หัวข้อ: [Short Novel]ลำเพาพรรณแพร By:macho_luglio Rate NC~18

[しろやま としんや]

เรื่องนี้ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของเรื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เรทอาจจะแรงแต่สำนวนการใช้ภาษาของคนเขียนนี่นับว่าเยี่ยมจริงๆ

อยากให้เพื่อนๆในเล้าได้อ่านกัน เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ

++++++++


ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


++++++++++++++++++


ห้ามเอาไปดัดแปลงรึคัดลอกหรือนำไปลงที่อื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รับอนุญาตแต่อย่างใด

หากไม่ปฏิบัติตามจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย


+++

ข้อความจากมาโช



เรื่องนี้ มีแรงบันดาลใจมาจากการเต้นรำจังหวะ Paso doble ค่ะ เป็นการเต้นรำที่มีรากมาจากการสู้วัวกระทิงของสเปนเปรียบฝ่ายชายเป็นมาธาดอร์ และฝ่ายหญิงเป็นผ้าคลุมไหล่ (ไม่ใช่กระทิงนะคะ อิอิ)

จังหวะเพลงเน้นความสูงสง่าและดุร้่ายของฝ่ายชาย โดยฝ่ายหญิงที่เป็นผ้าคลุมนั้นสะบัดชายกระโปรงแทนความเกรี้ยวกราด เป็นจังหวะที่เซ็กซี่ทีเดียวค่ะ

หากสนใจพาโซโดเบิล หาชมได้ http://www.youtube.com/watch?v=YzjFYYCP5Rw เลยค่ะ

ชื่อเรื่องลำเพาพรรณแพรนั้นแปลได้ว่า "ผืนผ้าอันงดงาม" ค่ะ ลำเพา คือ งดงาม / โฉมงาม นั่นเอง สื่อถึงนายเอกของเรื่อง

อ้อ ลืมบอกอีกประการ...

เรื่องนี้...เป็นเหมือนซีนหนึ่งในนิยาย มาโชเขียนแล้วรู้สึกว่ามันระบุสัญชาติไม่ได้อ่าาาาา ทั้ง ๆ ที่ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลงตะวันตก แต่รู้สึกว่ามีส่วนทั้งยุโรปกลาง และ จีน อ่านแล้วก็เลือกชาติกันตามสะดวกนะคะ แหะ ๆ ซักวันหากมีเรื่องยาวที่ใช้ธีมโหดแบบนี้ คงเอาฉากนี้ไปรีไซเคิล ฮี่ๆๆๆ (/me เลวได้อีกกกกกก)

แต่หลังจากอ่านทวนเองหลายรอบ ตอนนี้เอนเอียงว่าเป็นจีนแล้วค่ะ คงเป็นเพราะคำว่าเกาทัณฑ์ / ข้า / เจ้า / ท่าน และโทนภาษา 5555


และเื่รื่องนี้...เป็นเรื่องแรกเลยมั้งที่เขียนแบบตัวเอกเลือดเย็นทั้งสองฝ่าย...

ดังนั้นหากผิดพลาดประการใด ยินดีน้อมรับไว้ค่ะ คอมเมนต์กันซักนิด สะกิดต่อมเขียนได้อย่างแรงนะคะ

ส่งท้ายค่ะ เพลงอิมเมจที่ใช้ประกอบตอนแต่ง ไม่แน่ว่าเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องแรกก็ได้หากมาโชทำซีรีย์ Canzone (แปลว่า Music ค่ะ)

>>Filet<< http://www.imeem.com/sokai/music/sHUNGwUR/le-rve-filet/

[しろやま としんや]

ลำเพาพรรณแพร [NC-18]

By macho_luglio


Warning : Violence

เรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง และ ฉากการกระทำที่ไร้ศีลธรรม และ การกระทำที่เข้าใจยากของตัวละคร ดังนั้นพึงระลึกเสมอว่านี่่คือนิยายที่สมมติขึ้น ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ

และขอความกรุณาอย่านำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตนะคะ





ชายฉกรรจ์...แกร่งกล้าอาจหาญ ...คือนักล่า

แพรผืนผ้า...นุ่มเนียนมือ...คือเหยื่อล่อ

มือแกร่งฉวยผ้านุ่มแดงจัดจ้าน สะบัดสะท้านเร่าอารมณ์ร้อน

สีแดงแสดจ้านตาหลอกศัตรูให้คลุ้มคลั่ง เพื่อลวงล่อมาสังหาร

หรือนำชายที่ครอบครองมันไปสู่ความตายอันเร่าร้อน....

0-0-0-0-0-0-0-0-0

ห้อง หินอ่อนขาวโพลน...เสียงสรวลเสเฮฮาดังกังวาน ชายหญิงในชุดน้อยชิ้นจับจองเตียงสีดำขนาดใหญ่ที่มีอยู่มากมาย และทอดกายอยู่บนนั้น บ้างเมามายด้วยฤทธิ์สุรา บ้างเริงรสร่วมรัก

ที่นี่คือสถานเริงรมย์ชั้นสูง อาณาเขตลับที่เหล่าผู้มีอิทธิพลเสเพลได้โดยไม่ต้องกังวลใจ

รวม ถึงชายหนุ่มผมดำสูงสง่าที่เพิ่งมาถึง ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ขาแกร่งในกางเกงผ้าสีดำจะก้าวเข้ามาด้านใน แผงอกเปลือยเปล่าแน่นตึงด้วยมัดกล้าม ไหล่กว้างเหยียดตรงอย่างองอาจ มือใหญ่ที่ยกขึ้นเสยผมที่ตัดแต่งไว้จนสั้นนั้นดูแกร่งกร้าน...แม้จะอยู่ใน ที่ ๆ คลุ้งไปด้วยกามาก็ไม่สามารถทำให้ราศีของเขาหมองลงได้

ข้ารับ ใช้ที่คอยการมาถึงรีบเข้ามาต้อนรับ พร้อมทั้งบอกเล่าสถานการณ์ภายใน วันนี้มีสตรีชั้นสูงคนไหนแวะเวียนมา และมีใครบ้างที่ฝากคำเชื้อเชิญเอาไว้

เขาเพียงพยักหน้ารับคำ แต่ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่อย่างใด

ของดียังต้องมองหา คนที่ต้องตาก็ต้องหาด้วยตัวเองให้ได้

หลัง จากฟังการแนะนำจนจบ จึงได้ขอตัวออกสำรวจไปทั่วห้อง...แม่หญิงผมทองนั้นยังไม่ถูกตา ส่วนชายงามในชุดขาวนั้นก็ยังไม่พึงใจ ตลอดทางที่เดินผ่าน ไม่มีใครสามารถดึงดูดให้ชายหนุ่มเสน่หาได้

จนกระทั่งถึงสุดทางปลายห้อง เสียงหัวร่อต่อกระซิกก็ดังมากระทบหู พอหันไปดูก็พบกับเตียงดำที่ห้อมล้อมด้วยคนมากมาย

หนึ่งเดียวที่ต้องตา นั่งอยู่กลางวงล้อมของชายหนุ่มทั้งหลาย

ร่าง ที่เอนกายพิงผนังนั้นเป็นเด็กหนุ่มที่เพิ่งผ่านวัยแรกรุ่น ผมดำขลับถูกตัดแต่งไล่ระดับจนเหลือแค่ส่วนปลายยาวประบ่า เรือนผมเป็นเงาล้อแสงไฟสลัว ผิวกายนวลขาวที่โผล่พ้นชุดสีดำผุดผาดกว่าใครที่เคยเห็น ริมฝีปากแดงเรื่อดูนุ่มนวลยามหัวร่อต่อกระซิกกับผู้คนที่รายรอบ

ดวงตาดำสนิทปราดมองมายังชายหนุ่ม...มองนิ่งราวกับตรวจตราผู้มาใหม่...

