หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[premkoe]

ชอบจังงงง

รีบๆ มาต่อนะคับ

กิกิ

[Cha Ris Ma]

  แผนพีท กว่าแทนจะทำได้ น่ารักจริงๆ เสาร์นี้ขอให้สมหวัง

[SoN]

^^

[wan]

เล่าเรื่องนี้ จอมเปิดทางให้แทน หรือเปล่าน้า

วันเสาร์คงได้รู้ ว่าแทนจะทำสำเร็จหรือไม่

+1 ให้คุณ anocha  เช่นเคย

[Donpopper]

จอมจะน่ารักมากไปแล้ว

[aa_mm]

น่ารักจังเลยยยยยยยยย คู่เนี๊ย 

[dahlia]

คุณ anocha เป็นคนที่แต่งเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ มัธยม ได้น่ารักดีนะ ถ่ายทอดออกมาได้เป็นธรรมชาติดีอะ

ชอบๆๆ 

[McDeliVery]

ระวัง เเทนจะผิดเเผน

กลายเป็นเเทนเสียตัวให้จอม

 

[a_tapha]

สั้นมาก

แต่ก็น่าร้ากกกกกกกกกกก

 

[K2KARN]

น่ารักหมดเลย
แต่ชอบคู่คิม อย่าให้มีไรเกิดขึ้นเลย

[White..BroccO]

ลุ้นๆๆ 

[stupidchild]

แร้วจะรอนะจ๊ะ
 

[M@nfaNG]

ยังหาคู่ของปากไม่เจอเลยอ่ะ

[Vesi]

แทน-จอม หวานมากกกกกก
ขอให้พวกหนูสมหวังกันเร็วๆ นะจ๊ะ 

[RAKDEK_KA]

    เรื่องเล่าน่ารักเชียว  แต่เหมือนเคยอ่าน 

[Dee^daY]

ไม่อยู่หลายวัน  ตามมาอ่านทันจนได้

[anocha]

คิมโผล่เข้าไปในห้องเรียนก่อนเวลาเริ่มเรียนคาบแรกเพียงสิบนาที เด็กหนุ่มเดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะของตัวเองท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นและเสียงซุบซิบไล่หลัง เพราะบนใบหน้าคิมมีรอยฟกช้ำหลายแห่งอย่างเห็นได้ชัด   และที่หางคิ้วซ้ายก็มีพลาสเตอร์ยาแปะเป็นทางยาวลากไปจนเกือบถึงขมับ

กระนั้นก็ดูเหมือนว่าคิมหันต์จะไม่แยแสกับบาดแผลบนหน้าตัวเองเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ รู้สึกปวดใจที่คนนั่งข้างตัวไม่หันมามองเลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั่งกระสับกระส่ายอยู่ครู่เดียว คิมก็สะกิดแบ็งค์ที่ข้อศอกเบาๆ   พูดด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเพราะมีความผิดติดตัวอยู่หลายกระทง

"มรึงหายโกรธกรูรึยังอ่ะ.."

แบ็งค์ไม่ตอบ แต่กลับย้อนถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ   "หน้ามรึงไปโดนอะไรมา.."


"ก็..ซ้อมมวยไง.." คิมตอบด้วยท่าทีอึกอัก ยากเหลือเกินที่จะโกหกเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นได้..


แบ็งค์หรี่ตา เฃ้นมองหน้าคิม ก่อนจะเอามือจิ้มตรงรอยช้ำจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง "มรึงจะโกหกกรูทำไมเนี่ย.."

"เปล่า..กรูซ้อมมวยจริงๆ" คิมทำท่าอึกอัก ก้มหน้ามองพื้นเพื่อหลบสายตาคู่นั้น
 
"ถ้ามรึงอยากโกหกกรูก็ตามใจ..เอาไว้วันหลังกรูจะหาเรื่องมาโกหกมรึงบ้าง มรึงจะได้รู้ว่ากรูรู้สึกยังไง.." แบ็งค์ย้อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มีผลทำให้อีกฝ่ายนิ่งงัน..

"กรูขอโทษ.."

แบ็งค์มองหน้าอีกฝ่ายเต็มสองตา.."กรูไม่รู้ว่าสองสามวันนี้มรึงเป็นอะไร ถ้ามรึงไม่อยากบอก กรูก็จะไม่ถาม แต่กรูอยากให้มรึงรู้ว่ากรูเป็นห่วงมรึง เข้าใจมั้ย.."

 
คิมอึ้ง..นานแล้วที่ไม่ได้ยินคำว่าเป็นห่วงหลุดอกมาจากปากใคร..ถ้อยคำสั้นๆที่ทำให้เต็มตื้นขึ้นมาในอกทุกครั้งที่ได้ยิน...


"กรูมันงี่เง่า ชอบทำเรื่องโง่ๆ มรึงก็รู้.."
 
"แล้วไง?.."


คิมหลบตา..พูดด้วยน้ำเสียงห้าวลึก.. "เมื่อวานนี้มรึงปิดมือถือหนีกรู..ไม่ยอมให้กรูไปเจอหน้า มรึงรู้มั้ยว่ากรูคิดมากแค่ไหน.."


"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแผลบนหน้ามรึง.."


"กูก็เลยไปกินเบียร์กับเพื่อน แล้วก็พอดีมีเรื่องนิดหน่อย..แค่นี้แหละ"   คิมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่อยากให้คนฟังต้องเป็นกังวลมากไปกว่าเดิม..

 
แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่    "แค่เนี้ยนะที่มรึงไปกินเบียร์....กรูไม่ได้ปิดมือถือหนีมรึง..กรูปิดมือถือหนีไอ้ เอ๊ย! พี่เป็นหนึ่ง.."


คิมทำท่าโล่งอก   "ก็ตอนที่กรูโทรเข้าเบอร์บ้าน มรึงไม่ยอมบอกกรูนี่ กรูก็เลยคิดว่ามรึงโกรธกรู.."


"ตอนนั้นพ่อกับแม่กรูอยู่แถวนั้น กรูไม่สะดวกคุย" แบ็งค์อธิบาย "แต่กรูก็โกรธมรึงจริงๆนั่นแหละ.."


"กรูขอโทษ..."
 
"คิม..มรึงเป็นอะไร มรึงก็บอกกรูมาดิ.. อยู่ๆมรึงก็ทะเลาะกับอาจารย์ประภาศรี อยู่ๆมรึงก็เดินออกจากห้องเรียน มีอะไรก็ไม่บอก หรือมรึงไม่เชื่อใจกรูแล้ว "


"กรูไม่ได้ไม่เชื่อใจมรึงง..แต่..กรูไม่อยากให้มรึงคิดว่ากรูงี่เง่า."

"สายไปแล้วคิม กรูก็คิดว่ามรึงงี่เง่ามาตลอดแหละ.."

"กรูรู้..กรูมันงี่เง่า.."

"เออ...รู้ก็ดี แล้วก็รู้ไว้ซะด้วย ว่ากรูรักมรึง   รักทั้งๆกรูที่คิดว่ามรึงงี่เง่านี่แหละ..."


คิมฉีกยิ้มกว้าง..สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเจ็บแผลที่มุมปาก..


"คราวนี้มรึงบอกกรูได้รึยัง ว่าเมื่อวานนี้มรึงเป็นบ้าอะไรของมรึง.."  แบ็งค์ถามย้ำคำเดิม ก่อนที่อีกฝ่ายจะเฉไฉไปเรื่องอื่น..

"ถ้ากรูพูดไปแล้ว..มรึงจะให้อภัยให้คนงี่เง่าคนนี้ได้มั้ย.."

"มรึงก็พูดมาเร็วๆเหอะน่า..."


คิมหลบตา..พูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย.. "เมื่อวานนี้มรึงหายไปนาน..กรูหงุดหงิด ก็เลยเอาไอพ็อดขึ้นมาฟังเพลง..แล้วอาจารย์ประภาศรีก็เลยด่ากรู กรูรำคาญก็เลยเดินออกจากห้องเรียนไปตามหามรึง แค่นี้แหละ.."

แบ็งค์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง  .. "มรึงก็รู้นี่ ว่ากรูไปไหน ทำไมต้องหงุดหงิดด้วย.."


คิมหัวเราะขื่นๆในลำคอ  ก้มหน้าก้มตาพูดเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำผิด  "ก็บอกแล้วไงว่ากรูมันงี่เง่า.. กรู..ไม่ชอบเวลาที่อยู่คนเดียว กรูไม่ชอบเวลาที่กรูไม่เห็นหน้ามรึง..ยิ่งตอนที่ไอ้เป็นหนึ่งมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆมรึง  กรูก็ยิ่งหงุดหงิด.." .

แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่    "เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วนี่ไง..แล้วเมื่อวาน กรูก็ไปแค่แป๊บเดียวเอง มรึงก็เห็น"


"กรูรู้  แต่มันไม่พอ..กรูไม่รู้ว่ากรูเป็นบ้าอะไร  ยิ่งอยู่ใกล้มรึงมากเท่าไหร่ กรูก็ยิ่งต้องการมรึงมากขึ้นเรื่อยๆ  กรูไม่อยากให้มรึงอยู่ใกล้ใคร กรูรู้ว่ากรูเห็นแก่ตัว..แต่กรูห้ามใจตัวเองไม่ได้  ยิ่งเมื่อวานมรึงไม่พูดกับกรู กรูก็ยิ่งใจคอไม่ดี มรึงรู้มั้ย?  กรูกลัวมรึงไม่รักกรู กลัวมรึงจะทิ้งกรู   ถ้ามรึงไม่รักกรูแล้ว..กรูจะอยู่ยังไง.."


คนที่ปกติจะพูดน้อยกลับออกปากพรั่งพรูความในใจยาวเหยียด  ไหล่กว้างห่อลู่ลงเหมือนเด็กขี้ขลาดที่ขดซุกตัวใต้ผ้าห่มในคืนฟ้าคะนอง.. ไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มก้าวร้าวที่เดินกระทืบเท้าออกจากห้องเรียนเมื่อวานนี้เลยแม้แต่น้อย..
 
แบ็งค์ถอนใจ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  "มรึงก็รู้ว่ากรูรักมรึง...มรึงจะคิดมากทำไมวะ?"

"กรูรู้  แต่กรูห้ามตัวเองไม่ได้.." คิมสารภาพ .. รู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าเหลือกำลัง

"กรูไม่อยากให้มรึงเป็นแบบนี้..คิม   มรึงไม่เชื่อใจกรูรึไง.."


"กรูก็ไม่อยาก.. กรูรู้ว่าบางทีมันทำให้มรึงลำบากใจที่กรูทำตัวแย่ๆ .."


"ไม่ใช่อย่างนั้น.." แบ็งถ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ "กรูไม่เคยลำบากใจ กรูแค่เป็นห่วงมรึง เวลาที่มรึงใช้แต่อารมณ์ มรึงชอบทำให้ตัวเองเดือดร้อนทุกที.. "

"มรึงก็อย่าไปไหนสิ..  ถ้ามีมรึงอยู่ด้วย กรูสัญญาว่าจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก.." คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน  แบ็งค์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดช้าๆเหมือนกำลังชั่งใจทุกคำพูด..

"คิม..ถ้าวันไหนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน กรูก็อยากให้มรึงดูแลตัวเองดีๆ.."


"กรูไม่ยอมให้มรึงไปไหนทั้งนั้น.." คิมย้อนเสียงกร้าว...


"ใครจะไปรู้อนาคต อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ.." แบ็งค์พูดเนือยๆ แต่แววตาดูจริงจัง "กรูไม่เคยขออะไรมรึงเลย แต่ตอนนี้. กรูอยากให้มรึงรู้ว่า
คนที่รักมรึงกำลังร้องไม่ให้มรึงมีเรื่องมีราวอีก  มรึงจะทำให้กรูได้มั้ย...  ขอให้มรึงต่อยคนแค่ตอนที่อยู่บนเวทีมวย มรึงจะทำให้กรูได้รึเปล่า.."


คิมนิ่ง... น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้บาดแผลที่ยังแปลบลึกในอกบรรเทาลงอย่างน่าประหลาด..


"แล้วกรูก็ไม่อยากให้มรึงมีเรื่องกับอาจารย์อีก ไม่ว่าคนไหน มรึงไม่ต้องตั้งใจเรียนมากก็ได้..แค่อย่าทำตัวก้าวร้าว..แค่นี้ได้มั้ย.."


"กรูจะปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้..เพื่อมรึง.."   คิมพูดเสียงหนักแน่น สบตาแบ็งค์อย่างมีความหมาย


"ไม่ต้องทำเพื่อกรูหรอก..ทำเพื่อตัวเองเหอะ.."


คิมหัวเราะเนือยๆ..ตามองออกไปนอกห้อง..   "ถ้าไม่ทำเพื่อมรึง ชีวิตกรูก็ไม่มีความหมายอะไร.."


คำพูดนั้นทำให้แบ็งค์ถอนใจทุกทีที่ได้ยิน  "เมื่อไหร่มรึงจะเลิกคิดแบบนี้ซะทีวะ..?  มรึงยังมีคนที่รักมรึงอีกตั้งเยอะ..


"แต่ไม่มีใครมีความหมายสำหรับกรู นอกจากมรึง" คิมพูดอย่างดึงดัน  "มรึงเป็นคนแรกที่ทำให้กรูรู้สึกว่าชีวิตกรูมีค่า มีคนรัก มีคนสนใจ..ถ้ามรึงไม่รักกรูแล้ว หรือถ้าเราต้องแยกจากกัน ชีวิตกรูก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิม.."



แบ็งค์มองหน้าคิม พูดช้าๆแต่ชัดเจน.. "ถ้ามันเป็นแบบนั้น กรูก็คงเสียใจมาก มรึงสัญญากับกรูก่อน..ไม่ว่าจะมีกรูหรือไม่มีกรู มรึงจะดูแลตัวเองให้ดีๆ มรึงทำให้กรูได้มั้ย..."



 

[MCMLXXIX]

เหอะๆ อย่าบอกว่าคนเขียนขี้เกียจเขียน เลยจะให้แบงค์ตายนะครับ 

[anocha]

คิมหันต์ทำตัวสงบเสงี่ยมตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเลิกเรียน   แม้ว่าจะต้องเผชิญกับเรื่องเครียดแทบจะตลอดทั้งวัน อันเป็นผลจากการที่เจ้าตัวแผงฤทธิไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
แต่ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะยอมก้มหน้ายอมรับสภาพนั้นแต่โดยดี  คิมถูกโค้ชตำหนิอย่างรุนแรงเพราะบาดแผลที่ได้จากการชกต่อยทำให้เจ้าตัวต้องงดซ้อมไปหลายวันเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัว ซ้ำยังถูกเรียกตัวเข้าห้องปกครองโทษฐานที่เดินกระทืบเท้าออกจากห้องเรียนต่อหน้าอาจารย์ประจำวิชา..

แต่กระนั้น เจ้าตัวก็ไม่ปริปากบ่นหรือแสดงท่าทีขัดเคืองแม้แต่น้อยตามสัญญาที่ให้ไว้กับแบ็งค์...   ช่วงเวลาหดหู่ยาวนานดูจะผ่านไปได้ง่ายๆเมื่อมีคนคอยให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง...  แม้แต่บาดแผลที่ยังระบมอยู่ก็ไม่ทำให้คิมเดือดร้อนใจเลยแม้แต่น้อย..

ระหว่างเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน  คิมเอื้อมมือไปกอดคอแบ็งค์อย่างสบายใจ  รู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องซ้อมมวยเหมือนทุกวัน..
 
"แบ็งค์..ไหนๆวันนี้กรูก็ไม่ต้องซ้อมแล้ว เราไปหาอะไรกินแล้วไปเที่ยวบ้านกรูกันมั้ย..?"

"อย่าเลย..กรูไม่ได้บอกแม่กรูไว้.." แบ็งค์ปฏิเสธ แต่แล้วก็รีบพูดเมื่อเห็นคนชวนทำสายตาละห้อย.. "เอางี้แล้วกัน มรึงไปเที่ยวบ้านกรูดีกว่า."

คิมหันต์ยิ้มกว้างอย่างดีใจจนรู้สึกเจ็บแผลที่มุมปาก แต่แล้วเจ้าตัวก็ทำหน้าเจื่อน เมื่อนึกถึงใบหน้าปุปะของตัวเองตอนนี้ เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
 "แล้วพ่อแม่มรึงจะชอบกรูเหรอ?.."

"ไม่ชอบก็ไม่เห็นเป็นไรนิ อย่างมากเค้าก็ปล่อยหมาในบ้านมาไล่กัดมรึงเท่านั้นเอง.."

"เฮ้ย! จริงอ่ะ..." คิมทำหน้าตกใจ.


"กรูล้อเล่น บ้านกรูเป็นร้านขนม เลี้ยงหมาไม่ได้หรอก วุ่นวาย กรูถึงต้องมาเล่นกะหมาที่โรงเรียนไง.."


"หมาที่โรงเรียนเนี่ย..มรึงหมายถึงกรูด้วยรึเปล่า.."


"เออ..รู้ตัวก็ดีนิ.."


ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเดินพ้นหน้าประตูโรงเรียน เป็นหนึ่งก็เดินรี่ตรงมาหา พลางส่งยิ้มกว้างขวางให้แบ็งค์มาแต่ไกล.. คิมทำหน้าตึงขึ้นมาทันที


เป็นหนึ่งพาร่างสูงเพรียวเดินมาหยุดยืนตรงหน้าแบ็งค์อย่างวางท่า   แล้วพูดโดยไม่ใส่ใจว่ามีคนอื่นอยู่ตรงนั้นนอกจากแบ็งค์ ราวกับว่าไม่เห็นคิมอยู่ในสายตา....

"น้องแบ็งค์ครับ เห็นอาจารย์มัลลิกาบอกว่าแบ็งค์ยังไม่ให้คำตอบเลยเรื่องสมัครเป็นกรรมการนักเรียน.."


แบ็งค์ถอนใจ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ.. " ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สมัครอ่ะครับ.. พี่ช่วยบอกอาจารย์ให้ที.."


แม้จะมีสีหน้าขัดใจ แต่เป็นหนึ่งก็กลบเกลือนมันอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มแปลกแปร่ง  "เอ..พี่พูดเองคงไม่เหมาะ  พี่ว่าน้องแบ็งค์ไปบอกเองดีกว่ามั้ยครับ ไปพร้อมพี่ตอนนี้เลยก็ได้ เพราะพี่กำลังจะไปหาอาจารย์ที่ห้องพักครูอยู่พอดี.."

คิมทำท่าฮึดฮัด..มองเป็นหนึ่งด้วยสายตาตาดุดัน เหมือนอยากกระทืบอีกฝ่ายให้จมดิน...ในขณะที่อีกฝ่ายมองตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน รอยยิ้มเย้ยหยันผุดที่มุมปากเป็นหนึ่ง  ในขณะที่เจ้าตัวกวาดตามองรอยฟกช้ำบนใบหน้าคิม
 

แบ็งค์มองหน้าคิมกับเป็นหนึ่งกลับไปกลับมา  ตัดสินใจยุติสถานการณ์โดยเร็ว  "ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปบอกอาจารย์เอง


"กรูไปด้วย.." คิมพูดห้วนๆ ขยับตัวจะเดินตามแบ็งค์

"อย่าเลย..กรูไปแค่แป๊บเดียว.." แบ็งค์ส่ายหัว ถ้าคิมไปด้วยคงไม่แคล้วต้องถูกอาจารย์มัลลิกาซักไซ้ยาวเหยียดเรื่องแผลบนใบหน้าคิม

คิมหันต์ยังคงยืนอิดออดอยู่ที่เดิม สีหน้าบอกชัดเจนว่าไม่อยากปล่อยแบ็งค์ให้ไปกับเป็นหนึ่งตามลำพัง..


"กรูไปแป๊บเดียวจริงๆ.." แบ็งค์ยืนยัน มองคิมด้วยสายตาอ่อนโยนแบบที่มีไว้ให้คิมเพียงคนเดียว.. "มรึงไปคอยที่หน้าโรงเรียนแล้วกัน เดี๋ยวกรูตามไป.."


น้ำเสียงของแบ็งค์ทำให้คิมยอมล่าถอยไปอย่างว่าง่าย.. กระนั้นก็ยังไม่วายส่งสายตาดุดันไปที่เป็นหนึ่งเป็นเชิงขู่  คิมหมุนตัวกลับแล้วเดินตรงไปที่ประตูโรงเรียนท่ามกลางนักเรียนจำนวนมากที่พากันทยอยกลับบ้าน... แบ็งค์มองตามไหล่กว้างอย่างอย่างโล่งใจ ก่อนจะเดินลิ่วไปห้องพักครูโดยมีเป็นหนึ่งวิ่งตามไปติดๆ..

 
"น่าเสียดายจังเลยนะครับที่น้องแบ็งค์ไม่ลงสมัครกรรมการนักเรียน.." เป็นหนึ่งพูดด้วยเสียงที่เจ้าตัวปรับให้ทุ้มนุ่มฟังดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว..พลางยิ้มที่มุมปากให้แบ็งค์อย่างเก๋อวดฟันขาวเรียบเป็นระเบียบ..

"ที่จริงห้องผมก็มีเพื่อนหลายคนที่อยากสมัคร พี่ลองชวนดูสิครับ.." แบ็งค์ปฏิเสธอย่างสุภาพ..

"ก็พี่อยากชวนแบ็งค์นิครับ ..ถ้าเราได้ทำงานด้วยกันก็คงจะเข้ากันได้ดี.."

"คือ..ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างอ่ะครับ"

"ทำไมล่ะครับ ม.4ก็เรียนไม่หนักนี่นา..เอาเวลาไปทำอะไรหมด"  ดูท่าทางว่าเป็นหนึ่งจะเซ้าซี้ร่ำไรอยู่นาน.. แบ็งค์หยุดยืนที่หน้าประตูห้องพักครู พูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น..


"คือแฟนผมมันหัวทึ่ม ผมก็เลยต้องเอาเวลาว่างทั้งหมดคอยติวหนังสือให้มันน่ะครับ.."
 
 

[anocha]

การคุยกับอาจารย์มัลลิกาดูจะง่ายดายกว่าที่คิด เพราะครั้งนี้เป็นหนึ่งไม่ได้คอยพูดแทรกเหมือนเคย เมื่อแบ็งค์ยืนกรานหนักแน่นว่าไม่ต้องการลงสมัครกรรมการนักเรียนแน่ๆไม่ว่าตำแหน่งใด  อาจารย์มัลลิกาก็จนใจที่จะรบเร้า...แต่กระนั้นก็ยังบ่นอุบอิบในลำคออย่างเสียดาย..
 
แบ็งค์ไหว้ลาอาจารย์มัลลิกาแล้วเดินออกจากห้องพักครูด้วยความรู้สึกปรอดโปร่ง เด็กหนุ่มเดินเลี่ยงไปเมื่อเป็นหนึ่งส่งสายตามองตามอย่างตัดพ้อ..
โชคดีที่เป็นหนึ่งต้องอยู่คุยอาจารย์มัลลิกาต่อเพื่อปรึกษาเรื่องการลงสมัครประธานนักเรียน  จึงหมดโอกาสตามมาเซ้าซี้โดยปริยาย..  


แบ็งค์ยิ้มกับตัวเองอย่างสบายใจระหว่างที่เดินไปตามทางเดินเลียบสนามฟุตบอล  ถึงแม้จะต้องทนดูรอยปูดบนหน้าคิมตลอดทั้งวัน
..แต่อย่างน้อย.. ความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในใจคิมก็ถูกระบายออกมา.. และทำให้บาดแผลที่เจ้าตัวซุกซ่อนมานานบรรเทาลง

คิมยอมก้มหน้าก้มตารับคำดุด่าจากโค้ชอย่างว่านอนสอนง่าย.. และยอมขอโทษอาจารย์ประภาศรีทั้งที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน..แม้ว่าคิมคงไม่อาจเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ภายในวันเดียว แต่อย่างน้อย คำสัญญาที่คิมให้ไว้ว่าจะทำตัวให้ดีขึ้นก็ทำให้คนฟังต้องอมยิ้มอย่างพอใจ..
 
แบ็งค์เร่งฝีเท้าขึ้นเพราะไม่อยากให้มีคนคอยนาน..อีกไม่ถึงสิบเมตรก็จะถึงหน้าประตูโรงเรียน หนุ่มน้อยขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกที่หน้าโรงเรียน  

แบ็งค์หัวใจกระตุกวูบ เร่งฝีเท้าขึ้นทันทีด้วยความสังหรณ์ใจ...เมื่อเห็นนักเรียนหลายคนวิ่งถอยกลับเข้ามาในโรงเรียนด้วยสีหน้าแตกตื่น
 ยามหน้าโรงเรียนวิ่งถลาออกจากป้อมเพื่อไปดูสถานการณ์...แม้กระทั่งอาจารย์สาวที่ยืนคอยส่งนักเรียนกลับบ้านก็ยังร้องกี๊ดด้วยท่าทางตื่นตระหนก

แบ็งที่ค์วิ่งแซงนักเรียนจำนวนมากที่เบียดเสียดกันอยู่หน้าประตู..  ทั้งเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายนั้นยิ่งทำให้เหตุการณ์ชุลมุนยิ่งขึ้น..
ทันทีที่แบ็งค์วิ่งพ้นจากประตู ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้หัวใจแทบจะปะทุออกมานอกอก   คิมกำลังตะลุมบอนกับเด็กหนุ่มรูปร่างกำยำหลายคนที่มีอาวุธในมืออย่างดุเดือด.. มองแทบไม่เห็นว่าใครเป็นใคร.. เสียงหมัดลุ่นๆอัดเข้าตามลำตัวได้ยินชัดเจนแม้จะยืนอยู่ในระยะห่าง

 คิมตะบันหน้าทุกคนที่อยู่ในรัศมีกำปั้นอย่างไม่ยั้งมือ เสื้อนักเรียนยับยู่ยี่มีรอยเลือดอยู่หลายแห่ง แต่กระนั้นก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะล่าถอยเลยแม้แต่น้อย
 

เร็วเท่าใจคิด  แบ็งค์วิ่งถลาเข้าไปในวงล้อมโดยไม่สนใจเสียงรปภ. หน้าโรงเรียนที่ตะโกนสั่งให้นักเรียนทุกคนถอยห่างจากจุดเกิดเหตุ
แบ็งค์เหวี่ยงเป้ฟาดหัวเด็กหนุ่มที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด  ดูเหมือนกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่นั้นจะเริ่มรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งวิ่งเข้ามาสมทบ  
แบ็งค์ไม่สนใจเป้ที่กระเด็นหลุดมือ  เงื้อกำปั้นชกไปที่กกเด็กหนุ่มหูหน้าเหี้ยมที่กำลังตั้งท่าหวดไม้หน้าสามใส่คิม...

ท่ามกลางความชุลมุนและเสียงกรีดร้อง  แบ็งค์หอบหายใจแรง ความกลัวในหัวลอยหายไปหมด  เหลือเพียงความคิดเดียวคือ.. ต้องพาคิมออกจากดงกำปั้นโดยปลอดภัยให้ได้..
 

[kuraki]

    ขอให้แบงค์และคิมปลอดภัย คนแต่งไม่ใจร้ายใช่ม้ายย



 

[namtaan]

 
เรื่องทำท่าว่าจะดีแล้วเชียวนะ
พวกที่คิมไปมีเรื่องคืนก่อนกลับมาแก้แค้นหรือเปล่าเนี่ย
คำพูดที่แบ็งค์บอกคิมในห้องเรียนคงไม่ใช่ลางร้ายนะ อย่าน้าาาาาาาาาา
บวก 1 แต้ม และรออ่านต่ออย่างลุ้นๆจ้า
ขอบคุณสำหรับตอนยาวๆด้วยนะจ๊ะ

[anocha]

ตั้งแต่เล็กจนโต คิมหันต์แทบไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนเลยในชีวิต...

ไม่...แม้กระทั่งในตอนที่กำลังตะลุมบอนกับไอ้พวกหมาหมู่ที่ขนอาวุธมาครบมือ..

แต่เพียงแวบเดียวที่เห็นแบ็งค์วิ่งถลาเข้ามาในวงล้อม

แล้วเริ่มลงมือต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต..

คิมก็หัวใจกระตุกวูบ..หัวใจเต้นระส่ำ...  ด้วยความกลัวแทบขาดใจ..


"แบ็งค์ อย่า..."


คิมตะโกนสุดเสียงเพื่อให้แบ็งค์ถอยห่างไปหตุการณ์..

ก่อนจะร่างสูงใหญ่กระโจนฝ่าดงกำปั้น.. หวังเพียงจะไปให้ถึงตัวแบ็งค์

ก่อนจะเกิดเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านั้น..




ชั่วเสี้ยววินาทีนันเอง เด็กหนุ่มหน้าเหี้ยมก็หวดไม้ใส่แบ็งค์เข้าที่หัวสุดแรงเกิด

แม้ว่าแบ็งค์จะยกแขนขึ้นกันท่อนไม้ตามสัญชาติญาณ

แต่ความแรงนั้นก็ยังทำให้ปลายท่อนไม้กระแทกเข้าที่ขมับเต็มเหนี่ยว..

คิมเห็นร่างผอมบางถลาไปตามแรงฟาด ก่อนจะฟุบลงกับพื้น..

ไม่ไหวติงอีกแม้แต่นิดเดียว..

[Cha Ris Ma]

  อโนชา



  ขอให้แบ็งค์ปลอดภัย
หวังว่าเหตุการณ์นี้ จะทำให้สถานการณ์ของคิมดีขึ้น

 o18ไว้รู้ว่าแบ็งค์ปลอดภัยเมื่อไหร่จะตามมาบวกให้นะครับ

[kuraki]

ถ้าแบงค์เป็นอะไรไป จะเลิกเป็น FC เลย แงๆ
 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

เลวร้ายไปนะ

จะเลิกเป็น FC เลย

ฮิฮิ

มันแล้วก้ต้องหายได้แน่นอน 

[SoN]

^^

[namtaan]

อยากจะร้องกรี๊ด
น้องแบ็งค์อย่าเป็นอะไรนะ
สงสารทั้งคิมทั้งแบ็งค์กันเลยที่เดียว 

[Resonance]

เป็นเรื่องแล้วไง !!

คู่โปรดเราด้วยนะคู่นี้ มีเรื่องบ่อยจริงๆ 

[badcow]

ปวดใจมาก ทำไมเป็นแบบนี้ .........เอาว่ะ จะเกิดอะไรกับแบงค์ก็จะรับให้ได้ ฮือๆๆๆๆ