หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[Cheeze]

สวัสดีค้ะพี่เป้
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ของพี่เป้ อ่านตั้งแต่มะคืน รวดดดดเดียวจบเลย
ติดใจมาก อ่านแล้วหยุดไม่ได้ ฮิฮิ ชอบมากเลยค้ะ
ชอบคาแลคเตอร์นายเอกคนนี้จังเลยยยย 
อ่านแล้วรู้สึกสนุกทุกตอน เรื่องราวมันลื่นไหลล จนหยุดไม่ได้อ้ะค้ะ
ภาษาก้ใช้ได้ดีมาก เข้าใจง่าย ไม่มีผิดเลยค้ะ
และที่ชอบสุดๆคือมันไม่วิบัติ
แถมยังได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับทำงานที่โรงแรมด้วย ชักอยากจะทำมั่งแล้ว หุหุ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่เป้น้ะค้ะ สู้สู้
จะติดตามและเป็นกำลังใจให้จนกว่าเรื่องนี้จะจบเลยจ้า ))

[nut_vm]

wait

[Pumpkin]

มารคอหอยหายไปแล้วสองฮ่าๆๆๆๆ

แต่ยังเหลือตัวพ่ออยู่อีก คืออีตาคุณกรณ์ หนอย~~




พี่ยอดหึงว่ะ พี่ยอดหึ๊งงงงงงงงงงงงงง กร๊ากกกกกกก




เพิ่งจะรู้เอาตอนนี้ว่าพี่ยอดมันหื่นนี่หว่า!!

[jantaro]

 
เมื่อไหร่จามาอ่าครับบบบบบบบบบบบบบบ

[RemySexyCool]

We belong together 50
...ชีวิตตอนนี้เป็นช่วงที่มีความสุขมาก...พี่ยอดได้โปรโมทให้เป็นผู้จัดการแผนกช่าง...เค้าเริ่มที่จะจัดการแบ่งงานให้ลูกน้องรับผิดชอบตามความถนัดของแต่ละคน...งานทุกอย่างจึงผ่านไปได้ด้วยดี และพี่ยอดเองก็ไม่ยุ่งเหมือนเมื่อก่อนที่รับทำทุกอย่างจนช่างคนอื่นอึดอัดที่ไม่ได้แสดงความสามารถ...และพี่ยอดเองก็ต้องเครียดซะจนโดนมองว่าเป็นคนน่ากลัว...

...เมื่อพี่ยอดรีแล็กซ์ขึ้น เค้าก็น่ารักขึ้นทุกวัน...ผู้บริหารยังคงให้สิทธิพี่ยอดได้อยู่ในห้องเดิม แต่พี่ยอดก็เอาห้องนั้นไว้เก็บข้าวของเครื่องใช้ซึ่งผมเองก็ไม่ต้องใช้ล็อกเกอร์รวมเหมือนคนอื่นแล้วเช่นกัน เพราะผมก็ขึ้นไปนั่งเล่น นั่งรอพี่ยอด และเก็บของใช้ส่วนตัวในห้องเดิม...เพียงแต่ผมค้างที่นั่นไม่ได้ แม้ว่าจะไม่มีใครปากโป้งไปฟ้องผู้ใหญ่ แต่ผมยินดีที่จะทำตามกฎมากกว่า

...เราสองคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ตื่นเช้าภายใต้อ้อมแขนของพี่ยอด กินข้าวด้วยกันสามมื้อ...ตอนแรกคิดว่าความรักครั้งนี้มันเร็วเกินกว่าที่จะเป็นรักแท้...แต่ยิ่งเราอยู่ด้วยกัน ผมยิ่งมั่นใจว่าเราไม่ได้รักกันอย่างเดียว แต่เป็นความผูกพันด้วย...จากที่เคยคิดว่าการที่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา มันคงน่าอึดอัด...แต่ผมอยู่กับพี่ยอดแบบนี้ มีความรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน...ชีวิตการทำงาน และชีวิตรักผ่านไปได้ด้วยดีจนจนถึงสัปดาห์ Christmas...
“...ทีม...มีแขกมารอพบข้างนอก...”  พี่รอบบ่ายเข้ามาเรียกผมที่กำลังเคลียร์งานของรอบเช้าอยู่
“...ใครอ่ะ...”  ผมพึมพำ พลางสำรวจตัวเองก่อนจะออกไปหน้าฟร้อนท์
“...Surprise...”  ผมตะลึงมองคนทั้งสี่ยิ้มระรื่นอยู่ตรงหน้า
“...มากันได้ยังไงเนี่ย...สวัสดีจ้าพ่อ แม่...คิดถึงจังเลย...”  ผมแทบกรี๊ด อยากจะวิ่งออกไปกอด แต่ก็ทำไม่ได้
“...พวกเรามากลับมาพักผ่อน มาเยี่ยมหนูด้วย...เห็นบอกว่าฝึกงานที่นี่เลยถือโอกาสมาเที่ยวซะเลย...”
“...แล้วจะอยู่เมืองไทยกี่วันอ่ะแม่...”  
“...สองอาทิตย์...กลับอังกฤษหลังปีใหม่น่ะ...”
“...พ่อจองที่พักที่นี่ไว้ยัง...”  ผมหันไปถามพ่อบ้าง
“...เราพักที่รีสอร์ตติดกันนี่แหละ...”
“...อ้าว...ทำไมไม่พักที่นี่ล่ะ...เดี๋ยวทีมหาห้องดี ๆ ให้...”
“...พักที่นี่หนูจะขึ้นไปอยู่กับพวกเราได้เหรอ...”
“...จริงด้วย...งั้นเดี๋ยวเลิกงานแล้วทีมไปหานะ...”
“...พี่ทีมเลิกงานกี่โมงล่ะ...”  น้องสาวผมพยายามพูดไทยให้ชัด เพราะกลัวผมด่า
“...อีกชั่วโมงนึง...”
“...งั้นแม่ว่าเราเข้าไปกินอะไรกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยออกมาพร้อมกับทีม...”
*
*
...ครอบครัวผมสร้างความฮือฮาให้ที่โรงแรมเป็นอย่างมาก...ตั้งแต่รถหรูที่พ่อเช่ามาใช้ระหว่างพักที่นี่...ของที่แม่สั่งมากินที่ส่วนเบเกอรี่...ทิปที่พนักงานได้...ระหว่างนั้นผมก็เดินเข้าไปคุยด้วย ซึ่งรีเซฟชั่นสามารถเดินได้ทั่วโรงแรม...ผมเดินเข้าไปถึงในครัว เพื่อบอกมิ้นท์ กับฟิลิปว่าครอบครัวผมเป็นหนึ่งในแขกของห้องอาหาร ขอแบบเต็มที่เลย...และเค้าก็จัดให้เต็มที่ดังที่ผมขอ...ฟิลิปใช้สิทธิเชฟจัดอาหารพิเศษให้ฟรีหนึ่งจาน แม่ผมก็ให้ทิปไปเยอะชนิดที่เด็กเสิร์ฟตาค้าง...
“...พี่ยอด...คืนนี้ทีมจะไปนอนที่รีสอร์ตข้าง ๆ นะ...พ่อกับแม่ทีมมาหา...”  ผมโทรบอกพี่ยอด
“...จริงเหรอ...เดี๋ยวพี่ไปฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อตาแม่ยายดีกว่า...”  พี่ยอดพูดอย่างอารมณ์ดี
“...ถ้ากล้าก็ไปสิ...ตอนนี้เค้ารอที่หน้าโรงแรมอ่ะ...”
“...ทำไมจะไม่กล้าล่ะ...เดี๋ยวเจอกัน...”
*
*
...เมื่อพี่ยอดเจอครอบครัวผม...เค้าดูสลดลงหลังจากที่ได้คุยกันซักพัก...ผมแนะนำพี่ยอดให้ครอบครัวรู้จักว่าเป็นรูมเมทที่ผมอาศัยอยู่ด้วย...พ่อแม่ผมขอบคุณพี่ยอดที่ช่วยดูแลผมเป็นอย่างดี และยังบอกให้พี่เค้าเตือนผมเรื่องที่ผมดื้อ ตอนแรกเค้ายังไม่เชื่อว่าผมมาฝึกงานเป็นพนักงานต้อนรับ เพราะนิสัยของผมน่าจะเป็นพนักงานไล่แขกมากกว่า...
*
*
...ผมแยกย้ายกับพี่ยอดในตอนเย็น เพื่อไปกับครอบครัว...นาน ๆ เจอกันที ผมจึงอยากใช้เวลากับพวกเค้าให้มากที่สุด...เราพากันไปกินอาหารเย็นที่ร้านอาหารสุดหรูที่คุณกรณ์เคยพาผมไปกินตอนที่ผมมาทำงานใหม่ ๆ...แม่บอกว่าคิดถึงอาหารไทยแท้ ๆ เพราะอยู่ที่อังกฤษอาหารไทยถูกดัดแปลงจนแทบไม่เหมือนเดิม...ค่าอาหารก็แพง...เมื่อดูราคาในเมนูร้านนี้ที่ผมว่าแพงแล้ว แม่บอกว่าราคายังไม่ถึงครึ่งของที่โน่น ทำให้ทุกคนสั่งอาหารที่ตัวเองอยากกินจนเต็มโต๊ะ...
*
*
...พอทุกคนเริ่มอิ่มกันผมก็ขออนุญาตพ่อขับรถไปเอาเสื้อผ้าของใช้ที่บ้านมิ้นท์เพื่อมานอนค้างกับพวกเค้าที่รีสอร์ต...พ่อพยักหน้าเมื่อรู้ว่าใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาที...ตอนนี้พวกเค้ากำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศในร้านจึงสามารถรอได้แบบไม่บ่น...
“...อ้าว...ทีม มาทำอะไรที่นี่...”  ผมหันไปตามเสียงทัก
“...มาทานข้าวครับ...”
“...มากับยอดเหรอ...”  คุณกรณ์ยิ้มมุมปากเหยียด ๆ
“...เปล่าครับ มากับครอบครัว...ทีมขอตัวก่อนนะครับ...”  ผมรีบพูดรีบเดินหนี
“...จะไปไหนล่ะ...ให้ผมไปส่งมั้ย...”
“...ไม่รบกวนดีกว่าครับ...”  ผมพูดพลางกดรีโมท และเดินไปที่รถ
“...เก่งจัง ขับรถคันใหญ่ขนาดนี้ได้...”  คุณกรณ์เดินตามมา และอึ้งกับบีเอ็มซีรี่ย์ห้าที่พ่อผมเช่าไว้
“...เมื่อก่อนขี่เกวียนบ่อยอ่ะครับ...”  ผมพูดเล่น ๆ พลางเปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
“...ผมว่าทีมเหมาะกับผมมากกว่ายอดนะ...เรามาลองคบกันดีมั้ย...”  คุณกรณ์เกาะประตูคุยกับผม
“...ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณ...ขอโทษนะครับ...ทีมรีบ...”  ผมดึงประตูปิด แล้วสตาร์ทเครื่องปรับกระจกมองข้าง ก่อนจะถอยรถออกไปพลางมองคุณกรณ์ด้วยสายตาเย็นชา
*
*
...คุณกรณ์คงไม่แปลกใจที่ทำไมผมถึงไม่หลงใหลได้ปลื้มกับรูปร่างหน้าตาภายนอก และรถเบ็นซ์คันใหญ่ของเค้า...และยิ่งเห็นว่าผมกับเค้าอยู่ในฐานะที่ใกล้เคียงกัน...เค้าก็ควรต้องรู้ว่าผมไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นกับอาหารแพง ๆ รถคันหรู เพราะถ้าผมอยากได้แบบนั้น ผมก็หาเองได้...สำหรับพี่ยอด...ผมชอบที่เค้าพยายามดิ้นรนทำงานด้วยตัวเอง...คนรวยใช้เงินแบบคนรวย ซักวันมันก็หมดได้...คนรวยที่ใช้เงินแบบคนจน ใช้ยังไงก็ไม่หมด...พ่อผมสอนมาอย่างนี้ แต่ที่จำใจต้องเช่ารถคันนี้มาก็เพราะรถรุ่นอื่นไม่มี เนื่องจากพ่อไม่ได้จองไว้ก่อน...และทิปที่แม่ให้ ไม่ได้อวดรวย แต่เพราะน้องบริการดีจริง ๆ และถ้าเทียบค่าเงินปอนด์ ทิปที่ให้ไปไม่ถือว่าเยอะ...
*
*
...ตลอดสองวันที่ครอบครัวผมอยู่ที่จังหวัดนี้ ผมได้เจอกับพี่ยอดแค่พักกลางวัน ซึ่งเราก็ต้องรีบกินรีบไปทำงานกันต่อ...ผมมีความสุขซะจนไม่ได้สังเกตว่าพี่ยอดดูซึมไป...ตอนนั้นคิดเพียงแค่ว่า พี่ยอดคงเครียดกับงานเพราะต้องจัดระเบียบทุกอย่างในห้องช่างใหม่หมด หลังจากได้รับตำแหน่งเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา..
“...พี่ยอด...วันพรุ่งนี้ทีมจะไปกรุงเทพฯ ค้างคืนนึงนะ...กลับคืนวันอาทิตย์...ไปด้วยกันมั้ย...ทีมจะไปส่งพ่อกับแม่...เค้าจะไปตระเวนเยี่ยมญาติที่กรุงเทพฯ ต่อ...”  
“...ไม่ไปดีกว่า...พี่ไม่ใช่คนในครอบครัวทีม...”  พี่ยอดพูดเสียงเศร้า ๆ
“...โห...ตอนนี้ไม่ใช่ อีกหน่อยก็ใช่...”
“...พี่เป็นแค่รูมเมท...เดี๋ยวพวกเค้าสงสัยว่าพี่มาเสนอหน้าทำไม...”
“...เป็นอะไรหรือเปล่าพี่...หน้าหมองเชียว...”  ผมถามเสียงเครียด
“...เปล่า...”  พี่ยอดหลบตา
“...ไม่จริงอ่ะ...พี่ยอดมีอะไรพูดมาเลยดีกว่า...”
“...ถ้าพี่พร้อมกว่านี้ พี่คงเข้ากับครอบครัวทีมได้สนิทใจ...”
“...พี่ยอดเป็นผู้จัดการแล้วนะ...ไม่พร้อมตรงไหน...”
“...ไม่รู้สิ...พี่ว่าชีวิตเรามันต่างกันยังไงไม่รู้...”
“...อย่าคิดมากสิ...เอางี้...เดี๋ยวทีมกลับมาแล้วทีมจะทำให้พี่ยอดแน่ใจว่า เราสองคนก็เหมือนคนคนเดียวกัน...”  ผมปลอบพี่ยอดพลางเอามือลูบนิ้วเค้าเบา ๆ
“..................”
“...ทีมไปแค่วันเดียว...ทำหน้าเหมือนทีมจะไม่กลับมา...”  ผมแหย่เมื่อเห็นพี่ยอดหน้าเศร้า
*
*
...ผมมัดจำพี่ยอดด้วยการจูบลา หลังจากเลิกงาน ผมแวะไปหาพี่ยอดที่ห้องช่าง ตอนนี้พี่ยอดมีห้องทำงานเป็นส่วนตัวแล้ว...พี่ยอดทำท่าอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ผมไป...ผมก็ใจหายเหมือนกัน วันนี้ถ้าครอบครัวผมไม่มา ผมคงจะเฮฮาปาร์ตี้กับพี่ยอดและเพื่อน ๆ ในคืนวัน Christmas...แต่ผมคิดดีแล้วว่าครอบครัวผมนาน ๆ จะได้อยู่พร้อมหน้ากันซักที และยิ่งในวันที่มีการเฉลิมฉลองอย่างนี้ เราควรจะอยู่กับครอบครัวมากกว่า...อีกไม่วันก็จะปีใหม่แล้ว ผมวางแผนไว้ว่าจะเค้าท์ดาวน์กับพี่ยอดดีกว่า...ช่วงเวลาแห่งความสุข เราต้องจัดเวลาให้ถูก...แต่แอบให้เวลากับพี่ยอดมากกว่า เพราะช่วงปีใหม่ เรามีเวลาอยู่ด้วยกันสองวันเต็ม ๆ แต่เทศกาลคริสต์มาส ผมอยู่กับครอบครัวแค่คืนเดียวเอง...
*
*
...8 โมงกว่าของเช้าวันอาทิตย์...ผมลงมากินข้าวเช้าในค็อฟฟี่ช็อปของโรงแรมแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิทที่เมื่อคืนผมพักอยู่...ส่วนบ้านของผม หลังจากที่ครอบครัวย้ายไปอังกฤษ เราตัดสินใจให้ฝรั่งเช่า โดยที่ค่าเช่าบ้านทั้งหมดคือค่าใช่จ่ายในชีวิตประจำวันของผมขณะที่เรียนอยู่...และพ่อกับแม่ก็ยังส่งเงินมาให้อีก...นี่คือเหตุผลที่ผมสามารถกินเที่ยวได้อย่างสบาย...ในเมื่อพวกเค้าเชื่อใจผมว่าเงินทองทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มาอย่างง่าย ๆ ผมจะไม่นำไปใช้ในทางเสียหาย...ผมจึงตอบแทนพวกเค้าด้วยการใช้เงินอย่างรู้คุณค่า...
