Imprison 51: What the ?
อับอาย..
น่าอายเป็นที่สุด..
อายจนไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน อายจนคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในโรงอาหาร สายตาจ้องมอง *“แกงปาระเบิด” ที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงจัด ใบหน้าได้แต่ก้มงุดไม่กล้าหันไปสบตาชาวบ้านชาวช่องที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะซึ่งยังคงหัวเราะคักพูดถึง “หนัง Rate R-18+”ที่ได้รับชมและรับฟัง..แม้จะเป็นแค่..เอ่อ..เสียงกับภาพ..ที่เห็นแค่นอกโปงผ้าห่มก็ตามแต่ว่ามันก็ยัง..
“..ซี๊ด..เฮีย คืนนี้สุดยอดเลยว่ะ เห็นอยู่มานานไม่จัดการอะไร ที่แท้ก็**มีตัวนี่หว่า..” น้ำเสียงซี้ดซ้าดบาดหูของพี่แม้กทำให้ผมเบิกตากว้าง ไม่กล้าจะหันไปมองสบตาเหล่าคนที่นั่งหัวเราะด้วยซ้ำ..ถึงผมจะยากลุกขึ้นมาเถียงแค่ไหน..แต่ก็..
“ ใช่...นี่แค่ได้ยินน่ะพี่ แค่ได้ยินยัง***ปี๊ดป๊าดขนาดนี้..ถ้าเห็นด้วยนี่คง...โอ๊ย...!! “ คนพูดคือพี่เบิร์ดที่ถูกเพ่นกบาลไปแล้วโทษฐานพูดจาติดเรทเกิน ชิ สมน้ำหน้า..
“..โถ่..ทำหวงเว้ยสาดขอให้มึง****เหยียบเปลือกกล้วยเข้าสักวัน..” แช่งชักหักกระดูกแล้วเดินจากไปเมื่อเห็นว่าผู้คุมเริ่มหันมามองเนื่องจากมีการจับกลุ่มเกินเหตุ
“..อย่างเฮียแกไม่พลาดง่ายๆหร๊อก..” พี่ทินบ่นลอยตามหลัง แต่คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..เม้มปากพลางหรี่ตามองข้าวเช้าของตัวเองเหมือนอยากจะวิเคราะห์ว่าข้าวแดงและแกงตรงหน้ามันมีส่วนผสมอะไรบ้าง..
ปึก!!
“นี่..นั่งมองอะไรนักหนา กินเข้าไปได้แล้ว “ น้ำเสียงที่ไม่หยาบกระด้างเท่าไหร่นักแต่แสนคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับไหล่ของผมที่มีวัตถุหนักๆอันชื่อว่าแขนพาดอยู่ ผมหันไปมองสบตาพี่โตแล้วหน้ามุ่ยทันควัน
“..อะไร?..ไม่พอใจ..?” ชะ คำพูดคำจายังหาเรื่องเหมือนเก่า ถึงน้ำเสียงมันจะไม่แข็งทื่อเหมือนเดิมและหน้าตาของคนพูดออกแนวล้อๆขำๆก็เถอะ...แต่..ในอารมณืของผมตอนนี้ ต่อให้มาอ้อนจ๊ะจ๋า ผมก็จะหงุดหงิดใส่อยู่ดี..
“.............” เลยเงียบใส่ซะ ก่อนจะหันไปหยิบช้อนตักข้าวเช้าที่ผมเริ่มทำใจได้ว่ามันคืออาหารมาใส่ปาก
“..แหนะ..ทำเงียบ..ก็ไม่มีใครเห็นไม่ใช่รึไง? “ รายนี้ก็รู้ๆอยู่ว่าผมไม่พอใจเรื่องอะไร เลยเปรยแบบนั้นขึ้น ต้องรู้สึเพราะผมโวยเรื่องนี้มาตั้งแต่ตื่นขึ้นและ..รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ว่าไอ้การคลุมโปงของผมเนี่ยมันกลายเป็นที่จดจำแค่ไหน แต่พี่โตก็ยังมายักไหล่ช้าๆเป็นเชิง”ข้าแน่..ไม่สน” เออ หน้าหนาได้โล่สิน่ะ ดูแล้วหงุดหงิดชะมัด
“..อ้อ..งั้นคราวหลังผมคงต้องบอกว่า “ไม่มีใครรู้ ใครเห็นได้ยิน หรืออะไรทั้งนั้น” ใช่ไหม?..” ผมเถียงต่ออย่างไม่พอใจ หันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้พี่โตที่นั่งกินข้าวหน้าตาเฉยอยู่ข้างตัว
“..สัด..งั้นจะไปที่ไหนล่ะว่ะ ข้างป่าช้ารึไง..” เขาหมายถึงด้านหลังของเรือนจำที่เป็นที่ฝังเถ้ากระดูกของนักโทษหลายรายที่ไม่มีญาติมารับศพ..ป่าช้าที่ว่าผีเฮี้ยนสุดๆจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“..ไม่ทำดีกว่ามั้ย “ ผมบ่นงึมพลางถลึงตาใส่ไอ้คุณพี่โต นี่มันเรื่องอะไรเนี่ยถึงต้องมาทะเลาะเรื่องแบบนี้..ในที่นี่..มันยังมีเรื่องให้เขานินทาน้อยไปใช่ไหม?!
