หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[forest]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบมากกกกกกกกกกกกเลย
มาต่อไวไวน้า 

[myall]

อ๊ะ ดีใจพี่ยอดยังไม่ตาย

แถมพ่วงพาร์ท 2 มาด้วย

มาต่อบ่อยๆนะคะคุณเป้ ลงบ่อยคนอ่านไม่เบื่อแน่ๆ

[TaNWa]

ชอบๆๆๆๆๆ

[minchy]

ตอนนี้ก็เป็นเทศกาลเอาคืนของทีม  ใช่ป่ะ

[mookmak]

 
เย้ๆ

ยินดีต้อนรับภาค 2  อิอิ

เนื้อเรื่องจะเป็นไงก็แล้วแต่่

ขอให้ทีมคู่กับยอดพอนะคะ

ภาคเเรกทำเราร้องไห้มาแล้ว

ภาค 2 อย่าเลยนะ จุ๊บๆ

[yunjaejoong]

     :call:ขอร้องทีมอย่าเอาคืนแรงน่ะห่วงยอดเหมือนกัน

[RomeO_C_Leng]

มารอตอนสองงงงงงงงงงครับผม

[nutto]

อ๊าก น่ารักจังเรยอะครับ รักทั้งคู๋เรยนะเนี่ย ไม่ไหวและ

[zheeiiz*]

รอตอนสองด้วยคน ~~
 

[OitJi]

มาต่อเร็วๆนะ แล้วก็ห้ามแยกทีมจากพี่ยอดด้วย 









ปล.รักคนเขียน 

[EoBen]

