หัวข้อ: ย้อนรอยอดีตของนนท์ (มหาลัยฯ)

[฿oomb@b@]

เอามาลงให้ล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าใจดำอีก
แต่ก้อน่ะ ต้องเอาเบื้องหลังชีวิตของน้องนนท์ สุดแสนจะป๊อบ
มาให้ได้รุ้กันว่าก่อนที่จะเข้ามหาลัยน่ะ เข้ามีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไร
ก้เป็นตัวเองทั้งที ก็ต้องมี report หน่อย  

**************////////////////////////*******************

รอยรัก อดีตร้าว ไม่มีวันจาง

หากว่าเรามีเวลาอีกสักนิด   เรายังคงมีกันอยู่

สุขมากที่ได้รัก และทุกข์หนักที่บอกลา

ปล.เราอาจไม่เจอกันอีก...เลย

......................................

"นี่...นี่ นายอ่ะ"เสียงเรียกผมจากด้านหลัง

ดังขึ้นทำให้ผมหันกลับไปโดยเร็ว

"เรียกเรา..."เสียงผมถูกตัดก่อนที่จะพูดจบ

อุ อืม อุ๊บ ปากผมถูกประกบจากชายคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก

ผมตกใจสุดชีด และรีบผละออกมาในที่สุด

-ตุ๊บ- ผมวางหมัดไปหนึ่งทีก่อนที่จะวิ่งหนีออกมา

ผมตกใจมากจนหน้าถอดสี มือไม้สั่น ตัวก็ร้อนผ่าว

ผมชื่อ นนท์ อานนท์ อายุ 15 ปี

นักเรียนมัธยมปลายโรงเรียนเอกชนในตัวเมืองของจังหวัด

ครู่หนึ่งผมตั้งสติและเดินออกมาจากห้องน้ำ

ที่ที่เข้ามาหลบเพื่อที่จะไปเรียนต่อ

"เฮ้ยนาย..."ผมร้องเสียงดังด้วยความตกใจ

ที่ออกมาจากห้องน้ำก็ต้องเจอชายคนนี้ที่ผมไม่คุ้นหน้า

แถมมาขโมยจูบผมแรกของผมเสียด้วย

"ร้องอะไรเสียงดังหา...ปวดหู"เขาตอบกลับมาหน้าขึง

ผมก้าวท้าวเพื่อจะเดินหนีออกจากที่นี้

ก่อนที่เรื่องมันจะเกินไปมากกว่าการถูกจูบ...

แต่มันก็สาย ผมถูกดึงมือเข้าไปในห้องน้ำห้องหนื่ง

"ห่า...เมิงจะทำไรตูอีกฟ่ะ"ผมตะคอกถาม

"ไม่นี่แค่จะชิมถั่วดำของนายซักถ้วย"

เขาตอบและเผยยิ้มเจ้าเหล่ออกมา

"เห้ย อย่าน่ะ"

เสียงร้องที่ไม่ได้ดังมากเพราะแกรงว่าคนจะได้ยิน

แล้วทำให้ผมต้องอาย ดังเป็นระยะ

แรงขัดขืนของผมซึ่งเป้ฯคนตัวเล็กสู้แรงของเขาคนนี้ไม่ได้

ผมเลยต้องตกเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาคนนี้

ผมคิดว่ามานคงจะจบแค่นี้ ผมได้แต่ภาวนาในใจ....

วันนี้ผมไปโรงเรียนตามปกติ

แต่ที่ผิดสังเกตคือผมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาตลอดทาง

แต่ไม่ยักจะเห็นหน้าว่าเป็นใครที่เดินตามผมมาจนถึงมาถึงโรงเรียน

เสียงก็ได้หายไป ผมคิดแล้วคิดเล่าว่ามันเป็นเสียงใคร?.....

หมดวิชาของครึ่งวัน ผมเดินออกมากับเพื่อนสนิทสองสามคนเพื่อที่จะไปทานมื้อเที่ยง

แต่พอออกมายืนหน้าห้อง แขนผมก็ถูกกระชากไป

ผมตกใจมากแต่ยังพอมีสติจึงหันมามองหน้าเจ้าของมือที่คว้าแขนผมออกมาจากกลุ่มเพื่อน

"ปล่อย"ผมร้องพร้อมสบัดแขนออกจากมือนั้นเมื่อเห็นหน้าของเจ้าของมือคู่นั้น แต่ไม่เป็นผล

"ไปกินข้าวด้วยกัน"ประโยคที่เขาพูดออกมาทำให้ผมอึ้ง

ยอมให้เขาลากไปที่โรงอาหารโดยดีเขานั่งลงตรงข้ามกับผมก่อนที่จะลุกขึ้นหายไปครู่

และกลับมาพร้อมกับจานข้าวสองใบ เขาวางจานลงตรงหน้าผมใบหนึ่ง

"เอานี่ของนาย"เขาพูดเมื่อวางจานตรงหน้าผม"เราชื่อ นิต อยู่ม.4/5"

เขาแนะนำตัวเสร็จก็จัดแจงกับอาหารในจานตรงหน้า ผมก็เช่นกัน

"ผมชอบคุณ ตั้งแต่แรกเห็น...เป็นแฟนกับผมน่ะ"ผมงงอึ้งพูดไม่ออก ได้แต่นั่งเงียบ

"เราเพิ่งเจอกัน คงเป็นไปไม่ได้หรอก"ผมแย้งึ้นเมื่อตั้งสติได้

เขาเงียบไปครู่ ผมยืนขึ้นเมื่อเห็นทีว่าน่าจะลุกขึ้นออกเดินหนี

แต่ไม่ทันอีกตามเคยเมือเขาคว้าผมไว้และลากผมออกไปทางด้านห้องน้ำ

ผมดิ้นพยายามสบัดให้พ้นจากมือที่กระชับผมไว้แน่นนั้นให้ออก

แต่ก็ไม่เป็นผลเขาทำเรื่องน่าอายแบบวันก่อนกับผมอีก

ผมไม่ชอบแต่ก็ไม่อาจที่จะหนีได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเรียวปากของเขาเมื่อสัมผัสกับปากของผม

ผมรู้สึกว่าไม่มีแรงร่างกายมันดูออนไปหมด ไม่มีแรงที่จะขัดขืนมานเรียกว่าอะไร

ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันถึงแม้ว่าเขาจะขืนใจแต่ก็ไม่เคยที่จะทำรุนแรงกับผม

เขานุ่มนวลเหมือนกับมีอะไรกับแฟนที่เขารักมากเขามาหาผมทุกวัน

และเหมือนกันที่ผมพยายามหนีจากเขาทุกวัน แต่ก็เหมือนกันที่หนีไม่พ้นทุกครั้งไป

แต่หลังจากนั้นสองอาทิตย์ผมกับเขากลายเป้นคนสนิทกันไปโดยปริยาย

อาจจะเป็นเพราะเขาคุยเก่ง แถมหมั่นมาหาผมทุกครั้งที่เขาว่างแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะตอบรักเขา

แต่ก็ยังไปมาหาสู่กันอย่างปกติ14 กุมพาผมตื่นขึ้นมาและพบกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่

ข้างเตียงที่ผมนอน ผมลงมาข้างล่างเพื่อที่จะถามแม่ว่ามันมาจากไหน

แต่แล้วผมก็ไม่พบใครในบ้านผมอาบน้ำแต่งตัวและออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน-นิต-เขาเดินมาทางที่ผมยืนอยู่

ผมยืนมองเขาเหมือนต้องมนต์สะกดไม่ใช่เพราะเขาหล่อ แต่เพราะเหตุใดที่เขามาที่นี่

"มีอะไรเหรอ"ผมถามขึ้นเมื่อเขาเดินมายินตรงหน้าผม

เขานั่งคุกเข่าและเงยหน้ามองผมดวงตาสองคูพบกันและจ้องมองกัอยู่นานครู่หนึ่ง

"เป็นแฟนกับผมน่ะ นนท์"เขาพุดออกมาทำลายความเงียบ

พร้อมทั้งยื่นกล่องสีเหลี่ยมสีแดง ใบเล็กออกมา

และเปิดกล่องนั้นออกผมตะลึงว่านี่มันอะไรกัน

ผมฝันไปเหรอใครก็ได้บอกผมที ปลุกผมที นี่ผมจะทำไงดีละ?????

********************************

[฿oomb@b@]

ต่อเลยน่ะคร้าบ

 
ผมยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ พอตั้งสติได้ก็พบว่าแหวนถูกสวมามาที่นิ้วมือแล้ว

พูดไม่ออกครับ ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของผม

เขาเหรอ ก็ยืนยิ้ม ที่เราไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้ตอบปฏิเสธ


หลังจากวันนั้นผมกับเขาก็เริ่มคบกัน เขาไปมาหาสู่ที่บ้านผมบ่อย

จนพ่อ แม่ของผมรักเขาเหมือนเป็นลูกอีกคน

ผมไปบ้านเขาบ้างถึงไม่บ่อยเท่าที่เขามาบ้านผมก็เถอะ

แต่แม่เขาก็รักผมใช่ย่อยสะที่ไหน

ผมกับเขาคบกันไปเรื่อย ๆ ไม่มีใครรู้หรอก นอกจากเราสองคน


นี่ก็ครบปีแล้ว วันที่ 14 กุมพา มาเยือนอีกครั้ง

ตลอดปีที่เราคบกัน น้อยครั้งที่จะมีปากเสียงกัน

เพราะผมก็ไม่ใช่คนเอาแต่ใจ แล้วเขาก็เป็นคนดี

ยอมทำตามผมทุกอย่าง ถึงแม้วาผมจะว่าเขาบ้าง ให้เขามีหัวคิดบ้าง

อย่าตามแต่ผมฝ่ายเดียว

วันนี้จะมองไทงไหนก็จะเจอแต่คนถือดอกกุหลาบทั้งนั้น

ดูสวยงามครับ แต่มันคงไม่เข้ากับผม

วันที่ 14 กุมพา ทั้งทีวันนี้คงมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นกับผมบ้างแหละน่า

วันนี้ ผม กับ นิต นัดกันไปทานข้าวข้างนอก

ผมเดินมาหาเขาที่ร้านที่เรานัดกันไว้เมื่อ 2 วันก่อน

"นิต มาคอยเรานานยังอ่ะ"ผมเอ่ยย่างเท้ามาถึงโต๊ะที่นิตนั่งอยู่

"เพิ่งมาถึงเมื่อห้านาทีก่อนได้"เขาหันมาตอบและยิ้มให้

"กินอะไรดีล่ะ นนท์เลือกให้นิตด้วยล่ะกัน"เขาบอกกับผมเมื่อบริกรยืนเมนูให้

ผมสั่งอาหารเสร็จก็นั่งคุยคอยอาหารไปเรื่อย ๆ

"วันนี้จะไปไหนต่อดีล่ะ"ผมเอ่ยถามนิต

"แล้วนนท์อยากไปไหนล่ะ"เขาถามผมกลับ

"นิต นิตหัดมีหัวคิดบ้างน่ะ จะตามใจเราทุกเรื่องไม่ได้หรอก"ผมต่อว่าเขานิดหน่อย

"ได้ งั้นไปเดินห้างก็แล้วกัน"นิตตอบแบบไม่ค่อยจะคิดสักเท่าไหร่

ผมนั่งเงียบ และมองเขา ว่าเขาก็หน้าตาดี เราก็ใช่ว่าจะไม่ดีหรอก แต่ก็ไม่เข้าใจ

ว่าทำไมเขาถึงชอบเรา แถมยอมเราทุกอย่าง

แต่เอาเถอะ ไหนไหน ก็รักเขาแล้วนี่ จะทำไงได้

หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จ เราก็ได้ไปเดินห้างแถวนั้น

"นนท์" เขาเรียกชื่อผมขึ้นระหว่างที่เดินดูบริเวณเสื้อผ้า

"อยากได้อะไรมั้ย"เขาถามผม

"ไม่หรอกแค่ดูก็พอแล้ว ยังไม่อยากได้อะไร"ผมตอบด้วยความเกรงใจที่เขามีแต่จะซื้อให้ผม แต่ผมไม่ค่อยที่จะได้ให้อะไรเขาเลย

"อืม" เขาเดินดูของไปเงียบ


เราสองคนเดินออกมาจากห้างเพื่อที่จะคอยรถเมย์

"นนท์"เขาเรียกชื่อผมขึ้น

"มีอะไรหรอ"ผมหันมาถาม

"คืนนี้ค้างที่บ้านเราน่ะ" ผมได้ยินก็งงนิดหน่อย

เพราะปกติผมไม่เคยไปนอนค้างที่บ้านของเขาเลย

แถมเขาไม่เคยเอ่ยชวนเลยด้วยซ้ำ

"ดูก่อนได้ป่าว"ผมตอบกลับไปเมื่อคิดอยู่ครู่

"ไม่เอา ไม่ต้องดู"เขาตอบด้วยท่าทีที่ดูจะเอาแต่ใจนิดนึง

ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

"นิต วันนี้เป็นอะไรอ่ะ"ผมถามด้วยความสงสัย

"ป่าว แค่อยากให้นนท์ไปค้างที่บ้านบ้าง"เขาตอบแบบเสียงอุบอิบ

"อืมก็ได้" ผมก็แค่อยากตอบแทนเขาบ้าง ก็เลยคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก

"แต่..." ผมใมข้อแม้นิดนึง

"แต่อะไรอ่ะนนท์"เขาถามแบบหน้างง ๆ

"แต่ให้เราโทรไปบอกแม่ก่อน"ผมบอก

"อืมได้ไม่มีปัญหา"เขาตอบ

ผมโทรไปบอกแม่ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเราสนิทกัน


"จะนอนหรือยังอ่ะนิต เราง่วงแล้ว"ผมเอ่ยขึ้นเมื่อนาฬิกาบอกเวลา 3 ทุ่ม

"อืม.. นอนก่อนได้เลยนนท์ เดียวเราตามไป ขอปิดคอมพ์ก่อน"

เขาตอบกลับมา พรางเก็บข้าวของบนโต๊ะคอมพ์


ผมเคลิ้มหลับไปได้พักใหญ่ และก็รู้สึกถึงมืออุ่นๆ โอบกอดผมเรื่อย ๆ

มือที่ผมคุ้นเคย มือที่ผมเคยสัมผัส ผมก็ปล่อยเลยตามเลยไป

เพราะคิดว่าเขาแค่กอดหรอก ยอมให้เขาหน่อยแล้วกัน

เขากอดผมครู่หนึ่ง เขากอดแน่นมาก และผมก็รู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆมาถูกตัวผมอยู่

"นนท์ ผมขอได้ไหม"เขากระซิบที่ข้างหูผมเบา

ลมหายใจของเขารดลงที่หูทำให้ผมรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว

ผมพลิกตัวมาทางเขาก่อนที่จะตอบ

"เรา ให้นิตได้ทุกอย่างขนาดใจของเรา เรายังให้นิตไปหมดเลย"

เขากอดผมแน่นขึ้น และบรรจงจูบที่หน้าผาก ไล่ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงริมฝีปาก

เขาบดขยี้ริมฝีปากผม เหมือนจะพังทลาย ลิ้นซุกซนชอนไชไปมา ดูดดื่มกันและกัน

เสื้อผ้าของเราต่างถูปลดออกทีละชิ้น จนเหลือเพียงตัวเปล่า

ร่างกายเสียดสีกัน เสียวซ่านไปทั้งตัว

เขาพร่ำบอกคำว่ารักไม่ขาดสาย ผมก็เช่นเดียวกัน

เขาไล่ลิ้นลงมาที่ไรอก ซุกไซร้ไปมา ไล่ลงมาถึงหน้าท้อง

ผมบอกให้หยุดแต่ก็ไร้วีแววว่าเขาจะหยุด

ผมบิดกายด้วยความเสียวซ่านสันหลังโก่ง

เขายิ้มเยาะไม่เหมือน นิตที่ผมรุ้จัก สายตาเขาดูเซ็กซี่

เขายกขาของผมขึ้นพาดที่ไหล่

เขาใช่นิ้วสอดใส่เขาไปก่อนและตามมาด้วยอาวุธ

เขาใส่มันไปช้า ๆ ผมรู้สึกเจ็บแต่จะร้องให้หยุดเขาก็ไม่ฟัง

เขาซอยมันช้า ๆ และเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

ผมรู้สึกมึนอื้อครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็รู้สึกสบาย เสียวซ่านแทน

เขาโน้มตัวลงมาขยี้ฝีปากผมอีกครั้ง

เราดื่มด่ำความสุขนี้ด้วยกัน จนเขาเสร็จไป

เขากอดรัดผมไว้ในอ้อมกอดแน่น ผมรู้สึกล้าและเผลอหลับไป


วันนี้ผมมาโรงเรียนช้านิดหนึ่งเพราะเมื่อคืนอ่านหนังหนักไปหน่อย

วันนี้มีสอบย่อยสองวิชา ผมทักทายเพื่อนคนอื่นแบบปกติ

ผมมาถึงห้องเรียนและก็พบว่ามีรุ่นพี่ ม.6 มาคอยผมอยู่

เขาชือ บีม นักเรียนชั้น ม.6/2 ป๊อบที่สุดในโรงเรียน

และขอคุยธุระกับผม ผมก็ไม่ว่าอะไรก็ว่าง่ายตามพี่บีมไป

"น้องนนท์ครับ"เขาเริ่มเรื่องด้วยการเรียกชื่อผม

"มีอะไรครับพี่บีม"ผมก็ตอบแบบเด็กซื่อ

"คบกับพี่น่ะ" ผมยืนอึ้ง บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าตอบว่าไง

จู่ ๆ พี่บีมก็เข้ามากอดและจูบผม

นิตเดินผ่านมาได้ยิน แถมเห็นว่าผมจูบกับพี่บีม

 ผมก็เห็นว่าเขาหันมามองผม

ผมจะทำไงดี นิตจะโกรธมั้ย ผมจะอธิบายยังไงดี

โอ้ย.............................

********************************************

[฿oomb@b@]

ต่อเลยน่ะครับ เพราะแต่งเสร็จแล้ว
นี่เป็นเรื่องที่ 2 ที่บูมแต่งอ่า

 
ผมรีบผละตัวออกจากพี่บีม

พี่บีมก็ดูหน้าก็จะงง ๆ แต่ก็พูดขอโทษ

ผมหันมามองทางนิตอีกครั้ง แต่ไม่เห็นเขาแล้ว

ผมจึงวิ่งออกมาและกวาดสายตาไปทางระเบียงทั้งซ้ายและขวา

แต่ก็ไม่เจอนิตเลย ผมเลือกที่จะวิ่งไปทางซ้าย

เพราะมันเป็นทางที่จะเข้าไปที่ห้องน้ำ

ผมคิดว่าเขาจะต้องเข้ามาที่ห้องน้ำเพื่อที่จะหลบหน้า

เป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งที่มีเรื่องที่เข้าใจผิดกัน

และผมก็พบเขาจริง ๆ เขายืนอยู่ที่หน้ากระจกด้านในสุดของห้องน้ำ

เขายืนเงียบเหมือนอย่างทุกที

ผมเดินเข้าไปหาเขาก่อนที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น

"คือ พี่เขาเข้ามาปรึกษาอะไรนิดหน่อยอ่ะ" ผมเริ่มอธิบาย

"แล้วไงต้องกอดด้วย" เขาแย้งทันที

"ก็...พี่เขาก็แค่แสดงความขอบคุณน่ะ อย่าคิดมากเลย เราไม่มีอะไรกับพี่เขาจริง ๆ"

ผมพยายามโน้มน้าวให้เขาหายโกรธ

"แน่ใจว่าแค่นั้น" เขาขยั้นขยอถามเพื่อเอาความแน่ใจ

"อืม ไม่มีอะไรจริงๆ" ผมย้ำอีกครั้งให้เขาแนใจ

เขายิ้ม และโอบกอดผมเบา

"นิต รัก นนท์น่ะ นิตไม่อยากเห็นใครแตะต้อง นนท์ อย่าทำแบบนี้อีกน่ะ"

เขาพูดขณะที่กอดผมไว้ แบบน้ำเสียงออดอ้อน

"ไปเรียนกันเถอะ"ผมเอ่ยบอกเขา


วันนี้ผมมีนัดกับนิต ไว้ว่าจะไปร้านหนังสือ

เขามาคอยผมที่บ้านและออกมาด้วยกัน

ผมเดินไปมองหน้าเขาไปพรางคิดว่า ทำไมเราดูไม่เหมือนคู่รักกันเลย

เวลาที่เขาอยู่กับเราเขาไม่ค่อยยิ้มดูไม่มีความสุข

แต่อยู่กับเพื่อนแล้วทำไม่ดูร่าเริง แล้วบางครั้งก็ระแวงอะไรมากมาย

จนผมดูแล้วเหมือนเขาไม่ได้รักผมจริง

เขาสังเกตุเห็นว่าผมมองหน้าเขา เขาหยุดเดิน ผมก็ชะงัก

"มองเราทำไมหรอ" เขาหันมาถามผม

"เปล่านี้"ผมก็ตอบสั้น ๆ ขี้เกียจที่จะบรรยายว่าผมคิดอะไรในใจ

"อืมแล้วไป" เขาหันกลับและออกเดินต่อไป


"ไงครับ น้องนนท์"เสียงทักดังมาจากข้างหลัง ผมหันกลับไปมอง

-โผล่มาทำไมเนี่ย ไม่น่าเจอเลย นิตอยู่ไหนเนี่ย จะเห็นมั้ยเนี่ย-

ผมบ่นในใจ ก่อนที่จะทักตอบไปแบบงงๆ

"ครับ พี่บีม"

"มาคนเดียวหรอครับ" พี่บีมถามต่อ

"เปล่าครับ มาบเพื่อนอีกคน" ผมตอบไปพรางกวาดสายตาหานิต

"ไหนล่ะเพื่อนนนท์น่ะ จะได้ชวนไปกินข้าวด้วยกันเลย"

พี่บีมพูดขึ้นและก็กวาดสายตามองหาเพื่อนของผม เช่นกัน

"ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าเขาหายไปไหน" ผมหยุดกวาดสายตาและหันกับมาตอบ

-ดีจังที่ไม่ได้ถามเรื่องวันก่อน สงสัยลืมไปแล้ว-ผมคิดในใจ

"แล้วเรื่องที่พี่ถามไปวันก่อนล่ะ ว่าไง" ผมอึ้งกับคำถาม

-ซวยล่ะสิ นึกว่าลืมแล้วน่ะเนี่ย คงต้องตอบไปแล้วล่ะ- ผมบนอยู่คนเดียว

"ว่าไงครับ" เขาถามย้ำ

"นนท์มีแฟนแล้ว ขอบคุณพี่บีมมากน่ะครับที่ให้โอกาสนนท์"ผมตอบและหยิบหนังสือที่ตั้งใจจะซื้อมาไว้ในมือ

"ผมไปหาเพื่อนก่อนน่ะครับ" ผมบอกลาและออกเดินตามหานิต

ผมเดินผ่านมายังล็อคหนังสือพวกหมวดภาษา และก็เจอนิต ผมหันกลับไปยังล็อคที่ผมออกมาว่าพี่บีมยังยืนอยู่หรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็น

"นิต เราได้หนังสือแล้ว นิตได้ยัง"

"อืมได้แล้ว" เขาหันมาตอบ และนำหนังสือมาจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์


"อ้าว น้องนนท์ พี่คิดว่าเรากลับแล้วเสียอีก"

เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้ผมกับนิตหันไปมองต้นเสียง

ผมพลางคิดว่า -โอ้ย วันนี้มันยังไงกันหนักหนา เจอกันอีกแล้ว-

"ก็กำลังจะกลับนี่อ่ะครับ" ผมตอบแบบเสียไม่ได้

"ไหนอ่าเพื่อนเราอ่ะ" พี่บีมถามขึ้น

ผมหันไปมองนิตครั้งหนึ่ง และหันกลับมาตอบพี่บีม

"นี่ไงครับ เพื่อนนนท์ ชื่อนิต ครับ"

นิตยิ้มให้พี่เขาแบบเจือน และหันกลับไปจ่ายเงินตามเดิม

"ผมกลับแล้วน่ะครับ" ผมบอกลาพี่ยีมเมื่อเห็นว่านิตจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

และรีบเดินออกจากร้านไป


"เจอกันเมื่อไหร่" นิตถามขึ้นมาระหว่างที่จะเข้าไปในบ้านของผม

"ก็ตอนที่นิตหายไปเลือกหนังสืออ่ะ" ผมตอบตามความจริง

"ตามนนท์จังเลยน่ะ" ผมได้ยินแล้วก็ตกใจหน้าซีดนิดหน่อย

นี่นิตสังเกตด้วยเหรอว่า พี่บีม เจอกับ ผมบ่อย ๆ แต่ผมก็แค่คิดไม่ได้เอ่ยถามออกไปตรง ๆ

"ไม่มีอ่ะไรหรอก แค่บังเอิญ" ผมตอบกลับไปเพื่อที่จะไม่ให้นิต คิดมาก


วันนี้โรงเรียนของผมเลิกเร็วเพราะอาจารย์มีประชุมกันที่ห้องประชุมใหญ่

นักเรียนส่วนใหญ่พากันกลับบ้านสะเกือบหมด

ส่วนผมกับนิต ขึ้นไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ที่มุม ๆ หนึ่ง ซึ่งไม่มีใครค่อยเห็นหรอก

ว่านั่งทำอะไรกัน แต่จะมีอีกที่หนึ่งที่นั่งและสามรถมองเห็นมุมของผมได้

และผมก็ดูแล้วว่าไม่มีคนนั่งอยู่ตรงนั้นเลย

ผมอ่านหนังสือได้พักหนึ่ง นิตก็เอนกายมาพิงไหลผม

ผมเอียงหน้าลงมามองเขา เขาหลับตาพริ้ม และจับแก้มผมให้เอียงลงต่ำ

ปากของผมกับนิต ลงมาปะกบกัน ผมคงนิ่งอยู่อย่างนี้ ให้เขาได้ทำตามใจบ้าง

แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงหนังสือหล่น

-ตุบ- ผมสะดุ้งและหันไปมองที่มุมตรงข้าม

พบเพียงหนังสือเล่มหนึ่งตกอยู่ที่พื้น

ผมใจไม่ดีกลัวว่าจะมีคนเห็นแล้วเอาไปบอกต่อ

นี่ผมจะทำไงดี แล้วใครน่า ที่เห็นผม กับนิต

ผมหันกลับมาสบตากับนิต  และ และบอกว่ากับเขาว่าคงมีคนมาเห็นเรา

ผมกลัวที่จะมีคนรู้ความลับของเรา กลัวว่านิตจะไม่มีเพื่อน

ส่วนผมไม่เป็นไร ยังไงก็ได้ แล้วเราจะทำไงดี

"ไม่เป็นไรหรอก นิตรักนนท์ นิตไม่สนว่าใครจะรู้" คำพูดที่ออกมาจากปากของนิต ทำให้ผมดีใจ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครที่เห็นผมกับนิต

************************************

[฿oomb@b@]

ใกล้จะจบล่ะ
 

"นี้ตตตตต จ๋า..."เสียงเรียกนิตที่ดังแหลมขึ้นจากเบื้องหลัง

ผมและนิตหันกลับไปมองดูที่ต้นเหตุของเสียงแหลมนั้น

...โหน่ง...เกย์สาวสวยของห้อง เดินจ้ำเท้าชับ ๆ ตามมา

เมื่อมาถึงจุดที่ผมและนิตยืนอยู่ เขาคว้าแขนนิตไปควงไว้

ผมยืนอึ้ง นิตอึ้งเหมือนกัน พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยิ้มแหย่ ๆ

โหน่งกรีดตามองผมและจิกนิดหน่อย เชิงนางมารมาปะทะกับนางฟ้าอะไรประมาณนั้น

และหันกลับไปยิ้มหวานให้นิด

ผมงงไปหมด ทั้ง ๆที่เมื่อก่อนโหน่งไม่เคยที่จะคุยด้วยเลยถ้าไม่มีธุรจำเป็น

แต่นี้ไม่ใช่แค่เข้ามาคุย แต่เหมือนจะเข้ามาหว่านเสน่ห์อะไรทำนองนั้น

โหน่งหันกลับมายิ้มกับผมแบบน่าสงสัย ก่อนที่จะลากนิตเดินลิ้วนำผมไป


พักเที่ยงผมลงมาทานข้ากับเพื่อนสนิทอีกสามคนเหมือนเมื่อก่อน

(เพราะตั้งแต่คบกับนิตก็ไม่ได้มากับเพื่อนเลย)

วันนี้ผมไม่เห็นนิตเลยตั้งแต่ถูกโหน่งลากตัวไป


วันนี้ผมมาโรงเรียนเช้ามาก เช้ากว่าวันก่อน ๆ

พี่บีมก็เช่นกัน เพราะผมเห็นพี่บีมยืนอยู่ที่ประตูรั้ว

เมื่อพี่บีมเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาทัก และเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกัน

เรื่องเดิม ๆ ที่เขาถาม ถูกถามกรอกหูผมซ้ำ

และคำตอบเดิมที่ผมยังคงยืนกราน ก็ได้กรอกกลับไป

แต่ดูแล้วพี่บีมไม่มีท่าทีว่าจะลดละ

ผมมาถึงห้องเรียนของผมแล้ว นิตกับโหน่งยืนอยู่ที่หน้าห้อง

พี่บีมก็ยังคงยืนอยูข้าง ๆ

"นนท์ เรามีเรื่องจะขอคุยด้วยหน่อย" นิตเอ่ยขึ้นเมื่อผมเดินมาหยุดตรงหน้าของเขา

ผมผยักหน้า และเดินตามเขาไปที่เดิมที่เราจะใช้ปรับทุกข์(ห้องน้ำ)

"มีอะไรหรอ พูดมาได้เลย" ผมพูดก่อนเมื่อมาถึงจุดที่คิดว่าคงไม่มีใครจะสนใจ

"นิตอยากจะบอกเลิกกับนนท์" เขาพูดออกมาแต่ไม่ได้มองมาที่ผม

"ทำไม"ผมถามเพราะยังงงอยู่ว่า ผมผิดอะไรอีก

"เรารู้สึกว่านนท์ไม่ได้สนใจเราเลย เราบอกนนท์อยู่คนเดียวว่ารัก แต่นนท์ไม่เคยบอกเลย"

ผมกลั้นน้ำเสียงไม่ให้สั่นหลังที่ได้ฟังนิตพูดออกมา ก่อนจะตอกลับไป

"ถ้านิตคิดว่านนท์ไม่รักก็เชิญ"

ผมหมุนตัวกลับก่อนจะพูดต่อ "นิตไม่ได้รักนนท์ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม? นนท์รู้"

พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ และเดินออกจากโรงเรียนไป


3วันผ่านไป

ผมไม่ได้ไปโรงเรียนมาสามวัน ผมออกมาจากบ้านทุกวันแต่ไม่ได้เข้าไปในโรงเรียน

ผมไปนอนที่หอเพื่อนทุกครั้ง ไม่ได้นอนหลับ แต่เป็นนอนร้องไห้

ร้องไห้กับความรักที่ทุ่มเทไปหมดใจ มอบกายให้ เพียงแค่ไม่เคยเอ่ยคำว่า 'รัก'

เรากลับต้องมาแยกจากกัน เขามีคนใหม่หรือว่า เพราะคำ ๆนั้นจริง


วันที่สีผมตัดสินใจมาโรงเรียนเพราะเริ่มคิดได้ว่ามันไม่ใช่การดีเท่าไหร่ที่จะหยุดเรียน

หยุดอนาคตของตัวเองด้วยเรื่องแค่นี้

ผมหยุดยืนที่ประตูรั้วโรงเรียน เมื่อเห็นพี่บีมยืนอยู่

แต่พี่บีมรีบวิ่งเข้ามาหาผม เมื่อเห็นผมยืนอยู่

คำทักทายและคำถามเดิม ๆ ถูกเอ่ยขึ้นเมื่อพี่บีมมายืนอยู่ตรงหน้าผม

แว๊บนึงของสายตา ผมบังเอิญเห็นนิตเดินเข้าไปในโรงเรียน

แต่ผมก็รีบหันกลับมามองคนที่ยืนตรงหน้าผมแทน

และวันนี้คำถามที่พี่บีมถามมาผมตอบตกลง

แปลกใจตัวเองเหมือนกัน


ผมคบกับพี่บีมมาได้ เดือนหนึ่งแล้ว

เขาตามเอาใจผมทุกอย่าง แต่ผมต้องไปนอนห้องพี่เขาทุกอาทิตย์

ผมพาพี่เขาเข้าบ้านหลังจากที่คบกันได้หนึ่งอาทิตย์

แม่ก็มีท่าทีจะชอบพี่บีม เพราะเขาพูดจากับผู้ใหญ่ได้สุภาพมาก

เขาบอกว่ารักผมตั้งแต่ผมเข้าม.4แล้ว

แต่ไม่กล้าบอกเพราะพี่เขากลัว

ผมยังไม่มีอะไรกับพี่เขา ถึงเขาจะขอบ้างแต่ผมจะบอกกลับไปทุกครั้งว่าไม่พร้อม

ถึงผมจะคิดว่าพี่เขาดี แต่เขาก็มีข้อเสียอยู่

ผมกับพี่บีมคบไปแบบเรื่อย ไม่ได้ทะเลาะกัน

แต่คนที่ผมคบด้วยแล้วผมไม่ได้รัก ผมจึงตัดสินใจที่จะขอเลิกกับพี่บีม


ผมมาหาพี่บีมที่ห้องในวันที่ผมตัดสินใจที่จะขอเลิกกับพี่บีม

พี่บีมเปิดประตูออก ผมเดินเข้ามานั่งที่ขอบเตียงเหมือนอย่างเคย

ผมเริ่มที่จะสนทนาก่อน ผมถามสาระทุกข์ เรื่องจิปาถะต่าง ๆ

ผละตบถ่ายด้วยการขอเลิก

"พี่บีมเราเลิกกันเถอะ"

พี่บีมหันหน้ามามองผมทันทีพลางยิงคำถามเป็นชุด

"ทำไมอ่ะนนท์ พี่ทำอะไรผิด พี่ดีไม่พอหรอ นนท์อยากได้อะไรอีก หรือว่านนท์มีคนอื่น"

ผมไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากตอบ

พี่บีมก็โผลเข้ากอด บดขยี้ริมฝีปากเหมือนจะทำให้มันขาดหวิ่นเป็นชิ้น ๆ

ผมพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล ผมเลยกลั้นใจกัดลิ้นพี่เขาที่เข้ามาภายในปากของผม

เขาผละตัวออก และได้ผลักผมลงที่เตียง ผมกำลังะลุกขึ้นเพื่อที่จะวิ่งหนี

พี่เขาก็ดึงตัวผมเอาไว้และเหวี่ยงลงไปที่เตียงตามเดิม

เขาใช้ผ้าขนหนูที่อยู่ข้างเตียงมาผูกมือผมไว้

ผมกลัวและตกใจจนหน้าซีด ไม่คิดว่าเขาจะทำได้ขนาดนี้

"พี่บีมอย่า นนท์ขอร้อง...อย่า..."ผมพร่ำบอกพี่เขาเรื่อย

แต่ดูจะไม่เป็นผล เมื่อพี่เขาไม่ฟังที่ผมพูดออกไป

เขาฉีกเสื้อของผมจนขาด และจับร่างผมให้นอนคว่ำ

กางเกงผมถูกกระชากออกจากร่าง ไม่นานสิ่งนั้น(คงไม่ต้องบอกน่ะครับ)

ก็ถูกยัดเข้ามาทางหลังของผม

ผมสะดุ้งเฮือก ด้วยความเจ็บผสมกับความตกใจ

และทุกอย่างก็มืดสนิท


ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าน้ำตาผมร่วงล่นไหลผ่านลงแก้มทั้งสองข้าง

มองไปด้านข้างก็พบว่าพี่บีมนั่งอยู่

ผมรีบเบือนหน้าหลบไม่มองเขา ผมลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่ง

พร้อมกับกางเกงเข้าไปในห้องน้ำ

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ และวางผ้าขนหนูไว้ที่ขอบเตียง

"พี่ขอโทษ พี่ไม่อยากเลิกคบนนท์ พี่..."ยังไม่ทันที่พี่บีมจะพูดจบ

ผมก็พุดแทรกขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเคลือ

"จบแล้วพี่บีม มันจบแล้ว จากวันนี้เราอย่าเจอกันอีกเลย"

ผมหมุนตัวกลับและเดินออกจากห้อง


ร่างกายผมดูไร้เรี่ยวแรง ขามันดูอ่อนล้าจะลากตัวเองไปถึงมั้ย

ก็ยังให้คำตอบไม่ได้ ประกอบกับจิตใจที่มันดูจะไร้วิญญาณ

ใบหน้าที่ดูหม่นหมอง คลอเคล้าไปด้วยหลาดน้ำตา

เดินผ่านไปทางไหนมีแต่ผู้คนคอยเหลียวมอง

สมองผมว่างเปล่า มีแต่หมอกควันขาวลอยไปมาเต็มหัวไปหมด

แล้วผมจะเป็นไงต่อไป พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ผมจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร

แล้วความรู้สึกนี้มันจะหมดไปจากใจมั้ย

ผมเดินมาไกลพอสมควรแล้ว ไกลจากที่พักของพี่บีมแล้ว


-ตุบ- ผมล้มพับลงข้างทางเดิน

"เฮ้ย นนท์"เสียงสุดท้ายก่อนผมหมดสติติดหูผมอยู่

ใครกัน? ใครกันที่อุ้มเรา? อ้อมอกนี้เป็นของใคร?

ใครกันที่อุ้มผม เขาคนนี้คือใครกัน?

[฿oomb@b@]

ผมค่อย ๆลืมตาขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกตัว

สายตาถูกกวาดไปรอบ ๆตัว

-ที่นี่ที่ไหน ไม่คุ้นตาเลนแหะ-

-แล้วเรามาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย-

-แล้วใครพาเรามาที่นี่ แล้วเราเป็นอะไรไปเหรอ-

ผมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่าผมเป็นลมล้มพับ

แล้ใครก็ไม่รู้มาพยุงผมไว้ และอุ้มผมขึ้นมา

แล้วเขาคนนั้นไปไหนแล้วหล่ะ

ผมยังคงนอนสลืมสลือ อยู่กับความคิดของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง

เสียงคนเดินขึ้นมา เหมือนที่นี้จะเป็นบ้าน บ้านสองชั้นด้วย

ทันใดที่ประตูห้องถูกเปิดออกผมก็ตกใจสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นจากอาการนอนมาเป็นนั่งแทน

"พัท" ผมเอ่ยทักขึ้นด้วยความแปลกใจ

"อืม ไงล่ะ ไปทำอะไรมาถึงได้เป็นลมอย่างนั้นล่ะ นนท์"

ผมยิ้มให้และถามอย่างอยากรู้

"ไม่มีอะไรนี่ สงสัยพักผ่อนน้อย" ผมตอบด้วยคำพูดที่ไม่จริง

"แล้วพัทไปอยู่ที่นั้นได้ไงหรอ" ผมยิงคำถามต่อ

"อ๋อ เราจะไปหานายนั้นแหละ"

"มีธุระอะไรหรือเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะนึกถึง"ผมยิงคำถามด้วยน้ำเสียงเชิงงอน

"ไม่มีอะไรมากหรอกแค่...คิดถึง.." เขาตอบพรางยิ้ม ๆ

"ฮะฮะฮะ ฮ่ะฮะฮา" ผมหัวเราะเสียงร่า เพราะกบเกือนความอายของตัวเอง

"พูดสะเหมือนเป้นแฟนกันเลยน่ะพัท" ผมพูดต่อท้ายเหมือนหยุดหัวเราะ

"ก็ใช่น่ะสิ ก็เรารักนนท์นี่น่า" คนพูดโดยไม่มองหน้าผม

ผมได้ยินก็อึ้ง แต่แสร้งยิ้ม

"ล้อเราเล่นเปล่า" ผมหยั่งเชิงถามให้แน่ใจ

"เราพูดจริงว่าเรารักนนท์ หลังจากที่เราจบม.3 เราก็รู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ ๆ นนท์ แต่..."

เขาเว้นช่วงนี้ไว้พักหนึ่ง

"เราไม่แน่ใจว่านนท์จะคิดเหมือนกับเราหรือเปล่า"

ผมนังนิ่งเงียบ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

พัทหันมาเห็นเขาก็วิ่งเข้ามากอดผมไว้

"นนท์เป็นอะไรหรอ ใครทำอะไรนนท์ บอกเราสิ"

ผมยังคงสะอื้นเบา ๆ อยู่ในอ้อมอกเขาครู่หนึ่ง

อยากได้ซึมซับความอบอุ่นจากอกนี้สักพัก เพราะผมอาจจะไม่ได้สัมผัสมันอีก

"สายไปแล้วล่ะพัท เราไม่สามารถที่จะรักใครได้อีกแล้ว"ผมเอ่ยขึ้น

"เราช้ำมามากแล้ว เราเจ็บมาพอแล้ว เราไม่อยากเจ็บอีก"คำพูดถูกกลั่นออกมาพร้อมทั้งน้ำตาเละเสียงสะอื้น

"เราขอโทษที่ไม่อาจรับรักพัทได้ เราขอโทษ"

ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ เสียงร้องดังสลับกับเสียงสะอื้นดังทั่วห้อง

พัททรุดตัวลงนั่งโอบกอดผมไว้ อกนี้ช่างอุ่นเหลือเกินมันคงจะดีถ้าหากผมเจอเขาคนนี้

ก่อนที่จะไปเจอคนไม่ดีที่ผ่านมาทั้งสองคน

ผมคงมีความสุข ไม่ต้องมานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้าแบบนี้...


เข้าช่วงเย็นของวัน ผมสงบสติอารมได้แล้ว

เปิดประตูห้องเพื่อที่จะพบกับโลกความเป็นจริงที่ต้องเผชิญ

"นนท์ แล้วเราจะยังเป็นเพื่อนกันใช่ไหม" พัท พุโม่อผมกำลังย่างออกจากห้องของเขา

ผมหันกลับไปยิ้มให้เขา "ได้เสมอเลย พัท"

ผมเดินออกมาจากห้องของพัทด้วยความน้อยใจพระเจ้า

น้อยใจที่ทำไม่ส่งคนที่รักผมมาช้าเกินไป

เกินที่ผมจะกล้ารักเขา เพราะกลัวว่าตัวเองจะเจ็บอีก

ผมไม่กล้าที่จะจะรักใครอีกเลย

รอยรักที่มันฝังใจมันยังคงหยั่งรากลึกอยู่ในใจ

อดีตร้าวที่ยังคงแทรกแทรงอยู่ทุกมุมห้องใจ

และความรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน มันจะยังคงอยู่กับผมไปตลอดไม่มีวันจาง

...................................................................................

ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียวกับร้อยอดีตรัก ร้าวที่ทำร้ายผมจนผ่านไปแล้ว 1 ปี

รอยแผลนั้นยังคงอยู่และจะไม่มีใครที่จะช่วยเยียวยามันได้

อนึ่งอาจจะเป็นเพราะผมไม่ยอมเปิดใจที่จะให้ใครได้รักษา

ผมกลัว กลัวว่าแผลมันอาจจะกลับลึกกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ

ผมขออยู่กับตัวเองของอยู่กับรอยแผลของผมเองไปอย่างนี้จะดีกว่า

เพื่อจะได้ไม่ต้องผูกมัดใคร และจะได้ไม่มีใครต้องเจ็บอีก........................

****************จบบริบูรณ์******************

ภาคพิเศษ(สำนึกผิดแล้วหรอฮ้า อีดอกกระเทยหัวโปก อีตัวต้นเหตุ)

-ตุบ- เสียงหนังสือหล่น

เจ้าของหนังสือที่หล่นก็ไม่ปรากฏให้เห็นหน้าตา

ปล่อยหนังสือเล่มนั้นให้กางอ้าแนบอยู่กับพื้นอย่างนั้น


หนุ่มหน้าใสออกมายืนหน้าห้องสมุด และนิ่งอยู่ครู่เหมือนจะตั้งสติ

เขานั้นแหละ เขาเป็นเจ้าของหนังสือที่ตกพื้นไปเมื่อครู่

-นิต กับ นนท์ เป็นมากกว่าเพื่อน อ้าย!!!!รับไม่ได้-

เราชื่อ โหน่ง อยู่ห้องเดียวกับนนท์ แต่ก็ไม่ได้สนิทกัน

ความลับที่ทั้งสองคนช่วยกันปิดไว้

เราบังเอิญได้ลับรู้ แต่ก็ใช่ว่าจะไปป่าวประกาศ

แค่อยากจะยืมนิตมาควงเล่นแค่นั้นเอง


"นี้ตตตตตจ๋า...."

เราเริ่มแผนการยืมผู้ชายมาควง

(ทั้งใส่ร้ายทั้งป้ายสี ส่ะ มันเกินเลยตู)

แต่ไม่ยักกะรู้ว่าจะทำให้เขาแตกหักกัน (จริง ๆก็ ดีใจอยู่)

เวรกรรมเราจริง ๆ เลย ทำให้เขามีแผลใจกันจนได้

แต่เราได้ควงแต่ไม่กี่วัน เราก็เลิกกัน

แต่ไม่รู้ว่าเขากลับไปคืนดีกันหรือเปล่า

เราไม่อยากจะเข้าไปอยู่ในวังวนรักของใครอีก

แค่นี้เกินพอ ขอลาการเป็นมือที่สามสักที...

-----------***********----------------------

[A GE]

มะเข้าใจความคิดของนิดเลยคับ      นึกจะรักก็รัก คิดอะไรเอาเอง  นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง   ที่สำคัญ  บังอาจทำร้ายจิตใจนนท์ได้ไงอ่ะ   อย่างนี้เค้าเรียก  ได้แล้วทิ้งอะป่าวคับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

สนุกๆมากๆเลยครับ พอเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
ความไม่เข้าใจและทิฐิทำให้เราเสียคนดีๆที่ไม่สามารถหาพบได้อีกตลอดชีวิต
 


เรื่องที่สองนี่เขียนได้ยอดเยี่ยม อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยน่าติดตามมากๆ
 

[THIP]

ตามมาอ่านอดีตของนนท์ด้วยคน 

[Junrai_Hyper™]

รีบมาต่อไวไว มาม่า ยำยำ เลยนะ บอมบ์

ไมใจเลย

 

[฿oomb@b@]

  ผมต่อเรื่องนี้จบแล้วนะ แล้วเรื่องมหาลัยวุ่น จูนรักก็จบแล้วด้วยครับ
ฝากคนเข้ากระทู้นี้ติดตามด้วยนะครับ 
 

[mu_off]

เศร้าอีกแว้ว...นนท์น่าสงสารจังเลยคับ..

จะเป็นกำลังใจและคอยติดตามนะคับ..^^

[yunjaejoong]

มีต่อภาค2อีกหรือเปล่าค่ะ เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ

[rainy_naja]

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

[roseen]

อีเชรี่ยอีควาย มาทำให้เขาเลิกกัน สัด

[NonzzzzZ]

มันน่า... !!!!