มาแล้วววว
ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย แต่เอาใจ โซ่ FC
จิงๆคิดว่าจะข้ามตอนนี้ไปเลยเหมือนกัน แต่ก็นะ หลายๆคนบ่นคิดถึงเลยเขียนมาให้อ่าน เอาไห้หายคิดถึงกันหน่อย
ตอนหน้าจะเอาใจ โซ่ FC อีกตอน แล้วก็จะดำเนินเรื่องวุ่นวายต่อแล้วนะครับ...จะข้ามไปเปิดเทอมเลย
คืนนี้ปอนด์มานอนด้วย...ส่วนไอ้โซ่ไปดูบอลร้านเหล้า
ไม่โผล่หัวมาหลายวันละ...ข่าวคราวเงียบหายแปลกๆ....อาการแบบนี้สงสัยจะเจอเด็กใหม่อีกแน่ๆ ชิส์
ปล. ใครรอดูฉากยกเสาลงหลุมอยู่..................รอ ต่อ ไป....
..........................................................
ตอนที่ 41
ผมกลับมาอยู่บ้านได้ 2 วันแล้ว
ไอ้ปอนด์โทรหาทุกคืน แต่คุยกันได้แค่แป๊บๆ
วันที่ 3 ของการกลับไปอยู่บ้าน ผมก็ขอยืมรถพ่อขับเข้าเมืองหน่อยดีกว่า อยากจะหาหนังสืออ่านซักเล่ม
แต่ก็อย่างว่าแหละ บ้านใครบางคนมันอยู่ในเมือง...แล้วแบบ ยังไงมันก็ต้องผ่านอ่ะ...ไม่ได้ตั้งใจจะขับผ่านหรอกนะ
ไหนๆขับผ่านหน้าร้านมันแล้ว บังเอิ๊ญริมถนนดันมีที่จอดรถพอดี...แวะไปทักพ่อมันหน่อยแล้วกัน...ไม่ได้ตั้งใจจะไปเจอใครหรอกนะ
ลืมบอกไปว่า บ้านไอ้โซ่กะส่วนที่เป็นร้าน เป็นคนละส่วนกันนะคับ
ส่วนที่เป็นหน้าร้านจะอยู่ริมถนนเลย บ้านมันจะอยู่ด้านหลังร้าน ซึ่งหน้าบ้านที่มันอยู่ ก็จะติดกับถนนอีกเส้นนึงพอดี...พอเข้าใจป่าวอ่ะ
ประมาณว่า บ้านมันกินเนื้อทิ่ระหว่างถนนสองเส้นอ่ะคับ...ใหญ่โตได้อีก แต่ก็ป็นส่วนของโกดังและร้านซะส่วนใหญ่แหละ
เดินเข้าร้านมัน เห็นพ่อไอ้โซ่นั่งอยู่ที่โต๊ะบัญชี มาดเสี่ยจิงๆ...แต่ก็ยังดูหล่อ ไอ้โซ่นี่ได้พ่อมาเต็มๆ
"สวัสดีคับลุง" ผมยกมือสวัสดีพ่อไอ้โซ่
"อ้าว หวัดดีๆ ลูก...มาหาไอ้โซ่มันเหรอ...อยู่หลังร้านโน่น ดูเค้าลงของอยู่"
"ป่าวคับ มาหาซื้อของอ่ะ เลยแวะมาทักพ่อหน่อย ไม่เจอนานแล้วคับ"
"เออ ดีลูก ดี...ป้าพรบ่นๆคิดถึงอยู่ เข้าไปหาแกหน่อยสิ อยู่ในบ้าน"
"ครับ" ผมรับคำ แล้วก็เดินเข้าไปทางหลังร้าน เพื่อทะลุไปออกที่บ้านไอ้โซ่ ปล่อยให้พ่อไอ้โซ่ทำงานต่อไป ลูกค้าเยอะๆ ไม่อยากไปกวนเวลานับตังของแก
แต่ก็อย่างว่าแหละ ชีวิตมันน้ำเน่าอะไรๆมันก็ต้องเน่าตาม
มาถึงบ้านเค้าขนาดนี้ จะไม่เจอตัวมันเลยก็คงเป็นเรื่องแปลก...พอมันเห็นผมเดินโผล่ออกมาจากหลังร้านเท่านั้นแหละ แหกปากเรียกซะดัง
"มาทำไมไม่บอกกูเนี่ย...คิดถึงกูละซี้" ไอ้โซ่เย้าหน้าทะเล้น ทำทีจะโผตัวมากอด แต่ผมเอามือยันอกมันไว้
"อี๋ ไปไกลๆเลยมึง ทำไรมาวะเปียกขนาดนี้" ก็ตัวมันเหงื่อซกซะขนาดนั้นนะ
"อ่อ กูมาดูเค้าลงปูนอ่ะ มันร้อน"
"กูนึกว่ามึงไปช่วยเค้ายกด้วยนะนี่"
"เฮ่ย...กูเป็นเถ้าแก่นาาา...งานใช้แรงแบบนี้กูไม่ทำหรอก หึหึ" ขนาดไม่ทำ มึงยังดูกลมกลืนกะคนงานขนาดนี้
"เออๆ ไปทำงานต่อไป กูจะไปหาแม่มึง" ผมไล่มัน
"ไรวะ...ไล่กูตลอด...เดี๋ยวกูตามไปละกัน อย่าพึ่งหนีกลับ เย็นนี้กินข้าวกับกูด้วย" สั่งเส็ดมันก็วิ่งไปดูคนลงปูนต่อ
ผมเดินเข้าไปในบ้าน เห็นแม่โซ่กะลังนั่งให้พี่เลี้ยงทาเล็บอยู่...ไอ้โซ่กลับมาช่วยงานแบบนี้ แม่มันคงสบายขึ้นหน่อยแหละ
"ว๊ายยย...ลูกท๊อป ไปไงมาไงลูก...มานี่มาๆๆๆ มานั่งข้างป้าหน่อยเร็ว" แม่ไอ้โซ่ร้องเสียสูง แล้วเรียกผมเข้าไปนั่งข้างๆ
"จอยพอก่อนๆ เดี๋ยวค่อยมาทาต่อ ไปทำอะไรก็ไป ไป" ป้าพรไล่พี่เลี้ยงออกไปแล้วก้หันมานั่งเม้าท์กับผม
อยาจะบอกเหอะนะ ผมนี่ขวัญใจบ้านนี้นะจะบอกให้...โดยเฉพาะป้าพรนี่รักผมยิ่งกว่าไอ้โซ่อีกมั่ง วะฮ่าๆๆๆๆๆ (เข้าข้างตัวเอง)
พ่อไอ้โซ่ว่าดุๆ แต่กับผมก็เห็นแกไม่ดุนะ...ผมว่าพ่อไอ้โซ่คุยสนุกเลยแหละ
ต่อหน้าพ่อกับแม่มันนี่ผมเป็นของต้องห้าม ห้ามกลั่นแกล้งหรือกระทำการรุนแรงโดยเด็ดขาด
"แม่ทำไรอ่ะ...ปล่อยเลยๆ" เสียงไอ้โซ่ดังเข้ามา สั่งให้แม่มันปล่อยมือที่กะลังนั่งโอบเอวผมอยู่ตอนนี้
"อะไรยะ ดูมันพูดกับแม่นะ"
"ดูซิ เป็นผู้หญิงมานั่งโอบเอวลูกชายเค้าได้ยังไงแม่ น่าเกลียด" ไอ้โซ่เดินมาแกะแขนแม่มันออก
"ต๊ายดูปากมัน"
"มึงแหละไปไกลๆเลยไป เหม็น!" ผมไล่มัน
"ใช่ ไปทำอะไรมา สกปรกที่สุด...ไปๆ" เห็นมั้ยครับ บ้านนี้ใครกุมอำนาจ
"แค่นี้ทำเป็นบ่นเหม็นนะ" ไอ้โซ่บอกยิ้มๆ แบบมีเลสใน
"เออเหม็น ไปอาบน้ำไป" ผมไล่มัน รู้นะว่ามันต้องการจะสื่ออะไร ที่มันพูดเมื่อกี๊อะ...อุบาดจิงๆ ต่อหน้าแม่ตัวเองยังจะมาพูดอะไรทำนองนี้
"เออๆ เดี๋ยวกูอาบเส็ดทีนี้หมดข้ออ้างแล้วนะ" มันพูดแล้วก็เดินขึ้นชั้นสองไป
"ลูกชายป้ามันป่าเถื่อนเหมือนใครนะ" ป้าพรถามผม...แล้วผมจะถามใครต่อละครับเนี่ย
"555...เถื่อนด้วยตัวเองมั้งคับ"
"จริงๆสมัยเด็กๆมันน่ารักนะ พูดก็เพราะ แต่ซนเหมือนลิง"
"โตมาก็ยังซนอยู่" ผมฟ้องต่อ
"ซนน่ะ ป้าไม่ว่าหรอกลูก แต่ไอ้ความป่าเถื่อนนี่สิ...ติดมาจากพ่อมันแน่ๆ" แล้วป้าพรโทดคนอื่นต่อ
ผมนั่งนินทาสองพ่อลูกกันต่ออย่างออกรส ไม่รู้เจ้าตัวจะรู้สึกอะไรกันบ้างไหม 555
จนไอ้โซ่เดินลงมานั่นแหละ
"นินทาอะไรกัน เสียงดัง..เกรงใจกันบ้างสิ"
"ไม่" ผมตอบ
"นี่อาบน้ำรึป่าว ทำไมมันเร็วนัก" แม่ไอ้โซ่ถาม
"อาบสิแม่...ท็อปมึงดมดิ" อ่าว ทำไมมาให้กูดมล่ะ
"หึ ไม่เอา" ผมส่ายหัว
"ไปกันยัง" ไอ้โซ่ถาม
"ไปไหน?" ผมถามกลับ
"ไปเหอะ" แล้วมันก็ดึงผมลุกจากโซฟา
"นี่ๆ เบาๆน้องเจ็บ" ผม่ไอ้โซ่ว่า
"กลับค่ำๆนะ" โซ่ไม่สนใจ ลากผมออกไปละ...ไม่มีใครจะไร้มารยาทกว่านี้อีกแล้วในโลกนี้
"ไปไหนเนี่ย"
"อ้าว แล้วมึงจะไปไหนล่ะ" โซ่หันมาถามผม
"กูว่าจะไปหาหนังสืออ่าน"
"เออไปดิ แล้วเดี๋ยวกูเลี้ยงข้าว...จอดรถไว้ไหน"
"หน้าร้าน"
"เอากุญแจมา"
รวดเร็วดีมั้ยครับ บทสนทนา...ผมไม่ต้องตัดสินใจอะไรเลย พี่แกจัดการให้เสร็จสรรพ -*-
ผมเดินเลือกซื้อหนังสือกันเสร็จ ก็ตกลงกันว่าจะกินอะไรดี
ทีแรกไอ้โซ่มันอยากจะขับไปกินแถวปากน้ำ แต่ผมไม่เอา ขี้เกียดไป...เลยเลือกกินในห้างนี่แหละ ร้านอะไรไม่รู้ ลืมแล้ว
"ไอ้ปอนด์ไปเมืองนอกแล้วดิ" ไอ้โซ่ถามในร้านอาหาร
"อืม 2-3วันแล้ว"
"ไปกันมั่งป่ะ ปิดเทอมหน้า" ไอ้โซ่ชวนผม
"ปิดเทอมหน้าฝึกงาน"
"เออว่ะ...ไม่เป็นไร ไปเที่ยวก็ได้หนิ"
"เลี้ยงกูสิ" ผมพูดเล่น
"เคยให้จ่ายเหรอ" อืมมม...เกือบลืมประโยคนี้ไปแล้ว ไม่ได้ยินนานแล้วนะ
"บ้าดิ ไม่เอาหรอก"
"ไว้ค่อยคุย" โซ่ตัดบท
ผมว่าผมรู้สึกสนิทใจกับโซ่มากขึ้นนะ มันเหมือนสถานะของเราเป็นเพื่อนสนิทกันมากๆ
ความรู้สึกตอนนี้ มันเหมือนกันตอนที่ผมรู้จักมันแรก ตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน...
ไม่ได้ตั้งใจจะคิดถึงอดีต แต่ปฏิเสธความรู้สึกไม่ได้
กินข้าวกันอย่างสนุกสนาน...ดีอย่างเวลาอยู่กับไอ้โซ่คือ ถ้ามันอารมณ์ดี ผมจะไม่มีวันเครียด
มันจะหาเรื่องมาคุย มาหยอก หรือแกล้งผมได้ตลลอดเวลา...แต่ผมก็ชอบ 555
กินข้าวกันเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้าน
"กูไปนอนด้วยดิ" โซ่ขอ
"ไม่เอา พ่อมึงให้กลับมาช่วยงาน มึงก็ตั้งใจหน่อยสิ"
"อืมมม...ไว้เดี๋ยวกูขอพ่อก่อนก็ได้" มันพูดอย่างไม่ใส่ใจ...แต่รู้ว่า เดี๋ยวมันไปแน่
"วันหลังเถอะ นี่จะค่ำแล้ว" ผมบอก
"เออก็ได้" เวลาจะว่าง่าย มันก็ง่ายจริงๆ
ผมขับรถไปส่งมันที่บ้าน ก่อนลงแอบจี๋เอวผมด้วย สันดานหมาจิงๆ...พอมันลงไปแล้ว ผมก็ขับรถกลับบ้าน
จบไปอีก 1วัน......................................................................
หัวข้อ: ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป ---อวสานกาล--- (อ่าน 479143 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก