กว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว แต่แทนยังคงนอนไม่หลับ เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเตียง ตาจ้องมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวราวกับมันเป็นวัตถุแปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หลายครั้งที่แทนหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือเพื่อที่จะโทรหาจอม แต่แล้วก็กลับวางมันลงครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองให้พยายามอดทนรอจนถึงพรุ่งนี้เช้าเพื่อที่จะได้คุยกับจอมให้รู้เรื่อง แต่อีกใจก็ร้อนรนกระวนกระวายจนแทบจะทนไม่ไหว...อยากจะโทรหาจอมให้ได้ในคืนนี้เลย
แทนทิ้งตัวลงบนที่นอนพลางเอามือก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิด ...ไม่รู้ว่าจอมรู้อะไรจากเมย์บ้าง... และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าจอมรู้สึกอย่างไรจากที่จูบกันในวันนั้น
แต่นับจากวันที่เมย์เข้ามาคุยกับจอม... ท่าทีของจอมก็ดูจะแปลกไปจนรู้สึกได้.. แม้ว่าจอมจะยังคงพูดคุยเล่นหัวตามปกติ แต่ทุกครั้งที่สบตากัน... สายตาของจอมนั้นดูว่างเปล่าเย็นชาต่างไปจากที่เคย และมันก็ทำให้แทนกลัดกลุ้มจนไม่เป็นอันกินอันนอนอยู่แบบนี้..
เด็กหนุ่มจ้องมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังห้องอย่างกระวนกระวาย..ยิ่งดึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งว้าวุ่นมากขึ้นทุกที สุดท้าย เจ้าตัวก็ยอมแพ้ผุดลุกขึ้นมานั่งแล้วคว้าโทรศัพท์มากดหาจอม..
"ฮัลโหล....มรึงมีอะไรวะไอ้แทน.." จอมรับสายด้วยน้ำเสียงเนือยๆ บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังง่วงนอนเต็มแก่...
"กรูมีเรื่องจะคุยกับมรึง...มรึงยังไม่นอนใช่มั้ย.." คนโทรหาพูดสรุปเอาเองเสร็จสรรพ แทนได้ยินเสียงหาวลอยมาตามโทรศัพท์
"ไว้คุยที่โรงเรียนไม่ได้รึไง มรึงจะได้ไม่ต้องเปลืองค่าโทรด้วย.."
"ไม่ได้!" แทนตอบเสียงเข้ม "ถ้าไม่คุยกันตอนนี้กรูนอนไม่หลับ.."
"เรื่องอะไรของมรึงวะ.."จอมถามช้าๆ น้ำเสียงก้ำกึ่งระหว่างความงงกับความง่วง.. อยู่ๆ คำพูดก็จุกในอกแทนขึ้นมาดื้อๆ...
"ก็เรื่อง...ที่เราจูบกันไง.." แทนโพล่งออกมาจนได้ในที่สุด หูคล้ายกับจะได้ยินเสียงจอมสะอึกมาตามสาย..
"เออ..กรูรู้ว่ามรึงไม่ตั้งใจ" จอมตอบเสียงใสแจ๋ว อาการง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง..
"กรูตั้งใจ " แทนย้ำเสียงหนักแน่น "แล้วกรูก็รู้สึกดีมากๆด้วย.."
คราวนี้อีกฝ่ายเงียบไปนานจนแทนนึกสงสัยว่า จอมพูดไม่ออกหรือฟุบหลับไปแล้วกันแน่..
หลังจากที่ปล่อยให้แทนอดใจรออยู่ครู่ใหญ่ จอมก็ตอบออกมาเบาๆ.. "มรึงจะมาพูดอะไรตอนนี้วะ?"
แทนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รวบรวมสมาธิแบบเดียวกับตอนที่จะชู้ตลูกโทษในการแข่งนัดสำคัญ..
"ก็กรูอยากให้มรึงรู้ว่ากรูตั้งใจ กรูชอบมรึง ได้ยินมั้ยวะจอม ว่ากรูชอบมรึง.."
"แล้ว...?" จอมพูดออกมาได้เพียงเท่านั้นก็เงียบไป แต่แทนรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังคาใจด้วยเรื่องอะไร เด็กหนุ่มรีบพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์
"จอม.. กรูรู้ว่ามรึงไม่สบายใจเรื่องเมย์ แต่กรูจบกับเค้าแล้วจริงๆ กรูมันโง่เองที่ไม่เคยสนใจมรึงมาก่อน แต่ตอนนี้กรูรู้แล้วว่ากรูมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ใกล้ๆมรึง..กรูชอบมรึงจริงๆนะจอม.. " เด็กหนุ่มพรั่งพรูความในใจออกมายาวเหยียด รู้สึกโล่งใจว่าอย่างน้อยก็ได้พูดความในใจให้อีกฝ่ายได้รับฟัง..
อีกฝ่ายเงียบไปนานจนแทนรู้สึกหวั่นใจ เด็กหนุ่มพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ แล้วก็กลั้นใจรอฟังคำตอบ "จอม..มรึงชอบกรูบ้างมั้ย.."
"เอ่อ..คือ...อย่าพึ่งถามตอนนี้ได้มั้ยวะ? กรูตั้งตัวไม่ติด.."
"ถ้ามรึงยังตัดสินใจไม่ได้ตอนนี้ ไม่เป็นไร กรูเข้าใจ กรูรอได้ นับจากพรุ่งนี้กรูจะจีบมรึงแบบที่คนรักเค้าทำกัน มรึงจะได้รู้ว่ากรูชอบมรึงจริงๆ"
"เฮ้ย! ไอ้แทน มรึงละเมอรึเปล่าเนี่ย?" จอมส่งเสียงละล่ำละลักออกมาจากโทรศัพท์ นึกงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายกันแน่
แทนยังคงยืนยันคำเดิมชัดเจนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น.. " กรูไม่ได้ละเมอ ถ้ามรึงยังไม่แน่ใจ กรูจะพูดให้มรึงฟังชัดๆอีกที..กรูรักมรึงว่ะจอม.."
หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ (อ่าน 421164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก