หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[wan]

ห่วงใยกัน 

รอผู้กองมาเข้าเวรจับน้องเบ๊นซ์

+1 ให้คุณ anocha เป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่เบื่อ ๆ ๆ ๆ

[a_tapha]

 


รอคู่ผู้กอง


อิอิ  ชอบคู่นี้อีกแระ

[White..BroccO]

อ่านขาดๆหายๆ

เป็นกำลังใจให้เด้อ 

[boboaje]

...เอมิกา สวดได้ใจมากค่ะ ... แต่ก็น่าสงสารนังเมย์นะ ไม่มีใครต้องการเลยจิตนิดๆ ....

[bixzz]

  ชอบและไม่เบื่อเลยครับ...
จะติดตามอ่านเรื่องของทั้ง 4 คู่นี้ไปเรื่อยๆ นะครับ
ยังไม่ต้องรีบจบก็ได้ครับ

[mist]

เจ้าแทนหวานได้ใจป้ามากลูก 

[andy_kwan]

สมน้ำหน้านังเมย์  ทำตัวเองแท้ๆ
รออ่านตอนของผู้กอง   อิอิ

[Cha Ris Ma]

มาจองที่ รอ คู่ใหนมาก็ได้ชอบทุกคู่เลย

  ให้น้องเอม

[pooinfinity]

เฮ้อออ ดีแล้วที่ไม่เป็นไรมาก เนอะะะะะะ

ภูมิหลังของเมย์คือขาดความอบอุ่น พอมีใครมาทำให้รักให้ชอบก็ หลงคิดไป

น่าสงสารนะ

+1 ให้นะค่ะ

[tagloveX-Mark]

เมย์น่ากัวได้อีก โรคจิตไปแล้ว เหอ ๆ จอมก็นะ มัวแต่กลัว อาย ห่วงนั่นนี่อยู่ได้ ไม่แคร์ความรู้สึกของแทนเยอะ ๆ บ้างนะ เข้าใจหัวอกแทนบ้างสิ
ชิ ขัดใจ :p

[panang]

มาจิ้มให้รู้ว่ายัง....

[Dee^daY]

เอะ..อยู่ไหน
รอได้เรื่อย ๆ

[masanobu]

พี่อโนชาคับ
ตกลงแทนกะจอมก้อคงไม่มีคัยมากวนใจแระ สุดยอดอ่ะ
อย่าเพิ่งรีบจบนะคับ

เป็นกะลังจัยให้คับ

[Resonance]

เบ๊ยยยยย   !!! คราวนี้จอมได้ดูแลแทนแล้ว !!!!     

[RAKDEK_KA]

   อืม...แทนนีบทจะสุภาพ เป็นบุรุษผู้ดีเลิศ ก็นะดีซะเหลือเกิน
แต่พอบทหน้ามึน นี่ก็มึนนะ ตูไม่สนหรอกว่าตูอยู่ที่ไหน
กะใคร ทำไรอยู่ แต่ตูอย่าบอกรัก ตูก็บอก
เอออ ...สงสัยจะเป็น สุภาพบุรุษหน้ามึน  

   แต่ก็น่าสงสารยายเมย์อยู่น้า สมมตินะ ถ้ามันเกิดขึ้นกะใครสักคน
ต่อให้เป็นชายกะญิงก็เหอะ เรายังเศร้าเลย ลองคิดดูสิว่าถ้าแฟนเราบอกว่า
เพื่อนเราชอบอันนั้น อันนี้ ในขณะเดียวกันเค้าก็ไม่รู้ว่าเราชอบอะไรเลย นี่ก็ 

ปล.เครียดไปไหมเนี่นเรา 

[thaitanoi]

มารออ่านและให้กำลังใจครับ

[badcow]

ติดเรื่องนี้หนึบ ต้องอ่านก่อนนอน มาต่อเร็วๆนะคับ

[nopkar]

  ไม่มีอะไรรุนแรง

[anocha]

ผู้กองเข้มมองอาหารกล่องแช่แข็งสำเร็จรูปที่หยิบออกมาจากตู้เย็นอย่างเซ็งๆ   ก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะทนกล้ำกลืนฝืนกินมันเข้าไปได้  
แต่พอได้กินข้าวฝีมือเบ็นซ์แล้ว  อาหารสำเร็จรูปพวกนี้ก็แทบจะกระเดือกไม่ลงคอ นอกจากกินกันตายไปวันๆเท่านั้น
ชายหนุ่มโยนมันเข้าไปในไมโครเวฟ ตั้งเวลา ก่อนที่จะเดินมานั่งหงอยที่โซฟาหน้าทีวี


ผู้กองเข้มกดรีโมทไปเรื่อยเปื่อย พึ่งจะได้เวลาข่าวภาคค่ำ อีกนานกว่าจะถึงเวลาประจำที่จะได้คุยกับเบ็นซ์  ภาพในทีวีก็มีแต่ข่าวประท้วงที่ยิ่งดูก็ยิ่งห่อเหี่ยวใจ
ชายหนุ่มกดรีโมทปิดทีวี ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนก่อยหน้าผากบนโซฟา แล้วจู่ๆเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นภวังค์  ร่างสูงใหญ่ผุดลุกมานั่งตัวตรงโดยอัตโนมัติ  รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู..

"ฮัลโหลเข้ม...นี่แม่เองนะ.."

"ครับแม่.." ชายหนุ่มรับคำ หัวใจที่พองโตแฟบลงในทันใด..

"ทำอะไรอยู่น่ะเรา.."

"กำลังจะกินข้าวครับแม่.." ผู้กองเข้มตอบเสียงเนือยๆ ผิดหวังที่ไม่ใช่เบ็นซ์โทรมาจนรู้สึกว่าตัวเองอกตัญญูขึ้นมาตะหงิดๆ...

"กินที่ไหน กับใครล่ะ.."

"ที่คอนโดครับแม่..กินคนเดียว.."

"แม่บอกกี่ครั้งว่าถ้ามีเวลาว่างให้ชวนน้องหนูนาไปกินข้าวบ้าง..เผื่อวันหน้าวันหลัง มีอะไรจะได้พึ่งพาอาศัยกัน.."

ผู้กองเข้มถอนใจเฮือกใหญ่  จนป่านนี้แล้วคุณแม่สุดที่รักก็ยังไม่ล้มเลิกโครงการณ์ที่จะหาเมียให้ลูกชาย...

"พักนี้ผมงานยุ่ง ไม่ค่อยว่างครับแม่"

"เมื่อไหร่แกจะลาออกจากตำรวจซะที จะได้มีเวลากะเค้าบ้าง ดูซิ เงินเดือนก็น้อย เสี่ยงก็เสี่ยง ออกมาทำธุรกิจช่วยคุณพ่อยังจะดีกว่า"
เสียงบ่นที่ออกมาตามโทรศัพท์ทำให้ผู้กองหนุ่มปวดหัวตุบ ... จู่ๆก็เหมือนมีระฆังช่วยชีวิตเมื่อมีเสียงเตือนดังมาจากไมโครเวฟในครัว  ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม
 ได้เรื่องที่จะชิ่งวางสาย..


"เอ้อ..เวฟดังพอดี เดี๋ยวผมขอทานข้าวก่อนนะครับ"


"เดี๋ยว..แม่ได้ข่าวว่าเข้มลาพักร้อนอาทิตย์นึงเหรอ?"


"ชิบหา..!"  ผู้กองเข้มสบถเบาๆกับตัวเอง  ใครบอกวะ?  พ่อจะเตะให้เอวยอกเลยนี่..ชายหนุ่มอาฆาตในใจ  ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลตามเดิม
"เอ้อ..ใช่ครับ.."

"งั้นก็ดี แม่ว่าจะชวนน้องหนูนากับคุณน้าละออไปสิงคโปร์ซักหน่อย เข้มไปกับแม่นะลูก.."


"คงไม่ได้ครับแม่..คือ..ผมนัดกับเพื่อนไว้แล้ว"


"เพื่อน? ใคร นัดไปไหนล่ะ? ให้แม่กับหนูนาไปด้วยได้มั้ย?"


"เพื่อนสมัยเป็นนักเรียนนายร้อยครับ มีแต่ผู้ชายๆทั้งนั้น ไม่สะดวกหรอกครับแม่.."


"เข้มมีอะไรปิดบังแม่หรือเปล่านี่ หรือไม่อยากให้คนแก่ไปด้วย.."


แม้จะไม่เห็นหน้าก็รู้ว่ามารดากำลังทำตาเขียวใส่โทรศัพท์ ผู้กองเข้มพูดด้วยน้ำเสียงประณีประนอม.. "คือ..ไม่ใช่อย่างนั้นครับ พวกผมว่าจะเที่ยวแบบผู้ชายๆน่ะครับ เที่ยวแบบไม่มีแผน  กางเต้นท์ เดินป่า ลุยๆหน่อย ผู้หญิงคงไม่ชอบเท่าไหร่.."  ชายหนุ่มพูดพลางไขว้นิ้ว  อะไรฟะ! คุยโทรศัพท์แค่ไม่กี่นาทีก็รู้สึกว่าทำบาปไปแล้วตั้งหลายอย่าง

"นี่ ตาเข้ม มัวแต่ลอยชายอยู่แบบนี้เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานซะที แม่หนูนาก็เป็นคนดี..แม่อยากให้เข้มมองๆเอาไว้บ้าง ทำความรู้จักกันไว้ไม่เสียหลาย เข้าใจมั้ย.." ในที่สุด คนโทรมาก็เข้าประเด็นที่ต้องการ หลังจากโยกโย้อยู่นานแล้วอีกฝ่ายทำไขสือ ผู้กองเข้มย่นคอ รู้สึกเหมือนถูกต่อยใต้เข็มขัด...


"ผมอยู่คนเดียวแบบนี้ก็สบายใจดีแล้วแม่ อย่าหาห่วงมาผูกคอผมดีกว่า...

"แม่แก่แล้วอยู่บ้านคนเดียวก็เหงา อยากจะมีหลานเล็กๆไว้เล่น ..แกทำไมไม่เห็นใจแม่บ้าง.."

แม้ว่าอีกมารดาจะเล่นบทโศก แต่ชายหนุ่มก็ไม่หลงกลง่ายๆ..

"ลูกพี่เขต ลูกพี่เข็มก็มีตั้งโขยง ไม่เห็นแม่จะสนใจเลย.. แล้วนับประสาอะไรจะมาเลี้ยงลูกผม.." ผู้กองเข้มได้ทีอ้างพี่สาวกับพี่ชายซึ่งยอมแต่งงานไปก่อนหน้าตามโอวาทของแม่ อย่างลูกกตัญญู  ในขณะที่ตัวเองแหกธรรมเนียมทุกอย่างในครอบครัว


"เอ๊ะ! ตาเข้ม นี่แกย้อนแม่เหรอ?  หรือว่าแกมีเมียซุกไว้แล้วนี่  บอกแม่มาเดี่ยวนี้นะ.."

ชายหนุ่มกัดริมฝีปาก ใจหนึ่ง ก็อยากจะยอมรับกับมารดาไปตามตรงเลยว่า มีแฟนแล้ว ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน แต่เป็นลูกชายคนเล็กของเพื่อนเก่าแม่ที่ลำปางนั่นเอง แต่ก็เกรงว่า เกิดพูดไปแล้วอีกฝ่ายหัวใจวายคาโทรศัพท์ แล้วจะยิ่งเป็นการเนรคุณไปเปล่าๆ ชายหนุ่มกลั้นใจทำบาปเป็นครั้งสุดท้ายของการคุยโทรศัพท์ในคราวนี้ ..

"โอ๊ะ..ผมมีสายซ้อน ไว้คุยกันวันหลังนะครับแม่ ...แค่นี้นะ.."
 

[anocha]

ผู้กองเข้มวางสายแล้วเหลือบมองนาฬิกา สามทุ่มตรงเป๊ะ ชายหนุ่มรีบกดหาคนที่กำลังอยากได้ยินเสียงแทบขาดใจ

""ฮัลโหลคร้าบ..ลูกพี่.." เบ็นซ์รับโทรศัพท์รวดเร็วตามเคย  น้ำเสียงร่าเริงนั้นทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของชายหนุ่มจางไปกว่าครึ่ง...

"ไงไอ้แม้ว..กำลังทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย.."

"กำลังโตกโชว์ในแคมฟ็อกอยู่เพ่.."

ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง รีบโวยวายลงไปในโทรศัพท์  "เฮ้ย! ไอ้เด็กบ้า  พูดจริงพูดเล่นเนี่ย...อย่าให้ใครดูนะโว้ย..พี่หวง..."

"แหะ แหะ ล้อเล่นครับพี่ ไม่ได้โชว์ เป็นคนดูเฉยๆ"

"ดูก็ไม่ได้ เดี๋ยวใจแตกหมด...โชว์ยิ่งไม่ได้ใหญ่ ห้ามเข้าเว็ปพวกนี้ เข้าใจมั้ย!" ผู้กองเข้มเทศนาไปตามสาย รู้สึกว่าตัวเองแก่ไปถนัดใจ

"อ่ะ..ล้อเล่นครับ ผมกำลังทำรายงาน..แล้วพี่กินข้าวรึยังอ่ะ.."


"ยัง..กินไม่ลง.."

อ้าว..ทำไมล่ะครับ.."


"ก็มัวแต่คิดถึงเอ็งอยู่นี่ไง..เฮ้อ..แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะรีบๆเรียนจบวะ เราจะได้อยู่ด้วยกันซะที.."

"อ๋อ..อีกแปดปีเพ่.."  คำตอบของหนุ่มน้อยทำให้หัวใจผู้กองหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนที่เจ้าตัวจะโวยวายลั่นใส่โทรศัพท์..


"เฮ้ย! ทำไมต้องรอตั้งแปดปีด้วยวะ อีกสองปีก็จบม.6แล้วนี่.."


"ช่าย...จบม.6   แล้วผมจะต่อสัตวแพทย์ที่ม.ช. อีก 6ปี   ก็รวมเป็นแปดปีพอดีไง.."


"ทำไมต้องเป็นม.ช.ด้วยวะ ที่กรุงเทพก็มีที่ให้เรียนถมเถ มาอยู่ด้วยกันเถอะ นะ นะ..แค่นี้พี่ก็คิดถึงเอ็งจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย.." ผู้กองเข้มทำเสียงออดอ้อนแบบที่เจ้าตัวก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้  ใจหวังให้อีกฝ่ายแค่พูดล้อเล่น


ปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด  "ก็..แม่ผมอยากให้เรียนม.ช.นิครับ มันใกล้บ้านดี..


เออ..ก็จริง..ไอ้แม้วมันไม่ได้ออกจากกระบอกไม้ไผ่นี่หว่า..ทำอะไรจะได้ไม่ต้องคิดถึงคนอื่น..แต่..ถ้าจะให้รอไปอีก 8 ปี ก็เห็นท่าว่าจะมีคนขาดใจตายอยู่ตรงนี้ซะก่อน...


ผู้กองเข้มสลัดหัวอย่างมึนๆ  เรื่องของอนาคตเอาไว้ก่อน..เอาแค่อาทิตย์หน้า จะไปลำปางโดยไม่ให้คุณแม่สุดที่รักระแคะระคายยังยากเลย 
โธ่เว้ย! ทำไมความรักมันถึงได้มีอุปสรรควุ่นวายอย่างนี้วะ..

"เบ็นซ์..บอกแม่รึยังว่าพี่จะไปหาที่ลำปางอาทิตย์หน้า.."

"ยังครับ..ก็ว่าจะบอกวันนี้แหละ.."

"อย่าพึ่งเลยเบ็นซ์ พี่กลัวแม่เบ็นซ์จะบอกแม่พี่..แล้วเดี๋ยวจะยุ่งกันไปใหญ่.."

"อ้าว? ทำไมล่ะครับ..?"

"ก็เดี๋ยวแม่พี่จะตามพี่ไปลำปางด้วยน่ะสิ ดีไม่ดีจะลากยายหนูนาไปด้วย.."


"ก็ดีนิครับ..มาหลายคนสนุกดีออก.." เบ็นซ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงซื่อๆ ทำเอาชายหนุ่มอยากเขกกระโหลกขึ้นมาติดหมัด

"ไม่ได้โว้ย เดี๋ยวเราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน...รู้เปล่ายังมีอะไรที่เราไม่ได้ทำด้วยกันอีกตั้งเยอะ...พี่อยากขับรถเที่ยวกับเบ็นซ์สองคน ไม่อยากให้คนอื่นมาเป็นก้างขวางคอ รู้มั้ย " ผู้กองเข้มรำพันไปตามสาย รู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นชายหนุ่มแรกรักอีกหน...

"ถึงยังไงตอนกลางวันผมก็ต้องไปเรียนอยู่ดี คงไม่ได้อยู่กับพี่ทั้งวันหรอกครับ"


"เรื่องนั้นช่างมันเถอะหน้า..พี่คงไม่ให้เบ็นซ์โดดเรียนมาเฝ้าพี่หรอก.. ก็แค่..ถ้าได้อยู่ด้วยกันพี่ก็อยากจะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด.."


"แหม..พูดเป็นโปรโมชั่นมือถือเลยนะครับ " เบ็นซ์พูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ผู้กองเข้มได้ยินเสียงเพลงแว่วมาตามสายโทรศัพท์..
เพลงโปรดที่เคยนอนฟังกับเบ็นซ์


"เบ็นซ์..คิดถึงพี่มั้ย.."


"ถามทุกวัน..."


"ก็คิดถึงรึเปล่าล่ะ.."


"คิดถึงครับ คิดถึงผู้กองเข้มที่สุดในโลก..โอเคมั้ยครับ.." แม้จะไม่เห็นหน้ากัน แต่ผู้กองเข้มก็สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มที่เจืออยู่ในน้ำเสียง หัวใจที่แห้งผากเพราะความเหงากลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง...


"พี่ก็คิดถึงเอ็ง ไอ้แม้ว..พี่ไม่รู้ว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไง แต่พี่จะทำให้ดีที่สุด..เบ็นซ์เชื่อใจพี่นะ.."


"แหงะ..พูดเป็นคนแก่อีกละ.."

"เดี๊ยะ เตะไส้แตกเลยนี่ คนอุตส่าห์จะทำซึ้ง" ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ มีแฟนเด็กก็ปวดหัวอย่างนี้เอง.. "ไปอ่านหนังสือได้แล้วไป๊.. พรุ่งนี้เช้าพี่จะโทรไปปลุกเหมือนเดิม.."


"คร้าบ..รักนะ จุ๊บ จุ๊บ.."



เบ็นซ์วางสายไปแล้ว พร้อมกับทิ้งท้ายให้ผู้กองเข้มยิ้มค้างเหมือนเดิม.. ชายหนุ่มคว้าข้าวกล่องไปนั่งกินหน้าทีวีอย่างอารมณ์ดี  ต่างจากครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่จะได้คุยโทรศัพท์เป็นคนละคน   ถ้อยคำคิดถึงที่ได้ฟัง   เปลี่ยนบรรยากาศรอบตัวที่เงียบเหงาให้สว่างสดใสขึ้นทันตา...

[anocha]

มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะคับ..ช่วงนี้เป็นหวัดงอมเลยอ่ะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคับ...
ขอบคุณนะคับสำหรับทุกๆคอมเม้นต์   วันนี้ต้องไปนอนละคับ ไม่ค่อยสบาย..

ชอบไม่ชอบตรงไหนก็บอกได้นะคับ  ตอนหน้า จะเป็นตอนของคิม+แบ็งค์นะคับ


สำหรับวันนี้ฝันดีนะคับ รักนะ จุ๊บๆ

[Vesi]

อ่านแล้วยิ้มค้างเหมือนผู้กองเข้มเลยครับ น่ารักจัง

[kuraki]

ลุ้นให้เค้าเจอกันเร็วๆซะที แอบเศร้าที่เค้่าต้องอยู่ไกลกัน 

[nirun4]

มาแล้ว ผู้กอง

[badcow]

แอบเห็นแววลำบากใจของผู้กองเข้มมาลิบๆแล้ว เห้อ ขอให้หนูนาเป็นทอมด้วยเถิด 55555
ตอนหน้า คิม-แบงค์ มีหึงโหดรึป่าว?

[gboy]

 

มาน้อยอะ

[wan]

อายุไม่เป็นอุปสรรคสำหรับผู้กองเข้ม

แต่ถ้าให้รอ 8 ปี สงสัยผู้กองกลายเป็นผู้กองกับพื้นแน่ ๆ

ขอบคุณครับ 1 ให้เช่นเคยครับ

[Donpopper]

ว่าไปก็น่าสงสารผู้กองเข้มนะครับเนี่ย

รออีก 8 ปี ยังจะเตะปีบดังอยู่ไหมเนี่ย

อิอิอิอิอิอิอิ

[Cha Ris Ma]

  รักแล้วรอหน่อย 8 ปี

ผู้กอง คงกลายเป็นผู้พัน

[RAKDEK_KA]

นึกว่ามาอีกที ผู้กองเข้มจะไปอยู่ลำปางแล้วซะอีก
ที่ไหนได้ มีคุณแม่ผู้น่ารัก หนีบของแถมมาเป็นอุปสรรคซะงั้น 
เอ้า !!!  สู้ ๆๆ นะผู้กอง