีทันทีแต่ไวกว่านั้น  กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้าไปหามัน
   "อืม แล้วบอกแม่แล้วใช่ไหม" ไอ้โมทถาม
   "ยังอ่ะ เดี๋ยวกลับไปอาบน้ำ..เอาของที่บ้านก่อน" กูพูด  ตาไม่แม้แต่จะละออกจากสลิ่มและผู้หญิงคนนั้นอย่างเป็นห่วง
   "แล้วเฝ้ากับใคร" มันถามอีก
   "สลิ่ม" กูตอบ
   "หื้มมม" ไอ้โมทำเสียงเหลือเชื่อกับคำตอบที่ได้รับ
   "แต่ยังไม่ได้คุยกับมันเลย เหอะๆ" กูยิ้ม  หันไปมองพี่ชายตัวเอง  ไอ้โมทส่ายหัว
   "เดี๋ยวกูมานะ" กูบอกไอ้โมทแล้วลุกขึ้นเดินไปหาสลิ่มทันที
   "มีไรเหรอ" กูถาม  คนที่ควรจะถามคงจะเป็นสลิ่มถามกูมากกว่าแต่กูดันเข้าไปเสือกกลางระหว่างมันกับผู้หญิงคนนั้น  ผู้หญิงสองคนหันมามองหน้ากูยิ้มๆ
   "ขอเบอร์น้องสลิ่มอ่ะ" ผู้หญิงหนึ่งในนั้นยิ้มตอบกู  สลิ่มยืนนิ่งยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆ
   "ขอหน่อยไม่ได้เหรอ หวงจัง" ผู้หญิงอีกคนบ่นเหมือนอ้อนๆ
   "เอ่อ ไม่ชอบคุยโทรศัพท์อ่ะครับ" มันยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร
   "ไม่คุยก็ได้ ขอเฉยๆอ่ะ" เธอต้อนไม่หยุด  กูนี่ยืนลุ้นอกแทบแตกว่าสลิ่มจะให้ไหม  จะห้ามออกไปตรงๆก็ไม่ได้  สลิ่มหัวเราะเฝื่อนๆเหมือนไม่รู้จะแก้ตัวอะไรอีก
   "ใครขออ่ะ" กูถามขึ้น  ผู้หญิงหนึ่งในสองชี้ที่ตัวเอง  ห่า..โคตรสวยสัตว์
   "แต่ น้องไม่อยากให้อ่ะ" กูยิ้มพูดแบบกันเอง
   "แต่อยากได้นี่" เธอดึงดันอย่างไม่สนใจอะไร  ผู้หญิงสมัยนี้นี่แม่ง  มันน่าจับเอาเชือกมัดคอรวมกันแล้วเผาทิ้งซะให้สิ้นซาก  แม่ง!
   "มึงอยากให้ไหม" กูถามสลิ่มตรงๆ  จะได้หาทางออกให้มันด้วยและทำให้กูสบายใจด้วยน่ะนะ  สลิ่มไม่ตอบเป็นคำพูดแต่ส่ายหัวยิ้มๆ
   "จบ" กูตัดบทง่ายๆแล้วดึงแขนสลิ่มออกมาต่อหน้าเธอทันที
   "มึงจะดึงแรงทำไมเนี้ย" สลิ่มโวยวาย  ดึงแขนตัวเองกลับไป
   "ก็มึงอ่ะ ไม่ปฏิเสธจริงจังทำไมล่ะ" กูว่า
   "ลูกค้านะ" มันพูด
   "ไม่สน" กูย้อนอย่างไม่สนใจจริงๆ
   "เจริญละร้านกู" กูได้ยินเสียงไอ้โมทบ่นพึมพำ  สลิ่มทำท่าจะเดินหนีกไปอีก
   "เฮ้ย เดี๋ยวดิ คืนนี้จะไปเฝ้าไอ้โปรกับกูเปล่า" กูถามตรงๆแล้วเดินตามสลิ่มเข้าไปในห้องพัก
   "ทำไมกูต้องเฝ้ากับมึงด้วย" มันย้อนถาม
   "ก็กูอยากเฝ้ากับมึง" กูยิ้มตอบ
   "มึงจะเฝ้าไอ้เหี้ยโปรหรือมึงจะทำห่าอะไรวะ" ไอ้ดิวที่นั่งอยู่พูดขึ้น
   "เฝ้าน่า" กูปัดแล้วเดินตามสลิ่มที่เดินไปคว้าเป้แล้วหนีกูออกนอกห้องไปแล้ว
   "มึงนี่ชอบหนีกูตลอดอ่ะ" กูบ่นไปเดินไป
   "บ้ายบายคร้าบ" เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายจากลูกค้าที่ค่อนข้างสนิทกันสลิ่มทัก
   "ห่าเขต กูคิดว่าหายไปไหน ทำไรวะ" สลิ่มทักไอ้เขตที่ยืนดูดบุหรี่อยู่หน้าร้านตรงที่สูบบุหรี่
   "อ่าว กลับแล้วเหรอ" ไอ้เขตถาม
   "เออ แล้วมึงนี่ยังไง.รอเหี้ยอะไร" สลิ่มขมวดคิ้ว
   "เปล่า..ก็ รอไปเรื่อย" ไอ้เขตตอบปัด
   "รอไร รอไปเรื่อย" สลิ่มซักอีกเหมือนอยากเอาคำตอบแน่ชัดให้ได้
   "ก็ไม่อยากกลับบ้านนี่หว่า กูไปนอนหอมึงได้มะ" ไอ้เขตพูด
   "มีห่าไรอีกล่ะ มึงนี่นะ..กลับบ้านไปเลยป่ะ เดี๋ยวแม่มึงก็เป็นห่วงแล้วโทรหากูอีกอ่ะ ไม่วายจะได้โทรหาแม่กูด้วย" สลิ่มบ่นรวบยอด 
   "ก็กูขี้เกียจกลับนี่ กูเบื่อๆอ่ะ..เหงาด้วย มึงไม่สงสารกูเหรอ" ไอ้เขตทำตาปริบๆ
   "นอนอ่ะนอนได้ แต่มึงอ่ะออกดึกๆบ่อยแล้วนะ..แม่มึงเค้าเป็นห่วง ชอบโทรมาบ่นกับกูเรื่อยว่าให้กูดูมึงด้วย แล้วดูมึงทำตัวดิ..กูนี่อยากดูแลมากเลย" สลิ่มบ่นซะยาว
   "โหยยยยย..มึงนี่ก็บ่นอีกคน กูกลับบ้านแม่ก็บ่น แล้วยังต้องมาฟังมึงบ่นอีกเหรอ" ไอ้เขตพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเซ็งโลก  มันเขี่ยขี้บุหรี่ลงพื้น  เอาตีนเขี่ยเล่นไปมาอีก
   "กูไปนอนบ้านห่าวิทย์ก็วะ เห็นมันบอกบอกว่านั่งแดกเหล้าอยู่คนเดียว" ไอ้เขตพูด
   "อ่าว ไมอีกล่ะ" สลิ่มถาม
   "เห็นบอกว่าไอ้เวไม่ยอมคืนดีมั้ง ปิดเครื่องหนี..เบอร์บ้านก็ไม่ยอมรับ ไปหาก็ไม่ยอมออกมาเจอ..ไล่ให้กลับลูกเดียว" ไอ้เขตตอบ
   "สมควร..โดนซะบ้างจะได้เข็ด" สลิ่มพูดอย่างไม่แยแสเลยสักนิด
   "แล้วจะไปยังไง..มึงไม่ต้องไปเลย กลับบ้านไปเหอะ..ไปถึงมึงก็แดกเหล้ากันอีก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายอีกหรอก" สลิ่มพูดด้วยหน้าตาซีเรียสมาก  ในอนาคตนี่แววกูจะไม่ได้ออกไปแดกเหล้ากับเพื่อนนี่แทบเห็นรำไร
   "โอ๊ย..บ่นมากอ่ะมึง กูไปดีกว่า" ไอ้เขตปัด  ทำปากยื่นปากยาวใส่สลิ่ม  สลิ่มเอื้อมมือจะไปตีแต่ไอ้เขตหลบได้ทัน 
   "จิ..ไปยังไง แล้วจะไปไหน กลับบ้านใช่ไหม" สลิ่มถาม
   "ก็ไปหาไอ้วิทย์แหละ เดี๋ยวถึงบ้านมันแล้วกูโทรหา" ไอ้เขตยิ้มบอก
   "อืม ไปเรียนด้วยล่ะ" สลิ่มพูด
   "คร้าบ" ไอ้เขตรับปากก่อนหันมามองหน้ากูยิ้มๆ
   "ฝากเพื่อนผมด้วยนะครับเฮียใหญ่" มันยิ้มพร้อมกับก้มโค้งหัวให้กูก่อนจะเดินจากไป  สลิ่มส่ายหัวเซ็งๆกับเพื่อนตัวเอง  ก่อนจะหันมามองค้อนกู
   "ไอ้แก่เอ๊ย!" จู่ๆมันก็พูดว่ากูซะงั้น  แล้วก็เดินหนีไปที่รถเมอเตอร์ไซด์กูทันที
   "เหี้ยไรมึงวะ" กูบ่นด้วยรู้สึกอึ้ง  กูเองก็ไม่ได้แก่สักหน่อย..ห่า  เรียกกูอยู่นั่นไอ้แก่ๆ
   "กูไม่ได้แก่สักหน่อย" กูเดินเข้าไปหา  สลิ่มเบะปากอย่างเหนือกว่า
   "กูเพิ่งยี่สิบสองเองนะเว้ย" กูบอกแล้วหยิบกุญแจรถออกมา
   "ก็นั่นแหละ..แก่" มันเบะปากพูด
   "สาด..กูออกจะหล่อเพี้ยวขนาดนี้เนี้ยนะ" กูยิ้มอย่างภูมิใจสิ่งที่พ่อกับแม่ให้มา
   "จะไปได้ยัง" มันพูดหน้าตาหาเรื่อง  คนที่เปลี่ยนเรื่องเร็วอย่างกับจรวดคือมันเองนะ ห่านี่
   "ตกลงมึงจะไปนอนเฝ้าไอ้โปรกับกูเปล่าล่ะ" กูถามก่อน
   "............" สลิ่มเงียบเหมือนใช้ความคิด
   "เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะรีบพากลับไปส่งที่หอเลย นะๆ..ไปด้วยกันเหอะ กูกลัว..หะ ผี" กูทำเสียงและหน้าแกล้งมันพร้อมกับยื่นเข้าไปใกล้

   เพี้ย !! ...เจอตบอีกละ  วันไหนไม่โดนท่าจะนอนไม่หลับ..สาด  ล่อเข้าทีเต็มแก้มกูตลอด
   "มึงกลัวผีเหรอ" กูยักคิ้วยิ้ม
   "มึงเองรึเปล่าที่กลัว" มันย้อน  เง้อ..มันรู้ได้ไงวะว่ากูกลัวผี  อันที่จริงกูก็ไม่ได้กลัวอะไรมากหรอกนะ  แต่ถ้าวังเวงเกินไปกูอาจจะเกิดอาการระแวงขึ้นมาก็เท่านั้นเอง
   "เสียใจ กูแมนเต็มร้อย" กูแกล้งพูดอย่างยืดอก
   "หึ.." มันหัวเราะมีเล่ห์นัยแล้วยักคิ้วให้กูบ้าง
   "ห่า หน้าตากวนตีนเกินไปละมึงอ่ะ ถอยเลยๆ" กูบอกพร้อมกับดันตัวมันออก  เพราะมันเริ่มจะรู้ทันกูมากเกินไปแล้ว  กูขึ้นสตาร์ทรถ  สลิ่มหยิบหมวกกันน็อกไปใส่อย่างเคยชินแล้วขึ้นคร่อม
   "ตกลงไปกับกูเปล่าเนี้ย" กูต้องการความแน่ใจ
   "อืม" สลิ่มตอบเบาๆ
   "อืมนี่ไรวะ กูตีความหมายไม่ได้หรอกนะ" กูยังกวน
   "ก็ไปไง ถามมากเดี๋ยวกูไม่ไปแม่งเลย" มันว่า
   "ครับๆ ไปครับไป" กูรีบรับคำแล้วบิดคันเร่งเคลื่อนตัวรถออกทันที  ถ้าไปเถียงมันมากเดี๋ยวมันจะเปลี่ยนใจเอาได้  ให้กูไปเฝ้าไอ้โปรคนเดียว  นอนคนเดียวมันวังเวงนะเว้ย
   กูต้องไปส่งสลิ่มที่หอก่อนเพราะว่ามันบอกว่าจะไปอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วจะเอาการบ้านที่ห้องมันอีก  พอไปถึงมันจัดแจงอาบน้ำอาบท่าก่อนจะจัดตารางเรียนของพรุ่งนี้ไว้พร้อม  กูได้แต่นั่งมองเพราะว่ากำลังเปรียบเทียบมันกับกูอยู่  ด้วยถ้าปกติกูไปแดกเหล้าที่บ้านเพื่อน  กูก็ไม่มีจัดหรอก  ไปโรงเรียนแม่งตัวเปล่าๆนั่นแหละ  มันหยิบเสื้อผ้าออกมาแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าพร้อมกับเตรียมถุงเท้ารองเท้าไว้พร้อม
   "มึงนี่แม่ศรีเรือนดีเนอะ" กูพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร  พูดไปตามที่เห็น  สลิ่มเงียบ  เหลือบสายตามามองกูเล็กน้อย
   "งั้นถ้ามึงกับกูเป็นแบบ.." กูทิ้งน้ำเสียง  ไม่รู้จะนึกพูดอะไรต่อดี  สลิ่มยืนเท้าเอวมองหน้ากูอย่างเอาเรื่อง  แม่งตั้งกาดรอกูขนาดนี้กูจะกล้าพูดออกไปตรงๆไหมล่ะ
   "แบบ เอ่อ..ไงอ่ะ" กูพูดอย่างตะกุกตะกักอย่างกลัวโดนส้นตีน
   "สามีภรรยากันแบบลงตัวไรงี้" กูยิ้มเขินๆ  อดพูดออกไปไม่ได้ ตอนแรกว่าจะพูดว่า..ผัวเมีย  แต่กลัวว่าจากขาเดี่ยวจะกลายเป็นโดนขาคู่แทนได้
   "มึงก็ไปนอนบ้านกู จัดห้องให้กูเนอะ..ดีไหม" กูยิ้ม  สลิ่มยืนนิ่ง  ปากเผยอเล็กน้อยเหมือนเอือมกูเต็มทน  มันถอนหายใจแรงก่อนหันไปจัดของต่อ
   "มึง..บอกคนที่บ้านมึงแล้วเหรอ" สลิ่มพูดถามขึ้นทั้งที่ยังก้มหน้าจัดของไม่หยุดมือ
   "บอกไร" กูถามอย่างไม่เข้าใจ
   "ก็เรื่องนั้นอ่ะ" มันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองกู
   "เรื่องไรล่ะ" กูถาม  ก็กูไม่รู้นี่หว่า
   "ก็เรื่องนั้นไงเล่า!" สลิ่มกระแทกน้ำเสียงเหมือนโดนขัดใจที่กูดันไม่รู้  กูนั่งอึ้ง  นิ่งค้างไปอย่างใช้ความคิด
   "อ๋อ.." กูพยักหน้ายิ้มตอบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าแดงก็รู้ว่าน่าจะเป็นเรื่องอะไร  คงจะเป็นเรื่องที่เกิดที่บ้านกูวันนี้นี่แหละ
   "อื้อ" กูตอบมันให้มันคิดเอาเอง
   "..ioj9e0wkls.." กูผึ่งหูมองอย่างไม่เข้าใจว่าสลิ่มมันบ่นอะไรงุบงิบคนเดียว  ฟังไม่รู้เรื่องเลยสักคำ  เห็นได้แต่เพียงปากมันที่ขมุบขมิบไปมา  สักพักมันก็เอากระเป๋าเป้ที่ใช้ไปโรงเรียนบ่อยกว่าเพื่อนขึ้นสะพายด้วยความพร้อม  แม่ง..น่ารักโคตร  กูว่าคนที่สะพายเป้ทรงคล้ายหลังเต๋าแบบนี้  ถ้าหน้าตาไม่ดี  หุ่นไม่ให้ก็สะพายไม่เหมาะเหมือกัน  แม่ง..ไม่ค่อยเข้าข้างเมียตัวเองเลยกู  สลิ่มหยิบกระเป๋าอีกใบใส่ของสำคัญ  กูจึงลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือไว้ให้  มันก็ปล่อยให้กูหยิบไปถือง่ายๆ
