หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[jantaro]

 

[mascot]

รอมา 5 ปีแล้ว คนเขียนจ๋า อยากเจอพี่ยอดๆๆๆๆๆ

ขอ part II ด่วนๆนะ

ps. เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่รักคนแต่งมาก ติดตามตอนต่อไปได้เรื่อยๆ
      อ่านแล้วไม่ขาดตอน 

[IIMisssoMII]

 

 

[Nabee]

เพิ่งตามอ่านจนทันแล้ว...เย้ ๆ ๆ ^^'
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากเลยฮับ
เนื้อเรื่องลื่นไหลมาก ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก ทีม กับ พี่ยอดมากขึ้น -//////-
ชอบคาแรคเตอร์ของทีมมากอ่ะ เจ๋งที่สุดเลย ใครร้ายมาก เราก็ต้องร้ายตอบ
ลุ้นแทบแย่ตอนที่อ่านตอนที่ 50 จบ นึกว่าจะจบแบบนั้นซะแล้ว
แต่เคยแอบคิดตอนอ่านนะ ว่า พี่ยอดเค้ามีความเกี่ยวข้องกับเจ้าของโรงแรมหรือเปล่า???
แล้วที่พี่ยอดหายไป 5 ปีเนี่ย...พี่ยอดหายไปไหนมา???....แล้วรอดมาได้ยังไง???

เอาเป็นว่าจะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ...ว่าสรุปแล้ว พี่ยอดหายไปไหน???....แล้วกลับมาครั้งนี้จะจำทีมได้มั้ย???
(น้ำเน่าไปไหมฟ่ะ...ความคิดช้าน -*-)

่ปล. ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ด้วยนะฮะ...รักคนเขียนเท่าโลกกว้าง...อิอิ~*

[kongkilmania]

ก่อนอื่น...ขอปาดน้ำตาที่ไหลเพราะความซึ้งใจที่น้องเป้มาต่อ //กระซิกๆ

อ่านช่วงแรกๆ ลุ้นตลอดว่าทีมจะได้ข่าวพี่ยอดไม่ตายเมื่อไหร่ แต่แห้วซะงั้น //สะอึกสะอื้น

และแล้ว 5 ปีก็ผ่านไป ไวเหมือนโกหก //กรี๊ดดดดดดดดด (ไม่ไหวแล้ว พี่ยอดของเดี๊ยนตายจริงๆเหรอเนี่ย T___T)



ถึงจะมีน้องต้อมหน้าใหม่ใสปิ๊งมาทำให้เขวไปชั่วครู่ (แอร๊ยยยย...พี่ยอดขา!หนูขอโต๊ดดดด)

แต่เราก็ยังคิดถึงพี่ยอดอยู่นะ

ละ

แล้ว

แล้ว....

ที่เห็นเหมือนกันทั้ง 3 สาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ลเนี่ย พี่ยอดจริงๆช่ายม๊ายยยยย 


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........................

ค้างงงงงงงง   

น้องเป้มาต่อด่วนนนนนนน......

[โน๊อา]

น้องเป้.................................................

กลับมานะ 

[● MaYa~Boy ●]

พี่ยอดกลับมา พี่ยอดกลับมา

[thisispom]

พี่ยอดกลับมาแล้ว ดีใจจัง ขอบคุณนะคะน้องเป้

[patee]

 

ยังรออ่านต่อนะคะ

[SoN]

^^

[*SparklinG*]

พี่ยอดกลับมา แต่คนเขียนหายไป ?? แง้วววว รีบมาต่อซิจ๊ะ

[IIMisssoMII]

 

[gneuhp]

คิดถึง ทีม กะ พี่ยอด แอนด์ พี่เป้

ปล. รอตอนต่อไปอยู่ค่าา สู้ๆๆๆ

[Cheeze]

รอรอตอนต่อไปอย่างตื่นเต้น
คิดถึงพี่ยอดดด 5ปีแล้วน้ะที่พี่ยอดหายไปปป TT~


พี่เป้ รออยู่น้ะจ้ะ )

[u-only-one]

พี่ยอดดดดดดดดด  กลับมาเถอะนะ

น้องเป้~~~~~ 

น้องเป้มาทำให้ค้างแล้วจากไป 

อยากให้รู้ว่ารออยู่ทุกวันเลยนะ....

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) Part 1
...เมื่อผมตั้งสติได้จึงรีบเมมทะเบียนรถคันนั้นไว้ในมือถือทันที...อย่างน้อยก็น่าจะช่วยทำให้ตามพี่ยอดได้ง่ายขึ้น...หลังจากนั้นผมจึงแยกย้ายกับเพื่อนสาวโดยติดค้างของฝากไว้ก่อน เพราะผมยังไม่ได้รื้อกระเป๋าเลย...

...เรื่องที่ผมเพิ่งเจอมันค้างคาอยู่ในใจ...เมื่อทำอะไรเสร็จ เตรียมจะนอน นึกได้ว่าเราไม่เคยติดตามเรื่องของพี่ยอดเลยนี่หว่า...หลังจากรู้ว่าเค้าเป็นหนึ่งในผู้เสียชีวิตในเหตุการณ์สึนามิเมื่อห้าปีก่อน...ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำได้ก็คือทำบุญกรวดน้ำให้พี่ยอดบ่อย ๆ ...พยายามไม่คิดถึงเค้า ไม่พูดถึง ไม่รับฟังคนอื่น เพราะไม่อยากร้องไห้อีก...

...คืนนี้ผมเปิดโน้ตบุค เข้าเวปค้นหารายชื่อผู้เสียชีวิตอีกครั้ง...เวปแรกไม่มีชื่อพี่ยอด...เวปต่อมาก็ไม่มี...ผมค้นต่ออีกหลายเวปก็ไม่มีชื่อพี่ยอดปรากฏอยู่เลย...มีลุ้นแล้ว...พี่ยอดอาจจะยังไม่ตายก็ได้...ผมยิ้มอยู่คนเดียวที่หน้าจอคอม...และคิดจะหาข้อมูลเพิ่มโดยขอความช่วยเหลือจากคนนึงที่น่าจะรู้ลึกรู้ดี...เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...เจ๊รุจ...

...พี่รุจเป็นคนเดียวที่ผมติดต่อด้วยมากที่สุด เพราะแกจะส่งเมล์มาถามไถ่ความเป็นอยู่ของผมบ่อย ๆ แกต้องใช้เมล์ติดต่องาน ทำให้สามารถส่งข้อความหาผมเป็นประจำ...แต่แกไม่ค่อยเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวแกมากนัก ส่วนมากจะถามความเป็นไปของผมอย่างเดียวมากกว่า...และพี่รุจนี่แหละที่คอยย้ำเตือนผมเรื่องพี่ยอด ทุกครั้งที่อ่านเมล์พี่รุจ ผมจะน้ำตาคลอทุกครั้ง...

...เมล์ที่พี่รุจใช้ปัจจุบันนี้เป็นเมล์ที่เค้าต้องใช้ติดต่อเรื่องงาน ผมมั่นใจว่าพรุ่งนี้สาย ๆ พี่รุจต้องตอบเมล์กลับแน่นอน...ผมปิดคอม ปิดไฟ เข้านอนใต้ผ้าห่มอุ่น กอดหมอนนุ่ม ๆ และหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่ในหัวใจกลับมีความสุขที่เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง...
*
*
...สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากตื่นนอนในตอนสายก็คือเช็คเมล์...ไม่ผิดคาดเลย...พี่รุจตอบกลับ แต่ไม่พูดถึงเรื่องพี่ยอดที่ผมถามว่าทำไมไม่เห็นชื่อพี่ยอดในรายชื่อผู้เสียชีวิต...ไม่ได้การแล้ว พี่รุจต้องปิดบังอะไรอยู่แน่ ๆ...
“...ฮัลโหลเจ้...”  ผมเปลี่ยนไปใช้ซิมเบอร์เดิมโทรเข้ามือถือพี่รุจ เพราะไม่อยากให้เค้ารู้ว่าผมกลับมาแล้ว
“...อะไร เจ๊ยุ่ง...”
“...โห...นาน ๆ ได้คุยกัน อย่าแกล้งยุ่งสิ...” ผมกัดขำ ๆ
“...มีอะไรว่ามา...”
“...ทีมไม่เห็นชื่อพี่ยอดในเวปอ่ะ...เกิดอะไรขึ้น...”
“...จะไปรู้ได้ไงล่ะยะ...คนตายเป็นหมื่นเป็นแสนคน เค้าก็อาจจะมีตกหล่นกันได้...”
“...มีคนบอกทีมว่าเห็นพี่ยอดที่กรุงเทพฯ...”  ผมถาม
“...ตาฝาดมั้ง...”  เจ๊รุจปัด
“...คงงั้นแหละ...โอเคเจ้...ไม่รบกวนแล้ว...สวัสดีจ้ะ...”  ผมวางสาย และกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนอีกคนต่อทันที
*
*
...ผมโทรไปจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวบ่ายนี้มุ่งตรงไปเชียงใหม่ และซื้อตั๋วกลับในเที่ยวบินสุดท้ายวันนี้เช่นกัน...คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้แล้ว...พี่รุจพูดจาแปลก ๆ ผมต้องคาดคั้นด้วยตัวเอง...ที่นั่งว่างในช่วงบ่าย ผมใช้เวลาที่เหลือเดินไปหาข้าวเช้ากิน...เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์ที่ผมพักดีอยู่อย่างนึงที่ราคาห้องไม่รวมอาหารเช้า ประหยัดขึ้นมาอีกนิด และเหมาะกับผมที่ชอบทำกับข้าวกินเองมากกว่า...ห้องนี้มีครัวเล็ก ๆ อยู่ตรงมุม มีซิงค์ล้างจาน มีตู้เย็นใหญ่ มีไมโครเวฟ...แต่มาอยู่วันที่สองผมยังไม่ได้เตรียมตัวซื้อของสดเข้าตู้เย็นเลย...
“...ไฮ ฟิลิป...นี่ของฝากของยูกับมิ้นท์...”  ผมส่งถุงของฝากให้ฟิลิป
“...ขอบคุณครับ...”
“...ว้าว ยูพูดไทยชัดมากเลยนะ...”
“...ผมพูดได้เยอะแล้ว...ทีมพูดภาษาไทยกับผมก็ได้นะ...”
“...จ้า...”
“...อีนี่...คุยอะไรกับผัวกู...”  อีมิ้นท์ส่งเสียงมาก่อนตัว
“...กูเอาของฝากมาให้...”
“...อุ้ย...ไหน ๆ ดูหน่อย...”  มิ้นท์เปิดถุง แล้วกรี๊ดลั่น ก็มันเป็นของที่มิ้นท์บ่นอยากได้มานาน
“...เฮ้ย...วันนี้กูจะไปเชียงใหม่ อยากได้อะไรมั้ย...”
“...ไปทำอะไร กลับเมื่อไหร่...
“...ไปหาเจ๊รุจ...กลับคืนนี้แหละ...”
“...อ้าว...แล้วน้องต้อมของกูล่ะ...”
“...เมื่อคืนมึงไม่เห็นพี่ยอดเหรอ...กูอยากรู้ว่าตกลงพี่ยอดเป็นยังไงกันแน่...กูว่าพี่รุจมีอะไรปิดกูอยู่...”
“...ลงทุนเนอะ...เฮ้อ...แต่เป็นกูก็คงทำอย่างมึงแหละ...ถ้าจะหาของฝาก...กูอยากได้ละอ่อนเหนือซักคน...หนีบขึ้นเครื่องมาเลยนะ...”  มิ้นท์กระซิบ
“...อีเวร...กูจะซื้อน้ำพริกหนุ่มมาฝากละกัน...”  ผมสรุปให้
“...อย่าลืมสิว่ากูเป็นคนเหนือ ทำกินเองได้...”
“...เออ กูลืมไปว่ามึงทั้งสวย ทั้งเก่ง...อืม...มิ้นท์ มึงทำอะไรให้กูอย่างนึงได้ป่ะ...”  ผมยื่นกระดาษจดรายละเอียดของพี่ยอดให้มินท์
“...อะไรเนี่ย...”
*
*
...ผมถึงกับยิ้มด้วยความดีใจเมื่อมิ้นท์วางสายสุดท้ายลง...เพื่อนสาวช่วยผมได้มาก มันโทรถามหน่วยงานทั้งหลายเพื่อเช็คว่าพี่ยอดยังมีชีวิตอยู่หรือไม่...ทุกหน่วยงานบอกว่าพี่ยอดยังมีชีวิตปกติ และมิ้นท์สามารถหาข้อมูลได้มากกว่านั้น...ผมมองดูกระดาษที่จดที่อยู่ และสถานที่ทำงานของพี่ยอดที่เช็คได้จากหมายเลขทะเบียนรถที่จดทะเบียนในนามของบริษัท...เราอยู่บนถนนสายเดียวกันแล้วพี่ยอด...วันนี้ผมไม่ว่าง อีกไม่นานจะขอบุกเซอร์ไพร้สถึงที่เลย...
*
*
...ระหว่างการเดินทางไปเชียงใหม่เพื่อไปหาพี่รุจที่โรงแรมแกทำงานอยู่ตอนนี้...ผมสับสนไปหมด...พี่ยอดยังไม่ตาย แล้วทำไมไม่ติดต่อผม...พี่รุจรู้เรื่องนี้หรือเปล่า...ผมควรจะโกรธมั้ย...แล้วถ้าเหมือนในหนังล่ะ...ถ้าพี่ยอดความจำเสื่อม จำเราไม่ได้ เราจะทำยังไง...
“...แกกลับจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่...”  พี่รุจถามเอ๋อ ๆ หลังรับไหว้ผม
“...เมื่อวานนี้จ้ะ...”  ผมทำท่าจะพูดต่อ แต่พี่รุจขัด
“...จะถามเรื่องนั้นใช่มั้ย...ตามเจ๊มานี่...”  พี่รุจเดินนำผมไปที่ล็อบบี้ด้านในสุด
“...เจ๊รู้ว่าพี่ยอดยังไม่ตายใช่มั้ย...”
“...อืม...”
“...แล้วทำไมไม่บอกทีมอ่ะ...”  ผมพูดเสียงสั่น เมื่อพี่รุจพยักหน้ารับ
“...เจ๊ขอโทษ...ยอดมันห้ามเจ๊ไว้...”
“...เพื่อ...”
“...มันบอกว่าทีมกำลังจะไปได้ดี...ตอนนั้นแกจะไปอังกฤษ ถ้าเจ๊บอกแกก็คงไม่ไปใช่มั้ยล่ะ...”
“...เจ๊ก็เลยให้ทีมไป...ให้ทีมเสียใจมาตลอดห้าปีเนี่ยนะ...”  ผมพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง
“...ยอดมันขอเวลาสร้างเนื้อสร้างตัวก่อน...อีกอย่าง...เอ่อ...”  
“...อะไรเจ้...”
“...มันน้อยใจอ่ะ...มันบอกว่าแกกับมันต่างกันเกินไป...มันบ้า ๆ บอ ๆ คิดอะไรแบบนั้นก็ไม่รู้เนอะ...”  พี่รุจปลอบผม เมื่อเห็นน้ำตาผมไหลคงมาถึงคาง
“...เค้ามีสิทธิคิด ทีมไปว่าอะไรเค้าไม่ได้หรอก...”
“...แล้วนี่แกจะทำยังไงต่อไป...”
“...หางานทำไปก่อน...จริง ๆ แล้วทีมอยากมีกิจการของตัวเองอ่ะ...”
“...อืม...ยอดมันก็เป็นเจ้าของกิจการแล้วเหมือนกัน...กำลังไปได้สวยเลยนะ...ตอนสึนามิ มันช่วยชีวิตนักธุรกิจญี่ปุ่นไว้ เค้าเลยรักมันเหมือนลูก...เค้าพามันไปดูงานที่ญี่ปุ่น แล้วก็ช่วยเหลือทุกอย่างจนเจ้ายอดมันได้ดีอย่างนี้...”
“...เหรอ...”
“...แกก็อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยแบบมันนะ...นี้ถามันรู้ว่าแกกลับมาคงดีใจน่าดู...”
*
*
...พี่ยอด...ถึงผมจะดีใจที่พี่ยอดมีชีวิตอยู่...แต่สิ่งที่พี่ยอดทำในครั้งนี้มันเกินที่ผมจะให้อภัยง่าย ๆ...ถ้าตอนนั้นผมรู้ว่าพี่ยอดยังอยู่ ผมก็ไปอังกฤษเพื่ออนาคตได้ แต่คงไม่ไปนานแบบนี้...และอีกอย่างผมเสียดายโอกาสที่จะได้เป็นสจ๊วตด้วย...แต่ก็ยังดีพี่รุจบอกว่าพี่ยอดยังเป็นห่วง ยังใส่ใจผมเหมือนเดิม มันทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง มิน่าล่ะ เจ๊ถึงได้ชอบสืบความเป็นไปของผม...ถามทุกครั้งที่ส่งเมล์คุยกันว่าผมมีแฟนใหม่หรือยัง...เสียใจขนาดนั้นจะให้มีแฟนใหม่ง่าย ๆ เลยเหรอ...

…ผมรอพี่รุจเลิกงาน และไปกินข้าวเย็นกันที่ห้างดังของเชียงใหม่...เรื่องราวต่าง ๆ ของพี่ยอดถูกเล่าออกมาอย่างมากมาย เจ๊แกคงอึดอัด เพราะปกติแกเป็นคนเก็บความลับไม่อยู่ แต่คราวนี้ต้องปิดเรื่องสำคัญไว้ถึงห้าปี...ผมก็น่าจะจับพิรุธได้ตั้งนานแล้ว แต่ตอนนั้นมัวแต่ยุ่งเรื่องเรียน และเรื่องงานจนลืมคิดถึงพี่ยอดไปเลย...ผมปล่อยให้ความเสียใจครอบงำ ทำให้ไม่ได้ใช้สติในการสืบหาความจริงตั้งแต่แรก...แค่เห็นชื่อ และโทรถามก็คิดว่าพี่ยอดตายแล้วจริง ๆ...แต่ถ้ามองโลกในแง่ดีก็ได้...อย่างน้อยผมก็กลับไปอยู่กับครอบครัวนาน ๆ และสามารถคว้าปริญญาโทมาให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจ...ไม่รวมกับเงินเก็บที่ได้จากการทำงานตลอดห้าปีอีกหลายปอนด์ คิดเป็นเงินไทยก็เฉียดล้าน...
*
*
...เช้าวันต่อมา...ผมจัดการกับเรื่องส่วนตัวหลายอย่าง เตรียมเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่กรุงเทพฯ...อากาศที่นี่ร้อนจริง ๆ ผมกลับมาที่พักอีกทีก็บ่ายแก่ ๆ พร้อมข้าวของเครื่องใช้อีกหลายอย่าง...ท่าทางผมจะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน...ถ้าไปเช่าคอนโดอยู่คงลำบากกว่านี้...เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์จะเหมือนโรงแรม แต่ถูกกว่า...มีการให้บริการหลายอย่าง...ทำความสะอาดห้องนอน ห้องน้ำให้ทุกวัน...แต่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนวันเว้นวัน เพราะแขกนอนคนเดียวนาน ๆ ไม่เหมือนโรงแรมที่ต้องเปลี่ยนผ้าทุกวัน...
“...คุณทีมตัดผมใหม่เหรอครับ...”  ต้อมทักผมทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าห้อง เค้ากำลังทำความสะอาดห้องให้ผมอยู่
“...อืม...เด็กลงปะ...”   ผมพูดเล่น ๆ
“...คุณทีมยังไม่แก่นี่ครับ...”
“...เรียกพี่ก็ได้...เรียกคุณมันดูห่างเหินยังไงไม่รู้...”  ผมแหย่ น้องต้อมหน้าแดง
“...คนอื่นได้ยินแล้วมันไม่ดีอ่ะครับ...”
“...แล้วต้องเรียกยังไงถึงดูดีล่ะ...เรียกที่รักมั้ย...”  ผมแกล้งต่อ
“...ให้ผมช่วยเก็บนะครับ...”  ต้อมเขิน และเปลี่ยนเรื่องพูดโดยเอาของที่ผมซื้อไปเก็บเข้าตู้เย็น
“...พี่อยากให้ช่วยอย่างอื่นมากกว่า...”  ผมมองหน้าต้อมยิ้ม ๆ
“...อะไรเหรอครับ...”
“...ไม่ต้องกลัว...ไม่ใช่เรื่องนั้น...อีกสองสามวันพี่จะบอกละกัน...”
“...ครับ...”
*
*
...คืนนั้นพวกเรารวมตัวกันอีกครั้ง...แก้วได้รับของฝากจากอังกฤษแล้ว ถึงมันจะชอบ แต่ก็บ่นเพราะรู้ว่าของที่ได้ราคาสูง ผมต้องบอกว่าซื้อที่โน่นไม่แพง...ต้อมและน้องคนอื่น ๆ ที่มากินข้าวด้วยก็ได้ขนมไปคนละกล่อง...ผมขอตัวเอาแก้วกับมิ้นท์แยกโต๊ะออกมาเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว...ผมเล่าเรื่องพี่ยอดให้พวกมันฟังหมดเปลือก และบอกเพื่อนสาวว่าผมจะทำอะไรต่อไป...
“...อีนี่...แรงอ่ะ...อยากเห็นหน้าพี่ยอดตอนที่เจอมึงจัง...”
“...ทีมแน่ใจว่าจะได้งานนี้เหรอ...”  แก้วถามด้วยความเป็นห่วง
“...อืม...เราโทรไปคุยคร่าว ๆ แล้ว...พรุ่งนี้เช้าไปสมัคร เค้าจะสัมภาษณ์เลยด้วย...”
“...ถ้าไม่ได้ล่ะ...”  มิ้นท์ถามบ้าง
“...ก็ให้มันรู้ไปสิ ตึกนั้นมีตั้งหลายชั้น หลายบริษัท...กูต้องหางานได้ซักที่แหละ...ใช้วุฒิตรี น่าจะหางานได้ง่ายขึ้น...”
“...จะไหวเหรอ...งานหนัก...เงินเดือนก็น้อยนะ...”
“...ไม่เป็นไรหรอก คิดซะว่าไปหาประสบการณ์...”  ผมยิ้มให้เพื่อนเห็นเพื่อไม่ให้มันเป็นห่วง
“...เออ...กูจะรอดูอีคุณหนูอย่างมึงไปตกระกำลำบาก...”
*
*
...วันนี้ผมไปสมัครงานบริษัทหนึ่งที่ตึกเดียวกับออฟฟิศพี่ยอด...เจาะจงหางานบริษัทที่เช่าพื้นที่อยู่ชั้นบนถัดจากของพี่ยอดไปหนึ่งชั้น...มันเป็นบริษัทญี่ปุ่นรับทำเกี่ยวกับการจัดระบบไฟฟ้าตามโรงงานต่าง ๆ...ผมได้สัมภาษณ์กับผู้จัดการหลายแผนกจนมาสรุปที่แผนกบัญชี...ซวยแล้วสิ...ผมจบการตลาด แต่เค้ารับผมให้มาทำบัญชี...
...ในการสมัครงานครั้งนี้ ผมใช้วุฒิปริญญาตรี บริหารธุรกิจ สาขาการตลาดมาสมัคร...ไม่มีใครรู้ว่าผมจบเอ็มบีเอมาเช่นกัน...ถ้าเราใช้วุฒิสูงเกินไปสำหรับบริษัทอย่างนี้ โอกาสได้งานของผมคงไม่มี...ทำเล่น ๆ ไปก่อน...งานนี้ผมทำเพื่อพี่ยอด...เราจะได้ใกล้กันอีกนิด...ผมย้ำกับพี่รุจว่าถ้าพี่ยอดถาม ให้บอกว่าติดต่อผมไม่ได้เลย...ห้ามบอกว่าผมกลับมาเมืองไทยแล้วเด็ดขาด...
...เมื่อเสร็จจากการสัมภาษณ์งาน...ผมยืนรอเรียกแท็กซี่ที่หน้าตึกเพื่อไปหาเสื้อผ้าใหม่สำหรับใส่ไปทำงานวันแรกในวันจันทร์หน้า...รถทะเบียนคุ้นตาขับเข้ามาจะเลี้ยวเข้าตัวอาคาร...ผมเห็นแต่ไกลแล้วว่าเป็นรถที่พี่ยอดนั่งในวันนั้น...และก็ใช่จริง ๆ ด้วย...พี่ยอดเปิดกระจกเพื่อมองผมชัด ๆ เค้าส่งเสียงเรียก...ผมทำเป็นไม่รู้จัก หันไปมอง และรีบหันกลับแบบไม่สนใจ ก่อนจะเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมาหนีไป เพราะกลัวพี่ยอดจะลงมาหา...
*
*
...ถึงแม้ว่าจะรักเค้า...และดีใจที่พี่ยอดยังรู้สึกกับเราเหมือนเดิม...แต่ผมต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อให้เค้ารู้ว่าที่เค้าทำกับผมมันเจ็บแค่ไหน...เข้าใจว่าเค้ามีเจตนาดี...แต่วิธีการที่ทำมันไม่ใช่อ่ะ...คอยดูผมเอาคืนบ้างละกันพี่ยอด...

*****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกความเห็น ขอบคุณที่รออ่านนะครับ...ตอนที่แล้วเป็น Special Chapter ต่อจากซีซั่นที่ 1 ตอนนี้ผมขอเป็นการเริ่มต้นของ “We belong together (Season II) เรื่องเล่าชาวออฟฟิศ” เลยดีกว่า...มาเร็วไปป่าวอ่ะ...จบตอนแรกไปก็มีตอนสองต่อทันที...แอบกลัวคนอ่านเบื่อจังเลย...
...ขอบอกว่าเหตุการณ์ในซีซั่นนี้เป็นเหตุการณ์เสมือนจริงในกรุงเทพฯ...เปลี่ยนบรรยากาศมาเข้าเมืองแบบทันสมัยบ้าง...แล้วพบกับตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้...
...เป้...

[Little Devil]

  รับ season II
ขอบคุณนะน้องเป้
++ ให้กำลังน้องทีมกะน้องเป้
รออ่านตอนต่อไป

[nidnoi]

 

ขอบคุณนะคะ

ดีใจจังที่พี่ยอดยังอยู่

[nirun4]

 

[kitty]

 o18ไม่เบื่อๆๆๆๆๆๆๆ  อยากอ่านนนนนนนนน อยากรุว่าทีมจาแกล้งอารัยพี่ยอดอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก               

[tutu]

    ตายอดซักทีสองที...เล่นกับความรู้สึกคน...............เอาคืน...ช่วงเอาคืน

[Nichdia]

 

ดีใจอ่ะ จะได้อ่านเรื่องของพี่ยอดกับทีมต่อ

ขอบคุฯผู้แต่งมากนะคร้าบบบ 

[cmos]

พี่ยอดใจร้ายกับทีมมาก ๆ เลยนะ

เอาคืนเลยทีม อยากแกล้งเราดีนัก ชิส์

[Cha Ris Ma]

 :-[ไม่เบื่อๆ
หวั่นใจแทนพี่ยอด
เอาคืนกันยังไงน๊า

[jasmin]

ต้อนรับ season II 

ไม่รู้ทีมจะจัดการพี่ยอดยังไง

ได้เวลาเอาคืนแล้ว ทำให้ทีมเศร้าตั้ง 5 ปี

[กระต่ายชมจันทร์]

  เฮ~

พี่ยอดยังไม่ตาย~

ทีมหาแฟนใหม่เลย เฮ~ 555+

แต่แหมนะ 5ปี...แทนที่จะอย่างน้อยติดต่อไปว่าห่างหันไปก่อนอะไรก็ได้ คนอะไรขี้น้อยใจ เชอะ!

[zeazaiz]

 
พี่ยอดนะพี่ยอด ปล่อยให้ทีมเสียใจตั้งนาน

[namtaan]

ว้าวววววววววววววว ซีซั่นสองแล้ว ท่าทางจะสนุกกว่าซีซั่นแรกอีกนะเนี่ย
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้คุณเป้นะจ๊ะ

เดาไว้เหมือนกันว่าถ้าพี่ยอดจะหลบหน้าหลบตาก็คงเพราะคิดถึงเรื่องความไม่เท่าเทียม
แอบหนีไปตั้งตัวก่อน แต่ว่าทำแบบนี้ ทำร้ายจิตใจกันจริงๆ ถ้าระหว่างนี้ใครอีกฝ่ายต้องเป็นอะไรไปจริงๆ
หรือว่าน้องทีมมีแฟนใหม่รู้แล้วรู้รอดไป ก็ไม่ผิดนี่นา
เซ็งความคิดของพี่ยอด สงสารน้องทีมอ้ะ

น้องทีมจัดไปให้หนักๆเลยนะ หรือว่างานนี้น้องต้อมจะมาเป็นตัวแสดงแทนบทพระเอก
แล้วน้องต้อมจะหลงรักคุณทีมมั้ยเนี่ย

"มาเร็วไปป่าวอ่ะ...จบตอนแรกไปก็มีตอนสองต่อทันที...แอบกลัวคนอ่านเบื่อจังเลย..."
^
^
เบื่อค่ะ เบื่อมากๆ เบื่อตอนที่ยังไม่ได้อ่านต่อนี่หละ 

[pollapat]

wellcome home มาต่อเร็วๆเลย ไม่เบื่อ ไม่มีเบื่อ มาทุกวันได้ยิ่งดี ช้อบบบบบ