แค่ เห็นครั้งแรกก็เหมือนถูกแรงดึงดูดมหาศาลลากเข้าไปหา แค่ปลายหางตาที่เหลือบมองมาก็ชวนเชิญให้หลงใหล...ดวงตาเยาว์วัยเป็นประกาย ดั่งดวงดาวกลางนภา ยั่วยวนให้เอื้อมมือไปฉวยลงมาจากฟากฟ้าไกล


ทว่านัยน์ตาเชื่อมหวานนั้นก็มองอยู่เพียงชั่วครู่ ทอดถอนลมหายใจออกมาก่อนจะเสมองไปทางอื่นอย่างหมดสิ้นซึ่งความสนใจ

ดั่งเชื้อไฟถูกโยนใส่กองเพลิง

หนุ่มน้อยเยาว์วัย บังอาจเมินใส่ชายผู้ยิ่งใหญ่

ขา แกร่งพาร่างองอาจเดินตรงไปยังเตียง ตลอดสองข้างทางที่ผ่านเข้าไปล้วนแล้วแต่มีชายฉกรรจ์มากมายรุมล้อม คล้ายกับว่าหากไม่ได้สัมผัสเรือนกายของหนุ่มน้อยตรงหน้า ได้แค่ชายสายตามองก็พอใจ

แต่ไม่ใช่กับเขาผู้นี้

พริบตาร่าง สูงก็หยุดยืนตระหง่านอยู่หน้าเตียงกว้าง ทั้งที่เข้ามาใกล้เพียงนี้แต่กลับไม่สามารถเข้าถึงตัวของคนงามได้ ทั้งเบื้องหน้าและสองข้างซ้ายขวาของโฉมงามที่ทอดกายอยู่คือชายหนุ่มมากหน้า หลายตา...

ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นคุณชายผู้มั่งคั่งทั้งสิ้น...ต่างรุม ล้อมเอาใจ และต่างก็กีดกันกันเองไม่ให้มีใครได้ชิดใกล้เกินหน้า ชวนให้คิดว่าหนุ่มน้อยที่อยู่ตรงกลางนั้นสำคัญมากแค่ไหน

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นโดยไม่ออมเสียง...ถามคนงามที่อยู่บนเตียงว่าเป็นใคร

คนถูกถามหันมาสบตา คลี่ยิ้มยั่วเย้าแต่ไม่ยอมตอบคำที่ถามไป กลับกลายว่าเหล่าชายหนุ่มที่ห้อมล้อมอยู่ต่างหากเป็นคนตอบ

...คนงามไร้ที่มา คล้ายดั่งนางฟ้าเทวดาปรากฏกายเพียงชั่วยาม หลายคืนหลายวันมีคนเฝ้าเพียรถาม หากไม่เคยมีใครได้คำเฉลย

ชายหนุ่มฟังคำตอบนั้นแล้วหัวเราะออกมา เสียงกังวานเอ่ยดูแคลนไม่ปิดบัง

...ที่แท้ก็เป็นแค่เบี้ยหมาก...

สิ้นประโยค เสียงหวานของคนที่ควรจะตอบถึงสถานะของตนก็เอ่ยออกมาพลางยิ้มแย้มยอมรับอย่างยินดี

...เป็นเพียงเบี้ยหมากไร้ค่า ที่กล่าวมาถูกต้องแล้ว...


ประโยค แรกที่ตอบโต้กลับมา คือคำยอมรับซึ่งแสนจะดูถูกตัวเองนัก เมื่อแรกชายตา วางท่าคล้ายหยิ่งยโส แต่เมื่อเอ่ยคำกลับถ่อมตัวเหลือแสน ขัดแย้งด้วยท่วงท่าและวาจา เปี่ยมปริศนาแม้ได้พบแค่ผิวเผิน

หากเป็นเจ้าแล้ว คงเป็นเบี้ยหมากอันเลอค่ายิ่ง คือสิ่งที่ชายสูงศักดิ์คิดคำนึง


นัยน์ตาคมกล้าวาวโรจน์ พึงใจกับคำตอบรับ อยากยิ่งนักที่จะรู้จักให้มากขึ้น


มือแกร่งยื่นให้ตรงหน้า เหมือนดั่งจะบอกว่า เจ้าคู่ควรจะมาเคียงกาย


คนที่ถูกเชิญนั้น ได้แต่นิ่งงันด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถบ่งบอกความคิดได้


ทุก ผู้ทุกคนล้วนนิ่งอึ้งกับท่าทางแสนยโสนั้น เหล่าชายฉกรรจ์ที่ทุ่มเทเวลาเพื่อขอความรักมาเนิ่นนาน แต่ยังไม่เคยได้รับการตอบสนองล้วนแล้วแต่ไม่พอใจทั้งสิ้น เป็นแค่ผู้ผ่านมา ไหนเลยจะยอมให้ได้ไปชมโดยง่าย

ไอกรุ่นแห่งโทสะลอยกรุ่นไปทั่ว ความร้อนรุ่มของชายหนุ่มทั้งหลายนั้นแสดงออกมา แต่ละคนลุกขึ้นจากเตียง ก้าวออกมาประจันหน้า

เสียง กำหมัดแหวกอากาศดังชัดเมื่อหนึ่งในนั้นหมายจะสั่งสอนชายมาใหม่ผู้แสน โอหัง แต่มือแกร่งก็รับเอาไว้ได้ สีหน้านั้นเรียบเฉยราวกับหมัดที่ชกเข้าหานั้นไม่หนักหนาอะไร อีกคนหนึ่งพุ่งเข้าหา ออกหมัดเข้าใส่หมายจะฉวยเอาชัยชนะ แต่แล้วก็ต้องร้องลั่นทันตา เมื่อท่อนแขนถูกมือที่กำยำกว่าจับหักราวกับเป็นเพียงกิ่งไม้

เสียง ร้องอย่างเจ็บปวดทำให้ทั่วทั้งบริเวณเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หญิงชายหลายคนที่กำลังเริงรักเผลอลุกขึ้นยืนมองทั้งที่ยังเปลือยเปล่า ต่างตะลึงไปกับการกระทำของชายหนุ่ม

เมื่อยามเดินเรื่อยเอื่อยอยู่ใน ห้องนั้น ก็เห็นเป็นแค่บุรุษสูงศักดิ์ที่มีมากมายในสถานที่นี้ แต่เมื่อสำแดงราศีที่ซ่อนเอาไว้ ก็สำนึกได้ถึงความแตกต่างในพริบตา

ทว่า หากยอมแพ้แค่นี้ เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายที่ยืนล้อมอยู่ก็คงต้องเสียหน้าเป็นแน่แท้ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ทำใจสู้ เดินเข้าโอบล้อมศัตรูเอาไว้ หมายจะข่มให้ล่าถอย

แต่คงไม่มีทางเป็นเช่นนั้น

ร่างสูงสง่ายืนเอามือไขว้หลัง หลับตาลงเบา ๆ คล้ายไม่คิดจะสู้

แต่ ชั่วพริบตา นัยน์ตาคมกริบก็ลืมขึ้น รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากดวงหน้าที่เรียบเฉย เป็นดั่งคมมีดมหึมาทะลวงเข้าไปยังมโนสำนึกของทุกผู้ทุกคนที่คิดเป็นปรปักษ์!

คล้ายดั่งพญามัจจุราช สังหารเหยื่ออันต่ำต้อยเพียงแค่ปราดตามอง

เสียง ทุ้มกังวานด้วยอำนาจค้ำฟ้าดังก้อง...แค่เพียงหนึ่งคำว่า ‘ถอยไป’ เหล่าชายฉกรรจ์ที่ล้อมเอาไว้ก็แทบจะหนีหาย ผู้คนมากมายก็อดไม่ได้ที่จะหวาดหวั่น

เหมือนเสียขวัญ ดุจสดับเสียงคำรามราชสีห์

มี เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่แย้มยิ้มราวกับเห็นเรื่องขบขัน หนุ่มน้อยคนงามได้แต่คิดว่าอะไรกัน ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ กับชายร่างกำยำเพียงคนเดียว ใยพวกเจ้าจึงยอมสยบให้

หากคำถามนี้มีคนรับทราบ แทบทุกคนคงตอบได้

แม้จะน้อยครั้งได้เห็นหน้า...แม้น้อยคราจะได้เข้าไปรับใช้

แต่เมื่อสำแดงอำนาจออกมาให้เห็น ไม่ว่าใครก็หมอบกราบแทบเท้าทันใด

ไม่กลัวได้อย่างไร เพราะสำนึกได้ว่าบุรุษที่เป็นดั่งสัตว์ร้ายนั้น แท้แล้วคือนายเหนือหัวของพวกตน!


ถูก ขู่คำรามด้วยวาจา ชายหนุ่มที่เคยบังอาจตีวงล้อม บัดนี้ถอยหายออกไปตามน้ำเสียงทรงอำนาจที่ลั่นออกมา...ลนลานหยิบเสื้อผ้าที่ ถอดทิ้งเอาไว้ แล้วรีบร้อนออกไปอย่างไม่เหลียวกลับ


สถานเริงรมย์กลับสู่บรรยากาศเดิม ๆ อีกครั้ง เหล่าผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายต่างแยกย้ายกันไปหาความสำราญตามประสา

ทว่าทุกผู้ทุกคนนั้นรู้แก่ใจ ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้เตียงใหญ่ที่นายเหนือหัวยืนขวางอยู่

เมื่อ ไร้คนกีดขวาง ทางเข้าหาร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงกว้างก็เปิดโล่ง ขาแกร่งก้าวขึ้นไป ย่างเท้าฝังรอยลึกบนฟูกนุ่มไปตามทาง จวบจนถึงตัวเด็กหนุ่มจึงทรุดลงนั่งเบื้องหน้า

ร่างน้อยที่เยาว์วัย กว่านัก ไม่มีท่าทีตระหนกกับอำนาจของคนเบื้องหน้า ยังคงทอดกายพิงผนังด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่แม้แต่จะหวั่นไหวเมื่อมือใหญ่เอื้อมเข้ามาหา

นิ้วแกร่งเชยคางมนขึ้นพิจารณาดวงหน้าหมดจรด งดงามไปทุกส่วน คิ้วเรียวสวยได้รูป จมูกเล็กโด่งเป็นสันสวย ปากน้อยอิ่มเอิบ

แต่ที่งามสุดคงไม่พ้นนัยน์ตาดำขลับชื้นฉ่ำปานน้ำค้างร่วงโรยจากใบไม้บาง...

นาย เหนือหัวจับจ้องทุกส่วนบนใบหน้าเรียวอย่างไม่วางตา เพ่งพิศอยู่หลายอึดใจ จวบจนมือบางคล้ายจะยกขึ้นมาทาบทับ แต่แล้วก็กลับดันมือแกร่งออกจากใบหน้าของตนอย่างไม่ใยดีนั่นเอง ชายหนุ่มถึงได้สติ

คนถูกปัดหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะเอ่ยถาม

...เจ้านั้นประสาทกล้าจิตแข็งมาจากไหน เหตุใดจึงไม่กลัวข้า...

ถูกถามถึงที่มา คนใจกล้าก็เอ่ยตอบยียวนกลับไป

... เมื่อครู่มีคนกล่าวว่าเป็นเทวดานางฟ้า เช่นนั้นข้าก็คงไม่พ้นมาจากสวรรค์...เมื่อมิได้เป็นคนเดินดินเช่นท่าน เหตุใดจึงต้องเสียขวัญกับเรื่องของมนุษย์ด้วย...

ได้ฟังคำตอบ นายเหนือหัวก็ถึงกับหัวร่อออกมา คนงามตรงหน้ายั่วเย้าทั้งรูปกายและยียวนถึงข้างใน

ร่าง สูงกำยำเขยิบเข้าใกล้ ฉวยเอาข้อเท้าเล็กไว้แล้วดึงเข้าหา ชายเสื้อคลุมสีดำเลื่อนหล่นเผยให้เห็นด้านในที่บุผ้าแดงสีจัด ลำขาเรียวเนียนโผล่พ้นออกมาให้ชื่นชม ตั้งแต่เท้าขึ้นไปจนถึงนวลเนื้อต้นขานั้นขาวโพลนตัดกับสีแดงยั่วสายตานัก

ชายผู้ยิ่งใหญ่นิ่งมองอยู่หลายอึดใจก่อนเอ่ยแก้คำตอบที่ได้มา

...รูปโฉมแบบเจ้าสมควรเรียกนางฟ้า หากแต่ชาวสวรรค์สูงศักดิ์ที่ไหนจะแต่งกายยั่วยวนกามา...ข้าว่าเจ้าคงตกสวรรค์เพราะลุ่มหลงในตัณหา...

จบ คำ ขาเรียวที่ยึดฉวยไว้ก็ถูกเจ้าของตวัดกลับ ผืนผ้าดำสลับแดงสะบัดแรงเกิดเป็นเสียงดัง เรียวขาขาวยกขึ้นชันเข่าด้วยท่วงท่ายวนยั่ว ก่อนริมฝีปากอิ่มจะเอ่ยเย้า

...หากไม่อยากมัวเมาในตัณหา ก็อย่าได้มายุ่งกับข้าให้เสียเปล่า...

ใบหน้างามเบือนหนี เอวบางบิดกายหันหลัง ปกเสื้อตัวยาวเลื่อนหลุดลงมาจากไหล่นวล แผ่นหลังขาวกระจ่างตาด้านหนึ่งถูกเปิดเผย

จงใจหนีหน้า แต่ท่วงท่านั้นเชิญชวนเหลือจะกล่าว

เจ้านั้นคล้ายมารน้อยยั่วเย้า ล่อลวงคนให้ตกหลุมฝัน 
 
 ร่างใหญ่ขยับเข้าใกล้ แล้วกระชากเอวบางมากอดไว้อย่างไม่ออมแรง เสียงทุ้มหัวเราะลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงผิวเนื้อนวลที่สะดุ้งอย่างตกใจ แล้วเปล่งเสียงพร่าด้วยแรงอารมณ์กรอกหูร่างในอ้อมแขน

...เบี้ยหมากเลอค่า ถึงคราวที่เจ้าต้องมารับใช้อยู่ใต้ร่าง...

ถูกสวมกอดไม่ออมแรง ซ้ำยังข่มขู่ด้วยวาจา แต่ผู้เยาว์วัยกว่าก็ไม่ได้สะทกสะท้าน ยังคงยกยิ้มเย็น...เหยียดด้วยสายตา หยามด้วยจิตใจ

ทันใดนั้นมือบางก็สอดใต้แขนใหญ่ ออกแรงผลักไสจนวงแขนหลุดออก เหมือนต้องการปฏิเสธคำกล่าวอ้าง

เนื่อง จากผิดคาดกับเรี่ยวแรงของร่างเล็ก ชายหนุ่มจึงต้องกลับมาพิจารณาคนตรงหน้าใหม่ เรือนร่างดูบอบบาง ทว่าภายใต้ผิวนวลเนียนนั้นประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งสมส่วน

เพรียวบางแต่แกร่งกร้าน...งดงามดั่งเทพีแห่งสงคราม

มอง ค้างอยู่ได้อึดใจก็ต้องสะดุ้ง เมื่อขาเรียวเตะตวัดเอาชายผ้าแดงเข้าใส่ เนื้อผ้านุ่มแต่เมื่อสะบัดอย่างรุนแรงก็ทำให้ใบหน้าบริเวณที่โดนแสบเอา เรื่อง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น

เห็นชายผู้ทรงอำนาจไม่พอใจ คนทำก็ไม่ได้สะทกสะท้าน ตรงกันข้ามกลับหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจในผลงานของตน มือเรียวหยิบเอาชายเสื้อคลุมขึ้นมาโบกซ้ายบ่ายขวา คล้ายจะใช้สีสันอันแยงตายั่วให้คนตรงหน้าคลุ้มคลั่ง

คนถูกหยอกรู้สึกว่าคนงามเห็นตนเป็นดั่งสัตว์ป่า รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นมา มอบให้กับความกล้าที่จะแหย่ผู้ยิ่งใหญ่เช่นเขา

มือ แกร่งเอื้อมไปหมายฉวยเอาข้อมือบาง แต่ปลายผ้าแดงก็ฟาดเข้าที่มือเสียผัวะใหญ่ เคลื่อนกายเข้าใกล้หวังแนบชิด ปลายผ้าก็แผลงฤทธิ์สะบัดใส่หน้าเข้าให้

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ล่อลวงไปมา แม้ใจเย็นเป็นพระก็คงห้ามใจไม่ได้

เพราะเมื่อสะบัดปลายผ้า ผิวเนื้อเปลือยตรงต้นขาก็โผล่พ้นออกมายั่วใจ ขาเรียวขยับเย้าเสียดสี ส่งความร้อนผ่าวมาสู่คนมอง

นาย เหนือหัวร้อนรุ่มไปทั้งกาย ความปรารถนาใคร่ลุกโชนเสียจนดุนดันกางเกงผ้า นัยน์ตาคมกล้าวาวโรจน์ด้วยตัณหา แผดเผาและลวนลามไปทั้งเรือนร่างของผู้เยาว์วัย

ข้างฝ่ายคนเล่นลวงด้วยผ้า เห็นความกระหายในสายตาของร่างกำยำและความเปลี่ยนแปลงทางกายก็จุดยิ้มแพรวพราย

ขา เรียวแหวกชายผ้าคลุมออกกว้างเผยส่วนเร้นลับให้ยล เท้าขาวราวหินอ่อนเนื้องามยื่นเยื้องเนิบช้า ก่อนจะค่อย ๆ ทาบลงบนความปรารถนาของชายหนุ่ม

แรงกดคลึงทำเอากายกำยำกระตุกสั่น ไฟราคะโหมกระพือจนแทบระเบิด ร้อนจนแทบจะเผาเลือดในกายให้ระเหยเป็นไอ

เสียงทุ้มคำรามในลำคอเมื่อเห็นภาพต่อมา

คนงามทอดกายนอนลงเบื้องหน้า....กรีดกรายสองขาเร่าร้อนเชิญชวน

สิ้น ความอดทนอีกต่อไปแล้ว เจ้าเหนือชีวิตโถมร่างลงทาบทับ ตรึงร่างน้อยไว้กับผืนเตียงกว้างดุจเครื่องบรรณาการ แล้วโรมรันเรือนกายนั้นอย่างกระหาย เล็มเลียริมฝีปากบางจนแดงจัด หยอกเย้ายอดอกเล็กจนต้องบิดกายรัญจวน

เรียวขางามถูกกระชับมั่นในมือ หยาบ ยกขึ้นทาบสีข้างหนา กายแกร่งเบื้องล่างนั้นชื้นฉ่ำไปด้วยหยาดหยดปรารถนา มันร้อนเร่าและกระหายเรือนร่างตรงหน้า ชายที่เป็นดั่งเจ้าชีวิตหอบหายใจหนัก....จ้องมองใบหน้างดงามของคนที่พึงใจ พลางสอดแทรกกายเข้าไปหนักแน่นเนิบช้า แล้วให้ยิ้มออกมาอย่างสุขสมเมื่อคนงามที่รองรับเขานั้นมองสบตอบ

นัยน์ตา หวานงามนั้น ตอนนี้เอ่อคลอด้วยหยาดน้ำและสั่นพร่า คล้ายกำลังพรึงเพริดไปกับความสุขสม ดวงหน้าขึ้นสีเรื่อจัด ริมฝีปากบางเผยอระบายลมหายใจร้อนจัดและเสียงครางเครือ

และเมื่อร่าง แกร่งกระแทกกายชำเรา ก็ปลิดเอาหยาดน้ำคลอตาให้ร่วงลงมาได้ ยิ่งกายกำยำโยกย้ำโหมแรงเข้าใส่ น้ำตาวาวก็ยิ่งเรียกร่วงหล่นเป็นสายตามแรงสะเทือน

เสียงครางดังออกมา ไม่ขาดจากริมฝีปากบาง สลับกับเสียงครางทุ้มใหญ่คล้ายสัตว์ร้ายย่ำยีเหยื่อ ไม่ว่าผู้ใดในห้องกว้างได้ยินก็ล้วนแล้วแต่ต้องสะท้าน...มันยั่วยวนเกินจะ กล่าว ถึงกับลืมสิ้นซึ่งคู่ขาที่ตนเสพสมอยู่ด้วย

แต่แล้วทุกผู้ทุกคนที่หันมาสนใจก็ต้องสะท้านวาบ หนาวเยือกไปทั้งสันหลัง ดวงตาคมกล้าของนายเหนือหัวจ้องมายังทิศที่มีคนอยู่

...คนงามคนนี้เป็นของข้า ร่างกาย เสียง หรือแม้แต่ลมหายใจที่ทอดถอนออกมา พวกเจ้าก็ไม่มีสิทธิสัมผัส...

ถูกข่มขู่ด้วยสายตา ให้เบือนหน้าและลี้หายไปเสีย บรรดาผู้ที่อยู่ในห้องต่างก็ลนลานลุกหนี ไม่ช้าทั่วทั้งบริเวณก็ไร้ซึ่งผู้คนอีกต่อไป

ก็ พอดีกับเสียงกรีดร้องแว่วหวานดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ร่างเล็กปลดปล่อยออกมาท่วมท้นพร้อม ๆ กับที่ร่างกายถูกหลั่งรินใส่ด้วยสายน้ำแห่งตัณหา

ชายหนุ่มโอบรั้ง ร่างเยาว์ขึ้นกอดรัด สุขสมจนแทบขาดใจ รู้สึกหลงใหลเรือนกาย เมามายในเสน่หา...นิ้วใหญ่เกลี่ยไล้ดวงหน้าหวาน จุมพิตเบา ๆ เหมือนปลอบขวัญหลังจากมอบความรุนแรงให้

ใบหน้างามซุกซบอกกว้าง กอดรัดแผ่นหลังกำยำแนบแน่น เหนื่อยล้าจนแทบเจียนขาดใจ แต่ก็พึงพอใจกับความรุนแรงที่ได้รับ

ผ่านไปชั่วครู่ร่างเล็กก็ยันกายขึ้น เหลือบมองไปทั่วห้องอันว่างเปล่าด้วยความประหลาดใจ ครู่ต่อมาคนที่โอบเอวอยู่จึงเฉลยให้

...ข้าไล่พวกมันออกไป เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นเจ้าอีก...

คำบอกเล่าที่แสดงถึงความหลงใหลไม่ปิดบังทำให้คนฟังหัวเราะออกมา

...เบี้ยหมากอย่างข้าจะมีใครสนใจกันเล่า...

ตอบแทนกับคำถ่อมตนนั้น ชายหนุ่มจึงมอบจุมพิตหวานล้ำให้ โอบกอดร่างเล็กเข้ามาแนบอก สัมผัสอ่อนโยนทะนุถนอมให้สมกับที่หลงใหล

...เจ้าไม่ได้เป็นเบี้ยหมากไร้ค่า...แต่เป็นดั่งผืนแพรปักดิ้นทอง...นุ่มนวลงดงามและสูงราคา...

มือแกร่งเชยใบหน้างามขึ้นมามองสบ ก่อนจะเอ่ยเอาใจ

...เจ้าจะได้รับทุกอย่างที่ปรารถนา เพียงแค่เอ่ยออกมาว่าต้องการสิ่งใด...

ได้ ฟังคำถาม...ดวงตาดำขลับก็กระพริบถี่คล้ายไม่แน่ใจ แต่ไม่ช้าก็กลับมาสุกใสดังเก่า ร่างเล็กยันกายขึ้นนั่งคร่อมตักกว้าง โอบแขนข้างหนึ่งรอบลำคอหนา ส่วนมือบางอีกข้างนั้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มไปมาอย่างพึงใจ

...ปรารถนาของข้านั้นสูงค่า...แต่ท่านคงหามามอบให้ได้...

แล้วกลีบปากเรียวงามก็คลี่ออกยิ้มหยัน เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาปานน้ำแข็งกรีดแทงหัวใจ

...ชีวิตของท่านไง...จงมอบให้ข้า...
 
 
สิ้นคำของคนงาม กายกำยำก็สะท้านสะเทือน

แผ่นหลังใหญ่เจ็บเหมือนถูกฟ้าฟาดด้วยลูกเกาทัณฑ์แหลมคมที่พุ่งเข้ามาประหาร!!

เสียง ฝีเท้าของคนหมู่มากดังก้องห้อง ชายในชุดคลุมดำพรางใบหน้าสิบคนกรูกันเข้ามาล้อมเตียงกว้าง ดาบยาวหกเล่มและเกาทัณฑ์สี่คันเตรียมพร้อมสังหาร ผืนผ้าสีดำสะบัดตามการเคลื่อนไหวดูคล้ายฝูงผีพรายมาล่าเหยื่อ

คนถูกยิงข่มความเจ็บ เอื้อมมือไปดึงอาวุธร้ายออกจากหลัง รับรู้ถึงหยาดเลือดที่ไหลลงมาตามผิว มันร้อนราวกับไฟเหลวไล้ร่าง

ไม่ต่างอะไรกับดวงตาคมกล้า ที่ตอนนี้ราวกับมีเปลวเพลิงพวยพุ่งออกมา หวังจะเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้!!

ผู้ถูกมองคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้กับสายตาเช่นนั้น มือเรียวยังคงลูบไล้คางสากอย่างสบายใจ คล้ายต้องการปลอบประโลมให้หายเจ็บ

และคล้ายจะบอกให้ยอมจำนนแก่ชะตา ปล่อยให้วิญญาณออกจากร่างไป

มือใหญ่ฉวยข้อมือเล็กแน่น ผิดหวังกับเจตนาร้ายของคนงามจนไอโกรธคุกรุ่น

...นายเหนือหัวเช่นข้า ตลอดมาเป็นเจ้าแห่งชีวิตของคนมากมาย และไม่เคยเห็นแก่หน้าไหน...

...ข้าหลงใหลเจ้าในชั่วพริบตา...เร่าร้อนปรารถนาอย่างที่ไม่เคยมอบแก่ใคร...

...แต่สิ่งที่เจ้ามอบให้กลับมา คือการลวงหลอกที่อำมหิตไปเสียได้...

คำอุทธรณ์ที่ออกมาจากปากของร่างใหญ่นั้น ทำให้คนฟังคลี่ยิ้มอ่อนโยนออกมา แต่วาจานั้นกลับเชือดเฉือน

...ท่านสูงส่งทรงอำนาจ ยิ่งใหญ่เลิศล้ำ...

...ผู้คนแซ่ซ้องนับหน้าถือตา แต่เกียรตินั้นแลกมาด้วยเลือดแค่ไหน...

...คำว่าอำมหิตนั้นคู่ควรกับท่าน หาใช่ข้าไม่....

ร่าง เล็กพรูลมหายใจเบาบาง แขนเรียวยกขึ้นโอบกอดศีรษะและอ้อมมาปิดดวงตาของชายที่เพิ่งมีสัมพันธ์ลึกล้ำ ด้วย ส่วนมือเรียวอีกข้างยกขึ้นเป็นสัญญาณส่งผ่านไปยังผู้ใต้บัญชาที่รายล้อม

เห็นร่างใหญ่ที่กอดอยู่นิ่งงัน...คนงามก็สำคัญว่าอีกฝ่ายคงทอดอาลัยแล้ว นิ้วเรียวขยับสั่งการให้เริ่่มพิธีประหาร

เสียงโก่งสายเกาทัณฑ์ดังขึ้นเสียดหู หัวเหล็กแหลมแหวกอากาศเกิดเสียงหวีด ก่อนจะฝังคมร้ายเข้าใส่หลังกว้างจนมิด!!!

ร่างใหญ่สะท้านเฮือกและกัดฟันแน่นอย่างเจ็บปวด ผู้เยาว์วัยกว่าก็โอบกอดแน่นเข้าคล้ายต้องการเยียวยาให้หาย

และเร่งส่งชายหนุ่มไปสู่ความตาย ด้วยการขยับนิ้วสั่งยิงซ้ำอย่างเลือดเย็น

ลูก เกาทัณฑ์นับสิบกรีดเสียงหวีด กายแกร่งกระตุกถี่ทุกครั้งที่ปลายคมจำนวนมากฝังลงบนร่าง เลือดสีแดงฉานกระเซ็นไปทั่วแผ่นหลัง แต่กระนั้นก็ไม่มีแม้แต่เสียงร้องหลุดลอดออกมา

ชายผู้สูงศักดิ์ บัดนี้แน่นิ่งอยู่ในลำแขนบาง...

ผู้ สั่งประหารมองร่างกำยำในอ้อมกอดด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ประกาย ผิวเนื้อของชายหนุ่มที่เคยเร่าร้อนยามแนบร่างเข้าหา จนถึงตอนนี้ก็ยังคงร้อนผ่าว...หากไม่นานคงเย็นชืดลงตามกาลเวลา

ใบหน้าเยาว์วัยไม่เข้ากับการกระทำเลือดเย็นเบือนไปหาลูกน้องใต้บัญชา พยักหน้าให้มานำร่างใหญ่ไปพลางออกคำสั่ง

...ตัดศีรษะเสีย...

มือ สังหารผู้ใช้ดาบคนหนึ่งเดินเข้ามา เตรียมพร้อมทำตามที่ผู้เป็นนายสั่ง แต่ทันทีที่สัมผัสร่างของศัตรูก็ต้องสะท้านวาบขนลุกไปทั้งร่าง

เพราะชายที่น่าจะสิ้นลมไปแล้วนั้น ยืดกายขึ้นตรงผงาด!!!

ร่าง เล็กก็ตระหนกไม่แพ้กัน แล้วก็ต้องหนาวเยือกเมื่อมือใหญ่ไร้เรี่ยวแรงที่โอบกอดอยู่นั้น คืนแรงขึ้นมาใหม่ มือหนึ่งเอื้อมไปกำก้านเกาทัณฑ์กระชากออก มือหนึ่งกอดรัดร่างบางจนปวดหนึบ เสียงทุ้มต่ำขู่ขวัญคำรามใส่จนสะท้านไปสุดขั้วหัวใจ

...คนงามอำมหิต...คิดหรือว่าข้าจะสิ้นใจง่าย ๆ...

เมื่อแรกถูกถาม ร่างบางก็ได้แต่นิ่งงัน แต่พอเวลาผ่านผันก็คืนสติขึ้นมาได้ รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากงาม เยาะหยันให้กับจิตใจตนเอง

ก่อนสังหารเผลอใจหลงไปชั่วคราว ยามประหารก็ทอดอาลัยไปชั่วครู่

บัดนี้คนที่ทั้งหลงใหลและชิงชังไม่สิ้นฤทธิ์โดยง่าย จะมีอันใดน่าพึงใจไปกว่านี้เล่า...

...นี่สิถึงจะสมเป็นท่าน ยอมตายง่ายนัก ข้าคงไม่สาแก่ใจ...

มือเรียวยกขึ้นไล้สันกรามแกร่ง เหนี่ยวลำคอหนาลงมาใกล้ ประทับจุมพิตรุนแรงลึกล้ำ บดขยี้เสียจนไม่เว้นช่วงให้ทอดถอน

และทันใดนั้นก็ส่งสัญญาณสั่งการให้ลูกน้องลงดาบชิงลมหายใจชายหนุ่มทันที!!

[しろやま としんや]

แต่ มีหรือที่คนถูกหวังชีวิตจะยอมง่าย ๆ กดร่างบางแนบอกแน่นโดนไม่ถอนริมฝีปาก แล้วแขนแกร่งก็เหวี่ยงออกโดยแรง ฟาดเอาแขนของผู้ปองร้าย ฉกฉวยดาบคมกริบเอาไว้ได้ในพริบตา

ดาบยาวในมือแกร่งดื่มด่ำเลือดแดงฉานเมื่อคมของมันถูกปาดเข้าใส่ลำคอเจ้าของเดิมอย่างไม่ปรานี คนหมายหัวกลับโดนกุดหัวไปเสีย

เห็น ลูกน้องเพลี่ยงพล้ำผู้เป็นนายก็ไม่พอใจ ร่างเล็กกำหมัด ซัดโครมเข้าใส่ใบหน้าคมคายที่จุมพิตอยู่ คนถูกชกถอนจุมพิตออก แต่ยังไม่ยอมคลายมือที่โอบรั้ง

เอวบางบิดโดยแรง เบี่ยงกายออกห่างร่างใหญ่ ก่อนจะชี้เป้าให้มือเกาทัณฑ์สองคนยิงลอดช่องว่างระหว่างเขากับอีกฝ่าย เสียงหวีดดังลั่น ลูกเกาทัณฑ์พุ่งมายังจุดหมายอย่างทันใจ

แต่แขนใหญ่ ข้างเดียวก็เหวี่ยงร่างบางขึ้นอุ้มจนตัวลอย พร้อมกับเอี้ยวหลบด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ขาแกร่งยันกายพุ่งเข้าใส่มือยิงทั้งสอง ปลายดาบกระซวกผ่านทีเดียวสองร่าง รุนแรงจนโลหิตทะลักทลายดั่งถังน้ำถูกทะลวง

กำลังกระชากดาบออกจากร่าง เหยื่อ ก็ถูกศอกคมกระทุ้งอักเข้าที่บ่ากว้าง จนเผลอปล่อยร่างในอ้อมแขนไป คนหนีพ้นไม่รอช้า สั่งการมือยิงที่เหลืออยู่ให้สังหารเป้าหมาย

แต่ยังไม่ทันออกปากหมดคำ มือยิงชุดดำก็ถูกบั่นศีรษะจนสิ้นด้วยเวลาเพียงแค่ลมพัดวูบใหญ่!

สัตว์ ร้ายที่มีศักดิ์เป็นถึงนายเหนือหัวยืนผงาดเหนือศพ ดวงตาคมส่อแววไม่พอใจที่ร่างเล็กผละหนี ขาแกร่งย่างเข้าหาหนัก ๆ ก่อความกดดันมหาศาลเสียจนไม่มีลิ่วล้อคนไหนกล้าเข้ามาช่วยเจ้านาย

ระยะ ห่างเพียงแค่ก้าวเดียว ไม่อาจช่วยให้หนีพ้น มือใหญ่เอื้อมมากอดรัดเอวบางอีกครั้ง ดึงรั้งเข้าหา แล้วคลอเคลียเรือนผมสีดำวาวพลางกระซิบ

...เมื่อครู่ตอนร่วมรักยังยินยอมให้โอบกอด ทำไมตอนนี้ถึงใจร้ายไม่ยอมให้ข้าชิดใกล้...

ฟังคำถามจบ คนถูกต่อว่าก็ยิ้มแพรวพราว แขนเรียวสอดประสานกอดสนอง กระซิบตอบด้วยคำหวาน

เช่นนั้นข้าจะกอดท่านให้เนิ่นนาน............

.........จนเมื่อท่านถูกสังหาร ข้าก็จะผละจากไป 
 
 เรียวแขนเพรียวแต่ไม่ไร้แรงฉวยเอาแขนแกร่งข้างหนึ่งไว้ ขาเรียวออกแรงเตะตัดขาคนตรงหน้า แล้วดันร่างสูงใหญ่ให้ล้มหงาย ลูกน้องที่เห็นสายตาก็รู้คำสั่ง สวนดาบเข้าใส่อย่างรู้ใจทันที!!

แต่ร่างใหญ่ก็ไหวตัวทัน ออกแรงขาฝืนเอาไว้ รัดร่างบางให้ลอยขึ้นมาอยู่ในวงแขนแล้วหมุนกายไปแทงสวน แม่นยำรุนแรง

ร่างไร้วิญญาณอีกหนึ่งหล่นกระแทก พอดีกับที่เจ้านายคนงามถูกวางร่างให้ยืนบนพื้น นัยน์ตาสวยมองคนใกล้ตัวแล้วลอบกลืนน้ำลาย...

ชายที่กอดเขาไว้แนบกาย คือปีศาจร้ายแน่แท้!!

เก็บไว้ไม่ได้ ช้าไว้ไม่ดี มีแต่ต้องฆ่า!!!

คิดได้แค่นี้ก็ร้องสั่งลูกน้องที่เหลือเพียง 4 ให้เข้ามาทุ่มสุดตัวผลาญชีวิตให้จงได้!!

ดาบหนึ่งแหวกอากาศเข้าลำคอ แต่ก็คลาดไปเพียงพริบตา คอหนาเอี้ยวหลบคล่องนัก ขาแกร่งล่าถอยโดยดึงเอาร่างบางไปด้วยทุกที่

คน สี่คนต่างก็เป็นมือสังหารที่เชี่ยวชาญ แต่คู่ต่อสู้นั้นแกร่งกร้านเกินกว่าจะประหารได้โดยง่าย ถึงแม้จะร่วมมือกันห้อมล้อมไล่ล่า แต่เจ้าปีศาจก็เพียงแค่ย่างเท้าว่องไว หมุนหลบเอี้ยวซ้ายปัดขวา ป้องกันเอาไว้ได้หมด

และพอเผลอหย่อนแรงเมื่อใด คมดาบที่ฟาดไปก็จะถูกสะท้อนกลับมา และพริบตาก็ถูกบั่นคอเอาเสียเอง!!!

เหมือนหนูหาญกล้าไล่จับราชสีห์ ผ่านไปไม่นาน ก็เหลือมือดาบเพียงหนึ่ง

เหลือ หนูกระจ้อยร่อยตัวเดียวจะไปทำอะไรได้ ปีศาจร้ายจึงกลับมาสนใจคนงามอีกครั้ง แขนกำยำยอมปล่อยให้อีกฝ่ายยืนเองที่ข้างกาย รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนใบหน้าเปื้อนคราบโลหิตด้วยอารมณ์หยอกเย้า

....เจ้านั้นเหมือนผ้าแดงล่อตา หลอกล่อให้ข้าคลุ้มคลั่ง

แต่เจ้านั้นคงผิดหวัง เพราะเหมือนดั่งล่อให้ลูกน้องมาตายเปล่า...

ฟัง คำเย้าแหย่ มือเล็กก็กำชายเสื้อคลุมแน่น แม้สังเกตได้ยาก แต่บนผืนผ้าแดงด้านในนั้น บัดนี้ชุ่มโชกไปด้วยเลือดลูกน้องที่หลั่งริน...ความอุ่นของโลหิตผู้ภักดี เสียดสีให้หัวใจปวดแปลบ

ร่างบางถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว ถลกชายเสื้อคลุมขึ้นสูงจนเผยเรียวขาเย้ายวน ร่างสูงมองตามร่างที่ยืนตรงหน้าไม่วางตา...คนงามเอย จะทำอะไรกันหนอ

นัยน์ตา หวานดำขลับดั่งรัตติกาลจ้องมองใบหน้าศัตรูที่ตนเองหลงใหล มือเรียวฉวยเอาชายผ้าแดงอุ่นด้วยโลหิตขึ้นมากำแน่น ยกขึ้นแล้วหมุนข้อมือไปมา ให้ปลายผ้าพลิ้วไสว

ร่างเพรียวเยื้องย่าง โบกสะบัดชายชุดของตนเองไปมาเนิบช้า เหมือนร่ายรำอุทิศให้กับผู้วายชนม์...แม้โลหิตที่กระเซ็นมาจะโทรมกาย แต่กลับงดงามอย่างน่าประหลาด

ดวงตาคมจ้องมองคนงามอย่างเผลอไผล ดั่งเทวดานางฟ้าแห่งความตายมายั่วเย้าอยู่ตรงหน้า

แต่ก็ชื่นชมอยู่ได้เพียงไม่นาน นางฟ้าก็เปลี่ยนเป็นมารร้าย

พริบ ตาที่เผลอ ผืนผ้าที่เคยเนิบช้าก็สะบัดโดยแรงทันใด เลือดที่ชุ่มอยู่ภายในกระเด็นออกมา ปะทะเข้ากับใบหน้าของคนที่เฝ้ามอง ดวงตาถูกหยาดเลือดบดบังจนสิ้น

สูญเสียการมองเห็น ชายหนุ่มก็ต้องล่าถอย ทว่าก็ถูกตามซ้ำด้วยกำปั้นไม่ออมแรง ต่อด้วยหัวเข่ากระแทกซ้ำเข้ากลางร่าง แต่ถึงอย่างนั้นสิงห์ร้ายก็ไม่สิ้นลาย ฉวยจับเอาแขนเพรียวไว้ได้ก่อนอีกฝ่ายจะผละหนี

พอจับได้ปลายผ้าหนักก็ สะบัดเข้าใบหน้า พอดึงรั้งเข้ามาหาก็ถูกฟาดซ้ำอย่างไม่ปรานี แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยมือจากคนตรงหน้า พลางเช็ดเลือดออกจากดวงตาไปด้วย เมื่อดวงตาเห็นอีกครั้งก็ทันเวลาก่อนที่มือสังหารจะถลาเข้ามาใกล้ ปีศาจร้ายคำรามในลำคอจนอีกฝ่ายล่าถอยไปอย่างหวาดผวา

พอเห็นลูกน้องไม่กล้าลงมือคนในอ้อมแขนก็ดิ้นรนสุดชีวิต ชายหนุ่มจึงโถมกายเข้าใส่จนล้มลงไปบนเตียงกว้างด้วยกัน

ภาพร่าง เล็กถูกตรึงบนเตียงนั้นยั่วยวนเหลือจะกล่าว อารมณ์หวามหวนกลับมาให้รู้สึก สัตว์ร้ายสูงศักดิ์ก้มลงแนบกาย เล้าโลมร่างข้างใต้อย่างจาบจ้วง ไม่สะทกสะท้านแม้มีมือสังหารหมายจะกุดหัวยืนอยู่ไม่ไกล

เพราะหวังจะย่ำยีคนงามต่อหน้าลูกน้องให้หลาบจำ!

ลูบ โลมหนักมือล้วงลึกไม่ออมแรงหวังให้ได้อาย บดขยี้ตามร่างกายตอกย้ำให้ร่างข้างใต้สั่นสะท้าน ยิ่งบิดกายต่อต้านเขาก็ยิ่งทรมานด้วยการเร่งเร้า

ร่างบางหมดแรงอ่อนระทวย ยอมโอนอ่อนผ่อนให้ ผู้กุมชะตาจึงพอใจ ยกกายออกเพื่อเตรียมเปิดทางชำเรา

แต่ แล้วคนงามก็ไม่ยอมสิ้นท่า ยันร่างกำยำจนล้มหงาย ขาเรียวขึ้นกดคร่อม สองแขนยึดร่างข้างใต้ ทิ้งน้ำหนักกดทับเอาไว้สุดแรง ก่อนออกคำสั่งสุดท้าย

แทงมันไปพร้อม ๆ กับข้า!!!

สิ้น คำสั่งเสียของเจ้านาย ผู้ภักดีคนสุดท้ายก็พุ่งเข้าใส่ด้วยกำลังทั้งหมด กรีดร้องอย่างสิ้นหวัง แทงดาบสังหารศัตรูและนายตนให้ตายตกตามกัน!!!

เสียงปลายดาบทะลวงเนื้อดังชัดถนัดถนี่ เลือดอุ่นจัดสาดกระจายเป็นสาย

เหมือนเวลาหยุดหมุน ไม่มีแม้ผู้ใดขยับกาย


เบื้องหน้าทั้งสาม สิ่งที่ดาบปักคาอยู่คือลำแขนใหญ่ ปลายดาบอีกด้านทะลุออกไปจรดอกหนา...

...อีกเพียงองคุลี ก็จะเสียบถึงหัวใจปีศาจร้าย


มือสังหารคนสุดท้ายเบิกตาโพลง มองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา


เขาพลาด....

นั่นคือห้วงคำนึงสุดท้าย....ก่อนที่ศีรษะจะหลุดออกจากร่างกาย ตามแรงดาบที่ฟาดฟันสวนมา

...........
................
.......................

เสียง หัวเราะโหยแห้งดังขึ้นหลังเสียงศีรษะของผู้ใต้บัญชากลิ้งไปมาบนพื้น หยุดลง คนยอมพลีชีพแต่ไม่สมปรารถนาหัวเราะอยู่หลายอึดใจ...หัวเราะเพราะทำใจกับความ จริงไม่ได้ เขากดร่างใหญ่ไว้ด้วยแรงที่มีทั้งหมด เขาสั่งการฉับไว เขายอมสละชีพ....


หากแทงผ่านร่างเขาที่แนบอยู่ ปลายดาบต้องถึงที่หมายแน่แท้

แต่ในทางกลับกัน หากผลักร่างของเขาที่กดอยู่ออกได้ ฝ่ายที่ตายก็จะเป็นเขาเท่านั้น

แล้วทำไมเจ้าปีศาจต้องเสียเวลาผลักเขาจนพ้นทาง และรับดาบนั้นด้วยแขนตัวเอง เสี่ยงจนเกือบพลาดให้คมดาบถึงหัวใจ....



เสียงดึงดาบออกจากเนื้อสะเทือนประสาทจนต้องหันไปมอง มารร้ายตนนี้ไม่เจ็บหรืออย่างไร เหตุใดจึงทรหดนัก

เหม่อมองอยู่ชั่วครู่ริมฝีปากเล็กจึงเอ่ยถามเนิบช้า

...ทำไมไม่เอาร่างข้ารับดาบไปเสีย...

จบคำถาม รอยยิ้มอ่อนใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนฟัง ดวงตาคมจับจ้องร่างบางก่อนจะเอ่ยออกมาแสนง่าย

...ไม่ต้องการให้ผิวงามดั่งแพรพรรณของเจ้าต้องแปดเปื้อน...

แขน กำยำดึงรั้งร่างเล็กลงบนเตียง โน้มกายทาบทับอีกครั้ง แม้เพิ่งผ่านความตายแต่ปรารถนาก็ไม่มอดดับ โลมเล้าเรือนร่างงดงามจนร้อนเร่า แยกขาเนียนออกกว้าง สอดกายแกร่งผงาดง้ำ...ชำเราคนงามไม่ออมแรง

ฝ่ายถูกย่ำยีไร้สิ้นซึ่งการต่อต้าน กรีดร้องครวญครางด้วยแรงอารมณ์และสิ้นหวัง นัยน์ตาหวานมองคนบนกายตลอดเวลาที่ถูกกระทำ

เกลียดแค้นชิงชัง...หากหลงใหลสุดหัวใจ


สิ้น แล้วซึ่งแรงจะต่อต้าน...เปลือกตาบางปิดลงอย่างอ่อนล้า ผล็อยหลับไปอย่างสิ้นแรง หากแต่ว่าริมฝีปากกลับเหลือยิ้มเย็นเอาไว้ เป็นดั่งปริศนาว่าพึงใจหรือเย้ยหยัน

เรือนร่างสูงตระหง่านยันกายขึ้นเมื่อสาแก่อารมณ์ ทอดสายตามองคนข้างใต้อย่างพึงใจยิ่ง

ขา แกร่งก้าวลุกยืนเหนือพื้นเตียง ฉวยเอาข้อมือของร่างที่อ่อนระทวยเอาไว้ก่อนจะฉุดให้ตามมา...มองคล้ายลากเอา ผ้าผืนใหญ่ชุ่มน้ำไปตามทางที่ผ่าน

เพียงแต่รอยที่ชุ่มอยู่บนเตียงนั้นหาใช่น้ำหากเป็นกองเลือด

เมื่อ สุดปลายเตียงก็ตวัดร่างเล็กขึ้นในอ้อมกอดแนบแน่น ทะนุถนอมหวงแหนราวกับของล้ำค่า....แม้อีกฝ่ายจะเป็นดั่งผืนผ้าที่ซับโลหิต คาวคลุ้งเอาไว้

...ถึงเจ้าจะดื่มโลหิตไปมากมาย....

...ก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าให้ห่างกาย...แม้เพียงชั่วยาม...



-The end-

25 June 2009

macho_luglio





++++++++


ยังไงก็ขอฝากมาโชไว้ในอ้อมใจนักอ่านทุกคนด้วยนะ

อนาคตข้างหน้าอาจได้เอาเรื่องยาวของมาโชมาลง

ยังไงก็ติดตามกันต่อไปด้วยเน้อ ขอบคุณ ขอบคุณแทนมาโชด้วย

[@BUA@]

 
โหดจริงแฮะ



ขอบคุณพี่แอม สำหรับนิยายค๊าบ
 

[jokirito]

อ่านแล้วเหมือนอยู่ในภาพฝันอ่ะ มีไอหมอก  ผ้าพริ้วๆ ในหอนางโลม ประมาณว่าเรื่อง ฮีโร่ (ที่เป็นหนังจีนอ่ะ) อะไรประมาณเนี๊ยะแหละ
 

[Turn_righT]

ชอบๆ  อึดได้ใจมากมาย

[timeless]

 

สนุกดีคับ ภาษาดีมากๆเลย

[oaw_eang]

เขียนได้สวย
อ่านแล้วเหมือนล่องลอยไปกับตัวโน้ตที่บัดเดี๋ยวเร่งเร้า แต่บัดเดี๋ยวกลับอ้อยอิ่ง
ฉุดกระชากขึ้นจุดสูง ก่อนกดรั้งให้ทรุดต่ำ
สนุกดีกับการสะบัดไหวของสำนวน

เพลิน!

เจ้สอง 

[M@nfaNG]

เขียนเก่งจังเลยค่ะ โหดได้ใจจริงๆนายเอกของเรา
ขอบคุณทั้งคนโพส คนแต่งค่ะ

[nOn†ღ]

ตามมาให้กำลังใจนักเขียน กะคนโพสค่ะ

เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก ๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ 

[patz]

ใช้ภาษาได้สวยดีครับ ชอบๆ 

[しろやま としんや]

ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์ที่ให้กำลังใจกัน

ขอบคุณจริงๆ

[lizzii]

 

[ΩPRESTOΩ]

เป็นอีกเรื่อง .. ที่ใช้ภาษาสวย
เนื่อเรื่องลื่นไหล ชวนให้ติดตาม

 

ขอบคุณคุณมาโช สำหรับงานเขียนดีๆ
ขอบคุณคุณแอม ที่นำเรื่องดีๆมาฝาก

รออ่านผลงานเรื่องต่อไป ^_^

[kny]

เหมือนดูการแสดง นาฏศอลป์ หรือระบำดีละ ภาษาที่ดกับดูเป็นบทกวีด้วย ดุเดือดกันดีจังเลย แค่ฉากเดียวสนุก ชอบจัง ขอบคุณที่นำเรื่องนี้มาให้อ่าน และเรื่องของนักเขียนคนนี้อยากอ่านอีกจัง

[gypsy]

ถ้ามีโอกาสก็อยากจะลองอ่านเรื่องยาว ของคุณมาโซดูบ้างคับ

[NUTSANAN]

เลือกโชกเลย
><
ชอบ
อ่านเพลินนน
ใช้ภาษาดีมากๆ
แต่งได้ลื่นไหลสุดๆๆ

[Phing]

 
ชอบ ใช้ภาษาได้สวยงาม
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากคะ

[fayala]

  sadism!! 555

But writing style is excellent kaa.. Encourage reader's imagination a'..

[jira]

อร้าย... ::sm นี่นา...


ภาษาสวย  ดำเนินเรื่องได้เห็นภาพ  ที่สำคัญ...



 :oo1:ตลอดเลยอ่ะ...จะติดตามเรื่องยาวของคุณมาโชนะคะ

[PaTtO]

พระเอกดูอึดถึกดีนะ
 
เขียนภาษาสวยมากเลย
ชอบ
 

[cartoons]

  ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างแรงอ่ะ ภาษาก็สวย แถมอ่านเข้าใจง่ายอีกอ่ะ(แม้จะโหดไปหน่อยก็เถอะ)



รู้สึกเสียดายจัง ทำไมเราเพิ่มมาอ่านเจออ่ะ อยู่ในเล้ามาก็นาน เง้อ เซ็งที่เข้าาอ่านช้าอ่ะ - -"



อยากอ่านต่อจังเนาะ น่าจะเขียนเป็นยเรื่องยาวไปเลยอ่ะ เพราะดูจากเรื่องแล้วน่าจะต่อได้ อิอิ



จะติดตามน้า ชอบมากมาย




+1 น้า จุ๊ฟๆ

[katte]

อ่านไปเหมือนฟังดนตรี 

รับรู้ด้วยสมอง แต่เพลิดเพลินเหมือนฟังดนตรี

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[Karn12]

thank you krab

[fernnakab]

    ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะไม่ว่าอ่านกี่รอบก็ชอบ  เป็นเรื่องแรกที่ทำให้ออกอาการเพ้อได้มากขนาดนี้

ภาษาดีมากเลยค่ะแบบว่าชอบเกินคำบรรยาย 

พระเอกอึดมากกกก  ทนได้ไงเนี่ย ถ้าเป็นคนจริงๆเลือดคงหมดตัวตาย 555+

[❝CHŌN❞]

เรื่องนี้ไม่ว่าจะอ่านกี่ทีก็รัก
 
ภาษางาน ทุกอย่างลงตัว 

[BeeRY]

แอร๊ยยย...บรรยากาศคล้ายหนังจีนเลยค่ะ ชอบบบบ
ขอบคุณนะคะ

[AginaJang]

โหดมาก
และพระเอกก็อึดมาก
ภาษาสวยมากเหมือนล่องลอยไปในอากาศ

แต่...
พระเอกกับนายเอกชื่ออะไรกันนี่
อ่านจนจบก็ยังไม่เจอ

[little_munoi]

เป็นเรื่องที่สุดยอดเลยอ่ะ
บทดีสุดๆค่ะ
บรรยายสวยมาก
ให้ตายสิ

[ayanae]

โหดได้ใจจริงๆค่า
ชอบภาษาที่ใช้ลื่นไหลเป็นธรรมชาติ อ่านแล้วเพลินดี
ขอบคุณนะคะ