หัวข้อ: [Novel] Sorry Friend ใกล้เกินไป...หัวใจสปาร์ครัก

[gamerpor]

งั้นต้อนรับวันที่ 21 ด้วย ตอนที่ 21 ก็วันนี่สินะ หึหึหึ



 

[basza2x]

    sad ๆๆ อ่ะ

[Chic-ka-ho]

ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งเหนื่อย
ไม่รู้จะสงสารใครดี

จะได้เจอกันอีกไหมเนี่ยะ

[DexTunG]

อยากจะบอกว่า       มาก ๆ 



อ่านแล้วก็   




สงสารปอนด์จังเลย








 

[haeinpark]

ปอนด์จ๋า

สู้ๆนะ

เอาใจช่วยไรท์เตอร์ด้วยกั๊บ


 กะลังจะเขียนเรื่องใหม่



 

[haeinpark]

TT" เศร้าได้อีกอะครับ


 

 ต้องรันทดแบบนั้แหละ ชอบ



 555++



 ซาดิสต์



 

[haeinpark]

ง่ะปอดน์เอ้ยยย น่าสงสารได้อีก
ไปป์ยังไม่ได้ไปใช่ป่ะ ไปป์ TT-TT 
ปาล์มเป็นเพื่อนที่ดีสุดเลยอ่ะ  ตอนหน้าอย่าเศร้าเลยนะ
ไรท์คุง อยากอ่านแบบมีความสุขมั้งง่ะ

 

 เหลืออีกสองตอนเองกั๊บ



ลุ้นๆๆๆๆๆ



อาจจะมีตอนพิเศษ อันนี้ยังไม่แน่



ต้องตามต่อไปกั๊บ



 

[haeinpark]

  จิ้มทะลุไส้น้องซันนน

เดี๋ยวมาอ่าน  ทำการบ้านก่อน

 5555+++


 ไส้แตกแล้วพี่



ปั่นการบ้านซะ



ป.ล.อย่าลืมสันยานะ อิอิอิอิ



 

[haeinpark]

^
^
จิ้มเบียร์ทะลุถึงซัน
เอ่อ
สั้นไปไหม

 555++ ไม่อยากให้จบเร็วเกินนี่ก้๊บเรยเพิ่มตอน



2 ตอนสุดท่าย เอาใจช่วยด้วยกั๊บ



 

[haeinpark]

รออ่านนะครับ

 รอๆๆๆๆๆ



 จาปูเสื่อหรือกางเต้นท์ก้อตามสบายกั๊บ 555++


 

[haeinpark]

งั้นต้อนรับวันที่ 21 ด้วย ตอนที่ 21 ก็วันนี่สินะ หึหึหึ



 

 โหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรวไปมั้ยเนี่ย


 ยิ่งไม่อยากให้จบเรวอยู่ด้วย



อย่างนี่ต้องรีบเคลียร์งาน เขียนตอนพิเศษแล้วแหละ


 

[haeinpark]

   sad ๆๆ อ่ะ

 เศร้าได้อีกนะ 555+++


 

[haeinpark]

ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งเหนื่อย
ไม่รู้จะสงสารใครดี

จะได้เจอกันอีกไหมเนี่ยะ

 สงสารไรท์เตอร์แล้วกัน


 อยากเขียนตอนพิเศษแต้ก้อไม่มีเวลาเรยกั๊บ



 



 

[haeinpark]

อยากจะบอกว่า       มาก ๆ 



อ่านแล้วก็   




สงสารปอนด์จังเลย








 

ขอบคุนทุกความเห็นกั๊บ



ไม่ว่าจะรู้สึกยังไงก้อตาม ก้อดีใจมากที่ติชมกันมา



ตอนนี้ไฟท์เพื่อ ตอนพิเศษ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



 

[Chic-ka-ho]

ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งเหนื่อย
ไม่รู้จะสงสารใครดี

จะได้เจอกันอีกไหมเนี่ยะ

 สงสารไรท์เตอร์แล้วกัน


 อยากเขียนตอนพิเศษแต้ก้อไม่มีเวลาเรยกั๊บ



 



 

เขียนเลยค่ะ สู้ๆ ยุ สุดริด

[haeinpark]

ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งเหนื่อย
ไม่รู้จะสงสารใครดี

จะได้เจอกันอีกไหมเนี่ยะ

 สงสารไรท์เตอร์แล้วกัน


 อยากเขียนตอนพิเศษแต้ก้อไม่มีเวลาเรยกั๊บ



 



 

เขียนเลยค่ะ สู้ๆ ยุ สุดริด

555+++



จาพยายามนะ



 

[กะทิน้อย]

โอ่วววววววววววววววววววววววววววววววววว
อ่านแร้ว หัวใจบีบคั้นมากเรยคร้าคุณนักเขียน
อ่านเรียวเดียว 20 ตอน
ชอบตอนนาฬิกาหน้าบ้านมาก ๆ
อ่านแร้วมันอบอุ่นอิ่มเอมใจสุด ๆ
ชอบคร้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

แอบขอเว้าวอนนิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านตอนพิเศษ 55555555555555
คู่ของเตอร์กะปาล์มอ่ะ
ได้โปรดรับข้อเสนอนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะฮ้า

[haeinpark]

โอ่วววววววววววววววววววววววววววววววววว
อ่านแร้ว หัวใจบีบคั้นมากเรยคร้าคุณนักเขียน
อ่านเรียวเดียว 20 ตอน
ชอบตอนนาฬิกาหน้าบ้านมาก ๆ
อ่านแร้วมันอบอุ่นอิ่มเอมใจสุด ๆ
ชอบคร้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

แอบขอเว้าวอนนิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านตอนพิเศษ 55555555555555
คู่ของเตอร์กะปาล์มอ่ะ
ได้โปรดรับข้อเสนอนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะฮ้า

เย้ๆๆๆๆ ซามาชิกหม่าย



ยินดีต้อนรับเข้าเล้าหมูกั๊บ 5555+++



ขอบคุนที่อ่านและติชมกันมา



เรื่องตอนพิเศษเนี่ย กะลังวางแผนเขียนอยู่ ตอนนี้ก้อรับไว้พิจารณาแล้วกั๊บเรื่องปีเตอร์กับปาล์ม



รออ่านนะกั๊บ เหลืออีกสองตอนเท่านั้น



 

[haeinpark]

 วันนี้ฤกษ์ดี



 ตอนที่ 21 ก๊าบ



 

[gamerpor]

มารอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



 

[haeinpark]

มารอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



 

มารอน้อยจัง



 หมดกะลังใจลง



แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




 

[beernp]

รออ่านนะครับ

[haeinpark]

มาลงแล้วก๊าบ ขอโต๊ดที่หายไปนานเรย ก้อกะลังเขียนตอนพิเศษอยู่อ่ะกั๊บ จาได้ลงต่อได้อีกเรื่อยๆ ตอนนี้ก็เชิญทัศนาตอนก่อนอวสาน กันได้เรยกั๊บ

ความเดิม ปอนด์ต้องพบความผิดหวังครั้งใหญ่เมื่อไม่ได้เจอไปป์ ปอนด์ได้แต่รอปาฏิหาริย์ที่ไม่รู้ว่าจะมีจริงหรือเปล่า เขาไปที่บ้านไปป์เพื่อรอปาฏิหาริย์นั้น ในที่สุดฟ้าก็เห็นใจปอนด์ ไปป์ได้ฝากไดอารี่เล่มหนึ่งไว้ให้แม้จะเป็นแค่หนังสือเก่าๆ แต่สำหรับปอนด์มันเป็นสิ่งของที่มีค่าทางใจมาก

ตอนที่ 21 ไดอารี่เล่มนั้น

               ใต้หลังคาตึกแถวหลังเก่า ผมยืนกอดสมุดไดอารี่ที่เพิ่งได้รับมาเพียงลำพัง ท่ามกลางสายลมที่พัดกระหน่ำแรง ละอองฝนเล็กๆเริ่มโปรยปรายลงมากระทบผิวเนื้อ พลันทำให้ขนลุกซู่ขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนาวสะท้าน ผมอยากจะเปิดอ่านไดอารี่ในมือเหลือเกิน แต่ด้วยละอองฝนตอนนี้ทำให้ผมไม่กล้าที่จะคลายอ้อมกอดออกจากสมุดบันทึกเล่มบาง กลัวว่าละอองฝนจะเปียกจนทำให้ตัวอักษรที่เขียนอยู่ลบเลือนไป ผมเขยิบเข้าไปชิดตัวตึกมากขึ้น โชคดีที่ยังพอมีที่แคบๆให้ผมได้ยืนแล้วฝนสาดไม่ถึง ผมค่อยๆคลายกอดออกจากสมุดบันทึกนั้นแล้วเปิดออกอ่านอย่างเบามือ

“หึหึหึ!!!” ผมเปิดไปอ่านหน้าแรกก็หลุดหัวเราะเบาๆกับตัวเอง

“ความลับของผม” หน้าแรกเขียนไว้แบบนั้น ตัวหนังสือเท่าหม้อแกง ลายมือไก่เขี่ยที่อ่านยาก ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นลายมือไปป์แน่นอน ที่ผมหลุดหัวเราะไม่ใช่เรื่องข้อความที่เขียนไว้หรอกครับ แต่เป็นรูปหัวใจเบี้ยวๆที่ไปป์วาดเองต่างหาก ดูตลกชะมัด ไปป์ไม่เก่งวาดรูปอย่างมาก ขนาดขีดเส้นโดยใช้ไม้บรรทัดยังขีดไม่ตรงเลย....

              ผมเปิดไปหน้าที่สอง แล้วเริ่มอ่านข้อความยึกยือที่ดูเหมือนลายแทงสมบัตินั้นช้าๆอย่างตั้งใจ


“วันที่ 30 พฤษภาคม.....
เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งสังเกตได้ว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้นกับผม หลังจากที่ผมสงสัยตัวเองมานาน  “ผมคิดว่าผมกำลังมีความรักคับ” มันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กมัธยมปลายอย่างผมจะมีความรัก แต่แปลกที่ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย แล้วจู่ๆก็รู้สึกแปลกๆ ผมพยายามถามเพื่อน ตลกดีเหมือนกันที่เพื่อนทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมกำลังตกหลุมรักใครบางคนเข้าอย่างจัง เหมือนว่าผมจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระ แต่ยิ่งพยายามลืมเรื่องนี้ทีไรมันกลับนึกขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ ผมต้องหาคำตอบให้ตัวเองให้ได้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่”
เนื้อความของหน้าที่สองเขียนไว้เพียงเท่านี้ ผมไม่รอช้าเปิดไดอารี่ไปอีกหน้าพลางก้มหน้าอ่าน
                                           
                                                                              ...................................