“...หึ หึ... “ หัวเราะแค่นั้นแล้วหันไปกินข้าวต่อแบบไม่อยากสาวความให้ยาวยืดแต่ไอ้หึสองหึนั่นมันอะไร? เป็นเสียงของมนุษย์โรคจิตที่กำลังคิดแผนชั่วชัดๆ
“..ฝันไปเถอะ..”
..อ้ากกกกกก..ไอ้พี่โตหื่น!!
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วสิน่ะ ลมเย็นๆถึงได้เริ่มโชยชายเข้ามาและทำให้บรรยากาศร้อนๆชุ่มฉ่ำขึ้นมากกว่าเคยแม้ผมจะเชื่อมาตลอดว่าเมืองไทยมีสามฤดู นั่นคือ ร้อน ร้อนมาก กับร้อนมากที่สุด แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มเชื่อหนังสือที่บอกไว้ว่ามีฤดูหนาวกับเค้าแล้วเหมือนกัน
ผมลืมตาขึ้นมองท้องฟ้ายามบ่ายที่สดใสไร้เมฆหมอก หลับตาลงรับลมเย็นๆที่ชายโชย หูแว่วเสียงแซ่กๆของไม้กวาดที่กวาดพื้นพยายามจินตนาการอย่างสุดความสามารถว่าเสียงนี้คือเสียงกวาดพื้นของพระสงฆ์ในวัดที่มักจะเงียบ สงบและลมเย็นอยู่เสมอ..
ดีกว่าต้องลืมตามาพบว่าตัวเองอยู่ในคุก ..
ป๊าบ!!
“ โอ๊ย !! “ ผมร้องลั่น เอามือกุมก้นแล้วเด้งตัวพรวดขึ้นมาจากพื้น น้ำตาแทบจะไหล บรรยากาศรื่นเริงบันเทิงใจในจินตนาการหายวับไปทันทีที่สบตาของพี่ทินที่ยืนมองอยู่ด้วยสายตาเย็ชาพร้อมกับไม้กวาดในมือ
“..ตีผมทำไมอ่ะ..” ไอ้เนมออกปากถามมือคลำก้นตัวเองไว้ด้วยสีหน้าราวกับจะร้องไห้ มันเจ็บ เจ็บกว่าทุกทีทำไมต้องมาซ้ำเติมกันเนี่ย ก็รู้ๆอยู่ว่าผมไปทำอะไรมา..อ้ากกกกก เจ็บ..
“..อย่ามาทำอ้อน ช่วยกันทำงานเข้าสิว่ะ นึกว่าเป็นเมียพี่โตแล้วจะได้อู้เรอะ..” วาจาแสนจะขัดหูทำให้ผมหน้าบูด ขอร้องเห อะ ผมไม่คิดเลยว่าการได้เป็นเมียพี่โตจะมีอะไรดีขึ้นมา นอกจากจะเจ็บตูด..ชิ คิดแล้วยังอารมณ์เสีย
“..ผมไม่ได้อยู่แผนกกวาดพื้นซักหน่อย..” ไอ้เนมเถียง “ ผมเล่นดนตรี ไม่ต้องทำงาน “
“..ทำเป็นยืดเชียวน่ะมึง..แล้วไม่คิดจะช่วยคนอื่นเขาบ้างรึไง ไปๆ ไปช่วยไอ้เมฆเก็บใบไม้โน่น “ พี่ทินใช้แล้วทำท่าจะเอาไม้มาสะกิดตูดผมอีกรอบ ทำเอาไอ้เนมร้องว้าก รีบวิ่งไปช่วยการช่วยงานชาวบ้านเขาทันที
..เป็นเมียพี่โตแล้วไง ไม่เห็นได้อะไรหรอกเหอะ แถมยังโดนล้อด้วย.. คิดไปก็หงุดหงิดอารมณ์เสียไป ตูดก็เจ็บ ร้อนก็ร้อน ไอ้บรรยากาศเย็นๆเมื่อกี้มันหายไปไหน?
..อ้อ อีกอย่าง ผมไม่ใช่เมียพี่โตเว้ยยย ไม่ต้องมาเรียก เขามีฟงมีแฟนอยู่เป็นตัวเป็นตน ผมมันไม่ใช่เมียยย เหอะ
“..เป็นไง..” น้ำเสียงทักเรียบๆ ของคนที่ถือถังขยะโกยใบไม้ด้วยมือเปล่าลงถังทำให้ผมเงยหน้ามามอง..หน้าเมฆที่เคยมีแผลเป็นรอยช้ำพอสมควรเมื่อสองสามอาทิตย์ที่แล้วเริ่มทุเลาลง จะมีก็แต่รอยกรีดตรงข้างแก้มที่ยังชัดเจนอยู่.. แววตาที่เขามองมาที่ผมไม่ได้แข็งชืดเย็นชาเหมือนเดิม แต่ผมกลับเห็นมันเป็นประกาย..เหมือนมีความสุข?
“..ก็...” ผมอึกอัก ไม่รู้จะคุยอะไรดีกับคนที่ตัวเองเคยทะเลาะและไม่ชอบหน้า เมฆหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาบางๆ อ้ากกกกกก น่ารัก !!
“..ถามว่าเป็นไง..เจ็บมั้ยล่ะ ได้ข่าวว่าคืนแรกก็เอากันซะลั่นเลยนี่..” บ้าเอ๊ย..นี่ผมดังไปถึงไหนแล้วเนี่ย ตอนเช้ามาก็มีแต่คนพูดเรื่องนี้ นี่ยังโดนล้อไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอว่ะ
“..เจ็บดิ ไม่ต้องถามมากเลย..” ผมบ่นอุบอิบ ขณะที่เมฆฟังแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะหันมาสบตาผม
“..แค่นี้เอง นานๆก็ชิน..” เอ่ยวาจาสั่งสอนราวกับรุ่นพี่ผู้มากประสบการ์ณ ขณะที่ผมชะงัก จำได้รางๆว่าตอนแรกๆมีคนบอกว่าเมฆเป็นเมียเก่าของพี่โต..นี่แสดงว่า..
“..กับพี่โตน่ะเหรอ?..” ผมออกปากถามไปอย่างนั้น แปลกใจนิดหน่อยที่น้ำสียงตัวเองออกแนวห้วนสั้น แต่ก็เอาเถอะ ผมที่หงุดหงิดจากการต้องมาทำงานๆงกๆทั้งที่เจ็บไปทั้งตัวและ..เอ่อ..ก้น ก็แค่นั้นแหละมั้ง..
“..หึ...ไปเอามาจากไหน ไอ้พี่โตเกลียดกูจะตาย..” เมฆพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างไม่พอใจ ขณะที่ผมชะงัก ขมวดคิ้วมุ่น..
“..อ้าว..ก็ไหน...” คนอื่นเขาเรียกว่าเป็นเมียพี่โตล่ะ ผมเถียงต่อในใจ เหลือบมองเมฆที่ยักไหล่ช้าๆแล้วเริ่มลากถังขยะไปตามเก็บที่อื่นต่อ..
“..แต่พวกนั้นพูดกันไปเอง เห็นใครตัวติดกันก็เหมาเป็นผัวเป็นเมียกันหมดนั่นล่ะ ..ไม่รู้รึไง ตอนกุเข้ามาแรกๆ ไอ้ทินยังเป็นเมียไอ้พี่โตด้วยซ้ำ...” หา? คำตอบทำเอาผมเบิกตากว้าง เหลือบมองพี่ทินที่กวาดพื้นไปบ่นไปคุยไป มองนับแต่หัวจรดเท้าของพี่แกแล้วนึกเทียบกับพี่โตดู..และเอ่อ...แค่นึกภาพของสองคนนี้คร่อมกัน
..บรึ่ย...ขนลุกว่ะ..
หรือบางทีพี่โตอาจจะชอบแบบ..หนุ่มแน่น..ตัวใหญ่ล่ำ..เสียงดัง..เอ่อ พอเหอะคิดแล้วสยอง
“..คิดอะไรของมึงว่ะ..ทำหน้าแปลกๆ “ เมฆทักผมพลางส่ายหัว ผมรีบก้มลงไปช่วยเขาเก็บใบไม้สะบัดหัวเอาความคิดกับทฤษฎีดันกล้ามให้ไปห่างๆสมอง..
“..เปล่า..” ผมปฏิเสธแล้วส่ายหัวแรงๆ เมฆก็ไม่ได้สืบสาวเอาอะไรอีก รายนั้นลงมือเก็บเศษใบไม้เงียบๆด้วยใบหน้าที่ชื่มชื่นจนผิดปกติ..
“..จริงสิ..” เมฆที่เงียบไปหันมามองหน้าผมเหมือนนึกอะไรได้ “..ไอ้พี่กันย์บอกให้มึงลองไปดูแผลที่นิ้วหน่อยน่ะ มันบอกว่าอยากดูว่าหายจริงรึยัง..”
“..อ๋อ...งั้นเหรอ...” ผมยิ้มเหย พยักหน้ารับ ทั้งที่ความจริงไม่มีความคิดที่จะไปหาพี่กันย์เรื่องนิ้วหรืออยากไปหาคนๆนั้นคนเดียวเลยสักนิด บอกตามตรงว่าผมกลัวเขาจนไม่กล้าไปเจอกับพี่เขาตามลำพังอีก..
“..ไม่ต้องไปก็ได้..เดี๋ยวไอ้พี่โตงับหัวเอา กุก็แค่มาบอก..” พูดแบบนั้นแล้วยักไหล่ ผมเลิกคิ้ว อ้าปากจะพูด แต่รู้สึกถึงเงาคนที่มายืนค้ำหัวจึงหันไปมอง
ตุ๊บ..
ว่ะ...โยนเสื้อมาใส่หน้ากับทำไมเนี่ย เหม็น..
ผมหน้ามุ่ยกับเสื้อตัวใหญ่ที่แปะลงตรงหัว ถึงมันจะกันแดดได้ แต้ทั้งเปียกทั้งมีกลิ่นเหงื่อแบบนี้มันไม่น่าเอามาบังซักนิด ยกเว้นถ้าอยากเมากลิ่นเต่าตายล่ะก็..
“..เหม็นอ่ะ..” ผมบ่นพลางเอาเสื้ออกจากหัวสบตาพี่โตที่ยืนอวดกล้ามท้าแสงอาทิตย์อย่างหมั่นไส้เล็กๆ ทำไมผมไม่มีกล้ามใหญ่ๆแบบนี้บ้างน่ะ เห็นแล้วอิจฉาวุ้ย..
“..ฮิ้วววววว.. สุดยอดเลยเฮีย...” เสียงพี่แทนตะโกนดังลั่นทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ หันไปมองรอบกายที่บัดนี้เหล่านักโทษจ้องมองแผ่นหลังของพี่โตตาไม่กระพริบ พร้อมกับอมยิ้มส่งเสียงแซวมาเป็นระยะอย่างรื่นเริง..แถมแววตาที่ส่งมาวิบวับนั้นยังมองเลยมาที่ผมด้วย
“..แม่งฟันคมดีนี่หว่า..” เสียงหัวเราะของพี่วิทย์ทำให้ผมชะงัก..หันไปมองด้านหลังที่ตอนนี้เขากำลังช่วยเมฆโกยเศษใบไม้ลงถังขยะอยู่..ดูเป็นภาพแปลกตาที่ผมไม่เคยเห็น..จะว่าไปแล้วไม่เคยเห็นสองคนนี้อยู่ใกล้กันมากกว่า..
“หึ..นิดหน่อย..” เสียงที่แสดงความภาคภูมิใจเล็กๆของพี่โตทำให้ผมขมวดคิ้ว หันไปมองตาแต่ก็ต้องหลบวูบ..กับแววตาพราวระยับที่จ้องมองมาอย่างล้อเลียนในที..
“..อะไรเนี่ย..” ผมบ่น สายตาเหลือบเลยไปทางมือที่ถือเสื้อพาดไหล่อยู่..จนพบกับรอยเขี้ยวเล็กๆ..ที่อยู่บนไหล่พี่โต..
...ผม...หน้าแดงขึ้นมาทันควัน..
สมองไม่คิดทำงานผิดพลาดแน่ๆ เพราะผมจำได้ดีว่าเมื่อคนนี้ ใครฝากรอยนี้เอาไว้..
หมับ...
มือหนากุมศรีษะผมไว้แล้วขยี้เบาๆราวกับหมั่นเขี้ยว ปลายคางสากอยู่บริเวณดวงตาบดบังสายตาผมออกจากทัศนียภาพโดยรอบ ผมรู้สึกถึงปลายจมูกที่ซุกอยู่บนเส้นผมที่ไม่ได้ยาวอะไรของผม ก้มลงสูดจมุกฟุดฟิดแล้วหน้ามุ่ย..
“..ไปนั่งใต้ต้นไม้โน่นไป..ตากแดดแล้วหัวเหม็นเชียว..” ว่าพลางผลักหัวผมออกเบาๆ แหม..ทำมาเป็นพูด แล้วทีเมื่อคืนใครว่ะกอดเอาหอมเอาอยู่นั้น...ชิ
“..ไม่เอาอ่ะ..ทำให้เสร็จก่อน.. “ บอกแล้วก็ทรุดตัวลงช่วยกอบเศษใบไม้นั้นต่อ ก่อนจะขมวดคิ้วกับมือสองข้างที่ช่วยกันกอบใบไม้แบบ...เอ่อ..ใกล้ชิด..
กระพริบตาปริบๆพลางหันไปมองหน้าเมฆ ที่มีพี่วิทย์นั่งยองๆซ้อนอยู่เบื้องหลัง ก้มลงช่วยกันกอบเศษใบไม้..และเหมือนจะลวนลามเมฆไปพลางๆด้วย..
รายนั้นหน้าแดงไม่ยอมสบตาผมเลย แก้มขาวๆแดงก่ำพร้อมกับก้มหน้างุด..ส่วนพี่วิทย์หันมาจ้องหน้าผมเขม็งทีนึงเป็นเชิงไล่? ก่อนจะขะมักเขม้นกับการลวนลาม..เอ๊ย..ช่วยงานเมฆต่อโดยไม่สนสายตาประชาชี..
แรงกระตุกตรงคอเสื้อทำให้ผมหันไปมอง พี่โตยังยืนบังแดดให้ผมอยู่ที่เดิม(ขอบคุณ) แต่ก็ส่งรอยยิ้มประมาณว่า..กุชนะมึงแล้ว ลุกมาซะดีๆ..มาให้ด้วย..
ผมเหล่มองมนุษย์สองคนตรงหน้าที่กำลังทำกิจกรรมธรรมดาด้วยท่าทีแปลกๆก่อนจะตัดสินใจเดินตามพี่โตไปนั่งใต้ต้นไม่ เมื่อพี่วิทย์จ้องเขม็งมาที่ผมพร้อมขยับรอยยิ้มชวนสยองขวัญ..
“..มาเร็ว..ไอ้เมฆมีคนช่วยแล้วน่า..” พี่โตลากคอผมไปนั่งใต้ต้นไม้ ผมแอบเหล่มองสองคนนั้นอีกรอบ..มองไปมองมาการโกยเศษใบไม้ลงถังขยะ มันดูท่าจะกินเวลายาวนานแน่ๆ..
“..ทำไมไม่มีใครแซวสองคนนั้นมั่ง..” ผมหน้ามุ่ยไม่พอใจ..การกระทำที่เห็นตรงหน้าน่ะ บ่งชัดว่ามนุษย์เพศผู้สองคนนี้กำลังเกิดปฏิกริยาทางเคมีต่อกะน..แล้วทำไมไม่ออกปากแซวบ้าง..ทีผมล่ะก็..
“..ไม่รู้..กลัวโดนตีนมั้ง..เอ้าน้ำ...” พี่โตว่าพลางส่งน้ำมาให้ ผมเลิกคิ้วมองหน้าคนพุดก่อนจะรับแก้วในมือพี่แกมากิน ..แล้วทีผมกับพี่..ไม่มีใครกลัวตีนพี่โตมั้งรึไง? หรือเฮียจงใจกันหา?
“.ชาวบ้านเค้าไม่กลัวพี่โตกันงั้นสิ..” ผมว่า ขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น แต่พี่โตฉุดแขนผมไว้ พร้อมกับบังคับให้นั่งลงบนตัก
“..ใครว่า...” บอกแล้วเอามือมากอดเอวผมหมับ นี่ร้อนจะตายยังมามีอารมณ์จะกอดจะโอบ..ดูอากาศบ้างเถอะคร๊าบบบบบ..
“..ร้อน.... “ ผมบ่นพลางหน้ามุ่ย แต่พี่โตยักไหล่เชิงไม่สน สายตายังจ้องไปที่พี่วิทย์กับเมฆที่ยังคงทำปฏิกริยาฟิวชั่นอยู่กลางแสงแดด
“..ไปหาอะไรมาพัดสิ..” ว่าไปอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่ละสายตา แต่จ้องมองด้วยแววตาเครียดขึ้งแปลกๆ ทำไมกันน่ะ..? หรือว่านอกจากเมฆกับพี่ทินแล้ว..ยังมีพี่วิทย์เป็นเมียเฮียอีกคน
“..นี่...นี่....พี่โต...” ผมออกปากเรียก ครั้งแรกยังทำท่าไม่ได้ยิน จนต้องทุบไหล่เบาๆสลับกับเรียกนั้นล่ะถึงจะหันมา พี่โตมองหน้าผมพร้อมกับเลิกคิ้ว ผมจึงหันหลังไปมองหน้าทันควัน..
“..พี่วิทย์ชอบเมฆเหรอ?..” ผมอกปากถามไปแบบนั้น..ส่วนคนฟังเลิกคิ้วถอนหายใจเบาๆ
“..มั้ง...” ดูเหมือนไม่สนใจน่ะ..แต่เมื่อกี้ยังจ้องเขม็งอยู่เลย..
“..แล้วพี่กันย์ล่ะ..?..”
“....................” เงียบ..แล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง..
“.....................” ผมก็จ้องตอบ..จะตอบว่าไงล่ะเอ้า..
“..ทำไม?..ชอบมันเลยกลัวมันเสียใจรึไง?..” ถามก็ถามเฉยๆสิ ทำไมต้องบีบแขนกันด้วยเล่า ผมหน้ามุ่ย ดึงแขนออกจากการเกาะกุม มองหน้าพี่โตที่หน้าบึ้งสนิท
“..เปล่าซักหน่อย..” คือพี่เขาอาจจะเป็นคนดี..คอยช่วยเหลือผมอยู่..หมายถึงในตอนที่มาแรกๆนะ แต่มาตอนนี้ พูดตามตรงว่าผมไม่กล้าบอกว่าชอบเขาหรอก
“..แล้วถามทำไม?..มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมันสิ..” พี่โตว่าพลางเอาแขนทั้งสองข้างประสานกันด้านหลังแล้วเอนพิงลำต้นมะม่วง..แถมยังเบือนหน้าไม่สบตาได้แต่จ้องเขม็งไปทางพี่วิทย์กับเมฆราวกับจะรอดูว่าจะมีไฟฟ้าสถิตย์หรือฟ้าจะผ่าลงมาเมื่อไหร่
“..ก็มันน่าสงสัย..พี่กันย์สนิทกับเมฆ..แล้วกับพี่วิทย์ก็เคย..” ผมพูดไปถึงภาพอันไม่ชวนให้เข้าใจระหว่างสามคนนี้ ผมเคยเห็นเมฆกันพี่กันย์สนิทสนมกัน อยู่ในห้องพยาบาลจู๋จี้กัน และก็ยังเห็นพี่กันย์กับพี่วิทย์ในท่าทางที่ชวนเข้าใจผิดเป็นอย่างมากอีก..
“..เฮ้ออออ..ช่างเถอะ..เรื่องของพวกมันน่า จะออกมายังไงก็ช่างมันสิ กับแค่มีอะไรกันครั้งสองครั้งหรืออะไรแบบนั้น ไม่ได้ทำให้รักกันสักหน่อย ได้แล้วเบื่อก็มีเยอะถมเถ....” พี่โตบ่นออกมาราวกับรำคาญ..แต่เนื้อในถ้อยคำนั้นทำให้ผมชะงัก..รู้สึกเหมือนมันวกเข้ามาหาตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
“....................” ผมเงียบ..จ้องมองใบหน้าของคนพูดที่ยังคงจับจ้องไปที่เมฆกับพี่วิทย์อย่างไม่วางตา และเหมือนเขาจะรู้ว่าถูกมอง..จึงละสายตาออกมาในที่สุด..
“...อะไร..?..” ถามออกมาแบบนั้นเมื่อมองเห็นแววตาของผม เอื้อมมือจะมาแตะลงบนใบหน้า แต่ผมเบือนหน้าหนี..
“...............”
“..อย่าทำแบบนี้..” แววตาที่จ้องมองมาเขม็ง ทำให้ผมยิ่งหน้ามุ่ย แล้วไอ้คำพูดที่สั่งนั่นมันอะไรกัน..อย่ามาทำเหมือนผมเป็นของตัวเองหน่อยเลย..
“..ทำไม..” ผมถามออกไปห้วนๆ ยังคงผลักมือที่เอื้อมเข้ามาหาตัวอย่างไม่พอใจ..
“..ไม่ชอบ..มึงเป็นของกู อย่ามาทำไม่สนใจ..กูหวง..” ว่าพลางเอื้อมมือมาดึงแก้มผมแล้วออกแรงบีบไม่เบานัก “ ถ้ากูจะเอาแค่ครั้งสองครั้งแล้วเลิก จะมาเสียเวลาง้อมึงแทบตายเหรอ หือ?..”
..ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดนั้นทำให้ผมนึกดีใจขึ้นมา แต่ก็ยังคงแสร้งทำหน้ามุ่ยแบบเดิม
“..ไม่รู้สิ..บางทีผมอาจจะเหมือนเมียเก่าของพี่ก็ได้..อย่างเมฆแล้วก็พี่ทิน..” พูดมาถึงตรงหน้าผมก็หลุดหัวเราะมองเห็นสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของพี่โตแล้วขำก๊าก..
“..สัด..ใครเอามาเล่าให้มึงฟังเนี่ย !! “ บ่นไปหน้าแดงไป คงทั้งอายทั้งโกรธ ผมหัวเราะก๊าก ยิ่งมองก็ยิ่งขำ
“..ไม่นึกน่ะว่าพี่จะชอบแบบกล้าม..โอ๊ย...เจ็บน่ะ... “ ผมอ้าปากจะแซวต่อด้วยอารมณ์ดี แต่พี่โตตบก้นผมเพียะใหญ่ ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก เกร็งตัวน้ำตาเล็ดขึ้นมาในทันใด..
..ทีตอนปกติล่ะตบหัวตบหลังกัน มาตอนเจ็บตูดทำไมต้องมาตบแต่ก้นด้วยหา..เจ็บน่ะเฟ้ย !!
“...เจ็บเหรอ?..โทษทีๆ...” ไอ้คำพูดเหมือนสำนึกผิดแต่หัวเราะร่วนแล้วหยิกแก้มผมต่อนี่มันอะไร ทำท่าอารมณ์ดีซะน่าหมั่นไส้..
“..อ้อ..เมื่อกี้เมฆบอกว่าพี่กันย์เรียกให้ไปดูมือล่ะ..” ว่าพลางชูมือข้างที่เจ็บออกมา พี่โตเอื้อมมือมาจับปลายนิ้วของผมแล้วกดคลึงเบาๆพลางขยับมันไปมา
“..ห้ามไปคนเดียว..ถ้าจะไปก็มาบอก..” ผมพยักหน้ารับ แม้จะไม่อยากไปแล้วก็เถอะ
“..ไม่ห้ามเหรอ?..” ผมถามกลับ..เพราะพี่โตไม่ชอบพี่กันย์แน่นอน แต่ก็ยังให้ผมไปหาพี่กันย์อีกทั้งที่เมื่อกี้แค่พูดถึงยังโมโหเลย..
“..ก็เพราะมือนี่ไง..ถ้าไม่หายมึงก็ต้องเสียใจนี่..จะห้ามไปทำไมล่ะ..” คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆ ขณะที่พี่โตเริ่มหาวเหมือนจะง่วง ก็แน่ล่ะสิ ลมเย็นๆแบบนี้ บรรยากาศน่าหลับจะตายไป
ผมหันไปมองพี่วิทย์กับเมฆที่ตอนนี้ย้ายมานั่งหลบร้อนอยู่ตรงม้าหินอ่อนแล้ว แถมยังมีการป้อนน้ำกันซะด้วย มองเห็นรอยแดงข้ามแก้มของเมฆกับแววตาพราวระยับนั่นแล้วก็ต้องยิ้ม เพราะผมรู้ว่าเขารู้สึกดีแค่ไหน..ถึงจะงงไปบ้างที่จู่ๆคนไม่เคยเข้าใกล้พูดคุยกันมาทำสนิทชิดเชื้อแบบนี้ แต่..ถ้าพวกเขามีความสุข ก็ไม่เป็นไรล่ะมั้ง..
ส่วนพี่กันย์..
ผมนึกไปถึงพี่คุณหมอคนนั้น แต่ก็ถอนหายใจพรืด อย่างที่พี่โตว่า มันไม่ใช่เรื่องของผม ไปยุ่งกับเขาก็ไม่ดีแน่ก็คงเคลียร์กันได้..ล่ะมั้ง..
สายลมเย็นๆที่พัดต่อเนื้องทำให้ผมเริ่มง่วง รู้สึกว่าพี่โตจะอารมณืดีขนาดนั่งผิวปากเป็นเพลงเชียว ร่างกายที่อยู่ด้านหลังผมเป็นเหมือนเบาะรองชั้นดี ชวนให้ง่วงงุนและนอนหลับซักงีบ..
แต่ขณะที่กำลังคิดจะเอนตัวไปนอนนั้น หางตาก็เหลือบไปเห็นผู้คุมในชุดสีกากีเดินอาดๆแหวกกลุ่มนักโทษเข้ามา เสียงผิวปากของคนด้านหลังผมชะงัก และขยับตัวลุกทำให้ผมต้องลุกตามไปด้วย..
“นช. ธรณินธร์ ..พัสดีเรียกตัว !! “ น้ำเสียงเข้มๆของผู้คุมที่เดินมาถึงตัวทำให้ผมชะงัก และเสียงหึ่งๆของเหล่านักโทษเงียบไปในทันที พี่โตพยักหน้าและเดินตามผู้คุมไปโดยดีด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงราวกับรู้อยู่แล้ว ขณะที่ผมได้แต่ยืนนิ่ง มองสบแววตาที่มองมาเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเห็นเพียงแผ่นหลังนั้นหายไปกับผู้คุม..
..ขณะที่ผมยืนเคว้ง..มองไปโดยรอบ เหล่านักโทษต่างก็มีสีหน้าวิตกบ้างก็เริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน..โดยที่ผมได้แต่ยืนเงียบด้วยความไม่เข้าใจ..
..มันเกิดอะไรขึ้น?..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำ
*แกงปาระเบิด - แกงที่เนื้อสัตว์และผักเปื่อยยุ่ย
**มีตัว – ใช้ล้อเลียนผู้ต้องขังที่มีพฤติกรรมรักร่วมเพศแต่ปกปิดไว้
***ดึ๋งดั๋ง/สด/ปี๊ดป๊าด - รู้สึกกระชุ่มกระชวยหรือมีอารมณ์ทางเพศ
****ลื่น/เล่นสเก๊ต/เหยียบเปลือกกล้วย/เล่นสกีน้ำแข็ง - ใช้เย้ยหยันผู้ต้องขังที่ภรรยาไปแต่งงานใหม่
อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พื่อนำเสนอในวิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
สวัสดีค่ะ แหะๆ
หายไปเลย..กี่วันน่ะ..(นับนิ้วแล้วรีบเอาลง ทันที)
พอดีกลับบ้านค่า กลับไป(แร่ด)อยู่กับแม่ซักหน่อย เนื่องในวันแม่ก็เลยมาอัพช้าหน่อยค่ะ
ยังไงตอนนี้..ยังไม่ดราม่าเนอะ..แค่เกริ่นนำ พี่โตกับเนมก็สวีตกันได้แค่นี้ล่ะ หุหุ
ส่วนคู่สามพีเริ่มแผลมๆมาแล้ว คิดว่าหลังจากนี้คงเป้นเรื่องของสามผีเสียส่วนใหญ่ กันย์ วิทย์ เมฆ จะเป็นเช่นไร รอติดตามกันได้ค่ะ..
ปล. บอกรักแม่รึยังค่ะ ยังไม่สายนะเออ
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2190215 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก