หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[｡◕rainfall◕｡]

สนุกดีคร้า

หาเพื่อนได้รวดเร็วมากมาย

เนื้อเรื่องอ่านสบายมากเลยค่ะ

ทีมจ๋าเอาชนะใจพี่ยอดให้ได้เร็วๆนะ

ดูซิแค่เอาหน้าไปใกล้ๆซอกคอ ก็หน้าแดงแล้วอะพี่ยอด

[namtaan]

พี่ยอดคงรู้สึกแปลกๆในทางพิเศษๆกับทีมหละมั้ง
เลยเก็บอาการไม่ค่อยอยู่แบบนั้น
รอลุ้นต่อไป สามคน ทีม มิ้นท์ แก้ว กลายเป็นเืพื่อนกันไปแล้ว จะเป็นไงบ้าง
ขอบคุณนะคะ 

[nana]

พี่ยอดกลัวน้องทีมทำไม 

[thaitanoi]

มาทักทายนิยายเรื่องใหม่ครับ ติดตามเรื่องของเพื่อนทั้ง3คนด้วย

[McDeliVery]

มาจิ้ม ๆ นิยายใหม่


กัดกันอย่างนี้เเหละครับ กว่าจะรักมัน มันส์ดี

 

[RemySexyCool]

...ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ...

...ช่วงแรกอาจจะอืด ๆ ไปบ้าง เพราะเป็นการปูเรื่องให้เห็นถึงสถานที่ และความเป็นมาของแต่ละคน...

...ตอนต่อ ๆ ไป จะเริ่มเข้าสู่การอบรม ปฐมนิเทศ และเข้าสู่การฝึกงานจริงแล้ว...มีเรื่องราวอีกมากมายในโรงแรมแห่งนี้ครับ...

...แค่เห็นว่ามีคนคลิกเข้ามาอ่านก็ชื่นใจแล้ว...แต่ถ้าได้คำแนะนำ หรือเข้ามาคุยกัน ก็ยิ่งทำให้มีกำลังใจมากขึ้นครับ...

... ...

[ChiiCaLorz]

สนุกมากเลยคร้าบ รออ่านๆทุกวันเลย

[1111]

รออ่านอยู่นะ รีบมาต่อหล่ะ

[RemySexyCool]

We belong together 5

...อากาศยามเย็น ลมทะเลพัดเบา ๆ พวกเรากลับมายังโรงแรม และเอากระเป๋า โทรศัพท์ไปไว้ห้องมิ้นท์ ก่อนวิ่งแข่งกันไปที่ชายหาดส่วนของพนักงาน...พวกเราเล่นน้ำทะเลกัน ขี่คอกันกระโดดน้ำ ส่งเสียงดังแค่ไหน ก็ไม่ใครว่า เพราะตอนนี้น้ำลง หาดทรายทอดยาวลงไปไกลจากตึกที่พัก...พอเหนื่อย พวกเราก็นั่งก่อกองทรายเล่น แข่งกันประดิษฐ์ปราสาททรายว่าของใครสวยและครีเอทมากที่สุด โดยมีกรรมการเป็นพี่ ๆ พนักงานโรงแรมคนอื่น ที่มาพักผ่อนที่ชายหาดในตอนนั้น...

...ผลปรากฏว่า เสมอกัน ความสวยสมบูรณ์ต้องยกให้แก้ว คนที่เรียกร้อยที่สุดไป...สวยแบบแปลก ๆ ต้องให้มิ้นท์...ส่วนของผม สวยแบบตรงคอนเซป...กรรมการคงเห็นว่าเราต้องกัดกันแน่ ถ้ามีใครสักคนชนะ เพราะเรากัดกันเล่น ๆ ตั้งแต่เริ่มต้นก่อกองทรายแล้ว จึงตัดสินให้เสมอกันแบบพยายามหาจุดเด่นของแต่ละคนมาหักล้าง...พี่ ๆ พนักงานที่นี่น่ารักจัง...ขอบคุณผู้บริหารที่หาสถานที่สวย ๆ อย่างนี้มาให้เราพักกัน...แต่...ถ้าเรามากับคนที่เรารักล่ะ..ไม่เอา ไม่คิดอีก...

…นานแค่ไหนแล้ว ที่ผมไม่ได้พักผ่อน สูดอากาศบริสุทธิ์อย่างนี้...ที่กรุงเทพฯ เรียนเสร็จ ถึงจะได้พักผ่อน แต่มันก็ในแบบเดิม ๆ มองไปทางไหนก็เจอผู้คน...ไม่เหมือนตอนนี้ ผมรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด ที่ได้นั่งอยู่บนทรายขาว ๆ มองดูคลื่นกระทบฝั่งลูกแล้วลูกเล่า...เมื่อวานนี้ที่เผลอหลับบนเตียง ที่ระเบียงห้องตอนมาถึง ฟังเสียงคลื่น มันช่างเพราะ และเพลินมาก...ถ้าวันไหนมีโอกาส ก็คิดว่าจะนอนฟังเสียงคลื่นอย่างนี้อีก...แต่ต้องไม่ใช่ห้องเดียวกับไอ้พี่ยอด...คิดถึงอีตานี้แล้วอารมณ์เสีย...

“...แก มีคนมองพวกเราอยู่อ่ะ...”  แก้วพยักพเยิดให้พวกเรามองด้านบนตึกที่พัก
“...อย่าไปสนใจเขาเลย...”  ผมหันหน้ากลับทันทีที่รู้ว่าใครกำลังมองพวกเราจากระเบียงห้องพัก
“...ทีม ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ ที่ได้อยู่ห้องเดียวกับพี่ยอดสุดหล่ออ่ะ...”  แก้วถามเสียงเบา
“...รู้สึกสิ...รู้สึกอึดอัดไงล่ะ...”  ผมตอบตามความรู้สึกจริง ๆ ด้วยน้ำเสียงเหมือนพูดเล่น ก็ต้า แฟนเก่าผมหล่อจะตาย ชินแล้วมั้งกับการอยู่ใกล้คนหน้าตาดี
"...งั้นทีมลองคุยกับแผนกบุคคล ให้เรามาพักด้วยกันสามคนสิ..."  แก้วเสนอความเห็น
"...จะดีเหรอ..."  ผมตื่นเต้น แต่ก็ต้องถามด้วยความเกรงใจ
“...ดีสิ จะได้อยู่ด้วยกันหลาย ๆ คน สนุกดี...”  มิ้นท์พูดด้วยความยินดี และแก้วก็ยิ้มสดใสต่างจากเมื่อเช้าที่ได้เจอกันครั้งแรก
“...โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะคุยกับพี่เค้าเอง...แต่ตอนนี้เราหิวแล้ว...ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเหอะ เดี๋ยวแคนทีนปิด...” ผมพูดพลางลุกขึ้นสะบัดทรายที่ติดกางเกง
“...อะไรเนี่ย...แกจะกินอีกแล้วเหรอ...ของเก่ายังไม่ย่อยเลย...”  แก้วท้วง เพราะเราเพิ่งกินอาหารที่ร้านดัง ซึ่งคนแถวนี้แนะนำ และก็ไม่ผิดหวัง อร่อยจริง ๆ แต่แพง ก็เลยสั่งนิดเดียว กินให้พอรู้รสเฉย ๆ
“...ฉันก็หิว เล่นน้ำซะเหนื่อย...ถ้าแกไม่หิวไปกินขนมก็ได้...โรงแรมเลี้ยงดีอย่างนี้ อีกสี่เดือน เราคงกลิ้งกลับบ้านแน่ ๆ...” มิ้นท์เดินนำขึ้นห้องพัก  
*
*
“...ล้างทรายหมดดีหรือยัง...” พี่ยอดหันมามองผมด้วยหางตาก่อนที่จะพูดเสียงเข้ม ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าห้อง
“...หมดแล้ว...”  ผมตอบสั้น ๆ พลางสำรวจตัวเองอีกครั้ง
“...เล่นอะไรเหมือนเด็ก ๆ...แน่ใจนะว่าล้างตัวหมด...ผมไม่ชอบให้มีทรายในห้อง...”
“...ล้างตัวหมดแล้วแน่นอน...ล้างตั้งแต่ข้างล่าง...ยันที่ห้องเพื่อน...ช่วยกันล้างสามคน ถ้าไม่หมดก็ให้มันรู้ไปสิ...”  ผมพูดเสียงดัง พอรู้ตัว ก็ต้องลดลง “...อีกอย่างพวกเราไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่ ที่จะทำอะไรเลอะเทอะ...ยิ่งรู้ว่าอยู่ร่วมห้องกับคนที่จ้องจะหาเรื่องแล้วด้วย...ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องคอยระวังตัวไม่ให้เขาหาเรื่องได้...” ผมกัดส่งท้าย ก่อนเดินเข้าห้องไปเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่
“...นี่...ผมเป็นรุ่นพี่คุณนะ...”  ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมาเพื่อไปอาบน้ำ ผมใจหายวาบ พี่ยอดยืนกอดอกพูดเสียงเข้มตรงหน้า
“...แล้วไง...เป็นรุ่นพี่ซักกี่ปีเชียว เต็มที่ก็ 3 ปี...”  พี่ยอดอึ้งอีกครั้ง...ผมเองก็อึ้งที่พูดแรงไป ก่อนตั้งสติแล้วมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
“...ยังไงผมก็อายุมากกว่าคุณ...ผมพูดอะไร เตือนอะไร ทำไมต้องเถียง...”  
“...ก็ช่วย Make Sense นิดนึงสิ ว่ากำลังพูดอะไร และเตือนอะไร กับใคร...”  ผมลงเสียงหนักที่คำสุดท้าย พี่ยอดเม้มปากแน่น
“...ในฐานะที่คุณต้องมาอยู่ร่วมห้องกับผม...คุณต้องเชื่อฟังผม...เข้าใจมั้ย...”  เขาพูดเสียงดัง เล่นเอาผมสะดุ้งเบา ๆ ก่อนอารมณ์ขึ้นบ้าง
“...เข้าใจ แต่อาจจะไม่ทำตาม...เพราะบางเรื่องที่คุณพูดไม่มีเหตุผล...คุณใช้อคติส่วนตัว...ถามจริง ๆ เหอะ คุณจะเอาอะไรนักหนากับเด็กฝึกงาน ที่มาขออาศัยอยู่ด้วยแค่ 4 เดือนเท่านั้นอ่ะ...คุณรู้มั้ย...ที่มาฝึกงานที่นี่ มันก็เป็นเพราะความคิดชั่ววูบ...ซึ่งมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...คุณคิดว่ามันมีความสุขนักเหรอ สำหรับเด็กกรุงเทพฯ ที่ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้...กับคนแบบคุณอ่ะ...” ผมระเบิดอารมณ์ใส่เขาบ้าง
“...ทำไม ผมมันไม่ดีตรงไหน...” เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ สัญชาตญาณ ทำให้ผมถอยหลัง
“...เราเพิ่งจะเจอกันแค่วันเดียว...พูดตอนนี้ไม่ได้หรอก...”  ผมพยายามใจเย็น
“...โธ่ นึกว่าจะเป็นคนดี เห็นว่าคนอื่นปาว ๆ ที่แท้ก็ใช้อคติเหมือนกัน...”  เขาพูดพร้อมยิ้มเยาะ
“...เป็นถึงซุปเปอร์ไวเซอร์...ทบทวนให้ดีสิ...ว่าใครทำอะไรใครก่อน...”  ผมย้อน พี่ยอดสีหน้าสลดลง  
“...หลีกทางให้ด้วย จะไปอาบน้ำ เพื่อนรอกินข้าวเย็นอยู่...”  ผมพูดเสียงเรียบ พี่ยอดหันหลังเดินเข้าห้องตัวเองไปเงียบ ๆ ทำเอาผมใจหายวาบ เราพูดแรงไปหรือเปล่าหว่า...แต่มันเป็นเรื่องจริงนี่...
*
*
...หลังอาหาร พวกเราก็ถามป้าที่แคนแทน เรื่องไหว้ศาลของโรงแรม แกก็แนะนำให้ไปขอธูปเทียนที่ห้องแม่บ้านของพนักงาน...เราก็ทำตาม และพากันไปไหว้ ต่างคนต่างอธิษฐานขอพร ฝากเนื้อฝากตัวให้ท่านคุ้มครอง ให้ฝึกงานผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีมารผจญ...เสร็จจากการไหว้ศาล ผมก็ไปขลุกอยู่ที่ห้องเพื่อนสาวทั้งสอง พวกเราช่วยกันคิดว่า ถ้าผมย้ายเข้ามาอีกคน จะนอนกันยังไง ในเมื่อมันมีแค่สองห้องนอนในแต่ละยูนิต...แต่อารมณ์นั้น ถึงให้ผมนอนฟูกกับพื้น ผมยินดีนอน ยังไงก็ดีกว่า ต้องอาศัยอยู่ร่วมห้องกับคนปากเสียอย่างไอ้พี่ยอด…

...ผมกลับเข้าห้องตัวเองอีกครั้งเมื่อละครหลังข่าวจบ...เปิดและปิดประตูห้องให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้...คิดถึงวันพรุ่งนี้ ที่ผมจะต้องไปอบรมก่อนเริ่มงาน และจะคุยกับฝ่ายบุคคล เพื่อขอเปลี่ยนห้องพัก ไปพักรวมกับเพื่อนใหม่ทั้งสอง...

“...ทำไมกลับห้องดึกอย่างนี้...”  ผมตกใจแทบจะร้องกรี๊ด...หันไปตามเสียงทักที่เหมือนตะคอก ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
“...อะไร...เพิ่งจะสี่ทุ่มกว่าเนี่ยนะ...ถ้าเป็นกรุงเทพฯ ผับบางที่ยังไม่เปิดด้วยซ้ำ...อีกอย่างที่นี่กำหนดเวลาเปิด-ปิดไว้เหรอ...”  ผมย้อนถาม
“...ก็ไม่หรอก แต่ที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ...เพิ่งมาใหม่...อย่าเที่ยวให้มากนัก...แถวนี้ตรงไหนปลอดภัย ตรงไหนอันตราย รู้ดีหรือยัง...”
“...ไม่รู้..แต่ก็พอจะเดาได้ว่าตรงไหนมันเสี่ยงก็ไม่ไปหรอก...ทีมไม่ใช่เด็ก ๆ นะ...อีกอย่างทีมไมได้ไปไหนไกลซักหน่อย...อยู่ห้องเพื่อนฝึกงานด้วยกันในตึกนี่แหละ...ชอบคุณที่เป็นห่วง...”  พี่ยอดเขาหันมามองผมนิดนึงก่อนปากเสียเหมือนเดิม
“...ไม่ได้เป็นห่วง...แค่ไม่อยากโดนตำหนิว่าไม่เตือน ถ้าเด็กร่วมห้องโดนลากไปข่มขืนในป่า...”
“...รุ่นนี้แล้ว...ไม่ต้องลากหรอก...นำทาง เดี๋ยวทีมตามไปเอง...”  ผมกวน “...อ้อ...ที่ขอบคุณเมื่อกี้อ่ะ ขอบคุณตามมารยาทเพราะรู้อยู่ว่า คนอย่างพี่คงไม่รู้จักคำว่าเป็นห่วงหรอก...”  ผมยิ้มมุมปาก ก่อนเดินนวยนาดเข้าห้อง แต่ยังได้ยินเสียงสบถด่าตามหลัง
“...ทนอึดอัดอีกแค่วันเดียวนะพี่ยอดชาย...”  ผมแง้มประตู ตะโกนแหย่เขา
“...หมายความว่าไง...”  เขาทำท่าจะเดินเข้ามาหา
“...ไม่บอก พรุ่งนี้ก็รู้เอง...ฝันดีนะพี่...”  ผมรีบปิดประตู ล็อคอย่างแน่หนา และเมื่อได้ยินเสียงโทรทัศน์เงียบลง แสดงว่าพี่ยอดเข้านอนแล้ว ผมจึงออกมาอาบน้ำ แปรงฟันอีกรอบก่อนนอน....
**************************************************************************

...ใกล้จะถึงตอนอบรม และฝึกงานจริงแล้วนะครับ ยังมีเรื่องราวอีกมากมายในโรงแรมนี้...

To be continued

[Soulmate]

ถ้ามีอีกมากมาย ก็ต้องพิมยาวๆนะรู้มั้ย

[ohm]

รออ่านนะคร้าบ ท่าจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ว

ขอบคุณที่มาต่อบ่อยๆ

[bigbeeboom]

สนุกมายมายจ้า เรื่องน่าสนใจมากขึ้น น้องทีมแอบรุนแรงเลยนะเนี่ย

ตอนนี้รุ้สึกคุณพี่ยอดจะเริ่มหวังดีตามประสาเจ้าบ้านแล้วนะจ๊ะ สุ้ๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า

[Chatcha]

สนุกมากมาย

รอนะคะ

[Donpopper]

ทีมอย่าไปเลยใจเย็นๆๆๆๆๆ

[popper]

ให้กำลังใจน่ะคร๊า


อิอิ  ชอบสไตล์การเขียนน


จะติดตามอยู่เนื่องๆค่ะ


เทคเเคร์น่ะค้ะ

 

[ltahset]

เข้ามาเป็นกำลังใจ
อ่านแล้วชอบมากมาย สนุกดี
รอตอนต่อไปนะคะ
^^
ปล. บวก 1 แถมให้

[crazykung]

สั้นอ้า

อยากได้ยาวๆ เอิกๆ

[tonhukwang]

อ่านแล้ว....................ไอ้ที่เครียด ๆ อยู่ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยครับ

บวกหนึ่งให้ครับผม

[｡◕rainfall◕｡]

อ้าพี่ยอดแอบเป็นห่วงด้วยอะ

รู้สึกเหมือนทีมคอยมีคนแอบดูแลเลยอะ

แหมจะดูจิกกัดบ้างในบางที

มาต่อไวๆนะค่ะ

อยากอ่านต่อจังเลย

[gboy]

+1 ให้คนขยัน
ดูท่าจะไม่ได้ย้ายง่ายๆหร๊อก

[mecon]

555 พี่ยอดเอ้ย แพ้ทางเด็กมันอยู่วันยังค่ำเฮ้อออออออออ
เจ้าทีมก็นะเถียงสุดพลังแต่ไอ่เรื่องทรายหรือเรื่องเล็กๆน้อยๆอ่ะ
มองข้ามไปก็ได้ แล้วพี่ยอดก็ยังไม่เลิกอ่ะนะ ชอบดูถูกน้องมันจัง
ส่วนเจ้าทีมก็ด่าไฟแล็บเลยเฟ้ย ฮุกหมัดซัดเค้าหน้าไปให้
กรรมการนับแปดแล้วเฮีย จะให้เด็กมันนับถือก็โชว์ความน่าเชื่อถือช้าไปล่ะ
จะอบรมแล้ว ถ้าเกิดอิพี่ยอดไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับพวกเด็กฝึกงานก็ว่าไปอย่างอ่ะนะ
กลัวใจชิบ เป็นถึงตำแหน่งนี้ใหญ่จริงๆอาจอยากทำเซอร์ไพรส์ก็ได้ใครจะรู้

+1 จัดให้คะ สู้ๆนะคะ

[Vesi]

มีแอ็บเป็นห่วงด้วยนะ 
ยังกัดกันได้ใจเหมือนเดิม แต่พี่ยอดดูอ่อนๆลงนะ

[namtaan]

สนุกดีโรงแรมนี้ สนุกมากเพราะคู่นี้หละ ทีม ยอด
ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ แต่ทีมจะได้ย้ายห้องเหรอ ไม่น่าจะได้นะ
บวก 1 แต้มนะคะ รออ่านต่อจ้า

[thaitanoi]

สงสัยทีมจะไม่ได้ย้ายห้องละมั้ง

[Ak@tsuKII]

อยากเห็นหน้าพี่ยอดตอนรู้ว่า ทีมจะย้ายห้องจัง 555

แต่พี่ยอดคงไม่ยอมให้ย้ายแน่ๆ เส้นใหญ่ขนาดน้านนนน 


สงสัยจะเริ่มหวั่นไหวกะทีมแล้วสิ คึึคึ

ชอบค่ะ รอตอนต่อไป

[RemySexyCool]

...ตอนกลางวัน ขออนุญาตมาขอบคุณทุกความเห็น และแจ้งข่าว เพราะกลางวันเปิดดูที่ทำงานได้แป๊บเดียว...

...เรื่องนี้เขียนวันต่อวัน ถ้าวันไหนกลับเร็ว ก็ได้อัพเร็ว ตอนแรกว่าจะสองวันอัพทีนึง แต่ได้รับกำลังใจดี ก็เลยมีแรงเขียน...

...ถ้ามีผิดพลาด ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ...พิมพ์รัวไปนิดนึง เพราะเรื่องราวในหัวมันไวกว่ามือ...555++

...เย็นนี้ ไม่เกิน 3 ทุ่ม เจอกันอีกตอนนึง...เป็นการเริ่มเข้าอบรม...จะเจอใคร ยังไง รออีกหน่อยนะครับ...

[gboy]

มาจองๆ รอมันยัน 3ทุ่มนี่ล่ะ
 

[Cha Ris Ma]

  สนุกจัง

[RemySexyCool]

We belong together 6

...หกโมงครึ่ง ผมย่องออกมาอาบน้ำ พี่ยอดยังไม่ตื่น...ผมเปิดโทรทัศน์เพื่อดูข่าวตอนเช้า เป็นนิสัยไปแล้ว ถ้าตื่นมาต้องเปิดทีวี ถึงแม้ไม่ได้ดู แต่ขอฟังเสียงหน่อยก็ยังดี...

...อาบน้ำเสร็จ พี่ยอดก็ยังไม่ออกมาจากห้อง...ผมสงสัยนิดนึง ว่าเขาเริ่มงานกี่โมง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เป็นถึงระดับซุปฯ ไม่น่าจะเหลวไหล...ผมเข้าห้องตัวเองเพื่อแต่งตัวไปอบรมในชุดนักศึกษา...มองตัวเองในกระจกด้วยความรู้สึกหลายอย่าง...จากนี้ไป ผมคงมีโอกาสได้ใส่ชุดนักศึกษาอีกไม่กี่ครั้ง...เพราะวันนี้ผมต้องไปรับชุดฟอร์มพนักงานต้อนรับส่วนหน้าในตอนอบรม...และจากนั้น เมื่อฝึกงานเสร็จ...ผมก็ต้องไปสมัครงานที่อื่น จะได้ใส่ชุดนักศึกษาอีกครั้ง ก็วันที่ได้รับปริญญาปีหน้า...

...ผมออกมาจากห้องนอนในชุดนักศึกษา และกระเป่าสะพายเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัว และเครื่องเขียนสำหรับเข้าอบรมการฝึกงานในวันแรก...เห็นพี่ยอดนั่งดูข่าวที่โซฟา กับผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวที่พันเอวไว้....เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่มองบ่งบอกถึงความแปลกใจ...ใช่สิ พอเราอยู่ในเครื่องแบบ เราไม่ได้เป็นเด็กกะโหลกกะลาแบบเมื่อสองวันก่อนนี่...
“...ตกถังน้ำหอมมาหรือไง...”  นี่คือคำทักทายของพี่ยอด พร้อมทั้งทำจมูกฟุดฟิด ก่อนที่ผมจะย้อน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เพื่อนผมโทรตามแล้ว...
“...มอร์นิ่งจ้า...”  ผมพูดเสียงใส แอบเห็นพี่ยอดทำหน้าตาล้อเลียน แต่ผมไม่สนใจ เดินไปทางมินิบาร์ หยิบน้ำมารินใส่แก้ว
“...เฮ้ย...บังทีวี...”  พี่ยอดโวยวาย เพราะผมแกล้งยืนกินน้ำหน้าทีวี อ้าว ก็ไม่เห็นดูเลยนี่ มัวแต่ล้อเลียนกรูอยู่ ผมนึกในใจ
“...อืม ๆ เสร็จยังอ่ะ...อะไรเนี่ย...มันระเบิดส้วมอยู่เหรอ...เออ...ได้...ให้เวลาอีกสิบนาทีนะเฟ้ย...เผื่อเวลาไว้กินข้าวด้วย...ตื่นเต้นเนอะ...”  ผมเดินออกไปคุยต่อนอกระเบียง...ลมทะเลยามเช้าสัมผัสกับหน้า ผมสูดรับอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดลึก ๆ สองสามครั้ง...เสียงดังลอดเข้าไปในโทรศัพท์จนปลายสายสงสัยว่าผมเป็นอะไร เราคุยกันอีกสองสามประโยค ก่อนจะวางสายไป...
“...สวยใช่มั้ยล่ะ...”  เสียงพี่ยอดดังข้าง ๆ ผมหันไป แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาสนใจกับทะเลตรงหน้า ถึงแม้จะชินกับคนหน้าตาดี แต่ต้องยอมรับว่า พี่ยอดดูดี และดูเป็นผู้ชายที่หล่อแบบธรรมชาติมาก เมื่อใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียว โชว์มัดกล้ามที่มาจากการทำงาน ดูดีกว่ากล้ามเฟค ๆ ของต้า ที่พยายามสร้างในยิม และจากอาหารเสริมทั้งหลายเสียอีก
“...อืม...” ผมตอบสั้น ๆ รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที ทั้ง ๆ ที่อากาศปลอดโปร่งขนาดนี้
“...ห้องนี้เป็นห้องที่วิวสวยที่สุด...ไม่มีอะไรมาบังเลย...เห็นเกาะตรงโน้นมั้ย...วันหยุดลองไปเที่ยวซะนะ...แล้วจะลืมทุกที่ที่เคยไป...”  ผมเผลอมองพี่ยอด สงสัยว่าแกมาอารมณ์ไหน แต่ตอนนั้นอย่างอื่นมันน่าสนใจมากกว่า ผมยุ่ง ๆ แบบคนเพิ่งตื่นปรกหน้าผาก คิ้วหนา ดวงตาโตสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน รับกับปากสวยได้รูป ประดับด้วยหนวด เครา สีเขียวจาง ๆ ที่คงจะเพิ่งโกนไปเมื่อวันก่อน...ท่อนแขนที่มีกล้ามเป็ดมัด สีผิวตัดกันตามรอยเสื้อแขนสั้น ขนใต้วงแขนที่น่ามอง ผิวที่ไม่ได้โดนแดดของพี่ยอดมันเนียนซะจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่า เขาต้องใช้โลชั่นทาทั่วตัวก่อนนอนทุกคืนเหมือนต้าหรือเปล่า...มองต่ำลงไป กล้ามเนื้อทุกส่วน ไร้ไขมันแทรก หน้าท้องเป็นลอน มีไรขนเลื้อยลงไปในผ้าขนหนูที่พันเอวไว้หลวม ๆ ทำให้อดไม่ได้ที่จะจินตนาการไปไกลกว่านั้น...
“...มองอะไร...”  พี่ยอดขยับตัว
“...เปล่า...ก็...ก็...เห็นด้วยที่ห้องนี้วิวสวยที่สุด...”  ผมพูดตะกุกตะกัก ก่อนหมุนตัวเดินกลับเข้าห้อง
“...อบรมกี่โมง...”  พี่ยอดเดินตามเข้ามา
“...แปดโมงครึ่ง...”
“...แคนทีนรอบเช้าปิดตอนแปดโมงนะ...รู้หรือยัง...”
“...รู้แล้ว...รอเพื่อนไปกินพร้อมกัน...”  พูดยังไม่ทันขาดคำ มิ้นท์ก็โทรมาโชว์เบอร์พอดี “...โอเค คงพร้อมกันแล้ว...ทีมไปก่อนนะ...”  ผมลืมตัว ยิ้มให้พี่ยอดไปทีนึง ดูเค้าเหวอ ๆ ก่อนพยักหน้าให้
“...เออ...แล้วพี่จะไปกินข้าวรอบเช้าทันเหรอ...”
“...ไม่ทันก็ไม่กิน...” 
“...อาหารมื้อเช้าสำคัญ ต้องกินนะ...เดี๋ยวก็ไม่มีแรงทำงานหรอก...” ผมพูดลอย ๆ พร้อมใส่ถุงเท้า รองเท้า
“...อืม...ขอบคุณที่เป็นห่วง...”
“...ถ้าไปไม่ทันแคนทีน ก็กินขนมปังไปก่อน แยมกับเนย อยู่ในตู้เย็นอ่ะ ทีมซื้อไว้ตั้งเยอะ...อ้อ...แล้วก็ไม่ได้เป็นห่วงนะ...แค่ไม่อยากโดนตำหนิว่า ไม่ดูแลพี่ร่วมห้อง...” ผมแหย่พี่ยอด ก่อนวิ่งจู๊ดออกจากห้องไปรวมตัวกับเพื่อนใหม่ รู้เลยว่าพี่เค้าต้องด่าไล่หลัง
*
*
...หลังอาหารเช้า และสำรวจความเรียบร้อยตัวเองในห้องน้ำเสร็จสิ้น...พวกผมเดินไปที่ห้องอบรมพนักงาน ใกล้กับห้องแผนกบุคคลก่อนเวลาอบรมไม่นาน...มีเด็กฝึกงานมาปฐมนิเทศกะด้วยสายตาประมาณ 20 คน...แก้วสะกิดให้ผมดูเด็กเทคนิคในเสื้อช้อป ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กที่กำลังเรียน ปวส. ดูตัวโต ขนาดนั่งอยู่ยังเด่นเด้งขึ้นมาจากกลุ่ม หน้าตาหล่อ เข้ม เร้าใจมาก ท่าทางจะเป็นคนในพื้นที่...มิ้นท์มันมัวแต่อ้าปากค้างในความหล่อของเด็กคนนั้น...แต่แล้วสายตาพวกเราก็ไปเจอกับยิ้มเหยียด ๆ ของเพื่อนสาวในชุดนักศึกษาที่นั่งใกล้ ๆ กับเด็กเทคนิคสุดหล่อของเรา...พวกผมหันมามองหน้ากันด้วยความพร้อมเพรียง...ก่อนจะพากันไปนั่งขนาบเด็กเทคนิคคนนั้นที่นั่งก้มหน้าก้มตา ผิวสีน้ำผึ้งของเขาแม้จะเข้มไปบ้าง แต่เราก็สังเกตเห็นว่าน้องเค้าหน้าแดง คงจะเขินอ่ะดิ โดนเกย์สาม ไม่ใช่สิ สี่นางจ้องขนาดนั้น...
*
*
...เมื่อถึงเวลาอบรม ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเข้ามากล่าวต้อนรับ จริง ๆ แล้วต้องเรียก แผนก HR แต่ผมจะเรียกบุคคล เพราะมันคุ้นเคยกว่า พี่เค้าอธิบายกฎ ระเบียบของโรงแรม เสร็จแล้วให้ทุกคนออกมาแนะนำตัวด้านหน้าห้องอบรม และรับป้ายชื่อไว้สำหรับวางไว้หน้าโต๊ะ เพื่อให้พนักงานจากแผนกอื่นกำลังจะมาปฐมนิเทศสามารถรู้จักชื่อเด็กฝึกงานได้โดยดูจากป้ายชื่อสามเหลี่ยมนั้น...

