แหะๆๆๆๆ น้อมรับความผิดโดยดี ด้วยการ
แต่วันนี้กลับมาแล้วนะ ช่วงนี้ไปจนถึงกลางเดือนหน้าผมจะยุ่งมากๆๆๆ
เนื่องที่ที่แผนกมีคนลางานต่อๆๆๆกัน คนนั้นลาเสด คนนี้ลาต่อ
แล้วงานก็เยอะเว่อๆ ทำให้ผมต้องรับผิดชอบงานส่วนของคนอื่นด้วย
กลับถึงบ้านก็จะตายแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆคับ
ช่วงนี้อาจหายไปหลายๆวัน อย่าโกรธกันเลยนะ
ยังรักทุกคนเสมอ
..............................................
ตอนที่ 22
"ไปๆๆ ไปโรงเรียนกัน" ไอ้ปอนด์เร่งผมทันทีที่เหนหน้า จะรีบไปไหน
"เออรู้แล้ว มึงจะรีบไปไหนนิ"
"มึงไม่ไปเรียนมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ"
"มันวันหยุดปอนด์ กูขาดเรียนแค่วันเดียว"
"นั่นแหละ ไปๆ หิวข้าวมากๆ"
กินข้าวโรงอาหารกับปอนด์ แล้วก็เข้าเรียน
แน่นอนว่าไม่พ้นปากหมาๆของไอ้เต้ไอ้มด
"แหมๆๆๆ เมียกลับมาปุ๊บ ผัวมันก็ไม่ให้ห่างตัวเลยเว่ยเฮ่ย" ไอ้มดเปิดก่อน
"มึงก็อย่าไปแซวมัน มันรักมันหวงของมันน่ะ" ไอ้เต้ไม่ยอมน้อยหน้า
"แหมม มึงสองคนยังปากอัปมงคลเหมือนเดิมเลยนะ ไม่เจอสองวัน" ผมพูดยิ้มๆ
"ไหนยืนซิ" ผมบอกมันสองคน
"ยืนทำไม" ไอ้เต้ถาม
"เออน่าบอกให้ยืนก็ยืนเดะ"
ไอ้เต้ไอ้มดมองหน้ากันงงๆ แต่ก็ยืนขึ้น
ไวเท่าความคิด ผมความมันสองคนมากอด แล้วหอมแก้มคนละที
"เฮ้ย!" "เฮ้ย!" "เฮ่ย" สามคน เห้ยพร้อมกัน
"ไอ้เชี่ย มึงทำไรเนี๊ยะ ไอ้มดโวย"
"ไมละ ก็กูคิดถงึอ่ะ"
"ได้ไงเนี่ย กูยังไม่เคยได้แบบนี้เลย" ปอนด์โวย...ผมยิ้ม ไม่พูดอะไร
"พวกมึงสองตัวนะ พวกมึงนะ" ไอ้ปอนด์ชขชี้หน้าไอ้ตัวแสบ
"มึงด้วยไอ้ท็อป ทีหลังอย่าทำแบบนี้" แล้วกันมาว่าผมต่อ หน้าตาหงุดหงิดสุดพลัง
"เออ...กูลืมไปเลย" ว่าแล้วก็ จุ๊บไปที่แก้มไอ้ปอนด์ 1 ที
"......" ปอนอึ้ง "ฮิ้ววววว" ไอ้มดไอ้เต้
"จะได้เท่าเทียม...พวกมึงสองตัวก็รู้ไว้ซะ ไม่มีใครพิเศษกว่าใคร...ต่อไปถ้ามึงแซวเรื่องกูกะปอนด์อีก มึงสองคนก็จะโดนแบบนี้อีก"
"....." ใบ้แดกกันหมด ทั้งสามตัว...เป็นอันว่ารับทราบ
เรียนกันตอนบ่ายวันนั้น ไอ้ปอนด์เงียบผิดปกติ
เลิกเรียนแยกย้ายกลับบ้าน ไอ้ปอนด์ก็ขับรถมาส่งที่หอเหมือนเดิม
แต่ก็ยังเงียบๆ ถามคำตอบคำ ผมรู้ดีว่ามันเป็นอะไร เลยไม่อยากซัก
แล้วมือถือก็ดัง
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ" เบอร์ไอ้โซ่โทรมา
"อืมว่าไง"
"อยู่ไหน"
"กำลังกลับบ้าน"
"กับไอ้ปอนด์หรอ"
"อืม"
"เด๋วไปหาที่ห้อง"
"มาทำไม"
"อยากไป เด๋วซื้อข้าวไปกินด้วย กินข้าวยัง"
"....อืม มาดิ ปอนด์ด้วยนะ"
"....เปลือง"
"งั้นไม่ต้องมาหรอก"
"เออๆ ก้ได้ๆ เด๋วเจอกัน" แล้วมันก็วางหูไป
แน่นอนครับ ไอ้ปอนด์หน้าหงิกหนักกว่าเดิม
"ไอ้โซ่จะมาทำไม"
"มันจะซื้อข้าวเยนมา เด๋วอยู่กินด้วยกันดิ"
"มึงอยากกินหรอ"
"...ก็ดี ไม่เปลืองตัง กินด้วยกันนี่แหละนะ"
"กูเลี้ยงเองก็ได้"
"....ปอนด์ ไม่เหนื่อยบ้างหรอ"
"อะไร"
"กับเรื่องที่มันเป็นอยู่ กับการต้องคอยหลบหน้า ต้องคอยแก่งแย่ง ต้องไม่ยอมกัน"
"......" ปอนด์เงียบ
"กูเหนื่อย" ผมบอก
"มันจะไม่มีวันจบสิ้น กูรู้จักโซ่ดี...แล้วกูก็รู้จักมึงดีเหมือนกัน"
"กูเลยตัดสินใจแล้ว...."
"ตัดสินใจอะไร" ปอนด์ถาม
"กูจะทำให้ทุกอย่างเปนเรื่องธรรมดา ไม่มีใครพิเศษกว่าใคร ไม่มีการเลือกใคร ทุกคนก็เป็นเพื่อนกันหมด"
"......." ปอนด์เงียบ
"ขอโทษนะปอนด์...กูเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากๆ...แล้วกูเองก็ไม่อยากจะให้มึงต้องมามากมายอะไรกับชีวิตกู"
"ตอนนี้กูอยากให้เราอยู่กันอย่างปกติสุข.....ส่วนอนาคต ก็ไม่มีใครรู้หรอก ว่ามันจะเป็นยังไง"
"กูทำให้ลำบากใจหรอ" ปอนด์ถามเสียงค่อย
"ปล่าว...กูตะหากที่ทำให้มึงต้องลำบากใจ...ถ้ามันยังเป็นแบบนี้ต่อไป"
"...." เงียบ
"เป็นแค่เพื่อนกันไปก่อนเถอะนะ บางทีในวันข้างหน้ามึงอาจจะได้เจอใครที่ดีๆกว่ากู...กูไม่อยากให้มึงต้องมาปิดกั้นตัวเองกับคนอย่างกู" แล้วผมก็จับมือมันไว้
"...." ปอนด์เงียบ แต่กุมมือผมไว้แน่น เป็นการบอกให้รู้ว่า มันยอมตามใจผม ทั้งที่มันเองก็คงเจ็บปวด
"กูรักมึงนะ" ปอนด์บอก
"อืม...ขอบคุณนะปอนด์"
เรานั่งกุมมือกันเงียบๆไปจนถึงหอผม
ไอ้โซ่ยังมาไม่ถึง ปอนด์ก็ขึ้นไปนั่งดูทีวีรอบนห้อง
ซักครึ่งชั่วโมงไอ้โซ่ก็มาถึง พร้อมของกินมากมาย
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะนัก" ผมถามมัน
"ก็มึงบอกจะมาคนมาขอกินด้วย"
"กูกลับดีกว่หว่ะท็อป กูไม่เคยขอใครกิน"
"หยุด นั่งลง" ผมเบรก
"มึงก็เหมือนกัน ถ้าไม่เต็มใจ ก็กลับไปซะไป" ผมหันไปด่าไอ้โซ่
เงียบกันหมดทั้งสองตัว
ที่ผมตัดสินใจให้มันมากินด้วยกัน เพราะอยากจะให้มันเจอกันบ่อยขึ้น
อยากให้มันหมางใจกันน้อยลง อย่างน้อยก็ให้เหมือนตอนก่อนเกิดเรื่อง
เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะเป็นเพื่อนกันทั้งหมด
บนโต๊ะกินข้าวเปนไปด้วยความเงียบ
ผมนั่งหัวโต๊ะ ไอ้โซ่ไอ้ปอนด์นั่งตรงข้ามกัน
แต่ก้มหน้าก้มตากิน ไม่มองกันเลย
"ซื้อมาจากไหนเนี่ย" ผมเปิดประเด็น
"แวะคาร์ฟูซื้อมา" ไอ้โซ่ตอบห้วนๆ
"อืมม อร่อยดี" ผมว่า
"อร่อยก็กินเยอะๆ" โซ่หันมายิ้มให้ แล้วก็ตักหมูทอดให้ผม
"อืมๆ...นี่ก็อร่อยนะ...อะปอนด์" แล้วผมก็ตักผัดผักให้ปอนด์...ไอ้โซ่มองตาขวาง
"...." แล้วก็นั่งกินกันเงียบๆต่อไป
"อะ..." ไอ้โซ่ตักผัดผักให้ ไอ้ปอนตักผัดปลาหมึกให้...อืมมม สมัคคีกันจริง
"อืมมม ขอบใจ เด๋วกูตักเองดีกว่านะ"
"...." เงียบต่อ...แล้วก็เงียบกันจนกินข้าวเสร็จนั่นหละ
................................................................
หัวข้อ: ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป ---อวสานกาล--- (อ่าน 531117 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก