หัวข้อ: (story) อย่าหวังว่าจะทำร้ายกูได้อีก 2 เข้ามาลาพร้อมความจริง

[MIkz_hotaru]

เงียบอะไรกัน เค้ารอกันให้รึ่ม 
พี่เสือสู้ๆๆ เชียร์ๆๆ 

[C2U]

ไม่นึกว่า วันหยุดจะมาต่อให้   


สงสารพี่เสือจัง   โซ่ดูแลดีๆน๊า   

[panpan]

ไม่ได้เงียบน๊า  ลุ้นอยู่

แปลกใจตัวเองทำไมตอนนี้สงสารพี่เสือได้ เมื่อก่อนนี่สารภาพว่าอ่านไปด่าไปเลยนะ โซ่ดูแลพี่เสือดีๆ ล่ะ

[Soulmate]

 
ต้องเข้าใจว่า ณ ขณะนี้ อยุ่ในช่วงมิดเทอม!!

[SoN]

^^

[toonki]

 
เศร้าอ่ะสงสารทั้งสองคนเลย
พี่เสือถึงไม่มีอะไรเหลือแต่ก็ยังเหลือกันสองคนนะของอย่างอื่นหาเอาใหม่ก็ได้นะค่ะ
สู้ต่อไปนะพี่เสือ

[woradach]

มาให้กำลังใจครับพี่โซ่ ผมชอบอ่านครับ อาจจะเงียบไปหน่อย ติดเกมส์ซะง้าน แหะๆ แต่ก็เข้ามานะครับ(บ้าง) 

มารอตอนต่อปาย เอาให้พี่สะดวกก็ได้ครับผมรอด้ายยยย 

[kasarus]

ถึงจะเป็นเสือ

ก็ใช่ว่าจะแข็งแกร่งได้ตลอดเวลา

มันก็ต้องมีบางครั้งที่จะอ่อนแอมั่ง

แต่ถ้ามีคนที่รักคอยอยู่เคียงข้าง

เสือก็จะกลับมาเป็นเสือได้อีก

[faire]

สู้ๆค่ะพี่ เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[salapaw]

ไม่ได้เงียบค่ะ

บรรยากาศในเรื่องมันเครียด  คนอ่านเลยพลอยเครียดไปด้วย 

[Loidelohm]

อ๋ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เข้าใจแระ.............
พอกลับไปอ่านตอนตะกี้ ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เอ่อออออออออออออออ.....
ว่า พี่เสือมีชะนีมาชอบอยู่ตัวนึง และพ่อพี่เสือก็คงจะรู้ว่าชะนีมาเกาะแกะ มันเลยไม่ง่าย
เฮ้อออออออออออออออออออออออออ
ว่าไงครับทุกคน .....คิดเหมือนเค้ามั้ยอ่ะ
แต่ยังไงก็ พี่เสือ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ever-never]

พี่ทั้งสองคน คงผ่านอะไรมา มากมาย  กว่าจะถึงวันนี้ 
มันแสดงออกได้ว่า พี่เสือ กับ พี่โซ่ รักกันมากแค่ไหน

น่ารักทั้งคู่เลยนะคับ  สู้ๆ ต่อไปนะ  จะรออ่าน

[pongsj]

ไม่เบื่อหรอกครับ ตอนนี้กำลังเห้นใจพี่เสือสุดขีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[snowblack]

ใครจะกล้าเบื่อนะครับนี่

เป็นกำลังใจให้นะครับ 

[sharp2]

รออยู่สิคับพี่ ฮ่าๆๆ

[StillLoveThem]

 ...เข้ามายืนยันอีกคนว่า..ไม่เบื่อ และตามอ่านอยู่ตลอด
...จริงๆๆอ่านตอนนี้จบตั้งแต่เมื่อคืน..แต่เม้นไม่ออก..น้ำตาซึม
...ถึงตอนนี้..พี่เสือคงรู้แล้วว่า...เงินทอง ยศฐาบรรดาศักดิ์
...คงไม่สำคัญ เท่ากับ..กำลังใจ..จากคนเคียงข้าง
...ผู้ใหญ่ก็มีเหตุผลของตัวเอง แค่เพียง..ให้เวลากับท่าน
...ยังไง..ความสุขของลูก ก็สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดสำหรับคนเป็น..พ่อแม่

[doomare]

สถานการณ์ตึงเครียด

อ่านยังขนาดนี้ แล้วคนอยู่ในเหตุการณ์จะขนาดไหน

[cavalli]

 


สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


เป็นกำลังใจไห้ คราบบ

[4559]

อุปสรรคเป็นบทพิสูจน์ของความรัก

[luvY]

ยังไม่เบื่อนะคะ
รออ่านตลอด
เป็นกำลังใจให้ทั้งพี่เสือกะโซ่
ความรักต้องมีอุปสรรคบ้างล่ะ
เป็นบทพิสูจน์สำหรับคนสองคน

 

[mini]

ใคร....ใคร ที่ไหนทำให้โซ่คิดว่าเบื่อ

ไม่มี๊  ตามกระชั้นทุกตอน  ตามติดทุกสถานะการณ์

แทบจะไปเกาะขอบเตียงแล้วเนี้ยะ  อย่าคิดมาก  อย่าคิดมาก   

[nopkar]

บรรยากาศหนักอึ้ง 

[~NeMeSiS_PURE~]

เฮ้อออ    ต้องเจอกับปัญหานี้ทุกครอบครัว

[melon_jung]

  พี่เสือถึงกะร้องไห้เนี่ย...สถานการณ์คงจะอึดอัดน่าดู
งัยก็อย่าท้อนะค่ะพี่เสือ...ถือว่าเป็นอุปสรรคพิสูจน์ความรักอีกอันละกัน
แล้วไม่ว่ายังงัยพี่เสือก็มีโซ่ที่พร้อมจะฝ่าฟันอุปสรรคไปพร้อมกันนะค่ะ
สู้ๆๆๆๆค่ะ 

[hima]

แว้บมาเม้นท์ให้ "ไม่เคยเบื่อ" เลยครับ (ที่ผ่านมา เป็น "คนเผ่าซุ่ม" อ่านเงียบๆ แอบให้กำลังใจนักเขียนในใจ)

 

[hene2526]

อย่าพูดอย่างนี้สิครับ...ผมพยายามเฝ้าติดตามมาตลอดเลยครับ ที่หายไปบ้างเพราะงานยุ่งจริงๆครับ

ยังไงก็รออ่านอยู่นะครับ

[Nichdia]

มาดัน...รอตอนต่อไปอยู่คับ

[Jason]

ภาค 2 ตอน 4

ผมลืมตาตื่นมาอีกที
พี่เสือยังคงนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ
ผมยังอยู่ในอ้อมกอดพี่เสือ
ทางออกของปัญหานี้มันจะออกมาเป็นยังงัย ตอนนี้ผมเองไม่อาจจะรู้ได้
ผมขยับมือพี่เสือที่กอดผมอยู่เบาๆ
ไม่อยากให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา
ผมจัดการธุระส่วนตัวแล้วก็ออกมาจัดหาอะไรไว้เผื่อให้พี่เสือกินที่ครัว
ว่าแล้วก็เอาทุกอย่างที่ซื้อมากินกับพี่เสือเมื่อคืนออกมาอุ่น
ผมทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย รอก็แค่พี่เสือตื่นขึ้นมา
ผมแอบเข้าไปดูพี่เสือที่กำลังหลับสนิทก็ไม่อยากจะปลุกตอนนี้
เลยจัดการเอาเสือผ้าที่ใส่แล้วที่หมกๆอยู่ในตระกร้าออกมา
แล้วดิ่งลงไปด้านล่างคอนโด เพื่อหาร้านซักรีด
แล้วก็ตกลงกันทั่วไปเรื่องว่าจ้างซักรีดผ้าให้
ผมเห็นด้านฝั่งตรงข้างคอนโดขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋
ว่าแล้วก็เดินข้ามไปซื้อมาให้พี่เสือกินตอนตื่นนอนท่าจะดี
ได้น้ำเต้าหู้มาสี่ถุง กับปาท่องโก๋จำนวนนึง
แล้วก็รีบขึ้นไปหาที่รักดีกว่า
.
.
.
.
“นายหายไปไหนมา”เสียงพี่เสือตะโกนออกมาเสียงดัง แล้ววิ่งเข้ามากอดผมทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป
“ไปไหนมา ไปไหนมา”พี่เสือยังคงพูดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
“ผมลงเอาผ้าไปซักแล้วก็ ซื้อน้ำเต้าหู้มาให้กิน”ผมพูดพร้อมพยายามชูน้ำเต้าหูให้พี่เสือดู
แต่มันก็ยากจะทำเพราะตอนนี้พี่เสือกอดผมแน่น
“ทำไม ไปไหนไม่บอกพี่ก่อน”มันพูดออกมาเสียงสั่นๆ
“ผมไม่อยากปลุกพี่ เห็นนอนกำลังสบาย”ผมตอบไปด้วยเหตุผลของผม
“ทีหลัง ทีหลัง ทีหลัง ไปไหนบอกพี่ก่อน บอกพี่ก่อนนะ รับปากพี่สิ จะไปไหนบอกพี่ก่อน บอกพี่ก่อน”พี่เสือพูดวนไปวนมา
อาการที่พี่เสือเป็นอยู่ตอนนี้ เพียงแค่นั้น ผมก็รู้แล้วว่าพี่เสือของผมเป็นอะไร
“พี่เสือ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะทิ้งพี่นะ ผมไม่มีท่าจะทิ้งพี่แน่นอน  ตราบใดที่พี่เสือยังคงต้องการผมอยู่ ผมก็พร้อมจะอยู่กับพี่
ไม่มีทางหนีหายไปไหน และไม่มีทางทิ้งพี่ไว้คนเดียว”ผมพูดพร้อมกอดพี่เสือเบาๆ
“พี่ใจหายนะ ที่ตื่นมาไม่เจอโซ่น่ะ”พี่เสือพูดต่อ หลังจากคลายกอดผมแล้วเดินไปนั่งหน้ามุ๋ยอยู่หน้าโซฟา
“อ้าว ก็บอกแล้วงัยว่า ลงเอาผ้าไปซักแล้วก็ซื้อน้ำเต้าหู้มาให้กิน”ผมพูดไปพร้อมแกะน้ำเต้าหู้ใส้แก้วให้มันแล้วก็เดินเอาไปให้พี่เสือถึงที่
พี่เสือรับแก้วน้ำเต้าหู้แล้วดื่มทันที
“ระวังหน่อยสิ มันร้อนนา”เตือนเค้าหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่ใส่ใจ
“งอนนะ”อ้าว ดูมันพูดสิครับ
“งอนอะไร หือ”รู้ทั้งรู้
“หนีเค้าไป”มันงอแงเป็นเด็กเลย
“หนีอะไรล่ะ ก็บอกแล้วงัย ว่าลงไปซักผ้า แล้วก็ซื้อไอ้ที่พี่กินอยู่มาให้นั้นแหละ”
“ไม่รู้แหละ ที่หลังก็บอกกันก่อนดิจะไปไหนน่ะ”ไอ้พี่เสือมันยังหน้ามุ๋ยกินน้ำเต้าหู้
“แล้วพี่ไม่สังเกตรอบตัวบ้างหรอ ว่าผ้าหายไปไหน แล้วทำไมบนโต๊ะถึงมีกับข้าววางเต็มไปหมด ทำไมของผมอยู่อยู่ครบ
มือถือยังอยู่ หายไปแค่กระเป๋าเงิน”เริ่มเตือนสติไอ้พี่เสือ
“พี่ไม่ได้สังเกตนิ ก็ตื่นมา หานายไม่เจอ พี่ก็...”
“โวยวาย”เติมคำในช่องว่างให้มันซะหน่อย
“พี่เสือ ผมบอกพี่แล้วงัย ว่ายังงัยผมก็ไม่มีทางทิ้งพี่แน่นอน”ผมพูดพร้อมสวดกอดพี่เสือ
“ก็รู้แต่คนมันตกใจนิ”มันสวมกอดตอบผมเช่นกัน
“โซ่รับปากพี่อีกรอบนะ ว่าต่อไปนี้จะไปไหนบอกพี่ก่อน ทำอย่างนี้พี่ใจหายนะ”มันพูดเสียงเศร้าลง
“ครับ ผมรับปาก พี่เสือก็เหมือนกันนะ จะไปไหนบอกผมก่อนด้วยนะ”
“ครับ”
.
.
.
.
ผมกินข้าวกับพี่เสือไปได้สักพัก ก็มีคนที่ไม่คาดคิดประกฏตัวขึ้น
“แม่”พี่เสือพูดออกมาอย่างตกใจ เมื่อเปิดประตูห้อง
“เสือ ขอแม่เข้าไปข้างในได้มั้ย”ป้าเพ็ญพูดเบาๆกับพี่เสือ
ยังไม่ทันที่พี่เสือจะพูดอะไรกลับมา ป้าเพ็ญก็เดินเข้ามาในห้องแล้ว
“กินข้าวกันอยู่หรอ”ป้าเพ็ญถามขึ้น
“หวัดดีครับป้าเพ็ญ”ผมไหว้ทักทายให้เป็นปกติที่สุด
“หวัดดีจ๊ะหนูโซ่”ป้าเพ็ญยังคงทักผมกลับเป็นปกติ
และนั้นทำผมแปลกใจ
“นี่ห้องนอนหรอ โห มีสองห้องนอน อืมระเบียงรอบห้องแบบนี้ดูวิวได้รอบเลยเนอะ”ป้าเพ็ญเดินรอบห้องพร้อมพูดถึงเรื่องการตกแต่งห้องไปมา มันยิ่งเพิ่มความสงสัยมากขึ้นเป็นเท่าตัว
“แม่ แม่มีอะไรรึป่าว”พี่เสือตัดสินใจถามออกไปในที่สุด
“ก็แม่แค่จะมาดู ว่าอยู่กันยังงัย”ป้าเพ็ญตอบพี่เสือกลับไป พร้อมเดินตรงเข้ามาที่ผมนั่งอยู่
“แม่หมายความว่างัย”พี่เสือเดินตามเข้ามาถามป้าเพ็ญต่อ
“แม่ไม่ว่าและแม่ก็ยอมรับนะในสิ่งที่เสือเป็น แต่สำหรับพ่อ เสือต้องให้เวลาเค้า”
“แม่หมายความว่า...”
“ใช่ แม่ยอมรับ โซ่เองก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายและเค้าก็เป็นลูกเพื่อนสนิทของแม่...แต่เสือ แม่ขอถามเสือเป็นครั้งสุดท้าย...ว่า..เสือแน่ใจนะว่าเลือกทางนี้ เลือกที่จะอยู่กับโซ่ มันไม่มีอนาคตอะไรที่แม่มองเห็นเลยนะ ครอบครัวของเสือจะเป็นยังงัยต่อไป แล้วมันก็ไม่มีข้อผูกมัด ไม่มีสัญญาอะไรเป็นหลักฐาน และมันอาจจะไม่มั่นคงอะไรนะ เสือยอมรับและคิดดีแล้วใช่มั้ย”ทุกเหตุผล ทุกคำพูดของป้าเพ็ญเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น ผู้ชายกับผู้ชายมันจะมีอะไรยั่งยืน
ขนาดผู้ชายกับผู้หญิง แต่งงานกันมีทะเบียนสมรส มีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจกัน อยู่กินกันมาเป็นสิบๆปี จะเลิกกันได้
แล้วนับภาษาอะไรกับรักแบบนี้  ซึ่งไม่มีอะไรการัณตีได้เลย
“แม่ ผมรักโซ่ ผมรักน้องเค้ามานานแล้ว และผมก็คิดดีแล้ว คิดแล้วว่าผมจะใช้ชีวิตต่อจากนี้กับน้องเค้า ผมไม่รู้หรอกว่าต่อไปจะเป็นยังงัย แต่ตอนนี้ผมมั่นใจว่าผมจะอยู่กับน้องและผมก็รักน้องมาก”พี่เสือพูดตอบกลับไปกับป้าเพ็ญด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก
“แล้วหนูโซ่ล่ะ รักลูกของป้ามั้ย และพร้อมจะอยู่กับลูกป้ารึป่าว”ป้าเพ็ญหันกลับมา
“รักสิครับ ผมพร้อมจะอยู่กับพี่เสือ ผมสัญญานะครับว่าผมจะดูแลพี่เสืออย่างดี”ผมตอบกลับไป
ป้าเพ็ญยิ้มกับคำตอบของผม พร้อมเดินเข้ามาจัลมือแล้วก็ลูบหัวผมเบาๆ
“ยังงัยป้าก็ฝากลูกป้าด้วยนะ มีอะไรที่ลูกป้ามันนอกลู่นอกทาง จัดการมันเลยนะ ป้าอนุญาติ”ป้าเพ็ญพูดยิ้ม
“เสือ ให้เวลาพ่อเค้าหน่อยนะ แล้วแม่จะช่วยพูดให้”ป้าเพ็ญหันกลับไปพูดพร้อมกอดพี่เสือไว้เบาๆ
“ครับ”
“ดูแลน้องเค้าดีๆล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ”ทำไมคำพูดป้าเพ็ญเหมือนจะส่งตัวเข้าเรือยหอเลยว่ะ
“ครับ”
“อย่าทำน้องเค้าเสียใจนะ”
“ครับ”
“แต่ก่อนอื่นแม่ขอตีหน่อยเถอะ อะไรกัน ทีหลังไม่ทำแบบนี้อีกนะ หนีออกมาตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเช้าพ่อเค้ารู้ เค้าโกรธมากเลยนะ นึกว่าเสือจะตัดลูกตัดพ่อกันแล้ว”
“แล้วพ่อเป็นงัยบ้างล่ะแม่”
“นั่งเครียดอยู่บ้านนู้น ยังงัยก็โทรไปหาพ่อเค้าหน่อยล่ะกัน หรือไม่ถ้ายังไม่พร้อมไว้ว่างๆ เดี๋ยวแม่เคลียร์พ่อเสร็จก็ไปง้อไปหาเค้าหน่อยนะ”ป้าเพ็ญพูดพร้อมยิ้มอย่างเอ็ดดูให้พี่เสือ
“แม่ไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวต้องไปรายงานพ่อแกอีก รายนั้นอยากจะรู้อยากจะมาใจจะขาด แต่ต้องรักษาฟอร์ม”แล้วป้าเพ็ญก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“แม่ไปก่อนนะลูกๆ”
.
.
.
.
.
.
ทันทีที่ป้าเพ็ญกลับไปพี่เสือก็เดินเข้ามากอดผมทันที
“แม่พี่เข้าใจ แม่พี่เข้าใจเรา แม่พี่ยอมรับเราแล้ว”พี่เสือพูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
พี่เสือกอดผมแล้วยกขึ้นหมุนไปมาอยู่หลายรอบ
จนมันเหนื่อยแล้วดึงผมไปนั่งกอดอยู่บนโซฟา
“มีความสุขจัง อย่างน้อยแม่ก็เข้าข้างพี่ล่ะ เหลือแค่พ่อ”มันพูดออกมาเบาๆ พร้อมถอนหายใจเบาๆ
“หายเครียดแล้วอ่ะดิ”
“ครับ หายเครียดแล้ว แต่ยังไม่สบายใจ แต่พี่มีวิธีแก้นะ”มันพูดออกมา
“ทำงัยอ่ะ”สงสัย
“โซ่ช่วยพี่ได้ด้วยนะ”
“ยังงัยอ่ะ เดี๋ยวผมช่วย”
“....”มันไม่ตอบอะไรกลับมา เพียงแต่ตอนนี้สายตาเปลี่ยนไป
พร้อมมีรอยยิ้มที่บ่งบอกสิ่งที่ผมต้องการ
“เอาแต่เช้าเลยหรอพี่”ชักเริ่มรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
“นะ อยากให้เค้าสบายใจรึป่าวล่ะ”มันเริ่มซกซนบนตัวผมแล้วครับ
“อยากครับ”ตามใจเค้าหน่อยล่ะกัน อิอิ
ตอนนี้ก็สบายใจขึ้นมาเปาะนึงแล้ว

[faire]

ให้กำลังใจกันแบบไหนเหรอพี่โซ่ เค้าไม่เข้าใจ ขอรายละเอียดมากกว่านี้อีกหน่อยได้ป่ะ 

คุณแม่รับได้แล้ว สบายใจไปได้เปลาะหนึ่งแล้วล่ะน้า ^___^

[kuraki]

มาเมนท์แล้วน้าาาาาา อ่านปุ๊บ เมนท์ปั๊บบ

แม่พี่เสือเข้าใจแล้ว อะไรเริ่มดีขึ้นแล้ววววว รอพ่อพี่เสือละทีนี้

สู้ๆนะคะ พี่โซ่พี่เสือ