...ในที่สุดเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง...เด็กเทคนิคคนนั้นออกไปแนะนำตัวหน้าห้องด้วยอาการเขิน ๆ ก็ทุกคนในห้องรวมทั้งพวกเราจ้องน้องเค้าแบบไม่วางตา ถ้าไม่เกรงใจฝ่ายบุคคลคงมีเสียงแซวแน่นอน...น้องเค้าชื่อไผ่...เป็นนักศึกษาชั้น ปวส. 2 ในวิทยาลัยเทคนิค ประจำจังหวัดนี้...เทียบกันแล้ว น้องเค้าอ่อนกว่าพวกเรา 2 ปี...บ้านอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ จึงไม่จำเป็นต้องอยู่หอพักของทางโรงแรม...

...เพื่อนสาวหน้าโหดอีกคน...ชีชื่อ...สัญญา...ชีออกตัวแรงมาก...บอกว่าให้เรียก “ซอนย่า” ก็ได้...คนในห้องส่งเสียงฮือฮากันใหญ่...ชีเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แต่พิ้นเพ เป็นคนใต้ อยู่จังหวัดเกือบใต้สุดของประเทศ ระหว่างฝึกงานชีพักอาศัยที่บ้านญาติที่เป็นพนักงานของโรงแรมนี้...ดีใจจัง อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่เรียนที่กรุงเทพฯ คนนึง เวลาคุย อาจจะเข้าใจกันได้ดี...แต่ท่าทางชีเหมือนไม่ค่อยเป็นมิตรกับกลุ่มเราเลย...

...ในฃ่วงเช้า ฝ่ายบุคคลให้พวกเราไปวัดตัว เพื่อเตรียมชุดฟอร์มของแต่ละแผนก...เกิดมาไม่เคยใส่สูทเลย พอใส่แล้วดูดีเหมือนกันนี่หว่า ผมแอบชมตัวเองในใจ...จากนั้นเค้าก็แจกป้าย Trainee เอาไว้ติดแทนป้ายชื่อ...แก้วได้ฝึกงานแผนกแม่บ้าน ซึ่งฝึกแผนกเดียวกับซอนย่าหน้าโหด หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรนะ เพราะแก้วมันไม่ค่อยมีปากมีเสียงเป็นกะเทยที่เรียบร้อยที่สุดในชีวิตที่ผมเคยเจอ...

...น้องไผ่ ฝึกงานแผนกช่าง...แผนกเดียวกับไอ้พี่ยอด...โอ้โห...หล่อตัวพี่ มาเจอหล่อตัวน้อง...ถึงน้องเค้าจะมีสำเนียงทองแดงติดมาบ้าง แต่ก็พูดเพราะ น่ารัก...ต่างจากเจ้าของห้องปากร้ายที่ผมต้องอาศัยอยู่ด้วย ถ้าในระหว่างฝึกงาน น้องเขาสอนให้รุ่นพี่พูดเพราะ ๆ บ้างก็ดีสินะ...

