หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[thaitanoi]

น่าเห็นใจคู่ของผู้กองเข้มนะครับ รอลุ้นคู่ต่อไป

[andy_kwan]

ผู้กองย้ายมาทำงานใกล้ๆลำปางจะง่ายกว่าหรือเปล่า   อิอิ

[SoN]

^^

[namtaan]

สงสารผู้กองเข้มกับน้องเบ๊นซ์จริงๆ
ถ้าต้องรอ 8 ปี ผู้กองจะขาดใจตายก่อนมั้ยนี่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ ตอนนี้ยาวถูกใจ

ปล
มีคำที่สะกดผิดนะคะ โครงการณ์ กับ ประณีประนอม
ที่ถูกคือ โครงการ กับ ประนีประนอม ค่ะ

[mecon]

เอิ๊กผู้กองเข้มคะ รอน้องเบนซ์อีกนิดนะคะ
แต่เรากัวว่าคุณหญิงแม่ของผู้กองจะรอไม่ไหวอ่ะจิ
อยาอุ้มหลานเหลือเกิ๊น....รอรับลูกสะใภ้ไปก่อนได้มั๊ยคะ

+1 จัดให้คะ

[patz]

คู่นี้น่ารักเนาะ ใสๆดี (คงเพราะยังไม่มีบทหื่นแบบออกนอกหน้า) 

[nopkar]

8 ปี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้เจอกันหนิค้าบบบบ
เป็นการพิสูจน์รักแท้ดีออก

[jokirito]

หุหุ  รอจนหนวดหงอกแน่เลยผู้กอง  ป่านนั้นคงได้เป็นผู้พันแล้วแหละ

[Dee^daY]

มาน้อยแต่ก็ยังมา
ความคิดถึงทำให้สิ่งรอบตัวดูดีขึ้น..

[bixzz]

  อ่านแล้วก็เห็นใจผู้กองจริงๆ...
คุณ anocha หายป่วยเร็วๆ นะครับ

[a_tapha]

 


มานสั้นอะ

[anawas]

รักแล้วก็ต้องรอได้...คงไม่แก่จนหงอมก่อนนะ 

[Resonance]

เอาผู้กองเข้มมาลงขัดตาทัพป่าวเนี่ยะ หุุหุ

ล้อเล่นน่ะ  ^^

[boboaje]

...ไม่ชอบตรงที่เจ้าเบนซ์กะหมวดไม่ได้พบกันซะที แล้วเหมือนเจ้าแม้วมันจะไม่ค่อยใส่ใจหมวดเลยอ่ะค่ะ รักจริงป่ะเนี้ย หลอกไว้ให้เลี้ยงต้อยตัวเองอะป่ะ...

[thboy_t]

คู๔ผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์นี่ อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยครับ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

[mantdash]

ไม่ได้มาอ่านนานมาตอนงอกมาเยอะแยะเลย อิอิ

คู่จอม-แทน
ยัยเมย์เป็นเด็กมีปัญหานี่เอง มิน่าละ
ขาดความรัก ความอบอุ่น คนแบบนี้ก้็น่าสงสารเนอะ
แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่นี่ไม่ต้องการ ผู้หญิง !!! 5555

คู่เบนซ์-ผู้กองเข้ม
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ มีการบอกว่าโตกโชว์ด้วย
ไหนๆๆอยากดูจริงๆเลยนะเนี่ย อิอิ
แต่ดูท่าจะมีปัญหาทางบ้านซะแล้วน้อ
สงสัยไปเจอะคุณแม่ที่ลำปางชัวๆๆๆ
โดนคุณคนเขียนแกล้ง อิอิ

+1 ให้ครับ

[anocha]

คาบเที่ยงวันนี้แบ็งค์ไม่ได้ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดอย่างเคย   เพราะคิมเกิดอาการงอแงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล...
นอกจากไม่ยอมให้แบ็งค์ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแล้ว  ยังไม่ปล่อยให้แบ็งค์คลาดสายตาอีกด้วย  และเมื่อมีคิมนั่งกอดอกเฝ้าอยู่ที่โต๊ะแบบนี้   เพื่อนในห้องจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเฉียดเข้ามาใกล้โต๊ะแบ็งค์เพื่อไม่ให้คิมมีอันต้องระคายเคืองใจ เหมือนฝูงปลาที่จะไม่ว่ายเข้าไปในน่านน้ำที่มีฉลาม  ต่างกันก็เพียงแต่    ฉลามของแบ็งค์กำลังฟังเพลงจากไอพ็อดเท่านั้นเอง..


คิมนั่งกอดอกฟังเพลงอยู่เงียบๆ   พยายามไม่รบกวนสมาธิของคนที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ   แต่แล้วจู่ๆ  เด็กหนุ่มก็เอื้อมมือไปสะกิดข้อศอกคนข้างตัวเบาๆ  ก่อนจะส่งหูฟังให้ข้างหนึ่ง

 "กรูชอบเพลงนี้ อยากให้มรึงฟัง.."

แบ็งค์ทำหน้างงๆ  แต่ก็รับหูฟังมาโดยดี.. หนุ่มน้อยหลับตาลง ตั้งใจฟังอย่างมีสมาธิท่ามกลางเสียงอึกทึกในชั้นเรียน
 
ทุกสิ่ง ที่ใจฉันเคยใฝ่หา  กับวันที่ผ่านพ้นมา เธอทำให้ฉันได้มี เวลาที่ดี ยิ่งอยากให้รู้..ในใจฉันมี มีเธอเอาไว้ตลอดทุกที่ ในตอนที่ฉันไม่เหลือใคร ก็ยังมีเธอปลอบโยนหัวใจ

 
ก็เพราะทุกอย่าง ที่เธอ เคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ.. ความอ่อนโยน ทุกๆถ้อยคำ คอยเติมและทำให้ความหวังของฉันกลับมา...

"อือ..ก็เพราะดี " แบ็งค์พูดหลังจากฟังจนเกือบจบเพลง "มรึงนี่ฟังเพลงไม่เข้ากะหน้าตัวเองเลยนะเนี่ย.."

 
คิมหัวเราะ เอามือลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะยิ้มนัยน์ตาพราว.. "กรูเป็นคนพูดไม่เก่ง..แต่ที่กูรู้สึกตอนนี้ ก็เหมือนกับเพลงนี้.."

ฉันอยาก ให้เธอได้รู้สักครั้ง ให้ใจของเธอได้ฟัง  เธอทำให้ฉันได้มี เวลาแสนดี ยิ่งอยากให้รู้..ในใจฉันมี มีเธอเอาไว้ตลอดทุกที่ เวลาที่ฉันไม่เหลือใคร ก็ยังมีเธอปลอบโยนหัวใจ

ก็เพราะทุกอย่าง ที่เธอ เคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ...  ความอ่อนโยน ทุกๆถ้อยคำ คอยเติมและทำให้ความหวังของ... แม้โลกจะเปลี่ยนไป สักเท่าไหร่ แม้ว่าความสดใสจะจางหาย ถึงฉันจะต้องเจอ แม้ความตาย และจากนี้ ต่อจากนี้ จากวันนี้..


 แบ็งค์กลอกตาไปมา แก้มร้อนผ่าว..รู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครนั่งใกล้พอที่จะได้ยิน เด็กหนุ่มส่งหูฟังคืนให้เจ้าของ ก่อนจะถามออกมาอย่างสงสัย


"ตอนที่กรูย้ายมาเรียนที่นี่ใหม่ๆ เห็นมรึงใส่หูฟังนี่ตลอด ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นมรึงฟังเพลงเท่าไหร่แล้วอ่ะ.."


"ตอนนั้นน่ะเหรอ?"  คิมทำท่าครุ่นคิด  " ที่จริงกรูก็ไม่ค่อยสนใจฟังเพลงเท่าไหร่หรอก แต่อยู่ใกล้ๆมรึงแล้วกรูทำตัวไม่ถูก กรูก็เลยทำเป็นฟังเพลงแก้เขินไปงั้นเอง.."


"อย่างมรึงเนี่ยนะเขิน "  แบ็งค์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างพิศวง ช่วงแรกๆที่รู้จักกัน คิมทำหน้าเดียวตลอด ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ
และแทบจะไม่เป็นฝ่ายพูดก่อนเลยด้วยซ้ำถ้าแบ็งค์ไม่ชวนคุยก่อน...


"คือ..ก็ไม่เชิงว่าเขินหรอก  แต่กรูไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่ให้มรึงเกลียดขี้หน้ากรูเหมือนคนอื่นๆ"  คิมสารภาพ


"กรูจะเกลียดมรึงได้ไง มรึงไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับกรูซะหน่อย" แบ็งค์พูดอย่างอ่อนใจ นึกสงสัยว่าอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายคิดแบบนี้มาตลอด..


"ไม่รู้สิ กรูก็แค่คิดว่า ถ้ามรึงไปรู้เรื่องกรูจากคนอื่น แล้วพาลไม่ชอบหน้ากรู กรูก็คงผิดหวังมาก.."


...แบ็งค์เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"กรูไม่ตัดสินใครจากคำพูดของคนอื่นหรอก จนกว่ากรูจะได้รู้จักคนนั้นจริงๆ..แล้วกรูก็เห็นว่ามรึงไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆพูดกัน"

คิมจ้องหน้าแบ็งค์ ดวงตาคมกริบเป็นประกายและน้ำเสียงนั้นก็ดูจริงจังกว่าปรกติ  


"แล้ว..ถ้าวันนึง  มรึงเกิดมารู้ทีหลังว่ากรูก็เป็นเหมือนที่คนอื่นๆเค้าพูดกันล่ะ.."


แบ็งค์ยักไหล่ พูดด้วยท่าทีเรียบเฉย  "ก่อนหน้านี้กรูก็ไม่รู้หรอกว่ามรึงทำอะไรมาบ้าง ตราบเท่าที่มรึงยังเป็นมรึงแบบนี้ กรูก็ไม่สนเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว..."


คำยืนยันหนักแน่นนั้นทำให้คนฟังยิ้มกว้าง คิมก้มลงมองสองมือตัวเอง พูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย..


"มรึงทำให้กรูยิ่งรักมรึงมากขึ้นทุกวัน รู้ตัวรึเปล่า.."


คำพูดตรงๆทื่อๆนั้นทำให้คนฟังรู้สึกร้อนๆที่แก้มขึ้นมาอีกรอบ แบ็งค์เก็บหนังสือลงใต้โต๊ะ รู้สึกว่าเป็นเวลาที่ควรจะคุยกับคิมมากกว่าอ่านหนังสือ..


"ตอนไปบ้านมรึง กรูเห็นที่ห้องมรึงมีกีต้าร์ด้วย..ไม่เห็นเล่นให้ฟังเลย.."


"มรึงอยากฟังเหรอ?" คิมพูดด้วยท่าทางกระตือรือร้น  "กรูเล่นไม่เก่งเท่าไหร่นะ มือมันแข็งไปหน่อย.."


แบ็งค์มองมือหยาบใหญ่ของคนพูด   นึกสงสัยว่ามือที่ชกได้หนักหน่วงพอๆกับถูกฆ้อนเหล็กขนาดย่อมๆทุบนี่  จะเล่นกีต้าร์ได้เพราะแค่ไหนกันนะ...


"แล้วมรึงเล่นมากี่ปีแล้วอ่ะ.."


"ก็สองสามปีแล้ว ตอนนั้นกรูเบื่อๆซ้อมมวย ก็เลยลองหัดเล่นดู แต่พ่อกรูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ บอกว่ารำคาญ.."


"พ่อมรึงคงอยากให้มรึงตั้งใจซ้อมมวยมากกว่ามั้ง หรือไม่ก็กลัวมรึงจะหนีไปเป็นนักดนตรี.."


 แบ็งค์ให้ความเห็น อดขำไม่ได้เมื่อนึกภาพคนตัวโตนั่งแหกปากร้องเพลงอยู่คนเดียวในห้องนอนรกๆ..


"ไม่เกี่ยวกันหรอก ที่กรูชกมวยอยู่นี่ พ่อกรูก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่หรอก.." คิมพูดเนือยๆ ใบหน้ากลับมาเฉยชาอีกครั้ง..


"อ้าว? ทำไมล่ะ " อีกฝ่ายย้อยถามกลับอย่างงงๆ

"มรึงก็เห็นว่าบ้านกรูเป็นค่ายมวยไทย แต่กรูดันมาชกมวยสากล เลยไม่เข้าทางกันมั้ง" คิมพูดเปรยๆ ยิ้มออกมาเมื่อเห็นแบ็งค์ทำหน้าพิกล..

"กรูพูดเล่น คือ..อันที่จริง ไม่ว่ากรูจะทำอะไรพ่อกรูก็ไม่ค่อยชอบใจหรอก เพราะกรูดันเกิดมาช่วงที่พ่อกรูกำลังซวยพอดี  
แบบว่า ดวงมันไม่ค่อยถูกโฉลกกันเท่าไหร่.."


แม้อีกฝ่ายจะพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง แต่สายตาก็ดูแห้งแล้งจนคนใกล้ตัวสังเกตได้ แบ็งค์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปรกติ.. "ไม่หรอกมั้ง กรูว่ามรึงคิดไปเองมากกว่า  พ่อทุกคนก็รักลูกเหมือนๆกันแหละ "

คิมยิ้มน้อยๆกับคำปลอบโยน แม้ว่าท่าทางจะไม่เห็นด้วย "คงงั้นมั้ง แต่ถึงยังไง กรูก็เป็นตัวปัญหาสำหรับเค้าอยู่ดี.."

 คนฟังได้แต่นิ่วหน้า ก่อนจะย้อนถามกลับไปว่า...  "ทำไมมรึงถึงคิดแบบนั้นล่ะ.."


คิมนิ่งไปชั่วขณะ ขมวดคิ้วเข้มอย่างคนกำลังครุ่นคิด ราวกับว่ากำลังคิดไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี..


""อืม..กรูเคยเล่าให้มรึงฟังแล้วใช่มั้ยว่าแม่กรูเป็นนักร้อง"   คิมพูดอายๆ

"เป็นแค่นักร้องในห้องอาหารธรรมดาๆนี่แหละ  แม่กรูท้องกับพ่อกรู โดยที่ไม่ได้แต่งงานกัน  ช่วงนั้น พ่อกรูก็ให้แม่กรูเลิกร้องเพลง  ทั้งๆที่ค่ายมวยก็ยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง พอกูคอลดออกมาได้ไม่กี่เดือน   แม่กรูก็อยากกลับไปร้องเพลงอีก ไม่ถึงกับประจำหรอก แค่อาทิตย์ละสามสี่คืน กลางวันก็ดูแลกรูตามปกตินั่นแหละ"


เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ แบ็งค์รู้สึกทันทีว่าคิมออกตัวเพื่อปกป้องแม่โดยไม่รู้ตัว  "ทีนี้ พ่อกรูไม่ยอม เค้าก็เลยมีปากมีเสียงกันอยู่เรื่อยๆ...จนกรูได้ซักสามสี่ขวบนี่ล่ะมั้ง แม่กรูก็เริ่มทนไม่ไหว..เพราะช่วงนั้นบ้านกรูก็ลำบาก อะไรๆก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง  
พอทะเลาะกันบ่อยๆเข้า มันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  แล้วพ่อกรูเป็นคนโมโหร้าย  เวลาที่เมาแล้วทะเลาะกัน...บางทีก็.."

คนเล่าหยุดชะงักไปชั่วอึดใจ เมื่อนึกถึงภาพโหดร้ายที่ยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ เด็กหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยราวกับลังเลว่าควรจะข้ามเหตุการณ์บางตอนไปดีหรือไม่  ต่อเมื่อสบตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเห็นใจ ความรู้สึกบางอย่างก็คลี่คลายลง..
 
"..เอาเป็นว่า แม่กรูหอบกระเป๋าหนีพ่อกรูไปแล้วกัน หายไปเลย พ่อกรูตามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ..ต่อจากนั้น กรูก็จำไม่ได้หรอก แต่ป้ากรูเล่าว่า พ่อกรูไปติดนักร้องอีกคน แล้วก็ดันไปมีเรื่องกับเสี่ยคนนึงที่มาติดนักร้องนี่เหมือนกัน  แต่บังเอิญไอ้เสี่ยนั่นมันมีแบ็คเป็นตำรวจใหญ่ พ่อกรูก็เลยโดนข้อหาทำร้ายร่างกาย  ติดคุกฟรีเป็นเดือนๆ  พวกลุงๆ ป้าๆกรูเค้าก็ก็วิ่งเต้นเรื่องคดีกันใหญ่  กว่าคดีจะสิ้นสุดก็ตั้งนาน..เสร็จแล้วก็ต้องมาสะสางเรื่องค่ายมวยอีก   เพราะหุ้นส่วนกับนักมวยต่างก็แยกย้ายกันไปตามเรื่อง ระหว่างนั้น ป้ากรูเล่าให้ฟังว่า กรูเข้าใกล้พ่อไม่ได้เลย เพราะเค้าเห็นหน้ากรูแล้วคงจะนึกถึงแม่กรู กินเหล้า เมา แล้วก็อาละวาดทุกที..พวกญาติๆก็เลยกันตัวกรูให้อยู่ห่างๆพ่อกรู"  


น่าแปลกที่คิมเล่าเหตุการณ์เลวร้ายของพ่อตัวเองด้วยน้ำเสียงสบายๆเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วๆไป  แบ็งค์ถอนใจ นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอย่างไรดี..


"แล้วเออ...ตอนนั้นใครดูแลมรึงอ่ะ.."


"ก็ส่งต่อกันไปเรื่อยๆ  อยู่กับป้ามั่ง ลุงมั่ง แต่สุดท้ายกรูก็อยู่กับปู่ที่สิงห์บุรีนานที่สุด.." ถึงตอนนี้คิมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ปู่กรูเป็นนักเลงเก่า...ถ้าไม่พอใจใครเรียกมาเขกหัวที่บ้านได้เลย หึ หึ..เอาไว้ปิดเทอมกรูจะพามรึงไปเที่ยวสิงห์บุรี ไปกินเค้กปลาช่อน"


แบ็งค์ยิ้มแหยๆ นึกในใจว่าตระกูลนี้ท่าจะดุกันทั้งบ้าน หนุ่มน้อยซักต่ออย่างสนใจ "เออ..แล้วมรึง..กลับมาอยู่กับพ่อมรึงเมื่อไหร่.."


"เมื่อปีกลายนี้เอง กรูก็ย้ายมาเรียนม.3ที่โรงเรียนนี้ เพราะปู่กรูอยากให้มาอยู่โรงเรียนในเมืองจะได้เป็นผู้เป็นคนกะเค้าบ้าง หรือไม่อีกที ก็คงขี้เกียจรับมือกับกรูแล้วมั้ง เลยหาข้ออ้างไล่กรูไปพ้นๆ" คิมพูดติดตลก

" อันที่จริง ก็ไม่เชิงว่ากลับมาอยู่กับพ่อหรอก...อยู่บ้านคนเดียวซะมากกว่า เพราะตอนนี้ พ่อกรูก็ดันไปค้างบ้านเมียใหม่เป็นส่วนใหญ่"  


ท่าทีเฉยชาต่อความสัมพันธ์ที่แตกร้าวในครอบครัวของคิมทำให้แบ็งค์รู้สึกหดหู่ใจ  หนุ่มน้อยจ้องเข้าไปในดวงตาดำลึกที่ดูสงบนิ่งยากจะคาดเดาความรู้สึก  ตัดสินใจเปลี่ยนเรืองคุย
 
"เออ...พอมรึงแข่งเสร็จแล้วไปเที่ยวบ้านกรูมั้ย..? แต่บ้านกรูไม่ค่อยมีอะไรนะ เป็นแค่ร้านเบเกอรี่เล็กๆ.."


"ไปสิ กรูอยากไป ไปอาทิตย์นี้เลยก็ได้"  คิมพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น  สีหน้าแช่มชื่นผิดจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง..


"ช่วงนี้มรึงต้องซ้อมทุกวันไม่ใช่เหรอ.. ไหนจะต้องอ่านหนังสือสอบอีก ไว้หลังแข่งก็ได้ บ้านกรูไม่หนีไปไหนหรอก.."
แบ็งค์ปฏิเสธ  อดรู้สึกผิดไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าละห้อย
 
"พ่อแม่มรึงเป็นไง..ใจดีมั้ย?"   คนถูกชวนถามอย่างมีความหวัง


"อือ..ใจดีมั้ง พ่อแม่กรูก็เหมือนกรูนี่แหละ นิสัยเรื่อยๆ เฉื่อยๆ เหมือนกันทั้งบ้าน.."

 
"งั้นก็คงใจดี เพราะมรึงเป็นคนใจดี.." คิมสรุปด้วยร้อยยิ้ม..
 
"กรูเนี่ยนะใจดี"  แบ็งค์ส่ายหน้า " มรึงรู้เปล่าว่าบางที กรูก็อยากเตะมรึงวันละหลายๆรอบ.."


"ถ้านับจากเรื่องปวดหัวที่กรูทำไว้กับนรึง แค่เตะนี่ก็ถือว่าใจดีมากแล้ว.."  คิมย้อน แววตาพราวเป็นประกาย..


"คิม..."


"หือ.."

"ที่จริงมรึงก็คุยสนุกดีนะ ทำไมวันๆมรึงถึงไม่ค่อยชอบคุยกะใคร.."  แบ็งค์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง


"คุยทำไม คุยกับมรึงคนเดียวก็พอแล้ว.."


"แล้วถ้าเกิดวันไหนกรูไม่มาเรียน มรึงจะคุยกับใคร"


"วันไหนมรึงไม่มาเรียน กรูก็กลับบ้าน..." คิมพูดหน้าตาเฉย แต่ท่าทางบอกให้รู้ว่าเอาจริง


 
แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่  อ้าปากเหมือนกำลังจะพูดอะไรซักอย่าง แต่แล้วใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ
มนตรี เพื่อนร่วมชั้นอีกคนเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะ ท่าทางกล้าๆกลัวๆเมื่อเดินล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของคิม
 
"เออ..แบ็งค์ อาจารย์มัลลิกาให้มรึงไปหาที่ห้องพักครู .."
 

"เหรอ..ทำไมวะ.." แบ็งค์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย  อาจารย์มัลลิกาไม่ใช่อาจารย์ประจำชั้นม4/6 ไม่น่าจะมีธุระอะไรเป็นการส่วนตัว..


"คือ..กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยมีเรื่องจะคุยด้วยมั้ง.."  มนตรีพูดด้วยท่าทีอึดอัดใจ  แบบเดียวกับที่ใครๆก็รู้สึกเมื่อถูกคิมจ้องเขม็งด้วยสายตาคมกริบราวกับจะแทงให้ทะลุ
 

 "งั้นกรูไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกรูมา " แบ็งค์ลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง ผงกหัวให้มนตรีนิดนึงเป็นเชิงขอบใจ    คนส่งสารรีบล่าถอยไปในทันทีหลังจากปฏิบัติภารกิจเรียบร้อยแล้ว   ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ในรัศมีของคิมให้นานจนเกินควร..
 
"เดี๋ยวดิ กรูไปด้วย"  คิมพูดพลางลุกขึ้นเพื่อจะเดินตาม เหมือนลูกหมาที่กระดิกหางตามเจ้านายไปอย่างซื่อสัตย์ แต่อีกฝ่ายหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
 
"จะไปทำไมเล่า เสียเวลา ถ้าว่างนักละก็ กรูว่ามรึงอ่านหนังสือเตรียมสอบดีกว่า หรือไม่ก็ฟังเพลงไปก่อน กรูไปแค่นี้เอง เดี๋ยวก็มา"
 
พูดจบ หนุ่มน้อยก็หันหลังเดินดุ่มๆไป   ทิ้งให้คนตัวโตมองตามหลังตาละห้อย..


 
 
 

[j4c9y]

ชอบคิมมากกกคร้าบบบ

[mecon]

คิมจะเอาหลานสะใภ้ไปฝากคุณปู่แล้นน
อิอิ

+1 จัดให้คะ มีลางสังหรณ์ว่าอาจารย์จะมีซัมธิง

[badcow]

อาจารย์เรียก? หึ ไอ้รุ่นพี่จะมาก่อปัญหาให้แบงค์-คิมรึป่าวอ่ะ เห้ออ จิ้นไปเรื่อย ขอบคุณนะครับที่มาต่อ หายป่วยรึยัง?

[anocha]

คิมเดินกลับมานั่งฮึดฮัดที่โต๊ะของตัวเอง คิ้วเข้มขมวดยุ่งเหยิงด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง  เด็กหนุ่มคว้าไอพ็อดมาฟังเพลงต่อเพื่อดับความร้อนรุ่มภายในใจ... เริ่มรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าขึ้นทุกที...


หลายครั้งที่คิมหันต์เฝ้าถามตัวองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ากำลังเป็นบ้าอะไร... ความรู้สึกห่วง หวง ดูจะรุนแรงขึ้นทุกขณะ
แม้จะต้องแยกห่างกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ..ในใจก็จะมีแต่ความคิดกังวลเข้าถาโถมรุนแรงจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร


หวง..ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้..


หวง..ไม่อยากให้คลาดสายตา..


หวง..อยากเก็บรอยยิ้มนั้นไว้คนเดียว...


ยิ่งใครมาอยู่ใกล้แบ็งค์ ภายในใจก็ยิ่งรุ่มร้อนทุรนทุราย ..สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจลึกๆ ก็คือความหวาดกลัว..กลัวว่าจะต้องถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพังอีกครั้ง...



วูบหนึ่ง.. เด็กหนุ่มรู้สึกรังเกียจตัวเองที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบ็งค์จนน่ารำคาญ ก่อนหน้านี้ แบ็งค์เคยมีเพื่อนๆห้อมล้อมรอบตัวมากมาย แต่ในตอนนี้ ยิ่งใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่  คิมก็ยิ่งรู้สึกว่ากำลังดึงแบ็งค์ให้เข้ามาอยู่ในโลกแคบๆที่หม่นมัวของตัวเองมากขึ้นทุกที ...



คิมหันต์เห็นตัวเองกำลังจะทำแบบเดียวกับพ่อ.. ใช้ความรักเป็นข้ออ้างกักขังบีบคั้นจนต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักไปในที่สุด ..แม้จะก่นด่าตัวเองถึงความโง่เง่าในอดีตเพียงใด ก็ไม่อาจเรียกทุกอย่างให้กลับคืนมาได้..

เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว...ก่อนจะซบหน้าลงกับท่อนแขนของตัวเอง หลับตาลงเพื่อข่มใจที่รุ่มร้อนให้สงบลง..เสียงอึกทึกในห้องเรียนนั้นยิ่งยั่วเย้าอารมณ์ที่ขุ่นเคืองให้เดือดปุด   คิมเร่งระดับเสียงเพลงในไอพ็อดจนสุด   ตั้งใจฟังจังหวะเพลงที่กระแทกเข้าหูเพื่อกลบเกลื่อนความว้าวุ่นในใจ..



....................................

คาบชีวะของอาจารย์ประภาศรีเริ่มไปกว่าสิบนาทีแล้ว.. แต่แบ็งค์ก็ยังไม่กลับเข้าห้องเรียน

คิมนั่งกอดอกอยุ่ที่มุมหลังสุดของห้อง  ยังคงฟังเพลงจากไอพ็อดอย่างเดิม ไม่ใส่ใจกับสายตาเอือมระอาที่เขม้นมองมาจากหน้าชั้นเรียน..

"นายคิมหันต์ เธอจะเรียนหรือเธอจะฟังเพลง..!"   อาจารย์ประภาศรี  ผู้ซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากับคิมมาโดยตลอดแผดเสียงมาจากหน้ากระดาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่ายรำคาญใจ



"ถ้าเธอจะฟังเพลง ก็เชิญเธอออกไปข้างนอก..นี่มันห้องเรียน เข้าใจมั้ย?"




คิมหันต์ลุกขึ้นช้าๆทั้งที่หูฟังไอพ็อดยังคงคาอยู่ที่หู...  ดวงตาคมกริบโชนแสงวูบหนึ่งก่อนจะกลับมาสงบนิ่งไร้อารมณ์ดังเดิม เพื่อนๆชั้นเรียนหันมามองที่คิมเป็นตาเดียวกัน   ..

ชั่วอึดใจที่ทุกคนต่างคาดเดาว่าอะไรจะเกิดขึ้น คิมก็พาร่างสูงใหญ่เดินออกจากประตูโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย..

[anocha]

คิดอยู่น้าน...นานว่าจะเขียนยังไงดี... เขียนหนักไปบ้าง  เขียนเบาไปบ้าง สุดท้ายก็ออกมาอย่างที่เห็นนี่แหละ
 
ถ้าให้พูดจริงๆ พาร์ทของคิมกับแบ็งค์ใช้เวลาเขียนนานที่สุดตั้งแต่เป็นเรื่องสั้นแล้วล่ะ..
อยากจะบอกว่าตอนเป็นเรื่องสั้น คิดตอนจบไว้ตั้งสามแบบ และแบบที่ลงก็เป็นแบบที่คนเขียนพอใจที่สุด..(แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบที่คนอ่านชอบรึเปล่า..555)

เคยมีคนอ่านคนนึงที่สนิทกันเคยบ่นว่า รีบๆเขียนมาเหอะน่า(จะรีบอ่าน..) จะประดิดประดอยเอาโล่ห์เอาถ้วยรึไงยะ..

อันนี้คนเขียนก็รู้สึกว่าจริง..เพราะรู้สึกว่าว่าตัวเองเขียนได้น้อย เขียนได้ช้า ทั้งที่รีดออกมาแล้วก็ใช่ว่าวิจิตรพิสดารซักเท่าไหร่ ก็เขียนเรื่องธรรมดาๆนี่แหละ.. ไม่ใช่นิยายมหากาพย์ไตรภาคอะไรซักกะหน่อย 

ก็ขออภัยสำหรับความเอ้อระเหย ลอยชาย เถิอเทิง ทิงนองนอยของคนเขียนด้วยนะคับ  แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์  ..


โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คอมเม้นต์ที่ติ และชม และช่วยแก้ไขคำผิดให้ (อุตส่าห์ตรวจคำที่ไม่แน่ใจจากพจนานุกรมแล้วนะ ก็ยังปล่อยไก่ทุกที  )

ความสุขของคนเขียนนิยายตามบอร์ด ก็คือนั่งอ่านคอมเม้นต์นี่แหละ 555

ขอบคุณนะคับที่อยู่เป็นเพ่อนกันถึงตอนนี้ คืนนี้ ฝันดีคับ..

[mecon]

  เฮ้ออเกือบจะดีใจแล้วนะที่คิมคิดถึงโลกของแบ๊งก์บ้างอ่ะ
แต่ก็นะคนเราเคยชินอยู่กับตัวเองไม่แยแสอะไรเหมือนอยู่คนเดียวในโลก
แล้วนี่ เจ้าคิมมันก็ไม่แคร์โลกเยี่ยงเคย 

[namtaan]

ตอนคิมกับแบ็งค์น่าจะเขียนยากเพราะอารมณ์และความคิดความรู้สึกของคิมหรือเปล่าคะ
เลยนำเสนอยากมากกว่าตอนอื่นๆ
จบยังไงก็เคารพสิทธิ์ของคนแต่งจ้า เชื่อว่าส่วนที่นำมาลง คือส่วนที่ดีที่สุดและตรงใจคนแต่งที่สุด
แต่คิดว่าไม่เศร้าแน่ๆใช่ปะ เพราะถ้าเศร้า น่าจะมีเคือง ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนคิมกับแ้บ็งค์ลุ้นกาีรคลี่คลายปมในใจคิม
ตอนแทนกับจอมลุ้นให้สองคนนี้พ้นอุปสรรคจากเมย์ และปัญหาจากความใจอ่อนใจดีของทั้งสองคน
ส่วนตอนผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์ลุ้นให้สองคนนี้ได้พบกัน ได้เห็นถึงความมั่นคงและความเป็นไปได้ของคู่รักมากกว่านี้ค่ะ
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ

[thaitanoi]

อ่านตอนนี้แล้วนึกว่าจะราบรื่นดีแต่กลับเครียดในช่วงต่อมา ยังไงก็ดูแลสุขภาพบ้างนะครับเป็นกำลังใจให้

[patz]

จะว่าคิมเป็นเด็กมีปัญหาเพราะครอบครัวแตกแยกก็ไม่เชิงนะ เพราะไม่ได้เสียคนไปซะเลยทีเดียว ดีแล้วที่ได้มาเจอกับแบงค์ และความรักที่มีต่อแบงค์ก็ช่วยให้คิมเดินตามทางที่ถูกที่ควรมากขึ้น แม้จะดื้อไม่ยอมเดินหรือเดินออกนอกเส้นทางไปบ้างเมื่อไม่มีแบงค์อยู่ใกล้ๆ

ว่าแต่แบงค์ไปนานจังเลยอะ แล้วที่แบงค์ไปหา อ.มัลลิกา เพราะใครร้องขอล่ะเนี่ย จอม หรือ แทน หรือตัว อ. เอง


รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ 

[gboy]

 
แบงค์ไปไหนอะ

[boboaje]

...+1 ให้ค่ะ สิงห์บุรีมีส่วนร่วม ...คนสิงห์ค่ะ ...เค้กปลาช่อนอร่อยนะคะ หนมเปี๊ยปากบางก็อร่อยที่สุดเลย ..เข้าเรื่อง คิมชีวิตน่าสงสารได้อีก เหอะๆ อย่างที่คิมว่าค่ะแบ็งค์ใจดี ...เรื่องนี้อยู่ในซีรีย์คิดถึงสินะคะ..

[SoN]

^^

[mist]

ขอให้จบไม่เศร้าทีเถอะ สงสารเจ้าคิมมัน