หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[dekba428]

    บอกได้คำเดียวว่าอ่อน
ไม่มีสภาวะความเป็นผู้นำ
ไม่ว่าจะที่บริษัทหรือครอบครัว
ถึงได้โดนเขาใช้เป็นหุ่นเชิด

สั้นๆแต่แร็งสส์ 
เห็นด้วยครับ

[poom]

เข้ามาอ่านคับ..
ขออ่านก่อนนะคับบ..

[kongkilmania]

นึกว่าน้องเป้มาลงตอนใหม่
ที่ไหนได้..... มาถามว่าอยากให้ใครในเรื่องตายไม๊????   ซะงั้น
เด๋วจะโดนมิใช่น้อย  คุณน้องเป้ที่รัก แค่นี้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วนะ
ชูจั๊กกะแร้2ข้าง คัดค้านการตายไม่ว่าจะของใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น (โค่ดจะอิน 5555)
แค่นี้ก็อ่านไปซดน้ำใบบัวบกแ้ก้ช้ำในไปด้วย
ถ้ามีใครตาย เกรงว่าเดี๊ยนต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้ม ด้วยอาการหัวใจสลาย //อ้วกกกกก

ถึงตอนนี้เรทติ้งพี่ยอดจะตก แต่เราจะเป็นเจ๊ดันเอง
นึกไปนึกมายิ่งสงสารคนกลางอย่างพี่ยอด
การพยายามบาล๊านซ์ตาชั่งไม่ให้มันเอียงเีนี่ย ทำยากนะ
ออกตัวหรือแก้ตัวให้ฝ่ายไหน ก็โดนอีกฝ่ายกล่าวหาว่าเข้าข้างทันที
คนเก่งหน่ะ หาไม่ยากเท่าคนดีหรอกนะ
แล้วพี่ยอดก็พิสูจน์ตัวเองให้เรารู้มาตั้งแต่ได้รู้จักคนชื่อ"ยอด" ว่าเค้าเป็นคนดีแค่ไหน
ที่เรารักพี่ยอดก็เพราะรักในความดีของเค้า (เอ้อ!!!!แถมยังหล่อซะขนาดนี้ อิๆๆ)
ยิ่งเป็นคนมีรักมั่นคง ถึงจะห่างกับทีมตั้ง5ปี เพื่อไปสร้างฐานะ
แต่เค้าก็รักทีมคนเดียวมาตลอด ไม่มีวอกแวก
แล้วยังงี้จะไม่ให้รักได้ยังไง 

[อิสระ]

ความจริงคนอย่างพี่ยอดไม่เหมาะที่จะมาทำธุรกิจที่ต้องแข่งขันอะไรกับใครเลย
เพราะโดยนิสัยก็ไม่ใช่คนที่จะชิงดีชิงเด่นกับใคร
แถมยังซื่อสัตย์และค่อนข้างจะเถรตรง
น่าจะไปเป็นข้าราชการหรือไม่ก็งานรับจ้างเป็นลูกน้องเขา
ถ้าเป็นงานส่วนตัวก็ไม่ควรจะร่วมหุ้นกับใคร
แต่ที่ต้องโดนมาทำอะไรที่มันขัดกับนิสัยของตัวเอง
ก็เพราะเพียงแค่อยากเท่าเทียมกับทีมเท่านั้น
ชอบที่ทีมตอบโต้อะไรไปแบบแรงๆและชัดเจน
แต่ไม่ชอบให้ทีมทำเหมือนพี่ยอดเป็นหัวหลักหัวตอไปด้วยอีกคน
แม้แต่คนที่รักยังดูถูกยังปรามาสว่าเป็นหุ่นเชิด
แล้วจะให้คนอื่นมาเคารพมายกย่องได้ไง
ทุกคนย่อมมีวิถีทางเป็นของตัวเอง
เอามาเปรียบกันไม่ได้
ทีมรักพี่ยอดที่พี่ยอดเป็นตัวของตัวเอง
หรือรักพี่ยอดที่ทีมต้องการให้เป็น
ถ้าพี่ยอดเปลี่ยนเป็นเด็ดขาดไปกว่านี้
ความใจดีและอ่อนโยนก็คงจะค่อยๆหายไป
คนที่เคยชินกับอำนาจไม่นานก็จะถูกอำนาจกลืนกินโดยไม่รู้ตัว
ลองคิดดูว่าถ้าพี่ยอดต้องกลายเป็นคนแบบทีม
ทีมยังจะรักและพอใจอีกมั้ย
แล้วพี่ยอดก็จะไม่ใช่พี่ยอดอีกต่อไป
ตอนนี้แทนที่ทีมจะตีจาก
อยากให้ทีมอยู่เคียงข้างพี่ยอดมากกว่า
มีสติกว่านี้ และใช้ความฉลาดเจ้าเล่ห์ให้เป็นประโยชน์กว่านี้
เพราะเชื่อว่าทีมเป็นคนฉลาด
มีอีกหลายวิธีที่จะจัดการนอกจากการท้าชนซึ่งหน้า
แม่ทัพยิ่งใหญ่ได้เพราะมีเสนาธิการที่ดี
ราชาก็ยิ่งใหญ่ได้หากมีราชินีที่เก่งกาจ
คนอยู่เบื้องหลักใช่ว่าจะไม่มีความหมายไม่มีอำนาจแม้ไม่มีใครเห็นก็ตาม
ไม่อยากเชื่อว่าทีมจะหวั่นไหวและเล่นไปตามเกมส์ของพวกนั้นได้
และดูเหมือนทีมจะเล่นงานผิดคนนะ
ทีมรีบเร่งหาหนทาง หาความก้าวหน้า หาความมั่นคงโดยลืมอะไรไปหรือเปล่า?
ลืมว่าเมื่อครั้งต่างคนต่างไม่มีอะไร
ต่างไม่เคยเรียกร้องอะไรแค่ได้อยู่เคียงข้างกัน
แต่ตอนนี้ต่างคนต่างมีหน้าที่มีความมั่นคงของตนเอง
กลับมาเรียกร้องมากมายไม่เคยพอ
อยากให้ทีมใจเย็นสักนิด
ยังอยากได้ทีมที่แข็งแกร่งและน่ารักกลับคืนมานะ

นี่คงเป็นเมมที่ยาวที่สุดแล้วตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา
เพราะไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อย เข้ามาอ่านบางทีก็รีบอ่านไม่มีเวลาเม้น
ยังเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอนะ

[dragonnine]

...อ่านคอมเมนท์แล้วชื่นใจจนต้องมาล็อกอินตอนกลางวัน...

...ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะครับ นี่แหละโจทย์ยากที่สุดในการเขียนเรื่องนี้ เพราะมันไม่มีพล็อตอ่ะ พอเห็นผู้อ่านคอมเม้นท์แล้วถึงจะนึกตอนต่อไปออก ติดตามต่อไปเรื่อย ๆ นะครับ อาจจะมีการคลายปมที่อึ้ง ทึ่ง เสียว แบบที่คนเขียนเองก็ยังคาดเดาไม่ได้...เม้นท์กันเยอะ ๆ ยาว ๆ อย่างนี้ มันยิ่งอยากรีบกลับบ้านไปต่อให้ กลัวผู้อ่านค้างคาใจกันนาน แต่วันนี้มีคิวต้องออกกำลังกายอย่างหนัก คงมาต่อไม่ได้...

...คอมเม้นท์ของคุณ Ak@tsuKII นี่ทำให้ผู้เขียนไปไม่ถูกเลย ชอบจริง ๆ ความเห็นที่เก็บทุกเม็ดอย่างนี้...ซีซั่นสามนี้จะเน้นดราม่า เป็นความจงใจของผู้เขียนที่สร้างปมไว้หนัก ๆ แอบหนักใจนิดนึงว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อดีหว่า...หรือจะเอาให้เหมือนซีซั่นแรก ความตายทำให้ทุกอย่างจบลงอย่างถาวร แต่จะเป็นใครตายล่ะ...ทำเป็นนิยายโศกนาฏกรรมดีมั้ย...คนอ่านว่าเรื่องนี้สนุก คนเขียนก็สนุกที่ได้ตอบโจทย์นะเนี่ย...

...รออ่านคอมเม้นท์ต่อดีกว่า เผื่อจะมีไอเดียอะไรมาคลายปม...จะหวาน จะเศร้า จะมีการเปลี่ยนแปลงยังไง ติดตามต่อได้เร็ว ๆ นี้ครับ...

...ขอบคุณครับ...
...เป้...

ไม่ขอจบ แบบพลัดพราก จากกันไปได้มั้ยครับ
อยากจบแบบหวานๆ มากกว่า เพราะทั้งสองคนผ่านเรื่องราวชีวิตมาเยอะแล้ว
น่าจะมีช่วงเวลาที่ดีๆ ให้กับทั้งสองคนได้มีความสุข กันบ้าง ตลอดไปด้วย
มันจะเป็นนิยายที่หวานซึ้งอยู่ในความทรงจำของผู้อ่านทุกคน
ที่นึกถึงทุกครั้งแล้วยิ้มได้ เหมือนกับผม ที่นึกถึงนิยายเรื่องนี้ทีไร ยิ้มได้ทุกที

[กะทิน้อย]

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เป้
ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ตาย
เอาดราม่าพอแสบ ๆ คัน ๆ
ยังงัยก้อขอจบ happy ending เห่อะนะ
ทีม ต้องอยู่เป็นคู่ขวัญกะ พี่ยอด
ไม่เลิก ไม่ตาย ไม่แยกกัน
นะพี่เป้นะ

[しろやま としんや]

กำลังสนุกเลย

ภาค3นี่สนุกจริงๆ

รออ่านตอนต่อไปนะ

เป็นกำลังใจให้คุณเป้  สู้ๆ

[I_ARMS]

รักทีม ชอบเจ๊รุจ โดนใจมิ๊นท์
เบื่อพี่ยอด  เกลียดอิเทมส์
กอดไรท์เตอร์

[โน๊อา]

รอ รอ รอ รอ รอน้องเป้ค่ะ

[*SparklinG*]

รอ รอ รอ ก็มีแต่รอ รอ รอ ก็ฉันจะรออออออ

[SoN]

^^

[wowhaha]

มารอนะครับ วันนี้จะมั้ยครับ

[｡◕rainfall◕｡]

มารอนะคร้าา 

แล้วก็ขอคัดค้านเลยว่าไม่อยากให้มีใครตายหรือพลัดพรากทั้งนั้น

ตอนภาคแรกจำได้เลยอะว่าตอนที่แบบพี่ยอดตายไีรงี้โคตรเศร้าอะ

อินกับเรื่องนี้มากจริงๆคะ แค่ตอนนี้ประชดกันไปมา ก็จะแย่แล้วอ่า

พี่ยอดรีบดีๆกันซะทีนะ เจ๊รุจขาจัดการนังเทมส์ให้หนักๆเลยนะ

 :กอด1:พี่เป้คร้าา

[IIMisssoMII]

รอไม่ไหวแระ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 9
...ผมมองกระจกหลังเห็นพี่ยอดขับตามลงมาติด ๆ และยังขับตามมาเรื่อย ๆ จนมาขนาบข้างซ้ายที่สี่แยกที่รถติดนานที่สุดแยกหนึ่งของกรุงเทพฯ...
“...โอ๊ย อีกนิดเดียวก็พ้นแยกแล้ว ทำไมคุณตำรวจขาปล่อยรถแบบนี้ล่ะคะ...แก...อีตายอดมันมองไม่วางตาเลยนะ...”  เจ๊รุจพูดอย่างอึดอัด
“...อยากมองก็มองไปสิเจ๊...”  ผมทำเป็นสนใจกับแผ่นซีดีเพลง
“...งั้นฉันไปนั่งข้างหลังดีกว่า เล่นมองกันข้ามหัวฉันอย่างนี้มันแปลก ๆ นะ...”
“...ไม่ต้องเจ๊ รถขยับแล้ว...”  ผมเลื่อนไปข้างหน้านิดนึงรถก็ติดเหมือนเดิม ไฟเขียวแค่รถพอผ่านไปได้ห้าคันเองมั้ง  สุดท้ายรถพี่ยอดก็เคลื่อนมาขนาบข้างผมเหมือนเดิม
“...มีอะไรก็เปิดอกคุยกันซะนะทีม ทำอย่างนี้ไม่ดีหรอก...”  เจ๊พูดด้วยเสียงจริงจัง
“...เจ๊...ทีมเหนื่อย ทีมเบื่ออ่ะ...พี่ยอดไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย...ทีมอยากให้เค้าเป็นช่างยอด ไม่ใช่คุณยอดแบบนี้...”
“...ยอดกำลังสร้างอนาคตอยู่นะ...ถ้าตอนนี้มันยังเป็นช่างก็คงได้แต่ขี่มอเตอร์ไซค์เก่า ๆ อยู่ห้องเช่า กินข้าวแกง...มันทำทุกอย่างให้เท่าเทียมแกนะ...แกโชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้มันมา แต่แกกลับมองไม่เห็นค่า อยากให้เค้าตามใจทุกเรื่อง คิดว่าตัวเองเก่ง ต้องเป็นคนควบคุมทุกอย่าง...บอกตรง ๆ อย่าโกรธกันนะ...บางครั้งฉันรู้สึกว่าแกเห็นแก่ตัวว่ะ...” 
“............................” ผมอึ้ง
“...ลองปรับความเข้าใจกันดูก่อนมั้ย...ถ้าไม่รอดจริง ๆ ค่อยว่ากันอีกที...แกลองหันไปมองตามันสิ...แกรู้มั้ยว่ามันไม่จำเป็นต้องง้อแกเลย มีเกย์เยอะแยะมากมายที่อยากได้มัน...ขนาดฉันยังเคยชอบมันเลย...เท่าที่รู้จักมันมานะ...ฉันกล้าท้าให้แกเอาตีนลูบหน้าสวย ๆ ของฉันเลย ว่ามันไม่มีทางจะชอบอีเด็กเทมส์นั่นแน่นอน...แกคิดดู...ถ้ามันอยากจะมีแฟนรวย เก่ง หน้าตาดี ฉันเชื่อว่ามันสามารถหาได้ดีกว่าแกอีก อย่างแซนไง เค้าเหนือกว่าแกทุกอย่าง ทำไมยอดมันถึงไม่กลับไปหาล่ะ...ทำไมมันยังอยู่กับแก...ถามหน่อยเหอะ แกรักมันบ้างหรือเปล่า หรือแกรักแต่ตัวเอง...”  เจ๊รุจเทศน์ผมเป็นชุด
“...รักสิ...ถ้าไม่รักทีมจะยอมขนาดนี้เหรอ...”  ผมตอบพลางเบือนหน้าไปอีกด้านของรถ
“...ฉันเข้าใจนะว่าที่แกทำน่ะ แกหวังดี...แต่ถ้าแกเป็นยอด แกไม่มีทางเลือก โดนกดดันทุกด้าน แกจะทำยังไง...ออกจากงานก็ไม่มีกิน ไม่มีเงินผ่อนบ้าน ไม่มีรถขับ ไม่มีห้องชุดหรู ๆ อยู่...บริษัทไหนจะให้เงินมันมากมายขนาดนี้...ให้มันกลับไปเป็นช่างเกาะแกกินงั้นเหรอ...ความภูมิใจล่ะ...มันไม่ได้จบมาสเตอร์มาจากอังกฤษอย่างแกนี่...ต่อให้มันโชคดีได้ทำงานบริษัทใหญ่ ๆ เงินดีขึ้นมานิดหน่อย มันก็ต้องเป็นลูกจ้างเค้าอยู่ดี...มันจะต่างอะไรกับตอนนี้ที่เป็นลูกจ้างเหมือนกัน แต่ได้ผลตอบแทนมากกว่า เพียงแค่ต้องอดทนจากแรงกดดันจากทั้งคุณวัฒนาแล้วก็ที่ญี่ปุ่น...กลับบ้านแทนที่จะได้รับกำลังใจจากคนรัก เสือกโดนกดดันซ้ำซะอีก...ฉันไม่ได้เข้าข้างมันนะ แต่ฉันพูดแทนเพื่อนแกทุกคนด้วย พวกมันไม่กล้าพูด เพราะแกอ่ะดื้อที่สุด นี่ก็กำลังจะแยกตัวไปทำธุรกิจ ไม่บอกอีตายอด เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก...ถ้ามันดุแก แกก็โกรธคิดว่ามันไม่เข้าใจแก ขัดขวางความเจริญก้าวหน้าของแก แต่แกกลับบอกให้มันลาออกจากกงาน...แกกลัวว่ามันจะได้ดีกว่าหรือเปล่า...”
“...ทีมเปล่านะ...ทีมแค่ไม่อยากให้พี่ยอดเหนื่อย ไม่อยากให้เป็นหุ่นเชิดอย่างนี้...”
“...อยากทำ...ชอบทำ กับจำเป็นต้องทำ...แกคิดว่ายอดอยู่ในสถานะไหนล่ะ...”
“...เรื่องบ้าน ทีมบอกว่าจะช่วย เค้าก็ไม่ยอม...เรื่องงานทีมให้เค้าออก หมายความว่าทีมก็จะมีงานให้เค้าทำ...หุ้นก็ไม่ยอมให้ซื้อ เค้าจะได้เป็นผู้บริหารอย่างเต็มตัว...พี่ยอดไม่ยอมรับความหวังดีของทีมเลย...”  ผมเบี่ยงประเด็น
“...แกซื้อหุ้น แล้วให้ยอดบริหาร มันก็เป็นหุ่นเชิดเหมือนเดิมแหละ ต่างกันตรงไหนวะ...” 
“.............................”  ผมอึ้งแต่ยังหันหน้าไปอีกทางเหมือนเดิม ไม่อยากให้พี่รุจเห็นว่าน้ำตาผมไหลเป็นทาง
“...ฉันยอมรับว่าแกเก่ง แกฉลาด แต่รู้มั้ยว่าแกกำลังจะแพ้...แพ้ภัยตัวเอง...ฉันลงตรงนี้ดีกว่า รถติดชิบ ข้ามถนนไปก็เจอสถานีรถไฟฟ้าแล้ว...เฮ้อ...ลองไปคิดดูก่อนที่แกจะไม่เหลืออะไรเลย...ระหว่างนอนกอดเงิน กับนอนกอดคน อย่างไหนที่แกคิดว่าจะอบอุ่นและมีความสุขมากกว่ากัน...ไปคิดดูดี ๆ พรุ่งนี้เจอกัน...”  พี่รุจยื่นกระดาษทิชชู่ให้ผม ก่อนจะลงจากรถไป
“...ลืมอะไรอ่ะเจ๊...ดีนะที่รถยังไม่ขยับไปไหน...”  ผมถามพลางสูดน้ำมูกเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูอีกครั้ง
“...ทีมลืมไปหรือเปล่าว่าเรารักกันอ่ะ...”  ผมหันขวับไปตามเสียงคนข้าง ๆ ที่นั่งยิ้มอยู่ในรถผม
“...พี่ยอด...เข้ามาได้ไง...” 
“...โตจนมีเงินซื้อรถเบนซ์แล้วยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่อีก...”  พี่ยอดไม่ตอบ แต่กลับใช้นิ้วค่อย ๆ เช็ดน้ำตาที่ค้างอยู่บริเวณแก้มของผม
“...ทีมขอโทษ...”  ผมยกมือไหว้พี่ยอด
“...เฮ้ย...ทีมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ขอโทษทำไม...”  พี่ยอดจับมือผมไว้
“...ก็...ก็...”  ผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
“...ไฟเขียวแล้ว...เดี๋ยวพี่ขับตามทีมไปนะ...”  พี่ยอดลูบหัวผมเบา ๆ แบบไม่สนใจว่าจะมีใครมองหรือเปล่าก่อนลงจากรถไป
*
*
...ผมหันไปมองที่รถพี่ยอด ปรากฏว่าไม่มีเทมส์นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้ว...พี่ยอดหันมายิ้มให้ผมแบบที่ครั้งหนึ่งผมแทบละลายกับรอยยิ้มนั้น...ทำไมเราสอนคนอื่นได้ ควบคุมทุกอย่างได้ แต่กลับไม่สอนตัวเอง ไม่ควบคุมตัวเอง ไม่คิดถึงความรู้สึกของหนึ่งในคนที่เรารักที่สุดในชีวิต...
...พอพ้นแยกมหาโหดนี้ รถก็ใช้ความเร็วได้มากขึ้น...ผมตัดสินใจใช้ร้านมิ้นท์เพื่อคุยปรับความเข้าใจกับพี่ยอดอีกครั้ง...มองกระจกหลังทีไรก็เห็นพี่ยอดนั่งอมยิ้มมองตามรถผมไม่วางตา...ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในเหตุการณ์ต่าง ๆ มันลอยเข้ามาจนทำให้ผมน้ำตาไหลอีกครั้ง...
“...ตายรังที่ร้านนี้จนได้...”  พี่ยอดเดินก้าวยาว ๆ มาที่รถผม
“...อุดหนุนร้านเพื่อนไง...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...เห็นทีมยิ้มให้พี่อย่างนี้แล้วค่อยยังชั่ว...”  พี่ยอดพูดพลางแตะข้อศอกผมพาเดินเข้าร้านมิ้นท์
“...คู่นี้มันยังไงวะ...เมื่อกลางวันแทบจะไม่มองหน้ากัน ตอนเย็นควงกันมาได้ซะนี่...”  อีมิ้นท์ทักยิ้ม ๆ ทันทีที่เห็นผมกับพี่ยอดเดินมาด้วยกัน
“...โต๊ะมุมประจำกูว่างป่าว...กูไม่กล้าโทรมาบอกก่อน เดี๋ยวมึงจัดให้เวอร์แบบคราวที่แล้วอีก...”  ผมถาม
“...ว่างสิ...กูรู้ว่ามึงต้องมาที่นี่แน่ ๆ เจ๊รุจโทรมาบอกแล้ว...”
“...เฮ้ย...เจ๊แกรู้ได้ยังไงวะ...”  ผมงง
“...เจ๊รุจบอกว่าทีมมันไปไหนไม่ได้หรอก จะสุข จะเศร้า ก็ต้องมาร้านนี้...กูเตรียมอาหารพิเศษให้แล้ว...ไปนั่งได้เลย...มีอะไรก็คุยกันซะ...สารภาพไปให้หมดเลยนะมึง...”  มิ้นท์พูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินเข้าครัว
“...สารภาพอะไรเหรอ...”  พี่ยอดสงสัย
“...สารภาพรักมั้ง...”  ผมเดินนำพี่ยอดไปที่โต๊ะประจำของผม
*
*
...นี่ขนาดมีเวลาเตรียมตัวไม่นานเพื่อนสาวมิ้นท์ยังจัดโต๊ะได้อลังการขนาดนี้...ดอกไม้แทบจะเหมาร้านดอกไม้ข้าง ๆ มาเลยมั้ง...จะโรแมนติกไปถึงไหน ไม่คิดหน่อยเหรอว่าอาจจะเป็นการคุยเปิดอกแล้วสรุปว่าเราจบกัน...กลายเป็นพี่น้องร่วมโลกเท่านั้น...
“...มองไร...”  ผมถามห้วน ๆ แก้เขิน
“...จะซื้อรถทำไมไม่บอกพี่...”  พี่ยอดเปิดประเด็นก่อนเลย
“...บอกแล้วนี่...จำไม่ได้เหรอ...”  ผมกวน
“...เออ...ช่างเถอะ...แต่ไม่เสียดายเงินเหรอ รถคันนี้ราคาเกือบหนึ่งในสี่ของบ้านเราเลยนะ...”
“...ราคาเต็มมันก็แพงจริง ๆ แต่ทีมได้ส่วนลดเยอะ...”
“...นั่นแหละ...มันก็ยังแพงอยู่...”  พี่ยอดทำหน้าเครียด
“...เอางี้...ถ้าพี่มีเงินอยู่ห้าสิบบาทแล้วอยากจะได้ของใช้ราคาไม่ถึงสามบาท แถมเวลาเบื่อหรือไม่อยากใช้แล้วขายต่อได้อีกครึ่งราคา...พี่จะซื้อมั้ย...”  ผมถามเสียงเครียดเช่นกัน
“...ถ้าของราคาสามบาท สามารถเอาไปใช้ลงทุนเพื่อให้ได้เงินกลับคืนมาเป็นสิบบาท พี่เก็บเงินไว้ลงทุนดีกว่า...อีกอย่าง ถ้าของใช้ที่อยากได้ เป็นของใช้ที่มีใช้อยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อ...”  พี่ยอดตอบตามที่ตัวเองคิดจริง ๆ ผมรู้นิสัยเค้า
“...โอเค...เอาใหม่...ถ้าพี่ยอดมีเงินเก็บอยู่แล้ว แต่รู้ว่ากำลังจะได้เงินห้าบาทภายในเดือนนี้ และจำเป็นต้องซื้อของใช้ชิ้นหนึ่งที่ราคาสามบาทเพราะเราหมดสิทธิ์ใช้ของที่มีอยู่แล้ว...ทีมว่าพี่ยอดก็ต้องซื้อแบบทีมอ่ะ...อย่าถามกลับนะว่าทำไมถึงไม่ซื้อของราคาห้าสิบสตางค์ที่สามารถใช้งานได้เหมือนกัน...เพราะทีมบอกได้แค่ว่า มันเป็นสิ่งที่ทีมอยากได้มานานแล้ว เมื่อมีโอกาสทีมก็ซื้อ...จบมั้ย...”  ผมถามกวน ๆ
“...จบครับจบ...ลืมไปว่ามันเป็นเงินของทีม...พี่จะไปว่าอะไรได้ล่ะ...”  พี่ยอดพูดโดยที่ไม่มองหน้าผม
“...เทมส์ล่ะ...”  ผมเปลี่ยนเรื่อง
“...ไปดูหนัง...”
“...กล้าปล่อยให้น้องมันไปดูคนเดียวด้วยเหรอ...”
“...เดี๋ยวพอหนังจบพี่ก็ไปรับน้องมันที่โรงหนังไง...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...งั้นรีบไปตั้งแต่ตอนนี้เลยไป...”  ผมไล่
“...พี่ล้อเล่น...หึงเหรอ...”
“...ไม่หึง...เป็นพี่น้องกันหึงได้ไง...”
“...หึงหน่อยสิ...พี่ชอบตอนทีมหึงอ่ะ เพราะมันแสดงว่าทีมยังรักพี่อยู่...”  พี่ยอดมองตาเยิ้ม
“...เออ หึงก็ได้...” ผมตอบเสียงแข็งปิดบังอาการเขิน
*
*
...หลังอาหารเย็นที่เพื่อนสาวจัดมาให้อย่างครบเซต มิ้นท์มันเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดความชอบของเพื่อน ๆ ได้ทุกคน...ผมมั่นใจว่าถ้ามิ้นท์มาดูแลเรื่องร้านอาหารในโรงแรมที่ผมกำลังจะสร้าง กิจการน่าจะไปได้ด้วยดี...ผมเริ่มบอกพี่ยอดเรื่องที่ผมจะได้เงินจากค่าคอมมิชั่นที่ของลูกค้าที่อังกฤษ ด้วยค่าอัตราแลกเปลี่ยนเงิน ทำให้ผมได้ส่วนต่างประมาณห้าล้านโดยที่พี่ยอดไม่รู้เรื่องเลย เพราะเอกสาร และการเจรจาผมเป็นผู้รับผิดชอบคนเดียว งานนี้พี่ยอดจะได้แค่ลูกค้ารายใหม่ และยอดขายที่บวกกำไรให้บริษัทแล้วเท่านั้น...ซึ่งมันก็เป็นไปตามแผนที่ผมวางไว้ให้พี่ยอดได้ผลงาน ส่วนผมได้เงิน...และเงินนี้เมื่อเอาไปซื้อรถแล้ว ผมตั้งใจจะเอามาช่วยพี่ยอดในเรื่องบ้านของเรา...
“...ทีมทำอย่างนี้ได้ยังไง...”  พี่ยอดถามเสียงดังจนผมสะดุ้ง
“...อะไรอ่ะ...”  ผมงง
“...ทีมทำอย่างนี้มันเหมือนกับทุจริตนะ...ตั้งราคาเอง ออกใบเสนอราคาเอง...ถ้าทางโรงงานหรือทางญี่ปุ่นรู้เข้าจะทำยังไง...”  พี่ยอดพูดเสียงเครียด
“...ผิดตรงไหนเหรอ...ทีมทำหน้าที่หาลูกค้าก็เหมือนเซลล์ บริษัทก็ขายสินค้าได้กำไรตามราคามาตรฐาน...พนักงานขายที่ขายของได้ ก็ต้องมีค่าคอมไม่ใช่เหรอ...ที่ได้มาเยอะแยะก็เป็นความสามารถของทีมที่มาร์คอัพราคาได้โดยที่ลูกค้าก็พอใจจ่าย และอีกอย่างมันก็เป็นเรื่องค่าเงินด้วย เราขายเป็นเงินปอนด์ พอแลกเป็นเงินบาทมันก็ดูเยอะกว่าปกติ...ก็แค่นั้นเอง...”  ผมเสียงดังบ้าง
“...มีอะไรกันเหรอ...”  มิ้นท์เดินหน้าตาตื่นเข้ามาถาม
“...เปล่า...”  ผมกับพี่ยอดตอบพร้อมกัน
“...ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันนะ...อย่าพังโต๊ะกูล่ะ...”  มิ้นท์พูดเล่นกับผม แต่ผมไม่เล่นด้วย มันจึงเดินเลี่ยงออกไป
“...พี่เข้าใจว่าทีมหวังดี...ที่ทำไปน่ะ มันไม่ผิดหรอก แต่มันก็ไม่ถูกนะ...”  พี่ยอดพยายามพูดอย่างใจเย็น
“...ทีมก็เข้าใจที่พี่ยอดต้องทำงานเป็นคนกลางอย่างนี้นะ...เข้าใจทุกอย่างจริง ๆ...แต่พี่ยอดไม่ต้องลำบากใจนะ...กว่าเงินจะโอนมา ทีมก็ออกจากบริษัทพอดี...ใครจะว่าอะไรพี่ยอดได้...ถ้าพี่ไม่รับเงินทีมเป็นก้อนเพราะกลัวว่าจะเป็นหลักฐาน งั้นทีมจะจ่ายเช็คเงินสดล่วงหน้าเป็นรายเดือนให้พี่ละกัน...ทีมอยากช่วยค่าผ่อนบ้าน...”  ผมสรุป
“...ทีมเก็บเงินที่ทีมหามาได้ด้วยความสามารถในแบบของทีมไว้เถอะ...พี่บอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าพี่จะรับผิดชอบเรื่องบ้านเอง...”  พี่ยอดพูดแอบประชด
“...ตามใจ...เอาเป็นว่าเราต่างคนต่างไม่ก้าวก่ายกัน...เราจะพยายามเชื่อว่าเรายังรักกันอยู่...แต่ถ้าต้องจบกันจริง ๆ ก็ขอเป็นพี่น้อง...สัญญาได้มั้ยว่าเราจะไม่เกลียดกัน...” 
“...เฮ้อ...สุดท้ายทีมก็ไม่เข้าใจพี่อยู่ดี...เราคงต้องแยกกันซักพักจริง ๆ มั้ง...ถอยกันคนละก้าว เผื่อจะมองเห็นอะไรได้กว้างขึ้น...”  พี่ยอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดออกมา
“...ทีมเข้าใจพี่ยอดนะ...เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับงาน ไม่เกี่ยวกับเทมส์...แต่มันเกี่ยวกับกรอบที่พี่ยอดสร้างไว้ และไม่กล้าพังมันออกมา...ทีมเองก็มีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนไว้แล้ว....เอาเป็นว่าทีมขอเวลาเก็บของคืนนึงละกัน พรุ่งนี้ทีมจะไปหาที่อยู่ข้างนอก...คอนโดนั่นมันเป็นสวัสดิการของบริษัทสำหรับกรรมการ...ทีมออกมาดีกว่า ที่นั่นมันไม่คู่ควรกับคนที่โกงบริษัทอย่างทีม...อ๋อ...ทีมขอใช้สิทธิ์ลาพักร้อน ลากิจ ลาป่วยไว้เลยนะ...พี่รุจเรียนรู้งานเร็ว อีกวันสองวันคงสามารถทำงานคนเดียวได้...ทีมขอหยุดตั้งแต่วันจันทร์หน้าเลย...”
*
*
...ผมลุกจากโต๊ะเดินเข้าครัวไปจ่ายเงินค่าอาหารเย็น เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่กินฟรี เพราะมันเป็นการเอาเปรียบมิ้นท์เกินไป อีกอย่าง เราต้องอาศัยอาหาร และสถานที่แห่งนี้ในการพูดคุยเรื่องงาน มาทุกวัน กินทุกวัน ร้านเพื่อนสาวเจ๊งพอดี...
“...พอ...ไม่ต้องเล่า กูเห็นหน้ามึงกูก็รู้แล้วว่าทะเลาะกันมาอีก...เจ๊รุจบอกแล้วว่าถ้ามึงกับพี่ยอดไม่มีใครยอมกัน วันนี้คงบ้านแตก...”  มิ้นท์พูดดักคอไว้
“...อืม...บ้านแตก...พรุ่งนี้กูจะไปหาเซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์ใหม่ว่ะ...เอาใกล้ ๆ บ้านกูนั่นแหละ อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่มา จะได้ไม่ต้องเดินทางไกล...”
“...พี่ยอดว่าไงล่ะ...”
“...ก็แยกกันซักพัก...พักใหญ่ ๆ...”  ผมฝืนยิ้ม ไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ
“...ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเองอ่ะนะ...กูก็ไม่รู้จะพูดอะไร...”  มิ้นท์จับมือผมบีบเบา ๆ แค่นั้นผมก็ก๊อกแตกออกมาโดยไม่อายพนักงานในครัวเลย
*
*
...ผมรอให้พี่ยอดออกจากร้านก่อน จึงออกมาจากครัว แล้วขึ้นรถกลับไปเผชิญหน้ากับพี่ยอดอีกครั้งที่ห้อง...สับสนเหลือเกิน...จะมองหน้ากันยังไง...จริงอย่างที่พี่ยอดบอก ถ้าเราห่างกันซักพัก อาจจะคิดอะไรได้มากขึ้น...ไม่ต้องมีแรงกดดันจากฝ่ายตรงข้าม...อย่างน้อยเราก็แยกจากกันด้วยดี...ไม่ได้โกรธ หรือทะเลาะกัน เพียงแต่เรามีเหตุผล และเป้าหมายในชีวิตต่างกัน...
“...จะไปคืนนี้เลยเหรอ...”  พี่ยอดถามเมื่อเห็นผมเก็บของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเป้
“...อืม...เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเก็บของที่เหลือ...”  ผมตอบเบา ๆ
“...อยู่ต่ออีกคืนก็ได้นะ...”  พี่ยอดพูดไม่เต็มเสียง
“...ไม่อ่ะ...ทีมรู้สึกละอายใจที่เป็นคนทุจริต...”  ผมประชด
“...เฮ้ย...พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น...เรื่องค่าคอมอ่ะมันไม่ผิด แต่ก็ไม่ควรทำ...”  พี่ยอดรีบอธิบาย
“...งั้นทีมควรจะสั่งซื้อสินค้าเข้าบริษัทในราคาแพงกว่าราคาตลาดเพื่อจะได้รับเงินส่วนต่างเข้ากระเป๋าตัวเองงั้นสิ...”  ผมประชดถึงกรณีคุณวัฒนา
“..........................”  พี่ยอดอึ้ง
“...ไปล่ะ...พรุ่งนี้เจอกัน...”  ผมสะพายเป้ยิ้มให้พี่ยอดนิด ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“...จะไปนอนที่ไหนอ่ะ...”  พี่ยอดก้าวมาจับข้อมือผมไว้
“...ทีมจองโรงแรมไว้แล้ว...”  ผมแกะมือพี่ยอดออกเบา ๆ
“...เดี๋ยวพี่ไปส่ง...”  พี่ยอดยืนขวางหน้าผมไว้
“...ขอบคุณ...แต่ไม่เป็นไร...”  ผมชูกุญแจรถให้พี่ยอดดู
“...งั้นพี่จะขับตามไปก็ได้...”
“...ไม่ต้องหรอก..เริ่มห่างกันตั้งแต่คืนนี้เลยดีกว่า...ฝันดีนะพี่...”  ผมยิ้มให้พี่ยอดอีกทีก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากห้องโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

****************************************************************************
...ขอบคุณทุกความเห็น และทุกกำลังใจนะครับ...เรื่องนี้มันจะสวิงขึ้นลงแบบกำหนดไม่ได้อ่ะ เพราะผู้เขียนเองก็พิมพ์ไปตามอารมณ์ ณ ตอนนั้น...แอบสงสัยตัวเองว่าเป็นคนอารมณ์แปรปรวนหรือเปล่า...ก็ไม่นะ...อารมณ์คงที่มาก หรือเป็นเพราะฮอร์โมนปั่นป่วนหรือเปล่า...ตอนต่อไปมาลุ้นกันอีกทีนะครับว่าจะเป็นยังไง...อะไรก็เกิดขึ้นได้...

...ขอบคุณที่แอด Facebook เข้ามานะครับ...อย่างที่ได้รู้กันว่าผู้เขียนมีการเจ็บตา ตอนนี้หายเกือบเป็นปกติแล้ว รีบมาต่อให้อ่านกันก่อน กลัวผู้อ่านรอนาน...ขอบคุณอีกครั้งที่เป็นห่วงนะครับ...

...เป้...

[huimei]

  ชักจะไปกันใหญ่แระ
แอบโดนกับคำพูดของเจ๊รุจ
ดูพี่ยอดจะลำบากใจมากจริงๆ
แต่ส่วนนึงก็มากจากการที่พี่แกเป็นคนดีมากเกินไป แอร๊ยย!!

  ทีมหนอทีม ใจเย็นลงซักนิด ลดความใจแข็งลงหน่อยเหอะนะ 

[nine-poo]

จิ้มคุณเป้ก่อนอ่านล่ะกัน

[อนันตกาล]

 ห่างกันสักพักอะไรๆ คงจะดีขึ้น หวังว่า  นะ

[DexTunG]

+1       

[*SparklinG*]

เรื่องชักจะแรงขึ้นเรื่อยๆแล้วจริงๆ = = "

[iiดาวพระสุขლii]

คำว่า ชีวิตคู่...ทีมคงต้องเรียนรู้อีกมาก....
คนที่เก่งทางด้านงาน...ด้านจัดการ...บางครั้งความสามารถนั้นมันก็เอามาใช้กับชีวิตคู่ไม่ได้หรอก...

ทีมคิดว่าตัวเองเจ็บเป็น เหนื่อยเป็น อึดอัดเป็น...
แล้วยอดไม่มีความรู้สึกหรอกเหรอ??
พี่ยอดต้องแบกทั้งความหวังของบริษัท หน้าที่ แล้วยังต้องแบกรับความรู้สึกทั้งหมดของทีมอีกงั้นเหรอ...

ลดความรักตัวเองลงอีกนิด...
รักความพยายาม ความเหน็ดเหนื่อยของเค้ามากขึ้นอีกหน่อย...
มันก็คงจะดีขึ้น...

[Mercy]

ตอนนี้สุดๆ จริงๆ ค่ะ


อืมเข้าใจพี่ยอดมากขึ้นจากเจ๊รุจนะ...


อ่านไปๆ อุตส่าห์ถอนหายใจโล่งอกแล้ว...อ่านไปอีกๆ อร๊ายยยยยยย กลับมาเครียดหนักกว่าเก่าอีก  


จริงๆ เราว่า ถ้าพี่ยอดเอ่ยปากรั้งทีมไว้ ทีมก็คงจะไม่ไปนะ...

งั้นก็ ต่างคนต่างห่างกันซักพักแล้วกัน...แต่เราไม่ค่อยเชื่อเรื่องความห่าง และความรักเลย มันไม่ได้ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นหรอก ยิ่งทะเลาะ ยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งไม่ควรห่าง


เฮ้ออออ....สู้ๆ ทั้งคู่นะ

[kokikung]

เจ๊รุจพูดถูกนะโดนมากๆๆๆ

ไม่ค่อยเข้าใจอะไรหลายๆๆอย่าง

บีบจิตดีแท้ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า

ห่างกันสักพักออะไรมันอาจจะดีขึ้นบ้าง (ไหม)

ต่างคนต่างรู้นิสัยของกันและกัน

แต่ไม่มีใครยอมใครเอาแต่ความคิดของตัวเองถูก

มันคงจะไปรอดละ

ปล.อิเด็กน้อยเทมป์แรดมากกกกกกกก อยากจะ   และ   เกินไปและ เหะๆๆๆๆ

ไรเตอร์เอาเบาๆๆดีกันไวไวนะม่อยากเครียดตามพี่ยอดกะทีม 555++

[kazhiki]

ทีมน่าจะยอมลงให้พี่ยอดบ้างนะ  พี่ยอดยอมเราหลายอย่างแล้ว เริ่มสงสารอิตายอด 

ถูกใจคำพูดเจ๊ 

[nine-poo]

สะอึกทุกคำพูดของเจ้รุจ
เห็นใจยอดเพิ่มขึ้นนะ อ่านตอนนี้แล้วคิดว่าทีมทิฐิไปป่าว
คนรักกันไม่อยากให้ถอยหลังเลยไม่ว่าจะคนละก้าวหรือครึ่งก้าว
อยากให้ก้าวไปข้างหน้าหรือก้าวไปพร้อมๆ กัน จะได้ไหม  แค่พอคนหนึ่งขึ้นคนหนึ่งก้ลงให้บ้างน่าจะดีไม่น้อย

รอตอนต่อไปคับ

[silverspoon]

คอมเม้นท์ไม่ค่อยเก่ง

เอาเป็นว่าชอบ conflict หรือ ความขัดแย้งระหว่างตัวละครและภายในจิตใจตัวละครของเรื่องนี้จริงๆ

ไม่ได้อวยนะ นี่คือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้นิยายเรื่องนี้สนุกและไม่เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ เพราะคนเขียนเปิดโอกาสให้คนอ่านวิเคราะห์การกระทำของตัวละครโดยต่อว่าว่าใครผิดเต็มปากไม่ได้ เพราะทุกชีวิตต่างก็มีเหตุผลและมุมมองของการกระทำของตัวเอง สั้นๆ ตอนนี้เยี่ยมมากค่ะ 

[Nabee]

ก่อนอื่นขอเรียกร้องกะพี่เป้ก่อนว่า...."เค้าไม่เอาจบเศร้านะพี่เป้" T^T

แบบพระเอกตาย นายเอกพิการเนี่ย...เค้าไม่เอานะ...แค่นี้ก็รู้สึกอึดอัด หดหู่ยังไงพิกลแล้วอ่ะ

แถมเครียดตามอีกต่างหาก...ขืนจบแบบนั้น รับรองได้เลยว่าเค้าคงนอนไม่หลับไปหลายวันแน่ๆ >[]<


มาที่เนื้อเรื่องตอนนี้บ้าง...เอาที่เจ๊รุจก่อนนะ...เค้าเห็นด้วยกะเจ๊รุจในหลาย ๆ เรื่องเหมือนกันนะ

ว่าพี่ยอดเองก็ต้องเจอกับความกดดัน เพราะตัวเองเป็นคนกลาง ในขณะที่ทีมเอง ก็คิดที่จะยึดตัวเองเป็นแก่นหลัก

โดยที่บางทีทีมอาจจะมองข้ามความรู้สึกของพี่ยอดไปบ้าง...แต่เค้าว่าทั้งหมดทั้งมวลมันก็มาจากความรักความหวังดีของทีมด้วยแหล่ะ

จะว่าสงสารพี่ยอดเลย มันก็ไม่ใช่อ่ะนะ...เพราะพี่ยอดเองก็มีความเป็นคนดีมากเกินไป เกรงใจมากเกินไป จนคนอ่านยังรู้สึกได้

ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะ...แต่บางทีคนรักกันก็ต้องการการเข้าข้างจากคนที่เรารักบ้างอะไรบ้างใช่ป่ะ...ทีมคงหวั่นไหวแล่ะ

จะเพราะอะไรก็ช่าง จะเพราะเทมป์ หรือเพราะงาน แต่บางทีพอมันสะสมกันมาเรื่อย ๆ พอถึงจุดระเบิด อะไรก็เอาไม่อยู่หล่ะนะ

แล้วมันก็ถึงจุดนั้นจริง ๆ...เค้าว่าการที่ทั้งพี่ยอดและทีมลองห่างกันดูบ้าง มันอาจจะเป็นผลดีกับทั้งคู่ และเป็นตัวพิสูจน์ความรู้สึก

และความรักที่ทั้งสองมีให้กันด้วยเหมือนกันนะ...แอบกลัวอยู่นิดส์ ว่านี่ีเป็นช่องทางที่จะทำให้ยัยเทมป์ทำอะไรสะดวกขึ้นหน่ะสิ

แต่เค้ายังเชื่อมั่นในตัวพี่ยอดเหมือนอย่างที่เจ๊รุจว่านะ ว่าพี่ยอดรักทีมจริง ๆ ไม่ง้านคงไปตั้งแต่คุณแซนแล้วนั่นแหล่ะ


เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ยังอยากให้คู่นี้เค้าแฮปปี้เอนดิ้ง มากกว่าจะลาจากกันด้วยเหตุผลใด ๆ ก็ตามอ่ะ

แม้จะทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่เค้าเชื่อว่า "ความรัก" ที่เชื่อมโยงคนทั้งคู่เอาไว้ จะทักทอและโยงใยให้ทั้งคู่กลับมาอยู่ด้วยกัน

ไม่ว่าอุปสรรคที่เจอมันจะยาก และหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ตาม



รออ่านตอนต่อไปนะฮะพี่เป้...ดูแลสุขภาพด้วยนะฮะ ^^~*

[P★RiTŸ]

ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง

ปล.อ่านแล้วเครียดอ่ะ เหมือนมันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตตัวเองจริงๆ
ขนาดอ่านจบตอนแล้ว ยังนั่งคิ้วขมวดอยู่หน้าคอมตั้งนาน

[kitty]

 :เฮ้อ:สงสารพี่ยอดดดดดดดดด  ทำไมพี่ทีมใจร้ายกะพี่ยอดจังงงง


ปอลอ พี่เป้ๆๆๆ  อย่าจบแบบเศร้านะ ทำใจม่ายได้

[ปลาทองสีชมพู]

กดไลท์ที่ตัวเจ้รุจเบาๆ

มาหลายชุด แต่ละชุดสะท้านวงการ เจ้แกเด็ดจริงๆ

แหม...แรกๆดูจะดี พอกลางๆ เอ๊ะ! ชักยังไงๆ
สวิงจริงๆแหละพี่เป้ .......

พี่ยอดของหนู~ ๕๕๕๕๕

ทัศนคติที่ไม่ตรงกัน ทั้งๆที่รักกันมาก ชีวิตคู่