หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[Greenkub]

สกินเฮ็ด

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ดีใจกับมิ้นด้วยจริงๆนะ  ขอให้ฟิลิปรักมิ้นจริงๆและนานๆ    

[a_tapha]

ตอนหน้าแม็คคงสวยกลับมาชิมิ   

[กะทิน้อย]

เย้ เย้ เข้าใจกันแล้ว
โล่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ถึงแม้...จะแอบคิดว่าอยากให้ทีมใจแข็งอีกซักหน่อย
แต่ก้อลุ้นอยากให้ทั้งคู่คืนดีกันจริง ๆ
ห้า ห้า ห้า
อย่าเพิ่งสับสนนะพี่เป้

เหมือนเดิม...รีเควสตอนกุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ ของ พี่ยอดกะน้องทีมเน้อพี่เป้เน้อ

[SANDSEAME]

+1 ให้เป้ค่ะ

น้องทีมเนี่ยสมเป็นนางเอกยุคใหม่จริงๆ
รู้จักเอาคืนแบบเนียนๆ
ใครๆว่าไม่ได้เสียด้วย
ฉลาดจริงๆ

[kongkilmania]

  ดีใจที่พี่ยอดเข้าใจความรู้สึกหนูทีมซะที

แต่กว่าจะget ต้องเจอหนูทีมโหดซะจนต้องลงไปคุกเข่าขอโทษเลยนะเพ่!!!


ทีนี้ก็เหลือนังสกินเฮดแม็กอีกตัว เอ๊ย!!!อีกคน

น้องทีมสู้ๆ กองเชียร์เต็มเล้า จัดการมันโลดดดดด 


ปล. น้องเป้งามแท้ งามขนาดดดด  ชอบอ่ะ

       วุ้ย...เขิล    อิๆๆ

[WEERACHOT]

  รอดูแม็ค

[mascot]

รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ

[ok.betong]

ผมก็ทำงานโรงแรมนะครับ
แต่ที่ผมทำสวัสดิการไม่ดีอย่างนี้อะ
แต่บรรยากาศเหมือนนะ

[sai_dil69]

ตามมาจนมัน อิน สุดดดดดดดดดดดดด รออ่านต่อนะครับ

[bvan]

 

[railay]

 

[McDeliVery]

โอ๊ยยย หนูทีมม


จอมเเผนการจริง ๆ รอดูทรงผมใหม่หนุเเม็ก


จะรอสะใจ 

[popeye]

นู๋ทีมแสบสุดๆอ่ะ 

ชนะขาดจ้า

สู้ๆนะเอาให้กระเจิงไปเลย

[Ak@tsuKII]

ไม่อยากจะนึกสภาพแม็ก

คงน่าดูชม สกินเฮด ใส่เสื้อโทรม ๆ

หนูทีมนี่ร้ายเจรง ๆ

[Pumpkin]

อยากรู้ว่าแม็คมันจะไปตัดสกินเฮดจริงเปล่า??

[uknowvry]

สามารถมากๆๆ

[OitJi]

รอฮา 

[ai_no_uta]

  รอ รอ รอ รอ   


นัง แม็ค  เจอ ชุดใหญ่ 



ใจ ป่า วววว  ตัด ดิ่ ตัด เล้ยยยย   

[gneuhp]

เย้ อ่านตามทันแล้ว
ใช้เวลา 3 วันในการอ่าน
สนุกมากเลย 
รอติดตามตอนต่อไปค่าา

[RemySexyCool]

We belong together 46
…ก่อนนอนคืนวันอาทิตย์ ผมรับโทรศัพท์มือถือคุยไปหัวเราะไปจนพี่ยอดต้องกระแอมเตือนให้ผมนอนได้แล้ว...ถ้าเค้ารู้ว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ผู้ชาย คงไม่มองผมตาเขียวอย่างนี้หรอก...
“...โอเคนะพี่...มีอะไรก็โทรมาละกัน...อีกสองเดือนเจอกัน...”  ผมพูดยิ้ม ๆ ก่อนวางสาย
“...ใครอ่ะ...ทำไมต้องนัดกันด้วย...”  พี่ยอดถามเสียงแข็ง
“...พี่ช่างผมที่กรุงเทพฯ...เค้าโทรมาคุยเล่น...”  ผมตอบ พยามกลั้นยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องที่เค้าเล่าเมื่อกี้
“...ทีมอยากกลับไปอยู่กรุงเทพฯ จริง ๆ เหรอ...” พี่ยอดขยับตัวมาก่ายผมไว้
“...ไม่รู้สิ...บางครั้งก็อยากกลับ...แต่บางครั้งก็ไม่อยากกลับ เพราะกลับไปก็คงใช้ชีวิตเหมือนเดิม...”
“...ชีวิตเหมือนเดิมที่โน่นเป็นยังไงอ่ะ...”
“...ก็มีแต่กิจวัตรเดิม ๆ ต่อไปคงทำงาน กิน นอน เที่ยว...”
“...แล้วมันต่างจากที่นี่ตรงไหนล่ะ...ที่นี่ก็ตื่นนอน กินข้าว ทำงาน แล้วก็กลับมานอนอีก...ชีวิตก็เหมือนกันทุกวัน...” 
“...ที่นี่ทีมมีพี่ยอดไง...ทีมอยู่คนเดียวมาเจ็ดปี...เคยคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวได้สบาย...แต่พอเจอพี่ยอด...ชีวิตทีมดูมีค่ามากขึ้น...ทีมยังไม่รู้เลยว่ากลับไปกรุงเทพฯ อีกครั้งทีมจะอยู่คนเดียวได้เหมือนเดิมหรือเปล่า...”
*
*
...ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งจะมีความสุขจากการได้ช่วยมิ้นท์ย้ายห้อง จัดห้องแบบเฮฮา สนุกสนาน ได้ทำกับข้าวอร่อย ๆ กินกันพร้อมหน้าหลายเมนู...จากนั้นก็กลับมานอนดูหนังที่ห้องกันสองคน...ก่อนเข้านอนตอนเกือบสี่ทุ่ม...หลังจากที่ผมวางสาย และคุยกับพี่ยอด เราสองคนก็นอนมองหน้ากันเงียบ ๆ ในความมืด...ต่างคนต่างมีเรื่องต้องคิด...

...เอาไงดี...วันนี้ผมได้เห็นเพื่อนมีความสุขกับชีวิตคู่...มันไม่ง่ายนักที่จะเจอคนดี ๆ อย่างพี่ยอด...แต่จุดมุ่งหมาย และการใช้ชีวิตของเราสองคนต่างกันเหลือเกิน...คู่ของฟิลิปกับมิ้นท์ ดูจะมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือทำธุรกิจร่วมกัน...แต่ของผมกับพี่ยอดมันยังสรุปไม่ได้...

...พี่ยอดกำลังจะได้โปรโมทเป็นผู้จัดการแผนก...หน้าที่การงานกำลังก้าวหน้า...ส่วนผมเพิ่งเริ่มทำงาน และตั้งใจจะทำงานที่กรุงเทพฯ...เงินเดือน และเซอร์วิสชาร์จ โรงแรมที่กรุงเทพฯ ต้องเยอะกว่าแน่นอน อีกอย่าง ผมกำลังรอสายการบินอะไรก็ได้ เปิดรับสมัครตำแหน่งพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินอยู่ด้วย...

...ผมต้องเลือกระหว่างการที่ได้มาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติสงบสุข ตื่นเช้ามาฟังเสียงคลื่นซัดหาด ได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดทุกลมหายใจ...อาหารการกินอุดมสมบูรณ์...มีทั้งธรรมชาติ และสถานที่เที่ยวกลางคืนห่างกัน เดินทางเพียงไม่กี่นาที...และที่ต้องคิดหนักคือ...เราจะได้อยู่กับคนที่เรารัก...แค่ได้กินข้าวด้วยกันทุกวัน...ได้หอมแก้มแทนคำว่าราตรีสวัสดิ์...ได้เห็นหน้าพี่ยอดทั้งตอนก่อนหลับตานอน และเห็นเค้าเป็นคนแรกเมื่อลืมตาตื่น...นี่คือสิ่งที่เราเรียกว่าความสุขไม่ใช่หรือ...

...แต่ผมต้องเอามาเปรียบเทียบกับอนาคตการทำงานในเมืองหลวง ที่อัตรารายได้มากพอที่จะเสียให้กับค่าครองชีพที่สูงลิบ...และผมต้องพยายามทำตามความตั้งใจของตัวเอง...ได้ทำงานในบริษัทสายการบิน...ได้เดินทางไปทั่วโลกด้วยสวัสดิการตั๋วเครื่องบินราคาถูก...ได้ไปหาครอบครัว โดยไม่ต้องแบมือของเงินค่าเครื่องบินราคาครึ่งแสน...และใช้บัตรประจำตัวของพนักงานสายการบินเป็นส่วนลดในสินค้า และบริการหลาย ๆ อย่าง...แต่...ผมต้องกินข้าวกับใครก็ไม่รู้...แต่ละเที่ยวบินที่ไปทำงานผมไม่ได้บินกับเพื่อนกลุ่มเดิม ๆ แน่นอน...และในเมื่อวัน เวลาการทำงานของคนในสายอาชีพนี้ที่ต่างกับเพื่อนในกลุ่มคนอื่น...โอกาสที่จะได้เจอเพื่อน ๆ ตะลอนแรดเหมือนเดิมคงไม่มี...เวลานอนก็ต้องนอนคนเดียวตามโรงแรมที่บริษัทจัดให้...กลับมาห้องของเราที่กรุงเทพฯ ผมก็ไม่มีคนคอยอยู่ ต้องนอนคนเดียวอีกตามเคย...
*
*
...ผมหลับไปด้วยความเพลีย หลังจากตัดความคิดพวกนั้นออกไปจากหัวได้...เหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือน...อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน...อะไรก็เกิดขึ้นได้...ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็นดีกว่า...แม้ว่าตอนนี้ผมจะมีใจเอนเอียงไปด้านหนึ่งแล้วก็ตาม...แต่ไม่กล้าวาดหวังไว้มากเกินไป...
“...อุ๊ย...นิมนต์เจ้าค่ะ...”  เสียงพี่คนนึงพูด ผมหันไปตามเสียงฮือฮาที่ประตูทางเข้าหลังฟร้อนท์
“...พี่...แม็คไม่ชอบให้ล้อเล่นอย่างนี้นะครับ...”  แม็คพูดเสียงแข็ง
“...โห...น้องแม็ค...พี่ก็แค่แซวเล่นขำ ๆ...นึกยังไงถึงไปโกนหัวซะล่ะจ๊ะ...”  พี่คนเดิมถามยิ้ม ๆ
“...ผมแม็คมันเสีย...อีกอย่างที่นี้ร้อนมากด้วย...”  แม็คสะบัดเสียงตอบ
“...แหม...พี่ก็นึกว่าอกหัก...”  พี่เค้าพูดจบ ผมก็สำลักน้ำพรวด
“...น้องทีมเป็นอะไรจ๊ะ...”
“...เปล่าพี่...ผมทรงนี้ดูดีนะ...ไม่ต้องเสียเวลาเซทด้วย...เมื่อคืนกลับดึกเหรอ...ตอนเช้าไม่เห็นมาออกกำลังกายเลย...”  ผมตอบพี่เค้า แล้วหันไปพูดกับแม็ค ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าแม็คอับอายกับผมทรงนี้ที่สุด
“...เราไม่ได้ตั้งใจจะตัดทรงนี้หรอก...แต่ช่างผมคนเดิมที่เคยตัดให้ เค้าดันตัดซะสั้นติดหนังหัว...ถ้าทีมไปตัดกับเค้าอีก ฝากบอกด้วยนะว่า เค้าฝีมือห่วยที่สุด...”
“...รู้สึกว่าครั้งที่แล้วแม็คยังชมเค้าอยู่เลยนี่นา...ครั้งนี้ไม่ได้เอารูปให้ช่างดูก่อนเหรอ...”  ผมอมยิ้มนิด ๆ
“...ช่างกระจอก...ฝีมือไม่ได้มาตรฐาน...ตัดครั้งแรกนึกว่าจะดี...ที่ไหนได้...”   แม็คเอามือลูบหัวเหม่ง ๆ ของตัวเอง ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปออนฟลอร์
*
*
...พอแม็คปิดประตู...ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหว จึงปล่อยก๊ากออกมาเต็มที่...พี่ ๆ ตกใจที่ผมขำแทบตกเก้าอี้...จะไม่ให้ขำได้ยังไง ก็ผมทรงนี้ผมออกแบบให้ โดยโทรไปสั่งกับพี่ช่างผมเจ้าประจำของผมไว้ก่อนแล้วน่ะสิ...กำชับให้ตัดสั้นที่สุด ไม่ใช่ความผิดของเค้าแน่นอน เพราะแม็คพูดด้วยปากเปล่า จินตนาการของคนเราไม่เหมือนกัน...ก่อนตัดผมสั้น ช่างทุกคนต้องถามอยู่แล้ว...พี่เค้าโทรมาเล่าให้ผมฟังเมื่อคืนนี้ว่าแม็คแทบจะพังร้าน วีนตั้งแต่ช่างยันเจ้าของร้าน...แต่พี่เค้ามีพยานยืนยันว่าแม็คต้องการตัดผมสกินเฮด...ซึ่งหมายความว่าต้องผมสั้น...แต่ในรูปที่ผมเอากระดาษคั่นไว้ มันก็เป็นทรงนี้แหละ แต่ต้องปล่อยให้ยาวกว่านี้ซักเดือนนึง ถึงจะได้ตามแบบเป๊ะ...แม็คจึงได้แต่มองตาขวาง และเดินบิดออกไปจากร้านด้วยความไม่พอใจ...

...มันจะเป็นความผิดของช่างได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นคนสั่งให้ทำ...โดยที่พี่เค้าเข้าใจว่า ผมกับแม็คเป็นเพื่อนกัน และก่อนหน้านี้ แม็คก็เพิ่งมาตัดกับเค้า แถมยังคุยแต่เรื่องของผม เหมือนเป็นการหาข้อมูลประวัติผมไปในตัว...ถ้าจะหาคนผิด คงเป็นผมเองที่หลอกแม็คว่าพี่ยอดชอบคนผมสั้น...จริง ๆ แล้วพี่ยอดชอบคนผมยาวมากกว่า...และเค้าก็ไม่ได้ชอบใส่ชุดโทรม ๆ ด้วย เพียงแต่ว่า เค้าต้องการประหยัด และอีกอย่าง คือเค้าซื้อเสื้อผ้าไม่เป็น...ดังนั้น เสื้อผ้าของเค้าจึงมีอยู่แค่ไม่กี่แบบที่หาได้ตามตลาดในตัวเมือง...และพี่ยอดจะใส่ชุดเหล่านั้นจนกว่ามันจะเยินจนใส่ไม่ได้แล้ว...ก็ไม่เห็นต้องซีเรียสกับเรื่องเสื้อผ้าเลย ในเมื่อเค้าใส่ชุดฟอร์มของโรงแรมทั้งวัน...ชุดอื่นก็เอาไว้ใส่เล่นบอล กับใส่นอนแค่นั้น...

...แอบสงสารแม็คอยู่เหมือนกัน...เค้าคงเสียความมั่นใจแน่ ๆ เพราะเมื่อวานเค้าต้องทำหน้าที่รับนักแสดงจากสนามบินที่กรุงเทพฯ มาที่โรงแรม...เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงจากกรุงเทพฯ มาที่นี่...ถ้าต้องอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมจะเจอผู้คนคงทรมานน่าดู...และดาราใน Name List ที่ผมเห็นตอนโน้นก็หล่อ ๆ สวย ๆ ทั้งนั้น...พี่ช่างผมแอบเม้าท์ว่าแม็คถามหาเซรั่มเร่งผมยาวด้วย...ยิ่งคิดยิ่งขำ...แต่ผมต้องรีบออกไปรับรอบต่อจากกะดึก...มาถึงฟร้อนท์ก่อนแม็ค แต่ดันออกไปรับรอบทีหลังเค้าได้ไงเนี่ย...ผมหมุนรอบตัวเองหน้ากระจก สำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเดินยิ้มระรื่นออกไปหน้าฟร้อนท์...
*
*
“...เหนื่อยมั้ยทีม...”  ผมชะงัก และเงยหน้ามองคนที่ทัก เสียงนี้ผมจำได้แม่นเลยทีเดียว
“...ไม่เหนื่อย...”  ผมตอบสั้น ๆ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ใจเต้นตึกตัก
“...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...สบายดีหรือเปล่า...”  เค้ายังเกาะเค้าท์เตอร์คุยกับผม
“...สบายดี...ไม่เคยมีความสุขอย่างนี้มาก่อนตอนที่อยู่กรุงเทพฯ...จนมารู้สึกแย่ก็วันนี้แหละ...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...โห...ทำยังไงต้าถึงจะทำตัวเย็นชาได้เก่งเหมือนทีมนะ...” 
“...ก็ฝึกบ่อย ๆ ไง...อ้อ...แล้วที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่แอ็คติ้งนะ... ทีมไม่ใช่นักแสดง และไม่อยากเป็นด้วย...ทีมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ...รู้สึกแย่ที่ต้องเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจออีกอ่ะ...”  ผมพยายามฝืนยิ้มไปด้วยพูดไปด้วย เพราะกล้องวงจรปิดมันจ่อหน้าผมอยู่ ถ้าแสดงกิริยาไม่ดีกับแขก จะเป็นหลักฐานได้
“...ทีม...ต้ารู้ว่าทีมโกรธ...แต่เราปรับความเข้าใจกันได้นะ...ทีมเลิกงานกี่โมงอ่ะ...”  ต้าชะโงกหน้าข้ามเค้าท์เตอร์มากระซิบถามผม
“...ทีมจะเลิกกี่โมงมันไม่เกี่ยวกับต้าเลยนะ...”  ผมฝืนยิ้มอีก และตอบเบา ๆ เพราะตอนนี้ทุกสายตาในฟร้อนท์มองมาที่ผม
“...วันนี้ต้ายังไม่มีคิวถ่าย...เย็น ๆ ต้าจะมารอที่ล็อบบี้ละกันนะ...”  ต้าพูดตัดบท แล้วหันไปยิ้มให้ทุกคนที่แอบมองอยู่ไม่ไกล ก่อนจะเดินขึ้นลิฟท์กลับห้องตัวเอง
*
*
…ต้าทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ที่ผม...พวกพี่ ๆ กรี๊ดกร๊าด มารุมถามผมกันใหญ่...ทุกคนแปลกใจที่พระเอกคนใหม่หล่อเด้ง เข้ามาคุยกับผมเหมือนสนิทกันมานาน...แม้แต่พี่รุจก็เอากับเค้าด้วย...แขกเดินผ่านไปผ่านมา คงคิดว่าฟร้อนท์กำลังประชุมงานกันอยู่ เพราะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ถ้าเดินมาใกล้ ๆ คงรู้ว่าไม่ใช่เรื่องงาน เพราะแต่ละนางก็ถามแต่เรื่องดารานายแบบดังคนนั้น...
“...แกไปรู้จักเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่...”
“...เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน...”
“...ว๊าย...จริงเหรอ...ตอนเรียนหล่อแบบนี้หรือเปล่า...”
“...ไม่ได้เรียนคณะเดียวกันเจ้...”
“...เค้ามีแฟนหรือยัง...”
“...ไม่รู้สิพี่ ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว...”
“...แต่เราได้ยินเค้าเรียกชื่อทีมนะ...”  แม็คแทรกเข้ามา
“...เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อน...”  ผมโกหก
“...แล้วเมื่อกี้เค้ากระซิบอะไรเหรอ...”
“...เค้าบอกว่าเค้าปวดท้อง จะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ...”  ผมพูดเล่น ๆ แต่ดันเชื่อกันซะงั้น
*
*
…ด้วยความสงสัย...ผมเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เช็คชื่อกรุ๊ปกองถ่าย...เจอชื่อต้า และนักแสดงคนอื่น ๆ ผมเอาสิสท์ ที่เคยได้ครั้งก่อนมาเปรียบเทียบ...ไม่มีชื่อต้าในนั้น...พี่รุจเข้ามาอธิบายเมื่อเห็นผมทำหน้างง ๆ...
“...เมื่อวันอาทิตย์คุณกรณ์โทรมาจองห้องเพิ่ม...”
“...ทำไมอ่ะ...”
“...ดาราชุดใหม่เนี่ย...เค้ามาถ่ายเอ็มวีกัน...ไม่เกี่ยวกับละคร...มาแค่ไม่กี่วันหรอก...”
“...อ๋อ...”  ผมพยักหน้าเข้าใจ
“...เจ๊รู้นะว่าอีตาพระเอกคนนั้นเข้ามาเกาะแกะหนู...ระวังตัวไว้ด้วย...อย่าให้คนอื่นว่าเราได้...”  พี่รุจเตือน
“...จ้ะ...ไม่ต้องห่วงนะเจ้...ทีมไม่ใช่คนบ้าดารา...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
*
*
...มื้อกลางวันนี้ พี่ยอดติดงานอีกตามเคย...เค้าต้องช่วยทีมงานของกองถ่ายจัดเตรียมสถานที่...ผมลงมากินข้าวกับแก้วตามที่นัดกันไว้ แต่วันนี้มีซอนย่ามาแจมด้วย...
“...ช่วงนี้ฟร้อนท์อย่าจิกแม่บ้านบ่อยนักนะ...”  ซอนย่าพูดขำ ๆ
“...ทำไมล่ะ...”
“...ก็แม่บ้านผลัดกันขึ้นไปทำห้องกองถ่าย...แย่งกันทำความสะอาดห้องดาราอ่ะ...ทิปเยอะดี...”
“...มิน่า เมื่อเช้าโทรไปคุณแม่บ้านถึงได้รับสายเองเลย...”  ผมพูดด้วยสีหน้าสยดสยอง แต่ก็ต้องเก็บอาการ เพราะลืมไปว่าซอนย่าเป็นเด็กของป้าเค้า
“...อู๊ยยยยย...รายนั้นแกไปขอลายเซ็นตั้งแต่เช้าแล้ว...แกชอบพระเอกใหม่ที่ชื่อต้าอ่ะ...เค้าบอกว่าหล่อมาก...ผิวงี้ใสเป็นกระจกเลย..."  ซอนย่าพูดพลางทำท่าเคลิ้ม
“...อืม...”  ใสสิ ทั้งตัวน่ะ หมดไปเป็นแสนแล้วมั้ง ผมคิดในใจ
*
*
...หงุดหงิด...ใคร ๆ ก็ชื่นชมต้า...นี่ยังไม่รู้น่ะสิว่าภาพที่เค้าสร้างไว้ กับตัวจริงมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...กินข้าวเสร็จ แก้วเข้ามาคุยกับผมในห้องระหว่างที่ผมกำลังสำรวจตัวเองหลังล้างหน้าแปรงฟัน และทาแป้งเด็กนิดหน่อย...
“...มีอะไรแก้ว...มองหน้าเราอยู่นั่นแหละ...”  ผมถามยิ้ม ๆ
“...ทีมกับต้าเคยรู้จักกัน และไม่ใช่แค่เพื่อนกันใช่มั้ย...” 
“...หา....”
“...เมื่อเช้าเราได้ยินต้าคุยเรื่องทีมกับผู้จัดการส่วนตัวในห้อง...”
“...หา...จริงดิ...เค้าคุยอะไรกันอ่ะ...”  ผมถามด้วยความตกใจ

*************************************************************************
...ขอบคุณทุกความเห็น ทุกกำลังใจ และทุกคำชมนะครับ แอบเขินนิดนึง 555++...

...วันนี้มาต่อให้ไม่เยอะ เพราะกลับดึก เจ็บนิ้วด้วย ต้องทำรายงานภาษีให้เสร็จก่อนวันศุกร์ จิ้มเครื่องคิดเลขซะนิ้วแทบกุด...ตอนนี้นิ้วชี้เริ่มชานิดหน่อย...แต่ยังพิมพ์เรื่องนี้ได้ รีบมาต่อซะก่อน ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะดีขึ้นหรือแย่ลง มีเวลา มีโอกาสต้องรีบกลับมา เพราะรู้ว่ามีคนรออ่านอยู่...จบตอนนี้แบบให้คาใจเล่นอีกแล้ว...ตอนต่อไปจะเป็นยังไง รออีกนิดนึงนะครับ...

..เป้...

[*SparklinG*]

คาใจก่อนไปนอนกันเลยละตัวเอง...รีบมาต่อเยอะๆนะ > W <

[Nichdia]

ต้ามาแล้ว

หายไปหลายตอนมากๆๆๆๆๆ

แล้วทีนี้บ้านๆแบบพี่ยอด จะสู้ใสๆวิ้งๆแบบต้าไหวมั้ยนี่

แอบฮาแม็คหัวล้าน สมน้ำหน้ามัน อิอิ

[Huo_To]

แล้วต้าก็มา เหอะๆ
จะมาเข้าคู่กะพ่อหนุ่มสกิดเฮดป่าวเนี่ย 
+1 ค้าบคุณเป้ 

[Little Devil]

ถนอมตัวหน่อยน้องเป้   
เดี๋ยวอัพไม่ได้ fc ขาดใจตายกันหมด

แล้ววันที่รอคอยก้อมาถึง
นายต้าเกิดเสียดายอะไรขึ้นมา
ศึกชิงนายเอกอีกแล้ว
น้องทีมไม่เล่าให้พี่ยอดฟัง
เตรียมตัว เตรียมใจไว้ก่อน
จะงอนกันอีกมั๊ยเนี่ย
น้องเป้ เศร้ารับไม่ได้นะ

[jokirito]

ทีมงานเข้าแล้ว  พี่ยอดจะทำไงล่ะงานนี้  พี่ยอดสู้เค้าน้า

[13th Devil]

จบตอนนี้แบบซะใจ & ค้างคาใจ ... ก็คุณเป้เล่นทิ้งระเบิดเอาไว้ด้วยอ่ะครับ
หลังจากรอกันมาหลายตอน ในที่สุดทีมก็(กำลังจะ)งานเข้าซะแล้วซิ.....

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ครับ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับผม

[shiro_niji]

ชิชิ อย่ามาสร้างความวุ่นวายนะต้าร์

[@BUA@]

เป๊ะเลย
ต้ามาจริงๆ ด้วย
 

[tutu]

:a5:ค้างงงงงงงงงงงงงงงคา




:laugh:ฮาเเม็ค...สมน้ำหน้าไม่รู้จักคิดเอง




:3125:ไอ่ต้าเนี่ยยังอุตส่า....ตามมาหลอกหลอน....อีก..เซ็ง




วุ่นวายกันแน่ๆงานนี้