แอบเห็นด้วยกับทีมคะเรื่องเอาคืน

ปล่อยให้เศร้าคนเดียวตั้งนาน


ใจร้ายที่สุดดด  ชิส์

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) ตอนที่ 2
...ในที่สุดก็เช้าวันจันทร์ วันที่ผมต้องไปเริ่มงานใหม่ จริง ๆ แล้วมันคืองานประจำงานแรกที่ผมทำในเมืองไทย...แอบกังวลกับการทำงานในระบบไทย ๆ...เรื่องเพื่อนร่วมงานอีก...งานในออฟฟิศเป็นงานที่ต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างสูง ต้องเข้ากับเพื่อนร่วมงานให้ได้ เพราะถ้าเราไม่พอใจใคร เราไม่สามารถเดินหนีหายไปได้เลย แถมยังต้องเผชิญหน้ากันต่อไปเรื่อย ๆ จนเลิกงาน...
...ผมรู้ว่าพี่ยอดกำลังตามหาผมอยู่แทบพลิกแผ่นดินจากการที่ผมโทรไปคุยถามข่าวคราวกับพี่รุจ...เจ๊แกเล่าอย่างเมามันว่าพี่ยอดกระวนกระวายเพราะรู้ว่าผมอยู่เมืองไทยแล้ว แต่หาทางติดต่อไม่ได้...พี่ยอดไม่มีทางสืบหาจนเจอผมได้อย่างที่ผมทำหรอก เพราะที่อยู่ในบัตรประชาชนของผมเป็นบ้านที่ให้ฝรั่งเช่าไปแล้ว...เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี...พี่ยอดไม่ติดต่อใครที่โรงแรมเดิมนอกจากพี่รุจ...
...แต่ในที่สุด...พี่รุจใจอ่อน...ให้อีเมล์ผมไปจนได้...ใน Inbox ของผมจึงเต็มไปด้วยเมล์ที่พี่ยอดส่งมาทุกวัน วันละสองครั้งเช้าเย็น...ข้อความเดิม ๆ สารภาพว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า ต้องการเจอผมเป็นอย่างมาก ขอเบอร์ติดต่อ หรือให้เบอร์เค้าไว้ในเมล์ด้วยซ้ำ...คืนวันอาทิตย์ ผมส่งข้อความตอบกลับไปเป็นครั้งแรก “...คุณไม่ใช่พี่ยอด...อย่าโกหก...พี่ยอดตายไปแล้ว...หยุดส่งข้อความบ้า ๆ แบบนี้มาอีก...”
*
*
...เช้าวันจันทร์ ถึงแม้ผมจะเตรียมตัวมาแล้วก็ตาม แต่พอเห็นผู้คนมากมายบนรถไฟฟ้าผมแทบอยากจะวิ่งกลับไปนอนต่อ...นี่มันเพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า ๆ เอง ทำไมคนเยอะอย่างนี้...ทั้งคนทำงาน ทั้งนักเรียน นักศึกษา...มองดูสภาพตัวเองในชุดพนักงานออฟฟิศเสื้อเชิ้ตสีอ่อนผูกไทด์ กางเกงสแลคสีดำ เรียบร้อยที่สุดในชีวิต...ตอนเรียนยังไม่เคยเรียบร้อยขนาดนี้เลย...อีกอย่างตอนเรียนก็ไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้าตอนเช้า ๆ อย่างนี้ด้วย...เห็นแล้วเหนื่อยแทนคนที่ต้องขึ้นรถไฟฟ้าที่คนแน่นอย่างนี้จัง...โชคดีที่ผมใช้บริการแค่สองสถานี...ถ้าต้องใช้บริการหลายสถานี คงย้ายที่อยู่ไปพักใกล้ ๆ ออฟฟิศแน่นอน...
...ลงจากรถไฟฟ้าในสภาพสมบูรณ์ เสื้อผ้ายับนิดหน่อย...น้ำหอมยังหอมดีอยู่...ตึกที่ทำงานของผมอยู่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าไม่ไกลนัก...ใช้เวลาเดินเท้าต่อประมาณ 5 นาที...ตื่นตาตื่นใจกับริมถนนสองข้างทาง...ผู้ในชุดทำงานหลายแบบหลายดีไซน์เดินขวักไขว่...อาหารคาวหวาน ขนม ผลไม้วางขายเยอะแยะ...มีเครื่องประดับ ของใช้จุกจิกน่ารักหลายอย่าง แต่วันนี้มาทำงานวันแรก ห้ามสายเด็ดขาด ตัดใจไว้วันหลังค่อยแวะช็อป...
*
*
...บริษัทที่ผมทำอยู่บนชั้น 19 และ 20 แต่แผนกบัญชีอยู่ที่ชั้น 20...ผมแวะรับบัตรพนักงานที่ฝ่ายบุคคล เพื่อนำบัตรนี้มาใช้รูดลงเวลา และเปิดประตูออฟฟิศ...พนักงานทุกคนต้องคล้องบัตรไว้ตลอดเวลา ทุกครั้งที่เข้าออกออฟฟิศมันจะมีบันทึกไว้เป็นหลักฐาน...
“...สวัสดี...ชื่ออะไรอ่ะ...น่ารักจัง...”  เกย์สาวนางหนึ่งทักผมทันทีที่ผมผลักประตูเข้ามาในแผนก
“...ทีมครับ...”  ผมเก๊กแมนใส่
“...มีแฟนยัง...”
“...เอ่อ...”
“...ล้อเล่น...หน้าอย่างนี้ถ้าบอกว่าไม่มีเราไม่เชื่อหรอก...”  ชีปิดปากหัวเราะ
“...แล้วนี่ผมต้องทำงานโต๊ะไหนครับ...”
“...อุ๊ย...ลืมเลย...ตามมาทางนี้ นั่งใกล้ ๆ เรานี่แหละ...อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกนะ...”
“...ขอบคุณครับ...”
“...หอมจัง...”
“...อะไรนะครับ...”  ผมงง
“...น้ำหอมอ่ะ...หอมจัง...ได้เพื่อนร่วมงานแบบนี้ค่อยเชิดหน้าชูตาแผนกหน่อย...”
*
*
…โต๊ะของผมอยู่ติดกับเพื่อนสาวร่างบาง เสื้อผ้าหน้าผมหล่อนโขกนักร้องเกาหลีออกมาทุกกระเบียดนิ้ว...ชีบอกว่าชีชื่อคิม...ผมมองหน้าชีนิดนึงก่อนจะปลง...เออ...คิมก็คิมวะ...ชีคงรู้ว่าผมคิดอะไร จึงรีบบอกว่า ชื่อจริงของชีชื่อ คิมหันต์ ผมได้แต่ยิ้มให้...ดีแล้วที่รีบบอก ผมจะได้ไม่ต้องแกล้งถามต่อว่าเป็นลูกครึ่งเกาหลีหรือเปล่า...
...บรรยากาศที่ห้องถือว่าโอเคในระดับหนึ่ง...แอร์เย็น...หอมสดชื่น...สะอาดเอี่ยมเพราะป้าแม่บ้านมาช่วยดูแล...โต๊ะของผมก็มีคอมพิวเตอร์ครบชุดหนึ่งเครื่อง ด้านข้างเป็นปริ้นเตอร์สองเครื่อง และสแกนเนอร์ที่เอาไว้ถ่ายเอกสารได้...อุปกรณ์ เครื่องใช้สำนักงานครบครัน...แฟ้มเอกสารต่าง ๆ คิมมาช่วยอธิบายให้อย่างละเอียด...
“...งานของทีม แรก ๆ ก็ไม่มีอะไรยากนะ...เรายังใหม่ ทำพวกใบแจ้งหนี้ ใบเสร็จ แล้วก็ภาษีอะไรพวกนั้นไปก่อน...ถ้าไม่เข้าใจก็ถามคิมเค้าละกัน...”  พี่ผู้จัดการบอกผมหลังจากที่ผมเข้าไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“...ครับ...”
“...คอยดู ๆ กันด้วยนะ...เวลาพวกพนักงานส่งเอกสารหล่อ ๆ มารับเช็ค คิมมันชอบไปกะลิ้มกะเหลี่ย...ดูแล้ว ทีมน่าจะเอาคิมอยู่...พี่ให้ทำงานด้วยกันอย่างนี้ ไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูก...ไม่ใช่พากันเหลวไหลนะ...”  พี่แกพูดขำ ๆ
“...ไม่แน่นะครับ...”  ผมยิ้ม พี่เค้ามองค้อนนิด ๆ
*
*
...ตลอดช่วงเช้า ผมใช้เวลากับการเรียนรู้งาน ซึ่งไม่ยากนัก งานที่โรงแรมยังยากกว่านี้หลายเท่า...ถึงมันจะไม่ยาก แต่ต้องใช้ความละเอียดรอบคอบสุด ๆ พลาดไม่ได้เลย เริ่มหนักใจนิด ๆ แล้ว...ก่อนเที่ยงคิมพาผมไปโชว์ตัวให้ทุกแผนกได้รู้จัก...จนถึงด้านหน้าเค้าท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เมื่อเช้าผมมา ยังไม่มีคนอยู่...ตอนมาสัมภาษณ์ก็ไม่เจอคนนี้...
“...ชัช...นี่ทีม...พนักงานใหม่แผนกเรา...”  คิมแนะนำผมให้เกย์สาวประชาสัมพันธ์รู้จัก
“...สวัสดีครับ...”  ผมทัก และยิ้มให้
“...หวัดดี...”  ผมหุบยิ้มทันทีที่ชีตวัดเสียงตอบกลับ
“...แหม...เพิ่งเจอกันวันแรก...ยิ้มบ้างก็ได้นะ...เดี๋ยวทีมเค้าจะคิดว่าประชาสัมพันธ์ที่นี่เอาไว้เฝ้าหน้าประตู ดักไม่ให้คนเข้ามาติดต่องาน...”
