.......................
สักพักพอมาถึงโรงหนัง ผมเป็นคนที่ไม่ชอบต่อคิว ปกติ จะมาดูหนังต้องจองไว้แล้วค่อยมาเอาตั๋วมาแบบกะทันหันแบบนี้ คนยืนต่อแถวกันยาวเป็นหางว่าว
ก็เลยหยิบโทรศัพท์มาโทรจองแล้วเดินไปเอาตั๋วช่อง วีไอพี ดีกว่า
.......................
และแล้วก็ได้มา ไปดูบุฟผาราตรี 3.1 จะว่าฮาก็ฮานะ น่ากลัวก็น่ากลัว น่ากลัวตรงอีเด็ก ถือมีดโกนอะ เพราะผมกลัวของมีคม กับเลือดเลยไม่กล้าดูเท่าไร เอาแต่นั่งหลับตา
แต่ที่ทำให้ผมดูหนังไม่รู้เรื่องเท่าไรกลับกลายเป็นข้างๆ
ตลอดการดูหนัง ไอ้ต๋องจับมือผมไว้ตลอดเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงแอบดีใจ แอบมความหวังนิดๆว่าน้องเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่ใช่อย่างนั้น
มันทำให้ผมสับสนว่า ต๋อง กะลังคิดอะไรอยู่ ทำแบบนี้ทำไม ประชดไอ้โรม เหรอ แต่ไอ้โรมก็ไม่เห็นหนิ จะทำเพื่ออะไร
ทำแบบนี้เมื่อไรผมจะเลิกหวังลมๆแล้งๆแล้วตัดใจจากเค้าได้สักที
การกระทำบางอย่างที่ต๋องแสดงออกกับผมนั้น บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่า เค้าคิดอะไรกับผมหรือเปล่า
ครั้นจะถามก็ไม่กล้าถามกลัวคำตอบที่ได้มาจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด
ผมก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามปล่อยมันเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
พอกลับมาถึงห้อง ก็พบว่าโรมไม่อยู่แล้ว คืนนี้ คาด ว่า ก็ไม่มานอนด้วย
ทิ้งให้ผมกับไอ้ต๋องอยู่ด้วยกันอีกทุกครั้งที่โรม ไม่อยู่ไม่มานอนด้วย ตอนนอน ไอ้ต๋อง จะนอนกอดผมทุกครั้ง เหมือนกับว่าผมเป็นตัวแทนของใครสักคนในเวลานี้ แต่ผมยอมโดยไม่พูดอะไร เก็บความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน
ดึกๆๆมา โรม ก็โผล่มา คาดว่าพรุ่งนี้จะไปส่งเจ้าต๋อง กลับบ้าน ไม่เห็นใครจะหลับจะนอนกันเลย ผมเองก็ไม่นอน เพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ผมก็ต้องไปทำงาน 6.30 ก็เลยไม่นอน
18/04/09
แต่งตัวไปทำงาน ใจหวิวๆๆอีกแล้ว วันนี้ต๋อง จะกลับแล้วสิน่ะ กลับไปแล้วผมคงเหงา เศร้าใจอีกแน่ๆๆ
คนเคยอยู่ด้วยกันถึงเป็นเวลาสั้นๆก็ตาม แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ช่างเหอะ เค้าคงอยากให้คนของเค้าไปส่ง ผมมันแค่คนชั่วคราวในยามที่เค้าไม่มีใครก็เท่านั้น
9.00 โทรหา คิดว่าคงจะออกมาแล้ว
“โหลๆๆ” เสียงใสมาเชียว สงสัยพร้อมที่กลับละ คงล่ำลากันหน่ำใจแล้วมั้งนั้น
“ออกมายัง”
“ยัง พี่ไกด์ไปส่งหน่อย”
“อ้าวโรมอะ”
“ไม่รู้ยังไม่ตื่น”
“อนาถ แล้วทำไรเสร็จยัง”
“ ยังไม่ได้ทำไรเลย” ตะโกนผ่านโทรศัพท์
“เฮ้ย นี่จะไปอยู่แล้วยังไม่ได้ทำอะไร อาบน้ำ เก็บของเสร็จเดี๋ยวไปรับ”
“คับๆๆๆ”
สละงานซัก ครึ่งชั่วโมงไปดู ซักหน่อย พอไปถึงปรากฏว่า ไอ้ต๋องอาบน้ำอยู่ ไอ้โรม ยังนอน เสื้อผ้ายังไม่ได้เก็บ อีก 15 นาที รถออก กูละเบื่อกับพวกนี้จริง
รีบเก็บของให้ต๋อง อย่ารีบเร่ง แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้อะไรเลย ไม่กลับแล้วใช่ไหมเนี่ย พอเก็บเสร็จ ได้เวลาออกเดินทาง เหลือ 10 นาที โรม ตื่นพร้อมไปส่ง ( หรือยัง ) ผมก็เลยบอกว่า
“ให้โรมไปส่งก็แล้วกัน พี่ไปทำงานแล้ว” อารมณ์ตอนนั้น คือ โมโหละ จะมาอิดออดอะไรเนี่ย
............................
.
มาถึงที่ทำงาน ผ่านไปสัก 10 นาที
..........ยังอยู่กับเธอใช่ไหม ก็ฝากเธอไว้อีกวัน อย่างงี้ก็รบกวนละกัน คงไม่เป็นภาระนะ ถ้าเธอยังไม่มีใคร ก็ฝากใจไว้หน่อยนึง………….
เสียงเรียกเข้าดัง มองดู เบอร์ ที่โทรเข้า ปรากฏชื่อ ต๋อง
“ พี่ไกด์เดี๋ยวไปเอากุญแจนะ”
“ตกรถ”
“ คับ มันโทรมาบอกตอนออกหอได้ 2 นาที”
“อนาถ” สมละ บอกให้รีบก็มัวแต่ร่ำลากันอยู่นั้นแหละ
แล้วต๋อง ก็มาเอากุญแจ แล้วไปอยู่ในห้องคาดว่า เค้าคงยังร่ำลากันไมเสร็จก็ปล่อยเค้าไป ผมก็นั่งทำงานต่อไป
ตอนนี้พอที่จะรู้สถานะตัวเองแล้ว
เพราะมันออกจะชัดเจนขึ้นทุกวัน ผมยอมรับว่าผมยอมเป็นทุกอย่างตามที่เค้าอยากให้ไป โดยไม่มีข้อแม้
อนาถแท้ๆๆผม
เลิกงานแล้วยังไม่อยากกลับไปที่ห้อง เพราะไม่อยากเจอเค้าสองคนอยู่ด้วยกัน แต่ก็ต้องไปเพราะ ต๋อง บอกว่า เลิกงานแล้วรีบกลับห้องนะ จะรอ
คำพูดแค่นี้ ทำไมถึงมีอิทธิพลกับผมอย่างนี้นะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
กลับไปถึงห้องกลับพบว่าต๋อง อยู่คนเดียว อาการ ซึมๆ
ผมพอจะเดาได้เลยว่า ถ้าไม่ทะเลาะก็คงมีอะไรสักอย่าง ผมก็ได้แต่นั่งกุมมือเค้าไว้
ปลอบเค้าทั้งที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมนี่มันบ้าดีแท้
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ต๋อง จะอยู่เชียงใหม่ แต่ทว่ากลับ ไม่มีแม้เหงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน
ผมไม่เข้าใจกับคนสองคนนี้เท่าไรว่าเค้าทำอะไรกันอยู่ ถ้าเป็นผมคนที่เรารักกำลังจะไปผมจะมาอยู่ส่งเค้ากลับใช้เวลากับเค้าให้นานที่สุด
แต่นี่เปล่า อีกคนหายไปอีกแล้ว แล้วอีกคนก็มานั่งเหงาเป็นใบ้อยู่ในห้องผม
ในระหว่างที่ผมกับต๋อง อยู่ในห้อง คือต่างคนต่างอยู่ไม่มีใครคุยอะไรกันเลย ความเงียบ
ทำให้ผมมีเวลาได้คิดว่า ผมควรพูดสิ่งที่อยากรู้มาตลอดช่วงวเลาที่ผ่านมา ผมจึงตัดสินใจถามออกไปว่า
“ต๋องคิดยังไงกับพี่”
“ บอกตามตรงนะ พี่ ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่พี่ไม่ใช่น้อง แต่เป็นคนพิเศษ”
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นิ่งเงียบ ในเมื่อรู้คำตอบแล้วก็พอ แค่อยากรู้ แค่นั้นพอแล้ว แต่คำๆนี้ผมควรจะดีใจใช่เหรอไหม
“พี่ไกด์เป็นคนพิเศษนะ”
“จะให้เป็นอะไรก็แล้วแต่ต๋อง เถอะ ถึงยังไงต๋อง ก็ยังเป็นน้องชายพี่อยู่ดี มันคงไม่มากไปกว่านี่แล้วละ”
“ งั้นพี่ไกด์ เป็นเจ่เจ๊” บรรยากาศเริ่มดีขึ้น ต๋อง ดูอารมณ์ดีขึ้น ผมเอง ถึงแม้ว่าในใจจะร่ำไห้ แต่ข้างนอกต้องร่าเริ่ง
“ บ้าเหรอพี่เป็นผู้ชาย เป็นเจ๊อะไร”
“ หน้าพี่ไกด์ อะ เรียกเฮียไม่ได้หรอก เจ๊อะเหมาะแล้ว”
“ ตามใจแกก็แล้วกัน”
แล้วคืนนั้นก็ไม่พ้นโดนมันกอดอีก
19/04/08
ตื่นแต่เช้า ไปส่งเจ้าตัวดีดู ตั๋วรถ ไปแต่เช้า กลับไปด้รถ 9.00 รออีกตั้ง 2 ชั่วโมงเลยกลับมาห้อง นอนพักเอาแรงดีกว่า
8.30 ออกมาส่งต๋อง ขึ้น ตอนนี้ ใจผมหวิวๆๆยังไม่ไม่รู้เกิดอากาไม่อยากให้ไป พอมาถึงอาเขต เจ้าตัวแสบไม่พูดพร่ำทำเพลงขึ้นรถไปเลย
ไม่พูดลาสักคำ ผมยืนอึ้งอยู่นิดนึง พอได้สติก็กลับไปนั่งรอที่รถมอไซต์ จน ได้เวลา รถออก นั่งมองรถออกไปจนลับสายแล้วคอยกลับมาห้อง ระหว่างทาง น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอีกแล้วขับรถไปร้องไห้ไป ใครเห็นคงคิดว่าผมบ้า
พอมาถึงห้องกลับร้องไห้หนักกว่าเดิม ไม่ชอบความรู้สึกอย่างนี้เลย ไม่ชอบจากจากกันเลย ไม่ว่าจากใครก็ตามผมมักจะร้องไห้ อดคิดถึงเค้าคนนั้นไม่ได้สักที
คิดถึงจังเลย ได้แต่พูดคนเดียว พร้อมทั้งน้ำตาไหลมาไม่ขาดสาย
เหงา ต่อจากนี้ผมก็คงต้องเหงาเหมือนเดิมอีกแล้ว หรือว่าเหงามากกว่าเดิมผมว่านะ
เมื่อรถลับตาไปแล้ว ความรู้สึกผมก็บอกได้เลยว่าคงไม่ได้เจอเค้าอีกแล้วเค้ากลับไปแล้ว
จากนี้ไปผมต้องอยู่คนเดียว และต้องอยู่ให้ได้
ความรู้สึกดีดี ที่เค้าเคยมีให้เก็บเอาไว้ ความทุกข์ หรือเรื่องอะไรก็ตามที่ทำให้ทุกข์ใจ ผมเลือกที่จะไม่จำ ทิ้งมันไป เลือกเก็บแต่สิ่งดี
ผมตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนนี้ไปผมจะไม่เจอเค้าอีก ไม่ว่าในฐานะใดก็ตาม ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับสิ่งที่เค้าได้ทำดีกว่า อยู่กับคนที่เค้ารัก
ผมมันคนนอก ผมยอมถอยมาอยู่จุดๆหนึ่ง มาหลบมุมอยู่มืดๆของผมเหมือนเดิมดีกว่า โลกกว้างมันช่างโหดร้าย ไม่เหมาะกับคนอย่างผมหรอก
เพราะผมมันคนโลกแคบ ไม่ค่อยมีเพื่อน สงสัยเป็นเพราะเหตุนี้มั้ง ผมถึงเป็นคนรักคนง่าย
ไม่ว่าวันนี้คนที่เรารักไม่ได้มายืนเคียงข้างผมก็ตาม แต่สิ่งที่ยังคงเหลือและน่าจดจำก็คือความทรงจำที่ดี
ผมจะเก็บเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้ในก้นบึ้งของใจหัวใจ จะไม่พูดถึงปล่อยให้มันตกตะกอนอยู่อย่างนั้น
เค้าไปแล้วก็ปล่อยให้หายไปพร้อมเค้าจะดีกว่า
ขอให้เค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารัก
ลาก่อน ( น้องชาย ) สุดที่รัก
ส่วนโรมได้ข่าวว่ากลับบ้านไปแล้ว แล้วไม่ติดต่อมาอีกเลย
แต่เค้าจะติดต่อกับต๋องอยู่หรือไม่ก็เป็นเรื่องของเค้าสองคน
ผมก็ยังอยู่ที่เดิม สถานะเดิม ความคิดเดิมๆ
******** จบแล้วคับ *********
หัวข้อ: ( เรื่องสั้น )นิยายเพ้อฝัน วันอัศจรรย์ของคนบ้า ( รัก ) (อ่าน 14982 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก