หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[@BUA@]

ก็เหมาะกับพีทจริงๆ น่ะแหละ
 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ไอ้พีทเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย

ในที่สุดก็ตามอ่านจนครบทุกเรื่องและทุกตอนนะครับ
อยากจะบอกว่าเขียนดีครับ
คือสี่เรื่องมันก็ได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ อย่างที่คนเขียนว่า
โดยเฉพาะเรื่องนายคิม ก็เข้มข้นดีครับ
อ่านแล้วดูโดดเด่นกว่าเรื่องอื่นอยู่หน่อย
แต่ว่าเรื่องอื่นๆ ก็โอเคมากๆ เลยนะครับ
รออ่านต่อไปครับ
+1+1 

[anocha]

ช่วงนี้ขยันอ่ะ...เลยลงให้บ่อย ฮี่ ฮี่  เรื่องของเรื่องก็คือปิดกีฬามหาลัยอ่ะครับ ก็เลยว่างๆ มีเวลาเขียนนิยายเยอะหน่อย

 จะบอกว่าอาจจะมาๆ หายๆซักพักนะครับ เพราะต้องเขียนนิยายหนึ่งเรื่องให้โปรเจคของเล้า (ตั้งใจอยากเขียนด้วยแหละ) ซึ่งนิยายเรื่องนู้นมีเดดไลน์ที่ชัดเจน
แน่นอน ทำให้ต้องเร่งเขียนหน่อย ปกติไม่ค่อยเขียนเรื่องยาว และไม่เคยวางแผนการเขียน แต่ครั้งนี้ต้องมีแผนการเขียนที่แน่นอน เพราะถ้าทำอะไรเรื่อยเฉื่อย
อาจจะมีผลกระทบถึงงานของคนอื่นได้ ก็เลยต้องตั้งใจมากๆนะครับ

แต่ 16+นี่เขียนเรื่อยๆ มาเรียงๆได้ (แค่คอยระวังอย่าให้ขาดตอนไปเกินสามเดือน มิฉะนั้นนิยายอาจโดนย้ายได้ 55) ถ้าจำเป็นจริงๆก็อาจจะมาสามเดือนครั้ง
(ล้อเล่นนะครับ) ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ดูจากเนื้อเรื่องก็น่าจะพอเดาได้ว่าใกล้จะจบละ..
สำหรับคนที่ไม่ค่อยได้เข้ากระทู้เกี่ยวกับกิจกรรมของเล้า คนเขียนขออนุญาตเอาพรีวิวนิยายมาลงนะครับ นิยายเรื่องใหม่นี้เขียนในลักษณะ

frist person point of view  ซึ่งเป็นวิธีที่คนเขียนไม่ค่อยถนัด และไม่เคยใช้ ก็เลยอยากลอง..

ขออธิบายวิธีการเขียนนิยายแบบคร่าวๆหน่อยนะครับ
สำหรับนักอ่าน เผื่อว่าจะได้มีอรรถรสในการอ่านมากขึ้น และเผื่อใครที่อยากจะลองเขียน วิธีการเขียนนิยายก็จะเป็นไกด์ไลน์ช่วยได้ (บ้าง

นิยายแบบ 1st person point of view ก็คือนิยายแบบที่ตัวละครเป็นผู้เล่าเรื่อง ลักษณะก็จะคล้ายเรื่องเล่า ในบอร์ดนี้มีคนใช้วิธีนี้กันเยอะนะครับ
เพราะทำให้คนอ่านได้ใกล้ชิดตัวละคร เหมือนมีใครสักคนมาเล่าให้ฟังด้วยปากของตัวเอง  เขียนง่าย ใช้ภาษาพูดก็ได้ เขียนเหมือนเขียนไดอารี่ก็ได้

แต่วิธีนี้มีข้อจำกัดก็คือ ตัวละครไม่สามารถเล่าความรู้สึกนึกคิดของตัวละครอื่นได้(เพราะมันจะดูแปลก) และสามารถเล่าได้จากมุมที่ตัวเองเห็น  คนเขียนไม่สามารถเล่าเหตุการณ์ที่ตัวละครเอกไม่อยู่ด้วยได้  นิยายเรื่องดังที่ใช้วิธีนี้ก็คือ ทไวไลท์อ่ะครับ


นิยายแบบ 2nd person point of view  น้อยมากที่จะมีคนเขียนนิยายด้วยวิธการนี้ นอกจากช่วงเปิดเรื่อง เพราะ 2nd person ก็หมายถึงตัวคนอ่านเอง
คนอ่านๆแล้วอาจจะคิดว่า เอ๊ะ ชั้นไปเป็นตัวละครในนิยายได้ไง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีนะครับ ยกตัวอย่างเช่น พรีวิวนิยายของKirimanjaro ก็เขียนในลักษณะ
2nd person point of view   ซึ่งเก๋และยากมากๆ (ขอโปรโมทให้โปรเจคเล้าอีกเรื่องหนึ่ง)

วิธีสุดท้ายก็คือ 3th point of view ก็คือคนเขียนกล่าวถึงตัวละครในลักษณะบุคคลที่สาม คนเขียนจะเหมือนเฝ้ามองจากภายนอก แล้วเล่าให้คนอ่านฟังอีกที(ต่างจากวิธีแรกที่คนเขียนเล่าเรื่องของตัวเองให้คนอ่านฟังโดยตรง..) วิธีนี้มีข้อดีก็คือ คนเขียนจะเล่าจากมุมไหนก็ได้ เล่าผ่านตัวละครกี่ตัวก็ได้ เล่าถึงความรู้สึกนึกคิดของตัวละครยังไงก็ได้  แต่มีข้อเสียยก็คือ ถ้าเล่าไม่ดีมาก คนอ่านจะรู้สึกห่างเหินกับตัวละคร แต่ละวิธีการเขียนก็จะมีข้อดีข้อเสียต่างกันไป ซึ่งชุด 16+ จะใช้วิธีเล่าเรื่องแบบนี้ทั้งหมด เพราะมีตัวละครเยอะน่ะครับ


ทีนี้โปรเจคของเล้า ผมก็อยากจะทดลองอะไรใหม่ๆ ก็เลยตั้งใจว่าจะใช้วิธีเล่าเรื่องแบบผสม อยากลองให้ติดตามกันดูนะครับ ผมจะขอเอาแค่พรีวิวที่ลงในกระทู้กิจกรรม มาลงในนี้ เผื่อว่าสมาชิก 16+ ที่ไม่ได้เข้ากระทู้กิจกรรมของเล้าจะได้อ่านแล้วก็ไปติดตามในโปรเจคเล้าด้วยกัน



อันล่างนี้เป็นพรีวิวนะครับ

      ...................................................................





ผมมองการ์ดแต่งงานใบสวยที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า   มันถูกออกแบบอย่างมีรสนิยมต่างจากการ์ดสีชมพูเกร่อๆทั่วไปลิบลับ

..น่าเสียดาย   ที่เจ้าของการ์ดไม่ได้อยู่ในท่าทีแช่มชื่นอย่างที่ควรจะเป็น...  

ว่าที่เจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงหน้าผม   เอามือกุมขมับ   สีหน้าเคร่งเครียดทุกข์ทนหมือนคนที่กำลังแบกโลกไว้ทั้งโลก...

บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดจนน่าอึดอัดใจ... ผมแสร้งหยิบการ์ดใบสวยขึ้นมาพลิกดูเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น  แม้ใจนึกอยากจะหาคำพูดเท่ๆมาแสดงความยินดี  


แต่จากสภาพของไอ้เมฆตอนนี้   ผมก็พูดได้แค่...

"เออ..กูดีใจด้วยว่ะ..แต่กูไปงานแต่งมึงไม่ได้จริงๆ   ช่วงนี้ที่ร้านกูกำลังยุ่งๆ   เอาเป็นว่า กูแสดงความยินดีกับมึงล่วงแล้วกัน.."


ไอ้เมฆเอามือลูบหน้าตัวเองช้าๆ เหมือนกำลังพยายามสลัดร่องรอยหม่นไหม้ออกไปจากสีหน้า    มันถอนหายใจยาว..เบือนหน้าหนีออกไปนอกหน้าต่าง

ไม่...แม้แต่จะมองการ์ดในมือผม  
 

ชั่วขณะที่มันหันกลับมาแววตาของมันที่ผมเห็น.. เป็นแววตาของคนที่กำลังสับสนในชีวิต


"มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้มาหามึงเพราะเรื่องนี้.."
 
ผมยักไหล่    ใช่ว่าผมจะเดาไม่ออกว่ามันมาที่ร้านกาแฟของผมทำไม   แต่ผมไม่อยากสาระแนเรื่องของชาวบ้านไปให้มากกว่านี้...การ์ดใบสวยยังคงนิ่งงันอยู่ในอุ้งมือผม  ก่อนที่ผมจะแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าก้มตาอ่านรายละเอียดในการ์ด  ทั้งที่มันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจมากไปกว่า  จัดงานที่ไหน  กินเลี้ยงกี่โมง  โคตรเหง้าของเจ้าบ่าวเจ้าสาวเป็นใครบ้าง...
 
ในที่สุดไอ้เมฆก็อดรนทนไม่ได้กับอาการทองไม่รู้ร้อนของผม   มันดึงการ์ดแต่งงานจากมือผมแล้วร่อนไปที่โต๊ะอย่างไม่ไยดี  แล้วพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน..


"กูมาหามึงเรื่องเจ้าเดียว กูอยากให้มึงช่วยพูดกับมันให้กูหน่อย...ว่าถึงกูจะแต่งงานแล้ว แต่ระหว่างกูกับมันก็ยังเป็นเหมือนเดิม..."
 
เห็นสีหน้าของมันแล้วผมอยากหัวเราะออกมาดังๆ   เอาล่ะสิ..งานเข้าแล้วไงกู ...ทีตอนได้กันไม่ยักกะชวนกูไปดูด้วย ทีอย่างนี้จะให้กูช่วย..


ผมจ้องหน้าไอ้เมฆก่อนจะพูดกับมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง..


"เมฆ   กูพูดตรงๆนะ   มึงจะแต่งงานเดือนหน้าอยู่แล้ว มึงจะมาวุ่นวายอะไรกับมันอีก    เดียวมันยังเด็ก  มันยังต้องเจอคนอีกเยอะ มึงปล่อยให้มันไปเจอสิ่งดีๆดีกว่า.."




มันมองหน้าผม สีหน้าตัดพ้อจนทำให้ผมรู้สึกผิด..
 

"กูรักเจ้าเดียว กูปล่อยมันไปไม่ได้ กูรู้ว่ากูผิด กูมันเห็นแก่ตัว มึงจะด่าจะว่ากูยังไงก็ได้..แต่กูปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ มึงต้องช่วยกูนะ มึงจะให้กูกราบมึงก็ได้.."


คำพูดของไอ้เมฆทำให้ผมอึ้ง..ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมเพชดี...คนที่เคยทะนงตัวอย่างมัน กลับต้องมาทำท่าจะเป็นจะตายต่อหน้าผมเพราะเด็กคนเดียว..
 

"ถ้ามึงรักเจ้าเดียวมึงก็อย่าแต่งงานดิ  มึงทำแบบนี้  เป็นกู  กูก็ไม่เอามึงหรอก.."


ผมส่ายหัวดิก   ถึงเจ้าเดียวจะไม่ใช่ลูกใช่หลาน แต่ผมก็รักมันเหมือนน้องชายแท้ๆคนนึง เรื่องอะไรจะส่งมันให้ไปเป็นเมียน้อยคนอื่น ถึงคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนรักที่คบกันมาเกือบสิบปีก็เถอะ..

 
"กูยกเลิกงานแต่งไม่ได้ มึงก็รู้ว่ากูเป็นลูกชายคนเดียว ป๊ากับแม่หวังกับกูไว้มาก..กูทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้.."

 
"มึงจะเอาไงของมึงกันแน่วะ"  ผมพูดเสียงห้วนๆอย่างคนกำลังโมโห

"แต่งงานก็จะแต่ง ไอ้เดียวมึงก็อยากจะเก็บไว้ นี่มันชีวิตคนนะเว้ย ไม่ใช่ธุรกิจที่มึงทำอยู่จะได้ควบคุมได้ทุกอย่างไว้ในมือ   ถ้ามึงคิดจะแต่งงานมึงก็ต้องปล่อยไอ้เดียวไป .."

ความจริงผมตั้งใจจะด่ามันยาวเหยียดกว่านี้ให้สาแก่ใจ   แต่พอเห็นสีหน้ามันแล้วก็ทำไม่ลง    สีหน้าของมันตอนนี้ทุกข์ทนหม่นไหม้ในแบบที่ผมเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน   และผมคงเป็นเพื่อนหมาๆน่าดูถ้าผมยังคิดจะซ้ำเติมมันได้ลงคอ...
 

ไอ้เมฆนิ่งไปครู่ใหญ่เหมือนคนกำลังใคร่ครวญหาทางออก   มันมองผมด้วยสายตาวิงวอนเหมือนจะลงไปกราบแทบเท้าผมเสียให้ได้ ท่าทีของมัน ตอนนี้  ไม่ใช่ไอ้เมฆคนเดิมที่ผมรู้จัก  ความทรนงที่เคยมีอยู่ในตัวมันถูกทำลายจนหมดไม่เหลือหลอ..
และคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้   เหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำตายและกำลังทุรนทุรายไขว่าคว้าหาอะไรก็ได้เพื่อที่จะพยุงให้มีชีวิตรอดต่อไป...

 
"กูรู้ว่ากูมันเลว   กูมันเห็นแก่ตัว   แต่กูรักไอ้เดียวมาก แล้วกูก็ปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยที่สุด กูก็อยากจะดูแลมันจนกว่ามันจะเรียนจบ   มึงจะให้กูทนดูมันต้องลำบากส่งเสียตัวเองแบบนี้ กูทำไม่ไหวหรอกว่ะ..ถ้ามึงไม่เห็นแก่กู ก็นึกซะว่าเห็นแก่เจ้าเดียวแล้วกัน.."
 
ฟังมันพูดแล้วผมก็ได้แต่หัวเราะแค่นๆอย่างนึกสมเพช เมื่อเพื่อนรักริอ่านจะทำตัวเป็นอาเสี่ยเลี้ยงต้อยเด็กตั้งแต่อายุไม่ทันจะสามสิบ  
 และถ้าผมช่วยเหลือมัน    ก็เท่ากับว่าผมมีส่วนเป็นใจกับเรื่องกับความผิดบาปครั้งนี้ของมันด้วย...

ผมรู้สึกปวดหัวตุบจนต้องเอามือนวดขมัย ก่อนจะออกปากถามมันไปว่า..
 
"แล้วมึงจะให้กูช่วยยังไงวะ?"
 
ไอ้เมฆหน้าชื่นขึ้นมาทันที เหมือนคนที่ได้เห็นน้ำเพียงแก้วเดียวหลังจากเดินฝ่าเปลวแดดกลางทะเลทราย...
 

"มึงทำไงก็ได้ให้เจ้าเดียวยอมพบหน้ากูซักครั้ง..กูไปหามันที่บ้านก็แล้ว ไปเฝ้าที่หน้าโรงเรียนก็แล้ว มันก็ไม่ยอมออกมาให้กูเจอหน้า มึงรู้มั้ยว่าสามวันที่มันหลบหน้ากู   กูแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว   มึงช่วยกูหน่อย กูรู้ว่ามันจะต้องยอมฟังมึง ถ้าได้เจอมันสักครั้ง มึงจะให้กูทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น.. "

ผมจ้องหน้าไอ้เมฆชัดๆเต็สองมตา  ขอบตาดำคล้ำอิดโรยบอกชัดเจนว่าตลอดสามวันที่ผ่านมา  ว่าที่เจ้าบ่าวคนนี้คงแทบจะไม่เป็นอันกินอันนอน..


ผมถอนใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนถูกมัดมือชกให้ต้องมีส่วนเป็นใจกับเรื่องเลวๆพรรค์นี้  
 
 
ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าคนอย่างไอ้เมฆจะมีหัวใจรักใครได้  มันเห็นแก่ตัวเกินไป ใช้เหตุผลในการดำรงชีวิตมากเกินไป  หลายครั้งที่ผมคิดว่าคนอย่างมันไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกละเอียดอ่อนที่เรียกว่าความรัก..

ผมยอมรับว่าครั้งหนึ่งเมื่อตอนสมัยเรียน   ผมเคยแอบชอบไอ้เมฆ   เพราะชื่นชมในความมุ่งมั่นเอาจริงเอาจังและความหยิ่งทะนงตัวของมัน    

แต่แล้วผมก็ถอดใจเลิกชอบมันไปเอง..ไม่ใช่เพราะมันไม่ชอบผมตอบ แต่เป็นเพราะความหยาบกระด้างไร้หัวจิตหัวใจของมัน    หัวใจของมันเย็นชาเกินไป    เย็นชาจนเหมือนน้ำแข็ง.. ไม่สิ ต้องเรียกว่าภูเขาน้ำแข็งมากกว่า...ความเย็นชาของมันเคยทำร้ายหัวใจของใครมา นักต่อนักแล้ว...


แต่ในตอนนี้ภูเขาน้ำแข็งกำลังแหลกทำลายลงตรงหน้าผม   ก่อนจะหลอมละลายลงช้าๆ   สูญสิ้นความยิ่งใหญ่แข็งแกร่งที่มันเคยมีมาตลอด..
 

เพราะอะไรนะ?   เพราะคำว่ารักนั่นล่ะหรือที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ได้...?

มีคนเคยบอกกับผมว่า ผู้ชายมักจะงี่เง่าในเรื่องความรัก...

ตอนนี้ผมเห็นแล้ว..ว่าต่อให้เก่งกาจปราดเปรื่องแค่ไหนก็อาจกลายเป็นคนโง่สมองทึบหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ต่อเมื่อความรักมันบังตา..

 
ไอ้เมฆจ้องหน้าผมเขม็ง ก่อนจะหลุดคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเย็นเยือกขึ้นมาจับขั้วหัวใจ คำพูดที่ผมไม่คิดว่าจะได้ฟังจากปากคนอย่างมัน..



"มึงเข้าใจมั้ยโอม..ฆ่ากูให้ตายซะยังจะดีกว่าที่จะให้กูเลิกกับไอ้เดียว..."





อย่าลืมติดตามเรื่องนี้ต่อในโปรเจคของเล้าน้า..คืนนี้ไปล่ะ

[sek-sy]

สงสารน้องเดียวอ่ะ
 

[K2KARN]

โอ้ว ,, วิธีการง้อสมกับเป็นเจ้าตัวจริงๆเลย
แล้วพรีวิวเรื่องใหม่น่าติดตามมากๆค่ะ 

[Little Devil]

 

[mantdash]

อยากให้โปรเจคเล้าทำออกมาเร็วๆจังเลยครับ

น่าอุดหนุนมากๆๆ

นักเขียนเก่งๆทั้งนั้นที่ช่วยกันคลอดโปรเจคนี้ออกมา อิอิ

สรุปแล้วพีทก็จะปล้ำให้ได้อะนะ มันจะดีขึ้นไหมเนี่ยยย

[gypsy]

แหม เป็นวิธีง้อที่เป็นตัวของตัวเองมากเลยคับ

 

[jokirito]

โห เจ้าพีทนะเจ้าพีท  นั่งคิดซะตั้งนานสองนาน สุดท้ายก็ ปล้ำ เหมือนเดิม สมองมันคิดได้แค่นี้จริงๆ อิอิ 

[kkmm]

 

[BeeRY]

พีทก็อย่างนี้ทุกทีเลยอ่ะ
ภาษากายมันเข้าใจง่ายกว่าภาษาพูดใช่ป่ะพีท ง้อแบบนี้เจ๋งสุดแระ อิอิ

ส่วนพรีวิวได้ลองเข้าไปอ่านในกระทู้นุ้นบ้างแล้วค่ะ
น่าติดตามมากมาย ปัญหาที่เหมือนจะไม่มีทางออก
อยากรู้ว่าในนิยายจะเหมือนชีวิตของคนรู้จักมั้ย
เพราะสุดท้ายมันก็โดนจับให้แต่งงานเหมือนเดิม เศร้าแทนมันเลยอ่า

[a_tapha]

เจ้าพีทคิดได้ไงเนี๊ยะ 

[┗◎┗◎]

พีทหื่นได้โล่
คิดถึงคิม
โปรเจคน่าอ่านมาก

 

[railay]

 

[Dee^daY]

ความรักก็เหมือนทางขึ้นไป..ปาย
ถ้าไม่ลำบากจะไม่เห็นความสำเร็จ
..ปาย อิน เลิฟ..

[Junrai_Hyper™]

ชนะเลิศช่วยกันทำมาหากินสุดฤทธิ์

อยากลืมช่วยกันอุดหนุนโปรเจคเล้านะคับ

[m_pop91]

ก่อนอื่นต้องบอกว่าขอบคุณมากๆนะครับที่แต่งนิยายได้สนุกมาก
ผมรู้จักคุณ anocha จากเรื่อง คืนที่หนึ่ง
อ่านแล้วสนุกดีครับ เลยมาลองหาเรื่องของคุณอ่านอีก
ประทับใจครับ สนุกทุกเรื่อง
เป็นกำลังใจให้นะครับ

[Cha Ris Ma]

 
สงสารน้องบอส
มีแฟนทั้งที
เอะอะปล้ำๆ

[nopkar]

มีโปรเจกต์หน้า แสดงว่าเรื่องสั้นสี่เรื่องนี้จะจบแล้วหรอครับ???

แต่ก็รออ่านนะครับ

[PEAK]

ขอบคุณสำหรับความสนุกที่แบ่งปัน และน้ำใจที่มีให้เพื่อนๆในเล้าครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

พีทค้าบกินข้าวหรือกินหญ้าอ่ะ

แต่วิธีการง้อนี่สนับสนุนนะ

[namtaan]

พีทเอ๊ย หลังจากคุยกับเมฆตั้งนาน
"ใจปล้ำ" จริงๆ เลย 

พรีวิวนี้อ่านแล้วอยากรู้เรื่องเต็มๆมากเลยจ้า

บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากนะคะ

[pickki_a]

สงสัยบอสมันโดนแบบเวอร์ชันถึงลูกถึงคนแน่ๆ 

พอได้อ่าน เรื่อง point of view ก็รู้มากขึ้นน่ะครับเกี่ยวกับการเขียนนิยาย

ยังไงจะรอทั้ง 16+ และของเล้านะครับ

[PeeYaR]

โปรเจคเล้าน่าอ่านมากเลยค่า โครงเรื่องน่าสนใจอ่ะ
^___^

[8X]

โฮ ตั้งแต่เป็นแฟนกะจอมเนี๊ยแทนความคิดเป็นผู้ใหญ่จัง

[SANDSEAME]

+1 ให้ค่ะ

อ่านที่อธิบายวิธีการเขียนนิยายแล้วได้ความรู้ขึ้นเยอะเลยค่ะ

แต่อยากอ่านเรื่องยาวๆของคุณ anocha บ้างค่ะ

[Dee^daY]

มาอีกหน่อยนะ ๆๆๆ

[bon]

สุดท้ายก็นะ บอสคงเสร็จไม้ตายของพีทอีกตามเคย
สงสัยต้องยุให้น้องบอสทำการปฏิวัติซะแล้ว
พรีวิวเรื่องใหม่น่าสนใจมากครับ

[wan]

ขอ  :z13:น้องชายที ไม่เคยได้จิ้มเลยสักครั้ง 

เรื่องที่พรีวิว ไว้ น่าสน ยังไงคุณ anocha ก็ไม่พ้นกระดูกกรอบ ๆ ว่าไป ชอบครับ

ตั้งตารอทั้งเรื่องเมน กับโปรเจกเล้า

+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[anawas]

กลัวบอสจะงอนหนักกว่าเดิมอะดิ