หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[kungyung]

อยากอ่านต่ออ่ะ

[namtaan]

เรื่องสั้น หรือรวมเืรื่องสั้น หรือเรื่องยาว ก็จะตามไปอ่านจ้า

ตอนนี้เลยลุ้นสองทาง ว่าแทนจะเจอฤทธิ์อะไรจากเมย์
และลุ้นว่าผู้กองเข้มจะเซอร์ไพร์สอะไรน้องเบนซ์

บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ

[Resonance]

  

[melon_jung]

คงต้องลุ้นต่อไปว่าเมย์จะทำเรื่องอะไรหรือเปล่าเนี่ย 

แต่คุณผู้กองน่ารักหล่ะ...แค่เบนซ์บอกคิดถึงเนี่ย...ถึงกับยิ้มไม่หุบเลย..อิอิ

[SoN]

^^

[thaitanoi]

จะเป็นการรวมเรื่องสั้นหรือเป็นตอนพิเศษก็จะติดตามต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[Junrai_Hyper™]

อยากได้ฉากเรียกเลือด กะฉากตบกัน

จัดมาด่วน

[bixzz]

เจ๋งมากกับการรวมเรื่องชุด 16Plus นี้ไว้ด้วยกัน 
ชอบมากและจะตามอ่านแน่นอนครับ...+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ชอบๆมีรวมด้วย

[LoveNineTeen]

รวมไปเลยค่ะชอบมาก จะได้อ่านทุกคู่ไปพร้อมๆกัน

กำลังจะขอตอนพิเศษของคู่อื่นอยู่พอดีเลยค่ะ

ยกมือหนับหนุ่นเต็มทีคร๊าบบบ 

[RAKDEK_KA]

ดีๆๆ รวมเลย ๆๆ เด๋ยวไปตามอ่านเรื่องอื่นก่อน 

[benxine]

เฮ้อ....อย่าให้ชะนีเป็นอุปสรรคต่อไปนะค๊าบบ!!~


 

[kimagain]

เกียดยัยเม

[DEMON3132]

+1 เป็นกำลังใจให้ ชอบทุกเรื่องเลย เอามารวมกันก็ดีหากมีเวลาว่างจะได้ย้อนกลับไปอ่านได้สะดวก
น่ารักทุกตอน ทุกเรื่อง ได้ลุ้นยิ่งกว่าเรื่องยาวอีกนะเนี่ย ขอตอนพิเศษของแต่ละคู่มาลงคั่นรายการบ้าง
ก็ได้ค่ะ .......... ............

[Dee^daY]

ผู้กองเข้มชอบขับรถ เบ็นซ์ ก็ไม่บอก

[gypsy]

แมนนี่แอบหื่นนะจ๊ะเนี่ย

รอลุ้นยัยเมย์ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป

[mantdash]

อ้าจะเขียนเรื่องยาวใช่มะครับ

น่าติดตามมาก ชอบทุกคู่เลย

ตอนพิเศษของผู้กองน่าร้ากมาก

อิจฉาผู้กองอย่างแรง 5555+

จะติดตามอ่านนะคร้าบ

มาต่อตอนจอมให้จบก่อนนะ อิอิ

+1 ให้ครับ

[สาวบ้านนอก]

 อ่านทันแล้ว เย้
แต่เมย์นี่แรงสมเป็นเด็กๆสมัยใหม่จริงๆ น่ากลัว

[White..BroccO]

งอนๆๆ ไหนงอนๆๆอ่ะ

ห๊ากกก อยากมีหื่นด้วย

[patz]

คิดถึงผู้กองเข้มกับเบนซ์จังเลย ดีใจมากๆเลยครับ ที่จับเอาแต่ละคู่มาเกี่ยงข้องกันอะ ชอบๆ

 

[wan]

ในที่สุดก็อดใจไม่ไหว ใช่ไหมครับ คุณ anocha ดีแล้วละ

แต่จะสั้นจะยาวก็ยังติดตามอย่างเหนียวแน่น

+1 และเป็นกำลังใจให้เสมอ กับการ Mix เรื่องรวมกัน

[andy_kwan]

รอตอนรวมมิตรแบบนี้  น่ารักดี   อิอิ

อย่าลืมเอานังนู๋เมย์ไปแช่แข็งที่พรานทะเลนะจ๊ะ   อิอิ

[badcow]

น้องเมย์ ล่ะ น้องเมย์ หายไปไหน นนนน
.
สงสารน้องเมย์ อยากให้น้องเมย์ เจอคนใหม่หล่อกว่า และก็เอามาเย้ยแทน
จากนั้น น้องเมย์ก็เบื่อ แต่ผู้ชายไม่ยอมเลิก ตามราวีแบบผีแฟนเก่า 5555 เอาให้หลอน
.
บ้าไปแล้ว ไปดู แฟนเก่า มาแล้ว เพ้อเจ้อ ...มาต่อเร็วๆนะคับ

[anocha]

เพื่อนๆทั้งชั้นม.4/6เลิกแปลกใจไปนานแล้วที่คิมไม่ได้เดินโดดเดี่ยวเหมือนเคย  แต่ที่หลายคนยังข้องใจอยู่ก็คือ แบ็งค์ใช้วิธีไหนถึงสื่อสารกับมนุษย์ถ้ำอย่างคิมได้รู้เรื่อง  แม้ว่าคิมจะไม่ได้แยกเขี้ยวใส่ใครนานแล้ว  แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะเสวนาด้วยอยู่ดี     ซึ่งอันที่จริงเจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนใจอะไรนักตราบเท่าที่มีแบ็งค์อยู่ข้างๆ    เด็กหนุ่มทั้งคู่เดินกอดคอกันกลับบ้านในตอนเย็นหลังเลิกเรียน   แม้กระนั้น แบ็งค์ก็ยังไม่ชินกับสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างสงสัยอยู่ดี

"คิม..มรึงเป็นสัตว์หายากรึไงเนี่ย..ทำไมใครๆถึงได้มองกันจัง.."

คิมได้แต่หัวเราะเสียงต่ำๆในลำคอ แต่ไม่ตอบอะไรตามเคย เด็กหนุ่มใช้วงแขนล่ำรั้งคออีกฝ่ายให้เข้ามาชิดตัวมากขึ้นไปอีก ดวงตาดำคมกริบฉายแววรื่นรมย์ใจอย่างเห็นได้ชัด..
 
"แล้วช่วงนี้มรึงไม่ซ้อมรึไง.." แบ็งค์ถามพลางเอียงคอออกห่างเพราะอีกฝ่ายกอดคอแน่นจนแก้มแทบจะชิดกัน  คิมหันมายิ้มกว้างขวาง ตอบเพียงสั้นๆตามนิสัย

"เริ่มเก็บตัวอาทิตย์หน้า.."

"งั้นดีเลย อาทิตย์นี้มรึงก็อ่านหนังสือตุนไว้ เดี๋ยวพอซ้อมหนักๆมรึงก็เรียนไม่ทันเพื่อนอีก.."

"มรึงก็ไปติวให้กรูที่บ้านเลยสิ เริ่มจากวันนี้เลยเป็นไง.."   คนตัวโตรีบเสนออย่างกระตือรือร้น  แบ็งค์หรี่ตามองอย่างไม่ค่อยไว้วางใจว่าอีกฝ่ายจะนึกขยันขึ้นมาจริงๆ

"ติวที่โรงเรียนก็ได้ ทำไมต้องไปที่บ้านมรึงด้วยล่ะ?"

คิมผ่อนฝีเท้าลง ก่อนจะตอบตามตรง..     "ก็กรูอยากให้มรึงไปเที่ยวบ้านกรู.."

แบ็งค์หัวเราะเมื่อเห็นคนตัวโตทำท่าเหมือนเด็กที่อยากอวดของเล่นชิ้นโปรดของตัวเอง    "บ้านมรึงมีอะไรน่าเที่ยวล่ะ?"


คนถูกถามทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบชัดถ้อยชัดคำ..   "มีกระสอบทราย.."

แบ็งค์หัวเราะเสียงดังลั่นกับวิธีชวนไปเที่ยวบ้านที่แปลกประหลาดของคิม   หนุ่มน้อยพูดกลั้วหัวเราะกับคนหน้าเข้มข้างตัว

"เออ..ดี เวลาที่กรูติวให้แล้วมรึงไม่รู้เรื่องกรูจะได้เตะกระสอบทรายแทนมรึง"

คิมยิ้มหน้าบานราวกับว่าอีกฝ่ายพึ่งออกปากชม  เด็กหนุ่มทั้งคู่เดินกอดคอกันไปจนถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน แบ็งค์ปลดแขนล่ำที่พาดอยู่บนบ่าลงอย่างนุ่มนวล ก่อนจะชะเง้อคอยรถเมล์สายประจำ..

"มรึงหิวมั้ย?"   คิมชวนเถลไถลตามเคย ตามมองอีกฝ่ายอย่างมีความหวัง..

"อย่าเลย กรูไม่อยากกลับบ้านค่ำ"   อีกฝ่ายปฏิเสธตามประสาเด็กดี   ทำเอาคนชวนหน้าตูมขึ้นมากระทันหัน..

"ชอบขัดใจอยู่เรื่อย"  คิมบ่น  ยิ่งเห็นรถเมล์สายประจำของแบ็งค์แล่นมาแต่ไกลก็ยิ่งหงุดหงิดหนักขึ้นไปอีก

"รถมาแล้ว งั้นกรูไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน.."   แบ็งค์กลั้นยิ้ม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทีฮึดฮัดขัดใจของอีกฝ่าย หนุ่มน้อยหันมาโบกมือให้คนตัวโต..




คิมโบกมือตอบ   เปลี่ยนจากหน้าบึ้งๆเป็นรอยยิ้มให้แบ็งค์ก่อนกลับบ้าน  เมื่ออีกฝ่ายลับตาไปรอยยิ้มบนใบหน้าเข้มก็พลอยจางไปด้วย
แค่ชั่วอึดใจเด็กหนุ่มก็เบื่อที่จะยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพียงลำพัง  เจ้าตัวกวักมือเรียกแท็กซี่คันแรกที่แล่นผ่านมาก่อนจะขึ้นรถกลับบ้าน ไม่รู้สักนิดว่ามีสายตาลึกลับคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา..
 

[anocha]

เบียร์กระป๋องที่ถูกเปิดทิ้งไว้คลายความเย็นลงไปมากแล้ว  ภาพบนหน้าจอโทรทัศน์ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยเปื่อยด้วยรีโมทในมือของคนที่นอนเอกเขนกบนโซฟา
ห้องชุดขนาดกลางที่เพียบพร้อมไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกนั้นดูเงียบเหงาจนน่าใจหาย..ผู้กองเข้มกุมโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ รอคอยให้ถึงเวลาประจำที่จะต้องโทรหาเบ็นซ์..
 
รอยยิ้มระบายบนหน้าเข้มๆของผู้กองหนุ่มทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มครึ่ง ชายหนุ่มปิดทีวีแล้วโยนรีโมททิ้งบนโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก แล้วแนบแก้มกับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าชื่นมื่น..

"ไงไอ้แม้ว.. ทำการบ้านเสร็จรึยังน่ะเรา.."

"ยังไม่เสร็จพี่  ขี้เกียจละ  กะว่าจะเก็บไว้ลอกเพื่อนที่โรงเรียนพรุ่งนี้เช้า.."

"เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลยนี่.. ตกลงเสร็จรึยัง ถ้ายัง พี่จะได้วางสาย.."  ชายหนุ่มจำใจทำเสียงเข้ม  ไม่มีทางปล่อยให้อีกฝ่ายทำเกเรเป็นอันขาด

"อ่ะ..ล้อเล่น เสร็จแล้วครับเพ่ ไหนอ่ะ ข่าวดีที่จะบอก.."


ผูกองยิ้มกริ่ม พูดอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

“พูดว่ารักก่อนสิ แล้วจะบอก..”

“โห...มีงี้ด้วย ก็รู้อยู่แล้วนิ จะให้พูดทำไม..”

ให้มันได้อย่างนี้สิวะ! ผู้กองหนุ่มคำรามในอกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าโยกโย้  ทีตอนอยากฟังก็ดันไม่ค่อยจะยอมพูด  บทจะพูดก้พูดขึ้นมาดื้อๆไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยให้คนฟังตั้งตัวไม่ติดซะอย่างนั้น..

“เอ้า! จะพูดหรือไม่พูด รอฟังนานแล้วนะ..”

ชายหนุ่มรีบสำทับ    รู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องยอมแพ้ต่อความอยากรู้อยากเห็นในไม่ช้า..

“โห..ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ อ่ะ ยอมแพ้แล้วคร้าบ..”

“ไม่เอาคำว่ายอมแพ้  เอาคำอื่น”    ผู้กองหนุ่มทำท่าเหมือนรุกไล่ผู้ต้องหา เบ๊นซ์เงียบไปชั่วอึดใจ

“รักครับ! ผมรักผู้กองเข้มที่สุดในโลกเลยครับ!”

คำพูดซื่อๆนั้นทำเอาผู้กองเข้มแทบจะม้วนลงจากดซฟาด้วยความแช่มชื่นหัวใจ..

“เออ..มีแฟนมันดีอย่างนี้เองแฮะ มีเรื่องให้ชื่นใจบ่อยๆ”


“อ่าว...ถ้ามันดีอย่งนี้แล้วทำไมไม่มีไปซะตั้งนานล่ะครับ  อยู่คนเดียวมาจนป่านนี้ทำไม”


อีกฝ่ายยังคงแกว่งปากหาเสี้ยนตามเคย ผู้กองเข้มพูดกรอกลงในโทรศัพท์อย่างอ่อนใจ


“ก็ตอนนั้นพี่ยังไม่เจอเอ็งนี่หว่า...”


“แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ฟังข่าวดีซะทีล่ะครับ” หนุ่มน้อยออกปากทวง ผู้กองเข้มยิ้มเขินๆกับตัวเอง

“พี่ว่าจะลาพักร้อนซักห้าวัน แล้วจะไปหาเบ๊นซ์ที่ลำปาง  เบ๊นซ์ว่าดีมั้ย?” บอกไปแล้วก็ใจเต้นตึ๊กตั๊ก กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ดีใจอย่างที่คาดไว้..


“”จริงดิพี่! พี่จะมาเมื่อไหร่ครับ”  น้ำเสียงกระตือรือร้นนั้นทำให้ผู้กองหนุ่มหัวใจพองโตคับอก ริมฝีปากหยักสวยอวดยิ้มกว้างขวาง..


“ก็ อีกราวๆสองอาทิตย์ จบคดีนี้แล้วก็ต้องเคลียร์งานอีกนิดหน่อย..แล้วจะโทรไปบอกวันที่แน่นอนอีกที”


“งั้นผมจะบอกพ่อกับแม่ไว้ก่อนแล้วกันนะครับว่าพี่จะมาเที่ยวบ้าน”   หนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ในขณะที่ผู้กองเข้มนึกวาดภาพตัวเองยืนแนะนำตัวต่อหน้าพ่อแม่เบ๊นซ์ในฐานะลูกเขย ไม่ใช่ลูกชายของเพื่อนเก่าอีกต่อไป...

“เออ..แล้วพ่อกับแม่เบ๊นซ์ชอบอะไรรึเปล่า พี่จะได้ติดไม้ติดมือไปฝาก..”

“ไม่ต้องหรอกพี่ลำบากเปล่าๆ ซื้อขนมกะวีดีโป๊ ฝากผมคนเดียวก็พอแล้ว..”

“ทะลึ่งแล้วเอ็ง  ชักจะแก่แดดขึ้นทุกวันแล้วนะเนี่ย..”  ผู้กองหนุ่มบ่นพลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง “จะสี่ทุ่มแล้ว ไปอ่านหนังสือต่อได้แล้วไป๊  แล้วก็อย่านอนดึกล่ะ พรุ่งนี้พี่จะโทรไปปลุก”


“คร้าบ..พี่ ฝันดีนะครับ "  อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย ผู้กองเข้มถอนใจหนักหน่วง..


“ฝันดีเบ๊นซ์  พี่เข้มคิดถึงเบ๊นซ์นะครับ..”


"พี่เข้มครับ เวลาทำงาน รักษาตัวด้วยนะครับ  ผมเป็นห่วง.."



อีกฝ่ายพูดจบแล้ววางสายไป  ทิ้งให้ผู้กองเข้มแนบแก้มกับโทรศัพท์ค้างอยู่ในท่านั้นอีกนาน..



 ชายหนุ่มค่อยๆวางโทรศัพท์ที่โต๊ะตัวเล็กหน้าทีวีก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา   ร่างสูงใหญ่คู้ตัวซุกเข้าไปในเก้าอี้นวมที่หนานุ่ม   กอดตัวเองไว้แน่นเพื่อให้คลายความหนาวเยือกที่เกาะกุมข้างในอก    แม้รอยยิ้มจะยังคงแต้มอยู่บนริมฝีปาก    แต่ความคิดถึงคนไกลกลับรุนแรงขึ้นทุกวินาที     โซฟาตัวเดิมที่เคยนอนหนุนตักเบ๊นซนั้นไม่ได้อบอุ่นเหมือนเคย..



ผู้กองเข้มใช้นิ้วโป้งเช็ดหยดน้ำเล็กๆตรงหัวตา ก่อนจะข่มตานอนในคืนอ้างว้างโดดเดี่ยว

[mecon]

น้องคิมเป็นสัตว์ป่าสงวนรึ (สงวนไว้ให้น้องแบ็งค์คนเดียว ฮิ้วววว)
จะชวนเค้าไปบ้านก้อหาอะไรล่อเค้าหน่อยจิเจ้าคิม กระสอบทราบมันล่อน้องแบ็งค์ได้รึไงกัน
มีใครหวังจะปองร้างมั๊ยเนี่ย

+1 จัดให้คะ

*******************

คุณเข้มจะได้ไปหาเดะในสังกัดแล้ว เย้ๆๆๆ
อยูห่างๆกันก้อคิดถึงอ่ะเนอะ ไหนเลยจะสู้เจอแบบตัวเป็นๆ ได้นัว ได้เนีีย อิอิ
น้องเบนซ์ น่ารักเหมือนเดิมส่วนของฝากที่อยากได้ก้อฮาซะ

[badcow]

 
สายตาลึกลับ ของใครอ่ะ

[anocha]

“ไอ้พีท!  มรึงจำได้แล้วใช่มั้ยว่าการแบ่งตัวแบบไมโอซิส กับไมโตซิสแตกต่างกันยังไง..”

 บอสพูดกับคนตัวโตที่นั่งตาปรืออยู่อีกฟากของโต๊ะญี่ปุ่น        พีทประแป้งลายพร้อยเหมือนพึ่งไปเล่นสงกรานต์มาหมาดๆ    เสื้อยืดตราห่านคู่เก่าๆนั้นเผยให้เห็นรูปร่างแข็งแรงล่ำสันชัดเจน


“อือ..จำได้แล้ว ไมโต ก็เติบโต ไมโอ ก็ สืบพันธุ์..”

 เด็กหนุ่มพูดทบทวนความรู้เท่าที่หน่วยความจำจะเอื้ออำนวยใจสภาพที่ง่วงนอนเต็มแก่    ใบหน้าเข้มจวนเจียนจะสัปงกลงไปบนกองหนังสือตรงหน้าหลายครั้ง..

“”งั้นก็นอนเหอะ สี่ทุ่มครึ่งแล้ว.”    บอสพูดเนือยๆ   ก่อนจะปิดหนังสือชีวะเล่มหนาเตอะเบาๆ


ดูเหมือนคำว่านอนจะไปกระตุ้นสัญชาติญาณบางอย่างของเด็กหนุ่มตัวโต     พีทผุดลุกขึ้นมานั่งตาใสแจ๋ว     ร่างกายตื่นตัวเต็มที่     พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“เราจะนอนกันแล้วใช่มั้ย?”

“ดูท่ามรึงยังไม่ง่วงเท่าไหร่นิ   จะอ่านต่อมั้ยล่ะ”  บอสเปรย...สีหน้าคลางแคลงใจกับท่าทางกระฉับกระเฉงผิดหูผิดตาของอีกฝ่าย..

“ก็ง่วงอยู่นี่ไง  มานอนกันเหอะ”    พีทว่าพลางอ้าปากหาวทั้งทีดวงตาเป็นประกายวาววาม   เด็กหนุ่มลงมือเก็บหนังสือกองใหญ่อย่างรวดเร็ว ใบหน้าคึกคักเหมือนตอนที่จะลงแข่งกีฬา..


บอสส่ายหน้าอย่างระอา พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ..  “นี่มรึงจะหน้าด้านมานอนบ้านกรูทุกครั้งที่พ่อแม่กรูขึ้นเวรพร้อมกันรึไง..?”
 

“ช่าย..”  พีทยอมรับหน้าชื่นตาบาน ขอบคุณฟ้าดินที่พ่อกับแม่บอสเป็นหมอด้วยกันทั้งคู่


“แล้วพ่อกับแม่มรึงไม่ว่าเรอะ ที่ลูกชายหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านชาวบ้านบ่อยๆเนี่ย..”


คนตัวโตไม่เดือดร้อนกับคำประชดประชัน ตอบหน้าตาเฉย   “ไม่ว่าถ้าเป็นบ้านมรึง    ตั้งแต่มาค้างที่นี่บ่อยๆ คะแนนกรูก็ดีขึ้นเรื่อยๆ”

ป่วยการที่จะกระแนะกระแหนในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรด้วย  บอสลุกขึ้น ปล่อยให้พีทเก็บโต๊ะญี่ปุ่นไปคนเดียว  หนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ   “มรึงเก็บของละกัน กรูจะไปแปรงฟันก่อน”



พีทมองตามหลังคนที่เดินหายออกไปจากห้องด้วยสีหน้าครึ้มอกครึ้มใจ  ไม่ถึงห้านาที ห้องนอนของบอสก็อยู่ในสภาพหมดจด  เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง  ห่มผ้าถึงคออย่างเรียบร้อย..


บานประตูห้องนอนแง้มออก  ก่อนที่บอสจะโผล่มาแค่หัว ออกปากชมชมคนตัวโตที่นอนคอยท่าอยู่บนเตียง..


“โห..มรึงนี่ไวยังกะลิง.. ทำไมเรื่องเรียนไม่เห็นเก่งอย่างนี้เลยวะ?”



พีทไม่เดือดร้อนกับคำเสียดสี ร่างกายตื่นตัวเต็มที่ผิดจากตอนอ่านหนังสือลิบลับ นึกหงุดหงิดใจว่าทำไมบอสไม่เข้ามาในห้องเสียที..


และแล้วบานประตุก็เปิดกว้างออก บอสลากชุดเครื่องนอนปิกนิคมาด้วย ยักคิ้วให้คนบนเตียง..

“มรึงจะนอนข้างบนใช่มั้ย..งั้นกรูนอนข้างล่าง..”


“เฮ้ย! ถ้าเราไม่นอนด้วยกันกรูจะถ่อมาที่บ้านมรึงทำไมวะ?” พีทบ่นอย่างหัวเสีย  ทำท่าเหมือนจะกระโจนลงมาจากเตียงอยู่รอมร่อ..


บอสไม่ใส่ใจ ตั้งต้นปูที่นอนอย่างสบายอารมณ์...


“บอสคร้าบ...ขึ้นมานอนบนเตียงกับพีทนะคร้าบ..พีทกลัวผี..”


“พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด   กรูไม่อยากนอนดึก.. ปิดไฟด้วยละกัน..”   บอสพูดตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนที่ปูอย่างเรียบร้อย.. ไม่สนใจคนที่ทำตาละห้อยอยู่บนเตียง...



พีทเดินลงจากเตียงไปปิดไปตามคำสั่ง ก่อนจะกลับขึ้นไปนอนเงียบๆที่เตียง  ซักพักร่างสูงใหญ่ก็ค่อยๆเลื้อยลงจากเตียงมาอยู่ข้างที่นอนปิกนิค..


“กรูรักมรึงนะบอส.. กรูรู้ว่ามรึงไม่อยากนอนดึก  แต่ไม่รู้เป็นไง อยู่ใกล้มรึงทีไรกรูอดใจไม่ไหวทุกที..” พีทกระซิบเสียงแหบพร่าอยู่ในความมืด   ค่อยๆดึงบอสมากอดไว้กับอกอย่างนุ่มนวล..



“ไอ้หื่น..”    บอสกล่าวหา แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ   ซบจมูกลงบนกระหม่อมของบอส      สูดกลิ่นแชมพูจากเรือนผมเข้าไปเต็มปอด     สองมือโอบกอดร่างผอมบางไว้แน่น    กระซิบพึมพำข้างหู





“เฉพาะกับมรึงคนเดียวเท่านั้นล่ะน่า..

[anocha]

16-PLUS ตอนพิเศษก็จะมี 4 คู่นะครับ  แต่ละคู่ก็จะแทนแต่ละความรู้สึกของความรัก
รัก-คิดถึง-หึง-งอน ตามนั้น

ส่วนคู่ไหนจะแทนความรู้สึกอะไร ก็ลองติดตามอ่านกันดูนะครับ

ติชมกันได้ตามสะดวก

ส่วนคู่ของแทนกะเมย์ เอ๊ย! แทนกะจอม ประมาณวันพุธ จะมาอัพให้ครับ

สำหรับคืนนี้ ฝันดีนะ

[aijung]

  เย้ มาต่อแล้ว สนุกทุกคู่เลย 

อย่าลืมมาต่ออีกนะค่ะ