กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
“แดกตีนกรูไหมละไอ้ควาย”ไม่ใช่เสียงผมแต่อย่างใด ไอ้ตัวเล็กมันผลักผมออกแล้วเดินปรี่เข้าไปหาไอ้ชายคนนั้นทันที พร้อมกับด่ากราด
“ผลั๊วววววววววววว!!~เต็มหน้าหน้ากรูเลย เห็นมันแขนกับมือเล็กอย่างนั้น มันซัดมาเต็มๆหน้ากรูเลย ผมยืนอ้าปากค้างแบบตรูทำอะไรผิดอีกรอบ ที่ผิดนะมันต้องขนมไม่ใช่รึไงวะ“ขนม”ผมตะคอกแบบลืมตัวเลยว่าอาๆและพ่อกรูอยู่ ก็มันโมโหนี่หว่า ผมจ้องหน้าไอ้ตัวเล็กเหมือนกับจะให้มันรู้ตัวว่ามันกำลังผิดอยู่ ไอ้ชายกับไอ้กรรีบลุกมาพยุงตัวน้องปิ่นที่ไม่สามารถลุกได้ทันทีไอ้ตัวเล็กมันจ้องตาผมกลับ แต่มันแปลกๆอยู่ดีๆมันก็เบะปากเหมือนคนจะร้องไห้ซะอย่างนั้น“เออ. ขนม”ผมกำลังจะเข้าไปปลอบ แต่เพี้ยยยยยยยยยยย!!~เข้าเต็มๆหน้ากรูอีกฉาก หลังจากนั้นมันก็กระหน่ำซัมเมอร์เซล์ลตบตีผมไม่ยั้ง ผมก็ได้แต่เอามือกับแขนตัวเองป้องหน้าไว้เพราะว่ามันตะกุกตะกายไม่หยุดเลย“ขนมๆ..”ผมเรียก แล้วอาไม่คิดจะช่วยกรูกันเลยรึไงวะ“ไอ้พี่ทายบ้า.. ไอ้บ้า...อึก”มันพูดไปด่าไป อยู่ดีๆเสียงมันก็เหมือนคนร้องไห้“เดี๋ยวๆ.. ขนม.. ขนมหยุดก่อน”ผมร้องเรียก แล้วรีบจับมือไอ้ตัวเล็ก พอจับได้ก็รีบรวบตัวมันทันทีไม่ให้มีตีผมได้“ขนมเกลียดพี่.. ไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยดิโว้ยยย”มันโวยวายไม่หยุด แถมพูดไม่เพราะอย่างที่เคยเป็นด้วย ตั้งแต่นี้ไปสิ่งที่ผมควรบอกกับตัวเองเสมอ คือ “ห้ามไม่ให้ไอ้ตัวเล็กมันแตะแอลกอล์ฮอล์อีกเด็ดขาด”“ขนมทำไมทำตัวแบบนี้”ผมพูดให้เสียงเรียบที่สุด“เรื่องของขนม..ไม่ต้องยุ่ง”ผมพยายามจะดิ้น ตอนนี้กรูก็กอดมันจบลืมอาๆที่ยืนอยู่ด้วยเลย“ขนมหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”ผมดุ มันเงียบทันที แล้วมองหน้าผม แต่สายตามันตัดพ้อมากๆอะครับ ใจกรูเสียไปละตอนนี้“ขะ. ขอโทษ..”กรูรีบขอโทษทันที“...................”มันเงียบไม่พูดอะไร แต่สะบัดตัวออกจากกอดของผม ผมก็ต้องรีบปล่อยเพราะกลัวมันโกรธ