“วันที่ 5 มิถุนายน.....
ผมแทบเอาชีวิตไม่รอดจากบาทานักเลงคับ อุตส่าห์ทำตัวเป็นคนดีไปช่วยยุติเรื่องทะเลาะวิวาทแต่โดนยำเสียเอง เฮ่อ!!!! ต้องนอนโรงพยาบาลตั้งวันหนึ่งแน่ะ น่าเบื่อชะมัด แต่วันนี้โชคดีคับมีคนมาเยี่ยมผมด้วย หุๆๆ ความจริงเค้าไม่ได้มาเองหรอกคับผมตามตัวเค้ามา 555+++  คนๆนี้เป็นเพื่อนที่ผมรักมากคับ เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นใครๆก็คิดว่าเราเป็นแฟนกัน ผมก็จำอะไรไม่ค่อยได้แล้วด้วยเพราะนานมากแล้ว แต่ที่จำได้ก็คงเป็นเรื่องที่แม่ผมชอบเล่าเป็นเรื่องตลกทุกครั้ง แต่ผมนี่สิอายแทบแทรกแผ่นดินหนีก็คือ ตอนเด็กๆผมชอบแอบจุ๊บแก้มเค้า แล้วก็เคยพูดเรื่องจะแต่งงานกันด้วยป่าวประกาศไปทั่วโรงเรียนเลย คงเป็นเพราะผมยังไม่รู้ประสีประสามั้งตอนนั้น พอโตขึ้นก็เลยเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เราต่างก็เป็นผู้ชายจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง ผมไม่ใช่เกย์ซักหน่อย......
พูดถึงเพื่อนคนนี้ต่อคับ เพื่อนคนนี้เค้าเป็นคนเอ๋อๆ คับ ซุ่มซ่ามแต่เค้าก็เป็นคนจิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่นๆ โดยเฉพาะผมที่เป็นเด็กค่อนข้างเกเร เค้าชอบพูดให้ผมคิดได้เสมอก่อนที่ผมจะทำอะไรผิดไป ต้องขอบคุณเค้าคับที่คอยให้คำปรึกษาดีๆกับผมมาโดยตลอด แต่พอรู้ว่าเราจะไม่ได้เรียนต่อที่เดียวกันผมนี่โคตรเศร้าเลยคับ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเราก็เจอกันบ่อยๆ วันนี้ก็เหมือนกันเค้าไม่ได้มาแค่เยี่ยมผม เค้ามาทำกับข้าวให้ผมกินด้วย อร่อยมากๆๆๆ แล้วผมก็แกล้งให้เค้าเช็ดตัวให้ผมด้วย ท่าทางของเค้าตลกเป็นบ้าเลย บางครั้งผมก็แอบสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมผมถึงชอบอยู่ใกล้ๆเค้า คงเป็นเพราะเค้ามีนิสัยเหมือนเด็กๆมั้ง ผมยอมรับว่าผมเอ็นดูในความไร้เดียงสาของเค้า ผมก็เลยชอบแกล้งให้เค้าโกรธเพราะเวลาที่เค้างอนมันดูน่ารักดี
ไปป์พูดถึงผม...... น้ำตาผมรื้นขึ้นมาคลอเบ้า
                                             
                                                                          ................................................


“วันที่  8 มิถุนายน.....
“ วันนี้ผมไปที่โรงเรียนเค้ามาด้วย ตั้งใจว่าจะไปทำให้เค้าประหลาดใจซักหน่อย แต่ไปถึงก็เห็นเค้ายืนกอดกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ แล้วผู้ชายคนนั้นก็ร้องไห้ใหญ่เลยด้วยไม่รู้ว่าเสียใจอะไรนักหนา ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าคนนั้นชอบเพื่อนของผมมากถึงขั้นขอคบเป็นแฟน ผมมองแววตาก็รู้ว่าเพื่อนของผมก็ชอบเค้าด้วยเหมือนกัน เมื่อเป็นแบบนี้เพื่อนที่ดีอย่างผมก็คงต้องอวยพรให้เค้าทั้งคู่มีความสุข เหมือนมันขัดกับความรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ ความจริงผมไม่มีความสุขเลยซักนิดที่ทำแบบนี้ เครียดว่ะ พอไปปรึกษาเพื่อน มันก็บอกว่า “ผมอาจจะกำลังคิดอะไรเกินเลยกับเพื่อนคนนี้อยู่” 555+ เป็นไปไม่ได้และต้องไม่เป็นแบบนี้ด้วย ผมจะรักเพื่อนตัวเองได้ยังไง ในเมื่อผมกับเค้าเป็นเพื่อนสนิทกันเกินที่จะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแล้ว ว่ามั้ย...เพื่อนผมแม่ง!!! ชอบเพ้อเจ้อ”
                                           
                                                                                 .....................................


“วันที่ 11 มิถุนายน.....
เหงาว่ะ พอไม่ได้เจอกันก็เพิ่งรู้จักคำนี้ ก็คนเคยเจอกันเกือบทุกวันนี่คับ ป่านนี้เค้าคงมีความสุขอยู่กับแฟนเค้า เค้าคงลืมเพื่อนแบบผมไปแล้วแหละ
                                               
                                                                                 ....................................   


“วันที่ 14 มิถุนายน.....
ตลกตัวเองชะมัด ตั้งใจไปเป็นฮีโร่ช่วยเค้าแท้ๆ กลับกลายเป็นประกอบไปซะได้ แฟนตัวจริงของเค้ามาช่วยไว้ได้ก่อน ต่อไปนี้คงมีคนคอยช่วยเหลือเค้าแทนผมแล้วล่ะ เพื่อนอย่างผมควรยืนตรงไหนดี ไม่มีที่ยืนคับ
                                                 
                                                                                   .....................................


วันที่ 15 มิถุนายน.....
คิดถึงเค้ามากคับ ไม่เจอตัวได้แต่ข้อความ แต่ผมไม่มีอารมณ์จะอ่าน
                                               
                                                                                .......................................


วันที่ 16 มิถุนายน.....
เหมือนเดิม
                                           
                                                                                    ...........................................

                               “””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

และเค้าก็ไม่ได้เขียนอีกหลายวัน.......
                                         
                                                                        ....................................................

วันที่ 18 กรกฏาคม
ท้อปชวนผมให้ไปกีฬาสีด้วยกัน ใจจริงไม่อยากไปแต่ก็ขัดไม่ได้ ผมไปเจอเค้าที่นั่นหลังจากไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ วันนี้เค้าน่ารักมากคับ เค้ากับแฟนเค้าดูหวาน และรักกันมากด้วย พอผมไปถ่ายรูปคู่กับพวกเค้า ผมเหมือนเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้ ถึงเป็นแค่เพื่อนก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ ผมรู้สึกว่าอาการที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้มันคล้ายอาการของคนที่หึงหวงคนรัก หรือว่าผมจะเป็นอย่างที่เพื่อนผมบอกจริงๆว่า ”ผมกำลังคิดเกินเลยกับเพื่อนสนิทตัวเอง” ความจริงแล้วผมเป็นเกย์หรอเนี่ย!!!!
                                               
                                                                     ..................................................


วันที่ 25 กรกฎาคม
วันนี้เป็นวันเกิดผมครับ เค้าก็ไม่ลืมที่จะมาอวยพรให้ผมเหมือนเคย แค่ผมเห็นหน้าเค้าผมก็ดีใจมากแล้ว แต่ผมก็ต้องตกใจเรื่องท้อป เค้าขอผมเป็นแฟนคับ ผมทำตัวไม่ถูกเลย ก็คนมันไม่ได้ชอบนี่คับ และที่สำคัญตอนนี้ผมก็รู้ใจตัวเองและก็มั่นใจแล้วด้วยว่าผมรักใคร.......
 หลังจากที่ผมแกะของขวัญที่เค้าให้ผมแล้ว ไม่รู้อะไรเข้าสิงผมรีบไปหาเค้าที่บ้าน โทรไปคุยกับเค้า อยากได้ยินเสียงเค้ามากๆ แล้วก็เผลอบอกรักเค้าพล่อยๆ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร เค้าคงคิดว่าผมบอกรักเค้าตามประสาเพื่อนล่ะมั้ง ลำบากใจคับ ไม่รู้ว่าจะปิดบังความลับนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่
                                           
                                                                 .....................................................................

“อย่าบอกนะว่ามึง....

"รักกู” ผมบ่นพึมพำออกมาเมื่ออ่านประโยคนั้นจบ เริ่มไม่กล้าอ่านต่อแล้ว

                       ฝนเริ่มตกหนักขึ้น เสียงฝนสาดหลังคาตึกดังถี่ๆ เหมือนใจของผมตอนนี้ที่เต้นรัวจนเกินจะควบคุม ผมไม่อาจควบคุมตัวให้อยู่เฉยๆได้ ใจที่กระวนกระวายของผมทำให้ผมยืนไม่ติดที่ ผมค่อยๆปิดสมุดลง แล้วสอดเข้าไปในเสื้อ แล้ววิ่งฝ่าฝนออกมาด้านนอก ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมต้องการจะไปที่ไหน เพราะก็รู้อยู่แก่ใจว่าจะไม่ได้เจอคนที่ปรารถนาจะเจออย่างแน่นอน เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาคงเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทางที่ไกลแสนไกลของเขาแล้ว พร้อมกับคนที่เขาเลือกและคนๆนั้นก็รักเขามาก ปล่อยให้คนที่เขาเคยผูกพันธ์ต้องเผชิญความโดดเดี่ยวอย่างทรมาน
ผมลดความเร็วในการวิ่งลงกลายเป็นเดินช้าๆ อย่างคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ฝนที่ตกหนักทำให้ตัวผมเปียกโชก เสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ที่คำรามร้องอยู่บนท้องฟ้า ฟ้าที่คะนองหนักไม่ทำให้ผมคร้ามกลัวเลยสักนิด ความเหนื่อยล้าทำให้ผมอ่อนแรงแต่ผมก็ไม่คิดจะท้อถอย แต่ปัญหาที่เกิดกับผมตอนนี้คือผมไม่รู้ว่าผมจะไปไหน ท้องฟ้าก็มืดลงทุกที ดูเหมือนว่าการเดินอย่างไร้จุดหมายของผมไม่ได้ช่วยผมเลยในตอนนี้
ผมก้มหน้าเดินเข้ามาในซอยบ้านผม ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ไม่สามารถต่อสู้กับโชคชะตาที่เล่นตลกกับผมได้อีกต่อไป ผมมานั่งหมดท่า พิงประตูเหล็กอยู่หน้าบ้าน สภาพคงน่าเวทนามากๆ ผมเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วหบิบไดอารี่ที่เปียกปอนออกมาอีกครั้ง ผมมีความคิดว่าจะไม่อ่านต่อ เพราะยิ่งรู้ก็ยิ่งทำให้ผมเสียใจ ไปป์ก็คงไม่กลับมา ความหวังของผมตอนนี้ริบหรี่ลงทุกที
“กูขอโทษนะ กูคงอ่านต่อไปไม่ได้แล้ว ยิ่งรู้ว่ามึงรู้สึกกับกูมากแค่ไหน กูยิ่งเจ็บที่จะไม่มีมึงอยู่กับกู ในเมื่อมึงเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเองแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาสนใจกับสิ่งที่มึงเลือกจะทิ้ง ขอบคุณนะที่มีความรู้สึกดีๆให้กู ถึงแม้ว่ากูจะไม่เข้าใจว่ามันคือ “ความรัก” หรือเปล่า” ผมพูดเบาๆกับหนังสือในมือ
 ผมค่อยๆยกมือข้างที่ถือไดอารี่ขึ้นกำลังจะเหวี่ยงทิ้งไป แต่ก็ต้องลดมือลงด้วยทำใจไม่ได้ ผมยอมแพ้ใจตัวเองอีกแล้ว ความอ่อนแอของใจทำให้ผมเปิดอ่านไดอารี่เล่มน้อยต่อไปอีกจนได้ ผมใช้แสงไฟจากโคมหัวเสาหน้าบ้านส่องให้ความสว่าง ถึงหน้ากระดาษจะเปียกชุ่มแต่ก็พออ่านได้ใจความอยู่
                             
                                                                               ......................................................


วันที่ 26 กรกฎาคม
ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้วคับ ว่าเพื่อนอย่างผมไม่เคยมีค่าอะไรเลยสำหรับเค้า ยังไงคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเค้าตอนนี้ก็คือแฟนของเขาไม่ใช่เพื่อนจอมจุ้นอย่างผม ต้องขอบคุณเค้า ที่ทำให้ผมเข้าใจโดยเร็วว่าสำหรับเค้าแล้ว ผมน่ารำคาญแค่ไหน การเป็นคนดีแล้วมันไม่มีใคร ความรู้สึกมันทรมานเกินจะบรรยายเลยคับ ผมควรต้องใช้เวลาที่เหลือรักตัวเองให้มากๆและรักคนที่รักผม ต่อไปนี้ผมควรจะทำใจเสียที มีคนเคยบอกไว้ว่า....ควรรักเพื่อนแค่ฐานะเพื่อนเท่านั้นอย่าเกินเลย ก็จริงของเค้าทุกอย่าง แม้ว่าผมจะพยายามฝืน แต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่วันยันค่ำ เลิกคิดเหอะ เหนื่อยมามากพอแล้ว!!!
                                         
                                                                                ........................................................

“ไอ้ไปป์.... กูขอโทษ กูไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นเลยนะ กูไม่รู้ว่ามึงเป็นห่วงกูขนาดนี้ กูผิดเอง กูจะทำยังไงให้มึงเข้าใจได้นะ กู......” ผมพูดอะไรไม่ออก คำแก้ตัวต่างๆ พร่างพรูออกมาด้วยความสำนึกผิด หยาดน้ำแห่งความอ่อนแอไหลอาบแก้ม หนังสือที่เปียกชุ่มด้วยน้ำฝนตอนนี้เปียกขึ้นไปอีกด้วยหยดน้ำตาของผม ผมรวบรวมสติ ในเมื่อตั้งใจจะอ่านให้จบแล้วต้องทำให้ได้ ผมเปิดไดอารี่ไปอีกหน้าอย่างเบามือ กลัวว่ากระดาษจะขาดเสียก่อน
                             
                                                                                   ...................................................


วันที่ 29 กรกฎาคม
                     คืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะได้นอนดูดาวอยู่ที่บ้าน ผมคิดถึงเค้ามากเลยคับ ไม่ว่าจะพยายามแล้วก็ห้ามไม่ให้คิดถึงไม่ได้ หลังจากที่ผมไปเรียนต่อบ้านหลังนี้ก็คงต้องขาย แม่กำลังจะย้ายไปอยู่บ้านใหม่ที่สะดวกสบายกว่านี้ ทันทีที่ผมเรียนจบก็คงต้องย้ายตามแม่ของผมไปอยู่ที่นั่น น่าสงสารเค้านะครับถ้าวันหนึ่งเค้าคิดจะตามหาผมเพื่อคุยเรื่องที่ค้างคาใจของเรา เค้าคงตามหาที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ผมไม่อยากไปโดยค้างๆคาๆแบบนี้เลย ยังไงเค้าก็เป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด ผมอยากเจอเค้ามาก แต่ก็คิดว่ามันคงสายเกินไปแล้วที่จะพูดความในใจของผมให้เค้าได้รับรู้  ก็คงจะมีเพียงสมุดไดอารี่เล่มเก่านี้ให้เค้าแทน ก็ได้แต่หวังว่าเค้าจะมีโอกาสได้อ่านมันสักครั้ง ก่อนที่ผมจะไป ผมยังหวังอีกนะคับว่าจะได้เห็นเค้ามาส่งผมที่สนามบินด้วย ผมอยากบอกลาเค้าด้วยตัวเอง และจะบอกด้วยว่าผมรู้สึกกับเค้ายังไง....
ข้อความในไดอารี่จบแต่เพียงเท่านี้ แม้ว่าผมจะพลิกดูแล้วดูอีกก็ไม่มีอะไรเขียนอยู่อีกเลย ผมแทบคลั่ง สมุดเล่มเปื่อยเมื่อเปิดไปมาหลายครั้งเข้าก็ฉีกขาด จนสภาพยับเยิน เมื่อผมไม่สามารถที่จะได้รับรู้อะไรผ่านไดอารี่เล่มนี้แล้ว มันก็คงหมดประโยชน์ ผมโยนสมุดไดอารี่ทิ้งอย่างหัวเสีย กระดาษสมุดกระจัดกระจายอยู่เต็มบริเวณ ผมปล่อยโฮแข่งกับเสียงคำรามของของท้องฟ้า ฝนยิ่งตกหนักผมก็ยิ่งเหมือนคนบ้าที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมคร่ำครวญครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ว่าจะทำให้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา รู้อยู่แก่ใจว่าไปป์จะไม่มีวันมาหาผมได้ในตอนนี้


“*เหลือเพียงความรักที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอมากมายเท่าไร ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉันกับใจที่มันแทบสลาย .......................
เธอทนทุกข์ใจ ทรมานและต้องอ้างว้าง
ปวดร้าวมากเท่าไร ฉันไม่เคยรู้เลย
เธอซ่อนน้ำตาไว้ข้างในไม่ให้ใครเห็น
เธอเข้มแข็งอย่างนั้น ทำหมดเพื่อฉัน
**ฉันเพิ่งได้รับรู้ความจริงที่เป็น ที่เธอแอบเก็บไว้
ฉันเพิ่งรู้ว่าวันที่เธอจากไป มันสายไป
***เหลือเพียงความรักที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอมากมายเท่าไร ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉันกับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อคิดถึงเธอตลอดไป
****เพียงต้องการอยากเอ่ยคำลา กับเธอซักวินาที
พอให้ฉันได้มองแววตาสุดท้ายของเธอคนนี้
ยอมทั้งนั้นแค่เพียงให้ฉัน ได้กอดเธอเอาไว้ตรงนี้
จะย้ำเตือนกับเธอ ว่ารักเธอจนนาทีสุดท้าย.....
*****เสียงหัวใจร่ำร้องเท่าไร เธอก็ไม่มีวันหวนคืน
มีเพียงฉันที่บอบช้ำกับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มีเพื่อรักแค่เธอตลอดไป”
                                   ......................................................

       
 “มึงเพื่อนกูหรือเปล่าวะ...ทำไมตอนที่กูเศร้าแบบนี้มึงถึงปล่อยให้กูอยู่คนเดียว มึงเป็นเพื่อนที่ใช้ไม่ได้เลยนะไอ้ไปป์ ไหนมึงเคยบอกว่ามึงมาอยู่ใกล้ๆกูได้ตลอดเวลาที่กูต้องการไงล่ะ”



      “ฮือ.....................................................................”
     ^
     ^
     ^
     ^





   

 “แล้วตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่รึเปล่าหล่ะ!!!!”
 

[beernp]

รออ่านตอนต่อไปนะครับ

รีบมาต่อหละ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

[haeinpark]

รออ่านตอนต่อไปนะครับ

รีบมาต่อหละ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 ว้าวๆๆๆๆ ปลื้มๆๆๆๆ


 วันเน้เม้นยาวๆๆๆ 555+++



ตอนหน้าก็อวสานแล้วก๊าบ



รอนะก๊าบ



 

[Chatcha]

“แล้วตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่รึเปล่าหล่ะ!!!!”



ใครกัน

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

รอคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[yunchun]

ไปป์ ช่ายมั้ยยยยยยยยยยยยย
ไปป์มาหาปอนด์แล้วรึป่าวเนี่ย TT-TT
สงสารไปป์มากเลยต้องเก็บความรู้สึกไว้อ่ะไปป์
มีความสุขกันซักทีดี TT-TT เศร้าจาแย่แล้ววว
ไรท์เตอร์มาต่อไวๆน้า

[teenza]

"แล้วตอนนี้มึงยังต้องการกูอยู่รึปล่าวหละ"
ขอตอบแทน
กูต้องการมึงสิวะ
ฮิ้ววววววววววววววววว
เขินแทน
รอตอนต่อไป

[nidnoi]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ

รอลุ้นบทสรุปความรักของทั้งคู่

 

[gamerpor]

“แล้วตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่รึเปล่าหล่ะ!!!!”



ตอนนี้หรอออออ ..... 


ตอนนี้ต้องการ ถีบไรท์เตอร์กั๊บบบบบบบบบ .......  ค้างงงงงงงงงงง