...เมื่อวัดตัวกันเสร็จ พี่แผนกบุคคล ก็พาพวกเด็กฝึกงานเดินดูสถานที่สำคัญต่าง ๆ ในโรงแรม ห้องผู้บริหารระดับสูง ห้องทำงานของแผนกอื่น ๆ ในส่วนออฟฟิศ...ห้องประชุมจัดเลี้ยง...ยิม...ซาวน่า...สระว่ายน้ำ...สนามเทนนิส...สปา...ร้านอาหาร และค็อฟฟี่ช็อป...จากนั้นเค้าก็ปล่อยให้ไปพักกลางวัน และมาเจอกันที่ห้องอบรมอีกครั้งตอนบ่ายโมงตรง...
*
*
...บรรยากาศในแคนทีนเต็มไปด้วยเสียงคุย เสียงหัวเราะ พวกเรามองหาซอนย่า เผื่อว่า เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น แต่ชีก็ไม่มากินข้าว...เราก็ไม่ได้สนใจอีก เพราะน้องไผ่น่าสนใจกว่า...
“...ไผ่...บ้านอยู่แถวนี้เหรอ...”  ผมเปิดประเด็นถาม ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว ตอนที่น้องเค้าแนะนำตัว
“...ครับ...”
“...แถวนี้มีที่เที่ยวกลางคืนที่ไหนบ้างอ่ะ...”  มิ้นท์ถามบ้าง
“...ก็ถ้าร้านที่ดีที่สุดก็อยู่ในเมืองอ่ะครับ...แต่มันไกล...ว่าง ๆ พี่ลองไปใต้ถุนโรงแรม xxx สิ...ไม่ไกล เดินไปยังได้เลย...”
“...แล้วที่ไหนมีเด็กหล่อ ๆ แบบไผ่ไปเที่ยวเยอะ ๆ บ้างล่ะ...”  นังมิ้นท์เริ่มตะมอย แก้วสะกิดปราม หน้าแดงแทนน้องไผ่
“...พี่เค้าหมายถึง...ไผ่ชอบที่ไหนมากกว่ากันล่ะ...”  ผมแก้ให้
“...ผมไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืนอ่ะครับ...”  น้องไผ่ตอบ เล่นเอาพวกผมมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“...แล้วไผ่ชอบเที่ยวแบบไหนเหรอ...”  แก้วถามเสียงเบา
“...ผมชอบไปตามเกาะอ่ะครับ ไปดำน้ำ ตกปลา...”
“...พี่ก็ชอบ...”  นังมิ้นท์สะตอ คนเหนือผิวสวย ๆ อย่างมันกลัวแดดจะตาย
“...มีคนบอกว่า เกาะตรงข้ามโรงแรมเราสวยมาก...ไผ่เคยไปป่าว...”  ผมถาม เพราะเมื่อเช้าไอ้พี่ยอดเพิ่งบอกมา
“...เคยครับ...สวยมาก...ถ้าพี่ไปแล้วจะติดใจ...”  น้ำเสียงของไผ่ฟังดูกระตือรือร้น
“...เอาไว้เราไปด้วยกันนะ...”  แก้ว ถึงเธอจะเรียบร้อย แต่ก็แอบแรงนะ
“...ครับ...พี่แก้ว...”  น้องเค้าทวนชื่อ เล่นเอาแก้วเขินหน้าแดง เห็นอย่างนั้น เราจึงเปิดโอกาสให้เขาสองคนคุยกัน โดยการแยกตัวเองออกมา ไปคุยกับเด็กฝึกงานคนอื่นบ้าง
*
*
...หลังอาหารกลางวัน พวกเราก็ขึ้นห้องไปพักผ่อน Topic ของกลางวันนี้ก็คงหนีไม่พ้นน้องไผ่ ที่นังมิ้นท์จะลากขึ้นมาบนห้อง แต่พวกเราต้องเบรกไว้ก่อน เดี๋ยวไก่ตื่น ปล่อยให้น้องเค้าได้ไปทำความรู้จักกับคนอื่นบ้าง...น้องเค้าไม่ค่อยพูด อาจจะเป็นเพราะว่า ต้องมาฝึกงานคนเดียว และต้องฝึกงานในแผนกช่างคนเดียว ไม่เหมือนพวกผม ที่มีเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันตั้งแต่วันแรก และมีเด็กฝึกงานที่ได้ฝึกแผนกเดียวกัน...อย่างผมก็มีเด็กมหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคใต้มาฝึกงานในแผนกต้อนรับด้วยกัน เป็นผู้หญิง 2 คน ผุ้ชาย 2 คน รวมผมด้วย...
 “...น้อง ๆ คะ...ตามธรรมเนียมปฏิบัติของโรงแรมเรา...เมื่อมีนักศึกษาฝึกงานมาเป็นส่วนหนึ่งของโรงแรม...เราจำเป็นจะต้องให้พวกคุณได้รู้จักกับทุกแผนกที่นี่นะคะ...เพราะงานโรงแรม เราจะทำงานกันเป็นกลุ่ม...ทุกแผนกจะต้องติดต่อกันตลอด...ถ้าไม่รู้จักกัน จะทำงานกันไม่ราบรื่น...ดังนั้น...ช่วงบ่ายนี้เราจะมีผู้บริหารระดับสูง และผู้จัดการทุกแผนกมาพูดคุยด้วยนะคะ...”  ผู้จัดการแผนกบุคคลที่เราคุ้นเคยดีแล้วอธิบาย ในการปฐมนิเทศช่วงบ่าย...

....พี่เค้าพูดอะไรอีกซักพัก ก่อนจะเชิญผู้บริหาร คนแรกก็ GM ผู้จัดการทั่วไปของโรงแรม เป็นฝรั่งชาวอเมริกัน...เป็นชายวัยกลางคน แต่ยังดูดีอยู่...เขาพูดกล่าวต้อนรับนักศึกษาใหม่ไม่นานด้วยภาษาอังกฤษ...

...คนต่อมา เป็น RM ผู้จัดการห้องพัก ชาวออสซี่ ผมชอบมาก หล่อ เท่ ยังดูหนุ่มอยู่เลย อีมิ้นท์นั่งตาลอย มองเขาจนเขาต้องหันมายิ้มให้...สำหรับผู้บริหารคนนี้ ผมกับเด็กฝึกงานอีกสามคนที่มาฝึกงานในแผนกต้อนรับด้วยกัน ต้องลุกขึ้นแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ...ถึงแม้จะมั่นใจกับภาษาของตัวเอง แต่สถานการณ์นั้น เล่นเอาผมเขินพูดแทบไม่ออกเลยทีเดียว...ก็ไม่เคยพูดภาษาอังกฤษต่อหน้าคนไทยเยอะ ๆ และยิ่งกับฝรั่งหล่อ ๆ นี่ยิ่งเขินไปกันใหญ่ ตอนเรียนก็เรียนก็เรียนกับฝรั่งนะครับ แต่เป็นอาจารย์ผู้หญิงบ้าง ผู้ชายแก่ ๆ บ้าง...เฮ้อ...ทำใจไว้...Mr. James คนนี้ เราต้องเจอกันอีกนาน...เพราะแผนกผมต้องดีลงานกับเขาบ่อยแน่ ๆ...

...ตามมาด้วยผู้จัดการแผนกต้อนรับส่วนหน้า พี่รุจ เป็นผู้ชาย (หรือเปล่า?) ผีเห็นผีอ่ะนะครับ พี่แกดูฮา ๆ ป่วง ๆ ท่าทางเป็นมิตร แถมยังแอบแซวผม และเหล่มองน้องไผ่อีก...พี่เค้าพาหัวหน้าคองเซียจ กับหัวหน้าอาคันตุกะสัมพันธ์ และหัวหน้าฝ่ายจองห้องซึ่งขึ้นอยู่กับ RM มาแนะนำตัวเองด้วย ...

...แผนกอาหารและเครื่องดื่ม เรียกย่อ ๆ ว่า F/B...ผู้จัดการผู้ชายอีกแล้ว พากัปตันรอบเช้า-บ่าย มาแนะนำตัว พร้อมกับหัวหน้าพ่อครัวชาวอังกฤษ...

...แผนกแม่บ้าน เรียกย่อ ๆ ว่า H/K ผู้จัดการเป็นผู้หญิงหน้าตาร้าย ๆ เหวี่ยง ๆ เราเรียกกันว่า คุณแม่บ้าน พาผู้ช่วยมาด้วย 2 คน...

...นอกนั้นก็เป็นแผนกอื่น ที่ผม และเพื่อนไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย เช่นพวกบัญชี สโตร์...

...แต่คนที่ทำให้พวกเราฮือฮากัน กลายเป็น DOS เราเรียกทับศัพท์ว่า ดอส ย่อมาจาก Director of Sales ชื่อคุณกรณ์...หล่อมากกกกกกกกกก...โอ๊ย...ผมกับเพื่อน ๆ สะกิดกันใต้โต๊ะหนังแทบหลุด...เป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับอาชีพเชลล์มาก...หล่อ สุภาพ พูดเพราะ เสียงนุ่ม บุคลิกเท่ แต่งตัวดี ไมมีที่ติเลย...ทำเอาผมลืมไอ้ต้าไปได้ในชั่วขณะหนึ่ง...

...แผนกสุดท้าย ไม่ต้องเดา เพราะเค้ามากันทุกแผนกแล้ว เหลือแค่...แผนกช่าง...เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกรอบ เมื่อไอ้พี่ยอดเถื่อนสาด เดินตามผู้จัดการแผนกช่างซ่อมบำรุงเข้ามาแนะนำตัวหน้าห้องอบรม...อีสองคนนั้น มองตาค้าง ก็ต้องยอมรับแบบไม่อคติอ่ะนะว่า พี่ยอดดูดีมากในชุดฟอร์มช่าง หล่อ เถื่อน ไร้การปรุงแต่งใด ๆ ทั้งสิ้น...ยังเห็นคราบน้ำมันติดมืออยู่เลย ไม่รู้ไปทำอะไรมา...

“...แก...พี่ยอดของแกตอนกลางวันหล่อชิหายเลย...”  มิ้นท์กระซิบข้างหูผม หลังจากซุบซิบกับแก้วก่อน
“...อีนี่...หล่อแต่ปากเสีย...แกอยากได้หรือไง...”  ผมกระซิบตอบ
“...แหม...ถ้าเค้าเสนอมา...ก็ยินดีสนองนะ...”  อีมิ้นท์ทำหน้าเคลิ้ม
“...เอาไว้ให้แกรู้จักเค้าให้ดี ๆ ก่อนเหอะ แล้วแกจะซึ้ง...ถึงเค้าเสนอมา แกก็ไม่มีทางเอา...โน่น ๆ คุณกรณ์น่าสนกว่า...สเปกเราเลย...”  ผมเบรกอารมณ์มัน ด้วยการแอบมองคุณกรณ์ที่กำลังคุยกับ GM อยู่
“...แก...พี่ยอดมองแกอ่ะ...”  มิ้นท์กระซิบบอกผมที่กำลังเพลินกับการแอบมองพี่กรณ์
“...มองทำไมวะ...”  ผมหันไปมองพี่ยอด ที่ขมวดคิ้วทันที คงอ่านปากผมออก
“...ตอนเค้าทำหน้าโหดก็เร้าใจอยู่นะแก...”  อีมิ้นท์ยังกรี๊ดอยู่
“...อีนี่...”  ผมส่ายหัวเบา ๆ แล้วเบือนหน้าจากพี่ยอดไปมองพี่กรณ์เหมือนเดิม
*************************************************************************
...พอก่อน ตอนหน้าจะเข้าอบรมจริง ๆ แล้ว ต้องเจออะไรบ้าง รออีกนิดนึงนะครับ...

[TONG]

โรงแรมที่ไหนเนี่ย มีแต่คนหล่อๆ ตอนเราไปอบรมเจอแต่แก่ๆแล้วทั้งนั้น