   "กลับบ้านก่อนนะ ไปเอาเสื้อผ้า" กูบอก  สลิ่มพยักหน้าไม่ตอบอะไรแต่ก็เดินนำออกจากห้องไปก่อน  กูเดินตามจนสลิ่มปิดห้องเรียบร้อยแล้วเราก็เดินทางไปที่บ้านกูพร้อมกัน
   กว่าจะถึงบ้านก็เรียกว่าดึกแล้ว  แต่แม่กับไอ้มิ้วค์ยังไม่เข้านอนเลย  มีเหรอที่จะเข้านอนแต่หัววัน  แม่กูอ่ะตัวนอนดึกเลย  บางทีนี่ตีหนึ่งตีสองไม่รู้จะอยู่ดึกอะไรนักหนา  แกก็ติดหนังติดละครไปตามเรื่อง  ส่วนไอ้มิ้วค์ถ้าเมื่อไหร่ที่แม่มานอนที่กรุงเทพ  มันก็จะติดนอนดึกไปกับแม่ด้วยถ้าไม่ใช่ช่วงสอบน่ะนะ  เพราะว่ามันนอนห้องเดียวกับแม่มันเลยจะเข้านอนพร้อมแม่นั่นละ  บางทีที่กูกับไอ้โมทไม่อยู่บ้าน  สองคนก็หิ้วแขนกันไปดูหนังที่ห้างกันสองคนไปตามเรื่อง  บางทีหนักกว่านั้นก็หนีกูไปดูละครเวที  แม่กูนี่ลงทุนมาก  ยิ่งถ้าเป็นละครเวทีที่อยากดูด้วยแล้วก็ถึงกับลงทุนบินมาจากภูเก็ตเลย  มาเพื่อไปดูกับไอ้มิ้วค์แค่สองคน  ส่วนกูกับไอ้โมทคงเป็นลูกข้างบ้านนะกูว่า
   "อ่าว.." ไอ้มิ้วค์เดินออกมา  มันอุทานมองกูกับสลิ่มที่มาด้วยกัน
   "พี่มานอนนี่เหรอครับ" ไอ้มิ้วค์ถามสลิ่มยิ้มๆ
   "เปล่า..เหอะๆ" สลิ่มยิ้มแหยตอบ  มันเกาหัวเก้อๆ
   "อยู่นี่ก่อนก็ได้ กูขึ้นไปเอาของแป๊บนึง" กูบอกพร้อมกับส่งสายตาไปหาไอ้มิ้วค์ประมาณว่า.."ดูแลให้กูด้วย"
   "พี่สลิ่มมานั่งดูหนังกับมิ้วค์กับแม่ก่อนก็ได้ฮะ" ไอ้มิ้วค์ชวนพี่สะใภ้ตัวเองอย่างสุภาพ  แต่สลิ่มยังดูขัดๆเขินๆอยู่เหมือนไม่กล้าเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
   "มิ้วค์..หยิบมีดกับเงาะในตู้เย็นให้แม่หน่อย" แม่ตะโกนสั่งเสียงดัง  โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสลิ่มอยู่ในบ้านด้วย  แม่กูนี่แดกได้ตลอดเวลาจริงๆ  แล้วก็มาบ่นว่าอ้วน
   "ดึกแล้วแม่ กินไรนักหนา" กูตะโกนตอบกลับแล้วเดินขึ้นห้องไป  ทิ้งให้สลิ่มอยู่กับมิ้วค์ไปก่อน  กูขึ้นไปเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ใบเล็ก  เตรียมของใช้สำคัญทั้งผ้าขนหนู  แปรงสีฟันและของอื่นๆ  กูว่าจะไปอาบน้ำที่โรงพยาบาลนั่นแหละ  ไม่อยากอาบที่นี่แล้ว  ขับมอเตอร์ไซด์ออกไปเดี๋ยวก็เหนียวตัวอีก  ไทยแลนด์ไม่ใช่ยุโปร..สาด  แค่กูกระดิกตัว  ก้าวขาออกจากห้องน้ำหน่อยเดียวเหงื่อก็ออกแล้ว  พอกูจัดแจงของเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินลงมาข้างล่าง  แอบเดินไปดูตรงประตูเข้าห้องนั่งเล่น  เห็นแม่  สลิ่มและไอ้มิ้วค์กำลังนั่งดูหนังอยู่
   "งั้นพรุ่งนี้ไปดูหนังกับแม่ไหม หนูชอบดูเรื่องอะไรล่ะ" แม่กูถามสลิ่มด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  แม่กูชอบดูหนังสงครามเป็นชีวิตจิตใจ  บางครั้งก็หนังรักโรแมนติก  จะวนอยู่เท่านี้  แต่แม่จะไม่ชอบดูหนังจีน  เกาหลี  ญี่ปุ่นอะไรแบบนั้นเพราะบ่นว่ารำคาญเสียงพากษ์  ผิดกับกูและไอ้โมทที่ชอบดูหนังจีนเพราะว่าพากษ์ตลกดี
   "เอ่อ สลิ่มไม่ชอบดูหนังในโรงหนังเท่าไหร่อ่ะครับ" มันยิ้มตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้  กูได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบๆเพราะส่วนตัวกูเองก็ไม่ค่อยชอบดูหนังเท่าไหร่  จะติดฟังเพลงดื่มเหล้าซะมากกว่า  ยิ่งตอนอยู่มัธยมก็ติดเพื่อน  เอาแต่เล่นดนตรี  เล่นกีฬาตลอด  เสร็จจากนั้นก็ดื่มเหล้ามั่วโลกีย์กันไปตามประสา  สไตล์ใครสไตล์มัน 
   "ทำไมล่ะ" ไอ้มิ้วค์ถามด้วยสีหน้าตกใจเพราะไอ้มิ้วค์ชอบดูหนังในโรงภาพยนตร์เป็นชีวิตจิตใจ  บางทีแม่งดูๆอยู่ก็แอบนั่งหลบ  กูกับไอ้โมทจะปล่อยให้มันหลับไป  ไม่ปลุกหรอก  สมมุติว่าไปดูหนังด้วยกันสักห้ารอบคนละเรื่อง  ไอ้มิ้วค์เล่นหลับนำไปแล้วประมาณสองรอบ  กูกับไอ้โมทจะด่ามันบ่อยๆว่างั้นมึงจะชวนพวกกูมาทำไม  คนชวนแม่งนั่งหลับตลอด
   "อ๋อ เปล่าฮะ..คือ ถ้าเป็นหนังที่อยากดูจริงๆ สลิ่มก็จะไปดูในโรงหนังนะครับ..แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยมีเวลาไปดูมากกว่า เลยติดซื้อแผ่นเอาน่ะครับ ชอบสะสม..อีกอย่าง สลิ่มชอบดูคนเดียวน่ะ" สลิ่มยิ้มแหยเล่าไม่เต็มเสียงนัก  เหมือนมันจะเกรงใจแม่กับไอ้มิ้วค์ 
   "ซะงั้นอ่ะ" ไอ้มิ้วค์หน้างอนิดๆ  มันคงเซ็งที่ขาดคนไปดูหนังร่วมอีกคน
   "งั้นไม่ไปดูหนังก็ได้ พรุ่งนี้แม่กับมิ้วค์จะไปซื้อของ..เราจะทำหมูกะทะกินกัน พี่สลิ่มมานะฮะ" ไอ้มิ้วค์รีบพูดชวนอย่างตื่นเต้น  ห่า..จะแดกหมูกะทะกันนี่เคยชวนกูสักคำไหม  นี่ตกลงกูเป็นลูกแม่กูรึเปล่ากูชักเริ่มไม่แน่ใจ  กูยืนฟังอย่างตั้งใจ  เพราะกูเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันด้วยอยากให้สลิ่มมาอยู่บ้านด้วยกันบ่อยๆ
   "เอ่อ.." สลิ่มตัวเกร็ง  มองไปที่แม่กูที  มองไปทางไอ้มิ้วค์ที
   "ชวนแม่มาด้วยสิ" แม่กูชวน
   "เอ่อ คือ" สลิ่มยังคงอ้ำอึ้งไม่เลิก
   "ไม่เอา อย่าเพิ่งมาสิแม่..พี่เค้าเกร็งน่ะเห็นไหม" ไอ้มิ้วค์เตือน
   "อ่าว ก็แม่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว" แม่ว่า
   "แม่ก็ไปเจอแม่พี่สลิ่มต่างหากสิ"
   "อืม งั้น..ก็ได้ แล้วพรุ่งนี้สลิ่มเลิกเรียนกี่โมงล่ะลูก เดี๋ยวแม่ให้เมตรมันไปรับพร้อมกับมิ้วค์เลย ไม่ต้องไปร้องเพลงที่ร้านหรอก ปิดร้านมันไปเลย!" แม่ยิ้มพูดเสียงดังอย่างบ้าอำนาจ  กูเชื่อมั่นว่าเรื่องนี้ไอ้โมทคงยังไม่รู้ด้วย
   "อืมๆ ปิดร้านๆ..พี่โมทจะได้อยู่ดึกๆด้วยกัน" ไอ้มิ้วค์พูดอย่างดีอกดีใจทันที  กูก็พอจะเข้าใจละนะเพราะนานๆทีพวกเราจะได้ดูพร้อมหน้าพร้อมตาพี่น้อง  อย่างกับกับไอ้โมทน่ะ  เราจะไปร้านตอนกลางคืนตลอดและจะทิ้งให้ไอ้มิ้วค์อยู่บ้านคนเดียว  มันก็คงเหงามันละมั้ง  ถึงปากมันจะบ่นนู่นนี่แต่มันก็เป็นน้องที่ดีและพยายามไม่ทำตัวดื้อด้วย  อีกอย่าง..เดี๋ยวนี้กูก็ไม่ไปรับไปส่งมันอย่างแต่ก่อนแล้ว  กูเองก็เป็นห่วงมันพอๆกับที่ไอ้โมทเป็นห่วงนั่นแหละ  แต่ทำยังไงได้วะ..เช้ากูก็ต้องไปเรียน  บางครั้งไปเรียนบ่ายกลับตอนเย็น  ไอ้มิ้วค์ที่อยู่บ้านก็ได้เจอกันแค่แป๊บๆเท่านั้น
   "เออ แต่..โมทมันจะยอมปิดเหรอ" แม่พูดเหมือนึกขึ้นได้  ไม่ได้ถามความสมัครใจของสลิ่มที่นั่งตัวลีบอยู่ในวงสนทนาด้วยเลย
   "ปิดเหอะแม่..นะๆ แม่ไปบอกพี่โมท เดี๋ยวพี่โมทก็ปิดเองแหละ..เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันดึกๆมานานแล้วนะ" ไอ้มิ้วค์คะยั้นคะยอ
   "อืม..ก็ได้" แม่ยิ้มกว้าง  สงสัยเห็นเป็นเรื่องสนุกกันอยู่แน่
   "สลิ่ม ตกลงมาได้อยู่แล้วใช่ไหมลูก" แม่กูพูด  กูแทบขำ..ตกลงนั่นมันประโยคคำถามหรือประโยคคำสั่งกันแน่วะนั่น  กูละเชื่อแม่กูเลย
   "เอ่อ คือ" สลิ่มยังเอ่อคือไม่เลิก  กูยืนกลั้นขำจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว  แล้วบ้านกูนี่จะตื่นเต้นกันไปไหน  กับแค่สลิ่มคนเดียวที่เป็นเหมือนอีกคนในบ้าน  กูว่านี่ถ้าไอ้โมทมีเมียมีลูกนะ  แม่กูคงดีใจตายห่าแน่ๆ
   "นะๆ..พี่สลิ่มมาเหอะนะ กินกันแค่สามสี่คนไม่สนุกหรอก ชวนเพื่อนพี่มาด้วยก็ได้" ไอ้มิ้วค์พูดพร้อมกับเข้าไปจับแขนสลิ่มเขย่า
   "แต่ว่า..สลิ่ม เกรงใจอ่ะฮะ" สลิ่มยิ้มน้อยๆ
   "โอย..ไม่เป็นไรหรอก แม่เลี้ยงได้!" แม่ขึ้นเสียงสูงปัดมือไปมา
   "ควายสามตัวแม่ยังเลี้ยงมาแล้วเลย หนูไม่รู้หรอก..ว่าแม่น่ะ ต้องต่อสู้กับอะไรมาแล้วบ้าง" แม่กูพูดด้วยท่าทางติดตลก  สลิ่มนั่งหัวเราะ
   "อ่าว ซะงั้นอ่ะ" ไอ้มิ้วค์หันไปมองแม่หน้างอที่ดันกลับมาวกด่าลูกตัวเอง
   "พรุ่งนี้เดี๋ยวแม่ให้เมตรไปรับมิ้วค์ก่อน แล้วก็ไปรับสลิ่มแล้วกันนะ..จะได้ไปเดินซื้อของด้วยกันเลยทีเดียว ดีไหม..พรุ่งนี้แม่จะขอแม่หนูให้ด้วย เค้าจะได้สบายใจ อีกอย่าง..ก็ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว" แม่พูดเองเออเอง  สลิ่มพยักหน้าตอบ
   "ส่วนเรื่องหนูกับเมตร แม่ก็ยังไม่พูดหรอกนะ..สบายใจได้ ขึ้นอยู่กับเราสองคนว่าจะจัดการยังไง พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกแม่แล้วกัน" แม่เอื้อมมือลูบหัวสลิ่มเบาๆ  สลิ่มก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่มีปากมีเสียง
   "คุยไรกันอยู่อ่ะ" กูเดินเข้าไปหน้าตาย  คงได้รางวัลลูกโลกทองคำเป็นแน่
   "พรุ่งนี้จะทำหมูกะทะ แม่จะให้พี่โมทปิดร้านเลยแหละ..ดีๆ วันเสาร์หยุดด้วย พรุ่งนี้มิ้วค์จะได้นอนดึกๆได้" ไอ้มิ้วค์พูดด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจใหญ่
   "แล้วนี่ไม่ดึกเลย" กูย้อน  มองไปที่นาฬิกาที่เข้าเวลาเที่ยงคืนแล้ว
   "ก็แม่อ่ะ" ไอ้มิ้วค์หันไปโทษแม่ทันที
   "พรุ่งนี้จะมารับไปส่งโรงเรียนแล้วกัน" กูพูด  พร้อมกับวางมือไว้บนหัวไอ้มิ้วค์ก่อนขยี้หัวมันไปมาอย่างต้องการแกล้ง
   "ไรอ่ะ.." ไอ้มิ้วค์เงยหน้ามองหน้ากูอย่างสงสัยเหมือนเหลือเชื่อ  ก็นะ..กูไม่ได้ไปส่งมันที่โรงเรียนนานพอดูเหมือนกัน  ก็คงตั้งแต่ที่ได้เจอสลิ่มนี่แหละ
   "ไร..ก็จะไปส่งไง" กูพูด  ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
   "พี่เนี้ยนะจะไปส่ง ไม่ต้องหรอก..มิ้วค์ไปเองได้ ชินละ" มันพูด  เหมือนจะมีประชดกูเล็กๆนะ
   "อ่าว เหี้ยนี่..เออ เดี๋ยวมารับ" กูตัดบท
   "พูดกับน้องดีๆสิเอ้อ! พูดมึงกูกับน้องอยู่ได้..ทั้งคู่เลย โมทก็ด้วยอีกคน" แม่บ่นทันที  แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยไอ้มิ้วค์เนี้ย
   "น้องมิ้วค์ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เมตรมารับนะครับ..พอใจไหมแม่" กูแกล้งประชดใส่
   "นี่ก็ประชด เดี๋ยวกูขว้างด้วยเงาะ" แม่ว่าพร้อมกับหยิบเงาะมาขว้างใส่กู  กูหัวเราะเพราะหลบได้ทัน
   "ตัวเองก็พูดกูมึงกับเมตรเหมือนกัน กล้ามาว่า" กูว่ากลับ
   "ไอ้เมตร! มึงย้อนกูเหรอ กับคนอย่างมึงต้องพูดแบบนี้นี่แหละ" แม่พูดไปหัวเราะไปที่กูดันไปสะกิดต่อม 
   "หึหึ..สลิ่ม ไปเหอะ อยู่นี่มากปวดหัวนะมึง" กูยิ้มบอก  สลิ่มลุกขึ้นตามมา  มันก้มหัวให้แม่กูอย่างนอบน้อมแล้วหยิบเป้มาสะพาย  แม่กูกับไอ้มิ้วค์ลุกขึ้นเหมือนทำท่าจะไปส่ง
   "ไม่ต้องส่งหรอกแม่ พิธีการเกินไปละ..แฟนเมตรเกร็งหมด" กูบอกแล้วเดินเข้าไปจับแขนสลิ่มต่อหน้าแม่กู  แม่กูเองก็คงชินแล้วเพราะคงเห็นบ่อยๆสมัยที่กูพาผู้ชายเข้าบ้านแต่ก่อน  ที่จริงแต่ก่อนก็ไม่ได้ประเจิดประเจ้ออะไรมากหรอก  เล่นติดสนุกซะมากกว่า
   "อย่าสายล่ะ" ไอ้มิ้วค์เตือนกูถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้  กูยักคิ้วให้มัน  สลิ่มพยายามยื้อแขนมันที่กูจับอยู่ไว้เหมือนอยากให้กูปล่อย  มันมองไปที่แม่กูกับไอ้มิ้วค์อย่างกังวล
   "ที่รักอ่ะ ไม่ต้องอายหรอกน่า" กูพูดยิ้มๆ
   "หวัดดีครับ" สลิ่มหันไปยกมือไหว้แม่กูอย่างทุลักทุเลเพราะกูจับแขนมันไว้อยู่  กูยักคิ้วให้ไอ้มิ้วค์อย่างกวนๆเพราะไอ้มิ้วค์กำลังยืนมองกูอยู่และเบะปากเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
   "ขับรถดีๆล่ะ น้องมันไปด้วย..ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา" แม่กูอ้าปากบ่นขึ้น  ระหว่างนั้นกูก็ลากสลิ่มออกมาก่อนเพราะขี้เกียจจะฟัง
   "พรุ่งนี้นอนบ้านกูเลยแล้วกันเนอะ" กูหันไปยิ้มบอกสลิ่ม  สลิ่มดึงแขนออกแล้วก้มลงไปใส่รองเท้า
   "มึงแอบฟัง" มันเงยหน้ามาเหมือนเชิงถาม
   "ไม่ได้แอบ แต่มึงไม่เห็นเอง" กูใส่รองเท้าเสร็จก็เดินไปยืนรอด้านล่าง
   "แม่กูน่ารักไหม" กูถาม  สลิ่มเดินสวนกูไปแล้ว
   "อืม..น่ารักดี" มันตอบหน้านิ่ง
   "แล้วกูล่ะ" กูถามถึงตัวเองบ้าง
   "น่าถีบ" มันเหล่ตามอง  คำตอบมันดันกลับทำให้กูอมยิ้ม
   "แต่มึงน่ารัก" กูบอกไปยิ้มไป  แซวมันเสือกเขินซะเอง

   ฟอดดดดด~
   กูก้มลงลักหอมแก้มอีกฝ่ายทันทีอย่างแรงจนเจ้าตัวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นตาค้างมองหน้ากูกันเลยทีเดียว  กูยิ้มแล้วจับมันเข้ามากอด  สลิ่มพยายามดิ้น  ตามองไปทางประตูบ้านเหมือนกลัวว่าพวกแม่จะออกมาเห็นเข้า  กระเป๋าที่มันถืออยู่ถึงกับร่วงลงพื้นเลย  เหตุการณ์มันเร็วมากจนกูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน  เหมือนทำไปตามจิตใต้สำนึกน่ะ
   "อื้อออ..ปะ" อีกฝ่ายร้องห้ามเมื่อกูก้มลงจูบมันทันทีไม่ฟังเสียง  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่พอกูได้กอดมันปุ๊บ  ทุกอย่างก็สปาร์คเข้าหากันจนเรียกได้ว่าเส้นเลือดกูสูบฉีดทันที  สลิ่มขืนตัวไว้แต่ไม่เป็นผล  ไม่รู้จูบกันอยู่นานเท่าไหร่  ห้าวินาที  สิบวินาที ยี่สิบวิหรือเป็นนาที  จนสลิ่มนิ่งไป  มันหยุดดิ้นทำให้กูถนัดที่จะบดจูบมากขึ้นอย่างตั้งใจ  สลิ่มจูบตอบกูเล็กน้อยจนกูเริ่มล่องลอย  ปากมันนุ่มนิ่มไปหมด  จึงยิ่งได้ใจและจูบมันอยู่นาน  นานพอที่จะได้สบตากัน  เราจ้องตากันทั้งที่ปากยังแตะอยู่อย่างนั้น  กูเองก็ไม่รู้ว่าจะเขินทำเหี้ยอะไร  ทั้งที่เอาเขาทำเมียไปแล้วเรียบร้อยแล้ว  สาดเอ๊ย
   "ขอโทษ" กูบอกแล้วกอดมันแน่นกว่าเดิม
   "ขอโทษนะ โอ๊ยยย..กูทำแบบนี้อีกแล้วอ่ะ" กูร้องบ่นกับตัวเอง  นำคางไปเทินไว้บนไหล่สลิ่มเพราะว่าไม่กล้ามองหน้ามันตรงๆ  สลิ่มเองก็เหมือนเขินด้วย  เดี๋ยวกูได้อดใจไม่ได้พอดี
   "ขอโทษ มันห้ามไม่ได้อ่ะ..ขอโทษนะ" กูหันมามองสลิ่ม  มันไม่ได้มองหน้ากูแล้ว  กูเลยปล่อยแขนออกช้าๆ

   ปึก !! ...ล่อเข้าเต็มเป้า
   ผลัวะ !!! ....เยี่ยมยอด  สัตว์  จัดเข้าห้ากูเต็มเป้า  มึงเห็นกูเป็นกระสอบทราบหรือยังไง  เล่นซะกูเกือบร่วงเลย  หมัดโคตรหนักได้อีก
   "อุ้ย ขอโทษ..ก็มันห้ามไม่ได้อ่ะ" สลิ่มเล่นเสียงล้อกูหน้าตาย  ส่วนกูเหรอ  ลงไปนั่งบนพื้นเรียบร้อยแล้วเพราะโดนสลิ่มผลักส่งท้ายให้อีกครั้ง  กูรับรองได้เลยว่าเมื่อกี้มันไม่ได้ยั้งแรงแต่อย่างใด
   "เชี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยย" กูอ้าปากค้าง  รู้สึกว่ามันเจ็บจนชาไปหมดทั้งร่างกาย  นำมือกุมเป้าตัวเองด้วยความทรมาน  ส่วนสลิ่มยืนยิ้มเหมือนภาคภูมิใจกับผลงานตัวเองซะไม่มี  มันเดินไปนั่งรอกูบนรถมอเตอร์ไซด์  กระดิกตีนไปมาอย่างมีความสุข  กูนอนแน่นิ่ง  ตามองมันด้วย  กูหวังว่าอีกประมาณสิบนาทีกูจะดีขึ้น  น่าจะน่ะนะ..สาด

.................>>>><<<<.................

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

จิ้มๆๆๆๆ 
โอ้โหๆๆๆๆ
สลิ่มชอบเมตรแน่ๆ อ่ะ
ไม่อยากจะบอก
รออ่่านต่อแล้วกัน

[huimei]

ในที่สุดsheก็มาคร่าาา
--------------------
เมตรกลัวผี เหอะๆๆๆ ช่างไม่เข้ากะมันจริงๆ

“แล้วกูอ่ะ”กูถามบ้าง
“น่าถีบ”มันหันมาตอบขวางๆ แต่กูเสือกยิ้มใส่มัน

กร๊ากกกก เห็นด้วยอย่างแรง

“อุ้ย..ขอโทษ มันห้ามไม่ได้อ่ะ”ไอ้สลิ่มพูดหน้าตาย ส่วนกูหรอ ลงไปนอนบนพื้นเรียบร้อยแล้วโว้ย ห่า ไอ้ที่เตะเข้าเป้าเมื่อกี้ กูรับรองได้เลยว่ามันไม่ได้ยั้งแรงแต่อย่างใด
หลิ่มกวนตีนมากอ่ะ
เมตรน้อยเป็นไรไปเด๋วจะมาเสียใจทีหลังนะตัว


ปล. เบบี้ เค้าป่าวทวงซะหน่อย แค่มาวิ่งเล่นเฉยๆเอ๊งง 
  เบบี้

[iiดาวพระสุขლii]

จิ้ม  ฟิชโช่....    

จิ้ม เบเบ๊ ที่ร๊ากกก    




5555555555


งั้นกูไปนอนแล้วนะ เมตร...ขอให้ลุกขึ้นจากพื้นเร็วๆ  กร๊ากกก

[wowhaha]

5555555555555555

[anterosz]

หัวหลิมทำตัวน่ารักกับเมตรขึ้นเยอะเลยง่ะ


แล้วหัวหลิมอย่าลืมพาเขตมาจีบมิ้วตอนกินหมูกะทะด้วยนะ เขตจะได้เลิกเหงาซะที อิอิอิ