หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[bixzz]

  เชื่อมโยงเรื่องได้เยี่ยมมากครับ
...แต่...ต้องรออีกหลายวันแนะ กว่าจะได้อ่าน
ใจจดใจจ่ออยากจะรู้เรื่องต่อมากๆๆๆๆๆ เลยครับเนี่ย

  ยังไงก็ขอร้องให้สงสารคนอ่านด้วยนะครับ อย่าทำให้เศร้ามากนะครับ
อ่านแค่นี้ก็จิตตกแล้ว

[thboy_t]

คู่ผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์นี่อ่านแล้วมีความสุขทุกครั้งจริงๆครับ

ขอบคุณที่มาต่อนะครับ

[DEMON3132]

ต้องรอลุ้นเรื่องแบงค์ถึงวันที่ 26 เลยเหรอ จิตตกมากมาย
แต่เชื่อว่า รักแท้ต้องมีปาฏิหารย์แน่นอนเลย ขอความกรุณา
อย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านเลยนะน้อง anocha ...

[premkoe]

แบงค์

ยังไงกัน

สงสารคิมมากกกกก

[krappom]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
กำลังจุ๊บุ จุ๊บุกันอยู่ดีๆ
กลายเป็นโซแสรดดดดดดดดดซะงั้น
 

[nartch]

^
จิ้มป้าข้างบน ... ช้าไปป่ะ เค้าลงมาตั้งหลายวันละเพิ่งมาคร่ำครวญ 

[McDeliVery]

เล่นเอาจิตตกไปตาม ๆ กัน

เเบบนี้เค้าเรียกทรมานคนอ่านนะค๊าบ 



ป.ล. พี่เป็ดออกหนังสือใหม่ละนี่ครับ รู้สึกว่าจะชื่อ "เพราะ...รัก"

ว่าเเล้วก็ไปสอยมาโดยด่วน!

[HydrA]

ตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนทัน อ่านแบบไหลรื่นมากเลยค่ะ ชอบจัง ชอบทุกคู่เลยด้วย อ่านแล้วแบบไม่อยากหยุดอ่านเลย ชอบๆๆๆ แล้ววันนี้จะมามั๊ยอ่ะค่ะ

[K2KARN]

เข้ามารอคอยด้วยความคิดถึงน้องคิม
อย่าให้มีเรื่องอะไรมากมายเลยนะ ชอบคู่นี้มากๆ 

[anocha]

กองเข้มทอดตามองคิมหันต์ด้วยความรู้สึกหดหู่ปนเวทนา    เด็กหนุ่มนั่งชันเข่าอยู่กับพื้น    หลังพิงผนัง  ห่างจากประตูห้องไอซียูเพียงไม่กี่ก้าว  ซบหน้าอยู่กับท่อนแขนของตัวเองอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานโดยไม่สนใจผู้คนรอบตัวที่มองมาอย่างแปลกใจ

คิมซุกตัวอยู่เงียบๆอย่างนั้นเป็นเวลานานหลายชั่วโมง...  เงียบ..จนน่ากลัว...

สองครั้งที่คิมขยับตัว  ก็คือตอนที่บุรุษพยาบาลจะพาตัวไปทำแผล  เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาอาละวาดจนทุกคนยอมแพ้  ล่าถอยไปในที่สุด  
อาคมนั้นงัดทั้งไม้อ่อนก็แล้ว ไม้แข็งก็แล้ว  เพื่อจะลากลูกชายคนเดียวไปทำแผลให้ได้  แต่คิมหันต์ยังคงดึงดันที่จะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนั้น   จนในที่สุด ผู้เป็นพ่อต้องยอมถอดใจ    ได้แต่ปล่อยให้คิมหันต์นั่งคู้ตัวอยู่อย่างนั้นตามลำพัง..

อาคมพ่อของคิมหันเดินพล่านไปมาหน้าห้องไอซียูด้วยสีหน้าร้อนรน.. หลายชั่วโมงแล้วที่เด็กคนนั้นถูกพาตัวเข้าห้องไอซียู  หนุ่มใหญ่ลอบมองพ่อแม่ของเด็กคนนั้นที่กำลังยืนปลอบใจกันอยู่อีกมุมหนึ่งด้วยสีหน้าเป็นกังวล..  

ห่างออกไปอีกไม่ไกลนัก  อาจารย์สาวใหญ่นั่งอยู่ที่เก้าอี้สำหรับญาติผู้ป่วยหน้าห้องไอซียูด้วยสีหน้ากระวนกระวาย     ผู้กองเข้มเห็นเธอหยิบผ้าเช็ดหน้าแตะที่หัวตาเป็นระยะๆ  สลับกับการชะเง้อมองหน้าประตูห้องที่ยังคงนิ่งสนิท.. ชายหนุ่มตัดสินใจดึงพ่อของคิมหันต์ไปอีกทางหนึ่งเพื่อหาปรึกษากันเงียบๆ..เพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศกดดันไปมากกว่านี้..
 

" แล้วทางคู่กรณีว่ายังไงบ้างครับพี่.." ผู้กองเข้มกระซิบเสียงทุ้มต่ำ คอยสังเกตอากัปกิริยาของคิมเป็นระยะ

อาคมถอนหายใจยาว สีหน้าเคร่งเครียดทำให้เจ้าตัวแก่ลงไปหลายปีในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง

 "ก็บอกว่าจะรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมด แต่ให้เรายอมความ อย่าเอาเรื่อง ก็แค่นั้น.."

ผู้กองเข้มส่ายหน้า "ยอมความกันไม่ได้หรอกครับพี่..มันเป็นคดีอาญา ที่สำคัญมันไม่ใช่คดีทะเลาะวิวาทธรรมดา   เล่นพกอาวุธมาแบบนี้ ข้อหาหนักถึงพยายามฆ่าล่ะครับ"


"พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ เพราะทางโน้นเขาก็เอาเรื่องที่ไอ้เจ้าคิมมันยกพวกไปกระทืบเขามาขู่เหมือนกัน...ให้ถือว่าเจ๊ากันไป.." อาคมพูดด้วยท่าทางหนักใจ



"เจ๊ากันไม่ได้หรอกครับพี่ เด็กคนนั้นอาการสาหัส ยังอยู่ในไอซียูอยู่เลย.." ผู้กองเข้มมองไปทางคู่สามีภรรยาที่ยังคงยืนปลอบใจกันเงียบๆอีกมุมหนึ่ง  
"แล้วพ่อแม่เด็กคนนั้นว่าไงครับ.."


"พี่จะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกะเค้าวะ..ไอ้คิมมันก่อเรื่องจนลูกเค้าเจ็บต้องนอนห้องไอซียูแบบนี้... " อาคมพูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ  "เห็นว่าเป็นเด็กเรียนเก่งด้วย ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอาตัวมาเสี่ยงช่วยไอ้เจ้าคิมแบบนั้น.."
 
ผู้กองเข้มไม่ตอบ...ปรายตาดมองคิมหันต์แล้วถอนใจเฮือกใหญ่ ท่าทีหม่นไหม้ของคิมหันต์บอกให้รู้ชัดเจนว่า   เด็กหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ในไอซียูนั้นต้องมีผูกพันกับคิมหันต์อย่างลึกซึ้งแน่นอน..บางที อาจจะมากกว่าที่ใครจะจินตนาการออกด้วยซ้ำ...


"ถึงยังไงผมก็คงต้องไปคุยกับตำรวจเจ้าของคดี... พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องเจ้าคิมนะครับ หลานผม ผมไม่ยอมให้ใครมาเอาเรื่องหรอก.."


"ฝากเอ็งด้วยแล้วกัน พี่เป็นพ่อมันแท้ๆ แต่ดันทำอะไรไม่ได้เลยว่ะ.." อาคมพูดด้วยสีหน้าละอายใจ  ก่อนจะหันไปมองลูกชายคนเดียวที่ยังคงนั่งซุกหน้าอยู่อย่างนั้น


"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับพี่..  ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป..ผมว่ายังไงหาทางเกลี้ยกล่อมให้เจ้าคิมไปทำแผลก่อนแล้วกัน "


"คงยากว่ะ.. ไอ้นี่มันรั้น มันคงไม่ยอมไปไหนจนกว่าจะรู้ว่าเพื่อนปลอดภัยนั่นแหละ " อาคมมองลุกชายอย่างหนักใจ คิมยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม เลือดเปรอะเสื้อนักเรียนเป็นด่างดวง.. แต่ดูเหมือนเจ้าตัวไม่แยแสกับบาดแผลเลยแม้แต่น้อย

"คิมมันไม่ค่อยมีเพื่อนที่โรงเรียน  มันเคยพาเด็กคนนี้ไปเที่ยวบ้านด้วย คงจะสนิทกันมาก..ท่าทางก็เป็นเด็กดี ไม่น่าต้องมารับเคราะห์เลย.."


ผู้กองเข้มนิ่งฟัง.. คิดในใจว่าถ้าคนที่ตัวเองรักต้องตกอยู่ในห้วงความเป็นความตาย สภาพของตัวเองคงไม่ต่างอะไรจากคิมหันต์  ชายหนุ่มมองเลยไปยังคู่สามีภรรยาที่ยืนปลอบใจกันอยู่อีกมุมหนึ่ง  ไม่กล้าคาดเดาว่า   จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรื่องเลวร้ายยิ่งไปกว่านั้น  

"แล้ว..หมอว่าไงบ้างพี่ เรื่องอาการของเด็กคนนั้น.."

"ยังไม่รู้สึกตัวเลย  หมอยังไม่รับรองความปลอดภัย ต้องอยู่ในห้องไอซียูไปก่อน.." อาคมพูดแล้วหยุดไปชั่วครู่ เหมือนกับไม่กล้าพูดต่อให้จบประโยค..ใบหน้าเข้มสลดลง ก่อนที่จะเหลือบมองดูคิมด้วยท่าทางปริวิตก " ถ้าเกิดเด็กคนนั้นเกิดเป็นอะไรขึ้นมา..พี่คงไม่รู้จะสู้หน้าพ่อแม่เค้ายังไง.. "

ผู้กองเข้มถอนหายใจยาว.. บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความหดหู่และหม่นมอง..

กระนั้น ผู้กองหนุ่มก็รับรู้ได้ด้วยความรู้สึกว่า ทุกคนในที่นั้นต่างกำลังภาวนาอย่างเดียวกัน..  ขอให้หนุ่มน้อยที่กำลังนอนเจ็บอยู่ในห้องไอซียูปลอดภัย..
 
 
 

 

[anocha]

คิมหันต์ยังคงซบหน้าอยู่อย่างนั้น..ไม่ต้องการรับรู้สิ่งใด..
 
กลิ่นคาวเลือดและยาฆ่าเชื้อฉุนกึกแสบจมูกลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ..

เสียงฝีเท้าขวักไขว่ ร้อนรนรอบตัว...

เด็กหนุ่มคลับคล้ายว่าได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า...


แต่....


ไม่มีความหมายอะไรเลยแม้แต่น้อย..





คิมหันต์พยายามข่มตาลง...


หัวใจที่บอบช้ำ...จมดิ่งอยู่ในห้วงความทุกข์ทรมานสาหัสสากรรจ์...

เจ็บ...แทบขาดใจ...

เจ็บ..จนหัวใจแทบจะหยุดเต้นลงในนาทีใดนาทีหนึ่ง..

สิ่งเดียวที่ยังเหนี่ยวรั้งให้หัวใจยังคงเต้นอยู่ได้...

คือลมหายใจ..

ของคนรัก..

ที่นอนเจ็บอยู่อีกด้านหนึ่งของกำแพง...

คิมหันต์กำลังภาวนาด้วยความหวัง...

ขอเพียงแต่..

ขอเพียงแต่ให้แบ็งค์ปลอดภัย..

เทียงเท่านั้น..

คิมหันต์ก็ยินดีแลกกับทุกอย่างที่มี..

แม้แต่..

ชีวิต..




คิมหันต์ยังคงนั่งภาวนาอยู่อย่างนั้น..
 
ทั้งที่หัวใจจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดทุกขณะ...

 เวลาแต่ละนาทีดูจะช้าลงทุกที..

นาน..ราวกับว่าพรุ่งนี้เช้าจะไม่มีวันมาถึง..

ความกลัวที่ห่อหุ้มหัวใจนั้นออกแรงบีบคั้นจนแทบจะหายใจไม่ออก...เหมือนหัวใจจะแหลกยับอยู่ในอก...



คิมหันต์รู้สึกตัวว่ามีใครคนหนึ่งเดินมาทรุดนั่งใกล้ๆ.. เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ...


ความรู้สึกผิดจู่โจมเข้ามาในหัวใจ   เมื่อพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นกำลังจ้องมองกลับมาอย่างอ่อนโยนอย่างที่เจ้าตัวไม่ควรได้รับ..

แม้ดวงตาคู่นั้นจะยังคงเศร้าหมอง..แต่ก็แฝงความอบอุ่นอย่างน่าประหลาด..

คิมรู้ได้ในทันที ว่าแบ็งค์ได้ดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่นนี้มาจากใคร...

ผู้หญิงคนนั้น..ค่อยๆวางมือลงบนบ่าคิมหันต์อย่างอ่อนโยน..

อ่อนโยนจนคิมหันต์รู้สึกละอายแก่ใจ..

ความอ่อนโยนนั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดท่วมท้นยิ่งกว่าถ้อยคำเกรี้ยวกราดด่าทอเป็นร้อยเท่า  

เด็กหนุ่มหลบตาเธอ  ดวงตาที่เตือนให้นึกถึงคนที่เจ้าตัวรักสุดหัวใจ...

คิมหันต์เห็นเธอพยายามยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สะกดไม่ให้สั่นเครือ..

"น้าชื่ออรจ้ะ เป็นแม่ของแบ็งค์.. หนูเป็นเพื่อนของแบ็งค์ใช่มั้ยลูก.."

คิมพยักหน้า.. พูดไม่ออก.. เนื้อตัวสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้...

"ไม่ต้องห่วงแบ็งค์นะลูก..น้าเชื่อว่าแบ็งค์จะต้องไม่เป็นไร.." ปลายเสียงของเธอยังคงสั่นน้อยๆ แต่ดวงตานั้นเข้มแข็งขึ้นเมื่อเธอพูดถึงลูกชายของเธอ

"แต่น้าว่าตอนนี้ หนูไปทำแผลก่อนดีกว่ามั้ย.."

 
ภาพคนตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน..เมื่อหยดน้ำร้อนๆคลอเต็มเบ้าตา..

มีถ้อยคำมากมายที่คิมหันต์อยากจะพูดกับเธอ  เด็กหนุ่มพยายามควบคุมริมฝีปากที่สั่นระริก

คำพูดจุกแน่นอยู่ในลำคอ.. จนเจ้าตัวเค้นมันออกมาอย่างยากลำบาก..

"ผะ..ผม ขอ..โทษ.."

คิมหันต์พูดได้เพียงเท่านั้น น้ำตาเม็ดโตๆก็ร่วงออกมาจากดวงตาอย่างสุดกลั้น..


ผู้หญิงคนนั้นดึงตัวคิมเข้าไปกอด..กอดไว้แน่นเหมือนเป็นลูกชายของเธอเอง.. ร่างสูงใหญ่เกินวัยของคิมสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุมได้
เธอเอามือลูบหลังคิมหันต์เหมือนกำลังปลอบโยนเด็กน้อยขี้แยคนหนึ่งในอ้อมกอด... ที่สุด..ความเข้มแข็งทั้งมวลก็พังทลายลง..

คิมหันต์ร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมกอดเธออย่างนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน..

[nartch]

สงสารทั้งสองคนเลย...คนนึงก็เจ็บที่กาย อีกคนก็เจ็บที่ใจ

ตอนแรกก็แค่เศร้าๆ แต่อีกตอนที่ตัวหนังสือสีน้ำเงินน่ะ...

[lune]

 
 สงสารคิม
 แต่ แบงค์ คงไม่เป็นไร
 แต่ได้รู้จัก พ่อแม่แล้วเนอะ
 

[j4c9y]

เศร้าครับ

ภาวนาให้แบงค์หายด้วยนะครับ

คิมสู้ๆ

[wan]

อารมณ์ที่คล้อยตาม กับตัวหนังสือ มันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของคิม

ความเข้มแข็งที่ซ่อนไว้ มันถูกพังทลายด้วยความ อ่อนโยน รัก เมตตา

ของผู้เป็นแม่ของคนรัก

มารอลุ้นช่วงแบงค์ฟื้นดีกว่า รับรองว่า คุณ anocha ไม่ใจร้ายหรอก 

+1 ให้เป็นการขอบคุณ ( ล่วงหน้า )

[anocha]

บังเอิญพึ่งคุยกะเพื่อนที่เป็นหมอมา..ก็เลยพึ่งรู้ว่าเนื้อเรื่องตรงนี้มี mistake นิดหน่อย แหะ แหะ (ขออภัยก้าบ)

(อันที่จริงตั้งแต่เขียนมาก็ผิดหลายจุดแหละ อย่าถือสากันเลยเนาะ  )  ตอนต่อไปก็จะเป็นตอนของพีท-กะบอสนะครับ


ขอแจ้งข่าวนิดนึงนะครับ พอดีว่าช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว คนเขียนอาจจะอัพนิยายได้ไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน(ขายแบบเรียนง่ะ ก็วุ่นแบบนี้แหละ)
 แต่อย่างน้อยก็จะพยายามลงอาทิตย์ละครั้งนะครับ.. หวั่นใจเหมือนกันว่าคนอ่านอาจจะอ่านเรื่องได้ไม่ปะติดปะต่อ ก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าละกันครับ

ขอบคุณนะครับสำหรับทุกๆกำลังใจ เพลงที่เอามาฝากเพราะมั้ยครับ ถ้าชอบจะหามาให้ฟังอีก แบบว่าตอนเด็กๆชอบฟังเพลงอ่ะ..

ถ้ามีคนชวนคุยเรื่องเพลงจะปลื้มมาก สำหรับคืนนี้ ฝันดีครับ

[K2KARN]

คิมมมมมมมม !
ทุกอย่างต้องแก้ไขได้ แบงค์เป็นห่วงคิมนะ
ถ้ารู้สึกผิดก็ไมต้องทำอีก !



ตอนนี้ขอให้แบงค์ปลอดภัย 

[┗◎┗◎]

 

[gboy]

 
ถ้าแบงค์ไม่กลับมา
จะเลิกอ่านเลย

[badcow]

ขอบคุณนะค้าบมาต่อแล้ว ขอให้แบงค์หายเถอะนะครับ ขอร้อง
ตั้งตารอตอนหน้า พีท กะ บอส จะลงอาทิตย์ ละครั้ง เดือนละครั้ง ก็จะรออ่าน ..
...ขอแค่ พีท กะ บอส ต้องดีกัน / แบงค์ต้องหายดี / จอม+แทน ผู้กองเข้ม+เบนซ์ ก็ได้กันซะที เข้าใจนะครับ  
ขอบคุณครับ เค้าป่าวขู่นะ 55555

[InLuSt]

มาแปะครับ
อ่านจบไปสามเรื่อง
ชอบสำนวนคุณ anocha จังแหะ

[Junrai_Hyper™]

แอรยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

ทำไมซื้อหวยไม่ถูกฟร่ะ

เด่วปัดกดลบคะแนคนแต่งซะนี้

คุณใจร้ายมากเลยรู้ม่ะ

บีบหัวใจสุดๆ

ชิส์

 

[panpan]

เขียนเก่งมากเลยอ่ะ  ตอนนี้สะเทือนใจมาก

[RAKDEK_KA]

    ทำเราน้ำตาล่วงเลยง่ะ

[kungyung]

  เศร้าง่ะ

[sek-sy]

ขอให้แบงค์อย่าเป็นไรเลย
สงสารคิมจัง และแบงค์ด้วยที่ต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้
เป็นกำลังให้พื้นคืนเป็นแบงค์คนเดิม

รักคนทุกคนเรื่อง รวมทั้งคนแต่ง

[HydrA]

ไม่เป็นอะไรหรอกต้องไม่เป็นอะไร แบงค์ต้องปลอดภัย การรอคอยอยู่หน้าห้องแบบนี้มันช่างทรมานจริงๆเลยอ่ะ โอยกดดัน

[McDeliVery]

ตอนที่คิมร้องไห้กับเเม่ของเเบงค์

เล่นเอาน้ำตาซึมเลย

 

[blackberry2214]

เขียนเก่งมากครับ

ชื่นชม

เขียนได้บีบหัวใจมากๆ T___________T

หวังว่าแบ๊งค์คงไม่เปนไร

ตอนแรกๆ ที่อ่านซีรีส์นี้ ชอบคิมน้อยที่สุด

เห็นว่าใช้แต่อารมณ์

แต่พออ่านๆ ไป ก็รู้สึกได้ ว่าบางที ตัวเราเองเนี่ยแหละ ก็เปนแบบคิมเหมือนกัน

เรื่องนี้ให้อะไรมากกว่าความสนุกครับ ^____^

[mist]