หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[nOn†ღ]

นึกว่าทีมจะง้อให้คนอ่านใจระทึกเล่น สุดท้ายพี่ยอดก็กลับมาเป็นฝ่ายง้อตามเคย 

เห็นว่าจะจบแล้วอดใจหายไม่ได้อีกตามเคย หวังรอให้มีอีกซีซั่นตามมานะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) ตอนที่ 15
...เราสองคนไปเคลียร์กันที่ร้านอาหารในซอยหลังสวน...ผมยืนยันว่าไม่ได้งอนพี่ยอด แต่ผมต้องแก้ปัญหาเรื่องงานของผม โดยการย้ายไปทำงานให้ไกลที่สุด ก็ในเมื่อพี่ยอดกลับลำไม่มีงานให้ผมทำ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เค้าเคยบอกให้ลาออกไปช่วยเค้า...พอผมตัดสินใจว่าจะลาออก พี่ยอดดันไม่มีคำตอบว่า จะให้ผมรองานในบริษัทเค้าอีกนานเท่าไหร่ แล้วจะให้ผมทำยังไง การย้ายไปทำงานที่อังกฤษ คือทางออกที่ดีที่สุดของผมในตอนนี้...
“...ทีมก็ไม่ต้องทำงานสิ...อยู่บ้านเฉย ๆ พี่เลี้ยงได้...”  พี่ยอดสรุป
“...พี่ยอดเคยเห็นทีมอยู่เฉย ๆ ป่ะล่ะ...”  ผมย้อนถามเสียงเรียบ
“...ก็อยู่เฉย ๆ รอตำแหน่งว่างก่อนไง...ไม่ต้องทำงานแต่มีเงินใช้สบาย...คนเยอะแยะอยากเป็นแบบนี้นะ...”
“...แต่ทีมชอบทำมาหากินด้วยตัวเอง...อีกอย่าง ถ้าพี่ยอดไม่เลี้ยงทีม ทีมก็ไม่อดตาย...”  ผมเริ่มฉุน
“...เออ พี่รู้ว่าทีมเก่ง...”  พี่ยอดประชด
“...อืม...ขอบคุณที่ชม...ทีมก็รู้ตัวว่าทีมเก่ง เพราะฉะนั้น ทีมควรจะหางานทำที่อังกฤษเลย คนเก่ง ๆ อย่างทีมคงก้าวหน้าที่โน่นได้มากกว่าอยู่เมืองไทยเนอะ...”  ผมประชดกลับ
“...พี่พูดยังไงทีมก็ไม่ฟัง...ตกลงจะไปจริง ๆ ใช่มั้ย...”
“...ใช่...”  ผมตอบสวนกลับทันที
“...โอเค...งั้นถ้ามีตำแหน่งว่างแล้วพี่จะบอกละกัน...”
“...ไม่ต้อง...ทีมคงไม่กลับมาแล้วหล่ะ...”  ผมพูดแล้วลุกขึ้น
“...ไหนบอกว่าไม่ได้งอนไง...”
“...ไม่ได้งอน แต่เราคงมีความคิดไม่ตรงกัน เราแยกกันก่อนที่จะทะเลาะกันดีกว่านะ...เก็บความทรงจำดี ๆ ในตอนนี้ไว้...”
“...เดี๋ยว...ทีมไม่พอใจพี่เรื่องอะไรอ่ะ...พี่ไม่เข้าใจ...”
“...หนึ่งพี่ยอดไม่ไว้ใจทีมเรื่องต้า...อย่าเอาคุณแซนมาอ้างนะ เพราะต้าไม่เคยระรานพี่ยอดเหมือนที่คุณแซนทำกับทีม...”  ผมดักคอไว้ เมื่อพี่ยอดจะเถียง
“...โอเค...แล้วมีอะไรอีก...”
“...สองพี่ยอดไม่รู้จักทีม...ทีมกำลังหาทางดันคิมให้มาทำงานแทน เพื่อที่จะไปช่วยพี่ยอดตามที่พี่ยอดเองเคยพูดอยู่บ่อย ๆ แต่พอทีมพร้อมจะไป พี่ยอดกลับบอกว่าไม่มีตำแหน่งว่าง แถมยังบอกให้ทีมอยู่เฉย ๆ นั่งกินนอนกิน ถ้าเป็นคนอื่นพูด ทีมจะคิดว่ากำลังดูถูกทีมนะ...ถ้าพี่ยอดจะบอกว่าไม่อยากให้ทีมลำบาก ทีมไม่เชื่อ เพราะเราสองคนเคยลำบากกันมาก่อนตอนอยู่ภูเก็ต ตอนนั้นทีมว่าเรายังมีความสุขมากกว่านี้เลย...”  ผมดักคอไว้อีก
“...อืม...”
“...ข้อสุดท้าย...ทีมต้องการความมั่นคงในชีวิต...ในเมื่อพี่ยอดทำให้ทีมไม่มั่นใจ ทีมก็ควรไปหาความแน่นอนด้วยตัวเองดีกว่า...ยืนยันอีกครั้งนะว่าทีมไม่ได้งอน แต่ทีมไปเพราะจำเป็น...พี่ยอดไม่ผิดด้วย เราแค่คิดต่างกันมากกว่า...”
“...พี่คงรั้งทีมไว้ไม่ได้แล้วใช่มั้ย...”
“...พี่ยอดรั้งทีมไว้ด้วยคำพูดไม่ได้หรอก...”  ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่หน้าร้านกลับห้อง
*
*
...ผมกลับห้องเพื่อเก็บของใช้ส่วนตัวทั้งหมด ขอยืมรถของฟิลิปย้ายของไปอยู่เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์ใกล้ออฟฟิศ...ช่วงที่รอวีซ่าผมต้องเทรนงานให้คิมแบบหมดไส้หมดพุง...เรื่องงานเอกสารคิมเก่งอยู่แล้ว แต่เรื่องติดต่อกับลูกค้าคิมยังไม่ค่อยมั่นใจนัก...เรื่องรูปลักษณ์ภายนอก และภาษา คิมผ่านหมดแล้ว เหลือแต่ความมั่นใจที่ไม่ค่อยจะถูกที่ถูกเวลา...ถ้ามันกล้าแสดงความคิดเห็นกับเจ้านายและลูกค้า เหมือนตอนที่อยู่กับเพื่อน มันก็จะสอบผ่านแบบไม่มีอะไรต้องห่วง...ซึ่งตอนนี้ผมกับคิมจึงต้องตัวติดกันเป็นพิเศษ เพื่อให้คิมได้ลงมือปฏิบัติบางอย่างด้วยตัวเอง...และไปด้วยกันไม่กี่ครั้ง คิมก็หลุดกรอบที่ตัวเองสร้างไว้จนได้...ตอนนี้คิมลุคใหม่เดินกับผม พอเข้าออฟฟิศนังชัชก็เชิด ทำเป็นไม่สนใจ...
“...เป็นประชาสัมพันธ์ยังไง หน้าตาไม่รับแขก...”  คิมเกาะเค้าท์เตอร์พูดกับนังชัช
“...หน้าตารับแขกเป็นยังไงเหรอ...”  ชัชย้อน
“...ถ้าทำหน้ารับแขกไม่เป็นก็พิจารณาตัวเองไปทำตำแหน่งเมดซะ...”  คิมใช้สายตาจิกสุดริด
“...จะมากไปแล้วนะ...”  ชัชเสียงดัง
“...มากไปตรงไหน...ตำแหน่งของเธอต้องเจอกับคนเยอะแยะ...นั่งหน้าบึ้ง เชิดแบบนี้ ลูกค้าเข้ามาเห็นจะคิดยังไง...สงสัยชั้นต้องเอาวิดีโอวงจรปิดตัวนี้ไปเข้าที่ประชุมดีกว่า ให้ทุกฝ่ายได้เห็นว่าพนักงานต้อนรับของบริษัทแสดงกิริยายังไง เมื่อพนักงานที่มีตำแหน่งสูงกว่าเดินผ่าน...อย่าคิดว่าชั้นไม่เห็นนะว่าเธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พวกชั้นลับหลัง...”
“...อย่าเลยคิม...”  ผมห้าม
“...เห็นมั้ย...เรื่องแค่นี้เอง...ทีมยังรู้ว่ามันไร้สาระเลย...”  ชัชหันมายิ้มให้ผมเป็นครั้งแรก
“...ช่วยมีคุณนำหน้าชื่อชั้นด้วยนะ...และที่ห้ามคิมไม่ให้เอาวิดีโอของเธอไปเข้าที่ประชุม เพราะว่ามันยังไม่ถึงที่สุด...เก็บไว้ รวมกับเรื่องอื่นแล้วเล่นทีเดียวดีกว่า...แบบว่าครั้งแรก ครั้งเดียว แล้วจบ เก็บข้าวของออกไปหางานใหม่เลย...”  ผมพูดเน้นคำ และหัวเราะกับคิมก่อนจะพากันเดินเข้าห้องทำงาน
*
*
...ถึงแม้ผมกับพี่ยอดจะทำงานตึกเดียวกัน แต่คนละชั้น แต่เราต้องใช้ลิฟท์ร่วมกัน...เราก็ต้องเจอกันบ่อย ๆ...ด้วยความที่ผมต้องประกบคิม ดังนั้นพี่ยอดจึงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ผมได้อีก...มันเป็นการตัดใจอีกทางของผม...ทุกครั้งที่เห็นพี่ยอด ผมต้องหลบตา ไม่มองเค้า และคงไม่ใช่คิดไปเอง เพราะคิมบอกว่าพี่ยอดโทรมลง ดูเหมือนคนทำงานหนัก ไม่ได้พักผ่อน ผมยาว หนวดเคราเขียวครึ้ม คล้ายคนที่ไม่ดูแลตัวเอง...
“...ไม่ให้พวกเราไปส่งที่แอร์พอร์ทแน่เหรอทีม...”  แก้วถามในปาร์ตี้เลี้ยงส่งผมที่ร้านมิ้นท์
“...อืม...เกรงใจ...”
“...กูรู้ว่ามึงไม่อยากร้องไห้มากกว่า...”  มิ้นท์กัด แต่หน้ามันเศร้าแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“...แหม...ก็นิดนึง...กูไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะเจอกันพร้อมหน้าอีกครั้ง...”
“...ไม่สงสารพี่ยอดเหรอ...”  คิมถามเบา ๆ ผมอึ้ง
“...สงสารตัวเองมากกว่า...ตั้งแต่วันนั้นจนเราได้วีซ่า เราก็ไม่ได้คุยกับพี่ยอดอีกเลย...ถ้าเค้าอยากให้เราอยู่ด้วย เค้าคงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้หรอก...”  ผมหยุดพูด เพราะถ้าพูดต่อผมคงก๊อกแตกแน่ ๆ
“...มึงไปลาเค้าหน่อยสิ...ยังไงก็คนเคยรักนะเว้ย...” มิ้นท์พูดหน้าตาจริงจัง
“...ใช่...ทีมกับพี่ยอดจบกันด้วยดี เป็นพี่เป็นน้องกันก็ได้...”  แก้วพูดแล้วจับผมผมบีบเบา ๆ
“...เราเห็นรถเค้าเข้ามาจอดแล้วนะ...เข้าไปลาหน่อยสิ...”  คิมเสริม
“...พวกแกก็รู้ว่าเราชอบหักดิบ...ไม่ต้องลาหรอก มันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว...”
*
*
...ในที่สุด ผมก็ได้นั่งเอนตัวมองปุยเมฆผ่านหน้าต่างเครื่องบินในระหว่างการเดินทางไปอังกฤษ...ความรู้สึกไม่ต่างกับเมื่อห้าปีที่แล้ว...น้ำตาไหลพรากแต่ปราศจากเสียงสะอื้นให้อายคนข้าง ๆ...ตอนอยู่ที่สนามบิน ผมตาแดงก่ำ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล...คิดผิดหรือคิดถูกก็ไม่รู้ที่ไม่ให้ใครมาส่ง เพราะมองไปทางไหน ก็มีแต่คนที่มาส่งพ่อ แม่ พี่น้อง หรือคนรัก...เมื่อทางสายการบินประกาศให้ขึ้นเครื่อง พวกเค้ากอดกันเป็นครั้งสุดท้าย...เด็ก ๆ ไปเรียนหนังสือลาพ่อแม่...ส่วนคนรักจับมือพลางมองหน้ากัน พร้อมคำสัญญาว่าจะกลับมาหา...ผมล่ะ...เดินลากกระเป๋าเข้าเกทไปคนเดียว เหลียวมองกลับมา เผื่อจะเหมือนในหนัง เผื่อว่าพี่ยอดจะมาตาม มาห้ามไม่ให้ผมไป...แต่...ไม่มีซีนนั้น...
*
*
...คราวก่อนที่เดินทาง ผมทำใจกับเรื่องที่ยอดตายได้บ้างแล้ว...แต่พอมองลงไปเห็นน้ำทะเลด้านล่าง ความคิดก็ย้อนกลับมาเห็นภาพพี่ยอดเล่นน้ำทะเล ผมก็น้ำตาไหล...ส่วนครั้งนี้  แค่เครื่องบินทะยานขึ้นท้องฟ้า ผมก็น้ำตาไหลพราก คล้ายกับว่ามันเก็บกดมาจากสนามบิน แล้วมาปลดปล่อยบนเบาะนุ่มนี้...ถึงแม้จะกลั้นเสียงได้ แต่ผมก็สะอื้นจนตัวโยน...อายคนข้าง ๆ เหมือนกัน เราก็อายุไม่น้อยแล้ว แต่ร้องไห้แบบนี้เด็กที่นั่งข้าง ๆ ก็มองอย่างสงสัย...ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเมื่อไหร่น้ำตาจะหยุดไหลเสียที...

The End?[/color]

****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับคำติชม คำแนะนำ และเป็นกำลังใจให้ตลอด...วันนี้ปั่นงานจนเสร็จ เพื่อไม่ให้ต้องกังวลในวันหยุด...พอมีเวลาว่างก็มาต่อตอนสุดท้ายให้...หลังจากนี้ผมมีงานใหญ่รออยู่ ไม่มีเวลามาต่อแน่ ๆ ก็เลยต้องขอจบเรื่องนี้เร็วกว่าที่เคยตั้งใจไว้...
...เป้...




















“...ทีม...ตื่นเถอะ...เป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ...นอนร้องไห้ซะน้ำตาเปียกหมอนเนี่ย...” 
“...อืมมมมมมมม...กี่โมงแล้วอ่ะ...”  ผมบิดขี้เกียจแล้วนอนกลิ้งไปกอดหมอนข้างทำท่าจะนอนต่อ
“...จะเที่ยงแล้วครับ...ลุกเร็ว...เดี๋ยวไปสาย...” 
“...อืม...”  ผมยันตัวเองให้ลุกขึ้นเมื่อนึกได้ว่าต้องทำอะไรในวันนี้
“...ขออาบด้วยนะ จะได้ไม่เสียเวลา...”
“...ไม่เอา...เราไม่ได้รีบขนาดนั้นนี่...”
“...อายอะไร...เมื่อคืนไม่เห็นอายเลย...”
“...ก็เมื่อคืนมันมืดอ่ะ...”
*
*
...ในที่สุดผมก็ใจอ่อนจนได้...มีความสุขเหลือเกิน...ไม่ผิดหวังเลยที่ตัดสินใจแบบนี้...ภายใต้สายน้ำจากฝักบัว เราทั้งคู่ผลัดกันถูสบู่ ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของกันและกัน...กล้ามเนื้อแน่น หน้าท้องเป็นลอน ไรขนเปียกลู่ไปตามน้ำ หนวดเคราเป็นตอทำให้ผมตัวสั่นเมื่อเค้าเอาคางถูเบา ๆ ที่ซอกคอผมเมื่อคืนนี้...ก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปกว่าแค่อาบน้ำให้กัน ผมต้องตั้งสติ รีบอาบน้ำให้เสร็จเพื่อออกเดินทางไปสถานที่ที่เราคุยกันไว้...
*
*
...เมื่อคืนหลังจากกลับจากร้านมิ้นท์...ผมก็เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าคนเดียวเหงา ๆ ตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง...เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึก ผมสวมเสื้อคลุมออกไปเปิดประตูเมื่อมองลอดตาแมวเห็นเป็นเจ้านายผม คงมาลาผมมั้ง เมื่อเย็นนี้เค้าติดลูกค้าก็เลยยังไม่เจอกัน...
“...ผมเอาคุณยอดมาส่ง...”  คุณวาดะพูดแล้วดันพี่ยอดให้เข้าห้องผม ก่อนจะปิดประตูซะเองเลย
“...มีอะไร...”  ผมถามเสียงเย็นชา
“...อย่าไปเลยนะ...อยู่กับพี่เถอะ...พี่ขอโทษ...”  พี่ยอดไม่พูดอย่างเดียว กลับโผเข้ากอดผมแน่น
“...ไม่รอให้ไปถึงอังกฤษก่อนล่ะ...พรุ่งนี้ทีมก็จะบินแล้ว...มาบอกอะไรตอนนี้...”  ผมดันตัวพี่ยอดออก
“...ก็พี่รู้ว่าพี่รั้งทีมด้วยคำพูดไม่ได้ไง...แต่วันนี้พี่จะใช้หัวใจรั้งทีมไว้...”
“...โห...ซึ้งมาก...กล้าพูดเนอะ...”  ผมประชดเสียงสั่นน้ำตาคลอ
“...ทีม...ฟังนะ...ทีมบอกว่าทีมต้องการความมั่นคง...พรุ่งนี้เราไปดาวน์บ้านกัน...ทีมต้องการความก้าวหน้า...งั้นเราจะเป็นเจ้าของกิจการด้วยกัน...”
“...........................”  ผมอึ้ง
“...พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ...บ้านหลังนั้นที่เราดูกันไว้พี่ได้ราคาพิเศษมาแล้ว...อีกอย่างเงินเก็บของพี่ตอนนี้มีพอที่จะหมุนเวียนในธุรกิจที่เราจะทำด้วยกัน...ทีมจะได้เป็นเจ้าของกิจการ ไม่ใช่ผู้ช่วยพี่ที่บริษัท...พี่รู้ว่าทีมเก่ง อยากทำงาน พี่ให้ทีมทำเต็มที่เลย...อยากทำอะไร เสนอโปรเจคมา...แล้วเราช่วยกันสร้างอนาคตนะ...มั่นคงพอหรือยัง...มั่นใจพี่ขึ้นบ้างมั้ย...”
“...พี่ยอดจะบ้าเหรอ...มันเยอะเกินไป...”
“...พี่รั้งทีมด้วยคำพูดไม่ได้ พี่ก็เลยต้องรั้งทีมด้วยความมั่นใจว่าอยู่กับพี่ทีมก้าวหน้าและมั่นคงแน่นอน...”
“...พี่ยอดคิดว่าทีมเห็นแก่ทรัพย์สินเงินทองเหรอ...”  ผมเดินไปนั่งที่โซฟา มองพี่ยอดยืนคอตกอยู่ที่เดิม
“...พรุ่งนี้ขอให้เดินทางปลอดภัยนะ...พี่กลับก่อนล่ะ...”  พี่ยอดถอนหายใจก่อนจะพูดลา
“...ขอบคุณ...ล็อคประตูให้ด้วยนะ...”  ผมทำเป็นสนใจกับกระเป๋าใบโตตรงหน้า
*
*
...กระเป๋าที่ถูกจัดไว้ ถูกรื้อออกมาใหม่ ผมยัดเสื้อผ้าบางชุดใส่เป้คู่ใจ แล้วเอาแต่ของใช้จำเป็นยัดตามลงไป ก่อนจะวิ่งลงไปเรียกแท็กซี่หน้าที่พัก...จุดหมายคืออพาร์ทเม้นท์พี่ยอด...ผมกอดเป้ไว้แน่น ตัวอยู่ในรถ แต่ใจไปถึงห้องพี่ยอดแล้ว...เป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่อีกครั้งในชีวิต...ความมั่นคง ความก้าวหน้าจะมีประโยชน์อะไร ถ้าเราไม่มีคนร่วมแสดงความยินดีด้วย...ถึงเราจะทิ้งเงินปอนด์ มานับเงินบาท แต่มันก็เป็นเงินที่เราได้มาพร้อมกับความสุขนี่นา...
“...คุณยอดเพิ่งกลับมาใช่มั้ย...”  ผมถามรีเซฟชั่นทันทีที่ก้าวเข้าล็อบบี้ที่พักเก่าของผม
“...ครับคุณทีม...” 
“...โอเค...งั้นหาคนขึ้นไปข้างบนกับพี่หน่อย...”
“...ครับ...”  น้องรับคำ แล้วเรียกเบลบอยให้ไปกับผมเพื่อเคาะประตูห้องพี่ยอด พอเค้าเปิด ผมก็ให้น้องเบลลงมาเลย
“...ทีม...มีอะไรเหรอ...”  พี่ยอดถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“...ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย...”
“...เออ...ลืมเลย...เข้ามาสิ...”  พี่ยอดเก้ ๆ กัง ๆ เปิดประตูให้ผมเข้าห้อง
“...ทีมขอโทษ...”  ผมกอดพี่ยอดจากด้านหลังทันทีที่เข้ามาในห้อง
“...พี่ไม่อยากฟังคำขอโทษจากทีม...”  พี่ยอดพูดเสียงเรียบ ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม
“...ไม่ฟังก็ไม่เป็นไรหรอก...ทีมแค่รู้สึกผิด แล้วก็มาขอโทษซะ...ต่อไปจะได้ไม่มีอะไรค้างคากันอีก...”  ผมปล่อยมือจากเอวพี่ยอด
“...เดี๋ยว...พี่ไม่ได้อยากฟังคำขอโทษ แต่พี่อยากได้ยินว่า ทีมจะอยู่กับพี่ ทีมไม่ไปอังกฤษแล้วมากกว่า...”  พี่ยอดจับมือผมโอบเค้าไว้อย่างเดิม
“...ทีมจะอยู่กับพี่ยอด...ทีมจะไม่ไปอังกฤษแล้ว...”  ผมพูดสวนทันที
*
*
...เกือบสองสัปดาห์ที่เราไม่ได้เจอกัน...พี่ยอดฟัดซะผมแทบหายใจไม่ทัน...เสื้อผ้าถูกปลดออกจากร่างกายของเราทั้งคู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...กลิ่นเหงื่อจาง ๆ ผสมกับน้ำหอมของพี่ยอดมันทำให้ผมปั่นป่วน หายใจไม่ทั่วท้อง...หนวดเคราที่ไม่ได้โกนมานานมันทำให้ผมสะท้านทุกส่วนที่พี่ยอดลากคางผ่าน ไม่รวมกับปากชื้น ๆ ที่เม้มในบริเวณต่าง ๆ บนร่างกายผม...
...ถ้าปล่อยเค้าจู่โจมผมฝ่ายเดียวคงไม่ดี...ผมใช้โอกาสพี่ยอดเผลอพลิกตัวไปอยู่ด้านบนบ้าง...หน้าอกเราสองคนแนบชิดกัน ผมรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจพี่ยอดที่เต้นแรงไม่แพ้ของผม...จุดอ่อนของผมอยู่ที่ซอกคอ...ส่วนของพี่ยอดอยู่บริเวณหน้าท้อง และสีข้าง...ผมต้องโจมตีจุดอ่อนของพี่ยอดซะก่อนที่เค้าจะพลิกตัวกลับ...ได้ผล...พี่ยอดสะดุ้งเฮือกเมื่อผมลากคาง วนไปตามสีข้าง และเค้าบิดตัว ส่งเสียงครางเมื่อผมเม้มปากที่กล้ามท้องทุกลอนของเค้า...บางครั้งผมเอาปากเม้มไรขนตรงสะดือเบา ๆ...พี่ยอดตัวอ่อนระทวย ผิดกับบางส่วนของร่างกายที่ผงาดชูชันจนผมต้องก้มลงไปกระซิบ และใช้มือลูบปลอบให้มันใจเย็น ๆ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแน่นอน...ผมคงจะลูบมากไป พี่ยอดเลยทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินโทง ๆ ไปหยิบของจำเป็นที่ต้องใช้ในภารกิจนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินต่อไปเหมือนเคย แต่ต่างกันที่ครั้งนี้พี่ยอดคุมธีมไม่อยู่...เดี๋ยวร้อนแรง เดี๋ยวหวานซึ้ง เดี๋ยวหนัก เดี๋ยวเบา...ผมตั้งรับไม่ถูกเลย...กำลังนัวเนียกันอยู่ดี ๆ พี่แกก็โหมกระหน่ำซะผมต้องผวากอดแขนเค้าไว้...ซักพักก็โน้มตัวลงมาจูบ ก่อนที่จะเร่งจังหวะอีกครั้ง...
“...ทีมเล่นพี่ซะเครียดนอนไม่หลับเลยนะ...”  พี่ยอดพูดท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวหลังเสร็จกิจ
“...ทำไมอ่ะ...”
“...ทุกอย่างพี่เตรียมไว้ให้ทีมหมดแล้ว...แต่พี่ไม่รู้จะพูดยังไงให้ทีมเปลี่ยนใจยกเลิกการเดินทาง...”
“...ทีมตัดสินใจไม่ไปตั้งแต่เห็นพี่ยอดที่หน้าห้องทีมเมื่อกี้แล้ว...ไม่ต้องเอาอะไรให้ทีมหรอก...แค่ได้อยู่กับพี่ยอดก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว...ที่ผ่านมาทีมคิดถึงแต่ตัวเองมากไป...”
“...แต่ที่ทีมพูดก็ถูกนะ...ทุกคนก็ต้องการความมั่นคงก้าวหน้า...พี่เองก็คิดแต่ว่าอยากให้ทีมสบายที่สุด จนลืมไปว่ามันเหมือนกำลังดูถูกความสามารถของทีมไป...”
“...ทีมผิดเองแหละ...ที่พี่ยอดทำมันเป็นเจตนาดี...”
*
*
...ดึกแล้ว แต่เราสองคนยังไม่ง่วง นอนคุยกันถึงเรื่องอนาคตที่เราจะร่วมแชร์กัน...พี่ยอดสารภาพว่าเค้าเครียดกับเรื่องของผมมาก เค้ารู้ว่าผมใจแข็งแค่ไหน...และในเมื่อผมทิ้งท้ายไว้ว่าแค่คำพูดมันรั้งผมไว้ไม่ได้ พี่ยอดจึงคิดย้อนกลับไปว่า การกระทำต่างหากที่จะรั้งผมได้...ทำยังไงให้ผมมั่นใจในอนาคต...เค้าใช้เวลาระหว่างผมรอวีซ่าจัดการกับทุกเรื่อง และลุ้นว่าผมจะยอมใจอ่อนหรือไม่...ห่างกันแค่สิบกว่าวันผมยังทรมานขนาดนี้...ผมเองก็คิดจะมาลาพี่ยอดในตอนดึกหลังปาร์ตี้เหมือนกัน แต่พี่ยอดขอความช่วยเหลือให้คุณวาดะพาเค้ามาหาผมซะก่อน...ทุกอย่างเลยลงเอยด้วยดี...
...ผมหลับไปในอ้อมกอดพี่ยอด...ฝันว่าได้ขึ้นเครื่องไปอังกฤษโดยไม่ได้ลาคนที่ผมรักที่สุด...ในฝันผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร อายพี่ยอดจังเลย ที่เค้าตื่นมาเห็นผมนอนน้ำตาไหลพราก ไม่รู้ละเมออะไรออกมาบ้างหรือเปล่า...ลุกขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัว หลังจากกินข้าวเช้าแล้วเราก็ไปทำธุรกรรมจนเสร็จเรียบร้อย...เรากลับมาเก็บกระเป๋าเพื่อไปค้างพี่พัทยาอีกครั้ง...มันเป็นสถานที่เที่ยวที่ใกล้ที่สุด สำหรับการเดินทางในตอนเย็นอย่างนี้...
...หลังจากเช็คอินที่โรงแรม พี่ยอดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ผมเห็นครั้งแรกถึงกับอึ้ง เสื้อยืดย้วย ๆ กับกางเกงบอล ผมถูกเสยให้ดูยุ่ง ๆ ภาพนายช่างซุปเปอร์ไวเซอร์คนเดินลอยเข้ามาในสมอง...ถึงพนักงานจะมองพี่ยอดแปลก ๆ เมื่อพี่ยอดเดินผ่านล็อบบี้ เพราะโรงแรมห้าดาวคงไม่คุ้นเคยกับแขกที่แต่งตัวปอน ๆ แบบนี้...แต่จะไปสนใจทำไมล่ะ ในเมื่อแขกเซอร์ ๆ คนนี้ก้าวขึ้นรถยุโรปราคาพอ ๆ กับบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งในกรุงเทพฯ...
...พี่ยอดจอดรถเก๋งไว้ที่ห้างดังเปิดใหม่ที่พัทยา ก่อนจะพาผมไปเช่ารถมอเตอร์ไซค์แถวนั้นขี่พาผมเที่ยวตามถนนเลียบชายหาด ไปถึงจุดชมวิว ซอกเล็กซอกน้อย พี่ยอดขี่เข้าไปทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันจะไปโผล่ตรงไหน...ภาพความทรงจำ และความรู้สึกเก่า ๆ สมัยเราอยู่ภูเก็ต กลิ่นสบู่คุ้นเคยจากตัวพี่ยอด ฟังเค้าพูดเรื่องราวต่าง ๆ ระหว่างขี่รถ ฟังพี่ยอดบ่นเรื่องไม่รู้จะกินอะไรในมื้อเย็น ทั้ง ๆ ที่ของขายเต็มไปหมด...เหมือนตอนที่อยู่โน่นเลย...บ่นที่ตลาดนัดว่าไม่มีอะไรกิน แต่ก็เห็นซื้อของกินกลับห้องเต็มมือ...อยู่ดี ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเอง...พี่ยอดคงรู้สึกชื้น ๆ ที่ไหล่เค้าหันมาเห็นผมเช็ดน้ำตา เค้าจึงหยุดรถที่ริมชายหาด ตรงนั้นมันไม่ค่อยมีคน และอีกอย่างนักท่องเที่ยวก็ไม่เยอะเหมือนวันหยุดด้วย...
“...เป็นอะไร...” พี่ยอดถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“...เปล่า...ทีมแค่คิดถึงเรื่องสมัยก่อน...”
“...จากวันนี้ ถ้าทีมจะร้องไห้...น้ำตาที่ไหลต้องเป็นน้ำตาแห่งความสุขเท่านั้น...พี่สัญญา...”  พี่ยอดใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้ผมเบา ๆ
“...ทีมก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่ยอดเสียใจ หนักใจ หรือเครียดอีก...”
*
*
...ระหว่างทางกลับเอามอเตอร์ไซค์ไปคืน ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว สองข้างทางก็ไม่มีใครสนใจใคร...ผมซบหน้าที่ไหล่กว้างของพี่ยอด มือโอบเอวเค้าไว้แน่น เมื่อก่อนเคยบอกว่าระหว่างนั่งเบ็นซ์คุณกรณ์ กับซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่ยอด ผมเลือกเป็นสก๊อยซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์...แต่ตอนนี้ ไม่ว่าพี่ยอดจะพาผมขึ้นรถเก๋ง ซ้อนมอเตอร์ไซค์ หรือแม้แต่เดิน ผมก็ยินดีจะร่วมทางกับเค้าไปทุกที่...พี่ยอดไม่ใช่คนบ้าจี้ ผมใช้นิ้วเขียนที่แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของพี่ยอดว่า WE BELONG TOGETHER พี่ยอดหันมายิ้มให้เมื่อผมเขียนจบประโยค...”...We belong together...เราต่างเป็นของกันและกัน...”

The End

…จบจริง ๆ แล้ว...ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคอมเม้นท์ ทุกคำติชม...เราเริ่มต้นกันในวันปิยะฯ และจบลงในวันสงกรานต์ ห้าเดือนกว่าที่เรารู้จักกันผ่านเวปบอร์ด...มีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่านคอมเม้นท์ ต่อไปเรื่องนี้ก็จะถูกย้ายไปในห้องนิยายที่จบแล้ว...ผมก็จะกลายเป็นผู้อ่านบ้าง...ส่วนจะมีผลงานต่อหรือไม่ ผมรับปากไม่ได้ เพราะผมต้องมีเวลาจริง ๆ ไม่อยากให้คนอ่านรอนาน ไม่อยากให้เรื่องค้างคา...เรื่องใหม่ยังไม่รับปาก แต่เราอาจจะมีแบบสำรวจอะไรบ้างเร็ว ๆ นี้ เหมือนตอนที่ร่วมเขียนเรื่องเด็กพาณิชย์...
…ขอให้มีความสุขกับวันสงกรานต์ ถ้าเดินทางก็ขอให้ปลอดภัย ดูแลตัวเองด้วยนะครับ...
...รักผู้อ่านทุกคนครับ...
...เป้...

[Nabee]

ตอนจบ...อ๊ากกกกกกกกกกกก...มันคือตอนจบ >[]<
เด่วขอไปอ่านก่อนนะค่ะ...แล้วจะกลับมาดิทเม้นท์ให้อ่ะ
ไม่อยากให้จบเลย...ให้ตายสิ T________T'


########## Edit ##########


เอิ่มมมมมมมมม...อ่านจบจนถึงตอนที่ทีมหนีไปอังกฤษโดยที่ไม่ได้บอกพี่ยอด
ตอนนั้นรู้สึกชอคซีนี่ม่ามากที่สุด...คิดในใจว่า "พี่เป้ใจร้ายอ่ะ...ทำไมต้องจบแบบนี้ด้วย???"
แต่พอเลื่อนลงมาอ่านข้างล่าง...แทบจะกรี๊ดลั่นบ้านกันเลยทีเดียว
สุดท้ายแล้วนั่นมันก็แค่ความฝันของทีมนั่นเอง เพราะสุดท้ายแล้วทั้งสองคนก็ยังคงอยู่ด้วยกัน
เหมือนกับชื่อเรื่องที่พี่เป้ตั้งไว้ตั้งแต่แรก...^^'

พอมาถึงจุดนี้ อยากจะบอกว่าไม่อยากให้นิยายเรื่องนี้จบเลย
เพราะที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตามอ่าน พร้อม ๆ กับที่พี่เป้ลงตั้งแต่แรก
แต่พอได้อ่านเรืื่องนี้ กลับรู้สึกผูกพันกับตัวละคร ทั้งทีม พี่ยอด มิ้นท์ แก้ว เจ๊รุจ รวมทั้งตัวละครตัวอื่น ๆ ด้วย
โดยเฉพาะไรท์เตอร์อย่างพี่เป้...เพราะครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ พออ่านจนจบ Season I
อยู่ ๆ ก็ตะโกนลั่นบ้านเลยว่า "ค่อดชอบเรื่องนี้เลยว่ะ" ถ้าจะถามเหตุผลว่าเพราะอะไรถึงชอบเรื่องนี้
คงต้องบอกว่า ทุกองค์ประกอบของนิยายเรื่องนี้ดีมาก ๆ ทั้งการวางโครงเรื่อง การดำเนินเรื่อง จุึดไคล์แมกซ์
บทบาทของตัวละครแต่ละตัว ที่สำคัญที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นคาแรคเตอร์ของตัวละคร
โดยเฉพาะบทของทีม...ที่ทำให้รู้ว่า การอยู่รอดในสังคมปัจจุบันนั้นต้องทำอย่างไร
อะไรที่ควรทำ หรืออะไรไม่ควรทำ...หลาย ๆ เรื่อง ทั้งการใช้ชีวิต การทำงาน หรือแม้แต่แนวคิดในเรื่องต่าง ๆ
ทีมสามารถถ่ายทอดตรงนี้มายังคนอ่านได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

ขอบคุณพี่เป้มาก ๆ เลยนะค่ะ...ที่สร้างสรรค์ทีมออกมาให้โลดแล่นและมีชีวิตโดยผ่านแป้นคีย์บอร์ด
และทำให้รู้จัก และได้บทเรียนต่าง ๆ จากทีมเยอะแยะมากมาย และที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณที่พี่เป้เขียนเรื่องนี้ออกมาได้ดีมาก ๆ
มันเหมือนเป็นกำลังใจในบ้างช่วงของชีวิต บางครั้งเคยท้อ เคยอ่อนแอ แต่พอได้มาอ่านเรื่องนี้้
ได้มารู้บทเรียนต่าง ๆ ผ่านตัวละครอย่างทีม ก็ทำให้รู้สึกอยากเข้มแข็งและพยายามให้ได้อย่างทีมบ้าง
ถึงแม้ว่าเวลานี้อาจจะยังไม่ได้เท่าทีม แต่อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่า บางทีสิ่งที่เราคิดว่าสิ่งที่เราเจออยู่นั้นมันหนักหนาสาหัสมากแล้ว
แต่คนอีกหลาย ๆ คนเค้าอาจจะเจออะไรที่หนักกว่าเราอีกก็ได้ เค้ายังสู้ได้เลย แล้วทำไมเราจะสู้เหมือนเค้าบ้างไม่ได้

สุดท้ายก็ต้องขอบอกว่า ไม่ว่าพี่เป้จะเขียนนิยายเรื่องไหนอีก เค้าก็จะตามอ่านทุกเรื่อง
และเป็นกำลังใจให้พี่เป้เสมอนะค่ะ...ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องนี้ด้วยค่ะ ^^'

[aha]

  ความรักชนะทุกสิ่ง  ขอบคุณคุณเป้มากค่ะ  จบได้เหมือนที่คิด 


ไม่ว่าเมื่อไหร่ ทีมก้อคือทีม  พี่ยอดก้อคือพี่ยอด      ยังงัยถ้ามีเวลาว่าง อย่าลืม 


เข้ามามอบผลงานที่น่าติดตามอีกนะคะ  เป็นกำลังใจให้กับทุกสิ่ง คุณพระคุ้มครองจ้า 

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

ใจหายเหมือนกันน่ะ.....แต่ก็....ดีใจที่ดั้ยอ่านเรื่องนี้....

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี...ที่มีมาหั้ยกัน....

เป็นกำลังใจหั้ย...ในทุกๆเรื่องค่ะ....

สุขสันต์วันสงกรานต์.....วู้ๆ....เปียกแฉะ

[shiro_niji]

แหนะ แอบมีแกล้งคนอ่าน
ลุ้นซะเหนื่อยเลย

[Nurofen]

 


จบเเล้ว

^^ อย่างน้อยก็Happy ending

พี่ทีม ยังคงบุคลิคเดิมตั้งเเต่ต้นจนจบนับถือจริงๆ

พี่ยอดก็ ยังมั่นคง^^

หว๊านนนนนน

พี่เป้ ขอบคุณครับที่มีผลงานดีๆให้อ่าน

 

[JJHJJH]

ขอบคุณพี่เป้มากๆ ค่ะ แอบเหงาที่เรื่องนี้จะจบแล้ว >.<

พี่เป้เป็นนักเขียนคนนึงที่รู้สึกผูกพันมากๆ เลย จะรอติดตามผลงานต่อๆ ไปของพี่เป้นะคะ

[nidnoi]

ขอบคุณคุณเป้นะคะ
ที่เขียนเรื่องดีดี สนุกสนุกให้อ่านกัน
เราชอบเรื่องนี้มากมาก
ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ
หลายครั้งที่อินจนบางครั้งเศร้าไปกับทีมและพี่ยอดด้วย
จะรอเรื่องใหม่นะคะ
 

[mini]

+1 ให้เป้คับ  

จบอย่างสวยงามคับไม่ค้างคา

แต่ตอนช่วงจบหลอกเล่นเอาอึ้งเหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับผลงานดี ๆ คับ  ผมนั่งรอ

เรื่อง We belong together ทุก ๆ 3 วัน

อย่างใจจดใจจ่อ  เพราะจับสังเกตุว่าเป้จะมาต่อให้

และมีรอยยิ้มในบางตอนที่ทีมกับพี่ยอดมีความสุข

เครียดกับตอนที่มีมือที่สามอย่างแซน  และเศร้าเมื่อ

สองคนไม่เข้าใจกัน  อยากจะบอกว่าเรื่องที่เป้เขียน

สามารถดึงอารมณ์  คนอ่านให้ตามไปกับเนื้อเรื่องจริง ๆ

ตอนนี้ก็คงได้แต่คิดถึง เป้  เพราะเรื่องนี้จบแล้วแต่ก็จะรอ

ผลงานใหม่ของ เป้ นะคับ  ส่วนเรื่องงานที่บอกว่าต้องใช้เวลาอย่างมาก

ผมขออวยพรให้ เป้  ประสบความสำเร็จกับงานที่กำลังจะทำใหม่นี่นะคับ

รักษาสุขภาพ  และดูแลตัวเองด้วยคับ   ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องดี ๆ คับ  

เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกนะคับ  และถ้าเป็นไปได้อย่าลืมเอาหุ่นฟิต ๆ มาโชว์ ด้วยก็ดีนะ

ตกลงฟิตหุ่นทันเปียกน้ำมั๊ยคับเนี่ย  





 

[Xfish]

จบอย่าง แฮปปี้เอ็นดิ้ง  เลยสำหรับซีซั่นที่สอง 

รักและเข้าใจกัน สุดคำบรรยาย

ขอบคุณ ผู้เขียน (คุณเป้) มากมายที่มีเรื่องดีๆ ให้อ่านกัน

เป็นกำลังใจให้นะครับ เพราะทุกคนก็มีภาระหน้าที่การงาน

หวังว่าคงจะได้อ่านเรื่องราวจากนักเขียนฝีมือดีๆ อย่างคุณเป้อีกนะครับ

สวัสดีปีใหม่ไทย และสุขสันต์วันสงกรานต์ ปี 2553 นะครับ

[n2]

ตอนแรกอ่านแล้วตกใจคิดว่าจะจบแบบไม่แฮปปี้ซะแล้ว
พออ่านต่อมาค่อยยังชั่ว แต่จบซะแล้วเสียดาย
วันนี้วันสงกรานต์ก็สวัสดีปีใหม่ไทยด้วยนะค่ะ

[bvan]

thank you verry much . think see you agian na ka

[nirun4]

  ว้าว จบซะแล้ว   จะรอตอนพิเศษต่อนะครับ  

[patee]

       สำหรับเรื่องดีๆแบบนี้

     หวังว่าคงได้อ่านนิยายดีไบบนี้อีกนะคะ

[alterlyx]

  จบซะแล้ว ... แอบนิสัยเสียไม่ค่อยได้เม้น แต่ก็ตามอ่านเรื่อยๆค่ะ
ตอนสุดท้าย อดใจไม่ไหว ... คิดถึงกางเกงบอล กับ เสื้อยืดย้วยๆเหมือนกัน
+1 เป็นกำลังใจ ... ถ้าว่างก็มาแต่งเรื่องน่ารักๆให้อ่านกันอีกนะคะ 

[-N-]

ตอนแรกตกใจมาก นึกว่าจบแบบต่างคนต่างแยกกันอีกเพราะแยกคราวนี้เจ็บกว่า  แยกโดยที่รักกันแต่ยังไม่เข้าใจกัน

ดีใจที่คุณเป้ทำให้มันแฮปปี้ ไม่งั้นคงกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไปทำงานแบบงงๆมึนๆ เหมือนตอนจบซีซั่นแรก ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลย นั่งบ้าไปคนเดว แต่ตอนนี้ทำให้เรายิ้ม แต่ก็ใจหาย แย่จังเลย จบแล้วหรอ บรรยากาศตอนจบนี่ให้ความรู้สึกดีมากๆ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ ดีใจที่คุณเป้เขียนเรื่องนี้  เป็นเรื่องที่ประทับใจจริงๆ เม้นต์ยังไม่ค่อยถูกเพราะยังใจหายอยู่ จบจริงๆหรอเนี่ย

[PEENAT1972]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว อีป้าแก่ๆ ประทับใจที่สุดเรื่องหนึ่ง

(น้ำตาซึมเลยเชียวคะ ) 

สนุกสนาน อ่านเพลิน ตังแต่ เริ่มแรก จนจบ เลย

ไม่รู้คนเขียน จะมีเรื่องอื่นๆ มาให้ชื่นชมกันอีกเมื่อไหร่

ป้า + 1 เป็นกำลังใจคะ 

ป.ล. การกระทำสำคัญกว่าคำพูดใช่ไหมค่ะ

[@ถั่วเค็ม@]

  อย่างน้อยก็ happy
ตกใจหมดนึกว่าจะไปอังกฤษจริงๆซะอีก
โดยรวมแล้วจบแบบสมบูรณ์แบบแล้วแหละ
ไม่นึกว่าจะให้คำจำกัดความWE BELONG TOGETHERได้ซึ้งขนาด

ขอบคุณคุณเป้ที่เขียนเรื่องดีๆน่าอ่านสนุกสนานครบทุกรสชาด
จะติดตามผลงานเรื่องอื่นของคุณเป้ต่อไปเรื่อยๆถ้ามีโอกาส
ขอบคุณค่ะ

[jonathan2624]

คุณเป้ ใจหายจังเลยครับ ติดตามอ่านมานานมาก เม้นบ้างไม่เม้นบ้าง สุดท้ายพอถึงตอนจบก็แอบเศร้าเล็กน้อย ในช่วงเรื่องราวที่สึนามิเข้าภูเก็ต และรู้ว่าตัวละครพี่ยอดตาย ตอนนั้นน้ำตาไหลเลยครับ เพราะผมเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น เห็นคนไหลไปตามน้ำโดยที่เราไปช่วยเหลือใครไม่ได้เพราะขนาดตัวเองยังเกือบเอาชีวิตไม่รอด พอหวนกลับไปคิดทีไร พาลน้ำตาไหลให้ได้ แต่ยังไงก็อยากจะบอกว่า สนุกมากนะครับ จะรอคุณเป้เขียนนิยายเพิ่มเติมอีก ขอบคุณค้าบบ 


โจ้

[Little Devil]

ขอบคุณสำหรับสำหรับตอบจบที่ประทับใจ
รออ่านเรื่องใหม่เช่นเิดิม

สุขสันต์วันสงกรานต์
มีความสุขมากๆๆ
และรักษาสุขภาพด้วยนะน้องเป้
 

+1  

PS: อยากอ่านตอนพิเศษ   

[nopkar]

ตอนแรกอ่านก็แบตกใจเหมือนกันว่าจบแบบนั้นจริงๆหรอ ในใจก็คิดว่า น่าจะมีอะไรอีกนิดน่า แล้วก็จบแบบ Happy จริงๆด้วยอ่ะ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณคุณเป้มากๆที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่านกัน

[โน๊อา]

ขอบคุณ สำหรับความประทับใจมากมาย ทั้งโรงแรม ทั้งออฟฟิศ ทั้ง... บนเตียง (ยังมีอีกหลายที่อ่ะ)

มีโอกาส เราคงได้ชื่นชมผลงานใหม่กันนะ

[winndy]

จบ happy ค่ะ ดีใจมาก ๆ ยังอ่านไม่ทันอยู่ดี
จะค่อย ๆ ตามอ่านค่ะ
ขอบคุณค่ะ

[Ak@tsuKII]

ก่อนอื่นขอบคุณนิยายดี ๆ สนุก ๆ      (มาก)   อีกเรื่องหนึ่งนะคะ

+1 เด๋วมาคอมเมนท์(เต็มๆ)อีกทีนะคะ

[Soulmate]

คุณเป้ ชอบแกล้งคนอ่าน

[leogemini]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ครับ



จบเร็วจัง...



 

[jjuboy]

 :กอด1:ทีม
 :L2:พี่ยอด
  พี่เป้จ้า

[popeye]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าประทับใจเรื่องนี้นะค่ะ
,,

,,

We belong together

 

 

[Na_RimKLonG]

ตอนจบ

เพราะมันคือตอนจบ

ขอบคุรไรเตอร์ที่แต่งเรื่องสุนกๆมากให้อ่านค่าา