[fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]  (อ่าน 20751 ครั้ง)

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
รสสวาทมือกีตาร์
By: Toshinya   

สวัสดีครับกระผม นาย อันโดะ คาโอรุ เอ้ย!ไม่ใช่จริงแล้ว นิอิคุระ คาโอรุ ต่างหากเล่า โทษทีครับผมลืมตัวไป (ยิ้มเจื่อนๆ)

ตัวผมนั้นเป็นมือกีตาร์วงวิช่วลร็อคชื่อดังนามว่า เดอ ออง เกรย์ ครับ ฐานะในวงคือ ผมเป็นหัวหน้าวงครับ

คงจะเป็นเพราะผมอายุมากที่สุดในวงก็เป็นได้ครับผมจึงได้รับตำแหน่งนี้ มันก็เป็นตำแหน่งที่ผมภูมิใจพอสมควรครับ

ก็นะผมมีอำนาจมากที่สุดในวงแถมยังข่มเจ้าพวกสมาชิกในวงได้ด้วย เป็นคุณๆจะรู้สึกอย่างผมมั้ยละครับ หึหึ นั่นละครับ

ผมยังได้รับฉายาที่เจ้าพวกนั้น(ผมหมายถึงพวกในวงน่ะครับ)ตั้งให้ด้วยนะครับ เป็นต้นว่า หัวหน้าวงจอมโหด

หัวหน้าวงจอมเฮี๊ยบและฉายาอื่นๆที่ตามมาทีหลัง นั่นน่ะมันไม่ทำให้ผมหวั่นหรอกครับ เอ็งอยากตั้งก็ตั้งไปข้าไม่สนซะอย่าง

ฮ่า ฮ่า เหมือนโรคจิตเลยผมเนี่ย แต่ในวงก็มีอยู่คนนึงที่ผมมักจะยอมให้เค้าเสมอ คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน

เจ้าดายมือกีตาร์อีกคนคู่หูของผมเองครับ ทำไมผมถึงได้ยอมให้เจ้านั่นน่ะเหรอครับ

เหตุผลง่ายๆคือผมกะดายเป็นคนรักกันครับ (ยิ้มอายๆ) เราสองคนคบกันมาก็นานพอสมควรแล้วล่ะครับ

สัก3-4 ปีได้แล้วครับ เราสองคนรักกันมากเลยครับ ความรักของเราสองคนก็ราบรื่นดีครับไม่ค่อยมีปัญหาอะไร

จะมีก็แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆตามประสาคนรักทั่วไปทะเลาะกันนิดๆหน่อยๆมันเป็นเรื่องธรรมดาน่ะครับ

ลิ้นกับฟันมันย่อมกระทบกันก็เหมือนกับคนรักกันนั่นแหละครับ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องสามัญของโลก ใครๆก็เป็นทั้งนั้นแหละ

ดีหน่อยตรงที่ว่าคืนดีกันเร็วครับ ดายเค้ามักจะคอยเอาใจผมเสมอจนคนรอบข้าง เอ่อ เอียนไปเลยล่ะครับ

แต่ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด หลายคนรู้สึกหมั่นไส้ โดยเฉพาะเจ้าเคียวมันต้องมีหลุดปากกัดพวกผมสองคนเสมอ

สงสัยมันจะอิจฉาน่ะครับ ผมก็เห็นใจมันน่ะนะ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นาจะให้ผมทำไงได้ล่ะครับ

มันไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกะคนรักของมันคือแฟนของมันอยู่ต่างวงน่ะครับ

มันก็คงหงุดหงิดใช่น้อยเวลาที่มันเห็นผมกะดายรึไม่ก้เจ้าชินยะกะเจ้าท๊อตจิสวีทกัน

มันก็ช่วยไม่ได้นะเกลอเอ๋ย  อา...พูดไปแล้วก็เหมือนผมเห็นแก่ตัวเลยแฮะ ขอโทษด้วยนะเคียว (ง่าตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า)
 
เอาล่ะมาพูดถึงเรื่องระหว่างผมกับดายดีกว่านะครับอย่ามัวแต่นอกเรื่องอยู่เลย เห็นมาดของดายแล้ว

คุณคงคิดว่าเขาเป็นพวกที่ดูน่ากลัว ซีเรียสตลอดเวลาเลยสินะครับ บุคลิกของเขาดูเป็นอย่างนั้นก็จริง

แต่เวลาที่เค้าอยู่กะผมน่ะมันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณเห็นๆกันเลยนะ

เค้าเป็นคนที่ขี้อ้อนมากเลยล่ะครับอ้อนทุกอย่างแม้แต่เวลานั้น...เค้าก็ยังอ้อนเลย เจอไม้นี้ผมก็ใจอ่อนสิครับ

ผมยิ่งเป็นโรคแพ้คนขี้อ้อนอยู่ด้วยสิ  ความรักที่เขามีต่อผมก็มั่นคงสม่ำเสมอแทบจะไม่ขาดตกบกพร่องเลยล่ะครับ

ไม่รักก็บ้าแล้ว (พูดไรไม่อายเลยนะนั่น) เราสองคนอาศัยอยู่ด้วยกันด้วยนะครับ

การที่ได้อยู่กับคนที่เรารักเนี่ยมันช่างมีความสุขเหลือเกินเป็นไปได้ผมอยากอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตได้เลยยิ่งดี

อยู่จนกลายเป็นตาแก่ทั้งสองคนมันคงจะสุขไม่น้อย นี่ผมเพ้อเจ้อมากไปหรือเปล่าครับ (มากสุดๆเลยลุงแปะ)

ก็ผมอยากที่จะเจอหน้าเค้าทุกวันเลยนี่นะ มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยของผมคุณอาจจะคิดว่ามันแปลกที่ผู้ชายกับผู้ชายรักกัน

ผมว่ามันไม่แปลกหรอกครับสมัยนี้คนทั่วไปเค้ายอมรับเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แค่ปิดใจให้กว้าง

ถ้ามัวแต่คิดกันในแง่ที่ไม่ดี อะไรๆมันก็ไม่เจริญหรอกครับถ้ามัวแต่มองกันแคบๆอยู่อย่างนี้

แต่ผมก็ไม่ได้มาสนับสนุนให้คนมาเป็นอย่างพวกผมนะครับ เรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลเท่านั้น  

อย่างทุกวันนี้ผมกับดายเราก็มีความสุขกันดี...  นี่ก็ใกล้จะถึงวันเกิดของผมแล้วล่ะ  

อยากรู้จังว่าดายเค้าจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดผมกันนะอยากรู้จริงๆ อยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง

ผมคงอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้แน่ๆ เลยให้ตายสิ ถึงวันนั้นผมก็คงจะรู้เองแหละ  

อย่างน้อยๆแค่ฉลองวันเกิดกันสองคนโดยไม่มีเจ้าพวกนั้นแค่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ

"คาโอรุนายมัวทำอะไรอยู่น่ะ ดึกป่านนี้แล้ว มานอนเหอะ" เค้าเรียกผมแล้วล่ะครับ

"แป๊บนะ ขอชั้นเขียนไดอารี่ก่อนใกล้เสร็จแล้วล่ะ"ผมตอบกลับไป

"เร็วๆนะ อย่าชักช้าล่ะ"เอาแต่ใจตัวเองจริงๆนะดาย

คงต้องพอแค่นี้ก่อนดีกว่านะครับไว้คราวหน้าค่อยมาเจอกันใหม่นะครับ  เอาไว้เจอกันคราวหน้ากันดีกว่านะครับ

ผมเองก็ชักที่จะเริ่มง่วงแล้วล่ะ  แต่...ดูท่าคืนนี้ผมคงจะไม่ได้นอนง่ายๆแน่ๆ ดูสายตาของเขาที่จ้องมองมาที่ผมสิครับ

สงสันคืนนี้ผมคงต้องเสียเอกราชหลายรอบแหงมๆ เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ โอยาสุมินาไซ

"ทำไรอยู่ชักช้าจริง"ดายดึงข้อมือให้ผมเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจับผมกดนอนที่เตียงนุ่ม

เค้าล็อคตัวผมเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ซึ่งผมก็ไม่คิดที่จะขยับหนีอยู่แล้วล่ะ ผมชอบเหลือเกินที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา

แต่ผมคงต้องเล่นตัวหน่อยล่ะครับ เอาแค่ให้พอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ

"ก็...เขียนไดอารี่ไงชั้นบอกนายไปแล้ว" ผมหลบหน้าเขาไปเล็กน้อย ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้กับใบหน้าของผม

ทำให้หน้าของผมแดงระเรี่อ มันคงจะแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้งเนี่ย น่าอายจริงๆ

"เหรอ?"คำตอบสั้นๆจากปากของเขา ไม่รอช้าดายซุกหน้าลงที่ซอกคอของผมแกล้งไซร้

จนทำให้ผมรู้สึกจั๊กจี้จนผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้

"ฮ่า...ฮ่า...พ...พอเหอะ...อ๊ะ!!อย่าแกล้งกันสิ"เขาแกล้งผมอีกครั้ง ให้ตายสิทำไมขี้แกล้งอย่างงี้นะ

"ขอชั้นนอนพักเหอะนะดายนะ นี่..มันก็ดึกมากแล้วด้วย"ผมแกล้งพูดออกไปอย่างนั้นแหละ

รู้อยู่แล้วว่าเค้าคงไม่ยอมให้ผมนอนง่ายๆหรอก ลองพูดออกไปดูมันจะเป็นอะไรไปล่ะ

"นายได้นอนพักแน่คาโอรุ แต่นายจะได้นอนพักอย่างมีความสุขที่สุดไง"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎที่ใบหน้าของเขา

ผมรู้แล้วล่ะต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผม  

"อ..."ไวเท่าความคิดขณะที่ผมกำลังจะขยับปากพูดออกไปริมฝีปากของเขาก็ทาบทับมาที่ริมฝีปากของผมซะแล้ว

เขาค่อยๆจูบผมอย่างแผ่วเบาใครคราแรก แล้วค่อยๆเพิ่มความเร่าร้อนและรุนแรงตามมาในทันที

ความอุ่นร้อนจากปลายลิ้นของเขาทำให้ผมรู้สึกได้ในทันที ปลายลิ้นของเขาหยอกล้ออยู่กับลิ้นของผมอย่างชำนาญ

(ก็จูบกันอยู่บ่อยๆอ่ะทำไมจะไม่ชำนาญล่ะ>die  วันละกี่ครั้งนับไม่ถ้วน >>kaoru>>>หรือไม่เคยนับกันแน่ม๊ะรู้นะ>me - -")

กว่าเขาจะถอนจูบออกมาก็เล่นเอาผมหอบฮั่กเลยล่ะ


"ว่าไงล่ะคาโอรุยังอยากจะนอนอยู่อีกมั้ย?"เขาเลิกคิ้วสูงข้างนึง คล้ายกับว่าจะเป็นคำถามที่รอคำตอบ

"........."ผมเงียบไม่พูดอะไรออกไปได้แต่จ้องหน้าของเขาอยู่อย่างนั้น

"ดี....ไม่ตอบไม่เป็นไร"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรกฎที่ไบหน้าเขาอีกแล้ว เจ้าวายร้ายคงไม่ยอมปล่อยผมแน่ๆ

ผมคิดไม่ผิดเลยจริงๆ เขาจูบผมอีกครั้งคราวนี้ดูรุนแรงกว่าคราวแรก

ปากผมพยายามที่จะร้องประท้วงเขาแต่มันไม่สำเร็จเขาไม่ยอมให้เปิดปากเลยแม้แต่น้อย 'จะฆ่ากันรึไงนะ เจ้าบ้า!' ผมกร่นด่าเขาอยู่ในใจ

"อือ....อึก..."เสียงครางของผมดังขึ้นมาทันที เขาละปากริมฝีปากของผมแล้วแต่ไม่หยุดอยู่แค่นั้น

เขาซุกไซร้ไปที่ซอกคอของผมทันที มือก็สาระวนอยู่กับการปลดเสื้อนอนตัวโคร่งของผมออกไปให้พ้นทาง

ริมฝีปากของเขายังไล่มาเรื่อยๆที่หน้าอกของผม สร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้มากมายจนนับไม่ถ้วน

เขาดูดเม้มแรงๆที่ยอดอกของผมจนร่างกายของผมแอ่นไปตามแรงปรารถนา แทบจะยับยั้งไม่อยู่เลยเชียวล่ะ

เค้าไล้วนอยู่แถวบริเวณท้องน้อยของผมอย่างช้าๆเหมือนเป็นการยั่ว นั่นทำเอาแทบคลั่งไปเลยละครับ

เขายังแกล้งผมจนผมทนไม่ไหวร้องขอออกไป

"ย...อย่าแกล้งกันสิดาย...ช...ชั้น...ทนไม่ไหวแล้ว...ขอร้องล่ะ"เสียงของผมขาดช่วงไปตามแรงอารมณ์ที่ปะทุ

ในที่สุดเขาก็ยอมทำตามที่ผมขอ เขาค่อยๆปลดกางเกงของผมออกไป

จัดการครอบครองตัวตนของผมด้วยริมฝีปากของเขา ปลายลิ้นของเขากระหวัดตรงที่ส่วนปลาย

ผมชอบลิ้นของเขาเหลือเกินยังกับว่ามันมีชีวิตงั้นแหละ

"อ...อ๊า..."ผมส่งเสียงครางดังขึ้นกว่าเดิม ยั่วยุอารมณ์ของดาย เขาเคยบอกว่าเขาชอบเสียงครางของผมมาก

เสียงกรีดร้องที่ออกมาเร้าอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี มือทั้งสองข้างของผมปัดป่ายไปทั่วเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว

นิ้วของผมจิกเกร็งอยู่กับที่นอน จนในที่สุดผมก็ปลดปล่อยมันออกมา

เขาไล้เลียกลืนกินมันอย่างไม่รู้สึกรังเกียจมันเลยแม้แต่น้อย

"ทีนี้ก็ถึงตาชั้นบ้างล่ะ"เขาพูดออกมาแค่นั้น จัดการแยกเรียวขาของผมอกจากกัน อีกข้างพาดเอาไว้ที่ไหล่แกร่งของเขา

เรียวนิ้วยาวของเขาทำการเบิกช่องทางของผมทันที ด้วยความเจ็บผมจึงโอบที่ลำคอแกร่งของเขา

เขาค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้าไปมากขึ้นกว่าเดิมจากหนึ่งเป็นสอง จากสองก็เป็นสามผมร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ

นิ้วมือของผมจิกลงที่แผ่นหลังกว้างสร้างรอยจนเป็นทางยาว

"พร้อม..นะคาโอรุ...ทนหน่อยนะ..อย่าเกร็งนะคนดี"น้ำเสียงของเขาปลอบประโลมผมจูบเบาๆที่พวงแก้มของผม

จากนั้นเขาค่อยๆแทรกกายเข้าไปในช่องทางของผมอย่างช้าๆ จนเมื่อผมเริ่มปรับตัวได้ เขาก็ดันมันเข้าไปให้ลึกจนสุดทาง

จากนั้นก็เริ่มขยับตัวช้าๆก่อนจะเร็วขึ้นตามลำดับ จังหวะรักของเราสองคนมันช่างรุนแรงและเร่าร้อนเหลือเกิน

ผมส่งเสียงครางดังลั่นไปทั่วห้อง ดีหน่อยที่ห้องนี้มีคุณสมบัติในการเก็บเสียงเป็นอย่างดี

เสียงของเราจึงไม่ได้เล็ดลอดออกไปรบกวนชาวบ้าน

"อะ...ด..ดาย...อา...ชั้น..."ผมส่งเสียงครางสลับกับการเรียกชื่อของเขา

"คาโอรุชั้น...รักนายนะอื้อ...."ในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยความต้องการและแรงอารมณ์ของเขาทั้งหมด

ผมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านเข้ามายังร่างกาย เขาค่อยๆถอนกายออกไปอย่างช้าๆแล้วนอนอยู่ข้างๆ

ดึงผมเข้ามากอดไว้แน่น ในขณะที่ผมกำลังจะหลับตานอนด้วยความอ่อนแรง เขากระซิบที่ข้างหู

"ยังไม่หนำใจเลยต่ออีกรอบนะที่รัก"พูดจบเขาก็จูบไซร้ที่กกหูของผมเพื่อเป็นการปลุกอารมณ์

"ไอ้บ้า เอาแรงมาจากไหนกันเนี่ย"ในที่สุดผมก็ด่าเขาออกไปจนได้ นี่ใจคอมันจะไม่ให้ผมพักบ้งเลยรึไงกันนะ

และแล้วมันก็เกิดขึ้นอีกครั้งจนได้ ไม่ได้นอนแน่คาโอรุเอ้ย...

พอเหอะครับเอาไว้เจอกันใหม่คราวหน้าละกันคราวนี้ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ

อีกนานแค่ไหนก็ต้องคอยติดคามละกันนะครับ ผมไม่ไหวแล้วลาละครับ....


TSUZUKU....
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-09-2010 12:04:07 โดย THIP »

MyLoveMyBabe

  • บุคคลทั่วไป
Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
«ตอบ #1 เมื่อ18-01-2007 12:59:10 »

 :haun6: ชอบเรื่องนี้คับแอม หุหุ เข้ามาเพราะมีฉากน่าสนใจนะนี่ 555+

BAPE*

  • บุคคลทั่วไป
Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
«ตอบ #2 เมื่อ19-01-2007 21:32:30 »

ขอสารภาพ...นานมั่กๆ ที่ไม่ได้อ่านฟิคเดอแล้วก็ฉากเรทอย่างงี้ อีแพรวชอบบบบ :haun6:

ไปหลงระเริงกะเจป๊อบอยู่นานโข เอิ้กๆ

เค้าอยากอ่านคู่พี่โตะกะพี่ชินอ่ะ เค้าชอบคู่เน้ๆ :kikkik:

need_not2know

  • บุคคลทั่วไป
Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
«ตอบ #3 เมื่อ19-01-2007 22:15:31 »

เรทกระจาย เหอๆ อยากอ่านคู่ชินยะกะทจจี้มั่งอะ
แอมจ๋า................ :impress:
เรื่องนี้คาโอรุน่ารักมั่กๆ

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
รสสวาทมือกีตาร์ II


By: Toshinya


สวัสดีครับผม คาโอรุ ครับ และแล้วเราก็มาเจอกันอีกครั้งแล้วนะครับ


ก็หวังว่าคงจะยังไม่เบื่อกันไปก่อนนะครับ


ทุกคนคงจะสบายดีกันนะครับ ผมสบายดีครับ


เอาละครับอย่ามัวแต่เสียเวลากันอยู่เลยครับ เรามาเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ 


เช้าวันนี้อากาศสดใสผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า วันนี้เป็นวันหยุดครับไม่มีโปรแกรมซ้อมกันหรอกนะ


ผมให้เวลาเจ้าพวกนั้นได้พักผ่อนกันบ้าง ขืนมัวเอาแต่ซ้อมกันอย่างเดียวมีหวังผมโดนโวยวายแหงๆ


'นายจะซ้อมอะไรกันนักกันหนานะ พักบ้างเหอะชั้นเหนื่อย อยากพักผ่อนอยากไปเที่ยวบ้าง


เราพักซ้อมกันชั่วคราวเถอะนะ ขอร้องล่ะ คาโอรุ'


นั่นแหละเสียงของเจ้าเคียวพ่นบ่นรำพันซะยาวยืดเลยล่ะครับ 


ผมหันหน้าไปมองเจ้าสามคนที่เหลือ พยักหน้ากันหงึกหงักเห็นด้วยใส่สิ่งที่เจ้าเคียวพูด


ผมเลยใจอ่อนยอมให้พักซ้อมได้ 1 อาทิตย์เต็มๆ หลังจากนั้นเราก็มาเริ่มงานกันต่อ


ทีนี้ละครับพากันเฮใหญ่เลยล่ะครับ เหมือนกับได้ยินเสียงสวรรค์ซะอย่างนั้น


ผมเองก็อยากจะพักบ้างเหมือนกันโหมทำงานหนักมากไปมันก็ไม่ดี


ทรมานตัวเองไปเปล่าๆ เกิดเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมางานมันก็จะเสียไปหมด ได้พักบ้างก็ดีแฮะ


วันนี้ผมตื่นเช้าแปลกนะทั้งๆที่เมื่อคืนผมนอนดึกแท้ๆแต่กลับตื่นเช้าซะนี่ น่าแปลกนะ


ผมลืมตาตื่นขึ้นมานานแล้วแต่ก็ยังไม่ลุกไปไหน ยังอยู่กับที่นอนเหมือนเดิมครับ


มองไปรอบๆห้องของตัวเอง  แล้วมองไปยังคนที่นอนอยู่ข้างๆผม


เจ้ามังกรตัวดียังไม่ตื่นเลยครับยังมุดผ้าห่มอยู่ ผมมองแล้วอดยิ้มไม่ได้


อ๊ะๆพวกคุณคงแปลกใจกันสินะครับว่าทำไมผมถึงเรียกดายว่า 'เจ้ามังกร'


คุณไม่ได้อ่านผิดเรื่องแต่อย่างใดผมเรียกเค้าเล่นๆไปอย่างนั้นแหละ พอดีเรื่องมันก็มีอยู่ว่า


เมื่อวานนี้ผมได้เรื่องสั้นเรื่องนึงมาอ่านน่ะครับ หนังสือเล่มนั้นชื่อเรื่องว่า


'My sweet dragon' ครับ (หึหึ) เป็นเรื่องสั้นที่น่าอ่านมากเลยละครับ


ผมสะดุดกับชื่อเรื่องของมันตอนที่แวะไปร้านหนังสือกับดายหลังจากเลิกซ้อมแล้ว


ผมซื้อมันมาโดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิด นี่ก็เปนสาเหตุที่ทำให้ผมนอนดึกเมื่อคืนนี้ไงล่ะ


ผมนั่งอ่านมันจนดึกจนดื่น เพราะติดใจกับเนื้อเรื่องที่สนุกและให้แง่คิดตั้งหลายอย่าง


อ่านเข้าในง่ายมากเลยครับ ไม่ผิดหวังเลยจริงๆที่ได้หนังสือเล่มนี้มา


หนังสือเรื่องนี้เปนเรื่องราวเกี่ยวกับความรักระหว่าง 'เด็กชายกับมังกร' ครับ


แถมตัวเอกในเรื่องนี้ก็ชื่อ 'ดายกับคาโอรุ' อีกต่างหากบังเอิญจังเลยชื่อเดียวกันกับผมแล้วก็ดายด้วย


เหมือนกับว่าตัวเองนั้นเป็นตัวเอกของเรื่องเลยล่ะครับ


ผมเลยจินตนาการว่าคนที่นอนข้างๆผมเป็นเจ้ามังกรตัวนั้นซะเลย


ผมว่าน่ารักดีออกนะครับ อ่านเรื่องนี้แล้วผมได้ข้อคิดในมุมมองในเรื่องความรักมากขึ้น


ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับมังกรที่ไม่สามารถเป็นไปได้แต่มันก็เป็นไปได้ ผมประทับใจจริงๆ


คนแต่งเค้าเขียนออกมาในรูปแบบที่เข้าใจง่ายว่าต้องการสื่อถึงอะไร? ยังไง?


ผมสามารถทำความเข้าใจได้เป็นอย่างดี น่าทึ่งจังนะครับ


ผมไม่คิดว่าตัวเองจะชื่นชอบอ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้ได้มากขนาดนี้


เพราะปกติผมก็ไม่ค่อยได้อ่านมันสักเท่าไหร่ หนังสือที่ผมอ่านเป็นประจำน่ะเหรอครับ


เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากหนังสือการ์ตูนของเจ้าชินยะที่มักจะพกติดตัวมาเป็นประจำเสมอ


ว่างจากการซ้อมเมื่อไหร่เป็นต้องหยิบของมันมาอ่านทุกทีไปสิน่า


อ่านไปแล้วผมก็รู้สึกสงสาร 'คาโอรุ' ในเรื่องนี้นะผมเห็นใจเค้ามากที่คนรักต้องจากไป


เพราะความจำเป็นเพราะ 'หน้าที่' ที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ ภาระที่รอเบื้องหน้าอันใหญ่หลวง


มันเป็นความเจ็บปวดที่บาดลึกเข้าไปถึงในหัวใจ


เขาแทบไม่มีของที่ระลึกที่เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเคยมีคนที่รักเคยอยู่ข้างๆ


ไม่มีแม้กระทั่ง 'รูปถ่าย' พอถึงตอนนี้ผมก็อดที่จะใจหายไม่ได้นะ เกิดวันนึงดายจากผมไปล่ะ?


เกิดวันนึงผมไม่มีเขาอยู่เคียง ไม่มีเขาที่นอนอยู่ข้างกายในยามที่ผมตื่นนอนขึ้นมา


ผมคงรู้สึกเจ็บปวดมากเมื่อเวลานั้นมาถึง


พอผมอ่านถึงตอนนี้แล้วน้ำตาของผมมันก็อดที่จะไหลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้


ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ผมก็นึกถึงคำพูดประโยคนึงที่เพื่อนของ 'คาโอรุ'


พูดขึ้นมาไม่ได้กับประโยคที่ว่า...


'คิดดูสิคาโอรุ สมมติว่าแกจะมีชีวิตไปถึงอายุเจ็ดสิบช่วง


เวลาแค่หกเดือนกับดายนี่มันน้อยว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของชีวิตแกซะอีก อาจจะแค่ 0.001%


แล้วแกจะเอาเวลาแค่เนี้ยมาทำชีวิตทั้งหมดของแกให้มันหม่นหมอง มันคุ้มแล้วเหรอวะ?


ตอนนี้แกอาจจะเศร้าเสียใจ แต่อีกไม่นานหรอกแกก็จะหาย มันเป็นแค่ส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งของชีวิตเท่านั้น'


ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงต้องทำใจให้เข้มแข็งยอมรับและเผชิญหน้ากับมัน


ถ้าวันนั้นมาถึง แต่ผมต้องคิดถึงเรื่องในเวลานี้นี้ ตอนที่มีดายอยู่เคียงข้างผมดีใจ


แล้วก็ภูมิใจที่ผมได้เป็นคนรักของเขา ใช้ชีวิตใช้เวลาตรงนี้ให้คุ้มที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้


แล้วก็ทำให้ดีที่สุดก็พอ แต่ดายเขาไม่ใช่มังกรนี่ครับเขาเป็นมนุษย์ทั่วไปเหมือนอย่างผม


ถึงกระนั้นผมก็ไม่อยากที่จะให้เขาต้องมาจมจ่ออยู่กับผม


ผมเคยคิดนะว่าดีแล้วเหรอ?ที่เราใช้ชีวิตอย่างนี้?


ผมกับเขาควรแต่งงานควรมีลูกตามแบบมนุษย์ปุถุชนทั่วไปเขาเป็นกัน


ผมควรคิดแบบนี้ดีหรือเปล่า?...  ผมควรใช้ชีวิตทุกวันนี้ให้มีค่ามากที่สุด


ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ผมรัก ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุข


และได้ก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกันและมั่นคงที่สุดเท่าที่จะสามารถจะทำได้แค่นี้ดีที่สุดแล้ว


ผมยังอ่านมันไม่จบหรอกนะพอดีความง่วงมันจู่โจมเข้ามาเสียก่อน


ผมจึงหลับตาลงนอนทั้งๆที่ยังอ่านหนังสือเรื่องนี้ไม่จบ ผมตั้งใจว่าต้องอ่านให้จบแน่นอน


ผมชักจะชอบเจ้านักเขียนคนนี้ซะแล้วสิชื่อ 'Holy cow' งั้นเหรอ?


อืม...คงต้องลองติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปดูหน่อยละกัน


เอาไว้ผมอ่านจบเมื่อไหร่จะลองแนะนำให้ดายอ่านดูด้วยท่าจะดีนะ 


อ๊ะ!!เกือบลืมไป เจ้ามังกรแดงในเรื่องนี้มัน....มากๆเลยนะครับตายล่ะ


ถ้าดายอ่านแล้วเป็นย่างเจ้ามังกรนั้นละก็ผมคงแย่แน่ๆเลยสิ ผมดันไปนึกถึง special part


ที่คั่นกลางระหว่างเรื่องเข้าจนได้ ผมจะพยายามไม่คิดถึงมันละกันนะ (ยิ้มแหยๆ)


อา...นึกถึงเพื่อนของ 'คาโอรุ' ในเรื่องขึ้นมาได้ นิสัยเจ้านั่นเป็นคนช่างด่า


ทำให้ผมอดนึกถึงเจ้าเพื่อนร่างเล็กร่วมวงของผมขึ้นมาไม่ได้


ช่างเหมือนกันมากๆเลยให้ดายสิ สงสาร 'คาโอรุ' เหมือนกันนะที่ต้องโดนเจ้านั่นด่าอยู่เป็นประจำ 55


วันนี้ผมอารมณ์ดีจริงๆเลย ตอนนี้ก็เกือบจะสามโมงแล้วผมมัวแต่นึกถึงเรื่องต่างๆจนเพลินเลย


วันนี้ผมก็โปรแกรมเหมือนกันจะลองชวนเจ้าผมแดงไปเที่ยวสักหน่อยดีกว่า


ก่อนอื่นผมต้องปลุกเจ้านี่ให้ตื่นซะก่อนล่ะนะ หมอนี่มันยิ่งตื่นยากซะด้วยสิ


ผมต้องเหนื่อยเป็นประจำทุกครั้งที่ปลุก


"ดาย!! ดาย! ตื่นเหอะเช้าแล้วนะ" ผมเขย่าร่างเจ้าผมแดงแรงๆ


ดูท่าเจ้านั่นไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆซะด้วยสิ คงต้องใช้ไม้ตายกันหน่อยแล้วล่ะ ขอโทษนะดาย


"ดายโว้ย!! ตื่นได้แล้วโว้ย!! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกันวะ เจ้าบ้า!!"


ผมจัดการตะโกนที่ข้างหูของเจ้านั่นดังๆ สังเกตุเห็นเจ้านั่นเอาหมอนมาปิดที่หูทั้งสองข้าง


ยังไม่ยอมตื่น เฮ้อ!... ผมแอบถอนหายใจ เจ้านี่มันขี้เซาจริงๆครับ เชื่อเขาเลย


"ถ้านายไม่ตื่นนะดาย นายอดไปเลยทั้งอาทิตย์ นายจะอ้อนยังไงชั้นก็ไม่มีทางยอมนาย นี่คือคำขาดจากชั้น"


สิ้นคำพูดผมเดินกระแทกเท้าทำท่าจะออกไป


ดูเหมือนเจ้านั่นจะรีบตื่นขึ้นมาทันทีสวมกอดผมจากข้างหลังแน่นเชียว


ผมแอบขำอยู่ในใจ คงกัวว่าจะอดตลอดอาทิตย์ละมั้งรีบตื่นเชียว


"อย่าเชียวนะคาโอจัง ถ้านายทำอย่างนั้นชั้นคงขาดใจตายแน่ๆ นายจะใจร้ายกับชั้นอย่างนั้นเหรอ?"


เขากระซิบเสียงอ่อยที่ข้างหูของผม พลางทำท่าสะอื้นไห้ ทำตัวยังกะเด็กเลยเจ้าบ้า!


"เออๆ เข้าใจแล้ว ปล่อยชั้นซะทีเซ่!!" ผมรีบตัดบทไปทันที


แต่เขายังไม่ยอมปล่อยผมอยู่ดี หนำซ้ำยังกอดแน่นกว่าเดิมอีก


"ไม่ปล่อย ชั้นไม่ปล่อยให้นายไปไหนหรอก" ยังดื้อด้านเหมือนเดิมครับ


ทำไงดีละเนี่ยผมคงต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ ไม่งั้นวันนี้ผมคงไม่ได้ไปไหนแน่ๆ


"ถ้านายไม่ปล่อยนายก็อดเหมือนเดิม รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย


ชั้นจะไปเตรียมอาหารเช้า" ผมไล่เขาอีกครั้งหวังว่ามันคงจะได้ผลนะ


"อาบน้ำ?จะไปไหนอ่าคาโอจัง?"


"ไปเที่ยว จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปนายก็ซ้อมเดี่ยวอยู่ที่บ้านนี่แหละ ok มั้ย?"


ทีนี้ผมขู่เลย เขารีบปล่อยผมทันทีเลยครับ


"ไปละจ้า รอผมสักครู่นะที่รัก ผมจะรีบอาบน้ำทันทีเลยคร๊าบ~~"


คราวนี้ว่าง่ายแฮะ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งหายเข้าห้องน้ำไปเลย ผมอดยิ้มกับท่าทางของเขาไม่ได้


ผมเดินออกไปที่ครัวเพื่อเตรียมอาหาร ราวๆ 20 นาทีเขาก็ออกมาจากห้อง แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยหล่อมาเชียว


"กินไปก่อนนะ ขอชั้นไปอาบน้ำก่อน" ผมบอกให้เขาจัดการกับอาหารเช้าบนโต๊ะ


แล้วผมก็เดินแยกไป สักพักผมก็ออกมาเห็นเขานั่งจ้องอยู่หน้าทีวี เจ้าบ้าโตยังกะควายนั่งดูโปเกม่อน


น่ารักตายแหละ ไม่ได้เข้ากันเล๊ย เห็นเขาหัวเราะไปกับเนื่อเรื่อง


ผมก็อดขำกับท่าทางของเขาไม่ได้อีกนั่นแหละ ก็รอจนเขาดูจบนั่นแหละผมถึงได้เรียกเขา


"ไปกันเหอะดาย นี่มันก็สายมากแล้ว" ผมดึงมือเขาออกไป เดินลงมาถึงที่จอดรถเขาก็ถามผมทันที


"เราจะไปไหนกันอ่า~คาโอจางงงงงง" ลากเสียงซะยาวเชียว


"ไปไหนดีน้า~ เอ้อไปสวนสนุกเป็นไง ไม่ได้ไปนานแล้ว นายคิดว่าไง"


ผมถามความเห็นจากเขา คิดมาได้ว่าเรื่องสั้นที่อ่านเมื่อคืน


ก่อนที่ 'ดาย'จะจาก 'คาโอรุ' ไปเขาไปเที่ยวกันที่สวนสนุกนี่นะ ผมเลยเอามั่งดีกว่า


"อ่าก็ดีนะ เข้าท่าๆ งั้นไปกันเลยละกัน จะซิ่งแล้วนะคร๊าบ~~"แล้วเราก็มุ่งหน้าไปที่สวนสนุกกันเลยทันที


วันนี้ขอพักหนึ่งวันนะครับเอาไว้เจอกันใหม่อีกครั้งละกัน(น่า)


พรุ่งนี้ผมกะว่าจะชวนเขาไปเที่ยวทะเลสักหน่อยได้หยุดทั้งทีนี่นาต้องใช้เวลาให้คุ้มค่ากันหน่อย


ไปก่อนนะวันหยุดนี้ขอให้ทุกคนเที่ยวกันให้สนุกนะครับ


TSUZUKU


ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
ระวังเจ้ามังกรพ่นไฟใส่หน้านะ
กร๊ากกกก
 :laugh:

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
รสสวาทมือกีตาร์  III

By:toshinya


เจอกันอีกครั้งแล้วนะครับ ผม คาโอรุ เจ้าเก่ามาพบกับพวกคุณอีกครั้งแล้วนะครับ

ครั้งนี้ผมก็มีเรื่องมาบอกเล่าแก่พวกคุณๆเหมือนเดิมนะครับ (ยิ้มตาหยี สไตล์ตาแปะ)

วันนี้ผมล่ะเหนื่อยจริงๆครับให้ตายสิ! วันนี้เราสองคนไปเที่ยวที่สวนสนุกกันมาครับ

ไม่ได้ไปตั้งนานเกือบลืมสังขารไปเลยครับ คิดแล้วมันก็...

เฮ้อ!! ไอ้เครื่องเล่นพวกนั้นทำเอาผมวิ่งเข้าห้องน้ำไปแทบไม่ทันเลยล่ะ

ทั้งตื่นเต้นและหวาดเสียวจนผม....โอย... (แล้วเวลานั้นล่ะม๊ะ ตื่นเต้นหวาดเสียวมากกว่ามั้ย? กุ๊กุ๊)

เจ้าหัวแดงลากผมไปนู่นมานี่อย่างสนุกสนานไม่สงสารผมบ้างเลย

ถึงอย่างนั้นเจ้านั่นก็มาเสียท่าให้กับเครื่องเล่นอย่างเจ้าถ้วยหมุน นั่นประไรกรรมมันมีจริงๆครับ

หลังจากลงจากเจ้าถ้วยหมุนนั่นแล้ว เกือบจะพยุงตัวเองแทบไม่ได้

ผมเองซะอีกที่นั่งหัวเราะเยาะเจ้านั่นจนตัวงอ เจ้านั่นเลยได้แต่คำรามเสียงในลำคอด้วยความเครียดแค้นว่า

'ทีใครทีมันเถอะ' หลังจากนั้นออกจากสวนสนุกมาเราก็แวะทานอาหารเย็นกัน

ดายแทบจะกลืนข้าวไม่ลงเลยครับ เขานึกถึงไอ้ถ้วยหมุนนั่นอยู่ตลอดเวลา

จนแทบจะสำลอกออกมาเลยล่ะครับ ผมอดสงสารไม่ได้เลยรีบพาเจ้านั่นกลับบ้านทันที

พอถึงบ้านดายก็สลบเหมือดทันทีน้ำท่าก็ไม่ยอมอาบ พูดตามตรงนะครับวันนี้เหนื่อยจริงๆ

มาถึงบ้านแล้วผมก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจัดการเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าทั้งของผมแล้วก็ของดาย

อย่างที่บอกไปเมื่อตอนที่แล้วไงครับเราจะไปเที่ยวทะเลกันต่อ

ดายยังไม่รู้หรอกนะครับผมจะเก็บไว้เป็นความลับกะว่าจะบอกเค้าวันพรุ่งนี้

เอาล่ะผมเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วขอตัวไปนอนก่อนนะครับ จะเก็บแรงเอาไว้ไปเที่ยวต่อในวันพรุ่งนี้

นอนหลับฝันดีกันนะครับทุกคน อ้อ...ผมลืมบอกไปเราสองคนได้ขึ้นไปนั่งเจ้าชิงช้าสวรรค์กันด้วยนะครับ

ถึงแม้ผมจะคลื่นไส้เล็กน้อยเนื่องจากอาการโรคกลัวความสูงกำเริบ

แต่เมื่อผมพยายามทำใจกับมันได้สิ่งที่ผมได้รับก็คือความอบอุ่นจากแผ่นอกของเขาด้วย

โรแมนติกสุดๆเลยล่ะครับ (ยิ้มหวานแก้มแทบปริ)

รุ่งเช้ามืด อากาศสดใสเหมาะกับการเที่ยวที่ซู๊ด~~แต่เพิ่งจะตี 5 เองอ่า...

วันนี้ผมตื่นเร็วผิดปกติต้องรีบตื่นครับเดี๋ยวจะไม่ทันเที่ยวบินในตอนเช้า

ผมกะว่าจะเตรียมของอีกสักเล็กน้อย ดูท่าทางผมกระตือรือร้นเป็นพิเศษสินะ

วันนี้ผมจะพาดายไปเที่ยวฮาวายครับเครื่องออกตอน 2 โมงเช้าครับต้องรีบทำเวลาหน่อย

ก่อนอื่นเลยผมต้องรีบปลุกเจ้าหัวแดงก่อน เจ้านี่ตื่นยากซะด้วยสิ อย่างที่ผมเคยบอกไปไงครับ

"ดาย ดาย ตื่นเร็วเข้า"ผมตะโกนเรียกเจ้านั่นเสียงดังพอสมควร เหมือนเดิมครับไม่ขยับตัวเลย โวะ!!

ลองเล่นไม้เดิมอีกครั้งเป็นไง ท่าจะดีนะเมื่อวานมันก็ใช้ได้ผลมาแล้วนี่

"ถ้านายไม่รีบตื่น ชั้นรับรองเลยว่านายอดไปเลยทั้งอาทิตย์"ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูเจ้านั่น

มันได้ผลจริงๆเลยครับแค่ลูกไม้เดิมๆที่ผมเพิ่งเล่นไปเมื่อวาน ดายกระเด้งผึงจากที่นอนทันที

เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้ไม่มีผิดปฏิกิริยาไวเหลือเกินนะ

"อย่าน๊า~คาโอจังนายไม่สงสารชั้นหรือไง ถ้าชั้นไม่ได้ทำชั้นคงขาดใจตายแน่ๆ"ดายทำเสียงสะอึกสะอื้น

คงจะกลัวว่าผมจะทำอย่างนั้นจริงๆนั่นแหละไม่งั้นเขาคงไม่รีบตื่นมาหรอกนะ

"นายตื่นก็ดีแล้วไปอาบน้ำซะ อย่าช้าเชียวล่ะ"ผมออกคำสั่งทันที

แล้วส่งผ้าขนหนูให้เขา ดายทำตามคำสั่งผมทันที (ว่าง่ายจริงเน๊อะ)

ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเจ้านาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนตรงผนัง

เขาตะโกนเสียงดังเลยครับ

"เฮ้ย!! ตีห้า นายปลุกชั้นแต่เช้ามาทำก๋อยไรฟะเนี่ย โอย"พูดจบเขาก็ทรุดลงที่เตียงทันทีเพื่อนอนต่อ

ผมจึงรีบเข้าไปฉุดแขนเขาให้เขาลุกขึ้นมา

"เฮ้ย!นายจะมานอนต่อไม่ได้นะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยไปอาบน้ำไป๊!!"

ดายพยายามรั้งแขนเนื่องจากแรงฉุดกระชากของผม แต่ด้วยแรงของเขาที่มีมากกว่า

ทำให้ผมพลาดท่าล้มลงไปที่เตียงด้วยอีกคน ทำให้ทาบทับไปยังตัวเขาอย่างช่วยไม่ได้

ผมจึงอยู่ในอ้อมกอดของเขากว่าจะรู้ตัว ใบหน้าของเราก็ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซนฯเท่านั้น 

ใบหน้าของผมแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ผมพยายามที่จะยันกายเพื่อที่จะลุกขึ้น

แต่มันก็ไม่สำเร็จในเมื่อดายใช้มือทั้งสองข้างของเขา โอบรัดรอบตัวของผมเอาไว้

ไม่ดีแน่ๆท่าทางล่อแหลมแบบนี้

"ปล่อยชั้นนะดาย ปล่อย...แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้"ผมรีบร้องประท้วงเพื่อที่จะขอให้เขาปล่อยผม

เขายังไม่ยอมปล่อยผมออกไป แถมยังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นกว่าเดิม

เขาประทับจูบที่ริมฝีปากของผมทันที ก่อนที่ผมจะอ้าปากประท้วงเขาอีกครั้ง

ลิ้นอุ่นชื้นของเขาตะหวัดเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นของผมอย่างชำนาญ ทำให้เรี่ยวแรงของผมแทบจะหายไปทันที

จากนั้นเขาก็พลิกร่างกลับทำให้ร่างของผมอยู่ใต้อาณัติของเขาโดยที่เขายังไม่ยอมถอนริมฝีปากออกไป

ผมได้แต่ส่งเสียงครางอืออาเท่านั้น ตายล่ะจะทำยังไงดีถ้าขืนผมยอมเขาละก็...

ต้องไม่ทันเที่ยวบินแน่ๆเลย ในที่สุดเขาก็ถอนริมฝีปากออกไป

"ป-ปล่อย...ชั้นก่อน...เถอะนะ...ดาย...."

ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดขัดเนื่องจากต้องพยายามสูดลมหายใจเข้าไปด้วย

"ไม่!!"คำตอบสั้นๆเพียงคำเดียวจากดายทำเอาผมตื่นตะลึง

จากนั้นเขาก็ฝังรอยจูบที่ซอกคอของผมต่อทันที  โดยที่ผมยังไม่ท้วงติงอะไรเขาได้เลย

จากนั้นเขาก็เลื่อนริมฝีปากของเขามาประทับกับริมฝีปากของผมอีกครั้ง ผมจะร้องท้วงแต่ก็ไม่สำเร็จ

ในเมื่อเขาส่งเรียวลิ้นยาวของเขาเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นอุ่นชื้นของผมต่อ

มือทั้งสองข้างของเขามันก็ทำงานอย่างรู้หน้าที่ จัดการกับเสื้อผ้าของผมหายไปในพริบตาเดียว

ร่างกายของผมก็เปลือยเปล่าซะแล้ว เขาจัดการครอบครองตัวตนของผมทันทีด้วยปากของเขานั่นแหละ

ทีนี้แหละผมหมดเรี่ยวหมดแรงที่จะต้านเขาเลย

เจอเข้าอย่างงี้จะทำไงได้ละครับ แต่ผมก็กลัวจะไม่ทันเที่ยวบิน เจ้าบ้าเอ๊ย!ทำเสียเวลาไปเลย

ผมแอบด่าเขาอยู่ในใจทำไงดีละเนี่ย

"อือ...ด...ดาย...อื้อ"ผมลืมตัวส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะๆ ในที่สุดผมก็ปลดปล่อยมันออกมา

เขาจัดการกลืนกินตัวตนของผมอย่างไม่รู้สึกเลยสักนิด ผมไม่สามารถขัดขืนเขาได้อีกต่อไปแล้ว

เพราะรู้ว่าต่อไปหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดตามมา เขาค่อยๆแทรกกายเข้ามาในร่างของผมอย่างช้าๆ

จนในที่สุดเขาก็สามารถเข้ามาได้ทั้งหมด เขานิ่งไว้สักครู่ก่อนที่จะเริ่มขยับกาย เริ่มจากช้าๆไปตามลำดับ

ดูเหมือนเขาจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เสียแล้ว  เนื่องจากเขาขยับกายเข้าออกเร็วและแรงมากกว่าเดิม

ยากที่จะระงับเอาไว้ได้

"อา....คาโอรุ...."เขาส่งเสียงครางออกมาด้วยความพึงพอใจ

แต่มันคงแผ่วเบามากกว่าเสียงกรีดร้องของผมเป็นอย่างมาก

จนกระทั่งเราทั้งสองก็หล่อหลอมจนเป็นหนึ่งเดียว เขาจึงค่อยๆถอนกายออกมาอย่างช้าๆ

แล้วจูบเบาๆที่หน้าผากของผม

"ขอบคุณนะคาโอรุ"พูดจบเขาก็ล้มตัวลงไปนอนข้างๆ

"อื้อ"ผมตอบออกไปแค่นั้น เพราะในหัวสมองของผมตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมดแล้ว

สักพักอาการง่วงก็ตามมามา ขณะที่ผมจะกำลังปิดตาลง ผมก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

ตาเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนัง 6 โมงเช้า ตาย ตาย ตาย!!

ผมกระเด้งผึงจากที่นอนทันทีจนลืมอาการเจ็บไปเลย

"ดาย สายแล้วเร็วเข้า ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!"ผมตะโกนเรียกเขาเสียงดังลั่น

"ทำไม? มีอะไร?"เขาตอบกลับด้ยน้ำเสียงงัวเงียเต็มที่

"ไม่ต้องเลยลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไปไม่ทันเครื่องบินละก็ชั้นฆ่านายตายแน่ดาย"

ผมออกแรงฉุดกระชากเขาจนลุกขึ้นในที่สุด พยายามลากเข้าห้องน้ำไปเลยทันที

"จะไปไหน?"เขาถาม

"ไปฮาวาย จะไปมั้ย? เครื่องออกตอน 2 โมงเช้า เร็วเข้าเหอะ"

"หือ? ทำไมนายไม่รีบบอกชั้นเล่า โธ่!! แล้วจะทันมั้ยเนี่ย?"เขาโวยวายออกมา

"ก็นายนั่นแหละมัวแต่...ฮึ้ย!!"ผมหัวเสียมากๆเลยครับงานนี้

"อย่ามัวแต่เถียงกันเลยเร็วๆเข้าเหอะ"

"เออ!!"ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดๆ เราสองคนอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วสูง

คว้ากระเป๋าเดินทางแล้วปิดล็อคห้อง บึ่งรถออกไปทันที เรามาถึงนาริตะเส้นยาแดงผ่าแปดพอดีเลยครับ

เกือบไม่ทันซะแล้ว เราสองคนก็ขึ้นเครื่องมุ่งหน้าไปที่ฮาวาย let's go!!  เจอกันคราวหน้าที่ฮาวายนะครับ



**************************************


TSUZUKU

need_not2know

  • บุคคลทั่วไป
แต่ละตอนเผาผลาญพลังงานคนอ่านมากกกก :haun5:
เลือดหมดตัวแย้ววว
เอามาให้อ่านอีกนะแอม ชอบบบมั่กๆ :haun6:

taebin7

  • บุคคลทั่วไป
วุ่นวายสุดๆคู่นี้  :laugh:  จะไปกันทันไหมเนี้ย เอาใจช่วยนะคับ  :yeb:


MyLoveMyBabe

  • บุคคลทั่วไป
หุหุ อยากไปฮาวายมั้งจัง :angellaugh2:


อ่อ คุณ  need_not2know  ไอ้ที่หมดตัวหน่ะเลือดเหรอค้าบบบ ไมสีมันไม่เหมือนเลือดอ่า  :haun6:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






฿oomb@b@

  • บุคคลทั่วไป
เข้ามาอ่านน่ะครับพี่แอม
หนุกดีครับ  ชอบมีเรทนิน่า เอิ้กๆๆๆ
 :like2: :like2: :like2: :like2: :like2: :like2:

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
รสสวาทมือกีตาร์  IV


By: Toshinya



ผมคาโอรุครับ ตอนนี้ผมกับดายเราสองคนอยู่ที่ฮาวายกันครับ


เรามาถึงที่นี่เมื่อวานนี้ครับตามเวลาท้องถิ่นโดยประมาณก็คงราวบ่ายสามโมงของวันถัดมาครับ


ถ้าผมคำนวนไม่ผิดนะครับ (คนแต่งก็ลืมไม่รู้เดาถูกรึเปล่าเอาเป็นว่าเวลานี้ละกัน มั่วไปก่อน 55)


มาถึงเราก็หาที่พักทันทีเลยครับ ได้ที่พักในโรงแรมแห่งหนึ่งค่อนข้างหรูพอสมควร


ช่วงนี้นักท่องเที่ยวไปค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่เราเลยหาที่พักได้สะดวก


ถ้ามาช่วงที่อากาศร้อนมากๆคงหาที่พักกันลำบาก เพราะคนแห่แหนมาเที่ยวที่นี่เยอะพอสมควร


อากาศที่นี่ตอนนี้เย็นสบายพอสมควรครับ เมื่อวานพอหาห้องพักได้จัดของกันเสร็จ


เราก็ออกไปหาอะไรทานกันข้างนอกโรงแรม กลับจากทานอาหารแล้วเราก็กลับเข้าห้องนอนพัก


เอาแรงเตรียมลุยในวันพรุ่งนี้กันต่อ ก่อนจะนอนก็เช่นเคย ดายไม่ลืมที่จะทำการบ้านก่อนนอนกับผม


 เหมือนเป็นกิจวัตรเลยล่ะครับ เช้านี้อากาศสดชื่นจริงๆเลยครับ


ตอนนี้ผมกำลังเดินเล่นเรียบชายหาดไวกิกิอยู่ครับ หาดที่มีชื่อเสียงที่สุดในฮาวาย


ทรายสีขาวสะอาดตานุ่มเท้าให้ความรู้สึกดีจริงๆเลยครับ ที่นี่เหมาะแก่การพักผ่อนเป็นอย่างยิ่ง


เลือกไม่ผิดเลยจริงๆที่ได้มาเที่ยวที่นี่ ชาวญี่ปุ่นมากมายมักจะเดินทางมาเที่ยวที่นี่เป็นจำนวนมาก


มาที่นี่แล้วทำให้ผมนึกถึงโอกินาว่าที่ญี่ปุ่นจังเลย ไว้มีโอกาสจะไปอีกสักครั้งหลังจากที่ไม่ได้ไปมานาน


ตอนนี้ผมขอเที่ยวที่ฮาวายก่อนละกันนะครับ ผมเดินตามหาดายมานานแล้วไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน


พอเห็นทะเลเจ้านั่นก็ระริกระรี้ใหญ่เลยครับ ช่างเหมือนเด็กจริงๆ สักพักเจ้านั่นก็คลาดสายตาผมไป


เพราะผมมัวแต่มองทิวทัศน์บรรยากาศรอบๆหาด เพลินไปหน่อย


สงสัยว่าเจ้านั่นคงไปหามองฝรั่งนุ่งบิกินี่ชัวร์เลย อย่าให้ได้เจอคาตาเลยนะผมจะอัดให้เละเลย 


เจ้าบ้าทิ้งชั้นเอาไว้คนเดียวคอยดูเถอะจำไว้เลยนะ ผมเดินตามหาดายมาเรื่อยๆเดินมาได้พัก


ใหญ่แล้ว ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบเขาเลย เฮ้อ~ไปไหนของเขากันนะชักหิวแล้วสิเอาไงดีหาดายไม่เจอด้วย


ท้องของผมมันโจมตีเข้าให้แล้วผมจึงตัดสินใจที่จะหาอะไรทานสักหน่อย


ผมเดินเข้าไปในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่อยู่บริเวณนั้น (ไม่ขอบอกชื่อร้านนะ ไม่อยากโคสะนาให้)


ผมสั่งอะไรมารองท้องเลือกโต๊ะนั่งที่ติดหน้าต่าง


เผื่อว่าดายเดินผ่านมาแถวนี้ผมจะได้วิ่งออกไปตามเขาได้ทัน


ผมนั่งทานได้พักใหญ่แล้วก็ยังไม่มีวี่แววของดายอยู่ดี จนเมื่อผมทานเสร็จจึงเดินออกมา


ก็กะว่าจะตามหาเขาต่อไปเรื่อยๆนั่นแหละครับ เฮ้อ!!ที่นี่มันไม่ได้แคบๆซะด้วยสิแล้ว


ผมจะไปตามหาเขาได้ที่ไหนกัน ผมเริ่มที่จะท้อซะแล้วสิ กลับไปที่โรงแรมท่าจะดีนะเดินมาตลอดเลย


ผมจึงหันหลังกลับไปจุดมุ่งหมายของผมก็คือโรงแรมที่พัก


ในขณะที่ผมเดินมาเรื่อยๆนั้นรู้สึกจะเหมือนมีใครเดินตามข้างหลังผมมางั้นแหละ


แย่ล่ะสิ เอาไงดีล่ะผมชักจะเริ่มใจไม่ดีเมื่อเสียงฝีเท้านั่นก้าวตามผมมาตลอด


อยู่คนเดียวซะด้วยสิถึงแม้ว่าผมจะมีวิชาป้องกันตัวอยู่บ้าง


หากเกิดว่าคนที่เดินตามผมมาเป็นฝรั่งตัวโตกว่าผมสองเท่าล่ะ  ผมคงจะสู้มันไม่ไหวแน่ๆเลย


จะทำยังไงดีคาโอรุจะทำยังไงดี ในขณะที่สมองของผมกำลังสับสนอยู่นั้นก็มีมอของใครบางคนมาแตะสัมผัส


ที่หัวไหล่ของผม ผมนิ่งหยุดเดินต่อไปทันที ผมไม่กล้าที่จะหันหลังกลับไป


เพราะความกลัวที่มีอยู่เต็มกระแสเลือด กลัวว่าคนข้างหลังจะเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้


ร่างกายของผมมันสั่นไปหมดแทบทุกรูขุมขนเลยก็ว่าได้ ผมจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ฝรั่งตัวโตได้ล่ะ...


"คาโอรุ" เอ๊ะเสียงนี้มันคุ้นๆนะ


"คาโอรุ ใช่คาโอรุหรือเปล่า?" เอ๊!!ยิ่งฟังก็ยิ่งคุ้นนะ ผมจึงตัดสินใจค่อยๆหันหลังกลับไปอย่างช้าๆ


เมื่อผมหันกลับไปก็พบกับเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า เอ๋...ใครกัน?? แต่หน้าคุ้นๆเคยเห็นที่ไหนนะ


"อ๊ะ!! คาโอรุ ใช่คาโอรุจริงๆด้วยสิคิดถึงจังเลย"จู่ๆเด็กสาวคนนั้นก็โผเข้ากอดผมซะเต็มแรงเลยล่ะ


ทำเอาผมแทบเซถลาลงไปกองที่พื้น ดีนะที่ผมสามารถยันร่างไว้ทัน


ไม่งั้นคงได้ไปกองที่พื้นด้วยกันทั้งคู่เป็นแน่


"อ๊!!"ผมค่อยๆยันร่างที่กอดผมออกเบาๆก่อนจะจ้องหน้าของสาวน้อยคนนั้นด้วยความงง


"อ๊ะ ขอโทษคงจะตกใจล่ะสิ"เธอค่อยๆคลายอ้อมกอดเช่นกัน


"คาโอรุพี่จำชั้นไม่ได้เหรอ? ถึงได้ทำหน้าอย่างนั้นน่ะ"ผมพยักหน้าหงึกหงัก


"แหม มันน่าน้อยใจจริงเชียว ทั้งๆที่ชั้นจำพี่ได้แท้ๆ"สาวน้อยคนนั้นหน้างอลงทันที


คิ้วของผมขมวดกันจนแทบจะเป็นโบว์อยู่แล้ว


"หน้าเธอคุ้นๆนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน" ผมแสร้งตอบออกไปอย่างนั้น


ไม่อยากให้ใบหน้าสวยต้องหมอง จริงๆแล้วผมก็ยังจำเธอไม่ได้อยู่ดี


"แย่จริงๆนะ จำไม่ได้กระทั่งน้องของตัวเอง ชั้นสมวัว(หึหึ) ไงคะ สมวัวลูกพี่ลูกน้องของพี่


ตอนเด็กพี่ยังให้ชั้นขี่หลังอยู่เป็นประจำพอจะนึกออกบ้างหรือเปล่า?"


สาวน้อยเอียงคอถามอย่างต้องการคำตอบจากผม...เอ..ชักเริ่มคุ้นขึ้นมาแล้วสิ


รู้สึกว่าสมองของผมมันจะทำงานช้าลงไปบ้างเล็กน้อย


(ท่าจะไม่น้อยแล้วล่ะนั่นน่ะ สมองคนแก่ หึหึ) อ๊า!!จำได้แล้ว....


"ยัยวัวน้อย!! ยัยวัวน้อยจริงๆด้วย"เมื่อได้ยินคำตอบจากผมแล้ว


สาวน้อยถึงกับยิ้มออกเพราะความดีใจในความ...ขี้ลืมของผม


"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเป็นยังไงบ้าง?"ผมเริ่มเปิดคำถามทันที


"สบายดีค่ะ แล้วพี่ล่ะ?"


"สบายดี แล้วเธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ?"ผมถามเธอด้วยความสงสัย


"ชั้นเรียนอยู่ที่นี่ค่ะ ตั้งแต่พี่ย้ายไปอยู่ที่โตเกียวได้4ปีชั้นก็มาเรียนอยู่ที่นี่ 


แต่ไม่ได้อยู่ที่ฮาวายนี่หรอกชั้นเรียนอยู่ที่นิวยอร์คโน่น พอดีเป็นช่วงหยุด long weekend


ชั้นเลยมาเที่ยวที่นี่กับพวกเพื่อนๆ แล้วพี่ล่ะมาทำไม? หยุดงานเหรอ?"เธอร่ายซะยืดยาวตบท้ายด้วยคำถาม


"เอ่อ...ช่วงนี้พี่พักวงน่ะทำงานมานเลยอยากพักน่ะ พี่มากับเอ่อ...."ผมอึกอักไม่กล้าตอบเธอ


ถ้าได้ยินเข้าคงจะตกใจอยู่ไม่น้อยเลยล่ะถ้ารู้ว่าพี่ของเธอมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน


"มากับแฟนใช่มั้ยล๊า~ "เธอต่อท้ายให้ผมทันที ผมไม่ตอบได้แต่พยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ


"แล้วไหนล่ะแฟนของพี่? ไม่ได้มาด้วยกันรึ? อยากเห็นหน้าจังไม่รู้ว่าจะสวยขนาดไหนกันน๊า~"


เธอมองซ้ายมองขวาหาคนที่คิดว่าจะเป็นแฟนของผม (คิดไปโน่นเลยนะวัวเอ้ย!? ช่างไม่รุอารายซะเลย อุอุ)


"ไปไหนแล้วก็ไม่รู้พี่เดินตามหาอยู่นี่แหละ"


"ว๊า~น่าเสียดายที่ไม่ได้เจอ"เธอทำหน้าเสียดายอย่างสุดฤทธิ์


"ยืนคุยกับพี่ตั้งนานแล้วชักเมื่อยแล้วสิ ไปนั่งตรงโน้นกันเถอะ เพื่อนๆชั้นนั่งอยู่ทางโน้นแน่ะ"


ทำดึงมือผมให้เดินตามทันที จะปฏิเสธก็ไม่ทันในที่สุดผมก็ต้องเดินไปตามแรงดึงของเธอ (แรงวัว อุอุ)


จนมาถึงโต๊ะใต้ร่มผ้าใบโต๊ะหนึ่งมีเพื่อนของเธอนั่งอยู่ประมาณ 4-5 คน หน้าคุ้นๆทั้งนั้น...


"คาโอรุพี่จำพวกเพื่อนชั้นได้ป่าว? คนนี้ aShi คนนั่งตรงนั้นก็ blueflame คนนั้นก็ Kasumi[kao]


ตรงโน้นๆ Kyo[ya]ma ยังเหลืออีกสองคนที่ไม่มา nut กะ witch"


เธอชี้ๆไปที่เพื่อนของเธอที่นั่งอยู่บนโต๊ะนั่น (ชื่อคุ้นเนาะ)


"จำได้สิยัย อาฉิ ตัวแสบ ยัย คาสุมิ ขี้แย ยัย เคียวยามะ กับยัย บลูแฟลม


ที่ชอบแอบเเอากีตาร์ของชั้นไปเล่นจนสายขาด ชั้นจำพวกเธออได้ดีเลยทีเดียว พวกแก๊งตัวป่วน"


ผมรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆขึ้นมาได้ กะพวกเพื่อนตัวแสบของยัยวัวน้อยน้องสาวผม


"แหมๆ ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนานเปิดฉากเลยนะพี่ กำลังคันปากอยู่พอดีเลยเชียว"


เสียงของยัยอาฉิตัวแสบครับ ยัยนี่ปากร้ายพอๆกับเจ้าเคียวเลย


"ขอบใจนะพี่ที่จำพวกเราได้"ยัยบลูแฟลมหน้าระรื่น แต่ลึกๆแล้วคงแค้นผมน่าดูที่รื้อฟื้นปูมหลัง


"แล้วชั้นก็ไม่ได้ขี้แยเหมือนแต่ก่อนแล้วเหมือนกัน เข้าใจใหม่ซะ" ท่าทางจะเป็นอย่างงั้นแฮะ


ดูยัยคาสุมิเข้มแข็งมากเลยไม่มีวี่แววของเด็กขี้แยเหมือนแต่ก่อนเลยสักนิด


"มาเที่ยวเหรอคาโอรูรู มากะใครอ่ะ? มากับแฟนรึไหนล่ะแฟนพี่


ท่าทางจะถูกทิ้งล่ะสิถึงได้เดินหง่าวอยู่คนเดียว" ยัยเคียวยามะรายนี้ก็ปากร้ายพอๆกับยัยอาฉิ


ชอบเปลี่ยนชื่อให้ผมอยู่เรื่อย


"น่าสงสัยจังว่าแฟนพี่จะสวยขนาดไหน แต่เอ๊ะ!!นิ่มๆอย่างพี่น่าจะมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกันมากกว่าแฮะ


ดูท่าทางแล้ว"เอาอีกแล้วยัยอาฉิ


"เฮ้ย! คิดเหมือนกันเลยว่ะอาฉิชั้นกำลังจะพูดอยู่พอดีเลย"ยัยเคียวยามะหันหน้าไปจับมือกับยัยอาฉิ


สองคนนี้เข้าขากันเมื่อไหร่ ผมไม่อยากคิดเลย...


"พอๆเถอะพวกเธอนี่ มากัดพี่ชั้นอยู่ได้"เสียงยัยวัวน้องสาวผมช่วยชีวิตผมเอาไว้


"เฮ้ย!! พวกชั้นไม่ใช่หมานะวัว"สองเสียงของยัยปากร้ายทั้งสองประสานกันพลางหันมาจ้องหน้าผมตาดุ

"เออ...พวกชินยะซัง โทชิยะซัง ดายซัง เคียวซัง ไม่ได้มากับพี่เหรอ?"


ยัยวัวน้อยถามถึงเพื่อนร่วงวงของผมทั้งสี่คนที่เหลือ


"อ๋อ..ไม่มาหรอกพี่มากับดายสองคนน่ะ อ๊ะ!!"หลุดปากไปจนได้ เจ้าพวกนี้ต้องรู้แน่ๆเลย


"รู้แล้ว รู้แล้ว คาโอรูรูแอบมาเที่ยวกับดายซังสองคน"เสียงยัยเคียวยามะตะโกนลั่นพวกที่เหลือตาโตทันที


"คาโอคาโอ พี่กะดายซัง...."ยัยคาสุมิพูดได้แค่นั้นถึงกับเงียบไปเลย


"คาโอะจัง อย่าบอกนะว่าพี่กับดายซัง..."ยัยบลูแฟลมอึ้งไปอีกคน


"คาโอ๊ะกะดายซัง อ๊ากกกกก วู้เยสๆชั้นนึกแล้วเชียว..."ยัยอาฉิลิงโลดเลยไม่รู้ดีใจอะไรกันนักกันหนา


"จริงเหรอ?คาโอรุที่พี่กับดายซัง เอ่อ...เป็นแฟนกัน"ผมไม่อยากให้ยัยวัวรู้เลยว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน 


แถมยังเป็นเพื่อนร่วมวงของผมอีกต่างหาก ผมไม่ตอบออกไปได้แต่พยักหน้าเท่านั้น


"ยินดีด้วยนะพี่" ผิดคาดแฮะยัยวัวยิ้มแถมยังกอดผมแน่นเชียว


"ขอบใจนะ ที่เข้าใจพี่"ผมตบหลังเธอดังปุบๆ


"เอาล่ะพี่ต้องไปแล้ว พี่จะไปตามหาดายต่อไม่รู้ว่าหายไปไหน"


"ชั้นช่วยเอามั้ย?"ยัยวัวขันอาสาที่จะช่วยผมตามหาดายด้วยอีกคน ผมส่ายหน้า


"ไม่เป็นไรหรอกเธอเที่ยวกับเพื่อนๆต่อเถอะ พี่ไปก่อนนะ"


ผมบอกลาเธอริมฝีปากของผมสัมผัสที่แก้มของเธอเบาๆ


"เจอกันคราวหน้านะพี่ชาย"เธอยิ้มแล้วโบกมือลาให้ผม


"ไปแล้วเหรอ? คาโอคาโอ"คาสุมิหันหน้ามาถามผม


"อื้อ แล้วเจอกันนะอีกนะ"สี่สาวที่เหลือหันมาโบกมือให้ผมเหมือนกัน


ผมเดินแยกจากห้าสาวได้มาพักหนึ่งแล้ว ผมเดินเรียบหาดมาเรื่อยๆนี่ก็เริมเย็นแล้วล่ะ


บ่ายคล้อยพอสมควรไปอยู่ที่ไหนกันนะดาย เจ้าบ้าเอ้ย!!ทิ้งชั้นเอาไว้คนเดียว


ผมเดินปาดน้ำใสที่ไหลลงมาตามทางเอื่อยๆ กลับโรงแรมดีกว่า แล้วผมก็เดินหันหลังกลับไปยังโรงแรม



******************************

TSUZUKU

ตอนหน้าค่อยเรทนะ อิอิ

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
รสสวาทมือกีตาร์ V

By:Toshinya


ผมคาโอรุครับ ตอนนี้ผมยังอยู่ที่ฮาวาย อ่ะน่าอายจริงๆที่ผมต้องมาร้องไห้


จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากร้องหรอก แต่...วันนี้ดายเค้าหายไปทั้งวันหายไปไหนก็ไม่รู้


ผมเดินตามหาเค้าเกือบจะทั้งวันแต่ก็หาเขาไม่เจอไม่รู้ว่าไปไหนกัน


ตอนนี้ผมอยู่ระหว่างทางเดินที่จะกลับโรงแรมที่พักครับ ระหว่างที่ผมเดินอยู่นี่ผมเห็นคู่รักหลายต่อหลายคู่


เดินเคียงข้างกระหนุงกระหนิงกันมา มีทั้งคู่ฝรั่งชาวเอเชียแล้วก็อีกหลายๆคู่ที่เดินผ่านผม


น่าอิจฉาจังนะครับผมคนเดียวซะอีกที่ถูกทิ้ง คิดแล้วมันน่าน้อยใจจริงๆ ดายหายไปไหน?


ทำไมนายถึงทิ้งชั้นเอาไว้อย่างนี้...ผมเดินก้มหน้าน้ำตานองหน้าไปหมดแล้ว


ผมจึงรีบเช็ดมันออกกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า น่าสมเพชจริงๆผมนึกด่าตัวเองอยู่ในใจ


ผมเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงที่โรงแรม ผมมุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องพักทันที


พอมาถึงหน้าห้องผมแอบคิดอยู่ในใจว่าดายคงกลับมารอผมที่ห้องแล้วมั้ง?


ถ้าเป็นอย่างนั้นผมค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย ถ้าผมเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเจอเขาอยู่ข้างใน


ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด


เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบเจอแต่ความว่างเปล่า หวังเอาไว้ว่าจะเจอดายแต่มันกลับตรงข้ามกับที่ผมคิด


ไม่มีแม้กระทั่งเงาของเขา...ผมรู้สึกอ่อนแรงเหลือเกินปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างตามที่ใจมันปรารถนา


ผมฟุบหน้าลงกับเตียงนอนหนานุ่ม ความเย็นภายในใจห้องไม่ได้ทำให้ใจของผมเย็นลงเลยสักนิด


เขาคงจะทิ้งผมไปแล้ว ผมคิดไปต่างๆนาๆคิดไปผมก็เผลอหลับไปนานแค่ไหนผมก็ไม่รู้


จนกระทั่งผมได้ยินเสียงกริ่งดังอยู่ที่หน้าห้องพักของผม ผมจึงลุกขึ้นมาอาจจะเป็นรูมเซอร์วิชมั้ง


แต่ผมไม่ได้สั่งอะไรไว้นี่นา เอาเหอะจะเป็นใครก็ช่างผมไม่สนใจแล้ว


ผมลุกลงมาจากเตียงนอนเพื่อที่จะไปเปิดประตูสายตาของผมเหลือบไปมองเห็นนาฬิกาที่ผนังห้อง


หกโมงกว่าแล้ว เสียงกริ่งที่หน้าห้องยังคงดังอยู่ไม่รู้จะกดอะไรกันนักกันหนานะน่ารำคาญ


ผมนึกด่าอยู่ในใจจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องซะมันจะได้เลิกกดซะที


ผมจับไปที่ลูกบิดของประตูโดยผมลืมมองไปที่ตาแมว เมื่อผมเปิดประตูออกไปกำลัง


จะตะโกนด่าคนที่มากดกริ่งที่หน้าประตู


ผมก็ต้องผงะถอยหนีเข้าไปในห้องสองก้าว จู่ๆก็มีดอกไม้ช่อใหญ่ย้ำนะครับว่ามันใหญ่มาก


จนผมต้องถอยหลังกลับเข้าห้องไปไงครับ มันเป็นช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่


มันใหญ่เสียจนบังหน้าเจ้าของช่อดอกไม้นั่นจึงทำให้ผมไม่สามารถมองหน้าของผู้ให้ได้


ดอกกุหลาบของใครกัน? ของผมงั้นเหรอ? ใครกันที่เป็นเจ้าของมัน?


ผมคิดอยู่ในใจจนกระทั่งได้ยินเสียง...


"HAPPY VALENTINE ครับ MY DEAR...."เสียงคุ้นๆทำไมสมองของผมมันทำงานช้าจัง...


ผู้ยื่นช่อดอกไม้ลดระดับลงจนทำให้ผมสามารถมองเห็นหน้าเจ้าของช่อดอกไม้นั่นได้


"ด...ดาย!!"ผมตะโกนเสียงดังลั่น ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจไปพร้อมๆกัน


"ครับผม..มีอะไรเหรอครับยาหยี?"ดายหยิกหมับไปที่แก้มนิ่มของผม


น้ำตาของผมมันจะไหลออกมาอีกครั้ง แต่ผมก็ได้ห้ามมันเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา


"นี่แน่ะ..!!ไอ้บ้า!!"ผมตรงไปทุบที่หน้าอกของดายดังอั่กอยู่สองสามครั้ง


"ทำอะไรของนายน่ะชั้นเจ็บนะ"ดายฉุดข้อมือของผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ผมทุบเขา


"ไม่ต้องเลย..."ผมสะบัดข้อมือออกแล้วหันหลังให้เขา (ม๊ะแกงอนป๊ะน่ะ)


"คาโอรุ นายเป็นอะไรน่ะหืม?"ดายสวมกอดผมข้างหลังแล้วกระซิบถามที่ข้างหู


"ปล่อยมือนายออกไปนะไอ้คนบ้า"ผมพยายามแกะมือของเขาออก


แต่มือของเขาก็ไม่ยอมหลุดไปง่ายๆ เหนียวเหมือนตุ๊กแกก็ไม่ปาน


"โกรธอะไรหรือครับที่รัก"ดายกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูพร้อมกับจูบที่กกหูด้านขวาของผม


"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ? วันนี้ทั้งวันนายหายไปไหนมา? ชั้นเดินตามหานายทั้งวันหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ


หนีไปหาพวกแม่สาวๆฝรั่งอกโตๆมาล่ะสิ"ผมตัดพ้อด้วยความน้อยใจ


ในที่สุดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาจนได้


"เฮ้ย!!ไมนายคิดอย่างนั้นอ่า...ชั้นไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีอย่างที่นายกล่าวหาชั้นสักหน่อย คืองี้นะฟังนะ"


ดายกำลังจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดแต่ผมก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน


"ไม่!!ชั้นไม่ฟัง ฮึก...."ราวกับทำนบพังผมร่ำไห้ฟูมฟายออกมาทันที


พร้อมกับจะสะบัดตัวถอยหนีแต่ดายยังคงกอดผมเอาไว้แน่น


"ฟังผมก่อนนะครับคนดี นายจำไม่ได้เหรอวันนี้เป็นวันอะไร? วันนี้เป็นวันแห่งความรักนะ


ชั้นออกไปหาซื้อเจ้าดอกกุหลาบช่อใหญ่ช่อนี้มาให้นายไง แล้วทีนี้เจ้าดอกกุหลาบเนี่ยมันหายากเหลือเกิน


เพราะคนเค้าจองเอาไว้หมดชั้นเดินตามหาจนทั่วกว่าจะเจอก็เล่นเอาเหนื่อยเลย


ตื้อแม่ค้าอยู่ตั้งนานกว่าจะได้มา แล้วหลังจากนั้นชั้นก็ไปตระเวณหาซื้อเจ้านี่มาให้นายด้วยนี่ไงดูสิ"


ดายอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ผมฟังพร้อมทั้งยื่นเจ้ากล่องกำมะหยี่สีแดงให้กับผม


ผมรับเจ้ากล่องนั่นมาพิจรณาดู


"นี่อะไร?"ผมคลายความโกรธลงพร้อมกับถามถึงเจ้าสิ่งของที่อยู่ในกล่องนั่น


แต่จู่ๆดายก็คว้ามันกลับไปคืน ผมขมวดคิ้วด้วยความงง


"พอดีนึกขึ้นมาได้น่ะให้ตอนนี้มันไม่เหมาะ เอางี้นายเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ ดูสิหน้าเลอะหมดแล้ว"


เขาหันตัวผมมาเผชิญหน้ากับเขาพร้อมทั้งใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้กับผม


"อาบน้ำไปไหน?"ผมถามเขา


"ชั้นจองโต๊ะเอาไว้เตรียมฉลองค่ำคืนนี้ไง มัวแต่หาของทั้งวันข้าวยังไม่ได้กินเลยง่ะ"


ดายลูบท้องของตัวเองเบาๆพร้อมทำหน้าเจื่อนๆ


"โคร่ก!!"เสียงพยาธิในท้องของเจ้าตัวดีร้องออกมาจนผมอดที่จะยิ้มไม่ได้


"แฮะๆ"ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ


"เอ้าไปอาบน้ำสิ"เขารุนหลังผมพร้อมเร่งให้ผมเข้าไปอาบน้ำ


"นายไม่อาบเหรอ?ดูสิเหงื่อเต็มไปหมดเลย"ผมถามเขาอีกครั้งเขาทำหน้าเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้


"เออจริงสิ เอางี้ละกันไปอาบมันพร้อมกันนี่แหละ"พูดเสร็จเขาก็อุ้มเข้ผมห้องน้ำไปเลยทันทีจากนั้นก็....


(เฮ้ยอย่าเพิ่งคิดลึกกันล่ะเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันเฉยๆเท่านั้นไม่มีอะไร)


สักพักเราก็ออกมาจาห้องน้ำด้วยร่างกายที่สะอาดสะอ้าน(น่าคิดเหมือนกันแฮะจาว่าไปแล้ว)


เราแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยพร้อมที่จะลงไปทานมื้อค่ำด้วยกัน


"โหดายหล่อเชียวนะ"ผมมองเขาอย่างทึ่งๆวันนี้ดายแต่งตัวหล่อมากเลยครับจนผมตะลึงไปเลย


วันนี้ดายอยู่ในชุดสูทสีดำผูกด้วยหูกระต่าย


(เหมือนบ๋อยในโรงแรมเลยอ่าป๊ะ:me>>ผั๊วะ!!!กุอุตส่าห์แต่งซะหล่อดูมันชม:Die)


"ชั้นว่าชั้นเปลี่ยนชุดใหม่ดีกว่านะ เดี๋ยวไอ้คนแต่งมันจะหาว่าชั้นเป็นบ๋อยอีก"


ว่าแล้วเขาก็ถอดสูทตัวนั้นออกพร้อมกับเปลี่ยนชุดใหม่เป็นอีกชุด


คราวนี้ดายอยู่ในชุดแจ็คเก็ตหนังสีดำเสื้อกล้ามสีขาวข้างในพร้อมกางเกงยีนส์ตัวโคร่ง


(ร้อนจะตายยังมาใส่แจ็คเก็ตหนังอีกนะ:me>>>โว้ยแกจะวิจารณ์ชั้นอะไรกันนักกันหนาวะ:Die)


"เอาล่ะชั้นจะเปลี่ยนใหม่เป็นครั้งสุดท้าย"ว่าแล้วเขาก็หยิบเอาเสื้อเชิ้ตสไตล์ฮาวายมาใส่แทนเสื้อหนังตัวนั้น


"(-"-  )  (  -"-)  (-"-  ) (  -"-)"ผมได้แต่หันซ้ายหันขวามองเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมาจนแทบจะเวียนหัวเลยล่ะ


(ป๊ะแกกลัวว่าตัวเองจาไม่หล่อเร้าใจอ่านะ)


"เอาล่ะเรียบร้อยแล้วลงไปกันเถอะ"ว่าแล้วเขาก็ยื่นแขนให้ผมควงเขาเดินลงไปข้างล่างด้วยกัน


สีหน้าของเราทั้งคู่ดูอิ่มเอิบมากเลยล่ะครับเพราะมื้อนี้จะเป็นมื้อพิเศษระหว่างเราสองคนเท่านั้น 


เราสองคนลงลิฟท์มาแล้วเดินเข้าไปตรงส่วนที่เป็นภัตตาคารของโรงแรม


เมื่อเดินเข้าไปบ๋อยจึงพาเราเดินไปที่โต๊ะนั่งที่ดายได้จองเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว


บรรยากาศในร้านดีมากๆเลยครับเหมาะสำหรับมื้อค่ำมื้อพิเศษมื้อนี้จริงๆ


เราสั่งอาหารมารับประทานกัน ดายสั่งจองไวน์ชั้นดีเอาไว้ด้วยเป็นเมอร์โลท์ของปี92ซะด้วย


(น่านล่อของแพงเชียวนะ:me>>ก็คนมันรวยนี่หว่ามีไรมะ:Die) มื้อค่ำของเราสองคนผ่านไปด้วยดี


เราทานไปจิบไวน์ไปด้วยคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา (บรรยายกาศชื่นมื่นสุดๆน่าอิจฉาจังเว้ย)


จนกระทั่งดายหยิบเอากล่องกำมะหนี่สีแดงนั่นออกมาแล้วยื่นใส่มือของผม


"ของขวัญวันแห่งความรักครับ"ผมรับกล่องนั่นมาด้วยความตื่นเต้นอยากรู้เหลือเกินว่าข้างในนั้นจะเป็นอะไร


"ขอบคุณมากนะดาย"เมื่อเขาเห็นแววตาของผมเขาถึงกับยิ้มออกมาเลยครับ


"เปิดดูข้างในสิ หวังว่านายคงจะชอบนะ ชั้นคิดเอาไว้ตั้งนานแล้วล่ะ


ว่าจะให้นายเพิ่งได้มีโอกาสได้ไปซื้อก็วันนี้นี่แหละ"ดายมองตาผมหวานซึ้ง ผมก้มหน้าหงุดด้วยความอาย


(หน้าแดงเป็นตูดลิงเลยอ่าม๊ะ) ผมเปิดเจ้ากล่องนั้นออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทำให้ผมปลื้มใจมากเลยทีเดียว


ข้างในกล่องนั้นเป็นแหวนทองแววสวยตัวแหวนนั้นเกลี้ยงเกลาไม่มีแม้กระทั่งรอยเชื่อมต่อกัน


เห็นอย่างนี้แล้วทำให้นึกถึงแหวนแต่งงานขึ้นมาเลยแฮะ


"ขอบคุณมากนะดายชั้นชอบมันมากเลยล่ะ"


"ลองดูด้านในของแหวนก่อนสิ"ดายบอกให้ผมดูด้านในของแหวน ผมพลิกแหวนเพื่อที่จะดูตามที่ดายบอก


สิ่งที่ผมเห็น ด้านในแหวนนั้นมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสลักชื่อย่อของเราสองคนเอาไว้ด้วย  DK.


มันเป็นชื่อย่อของเราสองคน Dนั้นมาจาก Daisuka


ส่วน K นั้นก็มาจากชื่อของผม Kaoru มันช่างเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดของผม


"ชั้นจะเก็บมันเอาไว้อย่างดีเชียวล่ะ ถือว่าเจ้าแหวนวงนี้เป็นตัวแทนของเราสองคนนะ"


ผมกุมแหวนนั่นเอาไว้ที่ข้างอกด้ายซ้ายของผม


"เอาแหวนมานี่สิแล้วยื่นมือมาเดี๋ยวชั้นจะใส่ให้นะ"ผมยื่นมือข้างซ้ายให้กับเขาไปพร้อมกับส่งเจ้แหวนนั่น


ให้เขาคืน ดายค่อยๆบรรจงสวมแหวนนั่นไปที่นิ้วมือข้างซ้ายของผม พอดายสวมแหวนนเสร็จเขาก็ค่อยๆ


กุมมือของผมเบาๆแล้วจรดริมฝีปากบางประทับที่แหวนนั่น


"ขอบคุณนะขอบคุณจริงๆ แต่..ชั้นต้องขอโทษนายด้วยนะที่ชั้นไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้นาย"


ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ดายส่ายหน้าตอบ


"ไม่เป็นไรหรอกนี่คาโอรุดูนี่สิ แหวนวงนี้ไม่ได้มีแค่วงเดียวนะมันมีอีกวงนึงที่เหมือนกันเป็นคู่น่ะ


อีกวงนึงอยู่ที่นายส่วนเจ้าวงนี้ก็อยู่ที่ชั้น ชั้นกับนายเราสองคนเชื่อมเข้าด้วยกัน


มีชั้นก็ต้องมีนายด้วยเสมอจำเอาไว้นะคาโอรุ ชั้นจะไม่มีวันทิ้งนายไปไหนแน่นี่คือคำมั่นสัญญาจากชั้น"


จบพูดของดายทำให้ผมตื้นตันใจมากน้าตาไหลออกมาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว


มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจแต่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจต่างหากล่ะ


"ชั้นรักนายแล้วชั้นก็จะรักนายตลอดไปคาโอรุ"ดายพูดพร้อมกับจ้องตาของผม


สายตาของเขาแน่วแน่สามารถเป็นเครื่องยืนยันถึงความรักของเขาที่มีต่อผม


"ชั้นก็รักดายเหมือนกัน แล้วก็จะรักนายคนเดียวตลอดไป นี่คือคำมั่นสัญญาจากชั้นเหมือนกัน"


ผมตอบเขากลับไป นั่นสามารถเรียกรอยยิ้มจากเขาได้ดีเลยทีเดียว


"นี่คาโอรุ"เขาเรียกผมหลังจากออกมาจากภัตตาคารนั่นแล้วกำลังจะกลับเข้าห้องพักของเรา


"หือ มีอะไรหรือ?"ผมเลิกคิ้วถามเขาด้วยความสงสัย


"ของขวัญจากนายน่ะ ไว้ขอคืนนี้นะจะเอาให้เต็มที่เลย"ดายพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์


"บ้าเหรอ"ผมเดินก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าเขา


"น่านะคาโอรุวันนี้ชั้นเหนื่อยทั้งวันเลยนะขอชั้นกินนายให้พุงกางไปเลยน๊า~"เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน


"เหนื่อยก็ไปนอนพักสิเจ้าบ้า"ผมตอบเขากลับไปนาแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว


"แหม น่านะคาโอรุวันนี้เป็นวันพิเศษทั้งทีนี่นา"เขายังคงออดอ้อนผมไม่เลิกครับ


จนในที่สุดผมก็ยอมใจอ่อนจนได้


"เอ้าก็ได้ชั้นยอมแล้วล่ะ ตามสบายเลยครับ"


"เย้!!คาโอรุน่ารักที่สุดในโลกเลย"เขาอุ้มผมจนตัวลอยเลยครับ แล้วรีบพาผมกลับเข้าห้องไปเลยทันที


จากนั้นก็.... เรื่องของวันนี้ก็จบด้วยประการฉะนี้ HAPPY VALENTINE นะครับ


ขอให้ทุกคนมีความสุขกับวันแห่งความรักด้วยกันทุกคนนะครับ


ขอให้ความรักของพวกคุณสุขสมหวังเหมือนอย่างความรักของผมสองคนนะครับ


ใครที่ยังไม่มีความรักก็ขอให้พบเจอกับความรักที่สดใสนะครับ มีความสุขมากๆนะครับ


แล้วผมก็จะมีความสุขเหมือนดังพวกคุณทุกคนเช่นกัน


TSUZUKU.............

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
รสสวาทมือกีตาร์  VI

By:toshinya


ผมคาโอรุมาพบกับพวกคุณอีกครั้งแล้ว


ตอนนี้เป็นพิเศษหน่อยนะครับเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของผมครับวันเกิดของผมปีนี้ครบรอบปีที่....


เอ่ออายจังเลยครับไม่กล้าบอกเลยแฮะ...เอ้อบอกก็บอกวันเกิดปีนี้เป็นปีที่ 30 ของผมครับ!


ก่อนจะถึงวันเกิดของผมวันนึงก็เป็นวันเกิดของเจ้าเคียวมันครับ


เมื่อวานผมก็เพิ่งจะโทรไปอวยพรวันเกิดให้เจ้านั่นมัน เพิ่งจะรู้นะครับมาตัวมันเองก็อยู่ที่ฮาวายเหมือนกัน


มันมาเที่ยวกับนาโอะคุงแฟนของมันฮะผมโทรไปหามันตอนสายๆ


ตอนบ่ายก็เลยนัดเจอกันผมกับดายถือโอกาสให้ของขวัญกับมันไปด้วยซะเลย


กลัวมันทวงฮะเลยรีบชิ่งให้ไปก่อนที่มันจะทวง เมื่อวานดายดูอารมณ์ดีมากเลยฮะ


ผมเองยังแปลกใจเมื่อวานตอนที่เจอหน้ากันกับเจ้าเคียว


ดายไม่ชวนเจ้าเคียวทะเลาะกันเหมือนอย่างเคยแถมยังพูดจาดีด้วย


จนเคียวแอบกระซิบถามกับผมเลยครับว่า 'เจ้านั่นมันเป็นอะไรของมันผีเข้ารึไงกัน


ไม่ยักกะชวนชั้นทะเลาะเหมือนอย่างเคย' ผมเลยตอบมันกลับไปว่า..


'ไม่รู้เหมือนกันแฮะชั้นเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันแหละ' 'ชั้นว่ามันน่าสงสัยนะ'


 'ชั้นว่าคงไม่มีอะไรมั้ง คงไม่อยากทะเลาะกับนายมั้งวันเกิดนายด้วยนี่' ผมได้ยักไหล่ตอบเจ้านั่นกลับไป


มันเลยได้แต่ทำหน้างง วันนี้ช่วงสายๆผมมีนัดกะเจ้าเคียวครับเห็นมันบอกมีของขวัญสุดพิเศษจะให้กับผม


เอ๋...มาแปลกแฮะไม่รู้ว่ามันจะมาไไหนกับผม ก็ต้องคอยดูกันต่อไปละครับ


เดี๋ยวผมคงต้องไปจัดการกับอาหารเช้าก่อนนะครับ หลังจากนั้นก็คงไปเจอกับเคียว


เออ..ใช่สิผมกับมันพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกันซะด้วยสิเดี๋ยวจัดเจอกับมันเอาดีกว่าแฮะ


ต้องโทรไปนัดแนะกับมันซะก่อน....


"เคียวชั้นเองนะ"


[ชั้นเองล่ะมันใครละฟะ โทรมาไมแต่เช้า] เสียงของเจ้านั่นตอบกลับมางัวเงียท่าทางจะยังไม่ตื่น


"ชั้นเองก็ คาโอรุ ไงหัวหน้าวงของแกไงล่ะไอ้ซื่อบื้อ"ผมกรอกเสียงกลับไป


[อ้าวคาโอะเหรอวะมีไรโทรมาแต่เช้าเชียว]


"คือว่าวันนี้นายนัดเจอกับชั้นใช่มะ ลงมาเจอกันที่ห้องอาหารได้ป่าวล่ะ?"


[ตอนไหนละฟะว่ามาดิ  ....ไม่เอาน่านาโอะอย่าเพิ่งกวนชั้นสิ


ขอเวลาชั้นคุยกะไอ้แก่นั่นก่อนนะเดี๋ยวเราค่อยต่อกัน....]เฮ้ยๆพูดงั้นได้ไง


"แกว่าใครแก่ห๊า~ไอ้เตี้ย!!"มันว่าผมแก่ผมก็ว่ามันเตี้ยได้เหมือนกัน ผมไม่ยอมแพ้มันหรอกครับ


[เดี๋ยวได้ตายก่อนถึงวัยชราหรอกไอ้แก่ เอ้ารีบๆว่ามานัดเวลามาเลยดีกว่าทะเลาะกันเสียเวลาป่าวๆ]


"เออๆ เจอกันตอน10โมงที่ห้องอาหารนะให้ไวด้วย เออฝากบอกนาโอะคุงด้วย


ว่าอย่าเพิ่งต่อลงมาเจอกับชั้นก่อน แล้วพวกแกจะไปขึ้นสวรรค์รึว่าลงนรกก็แล้วแต่พวกแกละกัน"


ได้โอกาสผมเลยใส่มันมั่ง


[ไอ้เวง ปากอย่างงี้เดี๊ยวกรูสั่งให้ไอ้ดายขย่มจนเมิงลุกไม่ขึ้นเลยนี่]


ผมพูดยังไม่ขาดคำดีก็โดนมันสวนกลับมาซะแล้ว ปากไวจริงๆผมล่ะนับถือมันเลยเรื่องอย่างนี้


นานๆทีผมจะมีโอกาสแว้งมันกลับคืนได้สักที ขนาดผมว่ามันว่ามันเป็น


'พวกรักเด็กชอบเด็ก เลยมีผัวเด็ก' มันยังสามารถย้อนผมกลับไปว่า


'ผัวเด็กแหละดีแรงดี ยังดีกว่าพวกมีผัวแก่คราวเดียวกันอีกไม่นานคงหมดสภาพ'


เอากับมันสิครับ ผมล่ะพูดไม่ออกเลยจริงๆเจอมันย้อนเข้าอย่างนี้แล้ว


ผมลืมบอกคุณไปอย่างฮะนาโอะคุงเปนsemeให้เจ้าเคียวมันครับ


ไม่นึกเลยว่าหน้าหวานอย่างนาโอะคุงจามาเปนผัวให้ไอ้หมาบ้าอย่างเจ้าเคียวมันเชื่อเลยครับ 


จวนจะได้เวลานัดแล้วผมคงต้องลงไปแล้วล่ะ บ่นมานาชักหิวเหมือนกันแฮะ


ว่าแล้วผมก็ควงแขนกับดายไปกันสองคน ระหว่างทางที่ผมกำลังจะเดินไปที่ห้องอาหารนั้น


ผมก็ได้เจอกับเจ้าพวกแก๊งค์ตัวป่วนของยัยวัวน้อยน้องสาวของผมเข้าอีกจนได้


เจ้าพวกนี้ยังไม่กลับอีกหรือนี่ เอ๊ะ!!นั่นรู้สึกจะมีใครเพิ่มมาอีกสองคนนะ


หน้าคุ้นๆอีกแล้วแฮะ เอ....ใครหว่า...???? พวกยัยวัวน้อยและเพื่อนๆเดินตรงเข้ามาทักทายพวกผม......


"หวัดดีคาโอรุ อ๊ะ!!หวัดดีค่ะดายซังไม่กว่าจะได้เจอกัน"เธอทักทายผมกับดายครับ


ดายมองด้วยสีหน้างงๆคิดว่าเจ้าพวกนี้คงจะเป็นบรรดาแฟนเพลงแหงๆ ผมจึงรีบแนะนำให้ดายได้รู้จัก


"นี่ดาย ยัยวัวน้อยน้องสาวชั้นเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน รู้สึกนายจะเคยเจอกับเค้าแล้วนะจำได้ป่าว?"


ผมแนะนำแล้วหันหน้าไปมองดาย


"อือ...พอจะนึกออกอยู่บ้างนะ อ๋อจำได้ละวัวน้อยน้องสาวคนโปรดของนายนี่ใช่มะ?"


ดายทำสีหน้าคุ่นคิดแล้วหันกลับมาถามผมอีกครั้ง ผมจึงพยักหน้ากลับไป


"แล้วนั่นใครล่ะ? มากันตั้งเยอะตั้งแยะ"ดายถามอีกครั้ง


"อ๋อ...พวกเพื่อนๆของชั้นเองค่ะพวกเรามาเที่ยวที่นี่กัน"ยัยวัวตอบคำถามกลับไป


"แล้วนั่นใครอีกสองคนน่ะยืนอยู่ข้างๆยัยบลูเฟลมกับยัยอาฉิตัวแสบ"ผมกระซิบถามเธอ



ด้วยความรู้สึกที่ว่าสองคนนั้นหน้าคุ้นเหลือเกิน


"สองคนนั้นเหรอ?ก็ยัย witch กับยัย nut ไงคะ เนี่ยสองคนนั้นเพิ่งจะตามมาเมื่อวานนี่เองค่ะ"


เธอแนะนำเพื่อนอีกสองคนกับผม (ชื่อคุ้นอีกแล้วล่ะ อุอุ)


"อ๋อ..มิน่าล่ะถึงได้หน้าคุ้นๆยัยวิช กับยัยนัทนี่เอง งั้นก็ครบเลยสิเจ้าพวกแก๊งค์ตัวป่วน


ว่าแต่มีอะไรกันเหรอถึงได้มากันเยอะแยะอย่างนี้"ผมถามถึงจุดประสงค์ของน้องสาวผม


"ก็แหมวันนี้เป็นวันเกิดของพี่นี่นา พวกเราเลยเอาของขวัญมาให้พี่น่ะ นี่ของชั้นค่ะ"


แล้วเธอก็ยื่นถุงใบสวยให้กับผม ผมรับจึงรับมันมา

ออฟไลน์ しろやま としんや

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +921/-157
"ขอบใจมากนะเจ้าน้องรัก"ผมกล่าวขอบคุณพร้อมส่งยิ้มให้กับเธอ


"นี่ของชั้นค่ะคาโอรูรู สุขสันต์วันเกิดนะคะ"ยัยเคียวยามะยื่นถุงส่วนที่เป็นของเธอให้กับผม


"ส่วนนี่ก็เป็นของชั้นนะ สุขสันต์วันเกิดนะคาโอคาโอขอให้พี่มีความสุขมากๆ"


ยัยคาสุมิที่เคยเป็นอดีตยัยขี้แยยื่นกล่องของเธอให้


"นี่ๆของชั้นน๊า~~คาโอะจังกล่องเบ้อเริ่มเลยหวังว่าพี่คงจะชอบมันนะ HAPPY BIRTHDAYค่ะ"


ยัยบลูเฟลมยื่นส่วนของเธอให้ผมบ้างกล่องใหญ่จังแฮะข้างในมันเป็นอะไรกันน๊า???


"เอ้านี่คาโอ๊ะของชั้นแหละชั้นคิดว่าพี่ต้องชอบมันแน่ๆชั้นเลือกตั้งนานเลยนะเนี่ย


กล่องเล็กไปหน่อยคงไม่เป็นไรนะ"คราวนี้ถึงตาของยัยอาฉิตัวแสบ


ผมล่ะสงสัยจริงๆเลยว่าข้างในนั้นเป็นอะไร ไม่รู้ว่ามีแผนแกล้งผมอีกรึเปล่า


"เออ..นี่....เออของ...ชั้น...นะคะ....พี่คาโอรุ...."คราวนี้เป็นคราวของยัยนัทครับ


ยัยคนนี้ค่อนข้างขี้อายน่ะครับ


"เรานี่ใช่ยัยนัทขี้อายรึเปล่า?"ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปถาม รอดูปฏิกิริยาของเธอ


เธอรีบก้มหน้างุดลงไปทันทีหน้างี้แดงไปถึงใบหูเชียว น่ารักดีเหมือนกันแฮะ


ทั้งกลุ่มนี้มียัยนัทคนเดียวที่ผมชอบแกล้งแหย่เธอเป็นประจำ


"พี่ก็...อย่าไปแกล้งยัยนัทสิ"ยัยน้องสาวของผมรีบปรามผมทันที


"นี่พี่คารุจังของชั้นนะ"พูดจบยัยวิชก็ยื่นให้ผมทันทีเป็นคนพูดน้อยจริงๆ


เห็นยัยวิชแล้วทำให้ผมนึกถึงเจ้าชินยะขึ้นมาเลย เป็นคนพูดน้อยเหมือนกันเลยครับ (พูดน้อยแต่ต่อยหนักนะ)


"เออรบกวนเวลาของพี่กับดายซังเยอะเลย พวกชั้นขอตัวก่อนละกันจะไปเที่ยวกันต่อน่ะ


แล้วเจอกันใหม่นะ บายค่ะ"ว่าแล้วพวกแก๊งค์ตัวป่วนก็พากันเดินออกไป


"โหยเพียบเลยตั้ง 7 กล่องเชียวหนักนะนี่ ดายช่วยชั้นถือหน่อยสิ"


พูดจบเจ้าสุดที่รักของผมก็รับของทั้งหมดเอาไปถือให้ น่ารักจริง


"ขอรับเจ้าหญิงของขวัญทั้งหมดนี่เดี๋ยวผมจะถือให้นะครับ ว่าแต่เรารีบไปกันเถอนะเลยเวลานัดมานานแล้ว


เดี๋ยวเจ้าเตี้ยเพื่อนรักของเราก็แปลงร่างเป็นก๊อตซิลล่าหรอกครับ"


สิ้นคำพูดของดายทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ทันที ตายล่ะเจ้าเคียวมันต้องบ่นแน่ๆ


แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคาดการณ์เอาไว้เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นเจ้านั่นนั่งตีหน้ายักษ์ใส่โดยมีนาโอะคุงนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ


"หวัดดีครับดายซัง คาโอรุซัง"เจ้าหนูนาโอะกล่าวทักทายพวกผมสองคน


"หวัดดีนาโอะคุง"ผมทักกลับไป


"อื้อหวัดดี เป็นไงมั่ง"ดายทักกลับไปบ้าง


"สบายดีครับ"นาโอะคุงส่งยิ้มกลับ


"นัดพวกชั้นเอาไว้10โมง พี่แกล่อมากัน10โมงครึ่งมัวแต่ทำอะไรกันอยู่วะ"


เมื่อผมกับดายนั่งลงเจ้านั่นก็เปิดฉากใส่ทันที


"เออโทษทีว่ะพอดีเจอน้องสาวน่ะเลยช้า"ผมแก้ตัวเลยครับเดี๋ยวมันจะโมโหมากกว่าเก่า


เห็นมันมองถุงของที่ดายหิ้วมาด้วยคงจะเข้าใจเลยไม่ว่าอะไร


"แล้วไป ได้มาเยอะเชียวนะ"เจ้าเคียวนั่งกอดอกถาม


"ของน้องแล้วก็ของเพื่อนๆน้องด้วยน่ะ"


"เอ้านี่ของขวัญวันเกิดนายจากชั้นรับไปสิ"แล้วมันก็ยื่นถุงของมันให้กับผม


"เอาไว้ใช้กับเจ้าดายมันนะ จากใจของชั้นเลยนะเนี่ย"


คำพูดของมันทำให้ผมงงพอสมควร อะไรของมันฟะเนี่ย


"อะไรน่ะเคียว นายให้อะไรแฟนชั้นเหรอวะ?"ดายถามด้วยสีหน้าสงสัย


อย่าว่าแต่ดายเล้ยผมเองก็สงสัยเหมือนกัน


"เออน่าไว้คืนนี้ค่อยเปิดละกันนะ พวกชั้นขอตัวก่อนล่ะ"ว่าแล้วมันก็เตรียมออกไป


"เฮ้ย!!ทำไมรีบไปจังไม่นั่งคุยกันก่อนรึ?"ดายพยายามที่จะรั้งเจ้าเพื่อนตัวดีเอาไว้แต่เจ้านั่นส่ายหน้าปฏิเสธ


"ไม่ว่ะมานานแล้ว เชิญพวกแกตามสบายชั้นไม่อยากรบกวน"เจ้าเคียวดึงมือนาโอะคุงให้ลุกขึ้นตาม


"เออๆเชิญพวกแกตามสบายนะ ขอบใจมากสำหรับของขวัญ"ผมโบกมือลาให้กับเจ้าเพื่อนตัวดี


"คาโอจังสั่งอะไรมากินเหอะชั้นหิวแล้ว"ดายทำเสียงออดอ้อน


แล้วพวกผมก็สั่งอาหารเช้ามาทานกันหลังจากจัดการกับอาหารเช้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


พวกเราเดินกลับเข้าไปในห้องพักกันอีกครั้งเพื่อเอาเจ้าของขวัญพวกนี้ไปเก็บ


จากนั้นพวกเราก็ลงมายังชั้นล่าง เพื่อที่จะเที่ยวกันต่อเพราะพรุ่งนี้ตอนเย็นๆเราก็จะเดินทางกลับกันแล้ว


จึงอยากเที่ยวกันให้คุ้มค่าที่สุด จะได้ไปหาซื้อของฝากให้เจ้าชินยะกับเจ้าท๊อตจิ


อิโนะอุเอะซังแล้วก็พวกสต๊าฟกันด้วย พวกผมสองคนเดินเที่ยวกันที่ย่านศูนย์การค้าของที่ฮาวายนี่


ได้ของมาเพียบเลยครับ เราสองคนหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังกลับโรงแรม


เพราะเย็นนี้เรามีโปรแกรมฉลองวันเกิดของผมกันต่อ


เรากลับมากันที่ห้องพักแล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปฉลองกัน


ขณะที่ผมกำลังจัดการกับเสื้อผ้าของผมอยู่นั้น จู่ๆดายก็เข้ามาสวมกอดผมที่ด้านหลังแล้วกระซิบที่ข้างหู


"นี่คาโอจัง คืนนี้ชั้นมีของขวัญสุดพิเศษให้นายด้วยนะ"


"อะไรเหรอดาย?"ผมถามกลับด้วยความสงสัย


"เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละนอกจากของขวัญวันเกิดของนายแล้ว ชั้นก็มีของขวัญอย่างอื่นให้นายด้วยนะ"


พูดจบเรียวลิ้นของเขาก็ชอนไชอยู่ที่ข้างหูของผม เล่นเอาผมเสียวซ่านเลยล่ะครับ


"อ๊ะ!!อย่าเพิ่งสิดาย ใจเย็นๆก่อน-"ผมหันหน้าไปคุยกับเขายังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ


เจ้าตัวดีก็ฉกริมฝีปากเข้ามาจู่โจม โดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด


เรียวลิ้นของเขาก็เข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของผม ทำให้คล้อยตามจูบนั่นตามไปด้วยอย่าง่ายดาย


แล้วจู่ๆดายก็ถอนริมฝีปากออกไป ทำให้ผมรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก


"มัดจำเอาไว้ก่อนหลังมื้อค่ำแล้วเราค่อยมาต่อกัน"ดายขยิบตาให้ แววตาของเราดูเจ้าเล่ห์เหลือเกิน


"ขี้โกงนี่นา"ผมพ้อเสียงเบา


"ไม่หรอกเดี๋ยวมาต่อก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่"ดายยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมได้แต่พยักหน้าเออออ


ถึงแม้จะเสียดายแต่จะให้ทำไงได้ล่ะ


"ไปกันเถอะนะ"ผมหลีกเลี่ยงด้วยการชวนเขา


"ครับ เชิญครับองค์หญิงของผม"แล้วดายก็ยื่นแขนให้ผมควง


ผมเดินเคียงข้างดายออกมาด้วยสีหน้าชื่นตาบาน รู้สึกมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก


กับการที่ได้ฉลองวันเกิดกับคนที่เรารักมากนี่ เป็นใครก็ปรารถนากันจริงมั้ยครับ?


ทุกคนที่กำลังมีความรักอยู่ คงจะคิดเช่นเดียวกันกับผม ผมมีความสุขที่ผมมีดายอยู่เคียงข้างเสมอมา


เขาไม่ได้เป็นแค่คนรักของผม สำหรับผมแล้วเขาเป็นอะไรที่มากมายจนไม่สามารถจะอธิบายได้


เราเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของกันและกัน ไม่ว่าจะเป็นคนรัก เป็นเพื่อน


เป็นมือกีตาร์ที่เป็นคู่หูกัน(ถึงได้เรียกว่ารสสวาทมือกีตาร์ไง อุอุ)


เป็นเพื่อนร่วมวง และยังเป็นอะไรอีกมายมาก เราสองคนรักกันเข้าใจซึ่งกันและกันเสมอ


ชีวิตนี้ของผมเป็นของเขาคนเดียวครับ ผมมั่นใจที่จะพูดคำนี้ออกมาได้อย่างไม่อายปาก


ถึงแม้เราจะไม่สามารถที่จะยืนยันอนาคตของเราได้ ว่าต่อไปจะเป็นเช่นไรเพียงแต่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ


"คิดอะไรอยู่ครับ?"ดายเอียงคอถามผมหลังจากที่เงียบไปนาน


"ชั้นก็คิดถึงเรื่องระหว่างเราสองคนน่ะ"ผมพูดไปยิ้มไป


"มีความสุขจังนะ ชั้นเองก็มีความสุขเช่นกัน ชั้นดีใจที่ชั้นมีนายอยู่เคียงข้างชั้นรักนายเสมอนะ"


คำพูดของเขากำลังเพิ่มเติมพลังงานให้กับผม เพราะอย่างงี้ไงล่ะผมถึงได้รักเขา


"แน่นอนสิ ชีวิตของชั้นเป็นของนายคนเดียวเท่านั้น"


"ขอบคุณนะคาโอรุ ขอบคุณจริงๆ"ดายส่งยิ้มให้กับผม  ผมก็ยิ้มกลับไปให้กับเขาเหมือนกัน


มื้อค่ำของเราผ่านไปด้วยดีและแน่นอนวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้รับของขวัญจากเขา


ของชั้นนี้เป็นชิ้นพิเศษเหมือนกับแหวนที่เขาได้ให้ผมมาเมื่อวันValentine


สร้อยข้อมือทำจากเงินสวยงามจริงๆ ของขวัญที่เขาเคยมอบให้ผมทุกชั้นผมเก็บมันเอาไว้เป็นอย่างดี


หลังจากที่เราทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ผมชวนดายเดินเล่นแถวบริเวณสระน้ำของโรงแรม


บรรยากาศค่ำคืนนี้ดีเหลือเกินครับ ท้องฟ้าปลอดโปร่งมองเห็นดาวระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้าไปหมด


เราสองคนเดินเคียงคู่กันไปอย่างมีความสุข ดายกุมมือของผมเอาไว้แน่น


ความอบอุ่นจากมือของเขาส่งผ่านถึงมือของผม อยากหยุดเวลาเอาไว้เหลือเกิน


ค่ำคืนนี้มีแต่เราเพียงสองคนเท่านั้น


"ค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินนะ อยากที่จะหยุดเวลาเอาไว้ ณ.ที่นี้มีแต่เราเพียงแต่เราสองคนเท่านั้น"


ผมพูดพลางแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าอีกครั้ง


"ใช่มีแต่เราสองคนเท่านั้น"ดายกอดผมเอาไว้แน่นหน้าของเขาซบอยู่ที่บ่าของผม เรานิ่งไปสักพัก


"กลับห้องกันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้วล่ะ พรุ่งนี้เย็นก็ต้องเตรียมตัวกลับกันแล้ว


น่าเสียดายจริงๆชั้นอยากจะอยู่ที่นี่นานๆ แต่เราต้องมีงานที่ต้องกลับไปทำกันอีก"


"ไว้คราวหน้าหยุดงานอีกเมื่อไหร่ชั้นจะพานายมาอีกละกัน"


"จริงนะดาย"


"จริงสิ ชั้นสัญญา แต่ตอนนี้ชั้นว่าเรากลับห้องกันดีกว่านะ ชั้นอยากจะสานต่อเรื่องเมื่อหัวค่ำต่อน่ะ หึหึ"


เขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แล้วดึงมือของผมให้เดินตามไป ชั้นรู้นะดายว่านายคิดอะไรอยู่


เมื่อกลับมาถึงห้องพักผมสังเกตุเห็นเจ้ากล่องของขวัญของเจ้าเคียวที่วางอยู่บนโต๊ะ


ผมนึกสงสัยว่าข้างในนั้นมันคืออะไร ได้ยินเจ้านั่นพูดเอาไว้ว่าค่อยเปิดคืนนี้


แถมยังบอกอีกด้วยว่าเอาไว้ใช้กับดาย เอ๊ะ!มันคืออะไรกันผมไม่รอช้ารีบเปิดเจ้ากล่องนั้นทันที


ด้วยความอยากรู้ เมื่อแกะเสร็จสิ่งที่ผมเห็นข้างในนั้นเล่นเอาผมตาโตเลยทีเดียว เจ้านั่นมัน.....


"เฮ้ย!นี่มันอะไรกันละเนี่ย"ผมปล่อยเจ้ากล่องนั้นลงกับพื้น


ดายที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ได้ยินเสียงร้องของผม เขารีบหันมามองแล้วตรงเข้ามาหยิบเจ้ากล่องนั่น....


"ไอ้เคียว!!! ไอ้บ้า!!"ดายตะโกนเสียงลั่น


"ชั้นนึกแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ ที่แท้ก็..."ดายยังคงพูดต่อ แต่ผมยังอึ้งอยู่ครับ


"หึหึ ไอ้เจ้าสิ่งนี้ชั้นไม่จำเป็นต้องใช้หรอกเว้ย แรงชั้นยังดีมีเหลือเฟือ


ไม่ต้องใช้เจ้ายานั่นชั้นก็สามารถอยู่แล้ว"พูดจบดายโยนเจ้ากล่องนั่นลงบนโต๊ะ


แล้วช้อนตัวผมที่ยังคงอึ้งขึ้นมาอุ้มเอาไว้แนบอกแล้ววางผมลงบนเตียงนุ่มกลางห้อง


สักพักผมจึงรู้สึกตัวถึงแม้ว่ามันจะช้าไปบ้างก็ตาม


"ทำอะไรน่ะดาย"ผมขัดขืนเมื่อดายโถมตัวลงมาทิ้งน้ำหนักลงที่ตัวผม


"ชั้นก็จะพิสูจน์ไง ว่าชั้นแรงดีขนาดไหนไม่จำเป็นต้องใช้ยาชั้นก็สามารถทำให้นายมีความสุขได้


ด้วยร่างกายของชั้นแล้วก็ร่างกายของนาย คืนสุดท้ายของที่นี่แล้วด้วย ขอให้คุ้มหน่อยละกันนะครับ"


สิ้นคำของดายแล้วผมเข้าใจเลยทันที กะจะห้ามแต่แล้วก็ทนแรงปรารถนาของตัวเองไม่ได้


ก็ในเมื่อดายปลุกมันขึ้นมาแล้วจะห้ามตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ ผมเลยได้แต่ยอมทำตามความต้องการของเขา


และความปรารถนาของตัวเองต่อไป แต่มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น มีครั้งที่สองครั้งที่สาตามมาเรื่อยๆ


คืนนั้นทั้งคืนเราสองคนวนเวียนร่วมรักกันแทบทุกที่


แรงของดายก็ดีเหลือเกินไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยสักนิด


เขาคงจะทำตามคำพูดของตัวเองที่ว่าตัวเขานั้นไม่จำเป็นต้องพึ่งยากระตุ้นหรือว่าไวอาก้า


ที่เจ้าเคียวให้มาเป็นของขวัญวันเกิดของผม ถ้าเขายังไม่หยุดสะก็สะโพกของผมคงไม่เหลือแน่


จะพิสูจน์อะไรกันนักกันหนานะ ชั้นเชื่อแล้วว่านายแรงดี กว่าเค้าจะปล่อยผมให้เป็นอิสระได้ก็เกือบรุ่งสางแน่ะ


แล้วอย่างนี้ผมจะกลับญี่ปุ่นไหวเหรอเนี่ยไหนจะข้าวของพะรุงพะรังนั่นอีก ไอ้ทะลึ่งไม่เห็นใจกันบ้างเลย


ผมขอตัวขอตัวนอนพักเอาแรงก่อนนะครับไม่ไหวแล้ว เอาไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะครับ


ไม่ไหวจริงๆลาละครับ


Continued.......

chalerm

  • บุคคลทั่วไป
น่าติดตามมากครับ

chalerm

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณครับ  เป็นกำลังใจครับ

tawan

  • บุคคลทั่วไป
จบซะแหละ :serius2:

ออฟไลน์ mu_mam555

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 248
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
อ้าวจบแล้วเหรอ

จบซะงั้น

แต่ก็สนุกดี  o13

ออฟไลน์ a_tapha

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4981
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +397/-1


 o13



CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]ตอน6
« ตอบ #19 เมื่อ: 25-11-2009 17:28:04 »





witchchu

  • บุคคลทั่วไป
Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
«ตอบ #20 เมื่อ15-11-2012 17:56:49 »

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:เป็นเรื่องที่มากเลย ^^

ออฟไลน์ Bear Company

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 776
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
«ตอบ #21 เมื่อ15-06-2014 21:49:37 »

สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ  :z1:

ออฟไลน์ GMT101

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 234
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
Re: [fanfic J-rock]รสสวาทมือกีตาร์ [dir en grey]
«ตอบ #22 เมื่อ24-06-2017 18:40:17 »

 :mew1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด