"โว้ยยยยย ทำไมความรักของกรูต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยย.."
พีทโวยวายลั่นห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่าที่เจ้าตัวยึดเป็นแหล่งกบดานเพื่อรำพันปัญหาชีวิตรัก โดยมีแทนนั่งฟังอย่างเบื่อๆ เสียดายเวลาที่จะได้ไปกินข้าวเที่ยงกับจอม กลับต้องมานั่งอุดอู้อยู่ในห้องที่แคบและร้อนอบอ้าวอย่างนี้...
"มรึงก็ไปง้อมันซะสิ จะได้จบๆเรื่องกันซะที..จะมานั่งบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมาเนี่ย.." แทนพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ทั้งขำ ทั้งรำคาญ นึกสมน้ำหน้าพีทที่เคยโม้มาตลอดว่าแฟนอยู่ในโอวาท..
"ไม่ง้อโว้ย! กรูไม่ใช่คนผิด " พีทพูดอย่างดื้อดึง คว้าลูกบาสมาปั่นให้เลี้ยงตัวบนปลายนิ้วชี้ด้วยท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด
"มันไม่สำคัญหรอกว่าใครผิดใครถูก ถ้ามรึงรักมัน มนรึงก็ไปง้อมันก็สิ้นเรื่อง.."
"โห..มรึงนี่พูดจาโคตรพระเอกเลยไอ้แทน.. มรึงจะพระเอกไปไหน มีวิธีอื่นอีกมั้ย? กรูไม่อยากง้อมันก่อน เดี๋ยวมันเคยตัว.."
พีทออกตัวอย่างไว้ท่า ในขณะที่แทนทำหน้าอย่างเอือมๆ.. เพราะฟังจากที่พีทเล่ามา ก็เรียกได้ว่าง้อไปเกือบครึ่งตัวแล้ว..
"มรึงก็ปล้ำเลยดิ ชอบนักไม่ใช่เหรอ ไอ้วิธีนี้น่ะ.." แทนยุส่ง
"เออ..จริง ทำไมก่อนหน้านี้กรูถึงนึกไม่ออกวะ" พีททำท่าเหมือนพึ่งเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ แววตาเป็นประกายมุ่งมั่นยิ่งกว่าตอนลงแข่งกีฬานัดสำคัญ..
"มรึงจะบ้ารึไงวะไอ้พีท กรูแค่ประชดเฉยๆ สมองอย่างมึงนี่คิดได้แต่เรื่องหื่นๆเนาะ " แทนส่ายหัวอย่างเอือมๆ ใส่เพื่อนรัก
"อ้าว..ไหงมรึงพูดแบบนั้นวะ กรูเรียกมึงมาปรึกษานะเว้ย ไม่ใช่ให้มึงมาด่ากรู.."
"ก็มรึงมันคิดแต่เรื่องหื่นๆ ก็สมควรแล้วที่ไอ้บอสมันจะงอน.."
พีทเกาหัวยิก คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากัน
"นี่ตกลงมันงอนกรู หรือกูงอนมันกันแน่วะ.."
"กูจะไปรู้กับพวกมึงเรอะ" แทนย้อน "แต่ที่แน่ๆ กูว่า มันไม่ยอมพูดกับมึงก่อนแหงๆ..ยกเว้นว่ามึงแหละจะเป็นฝ่ายไปง้อมันก่อน.."
"กูไม่ง้อ กูไม่ผิด" พีทประกาศเจตนารมณ์อย่างชัดเจน "มึงคิดดูว่ามันเอาเบอร์กูไปให้คนอื่น ไม่แคร์ความรู้สึกกูเลยซักนิด แล้วมันจะมาให้กูง้อได้ไง.."
แทนเอามือปาดเหงื่อ ทั้งร้อน ทั้งรำคาญอากาศที่อบอ้าวในห้องเล็กๆจนนึกอยากทุ่มลูกบาสใส่หัวคู่ซี้แก้เซ็ง โทษฐานที่บ้องตื้นจนไม่น่าให้อภัย..
"มึงรู้ได้ไงว่าไอ้บอสเอาเบอร์มึงให้คนอื่นจริงๆ แล้วคนนั้นโทรมารึยัง มันอาจจะอำมึงเล่นก็ได้ มีแต่มึงนี่แหละที่เสือกตีโพยตีพายไปก่อน.."
พีทส่ายหัว พึ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่มีโทรศัพท์จากเด็กสาวแปลกหน้าเลย "แล้วทำไมมันต้องอำกูด้วยล่ะ.."
"ไอ้พีท ไอ้ควาย มันก็แค่ล้อเล่น หรือไม่ลองใจมึงไง..ถ้ามันให้เบอร์มึงกับคนอื่น ป่านนี้คนนั้นคงโทรมาแล้ว"
"ถึงยังไงกูก็ยังโมโหอยู่ดี มึงคิดดูดิ ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเลยซักครั้งที่มันจะบอกรักกู"
"แทนเอามือลูบคางตัวเองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตอบไปด้วยน้ำเสียงเนือยๆอย่างคนกำลังเบื่อ.. "ก็แล้วมันสำคัญตรงไหนว่ามันจะบอกรักมึงหรือไม่บอกรักมึง.."
"สำคัญสิวะ ถ้ามันไม่บอกกูจะรู้ได้ไง.."
แทนมองหน้าเพื่อนซี้ด้วยสายตาสมเพช ก่อนจะพูดช้าๆเหมือนกำลังอธิบายเรื่องยากๆให้เด็กสามขวบฟัง..
"มึงเอาแต่คิดว่ามันไม่ยอมบอกรักมึง แล้วทำไมมึงไม่แหกตาดูว่าไอ้บอสทำอะไรให้มึงบ้าง มึงเรียนไม่ทันมันก็คอยติวให้ รายงานมันก็ช่วยมึงทำตลอด ใกล้สอบมันก็จัดตารางสอบให้มึง มึงตกมันก็ช่วยพามึงไปแก้อีก ถ้ามึงไม่รู้ว่ามันรักมึง มึงก็ควายแล้ว.."
พีทฟังแล้วได้แต่ทำตาปริบๆ ก่อนจะออกปากเถียงอย่างดื้อดึง
"เรื่องพวกนั้นมันก็ทำให้กูตั้งแต่ไหนแล้ว ตั้งแต่ยังไม่เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ.."
"ก็นั่นไง มึงก็เลยมองข้ามไป เมื่อก่อนตอนที่คบกับเมย์กูก็เคยคิดเหมือนมึง ว่าเป็นแฟนกันก็ต้องบอกรักกัน ต้องหึงกัน ต้องไปเที่ยวด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกันทุกวัน แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่ามันไม่ใช่ มึงลองถามตัวเองบ้างซิว่าเคยเป็นฝ่ายดูแลไอ้บอสบ้างรึเปล่า.."
"กูก็โทรหามันทุกวัน เสาร์อาทิตย์กูก็ไปหามันตลอด มีแต่มันแหละที่ไม่ค่อยจะยอมให้กูไปหา.."
"ก็ไปหามันทีไรมึงก็ตั้งใจจะไปทำแต่เรื่องหื่นๆ ไม่ก็ไปดูหนัง กินไอติม ทำอยู่แค่เนี้ยะ?..เป็นกู กูก็เบื่อ.."
"อ้าวแล้วมึงจะให้พวกกูไปทำอะไรล่ะ ชวนกันไปเกี่ยวข้าวงั้นเหรอ?.." พีทย้อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด..
"พวกมึงอาจจะเป็นเพื่อนสนิทกันนานเกินไปหน่อยล่ะมั้ง" แทนพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"แล้วไงวะ?"
"ก็มึงไม่รู้สึกเหรอว่าที่พวกมึงทำๆกันอยู่เนี่ย มันไม่ต่างจากก่อนหน้าที่พวกมึงจะมาเป็นแฟนกันเท่าไหร่ บางทีไอ้บอสมันอาจจะเห็นมึงเป็นเหมือนเพื่อนมากกว่าล่ะมั้ง.."
"เอากันไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้วเนี่ยนะ.." พีทพูดด้วยน้ำเสียงเพลียๆ..
แทนใช้มือข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลเดาะลูกบาสเล่นเบาๆแก้เซ็ง ก่อนจะอธิบายให้เพื่อนรักฟังอย่างอดทน
"ก็แล้วไงล่ะ ถึงจะมีอะไรกัน แต่ที่มึงทำๆอยู่ ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ ความรักมันต้องมีอย่างอื่นอีกเว้ย! ถามจริงๆ มึงเคยคิดบ้างไหมว่าเรียนจบแล้วมึงจะไปเรียนต่อที่ไหน แล้วไอ้บอสจะไปเรียนต่อที่ไหน แล้วเรื่องของพวกมึงจะเป็นยังไงต่อไป...อีกสิบปี ยี่สิบปีพวกมึงยังจะคบกันอยุ่อีกมั้ย?"
พีทเกาหัวยิก นึกไม่ถึงว่าจะได้ฟังอะไรแบบนี้จากปากแทน.. "มึงคิดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ?"
"อือ..ก็พึ่งจะมาคิดตอนคบกับจอมนี่แหละ.." แทนยอมรับตามตรง อยู่ๆหน้าเข้มๆก็มีสีเรื่อตรงแก้มขึ้นมาเฉยๆ.. "ถ้ามึงอยากจะคบกับใครนานๆมึงก็คิดไปเรื่อยแหละ อย่างน้อยกูก็อยากจะทำให้มันดีที่สุด.."
ราวกับว่าคำพูดของแทนจะสะกิดอะไรบางอย่างในใจพีท เจ้าตัวนั่งบนเต๊ะเก่าๆที่มีฝุ่นเขรอะอยู่เงียบๆ ในขณะที่แทนเลี้ยงลูกบาสให้กระดอนจากพื้นสู่มือเล่นเบาๆทั้งที่สายตามองเหม่อไปบนผนังที่ว่างเปล่า ต่างฝ่ายต่างครุ่นคิดเรื่องของตัวเอง ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมภายในห้องเล็กๆที่อับทึบนั้น..
แล้วอยู่ๆ พีทก็กระโดดผลุงลงจากโต๊ะ ตะโกนลั่นห้องเล็กๆด้วยน้ำเสียงเหมือนคนที่พึ่งมองเห็นทางสว่าง "กูคิดออกแล้ว! ขอบใจมึงมากไอ้แทน.."
แทนขมวดคิ้วเข้ม สีหน้างุนงง.. "คิดอะไรของมึงวะ กูยังไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย.."
"กูคิดออกแล้วว่ากูจะทำยังไงต่อไปกับไอ้บอส..แต่ตอนนี้ กูต้องง้อมันก่อนด้วยวิธีที่เป็นตัวกูที่สุด.."
"วิธีอะไรของมึงวะ..?"
พีทยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ใบหน้าหล่อเหลาดูชั่วร้ายขึ้นมาทันตา
"วิธีง้อที่เป็นตัวกูที่สุด ก็ปล้ำไง..."
หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ (อ่าน 424883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก