หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[RemySexyCool]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

***************************************************************************

We belong together 1…

...โบรชัวร์โรงแรมหรูที่อยู่ในมือของผมสวยงามสมดังที่ “คนเคยรู้จัก” ได้พร่ำเพ้อกรอกหู ในวันที่ผมต้องตัดสินใจเลือกสถานที่ฝึกงานเทอมสุดท้ายก่อนจบการศึกษา.....ในที่สุดผมก็เชื่อเขา...วันนั้น...เราเลือกมาฝึกงานที่โรงแรมนี้ด้วยกัน...

...แต่แล้วเวลาก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป...เขาเลือกเส้นทางในแบบของเขา...มันเป็นความต้องการของเขามาตั้งแต่เด็ก...โชคชะตาคงลิขิตให้เขาได้ทำตามสิ่งที่เขาฝัน...ถูกแล้วที่เขาต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง...

...ผมเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ...เอกภาษาอังกฤษ...การได้มาฝึกงานในโรงแรมต่างจังหวัดไม่เคยมีอยู่ในหัวผมเลย...โรงแรมสี่-ห้าดาวในกรุงเทพฯ ตั้งแยะแยะที่ยินดีรับผมเข้าฝึกงานหลังจากได้เห็นประวัติการเรียน ซึ่งเหลือแค่การฝึกงานเท่านั้น ผมก็จะได้รับปริญญา และอาจจะได้พ่วงท้ายด้วยเกียรตินิยมซะด้วย...

...เขา...เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับผม แต่คนละคณะ...เขาเรียนนิเทศฯ...ความฝันของเขา คือได้เป็นดารา-นักร้อง หรือนายแบบ...มันไม่ยากเกินไปสำหรับเขาหรอก...เขาเป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาดีมาก และเขาก็รู้ตัวมาตลอด ไม่แปลกเลยที่เขามักจะดูแลรักษารูปร่างหน้าตาผิวพรรณของเขาเป็นอย่างดี...จนบางครั้ง ผมยังอดคิดไม่ได้เลยว่า เขาจะสามารถดูแลคนรักของเขาได้ดีเหมือนกับที่ดูแลตัวเองหรือเปล่า...

...เราต่างกันมาก...แต่คงเป็นเพราะเวรกรรมมั้งครับที่ทำให้เราสองคนต้องมาพบกัน และคบกันในฐานะคนรัก แม้ว่าจะเป็นการแอบคบกัน...มีเพียงเพื่อนสนิทของเราทั้งคู่ไม่กี่คนที่รู้ถึงความสัมพันธ์ในแบบชายรักชาย...เขาค่อนข้างจะห่วงตัวเอง...เพราะเขาหวังอยู่เสมอว่า เขาจะได้โด่งดัง ประวัติของเขาจะต้องใสสะอาด...นี่ขนาดเขายังไม่เข้าวงการ แต่เขาทำตัวเหมือนเขาเป็นดาราแล้ว...การพบกันแต่ละครั้งของเราต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ...ไม่รู้กลัวใครจะเจอ เพราะตอนนั้นยังไม่มีคนรู้จักซักหน่อย...

...ด้วยความที่รูปร่างหน้าตาของเขาที่โดดเด่นกว่าคนอื่นในคณะ เป็นคนที่หน้าตาดีอันดับต้น ๆ ของมหาวิทยาลัย...เขาไม่มีคนรักที่เป็นจริงเป็นจัง เขาแค่มักจะเดินกับคนหน้าตาดี ๆ แต่ก็เปลี่ยนคนไปเรื่อย ๆ เขาไม่เคยให้เบอร์โทรศัพท์กับคนที่ไม่ใช่เพื่อนที่สนิท เขาไม่คุยกับคนแปลกหน้าที่มักจะเข้ามาตีสนิท...เขาเป็นที่เลื่องลือในความหยิ่ง...

...แต่ทำไมผมถึงได้เป็นแฟนกับเขาล่ะ...เพราะผมไม่สนใจเขา ออกจะรังเกียจในความหยิ่งของเขาด้วยซ้ำในวันที่เจอกันครั้งแรก เขาเองก็ยอมรับในเวลาต่อมาว่าเขาอยากเอาชนะผม แต่พอผมเปิดใจลองคบกัน...เขา “พอใจ” มากที่ผมค่อนข้างจะตามใจเขา ผมไม่เคยวีน ไม่หึง ไม่หวง เราต่างกันในเกือบทุกเรื่อง แต่ผมก็คิดว่า เราน่าจะประคับประคองความรักครั้งนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง...

...เวลาว่างของเขาคือ เข้าฟิตเนส...กินอาหารที่ไม่มีไขมัน...เข้าคลินิกผิวหนังทำทรีทเม้นท์หน้า...ไปเดินโชว์ความหล่อที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง....พักผ่อนด้วยการเข้าสปาขัดผิวนวดตัว...

...ส่วนเวลาว่างของผมเหรอ...หาของอร่อย ๆ กิน...เยาวราชคือสวรรค์...สีลมซอย 2 อตก. หลังสวน คือที่พักผ่อนยามค่ำคืน...การใช้ชีวิตของผมมันสุดขั้ว...กลางวันเรียนหน้าดำคร่ำเครียด...เย็นเทคคอร์สภาษา...ถ้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด คืนนั้นก็เที่ยวกระจาย ไม่ว่าใครจะชวนไปไหน ผมไปหมด...เที่ยวเสร็จอาจจะมีต่อด้วยข้าวต้มข้างทาง...ก่อนกลับห้องแวะใส่บาตรพระที่หน้าคอนโด...

...เขาเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร และวางตัวดูดี ไม่กล้ากับทุก ๆ เรื่อง จนบางทีผมหงุดหงิดแทน จนต้องออกหน้าเอาเรื่องให้...ส่วนผมเป็นประเภทเฮฮาปาร์ตี้ เพื่อนเยอะ ปากจัด กล้าพูด กล้าทำในสิ่งที่ถูก วีนแตก...บางคนมองว่าก้าวร้าว แต่จริง ๆ แล้วก็แค่เป็นคนที่รักษาสิทธิในการมีคุณภาพชีวิตที่ดีมากกว่า...

...ผมยอมเปลี่ยนความตั้งใจเดิม จากการวางแผนอนาคตตัวเอง ฝึกงานที่โรงแรมในกรุงเทพฯ...จบการศึกษา...ทำงานที่โรงแรมซักแห่ง...สะสมประสบการณ์ไปเรื่อย ๆ รอให้สายการบินเปิดรับสมัครพนักงานต้อนรับ...ต้องเป็นสายการบินแห่งชาติเท่านั้นที่ผมต้องการ แต่ถ้าสายการบินอาหรับเงินดีเปิดรับ ผมก็พร้อมจะยื่นใบสมัครนะ จะได้หรือไม่ได้ อีกเรื่องนึง เพราะรู้ว่างานประเภทนี้โอกาสจะได้รับเลือกมันยากมาก....

*
*

...แต่...เพราะความรักบ้า ๆ บอ ๆ ความที่หลงคนหน้าตาดี...เชื่อในคำพูดหวานหู...อยากอยู่ใกล้กับคนรัก...ผมตัดสินใจเลือกมาฝึกงานที่โรงแรมต่างจังหวัดไกลจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตรแห่งนี้...

...เขาบอกว่า...เขาเคยมาโรงแรมนี้เมื่อสมัยที่เพิ่งเปิดใหม่ ๆ เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว...เป็นโรงแรมที่สวยมาก...สงบ มีแต่ชาวต่างชาติเข้าพัก...เขาคงสบายใจที่ได้ทำงานที่นี่ และเกรดที่จะได้จากการฝึกงานสามารถดึงให้เกรดเฉลี่ยของเขาดีขึ้น...ที่โรงแรมที่มีชายหาดส่วนตัว ห่างไกลผู้คนแบบนี้ เขาไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ใคร เพราะเป็นพนักงานโรงแรมนี้มักจะเป็นคนต่างจังหวัด...ไม่น่าจะมีใครรู้จัก หรือสังเกตความสัมพันธ์เกินเพื่อนของเราแน่ ๆ ...

...ผมค่อนข้างระอา กับความคิดกลัวคนจะเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา แต่ความรักมันบังตาในเวลานั้น ก็เลยต้องปล่อย ๆ ไป....เขาไม่ได้แสดงออกว่าเป็นพวกรักร่วมเพศ...ส่วนผม...รูปร่างหน้าตากระเดียดไปทางผู้หญิงซะมากกว่า เพราะมีแต่คนชมว่าหน้าหวานกว่าผู้หญิงแท้ ๆ ซะอีก...

...ตามที่แผนที่วางกันไว้...เขาจะทำงานในแผนกประชาสัมพันธ์...ส่วนผมเลือกฝึกงานในแผนกต้อนรับส่วนหน้า เป็นรีเซฟชั่น...เท่าที่ได้รับข้อมูลมา...โรงแรมแห่งนี้มีห้องพักพนักงานให้เป็นตึกอยู่ด้านหลัง...เราสองคนจะได้อยู่ร่วมห้องเดียวกัน...ออกไปทำงานด้วยกัน...กินข้าวด้วยกัน...และนอนด้วยกัน...ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ เป็นใครก็ต้องตัดสินใจเช่นเดียวกับผม...

*
*
...แต่สุดท้ายแล้ว...ทุกอย่างไม่เป็นดังที่ตั้งใจไว้...เดือนหน้าก็จะถึงกำหนดเดินทางไปฝึกงาน...ผมแจ้งย้ายออกจากคอนโดและจัดเก็บข้าวของจำเป็นเรียบร้อยแล้ว...เย็นวันหนึ่ง...เขาหอบหิ้วถุงอาหารพะรุงพะรังมาห้องผม...

“...โห...ซื้ออะไรมากินเยอะแยะเลย...ถูกหวยเหรอต้า...”   ผมทัก พร้อมช่วยรับถุงอาหารมาจัดใส่จาน
“...เปล่า...แต่มีเรื่องดีกว่านั้น...”  เขาพูดยิ้ม ๆ
“...อะไรเหรอ...”
“...ต้าจะได้เป็นดาราแล้วนะทีม...”
“...จริงดิ...เล่นเรื่องอะไรล่ะ...”  จริง ๆ แล้วผมไม่ใส่ใจนัก แต่ก็ต้องทำท่าตื่นเต้นไปด้วย  เพราะก่อนหน้านั้นเขาก็เคยมีแมวมองชวนไปทดสอบหน้ากล้องอยู่บ่อย ๆ และเขาก็ตื่นเต้นทุกครั้ง...แต่เงื่อนไขในการเป็นดาราซุปเปอร์สตาร์ของเขามันเยอะเหลือเกิน...ถ้าไม่ได้เป็นตัวเอก เขาก็ไม่เล่น…ถ้าไม่ได้เป็นค่ายละครดัง หรืองานโฆษณาสินค้าดี ๆ เขาก็ไม่รับ...ดังนั้น...เขาจึงไม่ได้เป็นดาราซักที
“...ชื่อเรื่องอะไรยังไม่ได้ข้อสรุป..แต่บทดีมาก...เขากำลังต้องการดาราหน้าใหม่...ไม่เคยมีผลงานมาก่อน...เป็นพระเอกเลยนะ และที่สำคัญได้เซ็นสัญญาเป็นดาราในสังกัดด้วย...”  ต้าบอกชื่อค่ายละครชื่อดัง ผมได้ยินแล้วถึงกับอ้าปากค้าง
“...เซ็นสัญญาเมื่อไหร่ล่ะ...”  ผมฝืนยิ้ม งานนี้มันเอาจริงแน่ ๆ
“...พรุ่งนี้เลย...เซ็นเสร็จก็ไปเรียนแอ็คติ้งเพิ่ม...เดือนหน้าเปิดกล้อง...”  เขาพูดด้วยสีหน้ามีความสุข
“...อ้าว...อย่างนี้จะฝึกงานยังไงอ่ะ...เขาจัดคิวให้วันอาทิตย์รึเปล่า...แล้วจะเดินทางไปกลับไหวเหรอ...ฝึกงานตั้งเกือบสี่เดือนนะ...” 
“...เรื่องนั้นเคลียร์กับพี่ทีมงานแล้ว...เขาจะไปทำเรื่องที่มหาวิทยาลัยให้...ต้าไม่ต้องไปฝึกงานที่โรงแรมแล้ว...หลังจากพรุ่งนี้ไปต้าก็จะเป็นพนักงานของบริษัทนั้นแล้วไง...เท่ากับว่าเราก็จะได้ฝึกงานที่นั่นเลย...อีกสามเดือนเค้าก็ส่งเกรดมา ยังไงก็ต้องได้เอแน่นอน...”  เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย
“...แล้วทีมล่ะ...”  ผมถามเสียงเบา
“...ทีมก็ฝึกงานที่โรงแรมนั้นเหมือนเดิมไง...อากาศดีจะตาย...ฝรั่งก็เยอะ จะได้เก่ง ๆ...ต้าว่าทีมอยู่คนเดียวได้สบายอยู่แล้ว...ทุกวันนี้ก็ยังอยู่คนเดียวได้เลยนี่...”  คนที่ผมเคยวางแผนอนาคตไว้ด้วยกัน พยายามพูดให้มันเป็นเรื่องเล็ก
“...ต้า...ถ้าไม่ใช่เพราะต้า ทีมก็ไม่อยากไปที่นั่นหรอกนะ...ทีมเคยอยู่สุขสบายในกรุงเทพฯ แค่ไหนต้าก็เห็น...พอถึงตอนนี้จะให้ทีมไปลำบากคนเดียวเนี่ยนะ...”  ผมเริ่มเสียงดัง
“...ลำบากตรงไหน...โรงแรมใหญ่โต หรูหรา ขนาดนั้น...เผลอ ๆ อาจจะไม่อยากกลับมากรุงเทพฯ ก็ได้...”  เขาเถียง ผมอึ้งไปสักพัก
“...ให้ทีมไปฝึกงานกับต้าได้มั้ยล่ะ...”  ผมกลั้นใจถาม ทั้ง ๆ ที่ไม่ชอบตาม และง้อใคร แต่ครั้งนี้ผมกำลังโดนทิ้งให้ไปอยู่คนเดียวในสถานที่ห่างไกลขนาดนั้น
“...จะบ้าเหรอ...อนาคตต้ากำลังจะไปได้ด้วยดี...ต้าไม่อยากมีข่าวเน่า ๆ ตั้งแต่ยังไม่ดังนะ...ไปฝึกงานที่นั่นน่ะดีแล้ว...จะว่าไป...ต้าคงคิดผิดตั้งแต่ต้นที่จะไปฝึกงานที่นั่นอ่ะ...แดดก็ร้อน...กลับกรุงเทพฯ อีกทีคงดำแย่เลย...ไปฝึกงานชายทะเลแบบนั้น...ผิวต้าพังพอดี...ถ้าไปเที่ยวก็โอนะ...แต่ให้ไปอยู่นานตั้ง 3-4 เดือนคงไม่ไหวหรอกมั้ง....”  ผมปล่อยให้ต้าพูดในสิ่งที่เขาอยากพูด ผมฝืนกินอาหารตรงหน้าไปได้แค่ครึ่งจาน ส่วนต้ากินไปเรื่อย ๆ จนผมเห็นว่าเขาอิ่ม
“...อืม...งั้นทีมไปคนเดียวก็ได้...”  ผมลุกขึ้นเก็บจานเงียบ ๆ หลังจากทนฟังเขาพูดไม่หยุดด้วยสีหน้ามีความสุขจนจบ
“...ทีม โกรธต้าเหรอ...” ผมไม่ตอบ “...เราห่างกันซักพัก ไม่ได้หมายความว่าเราเลิกกันนะ...”  ต้าเดินตามผมมาที่ครัว
“...เราเลิกกันเถอะ...ไม่ช้าก็เร็ว เราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี...แยกกันซะตั้งแต่วันนี้...เจ็บซะตอนนี้...เราต่างก็ต้องมีอนาคต...ยินดีด้วยนะที่ได้เป็นดาราซักที...ขอให้ได้โกอินเตอร์ไปถึง Hollywood เลยนะ...”  ผมแอบกัดมันทั้งที่น้ำตาอาบแก้ม แต่มันไม่เห็นหรอก เพราะผมหันหลังให้ ทำทีเป็นยุ่งกับการล้างจาน
“...ก็พยายามอยู่...”  มันยังไม่รู้ตัว แถมยังไม่รู้สึกอะไรที่ผมบอกเลิกด้วยซ้ำ
“...ตกลงเรารักกันหรือเปล่าอ่ะต้า...นี่ทีมบอกเลิกกับต้านะ...ต้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ...” ผมปาดน้ำตา และหันไปมองหน้ามันเต็ม ๆ
“...ต้ารุ้ว่าทีมไม่กล้าเลิกกับต้าหรอก...ทีมกำลังจะมีแฟนเป็นดารานะ...ใคร ๆ ก็อยากเป็นแฟนต้า...ทีมโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้ต้าเป็นแฟนอ่ะ...”  เขาลอยหน้าลอยตาพูด
“...ไอ้ควาย...ไอ้คนหลงตัวเอง...เข้ามาทางไหน ออกไปทางนั้นเลย...ไป...”  ผมตะโกนใส่หน้ามัน
“...ทีม...ทำไมทีมพูดอย่างนี้อ่ะ...”
“...โชคดีที่มีแฟนเป็นดาราเหรอ...คิดเองเออเองน่ะสิ...ตอนนี้ยังโนเนมอยู่ ยังเป็นไปได้ขนาดนี้ ถ้าทนกันต่อไปจะทรมานแค่ไหน...คบกันก็ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ถ้าจะให้มองโลกในแง่ดีน่ะเหรอ...ได้...โชคดีไง...ที่ครั้งนึงในชีวิตนี้ได้บอกเลิกดารา...โน่น...ประตู...อย่าให้ต้องไล่เป็นครั้งที่สอง...ของอะไรที่เคยให้มา พรุ่งนี้จะฝากเพื่อนแกไปคืน...”  ผมยืนจ้องหน้า...ต้าอึ้งกับท่าทีของผม...มันได้ยินกิติศัพท์ความร้ายของผมมานาน แต่ไม่เคยโดนกับตัวซักที...โดนครั้งนี้ ครั้งแรก...ผมหวังให้เป็นครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย เพราะผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีก…

*
*
...หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอตัวเป็น ๆ ของต้าอีกเลย...ผมหักดิบ ไม่อ่านข่าว หรือไม่ฟังเรื่องของมัน ...ตอนนี้รูป และประวัติของมันเริ่มถูกตีพิมพ์ลงในหนังสือพิมพ์บันเทิง และแม้แต่รายการโทรทัศน์ที่ต้นสังกัดพยายามดันพระเอกใหม่...หน้าตาของมันไม่ได้เหมือนกับคนที่เพิ่งโดนคนบอกเลิกเลย...ราศีดาราจับกว่าเมื่อก่อน...แน่นอนว่าทางค่ายคงจะลงทุนเมคโอเวอร์ให้มันอีกเยอะ ก่อนจะเปิดตัวพระเอกดาวรุ่งคนใหม่ของวงการ...

...ส่วนผมในตอนนี้น่ะเหรอ...ตาแดงช้ำ...ผมเผ้ากระเซิง...เสื้อผ้ายับยู่ยี่...มือข้างนึงจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปฝึกงาน...มืออีกข้างเช็ดน้ำตาที่มันไหลไม่หยุด...ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะต้องเลิกกับแฟนนะครับ แต่ผมเสียใจที่เชื่อใครคนหนึ่งมากเกินไป...ฝากอนาคตของตัวเองไว้กับคนที่เราไว้ใจ...สุดท้ายแล้ว ผมก็ต้องดิ้นรนคนเดียวตามเคย...น้ำตามันไหลออกมาเพราะ...ความเหงา...ความเหนื่อย...ความกลัวที่ต้องเริ่มต้นใหม่กับสถานที่ใหม่ ๆ...กังวลกับความเป็นอยู่ในอนาคต...

To be continued

ตอนนี้ไม่ต้องใส่หัวเรื่องแล้วนะ ว่านิยายหรือเรื่องเล่า นอกจากเรื่องสั้น ถึงจะใส่จ้า

*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[kuraki]

เป็นกำลังใจให้่เรื่องใหม่จ้า 

[gboy]

 
เจิมเรื่องใหม่ค้าบบ

ทำมายเริ่มมาก็เศร้าเลยละ
 

[Vesi]

ระบุข้างหน้าชื่อเรื่องด้วยครับ ว่า นิยาย หรือ เรื่องเล่า
แต่จะอะไรก็ช่างมันก่อนเหอะ
ตอนนี้ขอยืนปรบมือให้ทีมดังๆ เลยครับ
สะใจเว่ย ถูกใจนายเอกเรื่องนี้จริงๆ ให้ตายเถอะ
ชอบสไตล์การใช้ชีวิตนะ ชีวิตมันต้องแบบนี้นิ มัวแต่ไปหลบอยู่หลังม่านแบบนั้นจะมาเป็นดาราได้ยังไงวะ
คนจะมาเป็นดารา นิยามของดาราคืออะไร นายต้าจะตอบข้อนี้ได้ไหม เป็นดาราแล้วเดินหล่อไปวันๆ งั้นรึ
หล่อแต่กินไม่ได้ มันก็ไร้ค่าอ่ะ เอาไว้ดูเฉย สู้เอาอะไรที่เราสัมผัสจับต้องได้ อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีกว่า

[RemySexyCool]

...ลืมแนะนำตัว...

...ผมเป็นนักเขียนเก่า ที่เคยมีผลงานมาแล้วจากบอร์ดอื่น แต่มีคนนำเรื่องของผมมา Post ใหม่ที่บอร์ดนี้ ผมก็ได้แต่เข้ามาอ่านความเห็นเป็นระยะ รู้สึกดีที่มีคนชอบ...ห่างหายกับการเขียนเรื่องเล่ามานานเป็นปี...พอดีว่าช่วงนี้ว่าง เพราะไม่อยากเอาเงินไปทำอะไรไร้สาระเหมือนแต่ก่อน...ก็เลยอยู่บ้านมากขึ้น และเริ่มคิดถึงกิจกรรมที่เราทำแล้วมีความสุข หนึ่งในนั้นก็คือ การเขียนเรื่องเล่า...

...เรื่องที่จะนำเสนอต่อไปนี้ เป็นเรื่องเล่าที่มาจากประสบการณ์จริง จากเพื่อนผมหลายคน เอามายำรวมกัน จนได้เรื่องที่ผมคิดว่ามันต้องสนุกในแบบที่ผมเคยทำสำเร็จมาแล้ว...เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวเหมือนเดิมนะครับ แต่จะตัดให้สั้นลงในแต่ละตอน เพราะคิดว่า เวลาอ่านนาน ๆ แล้วจะตาลาย...

...ขอกำลังใจให้นักเขียนหน้าเก่า ที่ร้างลาจากแป้นพิมพ์มาหลายปีด้วยนะครับ...

[mma419109]

      เริ่มต้นมาก็สนุกแล้ว  ยินดีต้อนรับเข้าเล้านะ

[Cha Ris Ma]

  ยินดีต้อนรับครับ

อย่าไปเสียดายเลยทีม ต้องมีรีเซฟชั่น GM หรือไม่ก็ FB หล่อๆดีๆ
รอทีมอยู่แน่นอน

[Nichdia]

สุ้ๆนะคับ เด่วจาติดตาม

[crazykung]

เรื่องเล่านี่หมายถึง เรื่องของคนหลายๆคน แล้วเอามายำรวมกันใช่ไหมครับ

หรือว่าเรื่องนี้เกิดกับคนเขียนเองโดยตรง

คือชอบในการเขียนอะครับ แต่ชักลังเล

อย่าน้า ไม่กินหญ้าอีกแร้วอะไรประมาณนั้น 55+

 

[Soulmate]

^
^แอบฮา..รีบน
เห็นชื่อเรื่องแล้วสะดุด
ก็เข้ามาอ่าน
ไม่ผิดหวัง

[@24]

ยินดีต้อนรับและรออ่านตอนต่อไปนะครับ  ผมก็เป็นคนโรงแรมเหมือนกัน 

[RemySexyCool]

We belong together 2

“...สวัสดีครับ...”  ผมยกมือไหว้พนักงานในห้องฝ่ายบุคคล
“...มาฝึกงานล่ะสิ...เหลืออยู่คนเดียว พี่นึกว่าจะไม่มาวันนี้ซะแล้ว...”  ผมพยักหน้ารับ ก่อนยิ้มเจื่อน ๆ แล้วพี่เขาก็เอาเอกสารหลายแผ่นให้ผมกรอกข้อมูล
“...เดี๋ยวพี่พาไปที่พัก...ชื่อเมธีใช่มั้ยเราน่ะ...”  ผมพยักหน้าตอบพี่เขาถามหลังจากอ่านเอกสารที่ผมกรอกข้อมูลเรียบร้อย
“...ตอนแรกเห็นว่าจะมากันสองคน พี่อุตส่าห์จัดห้องให้ แต่ดันมายกเลิกไปซะคนนึง...ห้องนั้นพี่ก็เลยให้พนักงานที่มาสมัครใหม่อยู่ไป...ส่วนเราก็ต้องไปแชร์ห้องกับพนักงาเก่านของโรงแรมนะ...เหลืออยู่แค่ห้องเดียว...เลือกไม่ได้แล้วนี่เนอะ...”  ชีเดินไปบ่นไปอยู่คนเดียว ขณะพาผมไปห้องพักพนักงาน
“...ห้องพักของที่นี่ 1 ยูนิต มี 2 ห้องนอน...มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่าง...มีแอร์...เคเบิ้ลทีวี...มินิบาร์..Wireless Internet เวลาจะล็อกอินก็ใช้ชื่อ และรหัสพนักงาน...ห้องน้ำเป็นชาวเวอร์ มีเครื่องทำน้ำอุ่นให้...มีแม่บ้านทำความสะอาดให้วันเว้นวัน...อยากให้เค้าทำห้องเวลาไหนให้ก็แขวนป้ายอย่างนี้...”  พี่เค้าชี้ประตูห้องที่กำลังเดินผ่านให้ดูเป็นตัวอย่าง
“...ทำไมอ่ะพี่...”  ผมเพิ่งได้เปิดปากถามเป็นครั้งแรก
“...แหม...คุณน้อง...ก็พนักงานโรงแรมน่ะ กินนอนไม่เป็นเวลาหรอก...พี่ยังไม่รู้เลยว่ารูมเมทของน้องเมธีเข้างานกะไหน...แต่ปกติแล้วเด็กฝึกงานเดือนแรกเค้าก็ให้อยู่รอบเช้าเข้างานเหมือนออฟฟิศไทม์ทั่วไปแหละ...ทีนี้จะให้แม่บ้านมาทำความสะอาดกี่โมงก็แขวนป้ายไว้ล่วงหน้า แม่บ้านเค้าจะได้ไม่มารบกวนเวลาพักผ่อนเรา...แต่ถ้าไม่อยากให้คนอื่นมาวุ่นวาย จะทำเองก็ได้นะ...อ้อ แล้วก็อย่าลืมนะ ยังไงเราก็เป็นลูกจ้างเหมือนกัน อย่าทำห้องสกปรกล่ะ...”
“...ที่นี่ดูแลพนักงานดีจังเลยนะครับ...นี่ขนาดที่พักพนักงานยังดูดีย่างนี้...”  
“...แน่นอนค่ะ...ผู้บริหารของเรามีแนวคิดว่าพนักงานต้องมีความสุขในการทำงาน และรักองค์กรซะก่อน ถึงจะทำงานได้อย่างเต็มที่ และนี่แหละจะทำให้พนักงานดูแลลูกค้าให้ลูกค้ามีความสุขในการเข้าพักที่โรงแรมเรา...”  ชีพูดยิ้ม ๆ
“...แล้วเรื่องอาหารการกินล่ะครับ...”  ผมถามในสิ่งที่ค่อนข้างกังวลมาก ๆ ก่อนมา ถึงขนาดแวะซื้อแยม ขนมปัง มาตุนไว้กินได้ 2 วัน
“...โอ๊ย...เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง แขกกินยังไง เราก็กินอย่างนั้น...ไม่ใช่ของเหลือจากโต๊ะแขกนะคะ...แต่วัตถุดิบทุกชนิดมาจากที่เดียวกัน...แม่ครัวก็เก่ง อยากกินอะไรพิเศษเขียนรีเควสได้ แต่เค้าจะทำให้หรือเปล่า ก็รอลุ้นเอง...แคนทีนอยู่ด้านโน้น...ลองเดินไปเองก็ได้ ไม่หลงหรอก มันมีป้ายบอกตลอดทาง...”
“...ค่อยยังชั่ว...”  ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“...ยังไม่พอค่ะ...โรงแรมเรามีอะไรให้พนักงานมากกว่านั้น...ทุกห้องเป็น Sea View นะคะ...มีระเบียงให้ด้วย...เข้าไปดูแล้วจะชอบ...”  พี่เขาพูดยิ้ม ๆ ด้วยความภาคภูมิใจ กับสวัสดิการที่พักที่ทางโรงแรมจัดให้
“...โห...”  ผมตื่นเต้นลืมความกังวลไปได้เยอะ
“...ส่วนเสื้อผ้า...ถ้าไม่อยากเหนื่อยก็จ้างแม่บ้านซักรีดให้...ไม่แพงหรอก ราคากันเอง..อ้อ....ในห้องแม่บ้านชั้นล่างมีกระติกน้ำร้อน ไมโครเวฟให้ จาน ชาม ช้อนขอได้...อยากกินอะไรพิเศษก็สั่งรูมเซอร์วิส...ราคาพนักงาน ไม่แพงเท่าไหร่ แต่ก็แพงกว่าที่ตลาดอ่ะนะ...ถ้าจะซื้อของเข้ามากิน อันนี้พี่ไม่แนะนำ เพราะของฟรีมีให้กินวันละ 4 เวลา...”
“...ที่นี่ ดีกว่าที่ผมคิดไว้ตอนแรกซะอีก...”  ผมเอ่ยปากชม
“...อีกอย่าง เรื่องที่จะบอกนี้สำคัญมาก...ในเมื่อเราอยู่เหมือนแขก ดังนั้น เราก็ต้องทำตัวเหมือนแขกด้วย...ใครทำอะไรให้เรา โดยมารยาทแล้ว เราต้องให้ทิปกันนะ...”  ประโยคหลังพี่เขาพูดเบา ๆ ไม่รู้กลัวใครได้ยิน ทั้งที่มีแค่เราสองคนบนทางเดินนี้
“...แล้วแม่บ้านเค้าไม่รู้สึกแปลก ๆ เหรอครับ ที่ต้องมาบริการพนักงานด้วยกัน...”
“...แม่บ้านสำหรับพนักงาน ไม่ใช่ Staff ของโรงแรม เป็นของบริษัทอื่นที่โรงแรมจ้างมาอีกที...”
“...อ๋อ...” ผมพยักหน้ารับรู้  “...เอ่อ...พี่ครับ...ผมต้องเริ่มงานวันจันทร์นี้เลยใช่มั้ยครับ...”
“...จ้ะ...มีเวลาพักผ่อนอีกวันนึง...แต่เราจะต้องเข้าอบรมก่อนทำงานจริงอีก 3 วันนะ...เก็บของให้เรียบร้อยแล้วลองเดินสำรวจดูรอบ ๆ...อ้อ ชายหาดด้านนี้น่ะ ของพนักงานนะ อีกด้านเป็นของแขก...สังเกตป้ายดี ๆ นะ แขกเดินมาทางฝั่งเราได้ แต่พนักงานห้ามเดินไปฝั่งแขกเด็ดขาด แม้ว่าจะเลิกกะแล้วก็ตาม...ถ้าผู้ใหญ่เห็นเป็นเรื่อง...โทษของที่นี่คือให้ย้ายออกจากห้องพักพนักงานภายใน 24 ชั่วโมงเลยนะ ไม่ว่าจะผิดกฎอะไร...เดี๋ยวเข้าไปในห้องก็จะมีกฎระเบียบการใช้ห้องพักแปะอยู่ที่ประตู ลองอ่านเองละกัน... “
“...เข้มงวดดีเนอะ...”  ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ แต่พี่เค้าดันได้ยิน
“...ค่ะ...เขาให้ความสะดวกสบายขนาดนี้แล้ว...เรื่องอะไรที่เขาห้ามก็อย่าทำเลย...เอ้า...ถึงแล้ว...นี่คีย์การ์ดของเธอ...เข้าไปก็ทำความรู้จักกับพี่เขาซะ...ต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้งเกือบ 4 เดือน...”  พี่เค้าหยุดอยู่หน้าห้อง ก่อนยื่นคีย์การ์ดให้...ผมยกมือไหว้...
“...พี่เขาทำฟร้อนท์เหมือนกันเหรอครับ...”
“...เปล่า...เขาอยู่แผนกช่าง...”  ผมแทบล้มทั้งยืน...ช่าง...เขาจะเป็นยังไงเนี่ย...แน่นอน...ผู้ชาย...ซกมก...เถื่อน และเกลียดตุ๊ด...ความคิดในทางลบเข้าสมองผมเป็นฉาก ๆ
“...อืม...ไม่รู้พี่จะบอกดีมั้ย...แต่เตือนไว้หน่อยดีกว่า...”  พี่เขาทำท่าอึกอัก เหมือนกำลังเรียบเรียงคำพูดให้ดูดี
“...อะไรเหรอพี่...”
*
*
.....ผมยืนมองคีย์การ์ดในมือ สลับกับประตูห้อง...Corridor เงียบสงบ...ถ้าเรามากับต้า เราคงได้ห้องที่สำหรับอยู่กันสองต่อสอง ต้องมีความสุขแน่ ๆ เช้าไปทำงาน เย็นกลับมาเดินเล่นชายหาด...แต่ความเป็นจริง ผมต้องมาเผชิญชะตากรรมคนเดียว...ต้องอยู่ร่วมห้องกับใครก็ไม่รู้...และแล้วคำเตือนของพี่ฝ่ายบุคคลดังก้องในหัวผมอีกครั้ง...

...พี่ยอด...คือชื่อของคนที่ผมต้องแชร์ห้องพักด้วย...เขาเป็นช่างที่เก่งที่สุด ทำได้ทุกอย่าง ทั้งท่อน้ำ สายไฟ ตู้ โต๊ะ เตียง ยันสุขภัณฑ์ห้องน้ำทั้งหลาย...ด้วยความที่เขาทำได้ทุกอย่าง จึงได้เลื่อนตำแหน่งเร็วมาก เป็น Supervisor ของแผนกช่างซ่อมบำรุง...และเขาก็เป็นคนที่ผู้บริหารเกรงใจ เพราะหาสารพัดช่างที่เก่งขนาดนี้ยากมาก ที่สำคัญคือ เขาพร้อมที่จะทำงานได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง...มีหลายโรงแรมต้องการซื้อตัวเขาไป เสนอทั้งตำแหน่ง และเงินเดือน แต่พี่ยอดก็ไม่ไป...เพราะ....

...เขาได้สิทธิ์ต่อรองกับผู้บริหารหลายเรื่อง...และเรื่องที่พักก็เช่นกัน...ตั้งแต่รูมเมทเขาลาออกไปเมื่อปีที่แล้ว...เขาก็ขอฝ่ายบุคคลให้พักคนเดียวมาโดยตลอด ไม่มีใครต้องมาแชร์ห้องกับเขา...จนวันนี้...ห้องพักพนักงานเต็มหมด ซึ่งเป็นความผิดพลาดของฝ่ายบุคคลเอง...ทางโรงแรมจึงต้อง “ขออนุญาต” คุณยอด เพื่อให้ผมได้เข้าพักด้วย...ตอนแรกเขาก็ไม่ยอม แต่ทางฝ่ายบุคคลต้องขอร้อง และอีกอย่างผมก็เป็นเพียง “เด็กฝึกงาน” อยู่แค่ไม่กี่เดือน อีกอย่าง ถ้ามีคนลาออก หรือมีห้องว่างเมื่อไหร่ เด็กฝึกงานเช่นผมจะถูกย้ายไปแทนห้องนั้นทันที...

...พี่เขาเตือนเรื่องพี่ยอดเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบผู้ชายทั่วไป...ปากร้าย...แต่ใจดี แต่เขาไม่มีหัวใจ ประโยคหลังพี่เขาพูดขำ ๆ  แต่ทำไมพี่ฝ่ายบุคคลพอพูดถึงพี่ยอด ก็หน้าแดง บิดไปบิดมา ไม่รู้จะเขินอะไร ทั้ง ๆ ที่พี่ยอดไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย...เขาบอกว่า พี่ยอดขี้หงุดหงิด ถ้าพี่ยอดพูดแรง ๆ  หรือทำอะไรไม่ดีก็อย่าคิดมาก...อะไรยอมได้ก็ยอมไป...ยังไงเราก็เป็นเด็กฝึกงาน...”  พี่เขาย้ำคำว่าเด็กฝึกงานเหลือเกิน อยากจะสวนกลับไปนัก ว่า เราไม่ได้อยากมาทีนี่ซักหน่อย

...คิดแล้วอนาถตัวเอง...อยู่กรุงเทพฯ ผมกินอยู่สุขสบาย...การเรียนเป็นทียอมรับของเพื่อน และอาจารย์ที่คณะ...พ่อแม่ที่อยู่ต่างประเทศก็ไม่เคยวุ่นวายกับผม...การที่ผมต้องอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ ทำให้ผมต้องดิ้นรน สู้เพื่อความอยู่รอด...กลายเป็นคนแรง และไม่ยอมคนมาโดยตลอด...แต่วันนี้ ผมต้องตกเป็นลูกไล่ และต้องทนกับความกดดันตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน...

...ไม่เอา ไม่คิดแล้ว...ผมสลัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ออกก่อนเคาะประตูเบา ๆ...ไม่มีคนเปิดประตู...ลองเคาะอีกรอบเพื่อความแน่ใจ...ไม่มีคนเปิดอีก....ผมตัดสินใจสอดคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูบานนั้น...ทันทีที่ประตูเปิด อากาศเย็นจากแอร์ก็ปะทะหน้าผม...พี่ยอดพักผ่อนอยู่แน่ ๆ เลย...ผมถอดรองเท้า ก่อนเปลี่ยนไปใส่ Slipper สีขาวใหม่เอี่ยมที่วางไว้ใกล้ประตู สังเกตดูว่ามีตู้สำหรับเก็บรองเท้า ลองเปิดดูก็เห็นรองเท้าหลายคู่ของพี่ยอด...รองเท้าไซ้ส์ใหญ่ขนาดนี้ พี่ยอดต้องตัวสูงมากแน่นอน...ผมเอารองเท้าเก็บบริเวณที่ว่างในตู้ ซึ่งถูกจัดเว้นไว้เรียบร้อยสำหรับ “รูมเมท” อย่างผม ก่อนลากกระเป๋าเข้าห้องพยายามไม่ให้มีเสียงรบกวน....
“...อ้าว แล้วกรูจะรู้ได้ไงวะว่าห้องไหนคือห้องกรูอ่ะ...”  ผมคิดในใจ เพราะเข้าไปก็เจอห้องพักผ่อน มีประตูห้องนอนแยกซ้าย ขวา ผมไม่รู้ว่าจะเข้าห้องไหน ถ้าเคาะประตูทั้งสองห้อง ก็เกรงว่าพี่ยอดจะตื่น...งานโรงแรม วันนี้เขาอาจจะเพิ่งออกเวรมา คงกำลังหลับอยู่...
...ผมวางกระเป๋าไว้ข้างโซฟา ก่อนเดินสำรวจรอบห้องส่วนกลาง...เหมือนห้องพักแขกในโรงแรมทั่วไปที่ผมเคยพัก...มีมินิบาร์อยู่ในตู้ใต้โทรทัศน์...แก้วน้ำ...กระดาษทิชชู่...ชั้นวางของ...โต๊ะทำงาน...และมองผ่านผ้าม่านอออกไป...มันคือระเบียงครับ...ผมยิ้มนิด ๆ แล้วเดินไปเปิดม่านบาง ๆ ผืนนั้น เลื่อนกระจก ลมอุ่น ๆ ยามบ่ายช่างสดชื่นเหลือเกิน ยิ่งประกอบกับวิวทะเลสวยสุด ๆ ตรงหน้า มันจะมีความสุขแค่ไหน ถ้าผมได้พักที่นี่...กับต้า...

...ไม่เอา อย่าคิดเรื่องนั้น...เราต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก...ฝึกงานจบ ผมก็เรียนจบตามไปด้วย...ทำงานซักพัก พอสายการบินเปิดรับสมัคร เราก็จะได้ไปหลาย ๆ ประเทศแล้ว...ให้มันรู้ไปสิ ว่ากรูจะไม่ได้งานซักสายการบินน่ะ...ผมเดินรอบ ๆ ระเบียงด้วยความตื่นเต้น หลังจากกำจัดความคิดเดิม ๆ ออก...บนระเบียงมีโต๊ะเตี้ย ๆ  และเตียงไม้ 2 ตัว ปูทับด้วยเบาะ เหมือนตามสระว่ายน้ำ..มีคนบอกว่าลมทะเลสามารถทำให้ดำได้..ถึงจะไม่อยากดำ แต่การได้พักผ่อนด้วยการนอนดูทะเลสวย ๆ อย่างนี้ ถึงดำก็ยอม...

To be continued

**************************************************************

...เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าครับ ผมมีหน้าที่เรียบเรียง และถ่ายทอดผ่านตัวละคร จากประสบการณ์ของตัวเอง และเพื่อน ๆ ทีทำงานโรงแรมหลายคน เพราะผมผ่านงานโรงแรมมาแล้ว 3 ที่ ทำให้มีเรืองราวมากมายที่เอามายำรวมกันแล้วคงสนุกไปอีกแบบ...ตัวเดินเรื่องชื่อทีม เพราะพล็อตเรื่องนี้มาจากหลายคน ถ้าเป็นกีฬาฟุตบอล คงได้ 1 ทีมพอดี...555

...ตอนแรกจะเขียนเป็นนิยาย แต่ไม่ถนัดกับการเป็นบุคคลที่สามเล่าเรื่อง ก็เลยต้องเป็นเรื่องเล่าแบบนี้อ่ะครับ...ไม่รู้ว่า ผมเข้าใจแบบนี้ถูกหรือเปล่า...ถ้าเป็นนิยาย คือ เป็นเรื่องแต่งขึ้นมา...แต่ถ้าเรื่องเล่า คือเล่าจากประสบการณ์จริง ที่อาจจะมีจินตนาการเข้ามา เพื่อความต่อเนื่องของเนื้อเรื่อง...

...ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ...ผมเพิ่งสมัครเข้ามา ยังไม่เคยไป Reply ใครเลย เดี๋ยวว่าง ๆ ต้องไปอ่านเรื่องคนอื่นบ้างแล้ว...

[Nichdia]

ดูท่าทีมจะเปนคนมุ่งมั่นในการทำงาน(หรือเปล่า)อิอิ

ยังคงคิดถึงต้าอยุ่ร่ำไป 

[Cha Ris Ma]

  +1

 เราลืมแผนกช่างสุดเถื่อนไปได้ไงเนี่ย โชคดีนะทีม
พอทำงานเดี๋ยวก็ลืมต้าไปเอง

[Natavishi]

 


น่าติดตามมากคับ


มาลงเร็ว ๆๆ  น่ะคับ

รออ่าน  ต่อ อีกน่ะ

คุคุค

 

[namtaan]

ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า 
เล่าได้น่าอ่านมากค่ะ
แม้ว่าจะมาจากชีวิตจริงและประสบการณ์จากหลายคน
แต่ท่าทางคนเขียนจะผูกเรื่องและเสริมรายละเอียดต่างๆจนสนุกไม่น้อยเลย
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจ และรออ่านต่อจ้า

[Vesi]

ว้าวๆๆๆๆ
เราลืมแผนกช่างไปได้ไงกันนี่
น่าติดตามจัง

[mecon]

ทีมเจ๋งมากกกกกกกกกกกกกับคนแบบต้าทำแบบนั้นอ่ะดีที่สุดกับหัวใจเราแล้วล่ะ
คนที่เรารักเค้ารักตัวเองมากกว่าโดยไม่ได้มองเห็นหัวใจเราเลยจะคบกันไปเพื่ออะไร
เลิกกันตั้งแต่ตอนนี้ ถึงดูเหมือนมันจะทิ้งเราไว้ในรร.ที่เราไม่ได้เลือกแต่เพราะทำตามใจอีกฝ่ายก็ตาม
เราก็ต้องอยูให้ได้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งกฏระเบียบและข้อห้ามต่างๆแค่ฟังก็ปวดเฮดโคดๆแล้ว
แล้วนี่ต้องมาอยู่กับรูมเมทที่มีตำแหน่งแบะอิทธิพลการันตีแบบนี้
เฮ้อออออต้องลดค.ใจร้อนลงหน่อยล่ะนะท่องไว้ อดทนๆๆๆแค่สี่เดือนเองเนอะ
+1 จัดให้คะ
อ่านแล้วเพลินดีคะ เหมือนนั่งฟังเพื่อนระบายเลย  เก่งมากๆคะ

ปล. การอัพเดทตอนให้เพื่อนๆทราบนะคะ ทำโดยการเปลี่ยนหัวเรื่องคะ
ไปที่เม้นแรกคลิก modify นะคะเพื่อแจ้งว่าเรื่องเล่าของเราได้ทำการอัพเดท วันและตอนใหม่แล้ว
เช่น  (เรื่องเล่า...ชาวโรงแรม)...We belong together...ตอนที่ 2. I stay in love [อัพ 25/10/2009]
เป็นต้นคะ

[wan]

 :mc4:ฉลองเรื่องใหม่ เดินเรื่องได้เร็วทันใจ

คิดว่าทำถูกแล้ว ในเมื่อไม่เห็นความสำคัญ แล้วจะไปมัวยึดติดทำไม 

เริ่มต้นชีวิตใหม่ กับนายช่างสุดหล่อ เพรียบพร้อมไปทุกสิ่ง 

อะไรมันจะสุขเท่า แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดละ .... ตัวใครตัวมันละทีนี้

เป็นกำลังใจให้นะครับ กับบ้านหลังใหม่ ที่คุ้นเคยมาก่อน +1 ด้วยครับ

[nana]

มาให้กำลังใจคะ


น้องทีมจะเป็นยังไงต่อไป รอลุ้นคะ:impress2:

[mma419109]

         wow! น่าอยู่นะโรแมนติกซะ แต่อะไรจะเกิดขึ้นเกาะระเบียงคอยดูต่อไป

[Soulmate]

ช่างสุดเถื่อน

[cavalli]

 


บรรยากาศพาไป แล้วมันจะยุ่ง น่ะ

[HuaTangMo]

นายช่างสุดเถื่อนเหรอครับ  (หูผึ่ง)
ขอไปอยู่ห้องข้างๆได้มั้ยอ่ะ

 

[gboy]

 
นายช่างสุดเถื่อนกะเด็กฝึกงาน

[Nichdia]

รออ่านๆๆ

[LEO]

...จะเร็วไปไหมที่จะบอกว่าเชียร์พี่ยอดสุดตัวเลย
...แหม๋...ก็จากคุณสมบัติที่คุณพี่ฝ่ายบุคคลบอกมานี่...มันพระเอกชัดๆเลยเน๊าะ
...ส่งทีมไปอยู่ด้วย...จะเป็นการส่งอ้อยเข้าปากช้างหรือป่าวหว่า
...ปล. การเขียนดีมากเลยครับ...ลื่น...ง่าย...สบายใจ 
...ปล.สอง ที่ถามว่ามันควรจะเป็นนิยายหรือเรื่องเล่า...ถ้านำเรื่องจริงจากหลายๆคน...มาแต่งรวมเป็นเรื่องของตนๆเดียว...ควรจะเป็นนิยายนะครับ...หรื่อไม่ก็ควรบอกไปเลยว่าจริงกี่เปอร์เซนต์...จะได้ไม่มีปัญหาภายหลังครับ

[Donpopper]

เรื่องนี้ ถึงจะยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก

แต่ขอเชียร์พี่ยอดก่อนเลยแล้วกัน

สู้ๆครับ

รออ่านต่อไป

[RemySexyCool]

We belong together 3

...ลืมตามาอีกทีก็มืดซะแล้ว...การนอนหลับช่วงเย็น ๆ อย่างนี้ ไม่ดีเลย ตื่นมาแล้วมึนหัวไปหมด...ผมลุกจากเตียง เดินเข้าห้อง ไฟเปิดสว่าง แอร์ยังคงเย็นเฉียบอยู่...พี่ยอดยังไม่ออกจากห้องอีกเหรอเนี่ย...หันไปมองที่ห้องนอนทั้งสองห้องปรากฏว่า ห้องด้านซ้ายเปิดประตู้แง้มไว้...ผมย่องเข้าไปแล้วดันให้มันเปิดกว้างขึ้นอีก...

...เป็นห้องว่างครับ...ผมแน่ใจว่าพี่ยอดคงต้องการให้ผมรู้ว่า นี่คือห้องของผม...ผมลากประเป๋าเข้าห้อง เสื้อผ้าทั้งหมดถูกจัดเข้าตู้เสื้อผ้าเล็ก ๆ เป็นตู้แบบเดียวกับโรงแรมที่ผมเคยพักเวลาไปเที่ยวต่างจังหวัด...ภายในตู้ มี Safety Box แบบดิจิตอล ขนาดกำลังดี...ผมแยกของมีค่า เก็บใส่เซฟไว้...อุปกรณ์แต่งผม ครีม โลชั่น น้ำหอมคู่กาย 3 ขวด ถูกวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งที่ตอนนี้แทบจะ ไม่มีที่ให้วางอะไรได้อีก...

…ขนมทั้งหลายที่ผมซื้อตุนไว้ กลัวว่าจะไม่มีอะไรกินที่นี่ ผมจับแยก อะไรที่แช่เย็นแล้วอร่อย ผมก็เอาไปแช่ในมินิบาร์ที่ว่างเปล่าในห้องลีฟวิ่งรูม...ยัดขนมเข้าไปจนมินิบาร์แทบระเบิด...ขนมขบเคี้ยวที่ไม่ต้องแช่เย็น ผมก็วางไว้ด้านนอก เผื่อพี่ยอดจะอยากกิน ก็หยิบกินตามสบายได้เลย...
*
*
...หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า...ผมเริ่มรู้สึกหิว...มองออกไปข้างนอกระเบียง มันมืดมาก...เกือบสองทุ่มแล้ว จะไปหาของกินได้ที่ไหนเนี่ย...ผมหยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์ คีย์การ์ด แล้วออกไปหาอะไรกินที่ตลาด ซึ่งไม่ไกลนัก แต่จะออกไปยังไง...

...ผมหันรีหันขวางอยู่หน้าโรงแรม...มองดูรถยนต์ที่วิ่งผ่านไปมา ไม่มีรถรับจ้างเลยเหรอ...จะให้เดินไป มันก็อันตราย...ถึงแม้ตลาดจะอยู่ไม่ไกลนัก แต่วันนี้วันแรก เรายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เกียรตินิยม ยังรออยู่ ไม่อยากเสี่ยงชีวิตแบบนี้...

“...เธอ...จะไปตลาดหรือเปล่า...”  ผู้ชายเสียงสูงพูดดังมาจากด้านหลัง
“...อืม...”  ผมหันไป และพยักหน้าตอบ
“...ขึ้นรถเลย...พี่เขาจะไปส่งที่ตลาด...”  ผมมองรถเล็ก ๆ คล้ายรถกอล์ฟ มีชื่อ และโลโก้ ของโรงแรมเด่นชัด
“...เป็นเด็กฝึกงานเหรอ...”  ผมพยักหน้า “...เราก็มาฝึกงานเหมือนกัน...”  ผมยิ้มออกเมื่อรู้ว่าคู่สนทนา อยู่ในระดับเดียวกัน
“...เราชื่อทีม...มาฝึกงานแผนกต้อนรับ...”  ผมแนะนำตัว
“...เราชื่อมิ้นท์...อย่าทำหน้าสงสัยสิ...จริง ๆ แล้วชื่อแมน แต่มิ้นท์เนี่ยเป็นชื่อในวงการ...”
“...วงการอะไรเหรอ...”  ผมถามขำ ๆ
“...นี่...ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าเราไม่ใช่ผู้ชาย...”  มิ้นท์พยายามทำหน้าสวย
“...รู้...ว่าเป็นเพื่อนสาว...”  
“...นั่นแหละ...ชื่อแมนมันไม่เหมาะกับรูปร่างหน้าตาเราไง...เพื่อน ๆ ก็เลยเรียกมิ้นท์...โอเคปะ...”  
*
*
...ไม่นานนัก เราก็มาถึงตลาดโต้รุ่ง...ผีกับผี เข้ากันได้เป็นอย่างดี...ผมกับมิ้นท์พากันเดินร่อนสำรวจตลาดเพื่อหาอาหารเพื่อให้อิ่มท้อง และมองหาผู้ชายเพื่อเป็นอาหารตา...มิ้นท์เป็นนักศึกษาวิชาคหกรรม จากมหาวิทยาลัยทางภาคเหนือ มาฝึกงานในครัวของโรงแรมด้วยความตั้งใจ เพื่อให้ห่างครอบครัวที่สุด และชีมีเป้าหมายไว้ว่า จะต้องพาฝรั่งกลับบ้านให้ได้หลังจากการฝึกงานเสร็จสิ้น...เรียกว่า มาหาฝรั่งเป็นงานหลัก...เกรดจากการฝึกงานเป็นผลพลอยได้...
“...ไปกินร้านนั้นเหอะ...”  มิ้นท์ลากผมไปที่ร้านข้าวต้มข้างทาง แล้วกางเมนูสั่งอาหาร
“...รู้นะ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ...ก็ร้านเป้าหมายมีหนุ่ม ๆ นั่งกันเยอะแยะน่ะสิ
“...แหม...หนังหน้าอย่างเรา...ก็ต้องเข้าหาผู้ชายก่อน เป็นเรื่องปกติ...ถ้าฉันหน้าตาอย่างเธอ ฉันจะไม่ง้อผู้ชายเลย...”
“...หน้าตาเราเป็นไงเหรอ...”  ผมถามขำ ๆ
“...ก็หน้าหวานซะขนาดนั้น...นี่...ทีม...เธอไม่มีแฟนจริง ๆ เหรอ...”
“...ไม่มี...”  ผมตอบเสียงสูง มิ้นท์ทำหน้าไม่เชื่อ “...ถ้าเราหน้าตาดีจริง คงไม่โสดซิงอย่างทุกวันนี้หรอก...”
“...จ้า...คนหน้าตาแย่...แย่ซะจนผู้ชายโต๊ะโน่นมองไม่วางตา...”  มิ้นท์พยักเพยิดให้ผมดูกลุ่มผู้ชายโต๊ะอีกมุมของร้าน
“...เออว่ะ...มองอะไรของเขาวะ...”  ผมพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ แต่คุณมิ้นท์ระริกระรี้เต็มที่
“...มาวันแรก ยังไม่ได้ฝรั่ง...ขอคนไทยมาแก้ขัดก่อนก็ได้วะ...”  
“...รีบ ๆ กินเหอะ...เขามากันเป็นฝูงขนาดนั้น...คงไม่สนใจเราหรอก...หน้าเราแปลกมั้ง...”
“...นี่...แปลกหน้าย่ะ ไม่ใช่หน้าแปลก...อย่าตอกย้ำความงามแบบแปลก ๆ ของเราสิ...”  
*
*
...อาหารหลายอย่างที่อยู่ตรงหน้าหมดไปอย่างรวดเร็ว...เพราะต่างคนต่างหิว และอาหารอร่อยมาก บวกกับได้เพื่อนที่คุยกันถูกคอ ทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ตอนขาออกมาจากโรงแรม...มีรถ Shuttle Bus ของโรงแรมมาส่ง เป็นบริการอย่างเดียวของโรงแรม ที่พนักงาน กับแขกสามารถใช้ร่วมกันได้...แต่ขากลับนี่สิ จะกลับกันยังไง...นี่มันก็เกือบห้าทุ่มแล้ว...

...หลังจากจ่ายค่าอาหารเรียบร้อย...เราก็เดินออกจากร้าน แต่คราวนี้ยัยมิ้นท์พาเดินออกอีกด้านนึง ด้านที่ต้องผ่านกลุ่มผู้ชายหน้าตาดีกลุ่มนั้น...

“...ทำไมต้องเป็นตุ๊ดด้วยวะ...”  เสียงผู้ชายห้าว ๆ ลอยมาตามลม ไล่หลังพวกเรา ผมหันขวับ
“...ขอโทษนะพี่...เมื่อกี้หมายถึงเราสองคนหรือเปล่า...”  
“...เออ...”  ผุ้ชายหน้าตาดีที่สุดในกลุ่มตะคอกออกมา
“...พวกเราจะเป็นอะไรยังไง...มันเดือดร้อนพวกพี่ตรงไหนเหรอ...”  ผมถาม มิ้นท์พยายามสะกิดให้ผมใจเย็น
“...เห็นแล้วหงุดหงิด รำคาญ เป็นผู้ชายดี ๆ ไม่ชอบ...”  เขาพูดออกมาเหมือนไม่คิด
“...ใจแคบ...ขอให้มีเมียเป็นกะเทยทีเถอะ...สาธุ...”  ผมยกมือไหว้ท่วมหัว แช่งเขา
“...งั้นไปเป็นเมียพี่คืนนี้เลยมั้ยล่ะ...”  คนในกลุ่มพูดแซวขึ้นมา
 “...เฮ้ย...ไม่ต้องไปสนใจหรอก...ให้มันกลับไปโรงแรมเหอะ...”  ไอ้หน้าหล่อพูดเสียงเข้มตัดบท ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากด่า
“...กลับกันเหอะทีม อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย ไม่ใช่ถิ่นเรา เดี๋ยวก็มีผัวทีเดียวหกคนหรอก...”  มิ้นกระซิบ ก่อนลากผมออกมา...ผมตวัดตามองพวกมันอีกรอบก่อน นึกว่าเราเป็นนักท่องเที่ยวอ่ะดิ หวังว่าพวกมันก็คงเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก ตลาดเล็ก ๆ อย่างนี้ ถ้าพวกมันเป็นคนพื้นที่ ยังไงก็ต้องเจอกันอีกแน่นอน...
*
*
…เราสองคนเดินกระฟัดกระเฟียดไปหาที่ขนมกินเพื่อหลายความหงุดหงิดอีกพักใหญ่ ก่อนเรียกรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างกลับโรงแรม...ตอนนั้นอารมณ์กลัวหายไป มีแต่โมโหค้างอยู่จากเหตุการณ์เมื่อครู่...พอถึงอาคารที่พัก เราก็แลกเบอร์โทร และนัดเจอกันในตอนเช้า เพื่อไปกินข้าวที่แคนทีน...มิ้นท์อยู่ชั้น 3 ส่วนผมอยู่ชั้น 4...มิ้นท์พักกับเด็กฝึกงานเหมือนกันแต่อยู่แผนกแม่บ้าน...เขามาถึงโรงแรมก่อนผมประมาณ 4 ชั่วโมง และได้ห้องพักสำหรับเด็กฝึกงานห้องสุดท้ายไป...รูมเมทชองมิ้นท์ มาถึงแต่เช้า และออกไปข้างนอกทั้งวัน ตั้งแต่มาถึง มิ้นท์ยังไม่เจอหน้าเพื่อนร่วมห้องเลย...

...ผมเปิดประตูห้องให้เบาที่สุด กลัวว่าเสียงจะไปรบกวนพี่ยอด...แต่ห้องก็ยังเปิดไฟสว่างเหมือนเดิม แอร์ก็ยังเปิดไว้ ด้วยความที่ชอบอยู่ในที่สลัว ๆ และคิดว่าดึกขนาดนี้พี่ยอดคงไม่ออกมาจากห้องแล้ว ผมจึงปิดไฟ และแอร์...

...ระหว่างที่ผมอาบน้ำอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวเข้านอน ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง และตามด้วยเสียงปิดแบบกระแทกดังลั่น...จากนั้นก็เสียงปิดประตู้ห้องอีกด้าน ห้องพี่ยอด...เขากลับมาแล้ว แสดงว่าตลอดเวลาเขาไม่ได้อยู่ห้อง แล้วเปิดไฟ เปิดแอร์ไว้ทำไมอ่ะ...ผมรู้สึกแปลก ๆ กับพี่ยอดคนนี้ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องน้ำ...ไม่ใช่สิ...ต้องเป็นทุบประตูมากกว่า...ผมตะโกนออกไปให้รอเดี๋ยว และรีบใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ...คิดในใจว่าเขาคงปวดท้องอึมั้ง ถึงได้รุนแรงขนาดนี้...

“...เฮ้ย...”  ต่างคนต่างร้องทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา แต่คนละอารมณ์กัน
“...พี่ยอด...”  ผมพูดชื่อเขาเบา ๆ
“...เออ...กรูเอง...กรูถามหน่อยเหอะ...มรึงจะปิดไฟ ปิดแอร์ทำไมวะ...หา...”  เขาตะคอกถามผม
“...ผมคิดว่าพี่นอนแล้ว ก็เลยปิด...”  ผมตอบ
“...จำไว้...ทุกอย่างในห้องส่วนกลาง ไม่ว่าจะเป็นไฟ แอร์ หรือทีวี ถ้ามันเปิดไว้ ไม่ต้องปิด กรูเปิดเองได้ ก็ปิดเองได้ เป็นคนอาศัย อย่าทำตัวเป็นเจ้าของห้อง...อีกอย่าง...ไม่ต้องมาทำพูดผมอย่างนั้น ผมอย่างนี้เลย...กระดากหูว่ะ...เป็นตุ๊ดต้องพูดหนูสิ...”  เหมือนพูดเล่น แต่สายตา และรอยยิ้มเหยียด ๆ  ไม่ใช่เลย มันเป็นสายตาที่ดูถูกกันอย่างแรง แต่ผมทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้
“...งั้นขอโทษละกัน...ต่อไปไม่ต้องพูดกันก็ได้...”  ผมพยายามเลี่ยง แต่พี่เขาขวางประตูไว้
“...ทำไมไม่ปากดีเหมือนเมื่อตอนที่อยู่ตลาดล่ะ...”  ผมเงยหน้ามอง
“...บังเอิญว่าได้รับการอบรมมาว่า ควรพูดอย่างไร...ในสถานการณ์แบบไหน...รบกวนขอทางออกหน่อย...”  ผมขยับตัวเพื่อจะออกจากห้องน้ำ
“...ถ้าคิดจะปากดี ก็ควรจะปากดีให้ได้ทุกสถานการณ์สิ...”
“...ก็ถ้าคุณไม่ได้เป็นคนที่ต้อง “อาศัย“ อยู่ร่วมห้องด้วย...คงไม่พูดดี ๆ กับคุณอย่างนี้หรอก...”
“...ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่า ใครเป็นใคร...”  ไอ้พี่ยอด ยิ้มมุมปาก
“...รู้...ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้า เป็น Supervisor ของแผนกช่าง...แต่เมื่อตะกี้ที่ตลาด...เป็นกุ๊ยข้างถนน...”
“...เฮ้ย...มรึงด่ากรูเหรอ...”
“...ก็ได้ยินอยู่นี่...กุ๊ยเป็นคำชมมั้ง...”  ผมเดินกระแทกไหล่ไอ้พี่ยอดออกไป
“...จะหนีไปไหน...”  มันเดินตามผมมา
“...ไม่ได้หนี...แต่ไม่อยากเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับ...กุ๊ย...Oops, Sorry...คุณยอด...ซุปเปอร์ไวเซอร์...”  ผมแดกดัน
“...ปากดีนักนะมรึง...”  เขากระชากเสื้อคลุมของผม
“...อ๊ายยยยยยยย...ไอ้บ้า...ปล่อย...”  ผมแหกปาก...กลัวผ้าหลุด เขาหัวเราะหึ ๆ แต่ไม่ปล่อย กลับยิ่งดึงให้เขาไปหาตัวเขาซึ่งผมก็ต้องเซตามแรง ถ้าขืนตัวไว้ผ้าหลุดแน่ ๆ
“...อายเหรอมรึง...”
“...ปล่อย...” ผมพูดเสียงเข้ม
“...ไม่ปล่อย...ขอโทษกรูก่อน...”
“...ขอโทษเรื่องอะไร...ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่...”
“...บอกให้ขอโทษ...”  ไอ้พี่ยอดขยับตัวเข้ามาใกล้ผม ตอนนี้หน้าแทบจะชนกัน เล่นเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“...ไม่...”  ผมหลับตาปี๋ เมื่อเขากอดผมแน่นขึ้น และทำท่าจะยื่นหน้าเข้ามาอีก
“...ตัวสั่นเชียว...สั่นสู้หรือเปล่าวะ...”  เสียงกวน ๆ ดังข้างหู ทำให้สติผมกลับมา กรูต้องสู้สิ คิดได้ดังนั้น ผมก็ลืมตา จ้องตาเขา และ...
“...เฮ้ย...อีตุ๊ด...มรึงจะทำอะไรกรู...”  ได้ผล ไอ้พี่ยอดผลักผมออกทันทีที่ผมซุกหน้าลงไปที่ซอกคอเขา
“...ที่ทำไปอ่ะ...อย่าคิดว่าพิศวาสนะ...ขยะแขยงมากกว่า...”  ผมไม่ตอบ แต่ลอยหน้าลอยตาพูด ก่อนยิ้มมุมปากแล้วเดินเชิดเข้าห้องตัวเอง
“...เปิดประตูออกมาขอโทษกรูเดี๋ยวนี้นะ...”  ไอ้พี่ยอดทุบประตู
“...เสียงดัง...เกรงใจคนอื่นบ้างเหอะ...นี่มันดึกแล้วนะ...”  ผมตะโกนตอบ
“...ออกมา...”  เขายังไม่หยุดทุบ ผมเห็นว่าท่าทางจะไม่จบง่าย ๆ ถ้าผมไม่เปิดประตูออกไป
“...จะเอาไง...”  ผมเปิดประตู ถามด้วยเสียงต่ำ แล้วมองหน้าเขาด้วยสายตาอำมหิต
“...กรูไม่ชอบให้มาทำอะไร...เอ่อ...รุ่มร่ามแบบเมื่อกี้...”  พี่ยอดเสียงเบาลง ไฟที่ปิดไว้ตอนผมเข้าห้อง ถูกเปิดใหม่โดยพี่ยอด ทำให้ผมเห็นว่าเขาหน้าแดง คงจะหน้าแดงเพราะความโกรธแหละ
“...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้พิศวาสเลย...”  พูดจบ ผมก็ยิ้มมุมปาก “...มีอะไรอีกป่ะ...เดินทางเหนื่อย อยากพักผ่อน...”  ผมพูดเสียงเข้ม พี่ยอดอึ้ง คงนึกไม่ถึงว่าเด็กฝึกงานอย่างผมจะกล้าพูดใส่หน้าเขาแบบนี้
“...ไม่มีอะไรใช่มั้ย...”  เขากำลังจะอ้าปากพูด ผมก็ปิดประตู แกล้งทำเป็นไม่เห็นซะงั้น

*****************************************************************************

เปลี่ยนเป็นนิยายดีกว่า จะได้ใส่อะไรได้เยอะขึ้น ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ

[wan]

ว่าแล้ว ต้องออกมาแนวนี้ งั้นนิยาย ( เปลี่ยนตาม ) ก็คงประเภท ตบจูบ

มารอตอนต่อไปอยู่ แต่ติดไว้ก่อน ยังกด + ให้ไม่ได้ เพิ่งกดไปเมื่อเช้า