“...นี่...คิม...เรารู้ว่าเราควรจะปฏิบัติกับใครยังไง...กับแขกบริษัทเราก็ยิ้มได้...แต่กับพนักงานด้วยกัน ถ้าเราอยากยิ้มก็ยิ้ม ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่ยิ้ม...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า...”  ชีถามคิม แต่มองหน้าผม
“...ไปกินข้าวกันเถอะคิม...”  ผมตัดบท ไม่อยากยุ่งด้วย
“...อืม...เป็นเราก็เครียดยิ้มไม่ออกหรอก...อยู่ดี ๆ ก็มีคนรูปร่างหน้าตาดีกว่ามาแย่งซีน...”  คิมพูดลอย ๆ แล้วรูดบัตรเปิดประตูนำผมออกมารอลิฟท์
*
*
...คิมยืนลอยหน้าลอยตายิ้มอยู่หน้าลิฟท์ ขณะที่ผมหันหลังไปมองชัชที่ยืนจ้องพวกเราสองคนอยู่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร...ไม่นานนักลิฟท์ก็มาถึงชั้นที่ผมรอ...มีที่เหลือสำหรับเราสองคนพอดีในช่วงเที่ยงอย่างนี้...ลิฟท์ลงไปอีกชั้น ก็มีคนอัดเข้ามาอีกคนอีกจนลิฟท์เต็ม...เลื่อนลงมาอีกชั้น...เป็นชั้นออฟฟิศพี่ยอด...ทันทีที่ประตูเปิด...สองสายตาประสานกันอย่างจัง...พี่ยอดมองผมด้วยแววตาตื่นเต้น...ส่วนผมมองเค้าด้วยสายตาว่างเปล่าทั้งที่ใจเต้นแรง...พี่ยอดทำท่าจะก้าวเข้ามา แต่ประตูลิฟท์ปิดไปซะก่อน...
“...ทีม...รู้จักคุณยอดเหรอ...”  คิมถามผมเบา ๆ
“...เอ่อ.......เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนอยู่นะ...”  ผมตอบเลี่ยง ๆ
“...เค้ามองทีมยังกับคนรู้จักกัน...ถ้าเค้ามองเราอย่างนั้น เราคงละลายแน่ ๆ...”  คิมเริ่มเพ้อ
“...ขนาดนั้นเลยเหรอ...”
“...เดี๋ยวเล่าให้ฟัง...ตรงนี้ไม่สะดวก...”  คิมกระซิบ
“...กินข้าวที่ไหนดี...”  ผมเปลี่ยนเรื่อง
“...เดี๋ยวเราพาไปเอง...ร้านนี้เริ่ดที่สุด...”
*
*
...ตอนแรกนึกว่าจะพาผมไปกินอาหารเกาหลี หรืออย่างน้อยก็อาหารญี่ปุ่นให้เข้ากับลุค...ที่ไหนได้...อาหารกลางวันมื้อแรกกับเพื่อนร่วมงานคนแรกคือ ข้าวเหนียว ส้มตำปู ไก่ยาง ลาบหมู...ไม่ได้กินอาหารแบบนี้มานานมาก อร่อยจริง ๆ ยิ่งได้กินกับเพื่อนสาวขาเม้าท์ยิ่งทำให้บรรยากาศในการกินดีขึ้นมาก...
...พี่ยอดนี่เป็นที่ต้องตาต้องใจสาวเทียมจริง ๆ...ผมกับคิมเริ่มจะออกลายเม้าท์แบบเข้ากันได้ในหลาย ๆ เรื่อง...ยกเว้นเรื่องศิลปินเกาหลีที่ผมไม่ได้ติดตามเลย...คิมบอกว่าพี่ยอดจัดได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงที่หล่อที่สุดในตึกนี้เลย...บริษัทอื่นมีแต่เจ้าของที่เป็นเสี่ยอายุมาก ไอ้ที่หล่อ ๆ เด็ก ๆ ก็เป็นแค่พนักงานธรรมดา ไม่น่าสนใจ...
...และยิ่งพวกเค้าเห็นว่าพี่ยอดพี่ยอดไม่มีทีท่าสนใจใครเป็นพิเศษ และมีข่าวว่าโสด หญิงแท้ หญิงเทียมหลายนางในตึก 30 ชั้นแห่งนี้จึงมีความหวังจะได้เป็นคุณนายเมียเจ้าของบริษัทนำเข้าส่งออกชิ้นส่วนอุปกรณ์ซ่อมแซมบ้านที่หนุ่ม และหล่อที่สุดคนนี้...รวมทั้งชัชวาล เกย์สาวประชาสัมพันธ์ที่บริษัทผม...
“...อู๊ยยยยยยยยย...ขอเม้าท์...นังชัชอ่ะ...มันไม่ชอบคนที่ดูดีกว่า...มันถึงได้ทำหน้าเป็นตูดตอนเจอทีมอ่ะ...”
“...แต่คิมก็น่ารักนะ...” 
“...ก็นั่นไง...ก่อนที่ทีมจะมา มันก็ไม่ชอบเราเหมือนกัน...ระวังมันหน่อยละกัน...มันเข้าใกล้ผู้ใหญ่ได้มากกว่าเรา...”
“...ถ้าเราไม่ได้ทำผิด ก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย...”
“...เรื่องงานไม่กลัวก็ได้...แต่ต้องกลัวมันงาบคุณยอดน่ะสิ...อีนี่มันไว...ห้องน้ำชั้นเราก็มี แต่มันชอบไปเข้าห้องน้ำชั้นออฟิศคุณยอด...อีนี่มันขอแค่ได้เจอวันละครั้ง มันก็มีความสุขแล้ว...บางวันนะ...มันลงทุนนั่งเฝ้าที่ชั้นล่างเช้าเย็นเลย...”
“...อืม...แรงเนอะ...”
“...มันแรงกว่านี้อีก...อยู่ไปเดี๋ยวก็รู้...”
*
*
...ผมใช้เวลาพักที่เหลือกับการเดินซื้อขนมมากินเล่นในช่วงบ่าย...อากาศร้อนไปนิดนึง แต่ก็พอเดินได้ เพลินกับการเลือกซื้อของกินแปลก ๆ ที่ผมไม่ได้กินมานานหลายปี...ผมเห็นคิมมองขนมหลายอย่าง แต่ไม่ซื้อ เท่าที่ได้คุยกันคร่าว ๆ ผมคิดว่ารายได้ของเค้ามันพอดีกับค่าใช้จ่าย...ดังนั้นขนมทั้งหลายตรงหน้า เป็นสิ่งไม่จำเป็นสำหรับเค้า...ถึงจะอยากกิน แต่ก็ต้องอดใจไว้...ผมเลยจัดให้ชุดใหญ่...เราสองคนหิ้วถุงขนมเต็มไม้เต็มมือกลับมาที่ตึกอีกครั้งก่อนบ่าย...
“...ว๊ายยยยยยยย...คุณยอด...หน้าเรามันมั้ยทีม...ผมล่ะยุ่งป่าว...”  คิมกรี๊ดเมื่อเห็นพี่ยอดยืนหล่อเด้งที่ประชาสัมพันธ์ชั้นล่างของตึก พลางควักกระดาษซับมันมาซับหน้าและจับผมดึงให้เป็นช่อจัดทรงใหม่
“...ดูดีแล้วเพื่อน...”  ผมพูดยิ้ม ๆ พลางเดินเข้าประตูตึกไปโดยที่ไม่มองพี่ยอดเลย
“...ทีม...”  พี่ยอดเดินมาเรียก
“...เรารู้จักกันด้วยเหรอครับ...”  ผมถามและทำหน้างง ๆ
“...อย่าล้อเล่นอย่างนี้สิ...พี่ยอดไง...ขอตัวทีมแป๊บนึงนะครับ...”  พี่ยอดพูดกับคิม แล้วจับแขนผมลากเบา ๆ ไปที่อีกด้านของล็อบบี้
“...ทีม...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่...”
“...กลับมาจากไหนครับ...”  ผมถามหน้าซื่อ
“...อังกฤษไง...ทีม...พี่ซีเรียสนะ...เราคุยกันดี ๆ เหอะ...”
“...อังกฤษไหน...คุณเป็นใคร...”  ผมยังกวนไม่เลิก
“...ทีม...”  พี่ยอดเรียกชื่อผมเสียงรอดไรฟัน
“...คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไงอ่ะ...” 
“...ทีมแกล้งลืมพี่ใช่มั้ย...พี่ยอดไง...จำผัวไม่ได้เหรอ...”  พี่ยอดเริ่มโกรธ
“...พี่ยอดตายไปนานแล้ว...”  ผมพูดเสียงสั่นพลางจ้องหน้าเค้า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
“...พี่ขอโทษ...พี่....”
“...ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ...”  ผมเดินหนี ไม่รอฟังพี่ยอดพูดต่อ
*
*
...คิมเห็นสีหน้าผมไม่ดี จึงไม่ถามอะไร ทันทีที่ขึ้นถึงชั้น 20 ผมก็เลี่ยงเข้าห้องน้ำ...ยังไม่ทันจะปิดประตู น้ำตาผมก็ไหลออกมาเหมือนก๊อกแตก...เมื่อกี้...พี่ยอดคนเดิมที่ผมคิดถึงทุกวันมายืนตรงหน้าผม...อยากจะกอดแน่น ๆ ให้หายคิดถึง...แต่ที่ทำได้คือแกล้งแสดงทีท่าเหินห่างตามที่ได้วางแผนไว้...ผมมีวิธีทำให้พี่ยอดรู้สึกถึงจิตใจผมแล้ว...5 ปีที่ผ่านมา ผมต้องอยู่กับความเสียใจ คำขอโทษคำเดียวไม่พอหรอก...นี่เป็นแค่การเริ่มต้น...ไม่กลัวว่าพี่ยอดจะทนไม่ไหวด้วย...เพราะในความคิดของผม พี่ยอดตายไปแล้วจริง ๆ...ผมทำใจได้แล้ว...ถ้าพี่ยอดไม่ง้อ และเราต้องเลิกกันจริง ๆ ผมก็ไม่สน...เสียใจตอนที่จากตายไปแล้วนี่...ถ้าต้องจากเป็นอีกสักครั้ง คงไม่เสียใจไปมากกว่าเดิมหรอก...หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ...ผมให้กำลังใจตัวเอง...

****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ และทุกความเห็น...ขอโทษที่ทำให้รอนาน...ช่วงต้นเดือนยุ่งมาก ๆ เลยมาต่อให้ช้า และสั้นไปหน่อย...ตอนต่อไปจะเป็นยังไง อะไรก็เกิดขึ้นได้อีกหรือเปล่า...รอนิดนึงนะครับ...กำลังเร่งเคลียร์งานอยู่...
...เป้...

[KM]

จิ้มพี่เป้


น่าติดตามมากๆๆๆ

[IZE]

ทีมทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้เนี่ย

สงสารพี่ยอดจัง

[kitty]

 :monkeysad:สงสารพี่ยอดอะๆๆๆๆๆๆๆ  สงสารทีมด้วยยยยยยยยยยยยยยย

[ARMTORY]

น่าสงสารพี่ยอด แต่ทีมก็น่าสงสาร

ดูท่าแล้วนางชัช นี้คงจะสั่นเป็นเจ้าเข้าแน่เลย

ถ้ารู้ว่าพี่ยอดกะทีมเป็นอะไรกัน

[กระต่ายชมจันทร์]

ทีมเอ๊ย เสียใจตอนจากตายแล้วคิดว่าจะเสียใจตอนจากเป็นคงไม่เท่าไหร่น่ะคิดผิดแล้วมั้ง

จากตายน่ะมันอยู่ในช่วงที่เรากำลังมีความสุข เค้าคือคนของเรา แต่ถ้าจากเป้นตอนนี้ต้องมาเห็นหน้าเค้าทุกวัน ยังจำถึงช่วงดีๆที่มีกันและถ้าเค้าไปชอบคนอื่นเราก็จะยิ่งเสียใจนะ

ถ้าทีมแกล้งพี่ยอดกลับแบบนี้ยิ่งแสดงว่าทีมน่ะคิดถึงพี่ยอดจะตายแค่อยากจะให้เขามาง้อมั้ง

ขอบคุณคุณเป้ค่ะที่เอามาลงให้อ่าน จะตั้งตารอตอนต่อไปเลยค่ะ

[vvivy]

สงสารพี่ยอด...แต่ก็เข้าใจทีม

ขอบคุณคุณเป้ที่มาต่อให้ค่ะ...

รอติดตามนะคะ..เป็นกำลังใจให้เสมอ

[｡◕rainfall◕｡]

มาทำงานวันแรกก็มีคนไม่ชอบทีมเลยอะ

แถมยังมาปิ๊งพี่ยอดอีก

แงๆดูเศร้าๆเนอะตอนที่เมินพี่ยอด

แล้วพอพี่ยอดพูดว่า

We belong together (Season II) ตอนที่ 2

“...ทีมแกล้งลืมพี่ใช่มั้ย...พี่ยอดไง...จำผัวไม่ได้เหรอ...”  พี่ยอดเริ่มโกรธ

แอบกรี๊ดเลยอะ แบบได้ใจความมากมายอิอิ

ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ

[Nichdia]

แง้ ทำไมทีมถึงโหดร้ายกับพี่ยอด

แต่ห้าปีที่ผ่านมาพี่ยอดก็โหดร้ายเหมือนกันแหละ

อาจจะเหมือนฝันไปที่ได้กลับมาเจอกันอีก

แต่ก็ต้องให้รู้ความรู้สึกที่ทอดทิ้งกันไปบ้างแหละเนอะ

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

สงสารพี่ยอด อ่ะฮือๆๆๆๆๆ 
               นังชัชก็เตรียมงาบเต็มที่เลยสินะ 
                                   เห็นใจพี่ยอดหน่อยเถอะพีทีม ......... Plz ~ 

[jasmin]

ถ้าทำแล้วเจ็บทั้ง 2 ฝ่ายแบบนี้ก็แย่สิ

สงสารทีมมากกว่าต้องทำเรื่องที่ฝืนความรู้สึก

แล้วไหนจะต้องมารับมือกับคนร้ายๆอีก

โผล่มา 1 แระ รอดูต่อไปว่าทีมจะจัดการกับพี่ยอดยังไง

[mecon]

้เหตผลของความใจร้ายของนุ้งทีม ......เฮ้อคนอ่านอยากลาบวช
ลูกเอ้ยชีวิตเราสั้นนัก ถ้าพี่เค้าตายไปตอนนี้หนูก็จะไม่เสียใจและเข้มแข็งแบบนี้
ชิมิลูก .................อิพี่ยอดง้อเมียต่อไปนะ  

+1 คะ

[namtaan]

ก็คิดว่าเข้าใจทีมอย่างที่สุดนะ

พี่ยอดคิดเองเออเองมาตลอด
เมื่อคิดว่าทีมต้องทำใจได้ ถึงเวลานี้ พี่ยอดก็ต้องเรียนรู้บ้าง

อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ อยากให้ทีมเข้มแข็ง สู้ๆอ้ะ
แต่กลัวจริงๆ กลัวว่านานๆไปพี่ยอดไม่เปลี่ยนใจแต่จะทำประชดอะดิ
คุณนายชัชรออยู่นะนั่น  กว่าจะสมรัก สมรส สงสัยมีลุ้นอีกเยอะ

บวก 1 แต้มนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณเป้ มาช้ายังดีกว่าไม่มาค่ะ

[Cha Ris Ma]

 
เรามันใจง่ายเจงๆ
แค่พี่ยอดมาออกนิดๆหน่อยๆ
ก็ใจอ่อนอยากให้ทีมยกโทษให้ซะแล้ว

+1

[ifwedo]

มาเอาดิลโด้ดันพี่เป้

[tutu]

หุหุ......ต้องเอาคืน......ให้สาสม

[kenshinkenchu]

อู๊ย....... มันมาก 
พี่ยอดยังได้ใจเหมือนเดิม  แบบพี่ยอดหาได้ที่ไหนในสากลโลกบ้างคะ
จะไปดักตีหัวลากเข้าถ้ำเลย  พระเอกในดวงใจมากๆ

[Solar cell]

บวกหนึ่งให้เป้ครับ

พี่ยอดยังน่ารักเหมือนเดิม
ทีมครับอย่าทิฐิกับความรักมากนะน้อง
หยิกเล็บ เจ็บเนื้อ...เชื่อเถ้อะ 

[viky_mama]

โธ่หนูทีม เสียใจได้ เล่นตัวได้ แก้แค้นได้ แ่ต่เอาพอประมาณพอนะ เพราะสุดท้ายคนที่จะเสียใจก็คือเรา