“...ทีม...ตื่น...ตื่นลูก...”  แม่เขย่าตัวผมแรง ๆ
“...อะไรแม่...ทีมยังไม่หิว...ขอนอนต่อหน่อยนะ...นาน ๆ จะได้นอนคนเดียวยาว ๆ ซักที...”  ผมงัวเงียถาม หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ผมก็ขึ้นมานอนต่อ มองนาฬิกาหัวเตียง นี่เพิ่งเที่ยงเอง แม่คงปลุกให้ไปกินข้าวกลางวัน
“...ตื่นมาดูโทรทัศน์เร็วลูก...เร็ว...”  แม่ผมยังเขย่าไม่เลิก
“...อะไรอ่ะ...โห...ที่ไหนเนี่ย...พายุเข้าเหรอ...”  ผมยันตัวลุกขึ้นมาดูโทรทัศน์ปลายเตียง
“...สึนามิลูก...ที่ภูเก็ตอ่ะ...โรงแรมหนูก็โดนด้วย...”  แม่พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“...อะไรนะ...”  ผมใจหาย อาการของคนที่ตกใจแบบจะวูบเป็นยังไง ตอนนี้รู้แล้ว ผมหน้ามืด ใจเต้นแรงด้วยความเป็นห่วงทุกคนที่นั่น
“...เมื่อเช้ามีแผ่นดินไหวที่อินโดนีเซีย...แล้วคลื่นยักษ์มันมาถึงภาคใต้ประเทศเรา...โดนหลายจังหวัดเลย...”  แม่ผมอธิบาย ผมหูอื้อ ตัวชา มองภาพในโทรทัศน์ เห็นภาพที่น่ากลัว และบางภาพ มันคือสถานที่ที่ผมเคยไปมาแล้ว...ผมจำป้าย จำอะไรได้หลายอย่าง
“...เพื่อนทีมจะเป็นยังไงมั่งเนี่ย...”  ผมลนลานคว้าโทรศัพท์มือถือมากดโทรหาพี่ยอด และเพื่อนสาว แต่ทุกเบอร์ไม่สามารถติดต่อได้
“...สัญญาณมือถือใช้ไม่ได้หรอกลูก...”
“...ทีมจะเลื่อนเที่ยวบิน...”  ผมกดโทรศัพท์หาสายการบิน
“...ทีม...ใจเย็น ๆ ลูก...สนามบินปิด...รู้สึกว่าน้ำจะไปถึงนะ...”  แม่พูดต่อ ผมยิ่งใจหาย น้ำถึงสนามบิน แล้วบ้านมิ้นท์ กับโรงแรมจะเหลือเหรอ
“...ทำยังไงอ่ะ...เพื่อนทีมจะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้...”  ผมพูดพลางปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว
“...เราติดตามข่าวที่นี่ไปก่อนสิลูก...เดี๋ยวเค้าก็จะมีข่าวมาเรื่อย ๆ...”
*
*
...ตลอดทั้งวัน...ผมนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ดูข่าวทุกช่อง รอบตัวมีแต่กระดาษทิชชู่ที่ผมทิ้งเกลื่อนกลาด จากการเช็ดน้ำตา น้ำมูก...ในมือข้างหนึ่งถือรีโมท อีกข้างถือโทรศัพท์กดโทรออกเป็นระยะ หวังว่าจะติดต่อใครซักคนได้...แต่หัวค่ำแล้ว ยังไม่มีสัญญาณติดต่อใครไม่ได้เลย...ครอบครัวผมจำเป็นต้องออกไปเยี่ยมญาติตามที่นัดกันไว้...แม่กำชับให้ผมสั่งอาหารขึ้นมากินบนห้อง...ผมกินได้แค่สองสามคำ ก็ต้องวางช้อน มันกินไม่ลงจริง ๆ...
“...ทีม...นอนเถอะลูก...”  แม่ผมเปิดประตูเข้ามาในตอนดึกของวันนั้น
“...อีกซักพักค่อยนอนแม่...ตอนนี้เค้ากำลังลิสต์รายฃื่อผู้ประสบภัยอยู่...”  ผมพูดเสียงเครือขณะดูทีวีไม่ละสายตา
“...ยังไงหนูก็ต้องพักนะ...เราอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ที่ทำได้ก็คือส่งใจช่วยเค้าได้อย่างเดียว...ถ้าหนูเป็นอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์เลยนะ...ทำใจดี ๆ ไว้ลูก...”  แม่พูดพลางโอบบ่า และเอามือลูบเบา ๆ เป็นการปลอบใจ
*
*
...ผมเข้านอน และหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ปวดตาจากการร้องไห้แบบมาราธอน แต่ผมก็ต้องสะดุ้งตื่นหลายครั้งเพราะฝันร้าย...ผมฝันเห็นพี่ยอด และเพื่อน ๆ ทุกคน รวมทั้งพี่ ๆ ที่แผนก...ภาพในโทรทัศน์มันติดตาผมมาจนทำให้ต้องเก็บมาฝัน...ทุกครั้งที่สะดุ้งตื่น ผมต้องฝืนข่มตาให้หลับไปพร้อมกับน้ำตา...
...ในขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ผมห่มหนา แอร์เย็นฉ่ำ...แต่เวลาเดียวกัน พี่ยอดและเพื่อนผมที่โรงแรมคงอยู่ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด...ภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ประเทศไทยไม่เคยเจอมาก่อน ทำให้ไม่มีใครป้องกันตัว หรือรับมือได้ทัน...บรรยากาศสนุกสนานที่เพื่อน ๆ ผมโทรมาบอกเมื่อคืน พวกมันมีปาร์ตี้เล็ก ๆ กันที่บ้านมิ้นท์ พี่ยอดก็อยู่ด้วย...พวกเค้าบรรยายถึงต้นคริสต์มาสที่ช่วยกันตกแต่ง...ผมยังจำเสียงเศร้า ๆ ของพี่ยอดที่อยากให้ผมอยู่กับเค้าเมื่อคืน...ไม่อยากคิดว่าการคุยกันครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย และจูบลาก่อนมากรุงเทพฯ จะเป็นการจูบลาจริง ๆ...
*
*
...วันที่สองของเหตุการณ์สึนามิ...ภาพข่าวในโทรทัศน์ก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ...แต่ละช่องก็นำเสนอความเสียหายในหลายพื้นที่...ยิ่งดูยิ่งจิดตก...ผมไม่ก้าวออกจากห้องไปไหนตั้งแต่ตื่นนอนในตอนเช้า...พยายามโทรติดต่อทุกคน แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ทั้งเบอร์มือถือ และโทรศัพท์ที่โรงแรม...
“...พี่ทีม...ออกไปข้างนอกมั่งเหอะ...ลงไปเช็คชื่อเพื่อนพี่ในอินเตอร์เนตก็ได้นะ...”  น้องผมเข้ามาคุยด้วยในช่วงบ่าย
“...อืม...พี่ก็ว่าจะไปเช็คดูเหมือนกัน...จดเวปไว้แล้ว...”
“...แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปอ่ะ...”
“...พี่คิดว่าต้องไปคุยกับทางมหาวิทยาลัยก่อน...ยังไม่รู้เลยว่าโรงแรมเสียหายมากแค่ไหน...”
“...ได้ยินพ่อกับแม่บอกว่าจะพาพี่ทีมไปอยู่อังกฤษด้วยอ่ะ...”  น้องผมพูดอ้อมแอ้ม
“...โห...ถ้าพี่อยากไป พี่ไปนานแล้ว...ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าพี่ยังไม่พร้อมจะไป...”
“...ไม่เอาอ่ะ...ไปคุยกันเองเหอะ...”
“...เออ...เดี๋ยวพี่จัดการเอง...ไปช่วยพี่หาข้อมูลเพื่อน ๆ พี่ดีกว่า...”  ผมปิดโทรทัศน์ และพาน้องลงไปแผนก Business Center ที่มีอินเตอร์เนตบริการในโรงแรม
*
*
...เบื้องต้น ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อไม่เห็นชื่อคนรู้จักเสียชีวิต...จะว่าไปผมก็จำชื่อนามสกุลของทุกคนไม่ได้ แต่คนสนิทจริง ๆ ก็ไม่ปรากฏชื่อในเวป...แต่ผมก็ยังต้องกังวลต่อไป เพราะในโคลนตม และทะเล ยังมีศพอยู่เกลื่อนกลาด...ยิ่งในข่าวบอกว่ายอดผู้เสียชีวิต และได้รับบาดเจ็บยังมีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ...
*
*
...ผมเริ่มทำใจได้ หลังจากแม่พาไปทำบุญที่วัดในจังหวัดอยุธยาตอนเช้าของวันที่สาม...ไม่มีใครที่อยู่กับเราได้ตลอดไป...ไม่จากเป็น ก็จากตาย...ผมต้องตั้งสติ และทำในสิ่งที่ควรจะต้องทำต่อไป...ช่วงบ่ายผมแยกกับแม่เพื่อไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย...อาจารย์ที่ส่งผมไปแสดงความยินดีที่ผมรอดชีวิตมาได้ด้วยความบังเอิญ...ตอนนี้ทางมหาวิทยาลัยยังบอกให้ผมติดต่อมาเรื่อย ๆ เพราะอาจจะต้องส่งผมไปฝึกงานที่อื่น หากโรงแรมที่ผมฝึกงานอยู่เสียหายจนผมกลับไปไม่ได้...
*
*
...กลับมาเข้าอินเตอร์เนตอีกครั้งในตอนค่ำ...ผมดีใจที่มีรายงานว่าโรงแรมที่ผมฝึกงานอยู่เสียหายไม่มากนัก เพราะอยู่บริเวณเชิงเขา คลื่นที่ซัดเข้ามาทำให้เสียหายแค่บริเวณด้านหน้า แต่ก็เข้าถึงล็อบบี้ และคอฟฟีช็อปที่อยู่ชั้นล่าง...ในเมื่อมันเข้าไปที่ฟร้อนท์ แล้วมันก็ต้องลงไปชั้นใต้ดินสิ...พวกแม่บ้าน พวกช่างเป็นยังไงบ้าง...หวังว่าพี่ยอดคงไม่ขยันไปทำงานในวันหยุดนะ...
*
*
...ผมถึงกับกรี๊ดเมื่อติดต่อมิ้นท์ได้ในสายวันต่อมา...มิ้นท์เล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น รัวเป็นฉาก ๆ ไม่ให้ผมถามอะไรเลย...จนมันเหนื่อยผมถึงได้มีช่องได้แทรกมันบ้าง...
“...เฮ้ย...แล้วพี่ยอดล่ะ...”
“..................................”
“...อีนี่...ทำไมเงียบล่ะ...พี่ยอดเป็นยังไงมั่ง...เค้าปลอดภัยมั้ย...”
“...วันนั้น...พี่ยอด...ขี่มอเตอร์ไซค์ไปโรงแรมอ่ะ...”  มิ้นท์ตอบไม่เต็มเสียง
“...ที่โรงแรมเสียหายไม่เยอะนะ...”
“...เค้าออกจากบ้านก่อนที่สึนามิมาแป๊บเดียวเอง...คงยังไปไม่ถึงโรงแรม...”  มิ้นท์พูดเสียงเบา
“...สรุป...ยังไม่มีใครรู้ว่าพี่ยอดเป็นยังไงใช่มั้ย...”  ผมถอนหายใจเบา ๆ สูดน้ำมูก พยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลอีกครั้ง
“...อืม...แต่กูว่าพี่ยอดไม่เป็นอะไรหรอก...มึงทำใจดี ๆ นะ...”
“...แค่พวกมึงปลอดภัยกูก็ดีใจแล้ว...เพียงแต่กูเป็นห่วงเค้า...กูตามข่าว กูเช็คในอินเตอร์เนต กูโทรเช็คกับศูนย์ต่าง ๆ ก็ยังไม่มีชื่อเค้า...”
“...กูอยู่ทางนี้จะช่วยอีกแรงละกัน...แต่ตอนนี้มันวุ่นวายมากเลยมึง...ถนนก็ยังไม่เคลียร์...อาหารการกินก็ลำบาก...”
*
*
...ผมวางสายไปพร้อมกับน้ำตาที่มันไม่หยุดไหลซักที...หมดแรง หมดกำลังใจ...ถึงแม้จะยินดีที่เพื่อนรอดชีวิตทุกคน...น้ำมาถึงบ้านมิ้นท์แค่นิดเดียว ไม่ได้เสียหายมากนัก...แก้วกับไผ่ก็พักอยู่ที่บ้านเดียวกัน พี่ยอดก็ค้างที่นั่นในคืนก่อนหน้านั้น เพราะพวกเค้ามีปาร์ตี้กันถึงกลางดึก...เพียงแต่พี่ยอดไม่มีอะไรทำในวันหยุด เค้าจึงกลับไปโรงแรมในช่วงสาย...และระยะเวลาจากบ้านไปโรงแรมมันค่อนข้างไกล...ที่สำคัญคือต้องขี่เลียบชายหาดในช่วงหนึ่ง...ถ้าสึนามิมาในตอนนั้น...พี่ยอดจะเหลืออะไร...ผมผิดใช่มั้ย...ถ้าคืนนั้นผมอยู่กับพี่ยอด เค้าคงไม่ต้องออกไปโรงแรม...ผมโทษตัวเอง...
*
*
...ในที่สุด...สิ่งที่ผมกลัวก็ได้ปรากฏตรงหน้า...ถึงแม้ว่าจะทำใจไว้แล้ว...แต่ผมก็กลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจไม่ได้...ผมปล่อยโฮออกมาเต็มที่เมื่อเห็นชื่อพี่ยอดในตัววิ่งด้านล่างของโทรทัศน์เป็นการอัพเดทรายชื่อผู้เสียชีวิตตอนที่ผู้ประกาศข่าวกำลังนำเสนอเนื้อข่าวอยู่...ภาพความทรงจำต่าง ๆ ลอยเข้ามาในหัว...รู้สึกหนาวสะท้านจนต้องกอดตัวเองไว้...
...ผมโทรเช็คกับศูนย์บริการผู้ประสบภัยในเวลาต่อมา เพื่อความแน่ใจ...คำตอบยังยืนยันว่าเป็นพี่ยอด เพราะพบทรัพย์สินพี่ยอดใกล้ศพ และเจ้าหน้าที่ยังถามผมว่าพี่ยอดมีตำหนิตรงไหนยังไงบ้าง...ผมตอบไม่ได้ เพราะพี่ยอดไม่มีรอยสัก ไม่เจาะ ไม่มีการผ่าตัดใด ๆ มาก่อนทั้งสิ้น...เสื้อผ้าที่พี่ยอดสวมใส่ ก็ไม่มีใครจำได้ เพราะพี่ยอดเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนในตอนเช้า และไม่มีใครตื่นมาเห็นพี่ยอดตอนออกจากบ้าน ได้ยินเพียงเสียงมอเตอร์ไซค์ขับออกไปก่อนคลื่นสึนามิจะพัดเข้ามา...
*
*
...เท่าที่ผมทำได้ตอนนี้คือเข้าวัดทำบุญ...อุทิศส่วนกุศลให้พี่ยอด...ครอบครัวผมบริจาคไปเยอะ และยังมีเพื่อนของพ่อแม่ที่อังกฤษส่งเงินมาช่วยอีกมากมาย...มหาวิทยาลัยของผมบอกว่าโรงแรมที่ผมฝึกงานยังต้องปิดปรับปรุงอีกนาน และได้ส่งแฟ็กซ์รายงานการให้เกรดมาแล้ว...ผมได้คะแนนเต็มทุกหัวข้อการประเมิน...อาจารย์บอกว่าต้องใช้เวลาประชุมกันอีกครั้งเพื่อตัดสินว่าผมต้องไปฝึกงานที่ไหนต่อหรือไม่...
...ครอบครัวผมทำทุกทางเพื่อไม่ให้ผมกลับไปภูเก็ตอีก เค้าไม่อยากให้ผมไปเจอกับสภาพแวดล้อมเดิม ๆ และยิ่งรู้ว่าเพื่อนผมทุกคนปลอดภัย มีแค่พี่รูมเมทของผมเท่านั้นที่เสียชีวิต...เค้าบอกว่ากลัวผมรับไม่ได้...และเค้ากลัวโรคระบาดด้วย...ผมเข้าใจในความหวังดีของพวกเค้า...และตอนนี้ผมล้าเกินกว่าที่จะดื้อรั้น...พ่อกับแม่ใช้โอกาสนี้หว่านล้อมให้ผมไปอยู่อังกฤษ ไปเรียนต่อ หรือไปทำงานที่โน่นก็ได้...
*
*
...มันเป็นการตัดสินใจที่ยากมากสำหรับผมในตอนนั้น...ผมอยากจะกลับไปภูเก็ตใจจะขาด แต่เมื่อนึกได้ว่าป่านนี้ญาติของพี่ยอดคงจัดการทุกเรื่องแล้ว...ไปก็คงไม่เจออะไร...เพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนก็รอดชีวิตมาได้...ฟร้อนท์ทุกคนเมื่อเห็นน้ำมาแต่ไกลก็วิ่งออกด้านหลังของโรงแรมที่เป็นภูเขา ผู้ชายไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่ผู้หญิงต้องถอดส้นสูงวิ่งกันเลยทีเดียว...แม่บ้าน กับช่างก็รอดมาได้ แต่ก็มีหลายคนได้รับบาดเจ็บเนื่องจากการเบียดเสียดวิ่งขึ้นด้านบน...
...เพื่อนสาวส่งข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของผมและพี่ยอดมาทางไปรษณีย์ ส่งตรงมาให้ผมที่โรงแรมที่ผมพักอยู่...ทันทีที่ผมเห็นเสื้อผ้าของพี่ยอด ผมต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่ ผมกดจมูกกับเสื้อยืดตัวเก่งของพี่ยอดเพื่อสูดกลิ่นน้ำหอมที่เค้าใช้...น้ำตาเปียกเป็นวง...ผมถือเสื้อของพี่ยอดออกไปนอกระเบียง มองบนฟ้า มันเป็นท้องฟ้าฝืนเดียวกันกับที่ภูเก็ต...เพียงแต่ตอนนี้พี่ยอดไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว...ภาพในจินตนาการบนท้องฟ้านั้น ผมเห็นพี่ยอดโบกมือลา และยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่เคยทำให้ผมใจละลายได้...ตอนนี้ผมก็แทบละลายเหมือนกัน แต่ละลายไปพร้อมกับน้ำตาแห่งความอาลัย...
...ภาพของพี่ยอดเลือนหายไป เมื่อน้ำตาผมมันเอ่อล้นจนพร่ามัว มองไม่เห็นแม้แต่ดาวบนท้องฟ้า...มันเป็นปีใหม่ที่เศร้าที่สุดของผม...ผมควรจะได้เค้าท์ดาวน์กับพี่ยอด และผมคงจะได้บอกรักกับพี่ยอดแบบข้ามคืนพิเศษนั้น...แต่ไม่มีวันนั้น กับคนพิเศษคนนั้นอีกต่อไปแล้ว...
“...พี่ยอด...ทีมรักพี่นะ...”  ผมพูดเบา ๆ กับเสื้อของพี่ยอด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นระเบียง จมกับน้ำตาตัวเองต่อไปคนเดียว

TO BE CONTINUED

****************************************************************************

…ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น ทุกคำติชม ทุกคำแนะนำนะครับ...เราเจอกันมาตั้งแต่เดือนตุลาคม ผมคงคิดถึงผู้อ่านทุกคนที่มีอารมณ์ร่วมกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะสุข หรือเศร้า ผมดีใจที่ได้อ่านรีพลายให้กำลังใจ ทุกรีพลายที่รอผมมาโพสเรื่องต่อ...มันทำให้หายเหนื่อย หายเมื่อย และยิ้มได้ทุกครั้ง บางทีต้องอึ้งกับบางข้อความที่ผมคิดไม่ถึงว่าจะอินขนาดนี้...

...มันคงเป็นความสำเร็จในแบบที่ผมคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าจะทำมาได้ถึง 50 ตอน และมีรีพลายเป็นพัน ถูกคลิกอ่านเป็นหมื่น...ในเรื่องอดีตเด็กพาณิชย์ ผมมีหน้าที่เรียบเรียงและพิมพ์ มันไม่เหมือนกับเรื่องนี้ที่ผมทำด้วยตัวเองทั้งหมด ทุกคำติชม ผมรับไว้พัฒนาสำหรับเรื่องต่อไป ซึ่งผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะมีเวลาหรือไม่...เพราะตอนนี้กำลังจะเริ่มทำธุรกิจเล็ก ๆ...แต่ถ้ามีเสียงตอบรับที่ดี อาจจะมีเซอร์ไพร้สในบอร์ดนี้นะครับ...
...รักผู้อ่านทุกคนเลยครับ...
...เป้...

[Vesi]

//เอามือทาบอก
ไม่จริงใช่มั้ย ขอเวลาทำใจแปบ เดี๋ยวกลับมาเมนต์ใหม่

[โมโม่ที่รัก]

พี่เป้...
มันไม่จริงใช่ไหมมมม
 

[kitty]

 :sad11:แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  ม่ายจริงไช่ไหมมมมมมมมมมมมม พี่ยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ทำใจม่ายได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ม่ายรุจะพูดอารัย อึ้งงง  เสียใจอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[namtaan]

แบบนี้เรียกว่าหักมุมความสุข ความโหด ความฮา มาเป็นความเศร้าในตอนจบกันเลยทีเดียว 
กรรมเวรของพี่ยอด เวรกรรมของน้องทีม

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้
หวังว่าจะได้พบเซอร์ไพร์สนะคะ
บวก 1 แต้มทิ้งท้ายเป็นกำลังใจให้คุณเป้ค่ะ
 

[Little Devil]

น้องเป้ใจร้าย 
มีงอน ไปดีกว่า

[ifwedo]

เสียจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  ทำให้พี่ยอดฟื้นเดี๋ยวนี้เลยยยยยยยยยยยยยพี่เป้

[hanakimi]

รับไม่ได้ รับไม่ได้มากๆ ถึงมากที่สุด  

เสียใจอ่ะ

ว่าแล้วว่าต้องเป็นยังงี้

เริ่มอ่านตอนจบก็เริ่มตะหงิดๆ แล้ว พอมาถึงฉากจบจริงๆ ก็อดใจหายไม่ได้

หักมุมยังงี้เหมือนโดนหักหลัง  ช็อคอย่างสุดๆ

 

จิตใจหดหู่ ห่อเหี่ยว  

[SPY]

อึ้งมาก

  กำลังมีความสุข

แล้วทำไม?

คิดถึงตอนสึนามิเหมือนกัน

เพื่อนก็ตายตอนนั้นแหล่ะ หลายคนเลย  

[IZE]

อึ้ง



นิ่ง



สงบ


แล้วน้ำตาไหล

[6488]

  ขอให้พี่ยอดไปสู่สุขคติ   และคอยเป็นกำลังใจให้ทีม  ที่ยังต้องสู้ต่อไป   

[tutu]

คุณพระ...........เศร้าซะงั้น...หมดกำลังใจเลยอ่ะ

[กระต่ายชมจันทร์]

*ช็อค*

จบแบบนี้จริงๆเหรอคะ...นี่ต่ายร้องไห้จริงๆนะเนี่ยแบบไม่ทันตั้งตัว

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนจบจะเป็นแบบนี้ ไม่ได้ว่าคุณเป้นะคะว่าจบแบบนี้ไม่ดี ไม่ได้เพียงแต่...ทำร้ายจิตใจจังเลยค่ะ

ตอนเห็นว่ามิ้นรอด..โอเค แก้วกับไผ่รอด เฮ้ย พี่ยอดต้องรอดสิ....

คิดว่าพี่ยอดคงจะรอดแน่ๆน่า จบแบบแฮบปี้เอนดิ้งอยู่แล้ว แต่สุดท้าย...ถ้าขอให้มีภาคต่อแบบพี่ยอดรอดแต่เสียความทรงจำหาทางกลับไม่ได้อะไรแบบนี้จะได้มั้ยคะเนี่ย T^T

ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ แต่ช้ำใจจัง

อย่างนี้ต้องมีภาคต่อของทีมให้ด้วยนะคะ ฮือ....

[hikikomori]

พูดไม่ออกเลยอ่ะ  สะเทือนใจมาก....
สงสารทีมมากมาย  อุตส่าห์ผ่านเรื่องราวต่างๆนานามาด้วยกันจนมีความสุขกันขนาดนี้
แต่สุดท้ายก็ต้องพรากจากกันอีก  เจ็บปวดแทนเลย
นี่อาจจะเป็นอย่างหนึ่งที่เค้าเรียกว่าโชคชะตาลิขิตมาก็ได้นะคะ
ว่าอย่างน้อย...  ครั้งหนึ่งก็เคยรักกันมากมายขนาดไหน


ขอบคุณสำหรับเองราวดีๆนะคะ  เราชอบเรื่องนี้มากเลย  ทั้งสนุก เศร้า  หักมุม
แม้จะจบเศร้า  แต่เราจะไม่ลืมเรื่องนี้เลยค่ะ  

[@BUA@]

 
โชคชะตานี่มันสวิงได้ตลอดเวลาจริงๆ

[Natavishi]

 


ไม่่จริงงงงงงงงงงงงงง


รับ   ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


หักมุมสุดดดดดดดด


 

[jokirito]

   ง่า......ฮึก   ไม่ไหวแล้ววว  ไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิดว่าจะจบแบบนี้


   พี่ยอดอ่า......ฮืออออออออออออออออออออออออออออ


ขอแบบมีเซอร์ไพรส์  ข้อมูลที่รายงานผิดพลาด  แบบจริงๆแล้วพี่ยอดยังไม่ตายได้มั้ยอ่า


(ขอหลอกตัวเองว่าเป็นแบบนั้นละกัน) แบบนี้ไม่ไหวอ่า  ทำใจไม่ได้จริงๆ  

[zeazaiz]

 
พูดไม่ออก

[StopLove]

 


พูดถึงเหตุการณ์ทางธรรมชาติเเล้ว....อืมสึนามิ

สรุปพี่ทีมหรือผมกำลังเศร้ากว่ากันเนี่ย


 

[RemySexyCool]

...ก่อนนอน เข้ามาอ่านรีพลายอีกครั้ง...รอดูการตอบรับก่อน แล้วอาจจะเปลี่ยนจาก The End เป็น To be continued หรือ We belong together Part II เพราะคำแปลของ We belong together ในความคิดของผมคือ เราต่างเป็นของกันและกัน...

...จริง ๆ แล้วไม่อยากเอาเหตุการณ์สึนามิมาเขียน แต่เรื่องพวกนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของสังคมโรงแรมอ่ะครับ...หลายโรงแรมได้รับผลกระทบจากภัยพิบัตินี้ และหลายโรงแรมต้องปิดตัวลงไปอย่างน่าเสียดาย...ขอไว้อาลัยกับผู้เสียชีวิต ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนผมด้วยเช่นกัน...

...อย่าเครียดนะครับ...มันเป็นเรื่องแต่ง เอาเรื่องจากหลาย ๆ คนมายำรวมกันดังที่ผมบอกไว้ตั้งแต่ตอนแรก ๆ...ส่วนเรื่องของผมไม่อยากเล่า เพราะมันรุนแรงกว่าในเรื่องนี้อีก...แต่เหตุการณ์ในบางตอนก็นำมาจากเรื่องจริงของผมนะ...

...รออ่านคำติชม และคำแนะนำอยู่นะครับ...

...เป้...

[WEERACHOT]

ผมอยากนอนหลับ....

แล้วตื่นขึ้นมาพบว่า....


เรื่องนี้จบตอนที่ 49


คุณเป้สู้ๆครับ คุณคงผ่านประสบการณ์มามากพอสมควร
ผมอยู่ปีหนึ่ง รู้สึกว่าอ่อนไปเลยอ่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วได้ปลง กับได้บทเรียน

เตรียมใจกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น....

เรื่องนี้อยากให้มีพาสต่อ หรืออะไรก็ได้ครับ ตามที่คุณเป้สะดวก
ซึ่งผมอยากให้เขียนอีกนั้นแหละ ถึงจะเศร้าอีก
คิดว่าคงจะพอรับได้

แต่หากเป็น To be continued อันนี้ดีใจมหาศาล ฮ่าๆๆๆ

http://www.youtube.com/v/vTv279yLfdA&hl=en_US&fs=1&autoplay=1&loop=1

[jokirito]

    ฮึก  ยังทำใจไม่ได้ นอนก็ไม่หลับด้วยง่า พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานไม่ไหวแน่เลย

[Little Devil]

น้องเป้...
เรื่องจริง ไม่อาจเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริง
ส่วนเรื่องแต่ง แม้ว่าจะ based on เรื่องจริงบางส่วน
ก้อใช่ว่าต้องจบลงด้วยฉากเดียวกัน
อย่างน้อยความสุขเพียงเล็กน้อยจากเรื่องแต่ง
อาจเป็นกำลังใจอย่างมากมาย ให้กับอีกหลายคน
ในวันที่ต้องเผชิญกับอุปสรรค

[｡◕rainfall◕｡]

รู้สึกว่ามันเริ่มเศร้าตั้งแต่ที่พี่ยอดซึมๆไปแล้วอะ

อ่านๆไปรู้สึกเหมือนมีลางว่าต้องจบแบบไม่แฮปปี้แน่เลย

พอถึงที่จูบลา คำๆนี้มันยิ่งชี้ชัดทันทีแล้วอยู่ดีๆก็เศร้ามากอะ

น้ำตาไหลเลยพอรู้ว่าเกิดสึนามิอะ สุดท้ายก็เป็นแบบนี้

แต่ก็นะเรื่องไม่จำเป็นต้อง แฮปปี้เอ็นดิ้ง แต่มันตัดอารมณ์กับตอนต้นบทมากเลยค่ะ

แล้วยิ่งบรรยายถึงตอนที่ทีมร้องไห้ภาพต่างๆเก่าๆไหลเข้ามา มันเป็นอะไรที่สะเทือนใจมาก

ปล.นี่เราอินได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย พี่เป้แต่งเก่งมากๆเลยค่ะ ตอนแรกยังไม่นึกเลยว่าจะร้องไห้

พรุ่งนี้ตื่นมาตาบวมโทดพี่เป้จริงๆด้วย อิอิ

แอบมีเซอร์ไพส์เถอะนะค่ะ พรีสๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

โอย พี่เป้ ....... ไอไม่ได้มาอ่านซะนาน พอเข้ามาอ่านอีกทีทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ 

ไม่เอานะ รับไม่ได้จริงๆ     โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ   

ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงงเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

ช่วยแก้ไขทีเถอะ ขอให้กลับมา  รับไม่ได้จริงๆๆ          

[@BUA@]

หลังจากอ่านจบแล้วก็คิดว่าจะไปนอน
แต่มันเหมือนอินจัดอ่ะค่ะ นอนไม่หลับเลย
ยิ่งนึกตามภาพเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นจริงแล้วยิ่ง...
เลยอยากจะบอกว่า ขอเถอะค่ะ ขอให้เป็น TBC นะคุณเป้